.
Ο γέγονε… Γέγονε
| Γεγονότα
1699 – Συνθήκη του Κάρλοβιτς: Για πρώτη φορά η Οθωμανική Αυτοκρατορία παραχωρεί εδάφη στις χριστιανικές δυνάμεις.
Hταν μια διεθνής συνθήκη ειρήνης που υπογράφηκε στις 26 Ιανουαρίου 1699 στο Σρέμσκι Καρλόβτσι (κυριλλικά σερβικά: Сремски Карловци, κροατικά: Srijemski Karlovci, γερμανικά: Karlowitz, τουρκικά: Karlofça, ουγγρικά: Karlóca), μια πόλη στη σημερινή Σερβία. Η συνθήκη τερμάτισε τον αυστροοθωμανικό πόλεμο του 1683-1697 στον οποίο οι Οθωμανοί ηττήθηκαν.
Η συνθήκη του Κάρλοβιτς συνομολογήθηκε κατόπιν της μεσολάβησης της Αγγλίας και της Ολλανδίας και υπογράφτηκε μετά από ένα συνέδριο, πληρεξούσιων αντιπροσώπων, διάρκειας δύο μηνών όπου συνήλθαν σε 36 συνεδριάσεις από 17 Νοεμβρίου του 1698 μέχρι τον Ιανουάριο του 1699 μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αφενός και των συνασπισμένων δυνάμεων του Ιερού Συνασπισμού του 1684 αφετέρου, (μίας συμμαχίας διαφόρων ευρωπαϊκών δυνάμεων που περιελάμβανε την Αψβουργική Αυτοκρατορία, την Πολωνολιθουανική Κοινοπολιτεία, τη Δημοκρατία της Βενετίας και τη Ρωσική Αυτοκρατορία).
1926 – Ο Τζον Λόγκι Μπερντ επιδεικνύει για πρώτη φορά την τηλεόραση. Αρχικά, ο Τζον Λόγκι Μπερντ, ασχολήθηκε με μια επιχείρηση κατασκευής και εμπορίας υδροαπορροφητικών καλτσών, αλλά το 1919 την πούλησε και αποφάσισε να φύγει από τη Βρετανία. Το Νοέμβριο του 1919 εγκαταστάθηκε στο Πορτ οφ Σπέιν (Port of Spain) του Τρίνινταντ και ασχολήθηκε με την παρασκευή μαρμελάδας και ζελέ από γκουάβα.
Οι ντόπιοι είχαν παραξενευτεί ιδιαίτερα καθώς από την καλύβα του κάθε βράδυ έβγαιναν λάμψεις και περίεργοι θόρυβοι. Ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν ότι κατ’ αυτή την περίοδο έκανε τις σημαντικότερες προόδους σχετικά με την εφεύρεση της τηλεόρασης που επρόκειτο να ακολουθήσει. Η διαμονή του στο Τρίνινταντ δεν διήρκεσε πολύ: Επέστρεψε στη Βρετανία και εγκαταστάθηκε στο Χέιστινγκς της νότιας Αγγλίας όπου ασχολήθηκε με την υλοποίηση της ιδέας που είχε από μικρός:
Τη μετάδοση εικόνων από απόσταση. Εκμεταλλεύθηκε την εφεύρεση του Άρθουρ Κορν (Arthur Korn), ο οποίος στο διάστημα 1903 – 1907 είχε αναπτύξει ένα κύκλωμα χρονισμού τηλεμετάδοσης εικόνων, το οποίο παρέκαμπτε το μειονέκτημα της καθυστέρησης που προκαλούσαν τα στοιχεία σεληνίου και επέτρεπε έτσι την τηλεμετάδοση σταθερής εικόνας. Οι πρώτες συσκευές που κατασκεύασε ήταν φτιαγμένες από παλαιά εξαρτήματα και είχαν μικρή επιτυχία. Το 1924, όμως, κατάφερε να μεταδώσει τρεμοπαίζουσα κινούμενη εικόνα σε μικρή απόσταση.
