12 Μαρτίου 2023
Είναι η 72η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 294 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:39 – Δύση ήλιου: 18:29
Διάρκεια ημέρας: 11 ώρες 50 λεπτά
🌒 Σελήνη 2.4 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Θεοφάνη, Φάνη, Θεοφανία, Φάνια,
Φανή, Φένια, Φανούλα, Θεόδωρο, Θοδωρή, Θόδωρο,
Θεοδώρα, Δώρα, Θοδώρα, Δωρούλα και Ντόρα
Γεγονότα
1921 – Ο ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης, Βλαντιμίρ Λένιν, ανακοινώνει από το βήμα του 10ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ τη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ), που επιτρέπει τη δραστηριοποίηση ιδιωτικών επιχειρήσεων. Η «Νέα Οικονομική Πολιτική» (ΝΕΠ) που επεξεργάστηκε ο Λένιν και εφάρμοσε η κυβέρνηση των Σοβιέτ την πρώτη δεκαετία μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση παρουσιάζει διαχρονικά εξαιρετικό ενδιαφέρον. Θα επιχειρήσουμε μια συνοπτική εξέταση των μέτρων της και των σχέσεων «πλάνου-αγοράς» ή «σχεδίου» και «εμπορευματο-χρηματικών σχέσεων» (Ε/Χ-σχέσεων) στην πορεία του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.
Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης των Μπολσεβίκων την πρώτη δεκαετία πέρασε από τρεις φάσεις. Πρώτη, έως το καλοκαίρι 1918. Δεύτερη, «πολεμικός κομμουνισμός» έως το 1921. Τρίτη, η «ΝΕΠ» έως το 1928. «Οικονομικός» στόχος της ΝΕΠ ήταν η γρήγορη ανασυγκρότηση της κατεστραμμένης οικονομίας και ουσιαστική βελτίωση της κατάστασης του λαού, ενώ «πολιτικός» η ενίσχυση της συμμαχίας της εργατικής τάξης και της αγροτιάς με τελικό στόχο τη νίκη του σοσιαλισμού!
Τα κυριότερα μέτρα της ΝΕΠ ήταν: εθνικοποίηση μόνο των βασικών μέσων παραγωγής. Αντικατάσταση της επίταξης του υπερ-προϊόντος των αγροτών, με «φόρο σε είδος» ως κίνητρο αύξησης παραγωγής και ενίσχυσης της συμμαχίας με την εργατική τάξη.
1938 – Οι ναζιστικές δυνάμεις καταλαμβάνουν την Αυστρία («Άνσλους»). Το Άνσλους (Anschluss), η προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία, πραγματοποιήθηκε από την Ναζιστική Γερμανία το Μάρτιο του 1938, όταν τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Αυστρία. Η ένωση της Αυστρίας με τη Γερμανία ήταν ένας από τους πρωταρχικούς σκοπούς του Αδόλφου Χίτλερ προσωπικά, αλλά και του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, αφού θα σήμαινε την δημιουργία της Μεγάλης Γερμανίας και θα οδηγούσε στην αναβίωση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Η ιδέα της ένωσης του γερμανικού έθνους, γνώρισε ιδιαίτερη απήχηση με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη διάλυση της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων το 1918, ειδικότερα όταν η δημιουργία του κράτους της Γερμανο-αυστριακής δημοκρατίας (“Republik Deutschösterreich”), εμποδίστηκε από την Συνθήκη των Βερσαλλιών. Τελικά, η ένωση επετεύχθη με τη στρατιωτική εισβολή των Γερμανικών στρατευμάτων, το 1938 και διήρκεσε μέχρι τον Απρίλιο του 1945, όταν τα σοβιετικά στρατεύματα εισέβαλλαν στη χώρα.
1947 – Ο αμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν παρουσιάζει το δόγμα του (Δόγμα Τρούμαν) για την καταπολέμηση του κομουνισμού. Το Δόγμα Τρούμαν ήταν η πολιτική που διατύπωσε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν στην ομιλία που εκφώνησε στις 12 Μαρτίου 1947, δηλώνοντας πως οι Ηνωμένες Πολιτείες θα υποστήριζαν την Ελλάδα και την Τουρκία οικονομικά και στρατιωτικά για να αποτρέψει την πτώση τους στην Σοβιετική σφαίρα. Οι ιστορικοί συχνά την θεωρούν ως την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, και την έναρξη της πολιτικής της “Συγκράτησης” (“Containment”), δηλαδή της ανάσχεσης της Σοβιετικής επέκτασης.
