.
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
29 Δεκεμβρίου 2024
Είναι η 364η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 2 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:40 – Δύση ήλιου: 17:14 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 34 λεπτά
🌑 Σελήνη 28 ημερών
Χρόνια πολλά στον Βενιαμίν
Γεγονότα
1890 – Σφαγή του Πληγωμένου Γονάτου: 300 Ινδιάνοι Λακότα σκοτώνονται σε ινδιάνικο καταυλισμό από το 7ο σύνταγμα ιππικού των Ηνωμένων Πολιτειών. Συνέβη στις 29 Δεκεμβρίου 1890, κοντά στο Ρυάκι του Πληγωμένου Γονάτου (Λακότα: Čhaŋkpé Ópi Wakpála) στο στρατόπεδο Pine Ridge στην αμερικανική πολιτεία Νότια Ντακότα, ανάμεσα στη φυλή των Ινδιάνων Σιου και το 7ο σύνταγμα ιππικού των Ηνωμένων Πολιτειών, με την εντολή του ταγματάρχη Σάμιουελ Γουίτσαϊντ και στρατηγό τον Νέλσον Α. Μάιλς.
Οι Σιού άρχισαν να υποστηρίζουν όλο και περισσότερο τη θρησκεία του χορού των φαντασμάτων, αισθανόμενοι ότι με αυτό τον τρόπο θα επαναφέρονταν οι πρόγονοί τους που σκοτώθηκαν από τους λευκούς. Ο στρατηγός Νέλσον Α. Μάιλς ένιωσε απειλή για μια ινδιάνικη εξέγερση και συγκέντρωσε στρατό αποτελούμενο από περισσότερους από 5.000 στρατιώτες, για να περιορίσει τους Ινδιάνους της περιοχής. Στην προσπάθεια να συλλάβουν τον Καθιστό Ταύρο, τον σκότωσαν στις 15 Δεκεμβρίου 1890. Το ιππικό απέτρεψε άλλους 350 ανθρώπους (120 άνδρες και 230 γυναίκες και παιδιά) να διαφύγουν στο Νότο, στον καταυλισμό Pin Ridge.
Η σφαγή έχει αναφερθεί σε ταινίες συμπεριλαμβανομένων των Thunderheart (1992), Legends of the Fall (1994), The Last Samurai (2003), και Hidalgo (2004). Η σειρά Into the West (2005) περιείχε σκηνές της σφαγής. (πηγή φωτογραφίας: kathimerini.gr)
1916 – Το πρώτο μυθιστόρημα του Τζέιμς Τζόυς, «Ένα πορτραίτο του καλλιτέχνη σε νεαρή ηλικία», εκδίδεται για πρώτη φορά ως βιβλίο από αμερικανικό εκδοτικό οίκο, αφού πρώτα είχε δημοσιευθεί σε συνέχειες σε περιοδικό (1914-1915).
Το «A Portrait of the Artist as a Young Man» είναι ένα ημιαυτοβιογραφικό μυθιστόρημα ενηλικίωσης που ακολουθεί την πνευματική και συναισθηματική αφύπνιση ενός νεαρού καλλιτέχνη από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, εξερευνώντας τους αγώνες του με τη θρησκεία, τις οικογενειακές προσδοκίες και την επιδίωξη της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Ο νεαρός Στίβεν Δαίδαλος, φανταστικό alter ego του συγγραφέα, με το επώνυμο να παραπέμπει στον Δαίδαλο της ελληνικής μυθολογίας, αμφισβητεί και επαναστατεί ενάντια στον καθολικισμό και τις συμβάσεις της αστικής κοινωνίας της εποχής του, με αποτέλεσμα να φύγει από την Ιρλανδία για την Ευρώπη.
Διαδραματίζεται στην Ιρλανδία στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα και εμβαθύνει στην πολυπλοκότητα της ιρλανδικής ταυτότητας, στην επιρροή του καθολικισμού και στις κοινωνικές και πολιτικές προκλήσεις της εποχής, αντανακλώντας την ταραχώδη περίοδο που οδήγησε στην ανεξαρτησία της Ιρλανδίας το 1921.
