.
Κινηματογραφική Λέσχη
Δήμου Αγρινίου
Άνεσις | Χαρ. Τρικούπη 33 – Αγρίνιο | τηλ.: 26410 44345
Ξερά Χόρτα
(About Dry Grasses), του Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν
Την Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2025
στον Δημοτικό κινηματογράφο Άνεσις
Ο Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν επιστρέφει,
αναζητώντας στα «ξερά χόρτα» την Ανοιξη μιας ολόκληρης χώρας.
Με ακόμη μια πολύτιμη πράξη επικής διάρκειας και ενδοσκόπησης
μιας ολόκληρης χώρας και των ανθρώπων της,
βραβευμένη στις Κάννες για την εξαιρετική του πρωταγωνίστρια.
Επίσημη υποβολή της Τουρκίας για το Οσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας.
Ώρα προβολής: 9:30, το βράδυ
Γενική είσοδος: 4 ευρώ
Τουρκία, Γαλλία, Γερμανία, 2023 | Παραγωγή: Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν
Σκηνοθεσία: Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν | Σενάριο: Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν, Εμπρού Τσεϊλάν, Ακίν Ακσού
Φωτογραφία: Κουρσάτ Ουρεσίν, Σεβαχίρ Σαχίν
Μοντάζ: Νούρι Μπιλγκέ Τσεϊλάν, Ογκούζ Αταμπάς | Μουσική: Φιλίπ Τιμοφέγιεφ
Πρωταγωνιστούν: Ντενίζ Τσελίλογλου, Μερβέ Ντιζντάρ, Μουσάμπ Εκιτσί
Διάρκεια: 197 λεπτά | Διανομή: Weird Wave
Σε μια διάρκεια που απλώνεται στα 197 λεπτά, το εξαντλητικό εδώ δεν είναι ο χρόνος που περνά – σε μια από τις πιο συναρπαστικές αφηγηματικές στιγμές της φιλμογραφίας του Τζεϊλάν, εφάμιλλη του «Κάποτε στην Ανατολία» – αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο Τούρκος σκηνοθέτης χρησιμοποιεί τις χωρίς εξάρσεις αλλά με βάθος ανατόμου δραματικές τροπές της ιστορίας του για να χτίσει στην πραγματικότητα το πορτρέτο μιας ολόκληρης χώρας σε limbo.
Δεν χρησιμοποιεί τυχαία ως κέντρο της ιστορίας του ένα σχολείο, δίνοντας το στίγμα ενός ολόκληρου συστήματος που λειτουργεί με κανόνες αλλά χωρίς ουσιαστική «εκπαίδευση». Δεν επιλέγει τυχαία για κεντρικό πρωταγωνιστή, καλύτερα αντι-ήρωα, έναν νιχιλιστή δάσκαλο (συνεχίζοντας την αφήγηση της «Αγριας Αχλαδιάς») που δεν συμπαθείς εύκολα όσο κι αν σε στιγμές ταυτίζεσαι μαζί του. Δεν επιλέγει ευκαιριακά να ανοίξει ξανά και ξανά τη μεγάλη συζήτηση γύρω από την πατριαρχία και την κατάχρηση εξουσίας δίνοντας έμφαση στη γυναικεία αυτοπεποίθηση που μοιάζει να μην χωράει ακόμη και σήμερα στην σκεπασμένη σαν το χιόνι από παράδοση Τουρκία. Δεν φέρνει σε μετωπική σύγκρουση τις δύο πλευρές μια διχοτομημένης χώρας που από τη μία καίγεται πολιτικά και από την άλλη παγώνει κάτω από την ερήμωση. Δεν σπάει μόνο για πλάκα (ή επειδή μπορεί) τον τέταρτο τοίχο σε μια από τις πιο σημαντικές σκηνές της ταινίας, επιλέγοντας να θυμίσει στο θεατή πως όλη η ζωή είναι απλώς μια οπτική.
Ολες οι σκηνές του (ακόμη και οι πιο φλύαρες ή χωρίς λόγο προφανείς) είναι αυστηρά μελετημένες, το φρέσκο που συνθέτει ανοίγει συχνά τόσο που περιλαμβάνει θέματα που μένουν στον αέρα και σκιές στις προσωπικότητες των ηρώων του που μένουν σκιές, ωστόσο με μια πυκνή μελαγχολία που διαπερνά ολόκληρο το φιλμ, ο Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν φτάνει με αυτήν την ταινία σε μια ωριμότητα ενός καλλιτέχνη που, σε μετωπική με μια χώρα (και ένα κόσμο) που αποξηραίνει τους ανθρώπους, προσπαθεί εναγωνίως να βρει την Ανοιξη και το Φθινόπωρο που λείπουν για να γίνουν οι εποχές τέσσερις και έτσι να επέλθει μια κάποια ισορροπία στην (ανθρώπινη) Φύση. Μια ευθεία γραμμή δηλαδή αναζητά, που να συνδέει το ατομικό με το συλλογικό, τη ματαιότητα με την ελπίδα, την προσκόλληση στο παρελθόν με το όνειρο του μέλλοντος, όσα ενώνουν τους ανθρώπους περισσότερο από όσα τους χωρίζουν, πριν συνειδητοποιήσει ξανά πως ακόμη και σε μια στέπα που δεν μοιάζει να εκτείνεται στο άπειρο υπάρχει τελικά ελάχιστος χώρος για να ελπίζεις.
Διαβάστε περισσότερα στο link που ακολουθεί:
About Dry Grasses
