11 Απριλίου 2024
Είναι η 102η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 264 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:54 – Δύση ήλιου: 19:57
Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 3 λεπτά
🌒 Σελήνη 2.9 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Αντίπα και Αντύπα
Γεγονότα
1821 – Οι Έλληνες σημειώνουν την πρώτη ναυτική επιτυχία τους από την έναρξη της Επανάστασης. Οκτώ σπετσιώτικα πλοία αποσπάσθηκαν από την πολιορκία της Μονεμβασιάς και κατευθύνθηκαν στη Μήλο για να εξακριβώσουν τις πληροφορίες ότι εκεί ναυλοχούσαν τρία τουρκικά πολεμικά πλοία. Επικεφαλής του στολίσκου ήταν ο Νικόλαος Ράπτης και καπετάνιοι οι Νικόλαος και Βασίλειος Ορλόφ, Αναγνώστης και Παύλος Ανάργυρος, Γεώργιος Κούτσης και Αναστάσιος Ανδρούτσος.
Τα τουρκικά πλοία (μία κορβέτα με 26 κανόνια, ένα μπρίκι με 16 κανόνια κι ένα μεταγωγικό με πολεμικό υλικό) ήταν όντως προσωρμισμένα στον κόλπο της Μήλου και είχαν προορισμό το Ιόνιο για να ενωθούν με τον τουρκικό στόλο που έπλεε πλησίον της νησίδας Μούρτος (κοντά στα σημερινά Σύβοτα της Θεσπρωτίας). Οι Σπετσιώτες τα κατέλαβαν με καταδρομική επιχείρηση, συναντώντας μικρή αντίσταση. Ιδού πώς περιγράφει τη συμπλοκή μια αναφορά της εποχής, που συνέταξε μάλλον ο Βασίλειος Ορλόφ:
«Τα σπετσιώτικα πλοία επρόβαλαν εις τους Τούρκους να παραδοθούν. Και το μεν βρίκιον και το τρανσπόρτο -το μεταγωγικόν- παρεδόθησαν ευθύς, η δε κορβέττα έκοψε τας γούμενάς της και εξελθούσα εις τα πανιά, ήρχισε να κτυπά. Αυτοί, χωρίς αναβολήν καιρού, ηθέλησαν να πέσουν επάνω της. Και επειδή ο άνεμος ήτο δυνατός, με το πέρασμα ενός πλοίου ερρίφθησαν 26 Έλληνες μέσα εις την κορβέτταν, η οποία είχε 90 Τούρκους και 20 ραγιάδες Έλληνας. Οι δε Τούρκοι εμαζώχθησαν προς το μέρος της πρύμνης, οι δε 26 Σπετσιώται κατέλαβαν το μέρος της πλώρης και επολεμούσαν με όλους. Αφού επήρε τον γύρον του το ελληνικόν πλοίον, εματάπεσεν επάνω της κορβέττας και την εξουσίαζε με θάνατον 79 Τούρκων και 7 Ελλήνων».
1890 – Το νησί Έλις, ανοιχτά του Μανχάταν, γίνεται ο πρώτος σταθμός των ελλήνων μεταναστών προτού πατήσουν τη «Γη της Επαγγελίας». Εκεί υποβάλλονται σε ιατρικές εξετάσεις και εγκρίνεται ή όχι η είσοδός τους στις ΗΠΑ.
