Μνήμη χρονολογίου της 21ης Απριλίου

21 Απριλίου 2023

Είναι η 112η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 254 ημέρες για τη λήξη του.
🌅  Ανατολή ήλιου: 06:40 – Δύση ήλιου: 20:06
Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 26 λεπτά
🌔  Σελήνη 12.4 ημερώνν
Χρόνια πολλά στους: Αλεξάνδρα, Αλεξία, Αλεξάντρα, Αλέκα,
Ιανουάριος, Ιανός, Ιανή, Φαίστος, Φαιστή και Φαιστίνα

Γεγονότα

 

753 π.Χ. – Ο Ρωμύλος και ο Ρέμος ιδρύουν τη Ρώμη, σύμφωνα με την παράδοση. Η πόλη ιδρύθηκε σύμφωνα με την παράδοση στις 21 Απριλίου 753 π.Χ. (παρόλο που οι πρόσφατες ανασκαφές στο Lapis Niger θα έκαναν την ίδρυση να χρονολογείται από 2 αιώνες νωρίτερα), κατά τη διάρκεια των τριών χιλιετιών της ιστορίας του ήταν η πρώτη μητρόπολη της ανθρωπότητας, η καρδιά του ενός από τους σημαντικότερους αρχαίους πολιτισμούς, που επηρέασε την κοινωνία, πολιτισμός, γλώσσα, λογοτεχνία, τέχνη, αρχιτεκτονική, φιλοσοφία, θρησκεία, νόμος και έθιμα της Ευρώπης των επόμενων αιώνων. Τόπος καταγωγής της Λατινικής γλώσσας, ήταν η πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που επέκτεινε την κυριαρχία της σε ολόκληρη τη λεκάνη της Μεσογείου και σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, του Παπικού Κράτους, που υπόκειται στη διαχρονική δύναμη των παπών και του Βασιλείου της Ιταλίας (από το 1871 έως το 1946). Εξ ορισμού, ορίζεται η πόλη, το Caput Mundi και η “αιώνια πόλη”.
Η Ρώμη (ιταλικά: Roma) είναι η πρωτεύουσα της Ιταλίας και μία ειδική κοινότητα (ονόματι Comune di Roma Capitale). Είναι επίσης πρωτεύουσα της περιφέρειας του Λατίου. Με 2.874.605 κατοίκους σε 1.287,36 τ. χλμ. είναι η μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε πληθυσμό εντός των ορίων της πόλης. Είναι το κέντρο της μητροπολιτικής περιοχής της Ρώμης, η οποία έχει πληθυσμό 4,3 εκατομμυρίων κατοίκων. Η Ρώμη βρίσκεται στο κεντροδυτικό τμήμα της Ιταλικής χερσονήσου, στο Λάτιο, κατά μήκος του Τίβερη. Το Βατικανό είναι ανεξάρτητη χώρα εντός των ορίων της πόλης της Ρώμης, το μόνο υπάρχον παράδειγμα χώρας μέσα σε πόλη: γι’ αυτό το λόγο η Ρώμη ορίζεται συχνά ως πρωτεύουσα δύο κρατών.

 