Το 1925 είχε βελτιώσει σημαντικά τη συσκευή του και στις 26 Ιανουαρίου 1926 πραγματοποίησε δημόσια επίδειξή της. Επέλεξε το κατάστημα “Selfridges” στην Όξφορντ Στριτ του Λονδίνου και οι έκπληκτοι πελάτες (μαζί τους και 50 επιστήμονες που είχαν κληθεί ειδικά για την επίδειξη) είδαν να αναμεταδίδονται λίγο θαμπές εικόνες γραμμάτων. Το 1927 η αναμετάδοση εικόνων έγινε μέσω τηλεφωνικής γραμμής σε απόσταση 438 μιλίων, μεταξύ Γλασκώβης και Λονδίνου. Ο Μπέρντ δημιούργησε ύστερα από αυτό δική του εταιρεία, την Baird Television Development Company (BTDC). To 1928, η BTDC πέτυχε την πρώτη υπερατλαντική τηλεοπτική μετάδοση μεταξύ Λονδίνου και Νέας Υόρκης και την πρώτη μετάδοση στο πλοίο S.S. Berengaria στη μέση του Ωκεανού. Ο Μπερντ έκανε επίσης επίδειξη έγχρωμης και στερεοσκοπικής τηλεόρασης.
1996 – Κρίση των Ιμίων: Ο τότε δήμαρχος Καλύμνου συνοδευόμενος από τον Διοικητή του Αστυνομικού τμήματος Καλύμνου κ. Γεώργ. Ριόλα επειδή τα Ίμια υπάγονται στα Διοικητικά όρια του Δήμου Καλυμνίων και εποπτεύονται από τον Αστυνομικό Σταθμό Βαθέως, που υπάγεται στο Αστυνομικό τμήμα Καλύμνου, τον καπετάνιο του σκάφους Μιχ Αρβύθη και τον Θεόφ. Μιλάτο, θορυβημένος από το γεγονός ότι η Τουρκία εγείρει εδαφικές αξιώσεις στα Ίμια, ύψωσε την ελληνική σημαία στη Μικρή Ίμια.
Τα τουρκικά τηλεοπτικά κανάλια μετέδωσαν εικόνες με την ελληνική σημαία υψωμένη στα Ίμια, κάτι που προκάλεσε σάλο στην κοινή γνώμη της Τουρκίας.
Τα Ίμια παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα από την Ιταλία το 1947 με τη Συνθήκη των Παρισίων, ακολουθώντας την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το Τουρκικό κράτος είχε αποδεχτεί το καθεστώς επικυριαρχίας της Ελλάδας στα νησιά αυτά. Η αμφισβήτηση της ελληνικότητας των Ιμίων ξεκίνησε από ένα ναυτικό ατύχημα που συνέβη στις 25 Δεκεμβρίου 1995. Οι Τούρκοι προσπάθησαν να εφαρμόσουν για την περίσταση τη δική τους ερμηνεία στη Συνθήκη της Λωζάνης (1923), με την οποία είχαν παραχωρηθεί τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία στο σύνολό τους και όχι ονομαστικά, και να αμφισβητήσουν την ελληνική κυριαρχία κάποιων βραχονησίδων.
1998 – Εμφανιζόμενος σε τηλεοπτική εκπομπή ο αμερικανός πρόεδρος Μπιλ Κλίντον αρνείται τις εικαζόμενες σεξουαλικές σχέσεις με την πρώην υπάλληλο του Λευκού Οίκου, Μόνικα Λεβίνσκι.
Η Λεβίνσκι δήλωσε ότι από το Νοέμβριο του 1995 έως το Μάρτιο του 1997 είχε εννέα σεξουαλικές συναντήσεις στο Οβάλ Γραφείο με τον τότε Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον . Σύμφωνα με τη μαρτυρία της, αυτές αφορούσαν πεολειχία και άλλες σεξουαλικές πράξεις, αλλά όχι με σεξουαλική επαφή .
Ο Κλίντον είχε προηγουμένως αντιμετωπίσει καταγγελίες για σεξουαλική κακομεταχείριση κατά τη διάρκεια του χρόνου του ως κυβερνήτης του Αρκάνσας . Η πρώην κρατική υπάλληλος του Αρκάνσας Πάουλα Τζόουνς κατέθεσε εναντίον του μήνυση και ισχυρίστηκε ότι την είχε παρενοχλήσει σεξουαλικά. Το όνομα της Λεβίνσκι εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της φάσης ανακάλυψης της υπόθεσης Τζόουνς, όταν οι δικηγόροι της Τζόουνς επιδίωξαν να δείξουν πρότυπο συμπεριφοράς του Κλίντον που αφορούσε ανάρμοστες σεξουαλικές σχέσεις με άλλους κυβερνητικούς υπαλλήλους.