«Στο λιμάνι της Νέας Υόρκης μας έβαλαν στην καραντίνα για μια ημέρα και μετά μας πήγαν στο Ellis Island. Εκεί μας αραδιάσανε σαν τα πρόβατα για να μας εξετάσουν. Όλοι τρέμαμε μήπως δεν μας βρουν απολύτως υγιείς και μας γυρίσουν πίσω. Ο πατέρας μου αποκαλούσε το Ellis Island ‘νησί των δακρύων και του φόβου’», αφήγηση της Ευτέρπης Δουκάκη στο Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα…
Το νησί Ellis βρίσκεται έξω από το Μανχάταν. Έως τις αρχές του 17ου αιώνα ονομαζόταν Γκαλ. Στις 12 Ιουλίου του 1603, ο τοπικός κυβερνήτης το αγόρασε από τους Ινδιάνους και το μετονόμασε σε Oyster Island. Λίγο καιρό αργότερα, αγοράστηκε από τον Samuel Ellis. Από το 1892, ως Ellis Island, ξεκίνησε τη λειτουργία του ως κέντρο υποδοχής μεταναστών και συνέχισε μέχρι το 1954. Από εκεί πέρασαν 12.000.000 εκατομμύρια νεοαφιχθέντες μετανάστες. Ενδεικτικά, έχει υπολογιστεί ότι περίπου το 40% όλων των σημερινών πολιτών των ΗΠΑ είχε έναν τουλάχιστον πρόγονό του στο νησί Ellis.
1941 – Βυθίζεται κοντά στο ακρωτήριο Καφηρέας από γερμανικό βομβαρδιστικό το πλωτό νοσοκομείο «Αττική», αν και φέρει εμφανώς τα διεθνή χαρακτηριστικά των πλωτών νοσοκομείων. Από τους 166 επιβαίνοντες, οι 50 θα χάσουν την ζωή τους.
Σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής: «Οι γερμανοί αεροπόροι εβομβάρδισαν προχθές την νύκτα και εβύθισαν πλωτόν νοσοκομείον, την «Αττικήν», προερχόμενον εκ Μακεδονίας και μεταφέρον ασθενείς και υγειονομικόν προσωπικόν των νοσοκομείων Δράμας και Καβάλας. Η εγκληματική επίθεσις εγένετο την 11.30 νυκτερινήν της προχθές Παρασκευής, παρά τον φανόν «Φασσα»της Ανδρου.
Η «Αττική» κυβερνωμένη από τον πλοίαρχον Μελετόπουλον είχε πλεύσει εις Θάσον, όπου εν τω μεταξύ μετεφέρθησαν οι ασθενείς του νοσοκομείου Δράμας και το υγειονομικόν προσωπικόν των νοσοκομείων Δράμας και Καβάλλας, ολίγον προ της καταλήψεως από τον γερμανικόν στρατόν των δύο εγκαταλειφθεισών πόλεων. Οι ασθενείς ανήρχοντο εις 11, μετ’ αυτών δε ήσαν 17 υγειονομικοί αξιωματικοί ιατροί, 28 αδελφαί νοσοκόμοι και πλήρωμα 110 ανδρών…
Ενώ το πλωτόν νοσοκομείον ευρίσκετο εις το στενον του Καφηρέως, εδέχθη ανηλεή επίθεσιν εκ μέρους γερμανικού βομβαρδιστικού, το οποίον κατελθόν εις χαμηλότατον ύψος, έρριψεν εναντίον του αλληλοδιαδόχως τρεις βόμβας. Μία εξ’ αυτών έπληξε την πρώραν της «Αττικής», προκαλέσασα τον θάνατον αρκετών μελών του πληρώματος, άτινα ευρίσκοντο την στιγμήν εκείνην εις το διαμέρισμά των. Ετέρα βόμβα πεσούσα επί της γεφύρας του σκάφους, κατέστρεψε το παν επ’ αυτού, προκαλέσασα και νέα θύματα. Η τρίτη βόμβα πλήξασα άλλο τμήμα του πλοίου, ολοκλήρωσε την καταστροφή και κατέστησε άμεσον τον κίνδυνο της βυθίσεώς του.
