4 Σεπτεμβρίου 2024
Είναι η 248η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 118 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:58 – Δύση ήλιου: 19:50
Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 52 λεπτά
🌑 Σελήνη 1.2 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ερμιόνη, Ερμίνα, Μωυσή, Μωυσία, Ροζαλία,
Ρόζα, Ωκεανό, Ωκεάνιο, Ωκεάνη, Ωκεανία, Ωκεανή και Ωκεανίδα
Γεγονότα
1682 – Ο βρετανός αστρονόμος Έντμουντ Χάλεϊ παρατηρεί για πρώτη φορά τον κομήτη, στον οποίο θα δοθεί το όνομά του (Κομήτης του Χάλεϊ). Οι κομήτες είναι μεγάλα σε μέγεθος ουράνια σώματα, τα οποία κινούνται σε ελλειπτική τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Έτσι, μπορεί να γίνουν ορατοί σε μας και στη συνέχεια να χαθούν με ταχύτητα στο μακρύτερο σημείο του ηλιακού μας συστήματος. Σε ότι αφορά τη σύνθεσή τους, αποτελούνται από παγωμένο νερό, διοξείδιο του άνθρακα, σκόνη, πετρώματα και άλλα σωματίδια. Καθώς, λοιπόν, πλησιάζουν τον Ήλιο, το ηλιακό φως θερμαίνει τον πάγο, ο οποίος και υποβάλλεται σε εξάχνωση. Το αέριο αυτό απομακρύνεται από τον Ήλιο και είναι ακριβώς εκείνο που εμείς βλέπουμε ως ουρά του κομήτη.
Ο Κομήτης Χάλεϊ, όπως είπαμε, πήρε το όνομά του από τον βρετανό αστρονόμο Έντμοντ Χάλεϊ (1656–1742), ο οποίος στις 4 Σεπτεμβρίου 1682 τον παρατήρησε για πρώτη φορά και το περιέγραψε. Υπάρχουν καταγεγραμμένες αστρονομικές παρατηρήσεις για τον συγκεκριμένο κομήτη στην Κίνα ήδη από το 240 π.Χ. Η εμφάνισή του το 12 π.Χ. παρακίνησε πολλούς θεολόγους να εικάσουν ότι το Άστρο της Βηθλεέμ, που καθοδήγησε τους Τρεις Μάγους όταν θέλησαν να επισκεφθούν τον νεογέννητο Ιησού, μπορεί να ήταν ο κομήτης Χάλεϊ.
Από τα αρχαία χρόνια οι κομήτες αποσπούσαν την προσοχή των ανθρώπων, κυρίως ως κακοί οιωνοί, λόγω της σπανιότητας της εμφάνισής τους. Συνήθως συνδέονταν με επερχόμενα γεγονότα καταστροφής, με λοιμούς, θανάτους βασιλέων και καταστροφή αυτοκρατοριών.
1828 – Αρχίζει η αποχώρηση των τουρκοαιγυπτιακών στρατευμάτων από την Πελοπόννησο, κατ’ εφαρμογή της συνθήκης της Αλεξάνδρειας μεταξύ του Μοχάμεντ Άλι της Αιγύπτου και των τριών εγγυητριών δυνάμεων της ανεξαρτησίας της Ελλάδας. Θα ολοκληρωθεί στις 10 Οκτωβρίου με την αναχώρηση και του ίδιου του Ιμπραήμ.
Το καλοκαίρι του 1827, μη μπορώντας να εδραιώσει τη θέση του στην Πελοπόννησο, άρχισε να εφαρμόζει την τακτική της «καμμένης γης», προκειμένου να κάμψει τους επαναστάτες, ενώ προετοίμαζε απόβαση στην Ύδρα και τις Σπέτσες, γεγονός που θα είχε ολέθριες συνέπειες για την Επανάσταση, αν γινόταν πραγματικότητα. Τον πρόλαβαν, όμως, οι ναυτικές δυνάμεις Γαλλίας, Ρωσίας και Αγγλίας, που κατέστρεψαν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου (8 Οκτωβρίου 1827).
Ο χρόνος άρχισε να μετράει πλέον αντίστροφα για τον Ιμπραήμ. Οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν αλλάξει την πολιτική τους και ήταν αποφασισμένες να υποστηρίξουν την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Με τη Συνθήκη της Αλεξάνδρειας (9 Αυγούστου 1828), που υπέγραψε ο Μοχάμετ Άλη με τον Κόδριγκτον, ο Ιμπραήμ αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την Πελοπόννησο στις 10 Οκτωβρίου 1828.
1839 – Αρχίζει η πολεμική αναμέτρηση μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και της Κίνας, που θα μείνει στην ιστορία ως ο Πρώτος Πόλεμος του Οπίου. Θα λήξει στις 29 Αυγούστου 1842, με την παραχώρηση του Χονγκ-Κονγκ από την Κίνα στη Μεγάλη Βρετανία.