1966 – Έπειτα από 12ωρη σύσκεψη, οι ένορκοι στην πολύκροτη δίκη για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη ανακοινώνουν την ετυμηγορία τους. Ο Λαμπράκης ΔΕΝ δολοφονήθηκε! Τραυματίστηκε βαριά και υπέκυψε! Ο εισαγγελέας της έδρας Παύλος Δελαπόρτας, που είχε ζητήσει την ενοχή όλων κατά το κατηγορητήριο, σχολίασε μετά πώς «η απόφαση μοιάζει με φως εξαντλημένης ηλεκτρικής στήλης».
Η σύνθεση του δικαστηρίου είχε ως εξής: Γραφανάκης Ιωάννης, εφέτης, Πρόεδρος | Λαμπρίδης Βασίλειος, Σύνεδρος | Χριστοφορίδης Ερμής, Σύνεδρος | Δελαπόρτας Παύλος, εισαγγελέας
Οι ένορκοι που αποφάσισαν να αθωώσουν τους… πάντες, πλην των Σπ. Γκοτζαμάνη (για βαριές σωματικές κακώσεις Γρ. Λαμπράκη), Εμ Εμμανουηλίδη (για συνέργεια σ’ αυτές) και Χρ. Φωκά (για τραυματισμό βουλευτή Γ. Τσαρουχά) αναγνωρίζοντας τους, μάλιστα, και το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου καθώς και της απουσίας «ταπεινών ελατηρίων» ήταν: Β. Αντωνιάδης, Βιομήχανος | Μ. Αρτακιανού, δημοτικός υπάλληλος | Θ. Αργυρίου, Μαθηματικός | Ι. Αστερίου, Συμβολαιογράφος | Μ. Βαλαγεώργη, Καθηγήτρια | Α. Καρύδα, Νοικοκυρά | Αχ. Γραικός, τραπεζιτικός υπάλληλος | Ν. Οικονόμου, Δικηγόρος | Στ. Σαββίδης, Έμπορος | Δ. Τούσας, Δικηγόρος. Αναπληρωτές τους ήταν: Ι. Λιάτσης, συμβολαιογράφος και Ε. Σέμπη, Οδοντίατρος.
Οι ένορκοι κατέληξαν ΟΜΟΦΩΝΑ στην απόφαση ότι «ο Λαμπράκης δεν δολοφονήθηκε» Αθωώθηκαν τόσο οι αξιωματικοί όσο και τα μέλη των παρακρατικών οργανώσεων για τη «δολοφονία», την ηθική αυτουργία σε αυτή και την παράβαση καθήκοντος.
Συγκεκριμένα, αθώοι κηρύχθηκαν οι: Κ. Μήτσου, Υποστράτηγος (κατηγορία: παράβαση καθήκοντος) | Ευθ. Καμουτσής, συνταγματάρχης (παράβαση καθήκοντος) | Μιχ. Διαμαντόπουλος, αντισυνταγματάρχης (παράβαση καθήκοντος) | Κων. Δόλκας, αντισυνταγματάρχης (παράβαση καθήκοντος) | Τρ. Παπατριανταφύλλου, μοίραρχος (παράβαση καθήκοντος) | Δημ. Σέττας, ταγματάρχης (παράβαση καθήκοντος) | Εμ. Καπελώνης, υπομοίραρχος (ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονία) | Ξεν. Γιοσμάς, (ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονία) | Σπ. Γκοτζαμάνης, (φυσική αυτουργία σε ανθρωποκτονία από πρόθεση) | Εμ. Εμμανουηλίδης (φυσική αυτουργία σε ανθρωποκτονία από πρόθεση) | Αντ. Πιτσωκός (Τραυματισμός βουλευτή Γεώργιου Τσαρουχά)
Η βαρύτερη ποινή που υπεβλήθη για τη δολοφονία Λαμπράκη ήταν μόλις 11 χρόνια. Η καταδίκη αυτή αφορούσε μόνον τον Σπ. Γκοτζαμάνη καθώς κρίθηκε ένοχος για την πρόκληση βαριών σωματικών κακώσεων στον Γρηγ. Λαμπράκη. Ο Εμ. Εμμανουηλίδης τιμωρήθηκε με ποινή 8,5 ετών για συνέργεια στην επίθεση κατά του βουλευτή ενώ ο Χρ. Φωκάς σε 15 μήνες φυλάκιση για τον τραυματισμό του βουλευτή Γ. Τσαρουχά. Μάλιστα, στους Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη αναγνωρίστηκαν τα ελαφρυντικά του «προτέρου εντίμου βίου» και του ότι «δεν διέπραξαν τα αδικήματα κινούμενοι από ταπεινά ελατήρια» ενώ το τρίκυκλο επιστράφηκε στον Γκοτζαμάνη. Τελικά, και οι δύο αμνηστεύτηκαν και αφέθηκαν ελεύθεροι από τη δικτατορία των Συνταγματαρχών. Οι συνήγοροι πολιτικής αγωγής συνελήφθησαν και εξορίστηκαν και ο ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης φυλακίστηκε.