Κατόπιν τούτου ο πλοίαρχος διέταξε την εγκατάλειψη του σκάφους. Κατεβιβάσθησαν αι σωσίβιοι λέμβοι και ήρχισεν η επιβίβαση όλων των επιβαινόντων, αρχής γενομένης από τους ασθενείς, τας αδελφάς νοσοκόμους και τέλος τους ιατρούς και το πλήρωμα. Τελευταίος εγκατέλειψε το σκάφος ο κυβερνήτης Μελετόπουλος. Το δράμα των ναυαγών επαυξάνατο από την επικρατούσαν σφοδρά θαλασσοταραχή…
Το γερμανικό βομβαρδιστικό κατελθόν και πάλιν εις χαμηλό ύψος, άρχισε να βάλλει με το πολυβόλο του κατά των ναυαγών… Εις τον τόπον του ναυαγίου έφθασε το αντιτορπιλικό μας «Κουντουριώτης», το οποίον παραλαβόν τους ναυαγούς και περισυνέλλεξαν όσους ευρίσκοντο εις την θάλασσαν, μετέφερε αυτούς εις ασφαλές μέρος, οπόθεν ούτοι έφθασαν χθες εις Αθήνας. Εκ του πληρώματος και των επιβατών του πλωτού νοσοκομείου, το οποίον μετά τρίωρων εβυθίσθη, ελλείπουν 23».
1964 – Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ανακοινώνει τις αποφάσεις της κυβέρνησης για την Παιδεία. Ο Νόμος 4379/64 ,ο νόμος που καθιέρωσε τη μεταρρύθμιση, προέβλεπε,μεταξύ άλλων: Δωρεάν βιβλία για όλους τους μαθητές και κατάργηση των τελών εγγραφής σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Μέχρι τότε όλοι οι μαθητές, για να εγγραφούν στο Γυμνάσιο και στο Πανεπιστήμιο πλήρωναν τη λεγόμενη μαθητική εισφορά (στο πανεπιστήμιο ήταν ίση με τον μισθό ενός Δ.Υ.) και αγόραζαν τα βιβλία.
Μόνο γι αυτό τον λόγο χιλιάδες παιδιά, ιδιαίτερα των αγροτικών κι ορεινών περιοχών της χώρας μας,σταματούσαν το σχολείο ,μόλις τέλειωναν το δημοτικό, αφού δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν τα βιβλία και να πληρώσουν τα τέλη εγγραφής.
Καθιέρωση της Δημοτικής Γλώσσας στο Δημοτικό ,-παρά τα συνταγματικά εμπόδια-ως ισότιμης με την καθαρεύουσα ,που ίσχυε στο Γυμνάσιο. Επέκταση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης από τα 6 στα 9 χρόνια(Δημοτικό -Γυμνάσιο). Διαχωρισμός του Γυμνασίου σε Γυμνάσιο-Λύκειο και καθιέρωση του Ακαδημαϊκού Απολυτηρίου για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Ίδρυση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου ,με πρώτο Δ/ντή τον Ι.Κακριδή. Σίτιση για τα παιδιά των φτωχότερων περιοχών της χώρας(αγροτικών, ημιορεινών και ορεινών ) για να μην λιμοκτονούν. Καθιέρωση υποτροφιών για τους άριστους μαθητές. Αύξηση των δαπανών για την Παιδεία.
1990 – Ο Μίκης Θεοδωράκης αναλαμβάνει υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μετά τη σύντομη θητεία της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΣΥΝ (κυβέρνησης Τζαννετάκη) το 1989 και της κυβέρνησης Ζολώτα από το Νοέμβριο του 1989 έως τον Απρίλιο του 1990, διεξήχθησαν εθνικές εκλογές στις 8 Απριλίου 1990. Η Νέα Δημοκρατία έλαβε στις εκλογές αυτές το 46,89% των ψήφων και 150 έδρες στη Βουλή.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ και εκλέχτηκε ως ανεξάρτητος βουλευτής συνεργαζόμενος με τη ΝΔ.
