...
Κεχρινιά
Η Κεχρινιά απέχει από το Αγρίνιο περίπου 31,7 χλμ.
Ο χρόνος που απαιτείται για τη διαδρομή με αυτοκίνητο
είναι 52 λεπτά της ώρας, ανάλογα με τις κυκλοφοριακές συνθήκες που θα συναντήσετε.
| Με click στον χάρτη σε μεγέθυνση η διαδρομή|
Μια μικρή συνέχεια στο χρόνο
Η Κεχρινιά είναι είναι ημιορεινό χωριό στην Π.Ε.Αιτωλοακαρνανίας
Ανήκει στη δημοτική ενότητα Αμφιλοχίας του δήμου Αμφιλοχίας
Σύμφωνα με την απογραφή του 2021, ο πληθυσμός του είναι 322 κάτοικοι
Επιμέλεια: Λ. Τηλιγάδας
Στα 380 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, στις πλαγιές του Πεταλά — του αρχαίου Θύαμου — απλώνεται η Κεχρινιά, ένα ημιορεινό χωριό που μοιάζει να ισορροπεί ανάμεσα στο μύθο και την πραγματικότητα. Από εδώ, το βλέμμα αγγίζει τα νερά της λίμνης Αμβρακίας, ενώ πίσω του υψώνονται τα βουνά της Αμφιλοχίας, γεμάτα δάση, σπηλιές και πέτρινα απομεινάρια αιώνων. Στα σοκάκια της, οι ήχοι από τα κουδούνια των κοπαδιών ανακατεύονται με τη φωνή του ανέμου, που φυσάει μέσα από τα χαλάσματα ενός αρχαίου κάστρου.
Η Κεχρινιά, αν και μικρό χωριό — με μόλις 526 κατοίκους στην τελευταία απογραφή — έχει μια ιστορία που ταξιδεύει πολύ πιο πίσω από τη νεότερη εποχή. Κάτω από το χώμα της και γύρω από τα ρείθρα των ρεμάτων της κρύβονται ίχνη ενός παρελθόντος που φτάνει ως τη μυκηναϊκή εποχή, όταν εδώ άνθιζε η αρχαία Μπελιχρηνιάσσα.
Η αρχαία Μπελιχρηνιάσσα
και οι θαμμένοι θησαυροί της γης
Νοτιοανατολικά του σημερινού χωριού, προς τον οικισμό Κάναλο, απλώνεται ο αρχαιολογικός χώρος της Μπελιχρηνιάσσας. Θεωρείται, κατά ορισμένους μελετητές, μία από τις πέντε πόλεις του αρχαίου κράτους της Αμφιλοχίας, ενώ άλλοι τη συνδέουν με τη χώρα των Αγραίων. Ό,τι κι αν ισχύει, τα ερείπια του αρχαίου κάστρου, οι κυκλικές δεξαμενές και οι τάφοι που έχουν εντοπιστεί στην περιοχή μαρτυρούν μια οργανωμένη και ανεπτυγμένη εγκατάσταση.
Στην τοποθεσία «Μέγα Βουνί» βρέθηκε ένας θολωτός τάφος, χρονολογημένος ανάμεσα στο 1400 και το 1100 π.Χ. — ένα σπάνιο εύρημα για τη βορειοδυτική Ελλάδα. Ο θάλαμός του έχει διάμετρο 3,40 μέτρα και διατηρεί είκοσι δακτυλίους πέτρας, σχηματισμένους με την εκφορική τεχνική των Μυκηναίων. Μέσα του, αν και λεηλατημένος ήδη από παλιά, οι αρχαιολόγοι περισυνέλεξαν πληθώρα αγγείων: ψευδόστομους αμφορείς, κύλικες, κρατήρες, αλάβαστρα και σπάνια καλαθόσχημα σκεύη. Η κεραμική, χρονολογημένη στην Υστεροελλαδική περίοδο ΙΙΙΑ, φανερώνει επαφές με την Ήπειρο και τα Ιόνια νησιά — μια ακτίνα επικοινωνίας που υπερβαίνει τα σύνορα μιας μικρής ορεινής κοινότητας.
Το εύρημα αυτό, όπως σημειώνουν οι αρχαιολόγοι, επεκτείνει τα όρια του μυκηναϊκού κόσμου στη δυτική ενδοχώρα. Μέχρι σήμερα, η Αιτωλοακαρνανία αριθμεί μόλις έντεκα γνωστούς θολωτούς τάφους — και ένας απ’ αυτούς βρίσκεται εδώ, στη γη της Κεχρινιάς.
