9 Ιουνίου 2024
Είναι η 161η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 205 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:02 – Δύση ήλιου: 20:46
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 45 λεπτά
🌒 Σελήνη 2.9 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ροδάνθη, Ροζάνθη
Γεγονότα
411 π.Χ. – Πραξικόπημα ολιγαρχκών εκδηλώνεται στην Αθήνα. Οι Αθηναίοι μετά την καταστροφική εκστρατεία στην Σικελία, ένιωσαν τα θεμέλια της δημοκρατίας να κλονίζονται. Οι πλούσιοι κάτοικοι που χρηματοδοτούσαν τον πόλεμο, είδαν τις περιουσίες τους να μειώνονται αισθητά, με αποτέλεσμα να σχεδιάζουν την ανατροπή του πολιτεύματος και την εγκαθίδρυση ενός ολιγαρχικού καθεστώτος. Μάλιστα, κατέφυγαν και σε τρομοκρατικές μεθόδους για να πετύχουν τον σκοπό τους, όπως στην δολοφονία του Ανδροκλή που ήταν ένας από τους ηγέτες των δημοκρατικών.
Ο ιθύνων νους του κινήματος ήταν ο ρήτορας Αντιφώντας, ο οποίος κινούνταν στο παρασκήνιο, Με τους ολιγαρχικούς είχαν ταχθεί και οι δημαγωγοί Φρύνιχος και Πείσανδρος, παλιοί εχθροί που συμμάχησαν για τον κοινό σκοπό. Οι ολιγαρχικοί απαιτούσαν περιορισμό των δαπανών της πόλης – κράτους αλλά και περιορισμό των ενεργών πολιτών σε εκείνους που μπορόυσαν να ωφελήσουν την πόλη με το σώμα και τα λεφτά τους. Πίστευαν πως μόνο έτσι θα μπορούσαν αν ανακτήσουν το πλεονέκτημα που είχαν στην αρχή του πολέμου κατά της Σπάρτης.
Οι πραξικοπηματίες κέρδισαν την Εκκλησία του Δήμου όταν δήλωσαν πως με την βοήθεια του Αλκιβιάδη, η πόλη θα έπαιρνε χρηματική βοήθεια από τους Πέρσες. Όταν όμως ο Αλκιβιάδης για άλλη μια φορά φάνηκε ανάξιος εμπιστοσύνης, οι ολιγαρχικοί δεν μπορούσαν να κάνουν πίσω, πόσο μάλλον σε μια Αθήνα όπου η κατάσταση είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Πρότειναν λοιπόν στην Εκκλησία του Δήμου να διοριστεί η Βουλή των 400, που θα είχε την απόλυτη εξουσία, όσο μαινόταν ο πόλεμος και που θα συμβουλευόταν ένα σώμα 5.000 πολιτών, μόνο όμως αν το θεωρούσε αναγκαίο.
Οι 400 θα αποτελούνταν από ολιγαρχικούς, οι οποίοι είχαν καμία πρόθεση να μοιραστούν την εξουσία με τους 5.000 πολίτες. Και τα κατάφεραν. Διέλυσαν την εκλεγμένη Βουλή των 500 και κατέλυσαν την Δημοκρατία.
Οι ολιγαρχικοί αναζήτησαν σύμμαχο στο εγχείρημα τους στον Αθηναϊκό στόλο, ο οποίος βρισκόταν στην Σάμο και που χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσε να επιβάλουν την θέληση τους. Ο στόλος αντέδρασε. Ορκίστηκε πίστη στην δημοκρατία και ουσιαστικά άφησε τους ολιγαρχικούς χωρίς μεγάλη δύναμη. Ο στόλος εξέλεξε καινούργιους αρχηγούς και έκανε γνωστή την πρόθεση του για συνέχιση του πολέμου εναντίον της Σπάρτης.
1815 – Ολοκληρώνονται οι εργασίες του Συνεδρίου της Βιέννης. Το Συνέδριο της Βιέννης που διεξήχθη το 1814-1815 ήταν ένα από τα πλέον σημαντικά συνέδρια στην Ιστορία της Ευρώπης που αποτέλεσε και σταθμό στην ιστορία του Διεθνούς Δικαίου. Στο συνέδριο αυτό που συνήλθε στη Βιέννη, δυνάμει της πρώτης Συνθήκης των Παρισίων (1814), συμμετείχαν όλες οι τότε ευρωπαϊκές Ηγεμονίες με 450 συνολικά αντιπροσώπους.