Στην κυβέρνηση που σχημάτισε στη συνέχεια ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Θεοδωράκης ανέλαβε αρχικά υπουργός χωρίς χαρτοφυλάκιο και αργότερα (μετά τον ανασχηματισμό της 8ης Αυγούστου 1991) υπουργός Επικρατείας, αξίωμα από το οποίο παραιτήθηκε την 1η Απριλίου 1992.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ξεκαθάρισε τότε ότι συμμετέχει στην κυβέρνηση και συνεργάζεται με τη ΝΔ για δύο λόγους: για την κάθαρση και για την τρομοκρατία. Αναλυτικότερα για τις θέσεις του παρέχονται διευκρινίσεις στο βιβλίο του Παύλου Πετρίδη «Ο πολιτικός Θεοδωράκης 1940-1996» (εκδ. Προσκήνιο, 1997): Συμπορεύομαι με τη μόνη πολιτική δύναμη που δεν έχει αυταπάτες ως προς την ουσία και τα αρνητικά επιτεύγματα αυτής της εξουσίας. Και είμαι έτοιμος να εφαρμόσω ως προς τη Νέα Δημοκρατία τη πολιτική της «συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης» ή της «αντιπολιτευόμενης συμπολίτευσης». Μακάρι όλοι οι Έλληνες δημοκράτες να συνειδητοποιήσουν τον κίνδυνο και να με ακούσουν μια φορά στην ώρα μου και όχι για νιοστή φορά να πουν ύστερα από χρόνια: «Είχε δίκιο». Γιατί κάποτε αυτή η εκ των υστέρων δικαίωση των απόψεών μου μπορεί να έλθει όταν θα είναι αργά για όλους.
Βασιζόμενος στις διαβεβαιώσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ότι θα αξιοποιούσε στην κυβέρνησή του και προσωπικότητες από το χώρο της ανένταχτης Αριστεράς, ο Θεοδωράκης αποδέχτηκε τελικά την υπουργοποίησή του.
Όμως, οι αρχικές υποσχέσεις δεν τηρήθηκαν λόγω των υπαναχωρήσεων του νέου πρωθυπουργού και της έντονης εσωκομματικής αντιπαράθεσης, με επακόλουθο την περιθωριοποίηση και του ιδίου του Θεοδωράκη στους κόλπους της κυβέρνησης.
Παρ’ όλα αυτά, όπως προκύπτει από τη γραπτή διαβίβαση των σκέψεών του προς τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο Θεοδωράκης διατύπωνε με θάρρος τη γνώμη του για την πορεία του κυβερνητικού έργου.
Γεννήσεις
1755 – Τζέιμς Πάρκινσον, άγγλος γιατρός, γεωλόγος, παλαιοντολόγος και πολιτικός ακτιβιστής. Εμείς τον γνωρίζουμε περισσότερο από τη νευρολογική ασθένεια που φέρει το όνομά του («Νόσος του Πάρκινσον»), καθώς ήταν ο πρώτος επιστήμονας που περιέγραψε τα συμπτώματά της. Ο Τζέιμς Πάρκινσον (James Parkinson) γεννήθηκε στις 11 Απριλίου 1755 στη συνοικία Σόρεντιτς του Λονδίνου και ήταν γιος του φαρμακοποιού και πρακτικού χειρουργού Τζον Πάρκινσον με μεγάλη πελατεία στην περιοχή. Ακολούθησε το ιατρικό επάγγελμα και το 1783 ανέλαβε το ιατρείο του πατέρα του. Τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε τη Μέρι Ντέιλ, με την οποία απέκτησε έξι παιδιά.
Ο Πάρκινσον από νωρίς ασχολήθηκε με την πολιτική και ήταν θερμός οπαδός της Γαλλικής Επανάστασης. Στα περίπου 20 φυλλάδια που εξέδωσε, καταφερόταν εναντίον των προνομιούχων συμπατριωτών του και ζητούσε την είσοδο του λαού στη Βουλή των Κοινοτήτων με την καθιέρωση της καθολικής ψηφοφορίας. Το όνομά του αναμίχθηκε και σε μια συνωμοσία για τη δολοφονία του Βασιλιά Γεώργιου Γ’, αλλά απαλλάχτηκε ελλείψει ενοχοποιητικών στοιχείων. Σύμφυτη με την πολιτική του δράση ήταν η ενασχόλησή του με θέματα δημόσιας υγείας, ζητώντας ουσιαστικές παρεμβάσεις από το «κράτος – νυχτοφύλακα» εκείνης της περιόδου.