Η αφορμή για την πολεμική αναμέτρηση Κινέζων και Άγγλων δόθηκε τον Ιούλιο του 1839, όταν κάποιοι μεθυσμένοι άγγλοι ναύτες σκότωσαν έναν κινέζο χωρικό. Η Βρετανία, που δεν εμπιστευόταν το νομικό σύστημα της Κίνας, αρνήθηκε να παραδώσει τους κατηγορουμένους στις αρχές.
Σύντομα ξέσπασαν εχθροπραξίες (4 Σεπτεμβρίου 1839), που κατέληξαν στην κατάληψη της Σαγκάης το 1842. Το βρετανικό ναυτικό προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στις παράκτιες πόλεις της Κίνας και ο αριθμητικά μικρότερος, αλλά καλύτερα εξοπλισμένος στρατός των Βρετανών κατενίκησε τις δυνάμεις του αυτοκράτορα.
Ο Α’ Πόλεμος του Οπίου έληξε και τυπικά με τη Συνθήκη του Νανκίνγκ στις 29 Αυγούστου 1842, η οποία προέβλεπε:
- Την παραχώρηση του Χονγκ-Κονγκ στη Βρετανία.
- Την παραχώρηση πέντε λιμανιών της νοτιοανατολικής Κίνας για το εμπόριο και τη διαμονή των Βρετανών (Καντώνα, Αμόι, Φουτσόου, Νίγκμπο και Σαγκάη).
- Ετεροδικία για τους βρετανούς υπηκόους.
- Καταβολή μεγάλης αποζημίωσης από την Κίνα.
Παρόμοια προνόμια απέκτησαν το 1844 οι ΗΠΑ και η Γαλλία, με ανάλογες συμφωνίες. Η ταπεινωτική ήττα κηλίδωσε την εικόνα του Αυτοκράτορα Γκουάνγκ Ντάο. Ο στρατός και η γραφειοκρατία ξεσηκώθηκαν και ανακήρυξαν χωριστό κράτος με την επωνυμία Ουράνιο Βασίλειο της Αιώνιας Ειρήνης (Taipíng Tian Guo), με πρωτεύουσα το Νανκίνγκ (1850-1864). Οι Ευρωπαίοι έπρεπε τώρα να διαλέξουν στρατόπεδο.
1978 – Ο Γεώργιος Ράλλης είναι ο πρώτο έλληνας υπουργός (Εξωτερικών) που γίνεται επίσημα δεκτός στη Σοβιετική Ένωση.
Ο Γεώργιος Ράλλης ήταν έλληνας πολιτικός, που διετέλεσε πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Δεκεμβρίου 1918. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες (1939), στρατεύθηκε και υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπίλαρχος στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο, όπου διακρίθηκε και παρασημοφορήθηκε. Μετά την ανακωχή, γράφτηκε στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών και ασχολήθηκε με τη δικηγορία έως τον Οκτώβριο του 1944 όταν στρατεύθηκε εκ νέου. Πολέμησε με τα τεθωρακισμένα στη Στερεά και την Ήπειρο κατά τις επιχειρήσεις εναντίον των κομμουνιστών και απολύθηκε οριστικά το Δεκέμβριο του 1948.
Στην πολιτική, ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του το 1950, οπότε εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών με το Λαϊκό Κόμμα. Επανεκλέχθηκε σε όλες τις κατοπινές εκλογές, εκτός από τις εκλογές του 1958 στις οποίες δεν έλαβε μέρος. Ορκίστηκε για πρώτη φορά το 1954 ως υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως, με πρωθυπουργό τον στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο.
Στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το 1955 υπήρξε μέλος της πρώτης του κυβέρνησης ως υπουργός Προεδρίας, ενώ το 1956 συνέπραξε στην ίδρυση της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως (ΕΡΕ). Την περίοδο 1956-58 διετέλεσε υπουργός Δημοσίων Έργων και Συγκοινωνιών και στη συνέχεια (1961-1963) υπουργός Εσωτερικών.
Στις 21 Απριλίου 1967 ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως διέφυγε τη σύλληψη και από το σταθμό δράσεως της Χωροφυλακής προσπάθησε να κινητοποιήσει το Γ’ Σώμα Στρατού εναντίον των κινηματιών, αλλά οι διαταγές του δεν μεταβιβάστηκαν. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας τον συνέλαβαν τρεις φορές, φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε στην Κάσο. Όταν επέστρεψε, συνέχισε με κάθε μέσο την αντίσταση κατά της δικτατορίας και τον Ιούλιο του 1973 έλαβε ενεργό μέρος στον αγώνα εναντίον του δημοψηφίσματος του Παπαδόπουλου. Ακόμα, ανέλαβε την επώνυμη διεύθυνση του περιοδικού «Πολιτικά θέματα».