Ο Πρόεδρος Τρούμαν ανέφερε στο Κογκρέσο πως το Δόγμα ήταν “η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών για να υποστηρίξουν τους ελεύθερους λαούς που αντιστέκονται στην προσπάθεια υποδούλωσή τους από ένοπλες μειονότητες ή από εξωτερικές πιέσεις”. Ο Τρούμαν αιτιολόγησε, επειδή αυτά τα “ολοκληρωτικά καθεστώτα” εξανάγκαζαν “τους ελεύθερους ανθρώπους”, αντιπροσώπευαν μια απειλή στην διεθνή ειρήνη και την εθνική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Τρούμαν έκανε αυτή την έκκληση στη κορύφωση της κρίσης του Ελληνικού Εμφύλιου Πολέμου. Υποστήριξε πως αν η Ελλάδα και η Τουρκία δεν λάμβαναν την βοήθεια που χρειάζονταν επειγόντως, μοιραία θα έπεφταν στον Κομμουνισμό με σοβαρές συνέπειες στην περιοχή. Επειδή η Ελλάδα και η Τουρκία ήταν ιστορικοί αντίπαλοι, ήταν απαραίτητο να βοηθηθούν και οι δύο εξίσου, παρ’ όλο που η απειλή στην Ελλάδα ήταν περισσότερο άμεση.
Για χρόνια η Μεγάλη Βρετανία υποστήριζε την Ελλάδα, αλλά τώρα βρισκόταν στο χείλος της χρεοκοπίας και αναγκάστηκε να μειώσει δραστικά την εμπλοκή της. Τον Φεβρουάριο του 1947, η Βρετανία ζήτησε επισήμως από τις Ηνωμένες Πολιτείες να πάρουν την θέση της στην υποστήριξη της Ελληνικής κυβέρνησης.
Η πολιτική αυτή κέρδισε την υποστήριξη των Ρεπουμπλικάνων που έλεγχαν το Κογκρέσο, και περιλάμβανε την αποστολή $400 εκατομμυρίων σε Αμερικανικά λεφτά, αλλά όχι στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή. Το αποτέλεσμα ήταν να τερματιστεί η Κομμουνιστική απειλή, και το 1952 και οι δύο χώρες (Ελλάδα και Τουρκία) μπήκαν στο NATO, μια στρατιωτική συμμαχία που εγγυόταν την προστασία τους.
Το Δόγμα εκτάθηκε ανεπίσημα για να γίνει η βάση της Αμερικανικής πολιτικής στον Ψυχρό Πόλεμο σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο. Μετατόπισε την Αμερικανική εξωτερική πολιτική προς τη Σοβιετική Ένωση από την détente (μια χαλάρωση της έντασης) σε μια πολιτική ανάσχεσης της Σοβιετικής επέκτασης, όπως υποστήριζε ο διπλωμάτης Τζορτζ Κένναν.
1951 – Ο Ντένις ο Τρομερός κάνει την πρώτη εμφάνισή του ως κόμικ-στριπ στις εφημερίδες. Ο Ντένις ο Τρομερός πρωτοεμφανίστηκε ως κόμικς σε 16 εφημερίδες των ΗΠΑ στις 12 Μαρτίου 1951. Αμέσως γνώρισε μεγάλη επιτυχία και οι ιστορίες του μεταφέρθηκαν στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Η πιο γνωστή μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη έγινε το 1993 από τον σκηνοθέτη Νικ Καστλ με τον Γουόλτερ Ματάου στο ρόλο του Τζορτζ Γουίλσον.
Από το 1994 ο Χανκ Κέτσαμ άφησε το σχεδιασμό και την υλοποίηση των ιστοριών του Ντένις του Τρομερού στους βοηθούς του Ρον Φέρντιναντ και Μάρκους Χάμιλτον, οι οποίοι συνεχίζουν το έργο του και μετά το θάνατό του το 2001. Στις μέρες μας, οι ιστορίες του έχουν μεταφραστεί σε 19 γλώσσες και δημοσιεύονται σε 48 χώρες του κόσμου από 1.200 εφημερίδες.
