15 Μαΐου 2024
Είναι η 136η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 230 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:14 – Δύση ήλιου: 20:28
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 15 λεπτά
🌓 Σελήνη 7.3 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Αχίλλιο, Αχιλλέα, Αχίλιο, Αχίλλειο,
Παχώμιο, Παχούμιο, Πάχο, Καλή και Κάλη.
Γεγονότα
1891 – Ο τραπεζίτης Φρέντερικ Φίλιπς και ο γιος του Χέραρντ Φίλιπς ιδρύουν στο Αϊντχόφεν τη Philips, κορυφαία εταιρεία σήμερα στον τομέα των ηλεκτρονικών προϊόντων. Αρχικά η εταιρεία δεν παρήγαγε τίποτε άλλο εκτός από ηλεκρικούς λαμπτήρες πυρακτώσεως. Σιγά σιγά όμως όσο περνούσαν τα χρόνια άρχισε να παράγει κι άλλες ηλεκτρικές συσκευές όπως ηλεκρικές σκούπες, τηλεοράσεις κλπ.
Γεννήθηκε στο Ζαλτμπόμελ της Ολλανδίας. Η πόλη αυτή βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Βαάλ. Θείος του ήταν ο Καρλ Μαρξ και ο πατέρας του ήταν γνωστός τραπεζίτης. Όμως εκτός από αυτό, είχε στην κατοχή του μια καπνοβιομηχανία, ένα εργοστάσιο παραγωγής καφέ, ένα εκκοκιστήριο και μια μεγάλη Μονάδα Φυσικού Αερίου. Ο Γκέραρντ σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας του Ντελφτ και στη συνέχεια Μηχανολόγος Μηχανικός επειδή απ’ τα εφηβικά χρόνια του τον είχε συναρπάσει ο ηλεκτρισμός και τα φαινόμενά του. Από 20 ετών πειραματιζόταν επάνω στους ηλεκτρικούς λαμπτήρες πυρακτώσεως τους οποίους είχε παρουσιάσει ο Αμερικανός Τόμας Έντισον για 1η φορά το 1879 και ο ίδιος είχε δει λίγο αργότερα σε μια Έκθεση Τεχνολογίας στο Ντελφτ ως φοιτητής. Το 1883 μόλις πήρε και το 2ο πτυχίο του ανά χείρας, ταξίδεψε στη Γλασκόβη όπου εργάστηκε ως επιβλέπων Μηχανικός σ’ ένα ναυπηγείο για την εγκατάσταση συστημάτων φωτισμού στα πλοία της πλοιοκτήτριας εταιρείας. Μέχρι το 1891 που ίδρυσε την ομώνυμη εταιρεία, ο Φίλιπς ο οποίος όπως αναφέρω και πιο πάνω, είχε συναρπαστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό απ’ τον ηλεκτρισμό, πήγε και μαθήτευσε στο Πανεπιστημιακό Εργαστήριο του Γουίλιαμ Τόμσον και στη συνέχεια δέχτηκε πρόσκληση απ’ το Διευθυντή του σημερινού Κολοσσόυ Brush ο οποίος είναι η εταιρεία η οποία ηλεκτροδοτεί το Ηνωμένο Βασίλειο κι έχει έδρα το Λονδίνο και ταξίδεψε για λογαριασμό του στο Βερολίνο προκειμένου να διαπιστώσει αν οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές για την επέκταση των δραστηριοτήτων του συγκεκριμένου Κολοσσού στη Γερμανία. Μόλις ολοκλήρωσε τη μελέτη του, επέστρψε στο Ηνωμένο Βασίλειο κι εκεί τον προσέλαβε ο Διευθυντής της Γερμανικής Εταιρείας ηλεκτρικών συσκευών AEG και τον τοποθέτησε ως αντιπρόσωπο της εταιρείας στο Άμστερνταμ. Ο Φίλιπς την πρόσκληση αυτή την δέχτηκε με πολύ μεγάλη χαρά όμως δεν έμεινε στα καθήκοντά του αυτά για πολύ.
1905 – Ιδρύεται στη Νεβάδα το Λας Βέγκας, που θα εξελιχθεί σε πρωτεύουσα του τζόγου. To Λας Βέγκας (αγγλικά: Las Vegas), είναι η πολυπληθέστερη πόλη στην πολιτεία της Νεβάδα των Η.Π.Α. Ο πληθυσμός της πόλης, ανέρχεται σε 675,592 κατοίκους (σύμφωνα με εκτιμήσεις για το 2022). Η πόλη είναι διεθνούς φήμης τουριστικός προορισμός, ενώ ιδιαίτερα διάσημη είναι για τα πολυάριθμα καζίνο, τα καταστήματα, αλλά και την εξαιρετική κουζίνα και ψυχαγωγία. Για τους λόγους αυτούς μάλιστα αποκαλείται «Η πρωτεύουσα της διασκέδασης του Κόσμου».