Έλαβε μέρος στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως υπουργός Προεδρίας, αξίωμα που διατήρησε και στην Κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1974 και από τον Ιούλιο του 1976 ανέλαβε και το υπουργείο Παιδείας όπου εισηγήθηκε την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και επέβαλλε σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδεύσεως και στη Διοίκηση τη χρήση της νεοελληνικής καταργώντας την καθαρεύουσα.
Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1977 ανέλαβε το Υπουργείο Συντονισμού και τον Μάιο 1978 το υπουργείο Εξωτερικών. Κατά το διάστημα από 10 Μαΐου 1978 έως 8 Μαρτίου 1980 ως υπουργός Εξωτερικών συνέχισε τις διαπραγματεύσεις με την ΕΟΚ, οι οποίες το Μάιο 1979 κατέληξαν στην υπογραφή της συμφωνίας εισδοχής της Ελλάδος ως δέκατο μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Επίσης, ήταν ο πρώτος έλληνας υπουργός Εξωτερικών που επισκέφθηκε τον Οκτώβριο 1978 τη Σοβιετική Ένωση.
Στις 8 Μαΐου 1980 εκλέχθηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και την μεθεπόμενη ορκίστηκε πρωθυπουργός. Παραιτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1981 μετά την ήττα του κόμματος στις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981. Στις αρχές Δεκεμβρίου 1981 έθεσε στην κοινοβουλευτική ομάδα θέμα εμπιστοσύνης και όταν η πλειοψηφία των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας του την αρνήθηκε, παραιτήθηκε και από την αρχηγία του κόμματος, για να τον διαδεχθεί ο Ευάγγελος Αβέρωφ.
Το Μάιο του 1987 ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία και δεν πολιτεύθηκε στις εκλογές του Ιουνίου 1989. Έπειτα από πρόσκληση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, μετείχε στις εκλογές του Νοεμβρίου 1989 και του Απριλίου 1990 και εκλέχθηκε βουλευτής Κερκύρας. Από το Μάρτιο του 1993, διαφωνώντας με τον χειρισμό του Μακεδονικού, παραιτήθηκε από βουλευτής.
Ο Γεώργιος Ράλλης τιμήθηκε με το Μεγαλόσταυρο της Τιμής, το ανώτατο ελληνικό παράσημο που απονέμεται σε εν ενεργεία πρωθυπουργούς, καθώς και τους Μεγαλόσταυρους της Γαλλίας, Γερμανίας, Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, Γιουγκοσλαβίας, Ταϊλάνδης και Αβησσυνίας.
1998 – Δύο φοιτητές του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, ο αμερικανός Λάρι Πέιτζ και ο ρώσος Σεργκέι Μπριν, ιδρύουν την εταιρεία παροχής διαδικτυακών υπηρεσιών με την ονομασία Google Inc.
Ο κολοσσός της Google είναι ηγέτιδα εταιρεία παγκοσμίως στις υπηρεσίες διαδικτύου, με τζίρο 66 δισεκατομμυρίων δολαρίων και 57.148 εργαζόμενους (2015). Ξεκίνησε ως μηχανή αναζήτησης το 1998 και σήμερα προσφέρει μία ευρεία γκάμα υπηρεσιών (Gmail, Google Drive, Google Docs, Goolge Plus, Android, YouTube, Adsense, Blogger, Chromebook, Google Earth, Google Maps, Google Translate κ.ά.). Ιδρύθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 1998 από δυο νεαρούς, τον Αμερικανό Λάρι Πέιτζ και τον Ρώσο Σεργκέι Μπριν.
Η μεγάλη πορεία της Google προς την κορυφή ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1995, όταν ο Λάρι Πέιτζ και ο φίλος του Σεργκέι Μπριν (γεννημένοι και οι δύο το 1973), μεταπτυχιακοί φοιτητές του ονομαστού Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, ξεκίνησαν ένα ερευνητικό πρόγραμμα για τις μηχανές αναζήτησης του Ίντερνετ, που τότε βρίσκονταν στα πρώτα στάδια της εξέλιξής τους. Κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα καλύτερο σύστημα, που ανέλυε τις σχέσεις μεταξύ των ιστοσελίδων, ενώ οι υπάρχουσες τότε μηχανές αναζήτησης κατέτασσαν τα αποτελέσματά τους μετρώντας πόσες φορές οι όροι αναζήτησης εμφανίζονταν στη σελίδα. Ονόμασαν τη νέα τεχνολογία PageRank, η οποία καθόριζε τη συνάφεια μιας ιστοσελίδας από τον αριθμό και τη σημαντικότητα των σελίδων που οδηγούν πίσω σε αυτή.