1941 – Τα βουλγαρικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη με την έγκριση των Γερμανών κατακτητών. Η Βουλγαρική κατοχή ελληνικών εδαφών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου προέκυψε από τη συνεργασία της Βουλγαρίας με τις δυνάμεις του Άξονα κατά την επίθεσή τους εναντίον της Ελλάδας. Ξεκίνησε με την είσοδο του βουλγαρικού στρατού στις 20 Απριλίου 1941 και έληξε με την οριστική αποχώρηση των στρατευμάτων στις 26 Οκτωβρίου 1944. Οι περιοχές που καταλήφθηκαν αρχικά ήταν η Ανατολική Μακεδονία και η ελληνική Θράκη, εκτός από μία έκταση στα ελληνικά σύνορα με την Τουρκία στο νομό Έβρου, που παρέμεινε υπό τον έλεγχο των Γερμανών. Μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας, η σφαίρα επιρροής της Βουλγαρίας στα ελληνικά εδάφη μεγεθύνθηκε και ο βουλγαρικός στρατός προωθήθηκε στην Κεντρική Μακεδονία μέχρι τον Αξιό, εξαιρουμένης της Θεσσαλονίκης και μιας έκτασης 20 μιλίων γύρω από αυτήν.
Οι Βούλγαροι ακολούθησαν πολιτική εξόντωσης και απελάσεων του ελληνικού πληθυσμού της περιοχής, με στόχο τον εκβουλγαρισμό της περιοχής και την οριστική προσάρτηση της από την Βουλγαρία. Στην προσπάθειά τους αυτή πραγματοποίησαν απελάσεις δημοσίων υπαλλήλων, κλείσιμο ελληνικών σχολείων και διωγμό εκπαιδευτικών, αντικατάσταση ελλήνων κληρικών από βούλγαρους ιερείς και πραγματοποίηση μετονομασιών. Με ένα σύστημα έκδοσης αδειών άσκησης επαγγέλματος κατέστησαν αδύνατη την άσκηση επαγγελμάτων από Έλληνες. Μέχρι τα τέλη του 1941 είχαν εκδιώξει περισσότερους από 100.000 Έλληνες πραγματοποιώντας παράλληλα εποικισμούς με βουλγαρικούς πληθυσμούς. Η Κατοχή 1941-44 αποτέλεσε την τρίτη κατα σειρά βουλγαρική κατοχη της περιοχής μετά την Α΄ Βουλγαρική Κατοχή (1913) και τη Β΄ Βουλγαρική Κατοχή (1916-1918)

 

1967 – Στρατιωτικό πραξικόπημα εκδηλώνεται στην Ελλάδα, υπό τον συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο. Οι πραξικοπηματίες ορίζουν ως πρωθυπουργό τον Αρεοπαγίτη Κωνσταντίνο Κόλλια. Η Ελλάδα απο τον Απρίλιο του 1967 μέχρι τον Ιούλιο του 1974 κυβερνήθηκε από στρατιωτική δικτατορία που επιβλήθηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα στις 21 Απριλίου 1967, γι’ αυτό και ονομάζεται και «Δικτατορία της 21ης Απριλίου» και οι ηγέτες της «Απριλιανοί». Η περίοδος της δικτατορικής διακυβέρνησης διήρκησε μέχρι τις 23 Ιουλίου 1974, δηλαδή επτά χρόνια, εξ ου και η περίοδος αυτή αποκαλείται «επταετία». Οι πραξικοπηματίες την αποκαλούσαν «Επάνασταση της 21ης Απριλίου».
Τον Οκτώβριο του 1967 ξεκίνησε να χρησιμοποιείται για το δικτατορικό καθεστώς ο ισπανικός όρος «χούντα», που είχε εισαχθεί στον ελληνικό δημόσιο λόγο από το 1965 για να περιγράψει ομάδες που απεργάζονταν αντιδημοκρατικά σχέδια και η χρήση του οποίου για τη δικτατορία διαδόθηκε ευρέως. Την εξουσία ασκούσε άμεσα ή έμμεσα κυρίως μία ομάδα πραξικοπηματιών συνταγματαρχών, από τους οποίους το καθεστώς ονομάστηκε και «Χούντα των Συνταγματαρχών» ή «Δικτατορία των Συνταγματαρχών».
Στη διάρκεια της επταετίας σχηματίστηκαν τέσσερις δικτατορικές κυβερνήσεις: η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κόλλια 1967, η Κυβέρνηση Γεωργίου Παπαδόπουλου 1967, η Κυβέρνηση Σπύρου Μαρκεζίνη 1973, η Κυβέρνηση Αδαμαντίου Ανδρουτσόπουλου 1973. Ο Αντιδικτατορικός αγώνας έλαβε χώρα κατά την επταετία και είχε ως κορυφαίες στιγμές την απόπειρα δολοφονίας του Παπαδόπουλου το 1968 από τον Αλέκο Παναγούλη, το Κίνημα του Ναυτικού τον Μάιο του 1973 υπό την ηγεσία του Νίκου Παππά και τη φοιτητική Εξέγερση του Πολυτεχνείου, επίσης το 1973. Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 και τη βίαιη καταστολή της, ένα νέο πραξικόπημα υπό τον Ιωαννίδη ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο, ισχυρό άνδρα του καθεστώτος έως τότε.
Στις 24 Ιουλίου 1974, αδυνατώντας η τελευταία κυβέρνηση να αντιμετωπίσει την Τούρκικη Εισβολή στην Κύπρο, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης, προσκάλεσε από το εξωτερικό και διόρισε πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ο οποίος και σχημάτισε την λεγόμενη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και δρομολόγησε την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην Ελλάδα.