1987 – Ξεσπά σφοδρή κρίση μεταξύ Εκκλησίας και Κυβέρνησης, με αφορμή το νομοσχέδιο Τρίτση που θέτει υπό κρατικό έλεγχο την εκκλησιαστική περιουσία. Πρόκειται για ένα ζήτημα που έχει απασχολήσει επί σειρά ετών τις ελληνικές κυβερνήσεις και είχε λάβει τεράστιες διαστάσεις τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν ο τότε Υπουργός Παιδείας του ΠΑΣΟΚ, Αντώνης Τρίτσης, πέρασε τον νόμο για τη “Ρύθμιση θεμάτων μοναστηριακής περιουσίας”, ο οποίος άλλαζε τον τρόπο διαχείρισης της περιουσίας της εκκλησίας σε όλη τη χώρα. Το 1987 πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Συντάγματος μεγάλο συλλαλητήριο από την εκκλησία κατά του νόμου Τρίτση (Νόμος 1700/1987) που έθετε υπό κρατικό έλεγχο την εκκλησιαστική περιουσία. Κύριοι ομιλητές ήταν ο τότε προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος Σεραφείμ και ο τότε Μητροπολίτης Δημητριάδος & Αλμυρού, Χριστόδουλος. Oι συγκεντρωμένοι φώναζαν συνθήματα όπως “Κάτω τα χέρια από την εκκλησία” και “η γη στους φτωχούς και όχι στους κομματικούς”. Ο υπουργός παιδείας Αντώνης Τρίτσης πέρασε τον νόμο για τη “Ρύθμιση θεμάτων μοναστηριακής περιουσίας”, ο οποίος άλλαζε τον τρόπο διαχείρισης της περιουσίας της εκκλησίας σε όλη τη χώρα και είχε προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις. Ο νόμος ψηφίστηκε στη Βουλή στις 2 Απριλίου 1987 από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και του ΚΚΕ Εσ, ενώ οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας αποχώρησαν από την αίθουσα όπου γινόταν η ψηφοφορία.
1989 – Ο άγγλος μηχανικός υπολογιστών Τιμ Μπέρνερς – Λι προτείνει τη δημιουργία του Παγκόσμιου Ιστού (WWW), που θα οδηγήσει στην εκρηκτική ανάπτυξη του Ίντερνετ. «Ασαφής αλλά συναρπαστική». Αυτή ήταν η απάντηση του προϊσταμένου του Τιμ Μπέρνερς-Λι στην πρότασή του με τίτλο «Διαχείριση Πληροφοριών: Μία Πρόταση», που υποβλήθηκε στις 12 Μαρτίου 1989, όταν ο εφευρέτης του Παγκόσμιου Ιστού (World Wide Web, πασίγνωστος με τα αρχικά WWW) ήταν ένας 33χρονος μηχανικός λογισμικού. Ο Μπερνερς-Λι επανανήλθε και με την βοήθεια του Βέλγου συναδέλφου του Ρομπέρ Καγιό διατύπωσε την τελική του πρόταση στις 12 Νοεμβρίου 1990, που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο.
Αρχικά, ο Μπέρνερς-Λι οραματίστηκε μία «μεγάλη υπερκειμενική βάση δεδομένων με συνδέσμους», που ονομάστηκε «Mesh», για να βοηθήσει τους συναδέλφους του στο CERN (το μεγάλο εργαστήριο πυρηνικής φυσικής στην Ελβετία) να μοιράζονται πληροφορίες μεταξύ πολλών υπολογιστών.
Ο προϊστάμενος του 33χρονου Μπέρνερς-Λι τού επέτρεψε να διαμορφώσει το ταπεινό διάγραμμα ροής σ’ ένα λειτουργικό μοντέλο, αναπτύσσοντας τη γλώσσα HTML, την εφαρμογή HTTP και το WorldWideWeb.app , το πρώτο πρόγραμμα περιήγησης στο Παγκόσμιο Ιστό. Μέχρι το 1991, οι εξωτερικοί διακομιστές (servers) του Παγκοσμίου Ιστού ήταν λειτουργικοί και το όλο σύστημα άρχισε να αποκαλύπτεται σταδιακά στο ευρύ κοινό.