Βάσει αυτής της τεχνολογίας δημιούργησαν τη μηχανή αναζήτησης, που την ονόμασαν «BackRub», επειδή το σύστημα έλεγχε τον αριθμό των συνδέσμων προς μία ιστοσελίδα (backlink), για να υπολογίσει τη σημασία της και να την κατατάξει αναλόγως. Τελικά, το όνομα που επικράτησε ήταν Google, από την παραφθορά της λέξης googol, που σημαίνει τον αριθμό 10 εις την 100η, όρο που εισήγαγε ο αμερικανός μαθηματικός Έντουαρντ Κάσνερ. Οι δυο νεαροί δημιουργοί της μηχανής αναζήτησης, που έμελλε να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά αργότερα, θέλησαν με την ονομασία αυτή να υποδηλώσουν την αποστολή της να οργανώσει και να ταξινομήσει το τεράστιο πλήθος πληροφοριών του Διαδικτύου.
Στην αρχή, η Google έτρεχε στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου Στάνφορντ (google.stanford.edu), ενώ στις 15 Σεπτεμβρίου 1997 κατοχύρωσε τη δική της διεύθυνση (google.com). Η εταιρεία, που έλαβε νομική υπόσταση στις 4 Σεπτεμβρίου 1998, αρχικά είχε ως βάση της το Μένλο Παρκ της Καλιφόρνιας και συγκεκριμένα το γκαράζ της 30χρονης τότε Σούζαν Βοϊτσίνσκι, μεγαλύτερης αδελφής της μετέπειτα συζύγου του Μπριν, Αν Βοιτσίνσκι. Ο πρώτος υπάλληλος της Google ήταν ο Κρέιγκ Σιλβερστάιν, συμφοιτητής των Πέιτζ και Μπριν, ο οποίος αποχώρησε το 2012 για να εργαστεί σ’ ένα μη κερδοσκοπικό εκπαιδευτικό οργανισμό.
Ο Δεκάλογος της Google σύμφωνα με τους ιδρυτές της
- Επικεντρωνόμαστε στο χρήστη και όλα τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν από μόνα τους.
- Το καλύτερο είναι να κάνουμε ένα πράγμα εξαιρετικά καλά.
- Το γρήγορο είναι καλύτερο από το αργό.
- Η δημοκρατία στον ιστό είναι αποτελεσματική.
- Δεν είναι απαραίτητο να βρίσκεστε στο γραφείο σας για να έχετε ερωτήσεις.
- Η επίτευξη κερδών είναι δυνατή χωρίς να αποβαίνει εις βάρος άλλων.
- Υπάρχουν πάντοτε περισσότερες πληροφορίες στον ιστό.
- Η ανάγκη για πληροφόρηση υπερβαίνει κάθε σύνορο.
- Μπορείς να είσαι σοβαρός και χωρίς κοστούμι.
- Το εξαιρετικό δεν είναι αρκετό.
Γεννήσεις
1768 – Φρανσουά Ρενέ Ντε Σατομπριάν. Ο Φρανσουά-Ωγκύστ-Ρενέ, Yποκόμης ντε Σατωμπριάν (François-Auguste-René, vicomte de Chateaubriand, 1768-1848), γνωστός και με την εξελληνισμένη μορφή Σατωβριάνδος, ήταν Γάλλος συγγραφέας, πολιτικός και φιλέλληνας. Θεωρείται ιδρυτής του γαλλικού ρομαντισμού, ένα από τα μεγάλα ονόματα της γαλλικής λογοτεχνίας, αυτός που ενέπνευσε στον άλλο μεγάλο ρομαντικό, τον Βίκτωρα Ουγκώ, την αποστροφή «Θέλω να είμαι ή Σατωβριάνδος ή τίποτα».
Η ζωή του Σατωμπριάν ήταν ένα υπόδειγμα εντονότατων αντιφάσεων. Η σχέση του με την αγαπημένη του αδελφή Λουσίλ σκιάζεται από την υπόνοια (αν όχι τη βεβαιότητα) της αιμομιξίας. Ήταν υπέρμαχος της θρησκείας αλλά ζούσε τόσο εκτός των επιταγών της που ο Λουδοβίκος ΙΗ΄ αναφώνησε κάποτε: «Πολύ θα ήθελα να γνώριζα το όνομα του εξομολογητή του κυρίου ντε Σατωμπριάν!». Ήταν μοναρχικός των άκρων και πρωτεργάτης της γαλλικής επέμβασης για την κατάπνιξη της επανάστασης στην Ισπανία, αλλά και οπαδός της ελευθερίας του τύπου και ο υπερασπιστής της Ελληνικής Επανάστασης που κατηγορήθηκε από τη συντηρητική παράταξη γιατί με τα έργα του προκαλούσε επαναστατικές ανησυχίες στη νεολαία. Ήταν ένας αντιδραστικός που ενέπνευσε τον Μπάυρον και τον Ουγκώ. Ο ίδιος είχε δηλώσει: «Είμαι δημοκρατικός εκ φύσεως, μοναρχικός εξ αιτίας της λογικής και βουρβωνικός για λόγους τιμής».