Η μητροπολιτική περιοχή του Λας Βέγκας, έχει πληθυσμό 2,347,920 κατοίκους (σύμφωνα με εκτιμήσεις για το 2021). Στην Νεβάδα, σε απόσταση 107 χιλιομέτρων από το Λας Βεγκας το 1960 άρχισαν να διεξάγονται πειράματα με πυρηνικά όπλα. Έτσι οι κάτοικοι μπορούσαν να δουν τα μανιτάρια των εκρήξεων. Τα πειράματα όμως απαγορεύτηκαν το 1965, καθώς έθεταν τους κατοίκους σε κίνδυνο, λόγω της ραδιενέργειας.
1911 – Παραδίδεται στην Ελλάδα το νέο θωρηκτό Αβέρωφ. Το θωρακισμένο καταδρομικό «Γεώργιος Αβέρωφ» (Θ/Κ «Γ. Αβέρωφ»), επίσης κοινώς γνωστό ως «Θωρηκτό Αβέρωφ», είναι ιστορικό πλοίο της νεότερης Ελλάδας. Παρά το γεγονός ότι αναφέρεται ως θωρηκτό, είναι θωρακισμένο καταδρομικό, κλάσης ΠΙΖΑ (ήταν ακριβές αντίγραφο του ιταλικού θωρακισμένου καταδρομικού «Pisa» που είχε ναυπηγηθεί το 1907 με βάση σχέδιο του ναυπηγού Ιωσήφ Ορλάντο), το οποίο ναυπηγήθηκε στα ναυπηγεία του Oρλάντο στο Λιβόρνο της Ιταλίας την περίοδο 1908 – 1911, και εντάχθηκε στο τότε Ελληνικό Βασιλικό Ναυτικό.
Η τότε κυβέρνηση του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη δαπάνησε 23.650.000 χρυσές δρχ. για την απόκτησή του. Τα 8.000.000 χρυσές δρχ. προέρχονταν από το 20% της συνολικής κληρονομιάς του Γεωργίου Αβέρωφ, που παραχώρησε με τη διαθήκη του στο Ταμείο Εθνικού Στόλου το 1899 (χρονολογία δημοσίευσης της διαθήκης), στην οποία όριζε ότι το ποσό αυτό διατίθεται για την ναυπήγηση πολεμικού πλοίου που θα φέρει το όνομά του και θα χρησιμοποιείται ως Εκπαιδευτικό πλοίο και «Σχολή Ναυτικών Δοκίμων». Το υπόλοιπο ποσό (15.650.000 χρυσές δραχμές) καλύφθηκε από το Ταμείο Εθνικού Στόλου.
Πρόκειται για το μοναδικό δείγμα του τύπου (θωρακισμένο καταδρομικό) που διατηρείται στον κόσμο ως σήμερα.
1926 – Ο διάσημος μαέστρος και συνθέτης Ρίχαρντ Στράους δίνει συναυλία με δικά του έργα στο Παναθηναϊκό Στάδιο, την οποία παρακολουθούν 10.000 φιλόμουσοι. Ο Στράους ταξίδεψε για πρώτη φορά την Ελλάδα το 1892 κι έφτασε ξανά στον Πειραιά με το πλοίο της γραμμής Τεργέστη-Πειραιάς στις 8 Μαΐου του 1926, και στην προβλήτα τον υποδέχθηκε ο τότε Δήμαρχος Πειραιώς Τάκης Παναγιωτόπουλος. Ήταν το δεύτερο ταξίδι του στην Ελλάδα προκειμένου να διευθύνει τέσσερις συναυλίες των έργων του στην Αθήνα, τρεις στο Θέατρο «Κεντρικόν» και μία στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Στις 15 Μαΐου ο Στράους έδωσε τη συναυλία στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου συγκεντρώθηκαν 10.000 άτομα. Εκεί η Κυβέρνηση τον παρασημοφόρησε με το Ανώτερο Ταξιάρχη του Τάγματος του Σωτήρος, παρουσία της συζύγου του Πάγκαλου και του Στρατηγού Νίδερ. Ο Στράους υποκλινόμενος στον κόσμο, φέροντας το παράσημο του, ανακοίνωσε δημόσια πως υποστήριζε τον Θεόδωρο Πάγκαλο και ότι δεν είχε σε καμία υπόληψη τον θεσμό του κοινοβουλίου. Η κυβέρνηση του Θεόδωρου Παγκάλου του πρόσφερε τιμητική δωρεά μία έκταση για να χτίσει Μέγαρο Μουσικής, τα σχέδια του οποίου αναλαμβάνει ο φίλος του αρχιτέκτονας Μίχαελ Ροζενάουερ. Οι δύο τους θα επισκεφθούν την Ελευσίνα, το Σούνιο, τους Δελφούς και το σπίτι του Άγγελου και της Εύας Σικελιανού.