Από τους υπόλοιπους 24 κατηγορούμενους που κατά τον εισαγγελέα είχαν εμπλοκή, καταδικάστηκαν οι 10 σε ποινές από 3 έως 12 μήνες για διατάραξη κοινής ειρήνης. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν ικανοποιήθηκε ποτέ.
1969 – Η ταινία του Κώστα Γαβρά Ζ, που αναφέρεται στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, ανακηρύσσεται καλύτερη ταινία της χρονιάς, στις 29 Δεκέμβριου του 1969 από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης.
Το σενάριο, είναι διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος που έγραψε το 1966 ο Βασίλης Βασιλικός, υπέγραψε ο Ισπανός συγγραφέας Χόρχε Σεμπρούν, ο οποίος αργότερα έγινε υπουργός Πολιτισμού της Ισπανίας. Πρόθεση των δημιουργών ήταν το «Ζ» του τίτλου να προφέρεται «Ζει» και όχι «ζήτα», καθώς ήθελαν να εκφράζει ηχητικά το ρήμα που ακουγόταν στις διαδηλώσεις που έγιναν όταν σκοτώθηκε ο βουλευτής – «Λαμπράκη ζεις, εσύ μας οδηγείς» και «Ζει, Ζει, Ζει».
Ο αδελφός του Κώστα Γαβρά είχε υπηρετήσει στον στρατό μαζί με τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό και ήταν φίλοι. Όταν διάβασε το Ζ του Βασιλικού για την υπόθεση Λαμπράκη, το πρότεινε αμέσως στον αδελφό του. Εκείνος το είδε θετικά, αλλά δεν βιάστηκε να το υλοποιήσει. Εντούτοις όταν έγινε το πραξικόπημα των συνταγματαρχών τον Απρίλη του 1967, ο Γαβράς αποφάσισε αμέσως να κάνει την ταινία. Η ταινία είναι γαλλόφωνη, ενώ τα γυρίσματα έγιναν στην Αλγερία (η τότε σοσιαλιστική αλγερινή κυβέρνηση του FLN βοήθησε πρόθυμα με τα γυρίσματα) και πρωταγωνιστούν κυρίως Γάλλοι ηθοποιοί, με ορισμένες εξαιρέσεις (όπως η Ελληνίδα Ειρήνη Παππά).
«Έχοντας τη δομή του θρίλερ και το ύφος μιας χιτσκοκικής αφήγησης, το Ζ είναι η πρώτη μεγάλη γαλλική πολιτική ταινία που απευθύνεται σε όλους τους θεατές. Αποτελεσματικότητα χωρίς αυταρέσκεια, μεθοδικότητα χωρίς σχολαστικότητα. Το Ζ επιτυγχάνει τη σπάνια ισορροπία ανάμεσα σε μια ταινία άποψης και δράσης, ανάμεσα σε έναν ιδεολογικό κινηματογράφο και σε έναν κινηματογράφο-θέαμα. Είναι ένα έργο ευγενές και ωφέλιμο. Το Ζ είναι μια ταινία που αφυπνίζει”. Το απόσπασμα από το L’ Express είναι ένα δείγμα της υποδοχής που επιφύλαξαν στην ταινία του Κώστα Γαβρά. Παρ’ όλα αυτά στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών η ταινία περιορίστηκε στο βραβείο της Επιτροπής και στο βραβείο ανδρικής ερμηνείας στον Ζαν-Λουί Τρεντινιάν». (Καθημερινή, 1998, Ιστορικό Λεύκωμα 1969, σελ. 146-147)
Γεννήσεις
1916 – Μαίρη Αρώνη, Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου και για πολλά χρόνια πρωταγωνίστρια, κυρίως του Εθνικού. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 29 Δεκέμβριου του 1916 και πέθανε στις 16 Ιουλίου 1992. Κόρη του καθηγητή της Μεγάλης του Γένους Σχολής, Λέανδρου Αρβανιτάκη, ήταν πτυχιούχος πιάνου και απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, μαθήτρια του Φώτου Πολίτη και αριστούχος στην απαγγελία και φωνητική. Αποφοίτησε το 1933. Εξι μήνες νωρίτερα, είχε παντρευτεί (σύμφωνα με συνέντευξη που έδωσε στις 11 Απριλίου 1979 στη Σούλα Αλεξανδροπούλου) τον Θεόδωρο Αρώνη, επίσης ηθοποιό.