Στο Οδοιπορικό του ο Σατωμπριάν, που πίστευε ότι η Γαλλία ήταν «η πρωτότοκος θυγάτηρ της Ελλάδος κατά τε την ανδρείαν, την ευφυΐαν και τας τέχνας», έψαξε αλλά δεν βρήκε την αρχαία Ελλάδα («”Λεωνίδα”, έκραξα…αλλ’ ουδέν των ερειπίων επανέλαβε το μέγα τούτο όνομα» – οι μεταφράσεις του Εμμανουήλ Ροΐδη). Τους νέους Έλληνες δεν τους καλογνώρισε αλλά εκφράζει την αισιοδοξία του για το μέλλον τους βασιζόμενος στο λαμπρό παρελθόν τους αλλά και τους φόβους του για τις συνέπειες της δουλείας. Όταν άρχισε η Ελληνική Επανάσταση, συνδέθηκε με τις φιλελληνικές εταιρείες και σε νέα έκδοση του Οδοιπορικού προέταξε το Υπόμνημα περί Ελλάδος, όπου υποστήριζε από νομικής, ιστορικής και ηθικής απόψεως τα δίκαια της Ελλάδος.
1905 – Μαίρη Ρενώ. Η Μαίρη Ρενώ (Mary Renault),γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1905, και σπούδασε στην Οξφόρδη, αρχικά είχε επιλέξει να διδάξει, άλλα γρήγορα την κέρδισε ο κόσμος της συγγραφής! Μετά το πτυχίο της εκπαιδεύτηκε για τρία χρόνια ως νοσοκόμα και εκεί έγραψε την πρώτη της γνωστή νουβέλα με τίτλο «Υπόσχεση αγάπης».
Κατά την διάρκεια του πολέμου και καθώς υπηρετούσε πλέον ως νοσοκόμα έγραψε ακόμη τρεις νουβέλες, η μία εξ αυτών απέσπασε και το βραβείο M.G.M. με τίτλο «Επιστροφή στη νύχτα».
Αργότερα και με τη λήξη του πολέμου η Ρενώ εγκαταστάθηκε στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής ενώ στα ταξίδια της που ακολούθησαν η Ελλάδα τράβηξε το ενδιαφέρον της και εμφανέστατα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης.
Η Αρχαία Ελλάδα πρωταγωνίστησε στα επόμενα και πολύ γνωστά της μυθιστορήματα με τίτλους «Ο βασιλιάς πρέπει να πεθάνει», «Ο ταύρος που βγήκε από τη θάλασσα», «Φωτιά από τον ουρανό» και πολλά άλλα.
Η πρώτη της επίσκεψη της στην Αθήνα ήταν το 1954. Με ξεναγό τον Kimon Friar, γνωρίζει τα μουσεία και την ξένη παροικία, στοχάζεται πάνω στα βλέμματα των Ελλήνων, και σχεδιάζει τα επόμενα βιβλία της.
Απεβίωσε το 1983 αφήνοντας πίσω της σειρές μυθιστορημάτων που αγαπήθηκαν και αγαπιούνται μέχρι και σήμερα.
1981 Μπιγιονσέ (Νόουλς). Η Μπιγιόνσε Γκιζέλ Νόουλς – Κάρτερ (Beyoncé Giselle Knowles-Carter, 4 Σεπτεμβρίου 1981) είναι Αμερικανίδα τραγουδίστρια, στιχουργός, μουσική παραγωγός, ηθοποιός και επιχειρηματίας. Είναι μία από τις δημοφιλέστερες τραγουδοποιούς που αναδείχθηκαν στον αιώνα που διανύουμε, με 32 βραβεία Γκράμι στη συλλογή της. Διαθέτει το φωνητικό εύρος των τεσσάρων οκτάβων.
Στην ηλικία των 9 ετών, η Μπιγιονσέ σχημάτισε με φίλες της το κοριτσίστικο συγκρότημα των Destiny’s Child (αρχικά Tyme’s Girl). Το 1992 συμμετείχαν σ’ ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα ταλέντων χωρίς επιτυχία και τρία χρόνια αργότερα έφθασαν κοντά στο να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ, αλλά η δισκογραφική εταιρεία έκανε πίσω.
Το 1997 η τύχη τους χαμογέλασε, όταν η Κολούμπια κυκλοφόρησε το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους, από το οποίο ξεχώρισε το τραγούδι «No, No, No Part 2». Το δεύτερο άλμπουμ «The Writing on the Wall» (1999) τους χάρισε δύο βραβεία Γκράμι και πούλησε περισσότερα από οχτώ εκατομμύρια αντίτυπα στις ΗΠΑ. Το «Survivor» (2001) που ακολούθησε, έφτασε στην κορυφή του αμερικανικού πίνακα επιτυχιών.