 

1990 – Ο Πολ Μακάρτνεϊ παίζει ενώπιον 184.000 θαυμαστών στο «Μαρακανά» του Ρίο, δημιουργώντας νέο παγκόσμιο συναυλιακό ρεκόρ. Οι συναυλίες ανοικτής προσέλευσης έχουν καταφέρει κατά καιρούς να συγκεντρώσουν πάνω από τρία εκατομμύρια κόσμο. Όπως του Rod Stewart και του Jean-Michel Jarre. Οι συναυλίες, όμως, οι «κλειστές», αυτές δηλαδή που για να μπεις χρειάζεται να πληρώσεις εισιτήριο, είναι διαφορετικό πράγμα. Εκεί το ρεκόρ δεν είναι και τόσο εύκολο να σπάσει. Το 1990, o θρύλος των «The Beatles», Paul McCartney, έδωσε μια συναυλία σε ένα από τα μεγαλύτερα γήπεδα του κόσμου. Το Μαρακανά της Βραζιλίας. Εκεί έσπασε το ρεκόρ που κρατούσε για δυο χρόνια η Tina Turner, συγκεντρώνοντας 184.000 κόσμο. Το ρεκόρ του McCartney κράτησε αρκετά. Για την ακρίβεια 27 ολόκληρα χρόνια. Και ύστερα ήρθε ένας Ιταλός να τον ξεπεράσει και μάλιστα με μεγάλη διαφορά. Όχι στο Μαρακανά. Αλλά στο Enzo Ferrari Park της Μόντενα. Στον τόπο που γεννήθηκε… Ο Ιταλός σταρ της ποπ ροκ, Vasco Rossi, την 1η Ιουλίου του 2017 γιόρτασε τα 40 χρόνια του στον χώρο της μουσικής. Τέσσερις δεκαετίες κατά τις οποίες άκουσε ουκ ολίγα για τον τρόπο ζωής του αλλά και τους στίχους του. Ο 65χρονος βγήκε στην σκηνή, μπροστά σε 225.000 θεατές, λέγοντας: «Σήμερα η Μόντενα είναι η πρωτεύουσα του ροκ. Θέλαμε να δείξουμε με αυτή την συναυλία πως δεν φοβόμαστε και είμαι εδώ για να σας δώσω χαρά.

 

Γεννήσεις

 