Ο Ρίχαρντ Στράους στις 19 Μαΐου επισκέφθηκε το ζεύγος Άγγελου Σικελιανού που διέμενε στο σπίτι που διέθεταν στους Δελφούς. Αποβιβάστηκε από το τραίνο στις τρεις το μεσημέρι και στην αποβάθρα του σιδηροδρομικού σταθμού εκτός από τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό υπήρχε μια μικρή ομάδα υποδοχής, που την αποτελούσαν ο Πρόεδρος της Κοινότητας Δελφών, το Κοινοτικό Συμβούλιο και ο διευθυντής του τοπικού Δημοτικού Σχολείου. Εκεί ο Στράους πρότεινε την δημιουργία ενός Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής με μόνιμη έδρα την Ελλάδα. Ονειρευόταν η έναρξη του «Ελληνικού Φεστιβάλ» να γίνει επί των ημερών του και για τον σκοπό αυτό επισκέφθηκε τότε τον Υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας Στρέζεμαν, ώστε να τον πείσει η πρώτη παράσταση της «Αιγυπτίου Ελένης» να δοθεί εδώ στην Ελλάδα, καθώς το σενάριό της προέβλεπε η τελευταία σκηνή του έργου να εκτελείται εντός του Παναθηναϊκού Σταδίου. Το όνειρο του έμεινε ανεκπλήρωτο καθώς ο Στρέζεμαν πέθανε αιφνιδίως.
1978 – Το 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ συνέρχεται στην Αθήνα στο γήπεδο του «Μίλωνα» της Νέας Σμύρνης. Είναι το πρώτο που συνέρχεται νόμιμα, ύστερα από 27 χρόνια παρανομίας του Κόμματος. ο 10ο συνέδριο του ΚΚΕ που πραγματοποιήθηκε στις 15-20 Μάη 1978 ήταν το πρώτο σε συνθήκες νομιμότητας μετά το 1945. Το 1978 το ΚΚΕ φαινόταν να είναι η βασική έκφραση της Αριστεράς, συνεχιστής της Εθνικής Αντίστασης, της ΕΔΑ και των Λαμπράκηδων, του αντιδικτατορικού αγώνα. Το ΚΚΕ έκανε το συνέδριό του σε μια περίοδο που είχε κατακτήσει μια σημαντική επιρροή στο εργατικό κίνημα, με την ΚΝΕ να πρωταγωνιστεί στο νεολαιίστικο κίνημα, εκλογικά ενισχυμένο στις βουλευτικές του 1977 (480.272 ψήφοι, ποσοστό 9,36% και 11 έδρες). Είχε προηγηθεί το μέτριο αποτέλεσμα της Ενωμένης Αριστεράς (464.787 ψήφοι, ποσοστό 9,47 και 8 έδρες) το 1974 (συμμαχία του ΚΚΕ και της αναγεννημένης ΕΔΑ, μέσω της οποίας συμμετείχε το ΚΚΕ εσ., γιατί αρνούνταν να το δεχτεί ως συνομιλητή το ΚΚΕ…).