Σκοπός του συνεδρίου ήταν αφενός η αναζήτηση ενός πραγματικού συστήματος ισορροπίας μεταξύ των Δυνάμεων που είχαν εμπλακεί στους Ναπολεόντειους πολέμους και αφετέρου η δικαία ρύθμιση των χωροταξικών προβλημάτων που είχαν αναδυθεί μεταξύ των Βασιλικών Οίκων της Ευρώπης, της περιόδου εκείνης. Ως γεγονός το συγκεκριμένο συνέδριο ήταν καθοριστικής σημασίας για τη διαμόρφωση του γεωπολιτικού χάρτη της Ευρώπης κατά τον 19ο αιώνα. Οι Μεγάλες Δυνάμεις που συμμετείχαν, η Αγγλία, η Πρωσία, η Αυστρία, η Ρωσία αλλά και η ηττημένη Γαλλία, είχαν ως στόχο την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων τους, αλλά και τις προτεραιότητες που τέθηκαν από τους νικητές των Ναπολεόντειων πολέμων, δηλαδή από τις τέσσερις πρώτες που είχαν και το μεγαλύτερο μέρος των κερδών του τελικού διακανονισμού.
Οι εργασίες του Συνεδρίου της Βιέννης ξεκίνησαν στις 18 Σεπτεμβρίου του 1814, υπό την προεδρία του Αυστριακού πολιτικού Μέττερνιχ, και έληξαν στις 9 Ιουνίου του 1815. Σε όλη τη διάρκεια του 9μηνου αυτού συνεδρίου μετείχαν ο Τσάρος της Ρωσίας, ο αυτοκράτορας της Αυστρίας (μετείχε τμηματικώς στη διάσκεψη) και οι Βασιλείς της Πρωσίας, Δανίας, Βυτεμβέργης και Βαυαρίας, όπως και ηγεμόνες άλλων, μικρότερων κρατών. Αρχηγοί των αντιπροσωπειών των Μεγάλων Δυνάμεων ήταν ο κόμης Μέττερνιχ της Αυστρίας, ο Νεσελρόντε της Ρωσίας (επικουρούμενος από τον Καποδίστρια και τον Άρδενμπεργκ), ο Λόρδος Κάσλρω της Αγγλίας, και αργότερα ο Ουέλλιγκτον, ο κόμης Ούμφολδ Χάρντεμπεργκ της Πρωσίας και ο πρίγκηπας Σαρλ-Μωρίς ντε Ταλλεϋράν-Περιγκόρ της Γαλλίας, όπως και οι Μπέρνστορφ (Δανίας), Γάδερυ και Βρέδε (Βαυαρίας), Μύντερ κ.α. Εκτός των Ηγεμονιών αντιπροσωπεύθηκε επίσης και η Ελβετία.
Όλες οι συμφωνίες που συνάφθηκαν σε αυτό το Συνέδριο περιλήφθηκαν σε ένα και μόνο πρωτόκολλο – πράξη που ονομάστηκε επίσημα: Τελική Πράξη του Συνεδρίου Βιέννης, και που συνυπογράφηκε απ’ όλους τους αντιπροσώπους, την ημέρα που έληξαν και οι εργασίες του Συνεδρίου, στις 9 Ιουνίου 1815.