Πρώτη επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο έκανε με το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη το 1935 σε ηλικία 21 ετών. Το 1941, σε ηλικία 27 χρονών, γίνεται από τις νεότερες πρωταγωνίστριες της εποχής στο θίασο του Κώστα Μουσούρη και το 1944 γίνεται συν-θιασάρχης, πρώτα με τον Δημήτρη Χορν και έπειτα και με την ξαδέρφη της, Βάσω Μανωλίδου. Το 1946 εντάσσεται στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου ερμηνεύοντας τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε μια σειρά έργων του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Από το 1950 και για τα επόμενα 4 χρόνια θα συνεχίσει την πορεία της στο ελεύθερο θέατρο, συνεργαζόμενη με τον Δημήτρη Ροντήρη στον θίασό του «Ελληνική σκηνή», αλλά και με την Βάσω Μανωλίδου. Το 1954 θα επιστρέψει στο Εθνικό θέατρο, για να μείνει μέχρι το 1958. Από το 1958 θα ξαναγυρίσει στο ελεύθερο θέατρο, για να το εγκαταλείψει οριστικά το 1963. Από τότε και μέχρι την τελευταία της εμφάνιση στη σκηνή το 1982 θα παίζει στο Εθνικό θέατρο. Θα ερμηνεύσει όλους σχεδόν τους κλασικούς ρόλους του παγκόσμιου δραματολογίου, από την Βαρβάρα Σταυρόγκιν στο έργο του Ντοστογιέφσκυ «Δαιμονισμένοι» και την βασίλισσα Ελισάβετ στο έργο του Σίλλερ «Μαρία Στούαρτ» μέχρι την Σεραφίνα ντέλλε Ρόζε στο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Τριαντάφυλλο στο στήθος» και την Ειρήνη Νικολάγιεβνα Αρκάντινα στο έργο του Τσέχωφ, «Ο γλάρος».
Εκτός όμως της θεατρικής της παρουσίας στο αθηναϊκό κοινό έκανε και πολλές περιοδείες στο εξωτερικό με αντίστοιχες παραστάσεις, όπως στο Φεστιβάλ των Εθνών (Παρίσι 1957), Μέση Ανατολή (1958), Λονδίνο (1967), Πολωνία, Ουγγαρία (1969), Ιαπωνία (1972).
Και στον κινηματογράφο η παρουσία της κρίθηκε πολύ έντονη έτσι που να δηλώνει τακτικά η ίδια ότι “δε θυμόταν ποτέ να είχε χρόνο ελεύθερο”. Ιδιαίτερα σε ρόλους μητέρας ή πεθεράς δημοφιλών ηθοποιών ήταν ασύγκριτη. Από δε το 1968 είχε αναλάβει καθηγήτρια της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.
1948 – Δημήτρης Ψαριανός, Έλληνας τραγουδιστής.
Γεννήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 1948 στην Πρέβεζα. Σπούδασε τραγούδι και κιθάρα.
Το 1972 ερμήνευσε τα τραγούδια του “Μεγάλου Ερωτικού” του Μάνου Χατζιδάκι μαζί με τη Φλέρη Νταντωνάκη. Το 1975 ερμηνεύει τραγούδια σε μουσική του Γιώργου Κοντογιώργου στο δίσκο “Στ’ ουρανού τα περιβόλια”.