Τον Απρίλιο του 1996, οι ανώτεροι της Λεβίνσκι την μετάθεσαν από το Λευκό Οίκο στο Πεντάγωνο επειδή ένιωθαν ότι βρισκόταν πολύ χρόνο κοντά στον Κλίντον. Στο Πεντάγωνο εργάστηκε ως βοηθός του εκπρόσωπου του Πενταγώνου Κένεθ Μπέικον. Η Λιούινσκι δήλωσε την συνάδελφό της Λίντα Τρίππ σχετικά με τη σχέση της με τον Πρόεδρο. Ξεκινώντας τον Σεπτέμβριο του 1997, η Τριππ ξεκίνησε μυστικά την καταγραφή των τηλεφωνικών συνομιλιών τους σχετικά με την υπόθεση με τον Κλίντον.
Τον Δεκέμβριο του 1997, η Λεβίνσκι εγκατέλειψε τη θέση του Πενταγώνου. Τον Ιανουάριο του 1998, αφού η Λεβίνσκι είχε υποβάλει ένορκη δήλωση στην υπόθεση Πώλα Τζόουνς αρνούμενη οποιαδήποτε φυσική σχέση με την Κλίντον και είχε προσπαθήσει να πείσει την Τριππ να ψευδομαρτυρήσει, η Τριππ έδωσε τις ταινίες στον ανεξάρτητο σύμβουλο Κένεθ Σταρρ, στην έρευνά του σχετικά με τη διαμάχη του Γουάιτγουότερ . Στη συνέχεια, o Σταρρ διεύρυνε την έρευνά του πέρα από τα εδάφη του Αρκάνσας για να συμπεριλάβει την Λεβίνσκι τον Κλίνοτν και άλλους για πιθανή ψευδορκία και υπόσχεση ψευδορκίας στην υπόθεση Τζόουνς.
Η Τριππ ανέφερε τις καταγραμμένες συνομιλίες με τη λογοτεχνική πράκτορα Λουσιάν Γκόλντμπερκ . Επίσης, έπεισε την Λεβίνσκι να αποθηκεύσει τα δώρα που της έδωσε ο Κλίντον κατά τη διάρκεια της σχέσης τους και να μην καθαρίσει αυτό που αργότερα θα γινόταν γνωστό ως «το μπλε φόρεμα». Έχοντας ορκιστεί, ο Κλίντον αρνείται ότι είχε «σεξουαλική σχέση» με την Λεβίνσκι.
Γεννήσεις
1925 – Πωλ Νιούμαν (Paul Leonard Newman, 26 Ιανουαρίου 1925 – 26 Σεπτεμβρίου 2008) ήταν Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης. Είχε λάβει πολυάριθμα βραβεία για το έργο του, ανάμεσα στα οποία ένα Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου (επίσης 2 τιμητικά και 9 υποψηφιότητες), 6 Χρυσές Σφαίρες, ένα Βραβείο SAG, ένα BAFTA και ένα Έμμυ. Είχε επίσης βραβευτεί για την ερμηνεία του στην ταινία «Πόθοι στην κάψα του καλοκαιριού» (1958) στο Φεστιβάλ των Καννών, ενώ έχει λάβει τον Ασημένιο Λέοντα στο Φεστιβάλ του Βερολίνου για την ταινία «Δεν είμαι κορόιδο κανενός» (1994). Επίσης, για μια εικοσαετία υπήρξε οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων, ενώ μέχρι και τις τελευταίες μέρες της ζωής του προσέφερε πλούσιο φιλανθρωπικό έργο.
Ο Νιούμαν γεννήθηκε στο Σέικερ Χάιτς, στην πολιτεία Οχάιο. Ήταν γιος της Τερέζα (το γένος Φέτζερ ή Φέτσκο) και του Άρθουρ Σ. Νιούμαν, που διατηρούσε ένα επιτυχημένο κατάστημα αθλητικών ειδών. Ο πατέρας του ήταν Εβραίος και η μητέρα του προερχόταν από οικογένεια Σλοβάκων Καθολικών, από το πάλαι ποτέ Βασίλειο της Ουγγαρίας. Ο Νιούμαν έχει χαρακτηρίσει τον εαυτό του Εβραίο, υποστηρίζοντας πως αποτελεί «μεγαλύτερη πρόκληση». Η μητέρα του ηθοποιού εργαζόταν στο οικογενειακό κατάστημα, ενώ μεγάλωνε τον Πωλ και τον αδερφό του Άρθουρ (ο οποίος στο μέλλον έγινε παραγωγός και διευθυντής παραγωγής).