Ονομάστηκε Παγκόσμιος Ιστός, γιατί αποτελείται από μυριάδες διασυνδεδεμένους δικτυακούς τόπους (web site), που εξασφαλίζουν τη δυνατότητα στον χρήστη να μετακινείται εύκολα από τον ένα τόπο στον άλλο και από τη μία ιστοσελίδα ενός τόπου να έχει πρόσβαση σε ιστοσελίδα άλλου, με τη συνδρομή συνδέσμων υπερκειμένου (hypertext).
Γεννήσεις
1865 – Ανδρέας Καρκαβίτσας (Λεχαινά, 12 Μαρτίου 1865 – Μαρούσι, 24 Οκτωβρίου 1922) ήταν Έλληνας λογοτέχνης. Υπήρξε ένας από τους τρεις μεγάλους εκπροσώπους της ηθογραφίας, μαζί με τους Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και Γεώργιο Βιζυηνό και ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος του νατουραλισμού στη νεοελληνική λογοτεχνία. Ο Καρκαβίτσας ασχολήθηκε με επιτυχία με όλα τα είδη του γραπτού λόγου εκτός από θεατρικά έργα: διηγήματα, μυθιστορήματα, ποίηση, μελέτες, χρονογραφήματα, ιστορικά σημειώματα, ιστορικά ανέκδοτα, παιδικά βιβλία. Επίσης, συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής του, καθώς και με εφημερίδες στις οποίες προμήθευε πλήθος άρθρα που αφορούσαν τις συνήθειες και τα γνωρίσματα των διαφόρων τόπων της Ελλάδας. Τα πιο διάσημα έργα του είναι το μυθιστόρημα Ο ζητιάνος, και η συλλογή διηγημάτων Λόγια της πλώρης, δυο έργα με τα οποία ο Καρκαβίτσας κατέκτησε μια θέση στους κορυφαίους της νεοελληνικής πεζογραφίας. Αυτά τα δυο έργα έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί σε πολλές χώρες του εξωτερικού, αυτοτελώς καθώς και σε ανθολογίες νεοελληνικής πεζογραφίας. Στρατιωτικός γιατρός στο επάγγελμα, αποστρατεύτηκε λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας — έπασχε στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του από φυματίωση — το 1920, με το βαθμό του αρχίατρου. Ασχολήθηκε ενεργά και με την πολιτική ζωή του τόπου, συμμετέχοντας στο εκστρατευτικό σώμα που πήγε στην Κρήτη κατά την Κρητική Επανάσταση του 1897, στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912–1913, στο Κίνημα στο Γουδί, κ.α. Πέθανε από φυματίωση του λάρυγγα τον Οκτώβρio του 1922, στην Αθήνα, σε ηλικία 57 ετών, πικραμένος για την κατάρρευση της Μεγάλης Ιδέας με τη Μικρασιατική καταστροφή, που την είδε να συμβαίνει λίγο πριν πεθάνει.