Η Μπιγιονσέ ήταν η αναμφισβήτητη ηγέτης του συγκροτήματος κι έγραφε τις επιτυχίες τους, όπως το τσαχπίνικο «Bootylicious». Παρά την επιτυχία τους, τα μέλη του συγκροτήματος αποφάσισαν να προωθήσουν και τις προσωπικές τους καριέρες. Η Μπιγιονσέ με το αναμφισβήτητο ταλέντο της κυκλοφόρησε το 2003 το πρώτο σόλο άλμπουμ της με τίτλο «Dangerously in Love». Ο δίσκος έλαβε διθυραμβικές κριτικές και με τη βοήθεια του πληθωρικού σινγκλ «Crazy in Love», στο οποίο συμμετείχε ο ράπερ Jay-Z, την έκανε γνωστή παγκοσμίως. Την επόμενη χρονιά κέρδισε πέντε Γκράμι, συμπεριλαμβανομένων αυτών του καλύτερου σύγχρονου άλμπουμ R&B και της καλύτερης τραγουδίστριας του R&B.
Θάνατοι
1821 – Παναγιώτης Καρατζάς. Γεννήθηκε το 1776 στην Πάτρα και το πραγματικό του όνομα ήταν Αναστασόπουλος. Από παιδί έδειξε την ανδρεία και το θάρρος του αλλά και περιφρόνηση κατά του τυραννικού Οθωμανικού καθεστώτος μην μπορώντας να δεχτεί ότι είναι στην υποτέλεια αυτού και συχνά τσακώνονταν με τους συνομήλικους Τούρκους. Το 1805 παντρεύτηκε και αργότερα απέκτησε πολυμελή οικογένεια.
Τον Σεπτέμβριο του 1809 κυνηγημένος από τους Τούρκους κατέφυγε στα Επτάνησα, που βρισκόταν υπό Αγγλική διοίκηση και συγκεκριμένα στη Ζάκυνθο, όπου άσκησε το επάγγελμα του υποδηματοποιού, λίγους μήνες αργότερα κατατάχτηκε στον Αγγλικό στρατό στο 3ο τάγμα των Ελλήνων λεγεωνάριων και απόκτησε πολλές στρατιωτικές γνώσεις και εμπειρία, επίσης χάρη στις ικανότητες του έλαβε το βαθμό του ανθυπολοχαγού. Το 1812 επέστρεψε στην Πάτρα όπου για βιοπορισμό ασχολήθηκε με το επάγγελμα του τσαγκάρη αλλά φαίνεται ότι ασχολήθηκε και με τη γεωργία. Κατά τις παραμονές της Επανάστασης, μαζί με τον Παναγιώτη Ανδριτσόπουλο ήταν επικεφαλής ομάδας 50 ενόπλων που επιχορηγούνταν από τον πλούσιο έμπορο και Φιλικό της Πάτρας Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο. Σώζεται μάλιστα και τεκμήριο που αναφέρει ότι την 21-3-1821 έλαβε 900 γρόσια. Δύο μέρες αργότερα υπερασπίστηκε το σπίτι του Παπαδιαμαντόπουλου που έγινε στόχος εμπρησμού από τους Τούρκους. Στις αρχές της Επανάστασης συνέχισε την ένοπλη δράση κερδίζοντας τη στήριξη διαφόρων προκρίτων με τους οποίους διατηρούσε στενές σχέσεις και με την έγκρισή τους ηγείτο ομάδας ενόπλων.
Πρωτοστάτησε, ως οπλαρχηγός Πατρών, στα προεπαναστατικά γεγονότα της Πάτρας λόγω των οποίων στις 21 Μαρτίου του 1821 κατά τον Οικονόμου ή κατ’ άλλους στις 23 Μαρτίου οι Τούρκοι αποσύρθηκαν στο κάστρο. Νωρίτερα έλαβε μέρος στην πολιορκία των Καλαβρύτων, πολεμώντας υπό τις διαταγές του οπλαρχηγού Αναγνώστη Στριφτόμπολα. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες και είχε γίνει αρκετά δημοφιλής στον λαό και αυτό προκάλεσε τον φθόνο των κοτσαμπάσηδων και κάποιων οπλαρχηγών. Επιπλέον οι αδελφοί Κουμανιώτη πίστευαν ότι ο Καρατζάς σκότωσε τον αδελφό τους Σταμάτη που είχε βρεθεί χτυπημένος πισώπλατα από απροσεξία συμπολεμιστών του κατά τις συγκρούσεις με τους Τούρκους στις 23 Μαρτίου του 1821 στην Πάτρα. Στις 4 Σεπτεμβρίου του 1821, ο Θάνος Κουμανιώτης περίμενε τον Καρατζά στη Μονή Ομπλού, νοτιοανατολικά της Πάτρας επί του ομωνύμου όρους. Μόλις ο Καρατζάς πέρασε την πύλη του μοναστηριού και ήρθε αντιμέτωπος με τον Κουμανιώτη και τους άνδρες του που ήθελαν να πάρουν εκδίκηση, άρχισε να χορεύει με τα οπίσθια του γυρισμένα προς αυτούς και γενικά να κινείται με τρόπο χλευαστικό για να τους πειράξει και να τους δείξει ότι περιφρονεί τις απειλές τους. Οι άνδρες του Κουμανιώτη οργίστηκαν κι ένας από αυτούς, ονόματι Τσαλαμηδάς, τον πυροβόλησε πισώπλατα και τον σκότωσε. Θάφτηκε εκεί και ο τάφος του υπάρχει ακόμα και σήμερα στον χώρο της μονής.