Ο χαρακτήρας της επανάστασης στην Ελλάδα, η σχέση με το ΠΑΣΟΚ που κάλπαζε προς την εξουσία σαν δύναμη που θα δικαίωνε τους αγώνες ενάντια στο καθεστώς της δεξιάς κυριαρχίας, η στάση απέναντι στην ΕΣΣΔ και τον υπαρκτό σοσιαλισμό ήταν μερικά από τα βασικά θέματα που απασχόλησαν το συνέδριο. Η συζήτηση γινόταν σε μια περίοδο έντονων ιδεολογικών-πολιτικών αντιπαραθέσεων με το ΚΚΕ εσ., το οποίο έμπαινε σε πορεία κρίσης καθώς το κακό εκλογικό αποτέλεσμα της Συμμαχίας των Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων (139.356 ψήφους, ποσοστό 2,72% και 2 έδρες) θεωρήθηκε στοιχείο αποτυχίας της μετριοπαθούς γραμμής («Στόχοι του Έθνους», ΕΑΔΕ κλπ.). Παράλληλα η κατακερματισμένη εξωκοινοβουλευτική αριστερά και κυρίως οι οργανώσεις του μαρξιστικού-λενινιστικού ρεύματος (αντιρεβιζιονιστές, μαοϊκοί, ζαχαριαδικοί) αλλά και οι τροτσικιστικές τάσεις, παρά την αντιρεφορμιστική φυσιογνωμία δεν κατάφεραν να αμφισβητήσουν μετά τη μεταπολίτευση την κυριαρχία στην Αριστερά του ΚΚΕ (κυρίως) και του ΚΚΕ εσ. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι οι ηγεσίες των ΚΚΕ και ΚΚΕ εσ. είχαν μια επιφυλακτική (τουλάχιστον) στάση στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, στην οποία είχαν αποφασιστική συμβολή οι νέοι των δυο κομμάτων. Εξάλλου η Κίνα, χώρα σημείο αναφορές για το μ-λ ρεύμα, ξεκινούσε τη μεταμαοϊκή φάση που θα καταλήξει στο σημερινό καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό.
Το συνέδριο θα επικυρώσει τη γραμμή της «ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας σε δυο στάδια» (αντιμονοπωλιακό-σοσιαλιστικό) σε μια προσπάθεια να κρατήσει τη γραμμή της Αλλαγής της ΕΔΑ, των συμμαχιών με προοδευτικά αστικά στρώματα, ενσωματώνοντας το μεταπολιτευτικό ριζοσπαστισμό και την αριστερή κριτική στη γραμμή της λαϊκοδημακρατικής επανάστασης. Έτσι η θέση για το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης «υιοθετείται», αλλά δεύτερο στάδιο, αφού προηγηθεί το αντιμονοπωλιακό. Η αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση θα επαναφέρει τις δημοκρατικές δυνάμεις (και το ΠΑΣΟΚ), τις δυνάμεις που παλεύουν για την Αλλαγή, σαν στοιχείο της τακτικής του ΚΚΕ. Ιδεολογική καθήλωση, αλλά και οι επιλογές της ΕΣΣΔ οδήγησαν σε αυτές τις θέσεις. Εξάλλου ο φιλοσοβιετικός προσανατολισμός δημιουργούσε και άλλα προβλήματα με πιο χαρακτηριστικό την υπεράσπιση της θέσης ότι η δικτατορία του Βιντέλα στην Αργεντινή είναι «κεντρώα», άποψη που δεν άντεχε στη λογική, αλλά απέρρεε από τα κρατικά συμφέροντα της ΕΣΣΔ. Στη θέση του γραμματέα η νέα Κεντρική Επιτροπή ανέδειξε και πάλι τον Χ. Φλωράκη.
Γεννήσεις
1786 – Δημήτριος Πλαπούτας. Γεννήθηκε στο χωριό Παλούμπα της επαρχίας Γορτυνίας και ήταν γιος του κλέφτη Νικόλα-Κόλια Πλαπούτα. Την περίοδο 1811 με 1812, κατέφυγε στη Ζάκυνθο όπου υπηρέτησε ως εκατόνταρχος στα ελληνικά σώματα του Βρετανικού Στρατού. Παντρεύτηκε το 1803 την Στεκούλα Κολοκοτρώνη με την οποία δεν απέκτησε παιδιά, σε δεύτερο γάμο απέκτησε μία κόρη.
Το 1816, ευρισκόμενος στην Πελοπόννησο, διώκεται και πάλι από τις οθωμανικές αρχές ως πρωταγωνιστή του φόνου των Τούρκων στην Αλωνίσταινα. Καταφεύγει στη Ζάκυνθο και εκεί μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία (15 Οκτωβρίου 1818) από τον Αναγνώστη Τσοχαντάρη. Με την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης έσπευσε στην επαναστατημένη Ελλάδα. Ήταν σημαντικός οπλαρχηγός, πιστός οπαδός του Κολοκοτρώνη. Κατα τον Φ.Χρυσανθόπουλο, Πρωτοπαλίκαρο του υπήρξε ο συμπατριώτης του Πανουργιάς Ηλιόπουλος.