1922 – Τζακ Κέρουακ (Jack Kerouac, πραγματικό όνομα: Jean-Louis Lebris de Kérouac, 12 Μαρτίου 1922 – 21 Οκτωβρίου 1969) ήταν Αμερικανός λογοτέχνης, εικονοκλάστης του γραπτού λόγου, ένας από τους κύριους εκπροσώπους, μαζί με τους Γουίλιαμ Μπάροουζ και Άλλεν Γκίνσμπεργκ, της Μπιτ γενιάς (αγγλ. Beat Generation) και εισηγητής του ομώνυμου όρου. Ανάμεσα στα διασημότερα έργα του ανήκουν τα μυθιστορήματα Οι αλήτες του Ντάρμα, Οι υποχθόνιοι και πάνω απ΄όλα το Στο δρόμο. Ο Κέρουακ αναγνωρίζεται για τη μέθοδο της αυθόρμητης πρόζας. Από θεματικής πλευράς, το έργο του εκτείνεταιν σε πεδία όπως η Καθολική πνευματικότητα, η τζαζ, η ελευθεριότητα, ο Βουδισμός, τα ναρκωτικά, η φτώχεια και τα ταξίδια. Κατέστη διασημότητα του underground και, μαζί άλλους Μπιτ λογοτέχνες, ένας από τους προγόνους του κινήματος των χίπις, αν και παρέμεινε εχθρικός προς ορισμένα από τα πολιτικά ριζοσπαστικά στοιχεία του. Το 1969, σε ηλικία 47 χρονών, ο Κέρουακ πέθανε από εσωτερική αιμορραγία εξαιτίας της μακροχρόνιας κατάχρησης αλκοόλ. Από το θάνατό του, το λογοτεχνικό κύρος του Κέρουακ έχει αυξηθεί, και πολλά απαρατήρητα στο παρελθόν έργα του έχουν δημοσιευθεί. Όλα τα βιβλία του είναι σε κυκλοφορία σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των Η Κωμόπολη και η Πόλη, Στο δρόμο, Ντόκτορ Σακς, Οι αλήτες του Ντάρμα, Mexico City Blues, Οι υποχθόνιοι, Ο γυρισμός του ταξιδευτή, Οράματα του Κόντυ, Η θάλασσα τ’ αδέρφι μου, και Μπιγκ Σερ.
1938 – Μάνος Ελευθερίου. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ερμούπολη της Σύρου. Ο πατέρας του ήταν ναυτικός. Σε ηλικία 14 ετών μετακόμισε με την οικογένειά του από την Σύρο στην Αθήνα και τα πρώτα επτά χρόνια κατοικούν στο Χαλάνδρι. Το 1960 μετακόμισαν οικογενειακώς στο Νέο Ψυχικό. Το 1955 γνωρίστηκε με τον Άγγελο Τερζάκη ο οποίος τον ώθησε να παρακολουθήσει μαθήματα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου ως ακροατής. Το 1956 γράφτηκε στο τμήμα θεάτρου της Σχολής Σταυράκου με καθηγητές τον Χρήστο Βαχλιώτη, τον Γιώργο Θεοδοσιάδη και τον Γρηγόρη Γρηγορίου. Το 1960 στα Ιωάννινα, όπου βρέθηκε για να εκτελέσει την στρατιωτική του θητεία, άρχισε να γράφει θεατρικά έργα και ποιήματα. Το 1962, σε ηλικία μόλις 24 ετών, δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Συνοικισμός, με δικά του χρήματα αλλά δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία. Την ίδια εποχή στα Ιωάννινα έγραψε τους πρώτους στίχους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και «Το τρένο φεύγει στις 8:00», τους οποίους αργότερα μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Τον Οκτώβριο του 1963 ξεκίνησε να εργάζεται στο «Reader’s Digest» όπου και παρέμεινε για τα επόμενα δεκαέξι χρόνια. Στο μεταξύ, κυκλοφόρησαν τα δύο πρώτα του βιβλία με διηγήματα, Το διευθυντήριο (1964) και Η σφαγή (1965), για τα οποία γράφτηκαν εξαιρετικές κριτικές.
Θάνατοι
1945 – Άννα Φρανκ (Φραγκφούρτη, 12 Ιουνίου 1929 – στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν, Φεβρουάριος ή Μάρτιος 1945) ήταν Γερμανίδα Εβραϊκής καταγωγής που έγραψε ένα ημερολόγιο ενώ κρυβόταν, μαζί με τους δικούς της και τέσσερις οικογενειακούς φίλους, σε ένα σπίτι στο Άμστερνταμ κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Ολλανδίας.