1898 – Η Μ. Βρετανία «νοικιάζει» το Χονγκ Κονγκ από την Κίνα για 99 χρόνια. Το Χονγκ Κονγκ δηλώθηκε ως ελεύθερο λιμάνι για να διευκολύνει τα συμφέροντα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στη Νοτιοανατολική Ασία. Το 1910 εγκαινιάστηκε ο σιδηροδρομικός σταθμός Καουλούν-Καντώνας, συνδέοντας το Χονγκ Κονγκ με τη Κουανγκτσόου και το Καουλούν. Στην αποικία οι Βρετανοί εισήγαγαν το δικό τους σύστημα εκπαίδευσης. Τον 19ο αιώνα, ο τοπικός κινεζικός πληθυσμός ήρθε σε μικρή επαφή με τους πλούσιους Ευρωπαίους αποίκους.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στις 8 Δεκεμβρίου 1941 η Ιαπωνική Αυτοκρατορία επιτέθηκε στο Χονγκ Κονγκ και στις 25 Δεκεμβρίου το κατέλαβε, μετά την ήττα των βρετανοκαναδικών δυνάμεων που υπερασπίζονταν την αποικία. Κατά τη διάρκεια της ιαπωνικής κατοχής του Χονγκ Κονγκ, υπήρξαν συνηθισμένες ελλείψεις τροφίμων. Υπήρχε υπερπληθωρισμός και αναγκαστική ανταλλαγή χαρτονομισμάτων με στρατιωτικά τραπεζογραμμάτια. Ο πληθυσμός του Χονγκ Κονγκ ήταν 1.6 εκατομμύρια άτομα πριν τον πόλεμο, ωστόσο μέσα σε τέσσερα χρόνια μειώθηκε στις 600 χιλιάδες. Στις 15 Αυγούστου 1945, η Ιαπωνία παραδόθηκε και η Βρετανία ανέκτησε τη κυριαρχία της στο Χονγκ Κονγκ.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Κίνα ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος και χιλιάδες άτομα εγκατέλειψαν την χώρα. Αυτό είχε θετική επίδραση στον πληθυσμό του Χονγκ Κονγκ, συμβάλλοντας στην ταχεία ανάκαμψη του πληθυσμού του. Μετά την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας το 1949, εισήλθε μια μεγαλύτερη ροή μεταναστών που φοβούνταν διώξεις από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Πολλές εταιρείες μετέφεραν τα γραφεία τους από τη Σαγκάη και το Κουανγκτσόου στο Χονγκ Κονγκ . Η κομμουνιστική κυβέρνηση ακολουθούσε μια ολοένα και πιο απομονωτική πολιτική. Χάρη στο καθεστώς της ως βρετανική εξάρτηση, το Χονγκ Κονγκ παρέμεινε το μοναδικό κανάλι επικοινωνίας της Κίνας με τη Δύση . Μετά την είσοδο της Κίνας στον πόλεμο της Κορέας, ο ΟΗΕ επέβαλε εμπάργκο στο εμπόριο με τη ΛΔΚ.
Λόγω της πληθυσμιακής αύξησης και του χαμηλού κόστους εργασίας, η παραγωγή κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων και άλλων βιομηχανιών αυξήθηκαν ταχύτατα. Μαζί με την εκβιομηχάνιση, οι εξαγωγές προς τις ξένες αγορές έγιναν η κύρια κινητήρια δύναμη της οικονομίας. Χάρη στην ανάπτυξη της βιομηχανικής παραγωγής, το βιοτικό επίπεδο αυξήθηκε σταθερά. Το 1967 το Χονγκ Κονγκ βυθίστηκε στο χάος λόγω ταραχών. Οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν από αριστερούς, εμπνευσμένοι από την Πολιτιστική Επανάσταση που ξεκίνησε στην ηπειρωτική χώρα. Η εργατική απεργία μετατράπηκε σε βίαιη εξέγερση κατά της αποικιακής κυβέρνησης, η οποία διήρκεσε μέχρι το τέλος του έτους. Το 1974 δημιουργήθηκε η Ανεξάρτητη Επιτροπή για την Καταπολέμηση της Διαφθοράς, η οποία κατόρθωσε να ελαχιστοποιήσει τη διαφθορά στα κρατικά όργανα. Μετά την έναρξη των μεταρρυθμίσεων στην Κίνα το 1978, το Χονγκ Κονγκ έγινε η κύρια πηγή ξένων επενδύσεων στην Κίνα . Ένα χρόνο αργότερα, κοντά στα βόρεια σύνορα του Χονγκ Κονγκ, σχηματίστηκε η πρώτη ειδική οικονομική ζώνη στο Σεντσέν της Κίνας στο έδαφος της επαρχίας Γκουανγκντόνγκ. Ύστερα η κλωστοϋφαντουργία και η μεταποίηση υποχώρησαν σταδιακά, ενώ νέοι ακμάζοντες τομείς της τοπικής οικονομίας έγιναν τα χρηματοοικονομικά και ο τραπεζικός τομέας. Μετά το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ το 1975, οι αρχές του Χονγκ Κονγκ χρειάστηκαν 25 χρόνια για να λύσουν το πρόβλημα της επιστροφής των Βιετναμέζων προσφύγων.