Σύμφωνα με τον ιστορικό και συγγραφέα Σαράντο Καργάκο, στο βιβλίο του “Η Ελληνική Επανάσταση του 1821”, αναφέρονται και τα εξης: “Ωστόσο, ειδικά για την Αχαΐα, άγνωστη εν πολλοίς παραμένει η δράση των Κουμανιαταίων και των Κασαπαίων ή Χασαπαίων. Οι πρώτοι αναφέρονται συχνά μειωτικά διότι τους έχει αποδοθεί – και πολύ σωστά – ο φόνος του Π. Καρατζά. Και επειδή από την αριστερή ιστοριογραφία ο Καρατζάς έχει ανακηρυχθεί πρότυπο λαϊκού αγωνιστή, οι Κουμανιαταίοι πέρασαν ανεπαισθήτως στη συνείδηση πολλών σαν “εχθροί του λαού” και ως όργανα των προυχόντων.”Τη συμβολοποίηση του Καρατζά από την αριστερή ιστοριογραφία αναφέρει και ο ιστορικός Δ. Δημητρόπουλος.
1907 – Έντβαρντ Γκριγκ. Διακεκριμένος νορβηγός μουσουργός, από τους ιδρυτές της νορβηγικής εθνικής σχολής. Μαζί με τον δραματουργό Χένρικ Ίμπσεν (Ερρίκο Ίψεν, όπως τον γνωρίζουμε στην Ελλάδα) και τον ζωγράφο Έντβαρντ Μουνκ («Η Κραυγή»), αποτελούν τους τρεις διαπρεπέστερους πολιτιστικούς πρεσβευτές της χώρας των φιόρδ.
Ο Έντβαρντ Χάγκερουπ Γκριγκ (Edvard Hagerup Grieg) γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1843 στο Μπέργκεν της Νορβηγίας, μέσα στους κόλπους μιας μουσικής οικογένειας με σκωτικές ρίζες. Ο πατέρας του, εισαγωγέας ουίσκι από την Σκωτία, ήταν πρόξενος της Μεγάλης Βρετανίας στο Μπέργκεν και λάτρης της μουσικής. Η μητέρα του Γκεζίνε ήταν πιανίστρια και η πρώτη του δασκάλα στη μουσική.
Από τα μικράτα του άρχισε να μαθαίνει πιάνο, χωρίς να δείξει ιδιαίτερο ζήλο. Ο δεξιοτέχνης νορβηγός βιολονίστας Όλε Μπουλ ήταν αυτός που διέκρινε το ταλέντο του και σε ηλικία 15 ετών τον έπεισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική. Ο νεαρός Έντβαρντ, με τη συνδρομή του πατέρα του, μετέβη στη Λειψία και ξεκίνησε μουσικές σπουδές στο περίφημο ωδείο της γερμανικής πόλης, από το οποίο αποφοίτησε τέσσερα χρόνια αργότερα. Οι πρώτες του μουσικές επιρροές προήλθαν από το έργο των Μέντελσον και Σούμαν.
Στην περίοδο των σπουδών του προσβλήθηκε από μια σοβαρή μορφή πνευμονίας, η οποία τον ταλαιπώρησε σε όλη του τη ζωή. Το 1867 και σε ηλικία 24 ετών παντρεύτηκε την πρώτη του εξαδέλφη Νίνα Χάγκερουπ, η οποία έγινε η αυθεντική ερμηνεύτρια των τραγουδιών του. Μαζί της απέκτησε μία κόρη, η οποία έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 13 μηνών το καλοκαίρι του 1869.
Εκτός από το συνθετικό του έργο, ο Γκριγκ διακρίθηκε και ως πιανίστας. Συχνά περιόδευε στα μεγάλα μουσικά κέντρα της Ευρώπης, ερμηνεύοντας έργα του. Δείγματα της πιανιστικής του τέχνης διασώθηκαν σε ηχογραφήσεις γραμμοφώνου, που έγιναν στο Παρίσι το 1903. Τον έδενε φιλία με τους ομοτέχνους του Λιστ και Τσαϊκόφσκι, οι οποίοι υπήρξαν θαυμαστές του έργου του.