Η οικογένειά της είχε μετακομίσει στο Άμστερνταμ όταν οι Ναζί πήραν την εξουσία στη Γερμανία, αλλά παγιδεύτηκε όταν η κατοχή επεκτάθηκε και στην Ολλανδία. Καθώς οι διώξεις των Εβραίων εντάθηκαν, η οικογένεια άρχισε τον Ιούλιο του 1942 να κρύβεται σε μυστικά δωμάτια του γραφείου του πατέρα, Όττο Φρανκ. Μετά από δύο χρόνια τούς κατέδωσαν και η οικογένεια στάλθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Γκεστάπο λεηλάτησε τη σοφίτα, όπου κρυβόταν η οικογένειά της, αφήνοντας ανάκατα στο πάτωμα περιοδικά, βιβλία, εφημερίδες κτλ. Λίγες μέρες αργότερα, μια καθαρίστρια βρήκε ανάμεσά τους το ημερολόγιο της Άννα. Χωρίς να ξέρει τι ήταν, το παρέδωσε στη Μιπ και την Έλλη, δύο κορίτσια, που η βοήθειά τους στις εβραϊκές οικογένειες δεν αποκαλύφθηκε ποτέ. Η Άννα και η αδελφή της, Μαργκότ, μεταφέρθηκαν, δύο μήνες πριν το θάνατο της μητέρας τους, στο γερμανικό στρατόπεδο Μπέργκεν – Μπέλζεν. Εκεί η Άννα έδειξε το ίδιο κουράγιο και καρτερικότητα που την είχαν κάνει γνωστή στο Άουσβιτς. Τον Φεβρουάριο του 1945 και τα δυο κορίτσια αρρώστησαν από τύφο. Μια μέρα, η Μαργκότ, προσπαθώντας να σηκωθεί από το κρεβάτι της, που βρισκόταν ακριβώς πάνω από το κρεβάτι της Άννα, έχασε την ισορροπία της και έπεσε κάτω. Στην κατάσταση που βρισκόταν, ο οργανισμός της δεν άντεξε το σοκ. Ο θάνατος της αδελφής της προκάλεσε στην Άννα αυτό που όλα τα προηγούμενα βάσανά της δεν μπόρεσαν να προκαλέσουν: έσπασε το ηθικό της. Λίγες μέρες αργότερα, στις αρχές Μαρτίου, πέθανε. Ο πατέρας της, Όττο, ο μόνος που επέζησε από τους οκτώ της σοφίτας, γύρισε μετά το τέλος του πολέμου στο Άμστερνταμ, όπου ανακάλυψε ότι το ημερολόγιό της είχε διασωθεί. Πεπεισμένος ότι αποτελούσε μοναδική μαρτυρία, προχώρησε στην έκδοσή του. Το ημερολόγιο εκδόθηκε στην ολλανδική γλώσσα, με τον τίτλο Het Achterhuis (Το πίσω σπίτι).
Το ημερολόγιο, που είχε δοθεί στην Άννα ως δώρο για τα 13α γενέθλιά της, περιγράφει τα γεγονότα της ζωής της από τις 12 Ιουνίου 1942 μέχρι την τελευταία μέρα που έγραψε σ’ αυτό, την 1η Αυγούστου 1944. Γραμμένο στα ολλανδικά, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες κι έγινε ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία του κόσμου. Διασκευάστηκε για την τηλεόραση, τον κινηματογράφο, το θέατρο, ακόμα και για την όπερα. Το βιβλίο δίνει μια λεπτομερή περιγραφή της καθημερινής ζωής κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής Κατοχής· μέσω των γραπτών της, η Άννα Φρανκ έγινε ένα από τα πιο γνωστά θύματα του Ολοκαυτώματος.
Πολλοί αρνητές του Ολοκαυτώματος όπως ο Ρομπέρ Φωρισσόν και ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ επέκριναν το Ημερολόγιο της Άννα Φρανκ ως μερικώς πλαστό.
1955 – Τσάρλι «Μπερντ» Πάρκερ, αμερικανός αλτοσαξοφωνίστας, από τις σπουδαιότερες μορφές του bebop και εν γένει της τζαζ.
οΓεννήθηκε το 1920, στο Κάνσας Σίτι, που αποτελούσε την εποχή εκείνη σημαντικό κέντρο της αφροαμερικανικής μουσικής. Ήταν γιος του Τσαρλς Πάρκερ και της Άντι Μπέιλι. Για τον πατέρα του γνωρίζουμε πως εργάστηκε κατά διαστήματα ως σερβιτόρος σε ξενοδοχεία και τρένα, ενώ θεωρείται πιθανό πως είχε στοιχειώδεις γνώσεις μουσικής. Κατά τα δέκα πρώτα χρόνια της ζωής του, ο Πάρκερ δεν έδειξε να διαθέτει κάποια ιδιαίτερη κλίση στη μουσική, πάνω στην οποία έλαβε τα πρώτα μαθήματα κατά τη φοίτησή του στο δημόσιο σχολείο. Ξεκίνησε να μαθαίνει σαξόφωνο σε ηλικία έντεκα ετών, ενώ αργότερα αποτέλεσε μέλος της σχολικής ορχήστρας, πριν εγκαταλείψει το σχολείο, το 1935. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, κατάφερε να εξελιχθεί σε επιδέξιο σαξοφωνίστα, και να μετατραπεί σε επαγγελματία μουσικό.