1864 – Μαξ (Μαξιμίλιαν) Βέμπερ, γερμανός οικονομολόγος και κοινωνιολόγος, από τους θεμελιωτές της επιστήμης της κοινωνιολογίας. Γεννήθηκε στην Ερφούρτη του Βασιλείου της Πρωσίας στις 21 Απριλίου 1864. Από τα παιδικά του χρόνια είχε την ευκαιρία να δει από κοντά πολλούς διανοούμενους της εποχής, καθώς ο πατέρας του ήταν βιομήχανος και βουλευτής. Αφού τελείωσε το σχολείο στο Βερολίνο, πραγματοποίησε ανώτερες σπουδές στη Χαϊδελβέργη, στο Βερολίνο και στο Γκέτινγκεν (Göttingen), όπου και πραγματοποίησε τη διατριβή του πάνω στην οικονομική ιστορία. Το 1894 ο Γερμανός στοχαστής καταλαμβάνει μια έδρα πολιτικής οικονομίας στο Φράιμπουργκ κι έπειτα στη Χαϊδελβέργη. Ο Βέμπερ, που συγκαταλέγεται μαζί με τον Καρλ Μαρξ, τον Εμίλ Ντιρκέμ και τον Αύγουστο Κοντ στους τέσσερις κλασσικούς της κοινωνιολογίας, θέλησε να συγκροτήσει ένα εννοιακό πλαίσιο, που να περιέχει το σύνολο των ανθρώπινων δραστηριοτήτων και να τις τοποθετήσει μέσα σε μία δεδομένη ιστορική φάση, στον αντίποδα κάθε μεταφυσικής παράδοσης. Έτσι, αρνείται να ενσωματώσει τα κοινωνικά φαινόμενα μέσα στο πλαίσιο τελεολογικών ή ντετερμινιστικών φιλοσοφιών. Κάνοντας μια στροφή στο υποκειμενικό νοείν, ορίζει ως αντικείμενο της κοινωνικής επιστήμης την ατομική-κοινωνική δράση. Παρουσιάζει, δηλαδή, την πρόθεση να κατανοήσει μέσω ερμηνείας τη δράση του υποκειμένου μέσα στο κοινωνικό όλο και να εξηγήσει έτσι αιτιακά την πορεία του και τα παραγόμενα αποτελέσματα. Ως δράση ο Βέμπερ εννοεί την υποκειμενική συμπεριφορά, όταν ο φορέας της πράξης προσδίδει στην τελευταία νόημα, ενώ ως κοινωνική δράση εννοεί τη δραστηριότητα που, σύμφωνα με το νόημα που παίρνει από τον φορέα, αναφέρεται στη συμπεριφορά του άλλου, εν σχέσει προς την οποία προσανατολίζεται το νόημά της.

 

1915 – Άντονι Κουίν, αμερικανομεξικάνος ηθοποιός. («Ζορμπάς ο Έλληνας»). Ο Άντονι Κουίν (Άντονυ Κουίν) (αγγλικά: Anthony Quinn, 21 Απριλίου 1915 – 3 Ιουνίου 2001) ήταν μεξικανο-ιρλανδικής καταγωγής Αμερικανός ηθοποιός βραβευμένος με Όσκαρ. Ο διασημότερος ρόλος του ήταν αυτός του Ζορμπά, στην ομώνυμη ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη Αλέξης Ζορμπάς (1964), ενώ πρωταγωνίστησε, μεταξύ άλλων, στις ταινίες Λώρενς της Αραβίας (Lawrence Of Arabia, 1962), Τα Κανόνια του Ναβαρόνε (The Guns Of Navarone, 1961) και Λα Στράντα (La Strada, 1954). Γεννήθηκε στην πόλη Τσιουάουα του Μεξικού το 1915 και μεγάλωσε στο Λος Άντζελες.Εμφανίστηκε σε περισσότερες από 150 ταινίες σε διάστημα 50 ετών και βραβεύτηκε με Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου το 1952 στην ταινία “Βίβα Ζαπάτα” (Viva Zapata!) ως συμπρωταγωνιστής του Μάρλον Μπράντο. Παρόμοια τιμητική διάκριση έλαβε τέσσερα χρόνια αργότερα και για την ερμηνεία του στο ρόλο του ζωγράφου Πολ Γκογκέν στο φιλμ “Η ζωή ενός ανθρώπου” (Lust For Life, 1956).
Ο ρόλος του Αλέξη Ζορμπά, συμπρωταγωνιστώντας με τους Άλαν Μπέιτς και Ειρήνη Παππά, που ερμήνευσε το 1963 παρέμεινε ο πλέον αξιομνημόνευτός του. Τον ίδιο ρόλο ερμήνευσε και σε θεατρική παράσταση στο Μπρόντγουεϊ το 1984. Ο Κουίν ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία το 1936 με την ταινία “Λόγια (Paroles)” και μετά συνέχισε με την ταινία “Γαλαξίας”. Το 1937 παντρεύτηκε την Κάθριν ντε Μίλ, κόρη του παραγωγού και σκηνοθέτη Σέσιλ Ντε Μιλ ενώ στη συνέχεια ασχολήθηκε με το θέατρο και γνώρισε την επιτυχία με την ερμηνεία του στο έργο “Λεωφορείον ο πόθος” του Τένεσι Ουίλιαμς. Από τους γάμους του και τους διάφορους κατά καιρούς ερωτικούς δεσμούς του ο ηθοποιός απέκτησε συνολικά 13 παιδιά. Πέραν της υποκριτικής, ο Άντονι Κουίν ασχολήθηκε σε ερασιτεχνικό επίπεδο με τη ζωγραφική. Πέθανε στη Βοστώνη το 2001.

