Η Κοιλάδα των Νεράιδων

Κοιλάδα των Νεράιδων
αποκαλείται το τμήμα που αναφέρεται
στο μέσο ρου του Γιδομανδρίτη

Η κοιλάδα εκτείνεται σε μήκος περί τα τέσσερα χιλιόμετρα
από τη θέση Διποταμιά στη συμβολή του Γιδομανδρίτη
με τον δεύτερο κύριο κλάδο του, το Κοσινόρεμα,
ως τα Μαχαλιώτικα Στενά λίγο πριν τον Άγιο Θεόδωρο

 

του Νίκου Κωστακόπουλου

 

Η ονομασία αυτή οφείλεται στις τοπικές παραδόσεις περί ύπαρξης νεράιδων στην περιοχή, αλλά ανεξαρτήτως της ύπαρξης ή μη αυτών των πλασμάτων, ο συγκεκριμένος τόπος συνιστά χαρακτηριστικό νεραϊδότοπο, καθώς τα φυσικά στοιχεία που τον συνθέτουν πληρούν με τον πληρέστερο τρόπο τις προδιαγραφές για κάτι τέτοιο.

 

Συνοικισμός Συκιές

 

 

Εγκαταλειμμμένο σπίτι στον συνοικισμό Συκιές στην Κοιλάδα των Νεραΐδων

 

 

H Λογγά στην Κοιλάδα των Νεράιδων την άνοιξη

 

 

H σπηλιά στην Κοιλάδα των Νεράιδων

 

Κολυμπήθρα Γιδομανδρίτη τον χειμώνα στην Κοιλάδα των Νεράιδων

 

Η πλούσια βλάστηση, όπως αυτή προσδιορίζεται κυρίως από το παρόχθιο πλατανόδασος αλλά και από την ήμερη βλάστηση στις τεχνητές αναβαθμίδες (πεζούλες) που αφθονούν στην περιοχή, και η πολυποίκιλη γεωμορφολογία, όπως αυτή προσδιορίζεται από τις πτυχώσεις και τις συνεχείς εναλλαγές του τοπίου, το οποίο προβάλλει εντυπωσιακό, καθώς σε πολλές περιπτώσεις αποκαλύπτονται γυμνά τα σπλάχνα της γης μέσα από γεωλογικούς σχηματισμούς σε ποικιλία χρωμάτων, σχημάτων και μεγεθών, σχηματίζοντας έτσι ένα ζωντανό βιβλίο γεωλογίας, είναι τα στοιχεία που συνιστούν τα βασικά χαρακτηριστικά της περιοχής αυτής.

Επιπλέον, το πέτρινο γεφύρι και ο νερόμυλος στη Διποταμιά, τα δύο νεραϊδογέφυρα, τέσσερις ερειπωμένοι νερόμυλοι,  μια πληθώρα από τεχνητές αναβαθμίδες (πεζούλες) στα κάπως ομαλότερα τμήματα των πλαγιών εκατέρωθεν του ποταμιού, καμιά τριανταριά πέτρινα σπίτια διασκορπισμένα σε εφτά μικροσυνοικισμούς (Κούρβουλα, Συκιές, Λογγιές, Στουρνάρα, Κούμπουρλα, Ασφακολάγκαδα και Λημέρια), οι οποίοι συνιστούν το παραποτάμιο τμήμα του οικισμού Αμπέλια της Τοπικής Κοινότητας Κοκκινόβρυσης, που απλώνεται υπό μορφή αγροκτημάτων εκατέρωθεν του ποταμού, μερικά από τα οποία κατοικούνται ακόμη, ενώ από τα υπόλοιπα τα περισσότερα είναι ερειπωμένα, ερειπωμένες αποθήκες και στάβλοι, χωμάτινες στέρνες, βρύσες και μονοπάτια, είναι τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν την εικόνα των εδώ ανθρώπινων δημιουργημάτων.