Ο Νιούμαν έδειξε ένα πρώιμο ενδιαφέρον για το θέατρο, το οποίο ενθάρρυνε η μητέρα του. Σε ηλικία επτά ετών, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην υποκριτική, σε μια σχολική παράσταση. Όταν αποφοίτησε από το λύκειο το 1943, φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο (που εδρεύει στην πόλη Αθήνα) σπουδάζοντας οικονομικά. Αποτέλεσε μέλος της φοιτητικής αδερφότητας Φι Κάππα Ταυ.
1928 – Ροζέ Βαντίμ (Roger Vladimir Igorevich Plemiannikov, 26 Ιανουαρίου 1928 – 11 Φεβρουαρίου 2000) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός και ηθοποιός. Αποτέλεσε σταθμό στην εξέλιξη του γαλλικού κινηματογράφου της εποχής του και «θεωρήθηκε ο σκηνοθέτης που έφτιαχνε ντίβες».
Σκηνοθέτησε ταινίες, κυρίως αισθησιακές και έγραψε τα απομνημονεύματά του, τα οποία αναφέρονται στην ερωτική του ζωή, στους γάμους του και στη δυσκολία του να παραμείνει πιστός στις συντρόφους του. Το 1990 αφιερώθηκε στο να φτιάχνει σειρές μικρού μήκους για την τηλεόραση. Από την επαγγελματική, αλλά και προσωπική του ζωή, πέρασαν γυναίκες εξαιρετικής ομορφιάς, κάποιες από αυτές υπήρξαν και σύζυγοί του, όπως η Μπριζίτ Μπαρντό, η Ανέτ Στρόιμπεργκ (Annette Stroyberg), η Τζέιν Φόντα (Jane Fonda), η Κάθριν Σνάιντερ (Catherine Schneider) και τελευταία του γυναίκα υπήρξε η Μαρί Κριστίν Μπαρό (Marie-Christine Barrault). Ωστόσο στις ταινίες του εμφανίστηκαν και η Κατρίν Ντενέβ (Catherine Deneuve), η Άντζι Ντίκινσον (Angie Dickinson), η Ζαν Μορό (Jeanne Moreau) και η Σούζαν Σαράντον (Susan Sarandon).
Ο Ροζέ Βαντίμ πέθανε στις 11 Φεβρουαρίου του 2000, σε νοσοκομείο στο Παρίσι, σε ηλικία 72 ετών, από καρκίνο. Θάφτηκε στο νεκροταφείο Σαιν-Τροπέ, του Σαιν-Τροπέ, στη Γαλλία. Μία σημείωση από το λεξικό του γαλλικού κινηματογράφου αναφέρει: «Εξαιτίας της οκνηρίας και ίσως πολύ μεγάλης ευφυίας του, ως σκηνοθέτης, η δουλειά της ζωής του δημιουργεί μία αίσθηση επιφανειακότητας, αν όχι πραγματικής μετριότητας. Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ταλέντο του στο να ανακαλύπτει αστέρια». Ο πρόεδρος της Γαλλίας Ζακ Σιράκ, είπε για τον Βαντίμ: «Εκτός από την αυθεντική και πολύ σημαντική δουλειά του, που μερικές φορές κλυδώνιζε το μυαλό, ήταν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, σκηνοθέτης της ζωής, του πάθους για τη ζωή και της ελευθερίας. Εκκόλαψε νέα ταλέντα και ήξερε πώς να δημιουργεί μύθους, συμπεριλαμβανομένων μερικών από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς των τελευταίων δεκαετιών».