 

1947 – Ίγκι Ποπ, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Τζέιμς Τζιούελ Όστερμπεργκ τζούνιορ, αμερικανός ρόκερ. O Τζέιμς Νιούελ Όστερμπεργκ Τζούνιορ, γνωστός με το καλλιτεχνικό όνομα Iggy Pop (ελεύθερη απόδοση: Ίγκι Ποπ, 21 Απριλίου 1947) είναι τραγουδιστής και συνθέτης της ροκ μουσικής, όπως και ηθοποιός. Είναι γνωστός για την εκρηκτική σκηνική του παρουσία και ξεκίνησε την καριέρα του με τους Stooges, πριν συνεχίσει ως σόλο καλλιτέχνης στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Έχει γνωρίσει μεγάλες επιτυχίες κατά την διάρκεια της καριέρας του με τα κομμάτια “I Wanna Be Your Dog”, “Search and Destroy” και “TV Eye” με τους Stooges, αλλά και τα “The Passenger”, “Lust for Life” και “Real Wild Child (Wild One)” από την προσωπική του καριέρα.
Ο Όστερμπεργκ γεννήθηκε στο Μούσκεγκον του Μίσιγκαν το 1947 και μεγάλωσε σε οικισμό με τροχόσπιτα και λυόμενα σπίτια μαζί με τους γονείς του, την Λουέλα και τον Τζέιμς Νιούελ Όστερμπεργκ, στο Υπσιλάντι του Μίσιγκαν. Η καταγωγή του πατέρα του ήταν από την Γερμανία, την Αγγλία και την Ιρλανδία, ενώ της μητέρας του από τη Νορβηγία και την Δανία, ενώ ο πατέρας του είχε υιοθετηθεί από σουηδική οικογένεια απ’ όπου πήρε το επίθετο του. Ξεκίνησε την μουσική του καριέρα σαν ντράμερ για κάποια τοπικά συγκροτήματα στο Ανν Άρμπορ του Μίσιγκαν, μεταξύ αυτών οι Iguanas, με τους οποίους ηχογράφησε μία διασκευή στο τραγούδι “Mona” του Bo Diddley. Στα τέλη του 1965, έγινε ντράμερ των The Prime Movers και σταμάτησε την φοίτηση του στο πανεπιστήμιο.
Στις αρχές του 1967, μετακόμισε στο Σικάγο, όπου επηρεασμένος από συγκροτήματα όπως οι The Sonics, MC5 και The Doors, σχημάτισε τους Psychedelic Stooges και ξεκίνησε να χρησιμοποιεί το όνομα Ίγκι. Το συγκρότημα αποτελούνταν από τον κιθαρίστα Ρον Άστον, το ντράμερ Σκοτ Άστον και τον μπασίστα Ντέιβ Αλεξάντερ. Έδωσαν την πρώτη τους συναυλία σε ένα πάρτι την ημέρα του Χαλοουίν στο Ντιτρόιτ, με την παρουσία μελών των MC5.

 

Θάνατοι

 

1792 – Ζοακίν Ζοζέ Ντα Σίλβα, γνωστός ως Τσιραντέντσις, ηγέτης της επανάστασης για την ανεξαρτησία της Βραζιλίας.  Ο Ζοακίν Ζοζέ ντα Σίλβα Σαβιέρ, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1746 στο Πομπάλ της επαρχίας Μίνας Ζεράις. Μεγάλωσε σε φτωχή οικογένεια και δεν έλαβε καμία μόρφωση. Έκανε διάφορες δουλειές και διακρίθηκε ως πρακτικός οδοντογιατρός, εξ ου και το παρατσούκλι «tiradentes» (αυτός που βγάζει δόντια), που επικράτησε του κανονικού ονόματός του.
Στα τέλη του 18ου αιώνα η Πορτογαλία επέβαλε βαρείς φόρους στου Βραζιλιάνους, προκειμένου να αυξήσει τα έσοδα από την πιο πλούσια αποικία της, που είχαν μειωθεί από την πτώση των τιμών του χρυσού. Ο Τσιραντέντσις, που ζούσε και ανάπνεε για την ανεξαρτησία της πατρίδας του, προσπάθησε να ξεσηκώσει τους συμπατριώτες του την ημέρα πληρωμής των φόρων. Το σχέδιό του, όμως, προδόθηκε και συνελήφθη μαζί με άλλους συνοδοιπόρους του τον Φεβρουάριο του 1789. Ο Τσιραντέντσις πήρε πάνω του την ευθύνη της συνωμοσίας κι εκτελέστηκε στις 21 Απριλίου 1792. Η σορός του τεμαχίστηκε και το κεφάλι του εκτέθηκε σε κοινή θέα προς παραδειγματισμό.