Το 1980 ερμήνευσε τον κύκλο τραγουδιών “Τα ερωτικά” σε μουσική του Χρήστου Γκάρτζου και ποίηση Πάμπλο Νερούδα σε ελεύθερη απόδοση Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Τα επόμενα χρόνια κυκλοφόρησε τον δίσκο “Τα τραγούδια που Αγαπώ”, ενώ συμμετείχε και σε άλλες δισκογραφικές δουλειές γνωστών συνθετών και τραγουδοποιών, όπως ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο Σάκης Τσιλίκης, κ.ά. Απεβίωσε στις 17 Νοεμβρίου 2020.
Θάνατοι
1986 – Αντρέι Ταρκόφσκι. Γεννημένος το 1932 στο χωριό Ζαβράγιε (Zavraje), ήταν γιος του σημαντικού ποιητή Αρσένυ Ταρκόφσκι (Arseniy Tarkovsky). Σπούδασε μουσική, ζωγραφική, γλυπτική και αραβικά, ενώ για ένα διάστημα συμμετείχε σε γεωλογική αποστολή στην ανατολική Σιβηρία.
Από το 1956 φοίτησε για περίπου τέσσερα χρόνια στην κινηματογραφική σχολή VGIK (Ινστιτούτο κινηματογράφου της Σοβιετικής Ένωσης), υπό τις οδηγίες του Μιχαήλ Ρομ. Στις τελικές εξετάσεις παρουσίασε την πτυχιακή του εργασία, που αποτελεί την πρώτη του ουσιαστικά κινηματογραφική δουλειά, με τίτλο Ο βιολιστής και ο οδοστρωτήρας, διάρκειας 46 λεπτών (1960).
Η διεθνής αναγνώριση του Ταρκόφσκι ήρθε με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν (1962), η οποία κέρδισε τρεις “Χρυσούς Λέοντες” στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας, μεταξύ των οποίων το βραβείο σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας.
Επόμενη κινηματογραφική ταινία του Ταρκόφσκι αποτέλεσε η επική παραγωγή Αντρέι Ρουμπλιόφ (1969), η οποία αντιμετώπισε τον εξονυχιστικό έλεγχο και πολλές παρεμβάσεις εκ μέρους των σοβιετικών αρχών, με αποτέλεσμα η δημόσια προβολή της στη Ρωσία να καθυστερήσει για αρκετά χρόνια μέχρι το 1971. Η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ των Καννών, αποκομίζοντας τελικά το βραβείο FIPRESCI.
Ο Ταρκόφσκι σκηνοθέτησε τις περισσότερες ταινίες του στη Ρωσία. Το 1983 πραγματοποίησε για πρώτη φορά γυρίσματα εκτός της Ρωσίας, στην Τοσκάνη της Ιταλίας, για τις ανάγκες της ταινίας Νοσταλγία και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ιταλία και αργότερα στη Γαλλία.
Η τελευταία του ταινία Η Θυσία, γυρίστηκε στη Σουηδία το 1986 κερδίζοντας τέσσερα βραβεία στις Κάννες. Πέθανε την ίδια χρονιά στη Γαλλία από καρκίνο.
Διαβάστε στο link που ακολουθεί:
Ταρκόφσκι | Σινεμά σαν προσευχή
2018 – Μαριάννα Τόλη. Ελληνίδα ηθοποιός τραγουδίστρια, στιχουργός και καθηγήτρια χορού. Σπούδασε ιστορία της τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Κεντάκι των ΗΠΑ και κλασικό και μοντέρνο χορό στο Λονδίνο. Στην Ελλάδα ασχολήθηκε αρχικά με το κλασικό τραγούδι και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Τότε ξεκίνησε και η υποκριτική της καριέρα, κάνοντας την πρώτη της εμφάνιση στη Λυσιστράτη στην Επίδαυρο.
Είχε μια σημαντική καριέρα στο τραγούδι και την δισκογραφία, με τα τραγούδια της να γίνονται μεγάλες επιτυχίες τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Τα γνωστότερα τραγούδια της ήταν τα: “Πάμε για δουλειά”, “Ζητάς”, “Μόνο με την αγάπη μας”, “Τι τα θέλεις τώρα”, “Η τελετή”. Σταθμός στην καριέρα της αποτέλεσε η συμμετοχή της στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision το 1977, όταν μαζί με τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς, την Μπέσσυ Αργυράκη και τον Πασχάλη ερμήνευσαν για λογαριασμό της Ελλάδας το “Μάθημα σολφέζ” του Γιώργου Χατζηνάσιου και της Σέβης Τηλιακού, κατακτώντας την 5η θέση.