1944 – Άντζελα Ντέιβις (Angela Yvonne Davis, 26 Ιανουαρίου 1944) είναι Αμερικανίδα πολιτική ακτιβίστρια, ακαδημαϊκός και συγγραφέας. Εμφανίστηκε ως εξέχουσα ακτιβίστρια της αντικουλτούρας της δεκαετίας του 1960 συνεργαζόμενη με το Κόμμα Μαύρων Πανθήρων και ασχολούμενη ιδιαίτερα με το κίνημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ως αποτέλεσμα της αγοράς πυροβόλων όπλων που χρησιμοποιήθηκαν για την ένοπλη κατάληψη μίας δικαστικής αίθουσας στο Σαν Ραφαέλ, Καλιφόρνια, όπου σκοτώθηκαν τέσσερα άτομα, διώχθηκε για συνωμοσία. Αργότερα απαλλάχθηκε από την κατηγορία αυτή.
Είναι ομότιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σάντα Κρουζ. Είναι επίσης πρώην διευθύντρια του τμήματος φεμινιστικών σπουδών του πανεπιστημίου. Τα ερευνητικά της ενδιαφέρονται είναι ο φεμινισμός, οι αφροαμερικανικές σπουδές, η κριτική θεωρία, ο μαρξισμός, η pop μουσική, η κοινωνική συνείδηση και η φιλοσοφία και ιστορία της τιμωρίας και των φυλακών.
Το γεγονός ότι η Ντέιβις ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, οδήγησε τον κυβερνήτη της Καλιφόρνιας Ρόναλντ Ρήγκαν το 1969 να προσπαθήσει να την εμποδίσει να διδάξει σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο της πολιτείας της Καλιφόρνιας. Η Ντέιβις υποστήριξε τις κυβερνήσεις του Ανατολικού Μπλοκ για αρκετές δεκαετίες. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, ήταν δύο φορές υποψήφια για αντιπρόεδρος των ΗΠΑ. Έφυγε από το κόμμα το 1991.
Θάνατοι
1875 – Τζορτζ Φίνλεϊ (George Finlay, 21 Δεκεμβρίου 1799 – 26 Ιανουαρίου 1875) ήταν Βρετανός ιστορικός σκωτικής καταγωγής και φιλέλληνας. Γεννήθηκε στο Φάβερσαμ του Κεντ και σπούδασε νομικά στη Γλασκώβη. Το 1821 πήγε στο Γκέτινγκεν για να συνεχίσει τις σπουδές του.
Ωστόσο το βαθύ ενδιαφέρον του για τον αγώνα ανεξαρτησίας των Ελλήνων τον κέρδισε και εγκατέλειψε τις σπουδές του το 1823 για να επισκεφθεί την Ελλάδα. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους έφθασε στην Κεφαλονιά, όπου τον υποδέχθηκε ο Λόρδος Βύρων. Λίγο αργότερα αποβιβάστηκε στον Πύργο, όπου αφιερώθηκε για δεκατέσσερεις μήνες στην εκμάθηση της γλώσσας, της ιστορίας και των αρχαιοτήτων.
Ο Φίνλεϊ, παρόλο που σχημάτισε άσχημη εντύπωση για τους προύχοντες και τους οπλαρχηγούς, δεν έχασε τον αρχικό του ενθουσιασμό για τον σκοπό τους. Όμως εξαιτίας του γεγονότος ότι προσβλήθηκε από σφοδρό πυρετό, εξαναγκάστηκε να περάσει τον χειμώνα του 1824 και την άνοιξη του 1825 στη Ρώμη, τη Νάπολη και τη Σικελία.
Κατόπιν επέστρεψε στη Σκωτία ειδικότερα στο Εδιμβούργο όπου έλαβε και το πτυχίο του στο δίκαιο. Ο ενθουσιασμός του όμως τον οδήγησε πίσω στην Ελλάδα, όπου έμεινε πλέον στην οικία της οδού Κέκροπος 8, στην Πλάκα, σε κτίσμα της Τουρκοκρατίας, το οποίο επισκευάστηκε από τον ίδιο το 1835 και όπου έζησε σχεδόν αδιάκοπα έως τον θάνατό του. Έλαβε μέρος στις ανεπιτυχείς προσπάθειες του Κόχραν και του Ρίτσαρντ Τσερτς για την ανακούφιση της Αθήνας το 1827. Όταν διασφαλίστηκε η ανεξαρτησία, αγόρασε μια έκταση στην Αττική (πιθανότατα το τσιφλίκι Λιοσάτι στις Αφίδνες), αλλά όλες οι προσπάθειές του για την εισαγωγή καλύτερων καλλιεργητικών συστημάτων απέτυχαν. Αφιέρωσε τότε τον εαυτό του στη συγγραφή ιστορικών έργων.
1977 – Φιλοποίμην Φίνος (Κάτω Τιθορέα, 1908 – Αθήνα, 26 Ιανουαρίου 1977) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες παραγωγούς κινηματογράφου κατά τις δεκαετίες του ’40, ’50, ’60 και ’70. Στο ενεργητικό του περιλαμβάνονται 175 ταινίες, πολλές από τις οποίες έμειναν κλασικές.
Έκανε την πρώτη του ταινία σαν σκηνοθέτης (Το τραγούδι του χωρισμού, που γυρίστηκε το 1939 και κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1940) που ήταν αποτυχία. Ο Φίνος απογοητεύτηκε και αποφάσισε να μην ασχοληθεί ξανά με την σκηνοθεσία. Στη διάρκεια του πολέμου γύρισε σημαντικά ντοκουμέντα από το Μέτωπο της Αλβανίας και στην συνέχεια στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Αθήνα.
Όλο όμως το υλικό και το αρχείο του κατασχέθηκε από τους Γερμανούς και ένα ελάχιστο μόνο μέρος του κατάφερε να διασωθεί. Το 1943, κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, ίδρυσε την εταιρεία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών Φίνος Φιλμ, της οποίας η πρώτη ταινία, Η φωνή της καρδιάς, έκανε πρεμιέρα στις 29 Μαρτίου 1943 στον κινηματογράφο Rex της Πανεπιστημίου. Ο Φίνος έφερε πρώτος τα μαγνητόφωνα Nagra στην Ελλάδα και γύρισε την πρώτη έγχρωμη ταινία με στερεοφωνικό ήχο, το Κορίτσια για φίλημα (1964).
Ο Φίνος πέθανε τον Ιανουάριο του 1977 λόγω καρκίνου που τον βασάνιζε για 7 χρόνια. Ήταν παντρεμένος με τη Τζέλλα Φίνου (1915-2010).
1999 – Γιάννης Φέρμης (πραγματικό όνομα: Ιωάννης Καγκάς, 8 Απριλίου 1921 – 26 Ιανουαρίου 1999) ήταν Έλληνας ηθοποιός.
Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1921. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή μετακόμισε με την οικογένειά του στη Λάρισα. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Σταδιοδρόμησε κυρίως στον χώρο του μουσικού θεάτρου και της επιθεώρησης και συνεργάστηκε με πολλούς κορυφαίους πρωταγωνιστές του χώρου. Έλαβε μέρος σε πολλές περιοδείες στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Το Φέρμης του το κόλλησε -άγνωστο γιατί, μα κάτι σημαίνει- ο Νίκος Σταυρίδης σε μια παράσταση, εκεί γύρω στο ’50, και από τότε του έμεινε. Η οικογένειά του ήρθε στον ελλαδικό χώρο το ’22. Εγκαταστάθηκε στη Λάρισα. Αυτός ήταν το μικρότερο από τα οκτώ παιδιά τους. Στο σινεμά πρωτοεμφανίστηκε το 1957 στην ταινία «Της νύχτας τα καμώματα» του Αλέκου Σακελλάριου με τον Ορέστη Μακρή, την Ελένη Χατζηαργύρη και τη Σμαρούλα Γιούλη. Ακολούθησαν οι «Αδέκαροι ερωτευμένοι» (1958) και οι «Χίλιες παρά μία νύχτες» (1960) του Τζανή Αλιφέρη.
Ανέπτυξε επίσης πλούσια δραστηριότητα στον χώρο του κινηματογράφου. Έπαιξε χαρακτηριστικούς ρόλους σε περισσότερες από σαράντα κινηματογραφικές ταινίες και εμφανίστηκε σε γνωστές τηλεοπτικές σειρές. Η λεπτή φωνή του, η μικροκαμωμένη σουβλερή κοψιά του τον έκαναν να καθιερωθεί ως ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς κωμικούς τυπίστες στο σινεμά και στο θέατρο.
Πέθανε στη Λάρισα από καρκίνο και κηδεύτηκε εκεί. Τα οικονομικά του προβλήματα έγιναν θέμα στα τηλεοπτικά παράθυρα το 1998. Τον βοήθησε ο Θύμιος Καρακατσάνης.