Καθώς η 99ετής μίσθωση έφτανε προς το τέλος της, η βρετανική κυβέρνηση άρχισε να συζητά την παράδοση του Χονγκ Κονγκ στη ΛΔΚ από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το 1984, οι δύο χώρες υπέγραψαν την Κοινή Σινοβρετανική Διακήρυξη, σύμφωνα με την οποία η μεταφορά του Χονγκ Κονγκ στην Κίνα επρόκειτο να πραγματοποιηθεί το 1997 [3] . Η δήλωση ανέφερε ότι το Χονγκ Κονγκ θα αποκτήσει το καθεστώς της ειδικής διοικητικής περιοχής εντός της ΛΔΚ, η οποία θα του επιτρέψει να διατηρήσει τη νομοθεσία του και υψηλό βαθμό αυτονομίας για τουλάχιστον 50 χρόνια μετά τη μεταφορά του στην Κίνα. Πολλοί κάτοικοι του Χονγκ Κονγκ δεν ήταν βέβαιοι ότι αυτές οι υποσχέσεις θα εκπληρώνονταν. Σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση των ανησυχιών αυτών έπαιξε και η καταστολή της φοιτητικής διαδήλωσης στο Πεκίνο το 1989.
1930 – Συνωστισμός σημειώνεται στην οδό Ερμού της Αθήνας και διακοπή της συγκοινωνίας από το πλήθος, που συγκεντρώνεται για να θαυμάσει τη Μις Ευρώπη, Αλίκη Διπλαράκου. Γεννήθηκε το 1912 και καταγόταν από την Κρήνη της Μάνης. Ήταν κόρη τού Γεωργίου Διπλαράκου και της Ελένης Νικολέση. Ο πατέρας της είχε το επώνυμο Βαβούλης, αλλά το άλλαξε και έλαβε το επώνυμο της μητέρας του Διπλαράκου· η οικογένεια ζούσε στην Αθήνα. Αδέλφια της Αλίκης ήταν η Νάντα (1912-1966) σύζυγος Ανδρέα Ροδοκανάκη Γάλλου διπλωμάτη, η Χριστίνα (1918-1999) σύζυγος Ανρί Κλωντέλ (γιου του Πωλ και ανιψιού της γλύπτριας Καμίλ Κλοντέλ) και η Εντμέ σύζυγος Σπυρίδωνος Βασιλοπούλου.
Αναδείχτηκε στον τίτλο της ομορφότερης γυναίκας στην Ελλάδα και μετά στην Ευρώπη σε ηλικία 18 ετών, στο Παρίσι το 1930. Όταν ρωτήθηκε πώς ξεκίνησε η συμμετοχή της, είπε: “Ήμουν με τη μητέρα μου στο τσάι της Βρετανικής πρεσβείας, όταν κάποιος πρότεινε να πάμε να δούμε τον διαγωνισμό ομορφιάς σε ένα θέατρο. Κάποια στιγμή οι κριτές φώναξαν το όνομά μου· νόμισα ότι ήταν αστείο. Προσπάθησα να αρνηθώ, αλλά ο Πρόεδρος της Ελλάδας μου είπε, ότι αυτό θα πρόβαλλε την Ελλάδα και να δεχθώ. Τρεις ημέρες μετά βρέθηκα στο Παρίσι, όπου κέρδισα στον Ευρωπαϊκό διαγωνισμό και έπρεπε να συνεχίσω στο Ρίο”. Ήλθε 2η στον διαγωνισμό μις Κόσμος τού Ρίο ντε Ζανέιρο το ίδιο έτος. Περιόδευσε στις ΗΠΑ, δίνοντας διαλέξεις για τον αρχαίο και νέο ελληνικό πολιτισμό. Μιλούσε με ευχέρεια αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά.