Πήρε μέρος σε ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου (Γλυκιά ζωή του Μιχάλη Κακογιάννη, Ρόδινα ακρογιάλια του Ευθύμιου Χατζή) και σε μιούζικαλ (“Άννυ”, “Ίρμα”, “Σικάγο”). Υπήρξε επίσης η αντικαταστάτρια της Αλίκης Βουγιουκλάκη στο μιούζικαλ “Εβίτα”.
Ήταν υπεύθυνη παιδικών θεατρικών σκηνών και την περίοδο 2001-2003 ήταν διευθύντρια στο Παιδικό Στέκι του Εθνικού Θεάτρου. Ήταν παρουσιάστρια, με τον Βασίλη Τσιβιλίκα, της παιδικής εκπομπής Ο φίλος μας ο ΚΟΚ στην κρατική τηλεόραση, που στόχευε στην επιμόρφωση και εξοικείωση των παιδιών με τους κανόνες του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Επίσης για τρία χρόνια παρουσίασε την παιδική εκπομπή Μουσικές μεταμφιέσεις στην ΝΕΤ.
2022 -Πελέ. Ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο, γνωστός ως Πελέ, ήταν Βραζιλιάνος διεθνής ποδοσφαιριστής. Έχει αναγνωριστεί ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών από τη FIFA και τη Δ.Ο.Ε. και ευρέως θεωρείται ως ο μεγαλύτερος στην ιστορία του αθλήματος. Γνωστός και ως ο «Βασιλιάς του Ποδοσφαίρου», κατέχει επίσης τον τίτλο «Αθλητής του Αιώνα» από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Το έτος 2000 σε παγκόσμια δημοσκόπηση της FIFA στο διαδίκτυο για την ανάδειξη του καλύτερου ποδοσφαιριστή του 20ού αιώνα, ήρθε δεύτερος πίσω από το Ντιέγκο Μαραντόνα, ενώ αντίθετα, στην ψηφοφορία της «FIFA Football family» και των αναγνωστών του περιοδικού «FIFA Magazine» ο Πελέ ήρθε πρώτος. Τα ατομικά του επιτεύγματα και οι διακρίσεις του τον κατατάσσουν ως τον σημαντικότερο και πιο διάσημο όχι μόνο στην παγκόσμια ιστορία του αθλήματος αλλά και στο σύνολο του κόσμου των σπορ.
Αποκαλούμενος και ως «Μαύρο Μαργαριτάρι» έχει ψηφιστεί ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου (IFFHS) λαμβάνοντας 1.705 πόντους, με δεύτερο το Γιόχαν Κρόιφ με 1.303. To 1999 εξελέγη Ποδοσφαιριστής του Αιώνα μετά από ψηφοφορία των νικητών (1956–1999) της Χρυσής Μπάλας του περιοδικού France Football.
Ξεκίνησε την καριέρα του το 1956 αγωνιζόμενος με τη Σάντος στην οποία παρέμεινε σχεδόν 18 χρόνια λόγω της αγάπης του για την ομάδα του, αλλά και της απαγόρευσης που εφάρμοσε η κυβέρνηση της χώρας, καθώς το 1961 ο τότε Πρόεδρος της Βραζιλίας με σχετικό νόμο τον χαρακτήρισε «εθνικό θησαυρό», προκειμένου να μην μπορέσει να αποκτηθεί από σύλλογο άλλης χώρας. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του κατέκτησε όλους τους ομαδικούς και ατομικούς τίτλους που διεκδίκησε και απέκτησε πρωτοφανή παγκόσμια φήμη ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που είχε μέχρι τότε παρουσιαστεί ήδη από τα πρώτα χρόνια της τρίτης δεκαετίας της ζωής του, ενώ άλλαξε την πορεία της ομάδας που από μέτριας δυναμικότητας έγινε πρωταθλήτρια κόσμου σε λιγότερο από πέντε χρόνια. Έκλεισε την καριέρα του στις ΗΠΑ το 1977, όπου αγωνίστηκε για τρεις σεζόν, αυξάνοντας κατακόρυφα τη δημοτικότητα του ποδοσφαίρου, οδηγώντας και άλλους σπουδαίους παίκτες να πράξουν το ίδιο εκείνη την περίοδο. Λειτούργησε ως παγκόσμιος πρέσβης για το άθλημα από την αρχή της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας και οι δύο σύλλογοι που αγωνίστηκε έκαναν περιοδείες σε πολυάριθμες χώρες για να συμμετάσχουν σε φιλικά παιχνίδια.