Από το 1799 αφοσιώθηκε περισσότερο στην ερευνητική ιατρική και εξέδωσε σειρά μελετών για την περιτονίτιδα, αλλά και τη λαιμαργία. Έγραψε ιστορία στην ιατρική το 1817 με τη μελέτη του «Δοκίμιο για την τρομώδη παράλυση» («An Essay on the Shaking Palsy»), όπου περιέγραφε την ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος, που εξήντα χρόνια αργότερα ο διακεκριμένος γάλλος νευρολόγος Ζαν Μαρτέν Σαρκό ονόμασε «Νόσο του Πάρκινσον». Για να καταλήξει στις διαπιστώσεις του, ο Πάρκινσον παρατήρησε για μεγάλο χρονικό διάστημα το καθημερινό βάδισμα έξι ασθενών, που εμφάνιζαν τα συμπτώματα της νόσου.
Με την πάροδο του χρόνου, το ενδιαφέρον του για την ιατρική μειώθηκε και αναβίωσε ένα νεανικό του χόμπι για τη γεωλογία και την παλαιοντολογία. Έγραψε πολλές πραγματείες και υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Γεωλογικής Εταιρείας του Λονδίνου.
1770 – Τζορτζ Κάνινγκ (αγγλ. Georges Canning, 11 Απριλίου 1770 – 8 Αυγούστου 1827) ή εξελληνισμένα Γεώργιος Κάνιγξ (γεν. Κάνιγγος) ήταν Άγγλος φιλέλληνας πολιτικός, που διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας και πρωθυπουργός κατά την περίοδο 10 Απριλίου-8 Αυγούστου του 1827.
Φοίτησε στο Hyde-Abbey του Γουίντσεστερ και το 1788 συνέχισε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Εξέδιδε, από την ηλικία των 16 ετών, τη λογοτεχνική εφημερίδα Μικρόκοσμος. Το 1793 έγινε βουλευτής και διακρίθηκε για την ευγλωττία του, ενώ έγινε και ιδιαίτερος του πρωθυπουργού Ουίλιαμ Πιτ του νεότερου. Στα 1799 υποστήριξε με τον Πιτ την κατάργηση του δουλεμπορίου ενώ τάχθηκε υπέρ του αγώνα θρησκευτικής ελευθερίας των Ιρλανδών καθολικών. Αυτό το ακανθώδες πρόβλημα ήταν ταυτόχρονα το όπλο του Τζωρτζ Κάνινγκ, που το χρησιμοποίησε ως μέσο εκβιασμού για να παραμείνει στο υπουργείο διατηρώντας την ελπίδα του εκλογικού σώματος των Ιρλανδών για ένωση. Στις 8 Ιουλίου 1800 παντρεύτηκε την κόρη του στρατηγού John Scott Balcomie, ο οποίος είχε αποκτήσει περιουσία στην Ινδία, τότε αποικία της Βρετανίας. Το 1801 ακολούθησε τον Πιτ στην αντιπολίτευση ενώ όταν ανέλαβε ξανά την εξουσία, το Μάιο του 1804, ανέλαβε την οικονομική διαχείριση του Πολεμικού Ναυτικού.
Το 1814 διορίστηκε πρέσβης στην Πορτογαλία θέση από την οποία παραιτήθηκε τον επόμενο χρόνο. Τον Ιούλιο του 1817 επέστρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο και το 1821 διορίστηκε κυβερνήτης της Ινδίας. Μετά την αυτοκτονία του υπουργού Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, Κάσλρεϊ, στις 12 Αυγούστου 1822, ο Κάνινγκ τον διαδέχτηκε εφαρμόζοντας πιο φιλελεύθερη πολιτική στο ελληνικό ζήτημα[13]. Το 1824 η Βρετανική κυβέρνηση υποστήριξε τον αγώνα των Ελλήνων για ανεξαρτησία από την Οθωμανική αυτοκρατορία και το 1826 ο Κάνινγκ υπέγραψε με τη Γαλλία και τη Ρωσία συνθήκη ειρήνης ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα. Τον Απρίλιο του 1827 ο Κάνινγκ σχημάτισε κυβέρνηση και προώθησε την ανεξαρτησία της Ελλάδας αλλά και τα αιτήματα των καθολικών Ιρλανδών, χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει το έργο του καθώς πέθανε τρεις μήνες αργότερα από πνευμονία.