Το 1930 ντύθηκε με ανδρικά ρούχα και παραβίασε το άβατο του Αγίου Όρους, πράγμα που ήταν η τρίτη παραβίαση από γυναίκα και το συμβάν έγινε πρωτοσέλιδη είδηση. Το περιοδικό Time αναφέρθηκε σε αυτήν και στον ρόλο των γυναικών στην ιστορία, στο τεύχος 13-7-1953. Προσπάθησε να δοκιμάσει το ταλέντο της στο θέατρο και έπαιξε στο έργο “Προμηθεύς”. Έγινε γνωστή διεθνώς εξαιτίας του δεύτερου γάμου της με τον Άγγλο ευπατρίδη Σερ Τζον Ράσελ (1914-1984). Απεβίωσε στις 30 Οκτωβρίου του 2002.
2010 – Ανεξαρτητοποιούνται οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Φώτης Κουβέλης, Νίκος Τσούκαλης, Θανάσης Λεβέντης και Γρηγόρης Ψαριανός, εξέλιξη την οποία ο πρόεδρος του κόμματος Αλέξης Τσίπρας χαρακτηρίζει «αρνητική».
«Δεν είμαστε αντιπαραθετικοί ούτε ανταγωνιστικοί, έχουμε ενδιαφέρουσες εξελίξεις μπροστά (αυτοδιοικητικές εκλογές κλπ), μπορούμε να συνυπάρξουμε και να συνδιαμορφώσουμε θέσεις», ανέφεραν χαρακτηριστικά οι βουλευτές της Ανανεωτικής Πτέρυγας κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της ΚΟ, στο πλαίσιο της οποίας -σύμφωνα με πληροφορίες- ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Τάσος Κουράκης, εγείροντας ζήτημα ηθικής τάξης, ζήτησε από τους «4» να παραδώσουν τις έδρες τους. Οι Ανανεωτικοί απαντούν: «Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την ανεξαρτητοποίηση ενός βουλευτή αλλά ουσιαστικά με τη διαφοροποίηση της δεύτερης συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ».
«Η αποχώρηση τεσσάρων Βουλευτών, εκλεγμένων με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ από την κοινοβουλευτική μας ομάδα, αποτελεί αρνητική εξέλιξη. Σε μια περίοδο κρίσης και όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων, το ζητούμενο είναι η ενότητα και όχι ο κατακερματισμός των δυνάμεων της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς», δήλωσε μετά το τέλος της συνεδρίασης ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλέξης Τσίπρας, προσθέτοντας: «Απευθύναμε ύστατη έκκληση η εξέλιξη αυτή που αλλοιώνει τη λαϊκή εντολή των εκλογών του περασμένου Οκτώβρη, ο ΣΥΡΙΖΑ να εκπροσωπηθεί με 13 Βουλευτές στο Εθνικό μας Κοινοβούλιο, να μην πραγματοποιηθεί. Δυστυχώς δεν εισακουσθήκαμε».
Ο ίδιος διαμήνυσε ότι «η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει με μεγαλύτερο πείσμα, μέσα και έξω από τη Βουλή, να αντιπαλεύει την κυβερνητική πολιτική, να δίνει αγώνες απέναντι στην πιο άγρια, στην πιο βάρβαρη επίθεση που δέχεται τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία από την κυβέρνηση, την Ε.Ε. το ΔΝΤ».
Γεννήσεις
1781 – Τζορτζ Στέφενσον. Ο Τζορτζ Στέφενσον (αγγλικά: George Stephenson, προφερόμενος ενίοτε και Στίβενσον) (9 Ιουνίου 1781 – 12 Αυγούστου 1848) ήταν Άγγλος πολιτικός μηχανικός και μηχανολόγος μηχανικός. Αναγνωριζόμενος ως ο «πατέρας των σιδηροδρόμων», ο Στέφενσον θεωρήθηκε από τους Βικτωριανούς ένα εξαιρετικό παράδειγμα επιμελούς εφαρμογής και δίψας για βελτίωση. Ο υπερασπιστής της αυτοβελτίωσης, Σάμουελ Σμάιλς (Samuel Smiles), επαίνεσε ιδιαίτερα τα επιτεύγματά του. Το επιλεγμένο εύρος σιδηροτροχιάς, που υιοθέτησε και μερικές φορές αποκαλείται “Stephenson gauge”, αποτέλεσε τη βάση για το τυποποιημένο εύρος 4 feet 8 1⁄2 inches (1,435 m) που χρησιμοποιείται σήμερα από τους περισσότερους σιδηροδρόμους του κόσμου.