 

Μερική άποψη της πλαγιάς ανατολικά την άνοιξη

 

Μονοπάτι το καλοκαίρι

 

Ο Γιδομανδρίτης στο άνω μέρος τον χειμώνα

 

Ο Γιδομανδρίτης στο κάτω μέρος το χειμώνα

 

Ο εγκαταλειμμένος συνοικισμός Ασφακολάγκαδα την άνοιξη

 

Ο εγκαταλειμμένος συνοικισμός Κούμπουρλα την άνοιξη

 

Ο εγκαταλειμμένος συνοικισμός Λημέρια την άνοιξη

 

Όλα αυτά συναπαρτίζουν ένα σύνολο σπάνιου φυσικού και ανθρωπογενούς κάλλους.

Την Κοιλάδα των Νεράιδων τη συναντάμε στο 17ο χιλιόμετρο της διαδρομής από Θέρμο προς Κοκκινόβρυση, 2 χμ. πριν τα Αμπέλια, και είναι προσβάσιμη καθ’ όλη τη διάρκεια  του έτους.

 

Ο εγκαταλειμμένος συνοικισμός Λημέρια το φθινόπωρο

 

Ο εγκαταλειμμένος συνοικισμός Στουρνάρα την άνοιξη

 

Ο καταρράκτης της Χούνης ενεργός τον χειμώνα

 

Οι εγκαταλειμμένοι συνοικισμοί Ασφακολάγκαδα και Λημέρια την άνοιξη

 

Πανοραμική εικόνα του κάτω μέρους την άνοιξη

 

Πανοραμική εικόνα του κάτω μέρους το φθινόπωρο

 

Πανοραμική εικόνα του κάτω μέρους υπό βροχή το καλοκαίρι

 

Πλατανόδασος νωρίς την άνοιξη

 

Το ερειπωμένο σπίτι του Μυλωνά στα Κούρβουλα παραπλεύρως της Κοιλάδας

 

Τα γεφύρια στην Κοιλάδα των Νεράιδων έχουν πέτρινα βάθρα και επίπεδους διαδρόμους από μπετό, που αντικατέστησαν κατά τη δεκαετία του 1960 αντίστοιχους ξύλινους διαδρόμους που υπήρχαν ως τότε.

Το πλάτος του καταστρώματός τους είναι περί το ένα μέτρο και δεν διαθέτουν προφύλαξη με κάγκελα. Το γεφύρια αυτά γεφυρώνουν τον Γιδομανδρίτη επί των μονοπατιών – μουλαρόδρομων που ένωναν τους εγκαταλειμμένους σήμερα συνοικισμούς Κούρβουλα και Λημέρια, (τα Κούρβουλα το Κάτω Νεραϊδογέφυρο και τα Λημέρια το Πάνω Νεραϊδογέφυρο), του οικισμού Αμπέλια της Κοινότητας Κοκκινόβρυσης με το κυρίως τμήμα του οικισμού.

Η σημερινή χρήση των εν λόγω γεφυριών σχετίζεται με τις πεζοπορικές διαδρομές στην Κοιλάδα των Νεράιδων που πραγματοποιούνται κατά τη χειμερινή περίοδο, (είτε αναφερόμαστε στη διαδρομή κατά μήκος του ποταμού από τη Διποταμιά με κατεύθυνση τον Άγιο Θεόδωρο μέσω μονοπατιού που ακολουθεί την κοίτη του ποταμού, είτε στις κάθετες προς το ποτάμι διαδρομές από τα Αμπέλια προς τους συνοικισμούς Κούρβουλα και Λημέρια και την ανατολική πλευρά του Γιδομανδρίτη), καθώς ο όγκος του νερού στο ποτάμι την περίοδο αυτή του έτους δεν επιτρέπει τη δίοδο από αυτό εκτός των γεφυριών αυτών.