1893 – Ντιν Άτσεσον, (Dean Gooderham Acheson, 11 Απριλίου 1893 – 12 Οκτωβρίου 1971) ήταν Αμερικανός πολιτικός και δικηγόρος. Ως Υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του προέδρου Χάρι Τρούμαν 1949-1953, έπαιξε κεντρικό ρόλο στον καθορισμό της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Ο Άτσεσον βοήθησε στο σχεδιασμό του Σχεδίου Μάρσαλ και έπαιξε κεντρικό ρόλο στην η ανάπτυξη του Δόγματος Τρούμαν και τη δημιουργία του ΝΑΤΟ.
Η πιο διάσημη απόφαση του Άτσεσον ήταν το ότι έπεισε τον Πρόεδρο Τρούμαν να παρέμβει στον πόλεμο της Κορέας τον Ιούνιο του 1950. Έπεισε επίσης τον Τρούμαν για την αποστολή βοήθειας και συμβούλων στις γαλλικές δυνάμεις στην Ινδοκίνα, αν και το 1968 τελικά συμβούλεψε τον Πρόεδρο Λίντον Τζόνσον να διαπραγματευτεί ειρήνη με το Βόρειο Βιετνάμ. Κατά τη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων της Κούβας, ο Πρόεδρος Κένεντι κάλεσε τον Άτσεσον για παροχή συμβουλών, τοποθετώντας τον στην εκτελεστική επιτροπή (ExComm), μια στρατηγική συμβουλευτική ομάδα.
Θάνατοι
1826 – Γιόχαν – Γιάκομπ Μάγερ («Ελληνικά Χρονικά»). Ο Ιωάννης – Ιάκωβος Μάγερ (Johann Jacob Meyer) γεννήθηκε στη Ζυρίχη στις 30 Δεκεμβρίου 1798. Ο πατέρας του, Γιόχαν Μάγερ, ήταν γιατρός και το περιβάλλον του μεγαλοαστικό. Σπούδασε φαρμακευτική και στη συνέχεια ξεκίνησε σπουδές ιατρικής, τις οποίες δεν ολοκλήρωσε, καθώς αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ, λόγω χρεών. Το 1817 παντρεύτηκε τη Σαλώμη Στάουμπ, αλλά ένα χρόνο αργότερα το ζευγάρι χώρισε.
Πνεύμα ανήσυχο, φιλελεύθερο και ολίγο τυχοδιωκτικό, δεν δίστασε να συστηθεί ως Δρ Μάγερ ενώπιον της φιλελληνικής επιτροπής της Βέρνης και να ζητήσει να κατέβει στην Ελλάδα για να βοηθήσει την περίθαλψη των αγωνιζομένων Ελλήνων. Πράγματι, με έξοδα της επιτροπής ήλθε στην Ελλάδα τους πρώτους μήνες της επανάστασης και στις 20 Φεβρουαρίου του 1822 πήρε μέρος στη Ναυμαχία της Πάτρας υπό τις διαταγές του Ανδρέα Μιαούλη.
Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Μεσολόγγι. Ασπάστηκε την Ορθοδοξία και ήλθε σε δεύτερο γάμο με την ωραία μεσολογγίτισσα Αλτάνα Ιγγλέζου, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Με διευθυντή τον Γερμανό γιατρό Γιόχαν Έλστερ άνοιξε μικρό νοσοκομείο, στο οποίο νοσηλεύονταν οι τραυματίες του πολέμου. Η πλήρης ενσωμάτωσή του στο ελληνικό περιβάλλον εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους προεστούς του Μεσολογγίου και γρήγορα έγινε ένας από τους ευυπόληπτους πολίτες της πόλης.