Συγκρότησε δικό του στρατό (800-1.000 άνδρες) και διακρίθηκε στη μάχη του Βαλτετσίου και στη πολιορκία της Τρίπολης. Διορίστηκε υπαρχηγός στη αποτυχημένη Πολιορκία της Πάτρας (1822). Στην εμφύλια διαμάχη που ξέσπασε στήριξε τους Κουντουριώτες, ενώ αργότερα με τον ερχομό του Ιμπραήμ πολέμησε μαζί με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον οποίο και στήριξε στα χρόνια της Αντιβασιλείας. Καταδικάστηκε σε θάνατο για εσχάτη προδοσία και φυλακίστηκε. Αποφυλακίστηκε όταν δόθηκε γενική αμνηστία.
Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την πολιτική. Εκλέχθηκε πληρεξούσιος στη Δ’ Εθνοσυνέλευση και βουλευτής Καρύταινας (1844-1847), ενώ διετέλεσε γερουσιαστής (1847-1862) και επίτιμος υπασπιστής του Όθωνα. Απεβίωσε στις 27 Ιουλίου 1864 στον οικογενειακό Πύργο των Πλαπουταίων στο Παλούμπα. Εγγονός του ήταν ο Δημήτριος Γ. Πλαπούτας.
1854 – Ιωάννης Ψυχάρης. Γεννήθηκε στην Οδησσό της Ρωσίας (σημ. Ουκρανίας) στις 15 Μαΐου του 1854. Γιος του Νικολάου Ψυχάρη εκ Χίου, μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη και ολοκληρώνοντας την εγκύκλιο μόρφωση σε ηλικία 15 ετών έφυγε για τη Μασσαλία, (Γαλλία), όπου και έμεινε κοντά στον θείο του ολοκληρώνοντας την γυμνασιακή του μόρφωση. Σπούδασε φιλοσοφία, φιλολογία και γλωσσολογία, Αρχαία Λατινική και Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι και στην Γερμανία γερμανική φιλολογία, καθώς και μεσαιωνική και νεοελληνική φιλολογία στο πανεπιστήμιο της Βόννης στην Γερμανία (1871-1872). Το 1884 έγινε υφηγητής της Μεσαιωνικής και Νεοελληνικής Φιλολογίας στην Πρακτική Σχολή Ανωτέρων Σπουδών του Παρισιού. Το 1886 περιόδευσε στην Ελλάδα και την Ανατολή. Επανερχόμενος στο Παρίσι έγινε καθηγητής της έδρας της νεοελληνικής γλώσσας στη Σχολή Ανώτερων Σπουδών. Το 1904 διαδέχθηκε τον καθηγητή του Εμίλ Λεγκράν στη Διεύθυνση της Σχολής Ανατολικών Γλωσσών όπου και δίδασκε μέχρι τον θάνατό του. Το 1925 πραγματοποίησε διαλέξεις για την Ελληνική Γλώσσα στην Αθήνα,στην Κρήτη,στην Μυτιλήνη κ.α. Είχε από το πατριαρχείο τον τίτλο του μεγάλου χαρτοφύλακος, ενώ διετέλεσε και Πρόξενος της Τουρκίας στο Παλέρμο της Ιταλίας.
Πέθανε το 1929 ύστερα από μακροχρόνιο ασθένεια, όντας διαβητικός. Ήταν παντρεμένος σε πρώτο γάμο με την Νοεμί Ρενάν (Noemi Renan), κόρη του γάλλου φιλοσόφου και θρησκειολόγου Ερνέστ Ρενάν με την οποία απέκτησε πολλά παιδιά, μεταξύ των οποίων ο Michel που σκοτώθηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, πολεμώντας με τον γαλλικό στρατό. Παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Ιρένε Μπομ.
1953 – Μάνος Ξυδούς. Έλληνας τραγουδοποιός. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στους Αγίους Αναργύρους έχοντας καταγωγή από Μήλο και Κρήτη, και σε μικρή ηλικία εργάστηκε ως κλητήρας στην Columbia στη Ριζούπολη. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ και μετά σπούδασε Marketing. Παράλληλα με τις σπουδές του, εργάστηκε ως DJ στο κλαμπ «Καρυάτιδες» στην Πλάκα. Ύστερα από την αποφοίτησή του, συνέχισε να εργάζεται στην δισκογραφική εταιρία Μinos-ΕΜΙ ως πωλητής απεσταλμένος στην Κρήτη και αφού έμεινε τρία χρόνια εκεί, γύρισε στην Αθήνα και αργότερα προήχθη σε Marketing Director.
Αρχικά ήταν υπεύθυνος παραγωγής της εταιρείας στο ξένο ρεπερτόριο, και αργότερα ανέλαβε παραγωγές ελληνικών δίσκων. Πριν απ’ αυτό, υπήρξε συντονιστής παραγωγής (βοηθός του παραγωγού Θοδωρή Σαραντή) στον δημοφιλή δίσκο Φλου του Παύλου Σιδηρόπουλου με τη Σπυριδούλα, που εκδόθηκε το 1978. Από την θέση είτε του παραγωγού είτε του τραγουδοποιού-ερμηνευτή συνεργάστηκε με τον Τζίμη Πανούση, τον Νίκο Νομικό, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Πάνο Κατσιμίχα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Λάκη Παπαδόπουλο, τον Γιάννη Κούτρα, τον Μανώλη Λιδάκη, τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τον Γιάννη Γιοκαρίνη, τον Βασίλη Καρρά, τον Μίλτο Πασχαλίδη, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Γιάννη Χαρούλη, τους Όναρ, τους Ντομένικα, τη Λευκή Συμφωνία, τους Βωξ, τους Tsopana Rave, τους Κολλεκτίβα, τον Κώστα Χρονόπουλο και άλλους.
Το 1989 ως στέλεχος της EMI συναντήθηκε με τους Φίλιππο Πλιάτσικα και Μπάμπη Στόκα, και δημιουργήθηκαν οι Πυξ Λαξ. Αρχικά ανέλαβε την παραγωγή του πρώτου και του τρίτου δίσκου του συγκροτήματος ενώ παράλληλα συμμετείχε στην δημιουργία αρκετών από τα τραγούδια τους, μέχρι να ενταχθεί και επίσημα σε αυτό ως μέλος το 1993. Κάποια από τα τραγούδια των Πυξ Λαξ που φέρουν την σφραγίδα του Ξυδού είτε ερμηνευτικά είτε ως δημιουργού είναι τα “Πούλα με”, “Εσύ εκεί”, “Χωρίς ντροπή”, “Μόνο για εκείνη μη μου λες”, “Με στέλνεις”, “Τι ζητάς”, “Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ”, “Η εικόνα του χειμώνα”, “Δεν θα δακρύσω πια για σένα”, “Τα δοκάρια στο γρασίδι περιμένουν τα παιδιά”, “Κάνε κάτι και για σένα”, “Ποδήλατα δίχως φρένα”, “Πυξίδα”,”You get in love” κ.α.
Μετά την διάλυση των Πυξ Λαξ ακολούθησε αυτόνομη δισκογραφική πορεία, κάνοντας έξι προσωπικούς δίσκους, στους οποίους συνεργάστηκε με τον Πάνο Κατσιμίχα, αλλά και με νέους καλλιτέχνες βοηθώντας τους στα πρώτα τους βήματα όπως τους Βωξ, τον Γιάννη Χαρούλη, τον Λεωνίδα Μπαλάφα, τους Σαμπάντα, το Άρωμα Γυναίκας και τους KollektivA, τους οποίους ο ίδιος επαναβάπτισε από Φθηνό Ευέλικτο Μουσικό Δυναμικό που ονομάζονταν, σε KollektivA.
Το 2010 συμμετείχε στην περιοδεία Best Of Tour των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα, η οποία ήταν και η τελευταία του συναυλιακή περιοδεία.
Η τελευταία ζωντανή εμφάνιση του Μάνου Ξυδούς ήταν στις 8 Απριλίου 2010 στην Κύπρο. Απεβίωσε στο Νέο Φάληρο στις 13 Απριλίου 2010 από ανακοπή καρδιάς ενώ πραγματοποιούσε πρόβες, σε ηλικία 57 ετών. Η ονομασία ”Μάνος Ξυδούς” δόθηκε προς τιμή του στο ανοιχτό θέατρο που βρίσκεται στο πολιτιστικό πάρκο των Αγίων Αναργύρων.
Θάνατοι
1967 – Έντουαρντ Χόπερ. Γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου 1882 στο Νάιακ, ένα παραθαλάσσιο χωριό στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, από γονείς ολλανδικής καταγωγής. Στην αρχή εκπαιδεύτηκε ως εικονογράφος, αλλά από το 1901 έως το 1906 σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης, με δάσκαλο τον ρεαλιστή ζωγράφο Ρόμπερτ Χένρι, που ήταν μέλος της «Ομάδας των Οκτώ» και αργότερα της «Σχολής του Σταχτοδοχείου» («Ashcan School»), τα μέλη της οποίας εμπνέονταν κατά βάση από τις μη ελκυστικές πλευρές της ζωής στις μεγαλουπόλεις.
Ο Χόπερ ταξίδεψε τρεις φορές στην Ευρώπη μεταξύ 1906 και 1910 κι έζησε για ένα μεγάλο διάστημα στη Γαλλία. Παρέμεινε, ωστόσο, ανέγγιχτος από την καλλιτεχνική πρωτοπορία εκείνης της εποχής και σ’ όλη του την καριέρα ακολούθησε το δικό του καλλιτεχνικό όραμα. Αν και εξέθεσε έργα του στην «Έκθεση του Οπλοστασίου» («Armory Show»), το 1913, με την οποία η Αμερική γνώρισε την καλλιτεχνική πρωτοπορία της Ευρώπης, ο Χόπερ αφιέρωσε τον περισσότερο χρόνο του έως το 1924 στην τέχνη της διαφήμισης και της εικονογράφησης. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τη ζωγράφο Τζόζεφιν Νίβιζον (1883-1968), η οποία ήταν η μούσα του στη μετέπειτα καλλιτεχνική του διαδρομή, θυσιάζοντας τη δική της καριέρα.
Ο Έντουαρντ Χόπερ πέθανε στις 15 Μαΐου 1967 στη Νέα Υόρκη, σε ηλικία 84 ετών. Λίγους μήνες αργότερα έφυγε από τη ζωή και η σύντροφός του, η οποία χάρισε μεγάλο αριθμό πινάκων του και δικών της στο Μουσείο Γουίτνεϊ του Μανχάταν. Όσο ήταν εν ζωή οι πίνακες του Χόπερ δεν έπαιζαν δυνατά στο χρηματιστήριο της τέχνης, σε αντίθεση με σήμερα που διακινούνται με ποσά εκατομμυρίων δολαρίων. Τα περισσότερα έργα του Χόπερ βρίσκονται σε αμερικανικά μουσεία και συλλέκτες.
2010 – Τζον Σέφερντ – Μπάρον. Σκωτσέζος ιστορικός και οικονομολόγος, στον οποίο πιστώνεται η ανακάλυψη της Αυτόματης Ταμειολογιστικής Μηχανής (ΑΤΜ). Ο Τζον Άντριαν Σέφερντ – Μπάρον (John Adrian Shepherd – Barron) γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου του 1925 στο Σίλονγκ της Ινδίας, που τότε ανήκε στη Βρετανική Αυτοκρατορία. Σπούδασε οικονομία και ιστορία στα Πανεπιστήμια Εδιμβούργου και Κέμπριτζ και υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως αλεξιπτωτιστής.
Δουλεύοντας στην τυπογραφική εταιρεία «De La Rue» τη δεκαετία του ’60, του κατέβηκε η ιδέα να κατασκευάσει ένα μηχάνημα αυτόματης ανάληψης χρημάτων. Η έμπνευση του ήρθε στο μπάνιο του σπιτιού του: «Σκέφτηκα ότι πρέπει να υπάρχει τρόπος να μπορώ να κάνω ανάληψη χρημάτων οπουδήποτε κι αν βρίσκομαι, στο Ηνωμένο Βασίλειο ή στον κόσμο. Είχα την ιδέα του αυτόματου πωλητή σοκολάτας, με τη μόνη διαφορά ότι θα άλλαζα τη σοκολάτα με μετρητά» είπε σε μία συνέντευξή του.
Η Barclays ήταν η πρώτη τράπεζα που πείστηκε για την εφεύρεση του κυρίου Σέφερντ-Μπάρον. Μετά από ένα ποτήρι τζιν, ο τότε διευθύνων σύμβουλος της τράπεζας υπέγραψε συμβόλαιο μαζί του για την εξέλιξη της ανακάλυψης του. Το πρώτο ΑΤΜ τοποθετήθηκε στο υποκατάστημα της Barclays στο Ένφιλντ του Βόρειου Λονδίνου, στις 27 Ιουνίου του 1967. Οι πλαστικές κάρτες δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα και το ΑΤΜ χρησιμοποιούσε ειδικές επιταγές, εμποτισμένες με άνθρακα 14, μία ουσία με ήπια ραδιενεργή ακτινοβολία. Το μηχάνημα την ανίχνευε και στη συνέχεια την ταίριαζε μ’ έναν αριθμό ασφαλείας.
Ένα παράπλευρο προϊόν της εφεύρεσης της αυτόματης μηχανής ανάληψης χρημάτων ήταν ο κωδικός ασφαλείας, ο γνωστός μας PIN. Αρχικά, ο Σέφερντ-Μπάρον ήθελε το ΡΙΝ να αποτελείται από έξι ψηφία, αλλά η γυναίκα του, σε μία κουβέντα που είχαν στο τραπέζι της κουζίνας, τον συμβούλεψε να μην ξεπερνά τα τέσσερα, γιατί αλλιώς η ίδια δεν θα μπορούσε να θυμάται τον κωδικό. Ο Τζον Σέφερντ – Μπάρον πέθανε στο Ίνβερνες της Σκωτίας στις 15 Μαΐου του 2010, σε ηλικία 85 ετών.