Χάρη στην πρωτοπορία του Στέφενσον, οι σιδηροδρομικές μεταφορές ήταν μια από τις σημαντικότερες τεχνολογικές εφευρέσεις του 19ου αιώνα και βασικό στοιχείο της Βιομηχανικής Επανάστασης. Κατασκευασμένη από τον Τζορτζ και την εταιρεία του γιου του “Robert Robert Stephenson and Company”, η Locomotion No. 1 ήταν η πρώτη ατμάμαξα που μετέφερε επιβάτες σε δημόσια σιδηροδρομική γραμμή, αυτήν του σιδηροδρόμου Στόκτον και Ντάρλινγκτον (Stockton and Darlington Railway) το 1825. Ο Τζορτζ κατασκεύασε επίσης την πρώτη δημόσια υπεραστική σιδηροδρομική γραμμή στον κόσμο που χρησιμοποιούσε ατμάμαξες, τους σιδηροδρόμους του Λίβερπουλ και του Μάντσεστερ, που ξεκίνησε τη λειτουργία της το 1830.
1963 – Τζόνι Ντεπ. Ο Ιρλανδικής, Γερμανικής και Ινδιάνικης καταγωγής ηθοποιός γεννήθηκε στο Όνσμπορο του Κεντάκι. Είναι το τελευταίο από τα τέσσερα παιδιά του μηχανικού Τζον Κρίστοφερ Ντεπ και της σερβιτόρας Μπέτι Σου Ντεπ. Στην ηλικία των 16 παράτησε το σχολείο και στο εξής επιβίωνε κάνοντας ευκαιριακές εργασίες, μεταξύ άλλων στον τομέα του τηλεφωνικού μάρκετινγκ. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 συνόδευσε έναν φίλο του στο κάστινγκ της ταινίας τρόμου Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες του Γουές Κρέιβεν, όπου ανακαλύφθηκε ο ίδιος και πήρε τον πρώτο του ρόλο. Σημαντική ώθηση στην καριέρα του ως ηθοποιού, όμως, του έδωσε ο ρόλος ενός μυστικού αστυνομικού στην τηλεοπτική σειρά 21 Jump Street (1987-1991). Η σειρά αυτή είχε μεγάλη επιτυχία και έκανε διάσημο τον Ντεπ, ο οποίος όμως ένιωσε εκείνο το διάστημα να υποβαθμίζεται σε προϊόν. Επηρεασμένος από της θετικές του εμπειρίες με το μικρό ρόλο που είχε αναλάβει το 1986 στην κινηματογραφική ταινία Πλατούν του Όλιβερ Στόουν, αποφάσισε να αφοσιωθεί στον κινηματογράφο.
Τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο είχε στην ταινία Ο παίδαρος (1990) του Τζον Γουότερς. Την πρώτη του μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία όμως είχε ως Έντουαρντ στην ταινία Ο Ψαλιδοχέρης (1990). Προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του στην ρομαντική κωμωδία Μπένι και Τζουν (1993). Το 1995 ξεκίνησε μια δεύτερη καριέρα ως μουσικός και κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με το συγκρότημά του, τους P, στο οποίο έπαιζε και ο μπασίστας των Red Hot Chili Peppers, ο Flea, για να υποστηρίξει τον φίλο του. Ωστόσο το άλμπουμ δεν είχε αξιόλογη επιτυχία.
Θάνατοι
1847 – Βάσος Μαυροβουνιώτης. Το καλοκαίρι του 1821 τον βρίσκουμε να είναι επικεφαλής ένοπλης ομάδας συγκροτημένης από συγγενείς του, άλλους μαυροβούνιους και Σέρβους. Ο επίσκοπος Ταλαντίου Νεόφυτος Μεταξάς του ανέθεσε τη διοίκηση των όπλων της επαρχίας Καρυστίας – επιλογή που υπαγορεύθηκε και από τα στρατιωτικά προσόντα του Μαυροβουνιώτη αλλά και από την αποφυγή εκλογής μιας άλλης ισχυρής προσωπικότητας , η οποίας θα υπονόμευε την πρωτοκαθεδρία του ίδιου του επισκόπου Ταλαντίου αλλά και του Αρείου Πάγου, ανώτατου πολιτικού οργάνου της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος, μέλος του οποίου ήταν ο Ταλαντίου. Η Εύβοια υπήρξε το πρώτο πεδίο δράσης του Μαυροβουνιώτη: συμμετείχε σε δέκα μάχες: το 1821 α) στα Στύρα κατά του Ομέρ Μπέη της Καρύστου και του Γιουσούφ πασά, όπου τραυματίστηκε, β) στις Πετριές κατά του Ομέρ μπέη, γ) στο Κάδι κατά του Ομέρ μπέη. Το 1822 δ) στα Στύρα κατά του Ομέρ μπέη της Καρύστου, ε) στα Πολιτικά κατά του Αλή Πασά Τζαρκατζή, ζ) στα Βλαχώρια εναντίον του Ομέρ μπέη, η) στη Βάθυα κατά του Σαντή Ντίπα Αγά. Το 1823 θ) στον πύργο του Καστροβαλά της Κύμης εναντίον του Ομέρ μπέη και του Γενιτσάραγα και ι) στην Κύμη εναντίον του Ομέρ μπέη. Πριν εγκαταλείψει την Εύβοια ο Μαυροβουνιώτης παρά τις αποτυχίες του σε στρατιωτικό πεδίο πέτυχε να διευρύνει την πολεμική του πείρα, να συγκεντρώσει χρήματα και τιμαλφή είτε με πλιάτσικο σε βάρος χωρικών είτε με ιδιοποίηση της δεκάτης. Καθιερώθηκε έτσι ανεξάρτητος καπετάνιος. Επίσης λίγο πριν το 1823 είχε λάβει τους βαθμούς του πεντακοσιάρχου. Ο Μαυροβουνιώτης με το σώμα του συμμετείχε σε επιτυχημένη πειρατική επιδρομή κατά της Θάσου που τους ανταπέδωσε λάφυρα. Ο Μαυροβουνιώτης αναγνωρίστηκε από την Προσωρινή Διοίκηση και τον Πρόεδρο του Βουλευτικού Σωτήριο Χαραλάμπη ως χιλίαρχος των σωμάτων της Αττικής ενώ αργότερα (1824) εντέλεται να μετακινηθεί στην Ύδρα με σκοπό την άμυνα του νησιού,κάτι που του αναγνωρίστηκε από τον Υδραίο πρόεδρο του Εκτελεστικού Γεώργιο Κουντουριώτη, ο οποίος τον προβίβασε στον βαθμό της στρατηγίας.
1870 – Τσαρλς Ντίκενς. Η λογοτεχνική επιτυχία του Ντίκενς ξεκίνησε με το λογοτεχνικό του ντεμπούτο, Τα έγγραφα του Πίκγουικ, μια ιστορία που άρχισε να εκδίδεται το 1836, σε μηνιαίες συνέχειες. Σε λίγα χρόνια είχε μετατραπεί σε διεθνή λογοτεχνική διασημότητα, γνωστής για το χιούμορ, τη σάτιρά της και τη διορατική ματιά της στους χαρακτήρες και την κοινωνία. Τα μυθιστορήματά του, εκδίδονταν σε μηνιαίες ή εβδομαδιαίες συνέχειες, πρωτοπορώντας στο εκδοτικό οικοσύστημα της λογοτεχνίας, που τελικά έγινε ο κανόνας της Βικτωριανής εποχής. Αυτή η συγγραφική πρακτική επέτρεπε στον Ντίκενς να σφυγμομετρεί την απόκριση του κοινού και ακολούθως τροποποιούσε την πλοκή και την ανάπτυξη του χαρακτήρα, για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των αναγνωστών του. Για παράδειγμα, στον Ντέηβιντ Κόπερφιλντ, όταν ο ποδίατρος της συζύγου του εξέφρασε τη δυσφορία του για τον τρόπο που η δεσποινίς Μάουτσερ αντιλαμβάνεται τις αναπηρίες της, ο Ντίκενς της προσέδωσε θετικά χαρακτηριστικά, ανυψώνοντάς την στα μάτια του αναγνώστη. Επεξεργάζονταν προσεκτικά την πλοκή και εισήγαγε στη διήγησή του συχνά στοιχεία που αφορούσαν σε τοπικά ζητήματα. Η πρακτική της συγγραφής σε συνέχειες προσέδωσε στις ιστορίες του ένα συγκεκριμένο ρυθμό, ο οποίος τονιζόταν από δραματικές στιγμές με αποτέλεσμα το κοινό να περιμένει με ανυπομονησία τη συνέχεια του μυθιστορήματος. Πλήθη φτωχών αναλφάβητων, πλήρωναν μισόλιρα σε εγγράμματους για να τους διαβάσουν τις μηνιαίες συνέχειες, καλλιεργώντας μια νέα γενιά επίδοξων αναγνωστών. Η συνεχής δημοτικότητα των μυθιστορημάτων και των μικρών ιστοριών του, ήταν τέτοια που δε σταμάτησαν ποτέ να εκδίδονται.
2012 – Ζωρζ Σαρή. Η Ζωρζ Σαρή, από το 1969 που πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα με το Θησαυρό της Βαγίας μέχρι σήμερα, έχει γράψει είκοσι μυθιστορήματα, μία νουβέλα, τέσσερα θεατρικά παιδικά έργα και εννιά βιβλία για μικρά παιδιά. Επίσης, στο ενεργητικό της έχει δεκατέσσερις μεταφράσεις μυθιστορημάτων από τα γαλλικά. Όλα τα βιβλία της έχουν κάνει αρκετές επανεκδόσεις και μερικά από αυτά έχουν βραβευτεί. Το 1994 η Νινέτ βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου, καθώς επίσης και από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (το βραβείο μοιράστηκε με τη Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου). Αργότερα, το 1999 ο Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου τής έδωσε ακόμη ένα βραβείο για το Χορό της ζωής. Το 1988 Τα Χέγια προτάθηκαν για το βραβείο Άντερσεν.
Πολυγραφότατη και πολυδιαβασμένη, ξεχωρίζει για τα θέματα που επιλέγει, για τους ανθρώπινους ήρωες της, που ζουν καθημερινά και αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της ζωής, για το απλό της ύφος, την απομάκρυνσή της από απλές και κλασικές αφηγηματικές τεχνικές, για την άμεση και μη διδακτική προσέγγιση και παρουσίαση του παιδιού μέσα από τα έργα της και για τη σφαιρική της όραση γύρω από το σύγχρονο παιδί. Αυτό που χαρακτηρίζει το σύνολο του έργου της είναι το βιωματικό γράψιμο και η ανάγκη της να εκφραστεί μέσα από αυτό. Μια ανάγκη που, όπως η ίδια ομολογεί, βοηθά τον συγγραφέα να σώσει τον εαυτό του: «Οι συγγραφείς γράφουν πριν απ’ όλα για τον εαυτό τους, για να εκφραστούν οι ίδιοι πριν απ’ όλα, για να σωθούν». Με το συγκεκριμένο τρόπο η Ζωρζ Σαρή μπορεί να «ζει» σε διαφορετικές καταστάσεις και εποχές και να τις αναπλάθει με μεγάλη πειστικότητα. Τα έργα της αποκτούν ζωντάνια και ρεαλιστική υπόσταση, ενώ οι αναγνώστες της «νιώθουν» ως δικό τους βίωμα αυτό που η συγγραφέας τούς έχει τόσο πειστικά μεταφέρει.
Το βιωματικό γράψιμο, ωστόσο, το οποίο έχει και η ίδια πολλές φορές παραδεχτεί[13], δεν αποκλείει τη δημιουργική φαντασία και τα μυθοπλαστικά στοιχεία, τα οποία ενυπάρχουν σε όλα τα έργα της. Στα βιβλία της «πλέκεται ο μύθος με την ιστορία» και έτσι χτίζεται το μυθιστόρημα στοιχεία.