Την Πρωτοχρονιά του 1824 εξέδωσε την εφημερίδα Ελληνικά Χρονικά, με την υποστήριξη του Λόρδου Βύρωνα, τον οποίον δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα, καθώς τον θεωρούσε έναν αριστοκράτη δανδή, που δεν πρόσφερε τα αναμενόμενα στην Επανάσταση. Η αντιπάθεια ήταν αμοιβαία. Ο λόρδος Βύρων πίστευε ότι τα φλογερά φιλελεύθερα και αντιμοναρχικά άρθρα του Μάγερ, που διαβάζονταν και στο εξωτερικό, δεν έκαναν καλό στην ελληνική υπόθεση, καθώς εξαρτούσε πολλά για την ανεξαρτησία της από τις μοναρχίες της Ευρώπης. Για τον Μάγερ η ελευθερία του Τύπου ήταν αδιαπραγμάτευτη και δεν δίσταζε να ασκεί κριτική ακόμη και στους πολιτικούς που υποστήριζε.
Ο Μάγερ ήταν ενταγμένος στην πολιτική μερίδα του αγγλόφιλου Γεωργίου Κουντουριώτη (1782-1858) και ήταν υποστηρικτής του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου (1791-1865), στην εμφύλια διαμάχη τους αρχικά με τους στρατιωτικούς και στη συνέχεια με τους Πελοποννήσιους. Τον Αύγουστο του 1824 διορίσθηκε μέλος της διευθύνουσας επιτροπής του Μεσολογγίου, στη θέση του αποθανόντος Ιωάννη Τρικούπη (1750-1824) και διακρίθηκε για τις διοικητικές του ικανότητες κατά την πολιορκία της πόλης από τους Τουρκοαιγύπτιους.
Ο Ιωάννης – Ιάκωβος Μάγερ σκοτώθηκε μαζί με την οικογένειά του και την υπηρέτριά του Σάννα, κατά τη διάρκεια της Εξόδου του Μεσολογγίου, στις 11 Απριλίου 1826. Μαζί του έφερε το σπουδαίο ημερολόγιο, στο οποίο κατέγραφε τα γεγονότα του Μεσολογγίου μετά την διακοπή της έκδοσης των «Ελληνικών Χρονικών» στις 20 Φεβρουαρίου 1824 και το οποίο χάθηκε. Το μνημείο του βρίσκεται στον Κήπο των Ηρώων του Μεσολογγίου.
1987 – Πρίμο Λέβι, ιταλός χημικός και συγγραφέας. Ο Πρίμο Λέβι γεννήθηκε στις 31 Ιουλίου του 1919 στο Τορίνο από οικογένεια εβραϊκής καταγωγής. Το διάστημα 1934-1937 σπούδασε στο Liceo classico Massimo d’Azeglio του Τορίνο, το οποίο ήταν διάσημο γιατί σε αυτό δίδαξαν πολλοί φωτισμένοι καθηγητές όπως ο Augusto Monti, ο Umberto Cosmo, ο Τσέζαρε Παβέζε (Cesare Pavese) (ο οποίος ήταν και μαθητής στο συγκεκριμένο σχολείο) κ.α. που αντιτάχθηκαν στον φασισμό και υπέστησαν διώξεις.
Αφού τελείωσε το Λύκειο το 1937, γράφτηκε στο τμήμα χημείας του Πανεπιστημίου του Τορίνο. Τον Νοέμβριο του 1938 τέθηκαν σε ισχύ στην Ιταλία οι ρατσιστικοί νόμοι που επέβαλαν πληθώρα διακρίσεων εις βάρος των Εβραίων της χώρας. Μεταξύ άλλων απαγορευόταν πλέον στους Εβραίους η εγγραφή στο Πανεπιστήμιο, όμως όσοι ήδη σπούδαζαν, όπως ο Λέβι, μπορούσαν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Ο Λέβι λόγω της εβραϊκής καταγωγής του αντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες στο να βρει εισηγητή για τη διπλωματική του. Τελικά αποφοίτησε με άριστα το 1941 αλλά πάνω στο πτυχίο του αναγραφόταν ότι ήταν Εβραίος.