Η μουσική του Γκριγκ είναι βαθιά ριζωμένη στη νορβηγική λαϊκή παράδοση. Εντάσσεται στη ρομαντική παράδοση και χαρακτηρίζεται από τον εκλεπτυσμένο λυρισμό της. Τα πιο δημοφιλή του έργα είναι η λυρική σουίτα «Πέερ Γκυντ», που συνέθεσε για το ομώνυμο θεατρικό έργο του Ίψεν και το «Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα σε λα ελάσσονα».
Ο Έντβαρντ Χάγκερουπ Γκριγκ έφυγε από τη ζωή στις 4 Σεπτεμβρίου 1907. Κηδεύτηκε πάνδημα στη γενέτειρά του Μπέργκεν, παρουσία 40.000 λαού, ενώ στη χώρα κηρύχθηκε εθνικό πένθος. Η τελευταία του επιθυμία ήταν η επικήδεια τελετή να γίνει υπό τους ήχους του Πένθιμου Εμβατηρίου του Σοπέν και του δικού του Πένθιμου Εμβατηρίου, που έγραψε για την κηδεία του φίλου του Ρίκαρντ Νόρντραακ, συνθέτη του εθνικού ύμνου της Νορβηγίας.
1989 – Ζορζ Σιμενόν. Ο Βέλγος συγγραφέας Ζορζ Σιμενόν θεωρείται από τους κορυφαίους του αστυνομικού μυθιστορήματος. Από την πέννα του γεννήθηκε ο επιθεωρητής Ζιλ Μεγκρέ, ένας από τους διασημότερους ντετέκτιβ στην ιστορία της αστυνομικής λογοτεχνίας.
Ο γαλλόφωνος Βέλγος Ζορζ Σιμενόν γεννήθηκε στην Λιέγη στις 12 Φεβρουαρίου 1903 και από νωρίς αποφάσισε να αφιερωθεί στο γράψιμο, καθώς πίστευε ότι «όσο λιγότερο έξυπνος είναι κανείς, τόσο πιο πιθανό είναι να γίνει μυθιστοριογράφος. Διαφορετικά, γράφει διατριβές». Στα δεκαέξι του χρόνια, έγινε δημοσιογράφος στη «La Gazette de Liege» και το πρώτο μυθιστόρημά του, υπογεγραμμένο με το ψευδώνυμο Ζορζ Σιμ εκδόθηκε το 1921.
Κέρδισε φήμη και την αθανασία για τον ήρωά του, τον επιθεωρητή Ζιλ Μεγκρέ, ο οποίος πρωταγωνίστησε σε 84 από τα 200, που συνολικά έγραψε. Ο Μεγκρέ δρα στο Παρίσι και αυτό που τον χαρακτηρίζει ως τιμωρό του εγκλήματος είναι η διαίσθησή του και λιγότερο η ενδελεχής αστυνομική δουλειά.
Ο Ζορζ Σιμενόν υπήρξε κοσμοπολίτης, έζησε μιά περιπετειώδη και γεμάτη ζωή έως τις 4 Σεπτεμβρίου 1989, που έφυγε γιά τον άλλο κόσμο. Στην αυτοβιογραφία του κόμπαζε ότι είχε κάνει έρωτα με 20.000 γυναίκες.
Πολυγραφότατος ως συγγραφέας είδε την αναγνώριση να του χτυπά από νωρίς της πόρτα. Μερίδα της κριτικής τον θεωρεί συγγραφέα φτηνής λογοτεχνίας, οι περισσότεροι, όμως, αναγνωρίζουν τις ικανότητες και την καλλιέργειά του, αν και παραδέχονται ότι δεν άφησε πίσω το μεγάλο έργο.
Τα μυθιστορήματά του, πάντως, έχουν πουλήσει 500 εκατομμύρια αντίτυπα και έχουν μεταφραστεί σε 50 γλώσσες. Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Ο επιθεωρητής Μεγκρέ έγινε γνωστός στο ελληνικό κοινό μεταπολεμικά κυρίως μέσα από τα φτηνά βιβλία τσέπης και τα τελευταία χρόνια από τις προσεγμένες εκδόσεις της «Αγρας». («Ο Μεγκρέ στην Νέας Υόρκη», «Ο Μεγκρέ και ο νεκρός του», «Λίμπερτυ Μπαρ», «Ο τρελός του Μπερζεράκ» κ.α)
Από το υπόλοιπο έργο του Σιμενόν να αναφέρουμε τα μυθιστορήματα: το ψυχολογικό «Ο ένοικος» (εκδ. Άγρα), το ερωτικό «Η Χήρα Κουντέρικ» («Ροές»), το ντοστογιεφσκικό «Ο άνθρωπος, που εβλέπε τα τρένα να περνούν» (Άγρα) και το ατμοσφαιρικό «Οι δαίμονες του πιλοποιού» (Άγρα), μια ανατομία της κοινωνίας της γαλλικής επαρχίας.