Μέχρι το 1939, εργάστηκε ως μουσικός σε διάφορα τοπικά τζαζ συγκροτήματα, διαμορφώνοντας το προσωπικό του ύφος. Περίπου το 1940, έγινε μέλος της ορχήστρας του πιανίστα Τζέι Μακσάν, με την οποία περιόδευσε για πρώτη φορά, σε νυχτερινά μουσικά κέντρα στις νοτιοδυτικές πολιτείες αλλά και συμμετείχε σε ηχογράφηση. Την ίδια περίοδο, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της ορχήστρας του Μακσάν, εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, που αποτελούσε το κυρίαρχο κέντρο της τζαζ μουσικής. Συμμετείχε σε συναυλίες και πραγματοποίησε διάφορες εμφανίσεις σε μουσικά κέντρα. Το 1942 έγινε μέλος της ορχήστρας του Ερλ Χάινς, όπου παρέμεινε για οκτώ μήνες. Στο διάστημα αυτό, συνεργάστηκε με τον Ντίζι Γκιλέσπι και άρχισε να διαμορφώνει το ύφος του μπίμποπ.
Αρχικά, το νέο είδος του μπίμποπ δεν έγινε ευρέως αποδεκτό, στηρίχθηκε ωστόσο από σημαντικούς μουσικούς όπως ο Κόλμαν Χόκινς και ο Μπένι Γκούντμαν. Η πρώτη ηχογράφηση του Πάρκερ, που εισήγαγε το νέο είδος σε ένα ευρύτερο ακροατήριο, έγινε τον Σεπτέμβριο του 1944. Έχοντας αποκτήσει μεγαλύτερη φήμη, το 1945, ηγήθηκε της πρώτης προσωπικής του ορχήστρας, συνεργαζόμενος παράλληλα και με τον Ντίζι Γκιλέσπι στα πλαίσια άλλων μουσικών συνόλων. Μαζί πραγματοποίησαν επιπλέον μία σειρά εμφανίσεων στο Χόλιγουντ, συνολικής διάρκειας έξι εβδομάδων. Ο Πάρκερ συνέχισε να εμφανίζεται σε κέντρα του Λος Άντζελες μέχρι τις 29 Ιουνίου του 1946, ημερομηνία κατά την οποία χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο, λόγω νευρικής κατάρρευσης και του εθισμού του στην ηρωίνη και το αλκοόλ.
Η παραμονή του στο νοσοκομείο διήρκεσε έξι μήνες και στη συνέχεια επανήλθε στα μουσικά δρώμενα, αρχικά στο Λος Άντζελες και αργότερα στη Νέα Υόρκη, όπου επέστρεψε τον Απρίλιο του 1947. Η επόμενη περίοδος υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγική. Μαζί με τους Μάιλς Ντέιβις, Ντιουκ Τζόρνταν, Τόμι Πότερ και Μαξ Ρόουτς, σχημάτισε ένα κουιντέτο, με το οποίο ηχογράφησε αρκετές από τις δημοφιλέστερες συνθέσεις του. Περιόδευσε επίσης στην Ευρώπη (1949 και 1950) με αρκετά μεγάλη επιτυχία.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, σε κακή οικονομική κατάσταση και με προβλήματα υγείας εξαιτίας των καταχρήσεων ουσιών, αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει δύο φορές (1954), ενώ εισήχθη και στο ψυχιατρικό νοσοκομείο Bellevue της Νέας Υόρκης. Η τελευταία δημόσια εμφάνισή του έγινε στις 5 Μαρτίου του 1955, στο κέντρο Birdland (όνομα που δόθηκε προς τιμήν του). Πέθανε επτά ημέρες αργότερα, σε ηλικία 34 ετών, στο Μανχάταν, από πνευμονία.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