Το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς άρχισε να εργάζεται σε μια εταιρία εξόρυξης αμιάντου κοντά στο Τορίνο. Η δουλειά του ήταν να βρει μια οικονομική μέθοδο για την εξαγωγή νικελίου από τα υπολείμματα από την εξόρυξη αμιάντου, από το ορυχείο της εταιρίας. Λόγω της εβραϊκής καταγωγής του είχε προσληφθεί ημιπαράνομα (δεν εμφανιζόταν στις καταστάσεις του προσωπικού). Το 1942, με την μεσολάβηση ενός παλιού συμφοιτητή του, προσελήφθη σε μια ελβετική φαρμακευτική εταιρία στο Μιλάνο, όπου ήρθε σε επαφή με μέλη αντιφασιστικών οργανώσεων και εντάχθηκε στο παράνομο Κόμμα της Δράσης (Partito d’Azione).
Τον Οκτώβριο του 1943 εντάχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση Δικαιοσύνη και Ελευθερία (Giustizia e Libertà) στη Βαλ ντ’ Αόστα (Val d’Aosta). Καθώς όμως τόσο ο ίδιος όσο και οι σύντροφοί του δεν ήταν εκπαιδευμένοι, πολύ γρήγορα, τον Δεκέμβριο του 1943, συνελήφθησαν από τη φασιστική αστυνομία και μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο στο Φόσσολι. Στις 22 Φεβρουαρίου του 1944, 650 Εβραίοι, μεταξύ αυτών και ο Λέβι, στοιβάχτηκαν σε ένα τρένο (ήταν 50 άνθρωποι σε κάθε βαγόνι) και μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς. Εκεί καταγράφηκε ως το νούμερο 174.517 και αμέσως οδηγήθηκε στο στρατόπεδο Buna-Monowitz, γνωστό ως Άουσβιτς III (Μόνοβιτς), όπου παρέμεινε μέχρι την απελευθέρωσή του από τον Κόκκινο Στρατό στις 27 Ιανουαρίου του 1945. Από τους 650 Εβραίους που μεταφέρθηκαν εκείνη την μέρα του Φεβρουαρίου στο Άουσβιτς τελικά επέζησαν μόλις 20 άτομα.
2020 – Περικλής Κοροβέσης. Γεννημένος στις 20 Ιουλίου 1941 στο Αργοστόλι Κεφαλληνίας. Σπούδασε Θέατρο με τον Δημήτρη Ροντήρη, σημειολογία με τον Ρολάν Μπαρτ και παρακολούθησε μαθήματα των Πιερ Βιντάλ-Νακέ, Μαρσέλ Ντετιέν, Κορνήλιου Καστοριάδη και άλλων στο Παρίσι. Από μικρή ηλικία μετείχε στο μαχητικό δημοκρατικό κίνημα της Αριστεράς.
Εκτός από τους «Ανθρωποφύλακες» (1969) έκτοτε έχει δημοσιεύσει και άλλα βιβλία, όπως «Αριστερή Ανακύκλωση», «Παράπλευρες καθημερινές απώλειες», «Γυναίκες ευσεβείς του πάθους», «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική», «Στο κέντρο του περιθωρίου», κ.ά. Εκτός από πεζά, έχει συγγράψει και θεατρικά (πχ. Tango Bar), αλλά και παιδικά έργα.
«Παρών» και στον Τύπο, με τη μαχητική του αρθρογραφία, μέσα από τις στήλες τω
Διαβάστε στο link που ακολουθεί: Η αριστερά και η αμοιβάδα
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