Η καταξίωσή του στο ανώτατο επίπεδο ήρθε με τη συμμετοχή του στα Παγκόσμια Κύπελλα με την εθνική του ομάδα: πρώτου συμπληρώσει τα 22 του χρόνια ήταν δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής συνεισφέροντας τα μέγιστα στην μέχρι τότε χωρίς τον κορυφαίο τίτλο Βραζιλία, ο δε ίδιος κατάκτησε τον τίτλο τρεις φορές, ο μόνος ποδοσφαιριστής που έχει πετύχει κάτι τέτοιο. Ανεπανάληπτο είναι το γεγονός ότι η κορυφή του κόσμου ήρθε πρώτα σε διεθνές επίπεδο σε ηλικία πριν τη συμπλήρωση των 18 χρόνων του στη διοργάνωση του 1958 και ακολούθησε η καταξίωση σε συλλογικό επίπεδο. Το 1962 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Χιλής, τραυματίστηκε στον αγώνα με την Τσεχοσλοβακία και δεν συνέχισε στη διοργάνωση. Το 1966 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αγγλίας είχε ανάλογη τύχη στον αγώνα με την Πορτογαλία. Το 1970 σκόραρε σε τέταρτο συνεχόμενο Κύπελλο και ήταν ο κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης που συγκέντρωσε όλες τις ιστορικά κορυφαίες ποδοσφαιρικές δυνάμεις σε κατάσταση ισχύος.
Ο Πελέ αγωνιζόταν ως δεύτερος επιθετικός, αλλά λειτούργησε και ως επιθετικός μέσος. Η τεχνική κατάρτιση και η αθλητικότητά του έχουν επαινεθεί παγκόσμια, και κατά τη διάρκεια της καριέρας του είχε χαρακτηριστικά όπως την άριστη ντρίμπλα και πάσα, την εξαιρετική του ικανότητα στο ψηλό παιχνίδι, τη δημιουργικότητά του, αλλά και τη μεγάλη έφεση στο σκοράρισμα, στοιχεία που τον προσδιορίζουν ως τον πληρέστερο όλων. Με περισσότερα από 1.200 γκολ κατά τη διάρκεια της καριέρας του αναδείχθηκε σε έναν από τους καλύτερους σκόρερ όλων των εποχών.
Μετά το τέλος της αθλητικής του σταδιοδρομίας παρέμεινε κοντά στο άθλημα ως πρεσβευτής του αλλά και διεθνών οργανισμών όπως ο ΟΗΕ και η UNICEF. Για την προσφορά του στο ποδόσφαιρο και στο χώρο του αθλητισμού γενικότερα τιμήθηκε μεταξύ άλλων με το Τάγμα Αξίας της FIFA, όπως και το Ολυμπιακό Τάγμα Περισσότερο από τα γκολ, τα τρόπαια και τις διακρίσεις, τα πολλαπλά ρεκόρ κόσμου, ορισμένα από τα οποία παραμένουν ακατάρριπτα μέχρι και σήμερα, την αγάπη και τις ενθουσιώδεις εκδηλώσεις των φιλάθλων προς το πρόσωπό του, ακόμα και δεκαετίες μετά την αποχώρησή του από το ποδόσφαιρο, είναι η κληρονομιά του στο άθλημα αυτή που έχει αφήσει τις πιο μόνιμες εντυπώσεις.
Στο link που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε
ακόμα περισσότερα γεγονότα που συνέβησαν αυτή τη μέρα
H 29η Δεκεμβρίου μέσα στα χρόνια
————————————————————————–
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
