Τώρα είναι η ώρα. Τώρα που άνοιξε η «Κερκόπορτα»
του «διαίρει και βασίλευε», γιατί να μην συμβεί κι αυτό;
- γράφει ο provocatorας
Ήταν κάπου εκεί στα τέλη της προτελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, όταν άκουσα για πρώτη φορά το Μανώλη Ρασούλη να μιλάει για την «ανεξαρτησία της Κρήτης»… Και ζήλεψα. Ζήλεψα αυτό τον αέρα της ελευθερίας και της ανατροπής του αυτοπροσδιορισμού με βάση τις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες των μικρών κοινοτήτων, όπου τα πράγματα λειτουργούν άμεσα και καθοριστικά με κυρίαρχο άξονα τη βιωμένη κοινωνική εμπειρία και όχι με μια προκατασκευασμένη εθνοκεντρική συνείδηση που με ήθελε πρόσφυγα εκ γενετής.
Στην αρχή λοιπόν, σκέφτηκα τη δημιουργία ενός κινήματος για την ανεξαρτησία της Αιτωλίας από την Ακαρνανία, αφού δεν μπορούσα με τίποτα να δεχθώ την ανιστόρητη ετικέτα του Αιτωλοακαρνάνα. Τι θα πει Αιτωλοακαρνάνας;
Έτσι αποφάσισα μόνος μου, ότι έπρεπε να βάλω μπροστά τον αγώνα για την ανεξαρτησία της Ντούτσαγας.
Άρχισα λοιπόν να κουβεντιάζω με Ντουτσαγιώτες της Αθήνας, αφού, ως γνωστόν, όλοι οι αγώνες της ανεξαρτησίας ξεκίνησαν ως κινήματα της αλλοδαπής. Όλες οι προσπάθειες όμως οδηγήθηκαν «επί ματαίω», που λένε κι οι γραφές, αφού η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν ήταν ακόμα αρκετά ώριμη για την καλλιέργεια και την ανάπτυξη τέτοιων πρωτοβουλιών.
Τώρα όμως, που οι Ρώσοι εισέβαλλαν στην Ουκρανία, οι Οθωμανοί αμφισβητούν τη συνθήκη της Λωζάνης και οι Δήμαρχοι της Αιτωλοακαρνανίας στέλνουν επιστολές στον πρωθυπουργό της χώρας για την επαναδιαπραγάτευση των συνόρων των Μητροπόλεων του νομού, σκέφτομαι ότι δεν θα υπάρξει μεγαλύτερη ευκαιρία από αυτή.
Ήρθε η ώρα, Ντουτσαγιώτες: «ΕΔΩ και ΤΩΡΑ Μητρόπολη Ντούτσαγας».
Ας είναι αυτή η αρχή για την αυτοδιάθεση και αυτοδιαχείριση της γενέθλιας γειτονιάς μας… Της Ντούτσαγας.
Φωτογραφία: Η κάτω Ντούτσαγα στις αρχές του 20ου αιώνα