2012 – Κάρλος Φουέντες. Γεννήθηκε στον Παναμά, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως μέλος του μεξικανικού διπλωματικού σώματος. Στη δεκαετία του ’30, ο πατέρας του διορίστηκε πρέσβης του Μεξικού στις Ηνωμένες Πολιτείες, με έδρα την Ουάσινγκτον. Στην Πόλη του Παναμά ο νεαρός Φουέντες σπούδασε ιστορία και γεωγραφία του Μεξικού. Θα περνούσαν αρκετά χρόνια για να γνωρίσει το Μεξικό από κοντά. Στο μεταξύ έζησε στο Σαντιάγο τη Χιλής, το Μπουένος Άιρες, όπου δέχθηκε την επιρροή σημαντικών προσωπικοτήτων των λατινοαμερικάνικων γραμμάτων, όπως ο Πάμπλο Νερούδα και ο Νταβίδ Αλφάρο Σικέιρος.
Στο Μεξικό, ο Φουέντες πήγε στα 16 του χρόνια και εισήχθη στην προπαρασκευαστική τάξη για το Κολλέγιο. Ξεκίνησε να εργάζεται ως συνεργαζόμενος δημοσιογράφος με το περιοδικό HACKERS DOWNLOAD και κέρδισε την πρώτη θέση στο λογοτεχνικό διαγωνισμό του Κολλεγίου Φρανσές Μορέλος. Αργότερα πήρε τον πτυχίο της Νομικής από το Πανεπιστήμιο UNAM. Το 1950 ταξίδεψε στην Ευρώπη, όπου έκανε σπουδές Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Το 1954 δημοσίευσε τα πρώτα του διηγήματα με τίτλο Οι μασκαρεμένες μέρες. Μαζί με τον Εμανουέλ Καρμπάγιο διηύθυνε την “Revista Mexicana de Literatura” (Μεξικανική Επιθεώρηση Λογοτεχνίας), ενώ μαζί με τους Βίκτορ Γκονσάλες Ολέα και Ενρίκε Γκονσάλες Πεδρέρο διηύθυνε το περιοδικό “El Espectador” (Ο Θεατής).
Ο Κάρλος Φουέντες περιέγραψε στο μυθιστόρημά του Η πιο διαυγής περιοχή το Μεξικό των δεκαετιών του ’40 και του ’50. Επέστρεψε στην περιγραφή του Μεξικού, αυτή τη φορά των δεκαετιών του ’80 και του ’90, στο μυθιστόρημα Κριστόμπαλ Νονάτο.
Στη δεκαετία του ’60, έζησε στο Παρίσι, στη Βενετία, το Λονδίνο και στην Πόλη του Μεξικού. Το 2001, το μυθιστόρημά του Αύρα, το οποίο είχε γράψει το 1962, βρέθηκε στο επίκεντρο ενός σκανδάλου στην Πόλη του Μεξικού. Μία καθηγήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η Χεορχίνα Ράβαγο, απολύθηκε διότι πρότεινε την ανάγνωση του εν λόγω έργου στους μαθητές του Ινστιτούτου “Félix Félix de Jesús Rougier”, όπου φοιτούσε και η κόρη του τότε Υπουργού Εργασίας, Κάρλος Αβασκάλ Καρράνσα.
Στη δεκαετία του ’70, ο Φουέντες εργάστηκε στο Ινστιτούτο Γούντροου Ουΐλσον της Ουάσινγκτον. Ο Φουέντες υπήρξε πρέσβης του Μεξικού στη Γαλλία κατά την περίοδο 1972 – 1978, αλλά παραιτήθηκε όταν ο πρώην πρόεδρους του Μεξικού, Γουστάβο Ντίας Ορδάς, γνωστός ως ηθικός αυτουργός της σφαγής των φοιτητών έξω από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968, διορίστηκε πρέσβης του Μεξικού στην Ισπανία.
Το 1979, ο Φουέντες έλαβε το Διεθνές Βραβεία Αλφόνσο Ρέγιες, το 1984 το Εθνικό Βραβείο Επιστημών και το 1987 το Βραβείο Θερβάντες. Το 1992 του απονεμήθηκε το ΣΤ’ Βραβείο Ιβηροαμερικανικής Λογοτεχνίας. Το 1994 τιμήθηκε με το Βραβείο Πρίγκιπας των Αστούριας.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