 

1946 – Τζον Μέιναρντ Κέινς, άγγλος οικονομολόγος, που έκανε γνωστή την έννοια του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία. Τα δύο πιο σημαντικά βιβλία που συνέγραψε ήταν Οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης (1919) και η Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, του Τόκου και του Χρήματος (1936). Με το πρώτο από τα παραπάνω βιβλία του υποστήριξε ότι η Γερμανία δεν είχε την ικανότητα να πληρώσει τις πολεμικές αποζημιώσεις που απαίτησαν από αυτή οι νικήτριες δυνάμεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ότι αυτό θα οδηγούσε στην επανάληψή του σε πιο μεγάλη κλίμακα. Με το δεύτερο, ότι για να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας που αντιμετώπιζε ο δυτικός κόσμος μετά το κραχ της Νέας Υόρκης (1929), θα έπρεπε να παρέμβει το κράτος και χρηματοδοτώντας την οικονομία και τις επιχειρήσεις να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας. Το δεύτερο αυτό βιβλίο ψηφίστηκε από το κοινό το 2017 ως «το βιβλίο με την μεγαλύτερη επίδραση στη διαμόρφωση της βρετανικής κοινωνίας τον 20ό αιώνα».
Από τον Κέυνς έχει πάρει το όνομά της και η Κεϋνσιανή ρύθμιση, η αναδιανομή δηλαδή μέρους των κερδών του κεφαλαίου στις κατώτερες τάξεις με τη μορφή κοινωνικών και άλλων παροχών, προκειμένου να αποφεύγεται η κοινωνική δυσαρέσκεια και οι αναταραχές. Μια τέτοια ρύθμιση δεν ήταν ποτέ στόχος του ίδιου του Κέυνς. Ο Κέυνς είχε προτείνει την άνοδο των δημοσίων δαπανών σε περιόδους κρίσεων για να καλύψουν μέρος του ελλείμματος ζήτησης, που – υπό προϋποθέσεις – μπορεί να οδηγήσει την οικονομία μακριά από μια θέση ισορροπίας πλήρους απασχόλησης. Οι δημόσιες δαπάνες μπορεί να ξοδεύονται ως επιδόματα ανεργίας κ.λπ., αλλά ο κύριος στόχος δεν είναι η αναδιανομή, αλλά η επανόρθωση της ισορροπίας. Μάλιστα η αύξηση της φορολογίας σε περιόδους κρίσης είναι πλήρως αντίθετη στη νοοτροπία του Κέυνς, ο οποίος ζητά αύξηση των ελλειμμάτων στις κρίσεις, τα οποία χρηματοδοτούνται από πλεονάσματα στις καλύτερες εποχές.
Είχε νυμφευθεί μια Ρωσίδα μπαλαρίνα, αλλά παρά τη θέληση και των δύο, δεν απέκτησαν τέκνα. Είχε εντούτοις συγκεντρώσει πολλά χρήματα από την δραστηριότητά του στο χρηματιστήριο.