Το κάστρο
και οι περιηγητές του 19ου αιώνα
Στην άκρη του χωριού, πάνω σε μια μάζα βράχων που μοιάζει με πλώρη πλοίου, ορθώνονται τα ερείπια του αρχαίου κάστρου — του λεγόμενου «Καστριού». Η θέση του δεσπόζει πάνω από τη λίμνη και την κοιλάδα, ένα φυσικό παρατηρητήριο που ελέγχει τη γύρω περιοχή. Ο Γάλλος περιηγητής Leon Henzey, στο βιβλίο του «Το Όρος Όλυμπος και η Ακαρνανία», περιγράφει στα 1800 μ.Χ. την περιοχή ως γεμάτη ερείπια αρχαίων κατοικιών, ενώ ο Άγγλος συνταγματάρχης William Martin Leake, στο έργο του «Ταξίδι στη Βόρεια Ελλάδα», σημειώνει την ύπαρξη μιας «κυκλικής δεξαμενής αξιοθαύμαστης ομορφιάς».
Ο Leake αποκαλεί το μέρος «Παλαιόκαστρο της Κεχρενιάτζας» και καταγράφει ότι το χωριό, ήδη τότε, αριθμούσε «τριάντα ελληνικές οικογένειες, μερικές εκ των οποίων κατοικούν σε καλούς πύργους». Το όνομα «Κεχρενιάτζα» ή «Πελιχρινιάσσα» — όπως τη γράφει ο Henzey — αποκαλύπτει τη συνέχεια του τοπωνυμίου μέσα στους αιώνες.
Από τις μαρτυρίες των κατοίκων, αλλά και τα ευρήματα γύρω από το κάστρο, προκύπτει ότι η ζωή δεν έπαψε ποτέ εντελώς στην περιοχή. Οι παλαιότεροι θυμούνται πως, καθώς τα νερά παρέσερναν τα χώματα, έβρισκαν μεγάλα πήλινα πιθάρια, σπασμένα ή ολόκληρα, απομεινάρια κάποιας παλαιότερης εγκατάστασης. Το χωριό, λένε, μεταφέρθηκε δύο φορές μέσα στους αιώνες, από τις παλιές θέσεις του κοντά στο κάστρο στη σημερινή του τοποθεσία.
Η Κεχρινιά στην Επανάσταση του ’21
Η ιστορία της Κεχρινιάς δεν σταματά στην αρχαιότητα. Στα χρόνια της Επανάστασης του 1821, πολλοί Κεχρινιώτες πολέμησαν στα μεγάλα μέτωπα της Ρούμελης και του Μεσολογγίου. Ο ιστορικός Κώστας Αλ. Πετρονικολός, στο βιβλίο του «Αιτωλοακαρνάνες Μαχητές του ’21», αναφέρει τους Γιώργο και Πάνο Δάλλα, που σκοτώθηκαν κατά την ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου, καθώς και τον Κώστα Δάλλα, ο οποίος πολέμησε στην Άρτα, στο Μακρυνόρος, στην Αθήνα και στο ίδιο το Μεσολόγγι, όπου τραυματίστηκε τρεις φορές. Απόγονοί τους ζουν ακόμη στην περιοχή, αν και το επώνυμο έχει πια αλλάξει. Στο βιβλίο του Γεωργίου Θεμ. Χαρήτου «Η Μάχη της Αράχοβας», αναφέρονται επίσης οι Κεχρινιώτες Αλεξίου Σταύρος και Γεωργίου Δημήτριος, που συμμετείχαν στη μάχη του 1826 στο πλευρό του Καραϊσκάκη.
Οι εκκλησιές και τα σημάδια της συνέχειας
Στην κορυφή του βουνού που χωρίζει την Κεχρινιά από την κοιλάδα της λίμνης Αμβρακίας δεσπόζει ακόμη το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Ο Leake το αναφέρει με θαυμασμό για την τοποθεσία και τη θέα του: από εκεί ο ορίζοντας απλώνεται ώς το Ιόνιο και τις απέναντι ακτές της Ηπείρου. Μαζί με αυτό σώζονται οι εκκλησίες του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Δημητρίου και άλλα μικρά ξωκλήσια που φανερώνουν τη συνεχή ανθρώπινη παρουσία στον τόπο.
Οι κάτοικοι λένε πως κάθε καμπαναριό είναι κι ένα αποτύπωμα γενιάς — «κανείς δεν χτίζει εκκλησία αν δεν νιώθει πως θα μείνει εδώ». Ίσως γι’ αυτό, παρά τις δυσκολίες της εποχής, πολλοί νέοι δεν εγκατέλειψαν την Κεχρινιά. Με τα κοπάδια, τα μελίσσια και τη νέα γαλακτοβιομηχανία που λειτουργεί από το 2008 με πρωτοβουλία της Ένωσης Αγρινίου, δίνουν ζωή σε έναν τόπο που θα μπορούσε εύκολα να είχε αδειάσει.
Τα σπήλαια του Πεταλά και τα άγρια άλογα
Ο δρόμος που ανεβαίνει από την Αμφιλοχία προς την Κεχρινιά είναι σιωπηλός και σκιερός. Λίγο πριν το χωριό, στο βουνό, βρίσκεται το σπήλαιο «Πουρνάρια», μη επισκέψιμο σήμερα, ενώ προς τον οικισμό Κάναλο απλώνεται το σπήλαιο «Σπιρτούλη». Οι ντόπιοι τα γνωρίζουν καλά, αν και δεν πλησιάζουν συχνά: «Είναι παλιά, απάτητα μέρη, με ιστορίες», λένε. Μιλούν για νερά που χάνονται μέσα στους βράχους και για απόκρυφα περάσματα που οδηγούν στα «μέσα» του Πεταλά.
Πάνω απ’ όλα, όμως, η περιοχή είναι γνωστή για τα περίφημα άγρια άλογα του Πεταλά. Ελεύθερα, περήφανα και δύστροπα, κινούνται σε αγέλες στις πλαγιές του βουνού. Θεωρείται ότι ανήκουν σε σπάνια ράτσα της οροσειράς της Πίνδου, με κοινά χαρακτηριστικά με τα άλογα των Μακεδόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι κάτοικοι τα βλέπουν συχνά νωρίς το πρωί ή στο δειλινό, όταν κατεβαίνουν για νερό στις ρεματιές. Κάποιοι λένε πως μερικά εξημερώθηκαν παλιότερα, μα η φύση τους παραμένει αγριάδα — σύμβολο ελευθερίας και συνέχειας, όπως κι ο ίδιος ο τόπος.
Μια μικρή σταγόνα συνέχειας στον χρόνο
Από τη μυκηναϊκή Μπελιχρηνιάσσα ως τα χρόνια των περιηγητών και από εκεί στους αγώνες του ’21 και την εποχή της σύγχρονης υπαίθρου, η Κεχρινιά δεν έπαψε να υπάρχει. Οι πέτρες των παλιών σπιτιών, τα χαλάσματα του κάστρου, οι θολωτοί τάφοι και τα άγρια άλογα συνθέτουν ένα μωσαϊκό ιστορίας και φύσης που δύσκολα βρίσκεις αλλού.
Η Κεχρινιά υπήρξε επίσημα κοινότητα από το 1912 και σήμερα ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Αμφιλοχίας, μαζί με τους οικισμούς Μακρυχώρια, Κομποθέκλα, Κάναλο, Αγίους Θεοδώρους και Φαλαγγιά. Παρά τη μείωση του πληθυσμού, το χωριό δεν έσβησε. Η ζωή στηρίζεται στην κτηνοτροφία, αλλά και στη μικρή μεταποίηση. Η γαλακτοβιομηχανία που λειτουργεί εδώ συλλέγει γάλα από τα γύρω βουνά και παράγει φέτα και γιαούρτι που φεύγουν για την αγορά του Αγρινίου και ακόμη μακρύτερα.
Στα καφενεία, οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από τα ίδια θέματα: τις τιμές στο γάλα, τον χειμώνα που έρχεται, το αν θα πέσει χιόνι στον Πεταλά. Όμως πίσω από τις κουβέντες υπάρχει μια αίσθηση ηρεμίας — πως όσα κι αν αλλάξουν γύρω, εδώ η ζωή κρατά έναν δικό της ρυθμό.
Στο φως του απογεύματος, όταν ο ήλιος χάνεται πίσω από τον Πεταλά και τα βουνά βάφονται κόκκινα, το χωριό μοιάζει να ανασαίνει μαζί με το τοπίο. Είναι τότε που καταλαβαίνει κανείς πως η Κεχρινιά δεν είναι απλώς ένα όνομα στον χάρτη της Αιτωλοακαρνανίας. Είναι μια μικρή σταγόνα συνέχειας στον χρόνο – ένας τόπος όπου η Ελλάδα του χθες και του σήμερα συναντιούνται, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των άγριων αλόγων που τρέχουν ακόμη ελεύθερα στις πλαγιές του Πεταλά.
——————————————————————————————————————————————————————-
Πηγές: Η αρχαία Μπελιχρηνιάσσα – Κεχρινιά,discoveryaitoloakarnania.blogspot.com/?m=1 | Κεχρινιά Αιτωλοακαρνανίας, https://el.wikipedia.org/ | Το χωριό μας, https://kexrinia.webnode.gr/ | Γ. Λεκακης, Κεχρινιά Αιτωλοακαρνανίας: Με τάφο 3.400 χρόνων, σπήλαια και τα άγρια άλογα του Θυάμου, https://arxeion-politismou.gr/
———————————————————————————————