Το πρώτο από τα γεφύρια, το οποίο συναντάμε στο κάτω μέρος της Κοιλάδας των Νεράιδων κατά την πορεία από τη θέση Διποταμιά με κατεύθυνση προς τις πηγές του ποταμού, (το επονομαζόμενο γι’ αυτόν τον λόγο Κάτω Νεραϊδογέφυρο), σχηματίζει γωνία από το ένα βάθρο ως το άλλο, ενώ χρησιμοποιείται ως μεσόβαθρο η προεξοχή βράχου που λαξεύτηκε για να ακουμπήσει πάνω της το κατάστρωμα του γεφυριού. Το μήκος του είναι περί τα 10 μέτρα και το ύψος του από την κοίτη περί τα 4 μέτρα.

 

Το Κάτω Νεραϊδογέφυρο τον χειμώνα

 

Το Κάτω Νεραϊδογέφυρο το καλοκαίρι

 

Το Κάτω Νεραϊδογέφυρο το φθινόπωρο

 

Το δεύτερο γεφύρι, το οποίο συναντάμε στο άνω μέρος της Κοιλάδας των Νεράιδων κατά την πορεία από τη θέση Διποταμιά με κατεύθυνση προς τις πηγές του ποταμού, (το επονομαζόμενο γι’ αυτόν τον λόγο Πάνω Νεραϊδογέφυρο), έχει μήκος περί τα 5 μέτρα και ύψος από την κοίτη περί τα 3 μέτρα.

 

 

Το Πάνω Νεραϊδογέφυρο τον χειμώνα

 

Τα εν λόγω γεφύρια, (όπως ασφαλώς και η περιοχή στην οποία αναφέρονται στο σύνολό της, η Κοιλάδα των Νεράιδων), εντάσσονται στα αξιοθέατα του ορεινού Θέρμου και εκπέμπουν ξεχωριστή γοητεία όλες τις εποχές του χρόνου, ακόμα και τον χειμώνα, όπως μαρτυρούν αναμφίβολα οι προβαλλόμενες χειμερινές εικόνες τους.

Ο χειμώνας, εξάλλου, εμπεριέχει πάντα μια μυστηριακή γοητεία, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για παραποτάμια τοπία όπως το προαναφερόμενο, όπου, λόγω της απουσίας φυλλώματος στην πυκνή παραποτάμια βλάστηση, αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο η γοητεία του γυμνού. Του γυμνού σώματος της σαγηνεύτρας φύσης, που, με τη συνοδεία της μουσικής που εκπέμπεται από την κίνηση του υγρού στοιχείου στην ορεινή κοίτη του ποταμού, πότε πιο ήπια και πότε γρήγορη και βίαιη, μοιάζει σαν να λικνίζεται σ’ έναν διαρκή χορό άλλοτε με ήπια και άλλοτε με γρήγορη κίνηση.

 

 

Το ρέμα της Στουρνάρας τον χειμώνα

 

Έναν χορό σ’ ένα μεθυστικό νυχτερινό γλέντι των στοιχείων της φύσης, σαν τα αντίστοιχα των ανθρωποκοινωνιών, τα οποία όμως διαρκούν όσο μία νύχτα και σταματάνε με το γλυκό φως της ημέρας που φέρνει και πάλι την ηρεμία. Μόνο που εδώ, στη φύση, το γλέντι δεν κρατάει μια νύχτα μόνο αλλά πολλές μέρες και νύχτες. Μια ολόκληρη εποχή του χρόνου. Ένα γλέντι με εξάρσεις και υφέσεις, ανάλογα με το πόσο έντονα είναι τα καιρικά φαινόμενα, και το οποίο διαρκεί όσο και ο χειμώνας, ωσότου τα διαδεχθεί όλα αυτά η ηρεμία που θα φέρει η άνοιξη και συνακόλουθα το καλοκαίρι αλλά και η γοητεία του φθινοπώρου και ξαναρχίζει πάλι με τον επόμενο χειμώνα. Και πάλι από την αρχή, πολλές πολλές φορές, χρόνια και χρόνια! Τυχαίο είναι άλλωστε ότι αυτή την περιοχή διάλεξαν οι νεράιδες για κατοικία τους όλο το χρόνο;

 

Το σπίτι του δάσους στον εγκαταλειμμένο συνοικισμό Λημέρια

 

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα
με click στο Posted in Τόποι