 

2016 – Πρινς, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Ρότζερ Νέλσον. Αμερικανός τραγουδοποιός, με κριτική και εμπορική αποδοχή. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους της σύγχρονης αμερικάνικης λαϊκής μουσικής με παγκόσμια παρουσία. Στο έργο του ενσωματώνει ένα ευρύ φάσμα μουσικών ειδών, από τη σόουλ, το ριθμ εντ μπλουζ και το φανκ, έως την ποπ και το ροκ. Ήταν γνωστός για τη φανταχτερή σκηνική παρουσία του, με εκκεντρικό ντύσιμο και μακιγιάζ. Έχει πουλήσει πάνω από 100 εκατομμύρια δίσκους, γεγονός που τον κατατάσσει στους πιο εμπορικούς καλλιτέχνες όλων των εποχών. Κέρδισε επτά Γκράμι, μία Χρυσή Σφαίρα κι ένα Όσκαρ για την ταινία «Purple Rain» (1984). Εισήχθη στο «Πάνθεον του ροκ εντ ρολ» («Rock and Roll Hall of Fame») το 2004 και κατέχει την 27η θέση στον κατάλογο με τους «πιο επιδραστικούς μουσικούς του ροκ εντ ρολ» του περιοδικού Rolling Stone.
O Πρινς Ρότζερς Νέλσον (Prince Rogers Nelson) γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου 1958 στη Μινεάπολη της πολιτείας Μινεσότα των ΗΠΑ. Ήταν το πέμπτο από τα επτά παιδιά του πιανίστα και συνθέτη της τζαζ Τζον Νέλσον (1916-2001) και της τραγουδίστριας της τζαζ Μάτι Ντέλα Σόου (1933-2002). Από μικρός ασχολήθηκε με τη μουσική και σε ηλικία 18 ετών υπέγραψε το πρώτο του δισκογραφικό συμβόλαιο με τη Warner. To 1979 κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο, με τίτλο «Prince», που έγινε πλατινένιος. Οι τρεις επόμενοι δίσκοι του – «Dirty Mind» (1980), «Controversy» (1981) και «1999» (1982) – απασχόλησαν ευρύτατα κοινό και κριτικούς με τους ερωτικούς στίχους και το μείγμα φανκ, χορευτικής μουσικής και ροκ.
To 1984 έγραψε το σάουντρακ και πρωταγωνίστησε στην ταινία «Purple Rain», που τον έκανε παγκόσμια γνωστό. Με τους Revolution, το συγκρότημά του, κυκλοφόρησε τους δίσκους «Around the World in a Day» (1985) και «Parade» (1986). Μετά τη διάλυσή τους, κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Sign o’ the Times» (1987) και τρία ακόμη άλμπουμ, προτού συστήσει το νέο του συγκρότημα «New Power Generation» το 1991.
To 1993, ενώ βρισκόταν σε διαμάχη με τη Warner για τους όρους του συμβολαίου του, υιοθέτησε το «σύμβολο της αγάπης» ως όνομα και άρχισε να κυκλοφορεί σωρηδόν δίσκους για να απαλλαγεί από το συμβόλαιό του. Το 1998 υπέγραψε στην Arista και από το 2000 άρχισε να χρησιμοποιεί και πάλι το όνομα Prince. Ιδιαίτερα παραγωγικός, κυκλοφόρησε 16 άλμπουμ, με τελευταίο το «Hit n Run Phase Two», που κυκλοφόρησε στις 12 Δεκεμβρίου 2015.
Ο μικροσκοπικός το δέμας Πρινς (είχε ύψος 1,58 μ.) είχε συνδεθεί ερωτικά με γνωστές καλλιτέχνιδες, όπως η Κιμ Μπέισινγκερ, η Μαντόνα, η Κάρμεν Ηλέκτρα, η Απολλωνία (Κοτέρο), η Σίλα Εσκοβέδο (Sheila E.) κ.ά. Τέλεσε δύο γάμους, που κατέληξαν σε διαζύγιο. Από τον πρώτο του γάμο απέκτησε ένα αγοράκι, που πέθανε μία εβδομάδα μετά τη γέννησή του. Από το 2001 ήταν πιστό μέλος της Εκκλησίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά.
Ο Πρινς πέθανε από υπερβολική δόση οπιοειδών αναλγητικών φαρμάκων στο σπίτι του στο Τσανχάσεν της Μινεσότα στις 21 Απριλίου 2016, σε ηλικία 57 ετών.

 

 

 

Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο