15 χρόνια από το ολοκαύτωμα της Ηλείας
Η Ηλεία τιμά σήμερα, 24 Αυγούστου 2022,
15 χρόνια μετά, τους 46 νεκρούς της πύρινης λαίλαπας του 2007
- του Πάνου Τριγάζη
Δεν ξεχνούν οι συμπατριώτες μου πώς είχε χειριστεί η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή το ολοκαύτωμα της Ηλείας, που είχε μετατρέψει την περιοχή σε «Χιροσίμα», όπως γράφτηκε τότε.
Θυμούνται και κρίνουν πώς η Ν.Δ. ως αξιωματική αντιπολίτευση επιδόθηκε σε απίστευτη τυμβωρυχία το 2018 προκειμένου να κερδοσκοπήσει πολιτικά εις βάρος της κυβέρνησης Τσίπρα, εκμεταλλευόμενη τις τραγωδίες στη Μάνδρα και στο Μάτι, όταν δεν δεχόταν καν ότι είχε συντελέσει σε αυτές η κλιματική κρίση.
Αντιθέτως, το 2007, ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε έντονα επικριτικός στις πολιτικές του τότε δικομματισμού που είχαν αφήσει απροστάτευτη τη χώρα μας απέναντι στις δασικές πυρκαγιές, που και τότε ήταν πολλές. Αλλά δεν είχε διανοηθεί να χαρακτηρίσει φονιάδες τον Κ. Καραμανλή και τα μέλη της κυβέρνησής του, παρότι τουλάχιστον δύο υπουργοί υπήρξαν προκλητικοί. Ο της Δημόσιας Τάξης απέδιδε την τραγωδία στον «στρατηγό άνεμο», ο δε του Πολιτισμού δήλωνε εξοργιστικά στην Αρχαία Ολυμπία ότι «κάηκαν μερικά δενδρύλλια πέριξ του αρχαιολογικού χώρου», ενώ καιγόταν ο Κρόνιος λόφος.
Θυμίζω ότι πολλά περιστατικά ηρωισμού και αυτοθυσίας απλών ανθρώπων έχουν καταγραφεί στο ολοκαύτωμα της Ηλείας, καθώς και ένα εκπληκτικό κίνημα πανελλήνιας και διεθνούς αλληλεγγύης που είχε οδηγήσει στη δημιουργία του «Ταμείου Μολυβιάτη», με πλέον των 150 εκατ. ευρώ, με τη συνεισφορά 92.000 δωρητών από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Ταμείο, στο οποίο το 2010 υπήρχε υπόλοιπο 114 εκατ. ευρώ, το οποίο περιήλθε στο υπουργείο Οικονομικών και όχι στους δικαιούχους του, δηλαδή «φαγώθηκε» από το πρώτο Μνημόνιο. Άλλο το πολιτικό ήθος της Δεξιάς, άλλο της Αριστεράς.
Έχοντας ζήσει το ολοκαύτωμα ως αυτόπτης μάρτυρας, έχω γράψει το βιβλίο «Ογδόντα ώρες σε πύρινο κλοιό – Οδοιπορικό στις φλόγες της Ηλείας» (εκδόσεις Ταξιδευτής, 2008), για το οποίο είχα λάβει συγχαρητήριο μήνυμα του αξέχαστου τότε Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου. Πρωταγωνιστές του βιβλίου μου, οι απλοί άνθρωποι που είχαν επιδείξει ιδιαίτερη εφευρετικότητα προκειμένου να σώσουν τις ζωές τους και τα χωριά τους, καθώς και παραδείγματα υπέρτατης αυτοθυσίας, όπως της τραγικής μάνας Αθανασίας Κάρτα-Παρασκευοπούλου, που έγινε λαμπάδα αγκαλιά με τα τέσσερα παιδιά της στην απέλπιδα προσπάθειά της να τα σώσει, σπάζοντας τον πύρινο κλοιό στο χωριό Αρτέμιδα, όπου χάθηκαν 30 ανθρώπινες ζωές.
Για την τετραήμερη επιδρομή της πύρινης λαίλαπας στην Ηλεία γράφτηκαν πολλά σε βιβλία και περιοδικά, αλλά πολύ λίγο είχε απασχολήσει τα ΜΜΕ η επόμενη ημέρα, που επίσης υπήρξε τραγική, όπως προκύπτει από ένα κείμενο του Παναγιώτη Αγριδιώτη, μαθητή τότε του Λυκείου Καράτουλα, γραμμένο στις αρχές του 2009. Ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«Σήμερα, ενάμισι χρόνο μετά, ζούμε τα αποτελέσματα χειρότερα από ό,τι τα περιμέναμε. Ένα περιβάλλον απολύτως υποβαθμισμένο, βουνά και λόφοι γυμνοί, δεν υπάρχει δέντρο να φωλιάσει ένα πουλί, να ξαπλώσουμε στον ίσκιο του, να κρατήσει τη βροχή, να χαρεί το μάτι μας. Δρόμοι κομμένοι, κατολισθήσεις παντού, οι ελιές και τα αμπέλια μας αναπτύσσονται πιο αργά από ό,τι περιμέναμε, παραγωγή περιορισμένη, οικονομικά χάλια.
Το βλέπω στο χαρτζιλίκι των συμμαθητών μου, στη δυσκολία συμμετοχής στις εκδρομές και κυρίως στην αδυναμία πολλών να κάνουν φροντιστήρια για μια καλή επιτυχία στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Και το κράτος πουθενά. Λίγα πράγματα. Ακόμα και η ενισχυτική διδασκαλία φέτος άρχισε πολύ αργά, τον Δεκέμβρη. Τι να προλάβεις; Δύο λέξεις απλώνονται στα χωριά μας γρήγορα σαν την φωτιά: Φτώχεια και δανεικά».
Για την «αναγέννηση» και όχι απλώς την ανασυγκρότηση της Ηλείας είχε μιλήσει τότε η κυβέρνηση της Ν.Δ., αλλά οι υποσχέσεις της είχαν μείνει μετέωρες, παρότι είχαν σπεύσει να βοηθήσουν πολλά πανεπιστήμια, μεταξύ των οποίων το Πολυτεχνείο, το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, ακόμα και το ΑΠΘ. Η δε κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας είχε αναλάβει να ξαναχτίσει την Αρτέμιδα, έργο που ολοκληρώθηκε στην ώρα του. Όμως, η και σήμερα υποβαθμισμένη περιοχή της Ηλείας στέλνει μήνυμα στην Εύβοια να γρηγορεί, υπενθυμίζοντάς της ένα δικό της σύνθημα: «Η Ηλεία απαιτεί, δεν επαιτεί».
