.
Aγρινιώτικο καλαντάρι
| 7 Απριλίου |
1824: Πεθαίνει ο Λόρδος Βύρωνας στο Μεσολόγγι | 1825: ο Κιουταχής στο Αγρίνιο | 1929: πρόθεσή δημιουργίας από τον ΣΠΑΠ νέας γραμμής Αγρινίου – Ιωαννίνων | 1960: ο υφ. Δημοσίας Τάξεως Καλατζής κατηγορεί τον Κακογιάννη ως προδότη
| 7 Απριλίου 1824
Πεθαίνει στο Μεσολόγγι ο Λόρδος Βύρων. Την είδηση αναγγέλλουν τα Ελληνικά Χρονικά του Μάγερ, στις 9 Απριλίου του 1824: «Απαρηγόρητα θρηνεί μεταξύ των χαρμοσύνων του Πάσχα ημερών η Ελλάς, διότι αιφνιδίως στερείται από τας αγκάλας της τον πολίτιμον αυτής ευεργέτην, τον Λαμπρόν Λόρδον Νοέλ Βύρωνα. Ο υπέρτιμος τούτος ανήρ μετά δεκαήμερον ασθένειαν φλογιστικού ρευματικού πυρετού όστις είχεν εισέλθειν έως εις τον εγκέφαλον, εξέπνευσεν σήμερον περί το εσπέρας εις τας ώρας 11:40. […]»
7 Απριλίου 1825
Ο Κιουταχής, στις 23 Μαρτίου του 1825, με είκοσι χιλιάδες στρατό πέρασε από την Άρτα στον Καρβασαρά. Στο άκουσμα μιας τέτοιας εισβολής ο άμαχος πληθυσμός του Βραχωριού εγκατέλειψε όπως – όπως την πόλη και άλλοι κατέφυγαν προς τα παράλια του Ιονίου για να περάσουν από κει στον Κάλαμο, άλλοι προς τα ορεινά χωρά του Ξηρομέρου, του Παναιτωλικού και της Ναυπακτίας, ενώ αρκετοί, είτε γιατί δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν σε ένα τόσο επίπονο και δαπανηρό ταξίδι είτε γιατί δεν ήθελαν να απομακρυνθούν τόσο πολύ από τον τόπο τους, διάλεξαν για καταφύγιο δυο μικρά νησάκια στον μεγάλο βάλτο της Λυσιμαχίας, τα οποία σε συνδυασμό με το πυκνό δάσος που τα περιέβαλλε, αποτελούσαν, κατά την εκτίμηση τους, έναν ιδανικό και απροσπέλαστο τόπο για να κρυφτούν «μέχρι να περάσει το κακό».
Ο Κιουταχής έφτασε στο εγκαταλειμμένο από τους κατοίκους του Βραχώρι, στις 7 Απριλίου του 1825 και αφού εγκατέστησε μία φρουρά κάτω από τις διαταγές του Οθωμανού τοπάρχη των Γρεβενών Βελλή Αγά (συναντάται και ως Βελλίαγας και Βελλίαγκας), κατευθύνθηκε προς το Μεσολόγγι, στο οποίο έφτασε 15 Απριλίου, με τελικό στόχο την κατάκτησή του.
7 Απριλίου 1929
Στο «Ελεύθερον Βήμα» της 7ης Απριλίου 1929, η θρυλική εταιρία Σιδηροδρόμων Πειραιώς – Αθηνών – Πελοποννήσου (ΣΠΑΠ), που ήταν ο παραχωρησιούχος των περισσότερων σιδηροδρομικών υποδομών στην Αττική και την Πελοπόννησο, ανακοίνωσε την πρόθεσή της να προχωρήσει στην δημιουργία των νέων γραμμών Αγρινίου – Ιωαννίνων και Ηγουμενίτσας – Δημηνίτσας. Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι είχε προηγηθεί η εξαγορά των Σιδηροδρόμων Βορειοδυτικής Ελλάδας (ΣΒΔΕ) Κρυονερίου – Μεσολογγίου – Αγρινίου, με στόχο την επέκταση του δικτύου τους με την Πελοπόννησο και την Θεσσαλία.
7 Απριλίου 1960
Μέσα σε μια εκρηκτική συνεδρίαση της βουλής ο υφυπουργός Δημοσίας Τάξεως Ευάγγελος Καλατζής καταγγέλλει από το κοινοβουλευτικό βήμα, τον Βουλευτή Τριχωνίδας της Ε.Δ.Α, Θανάση Κακογιάννη, «…διά πράξιν, η οποία γεννά το ερώτημα, εάν η συνείδησίς του είναι ελληνική ή βουλγαρική;». Ήταν τόσο το αχαλίνωτο εθνικιστικό κρεσέντο του πολιτικού προϊσταμένου της χωροφυλακής, που δεν δίστασε, έναν άνθρωπο που συμμετείχε στην εθνική αντίσταση μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ, που συμμετείχε ως αντιπρόσωπος της Τριχωνίδας στο Εθνικό Συμβούλιο των Κορυσχάδων, που έφερε την ιδιότητα του πρώτου εκλεγμένου μετακατοχικού δημάρχου του απελευθερωμένου Αγρινίου από τον Ε.Λ.Α.Σ και που εκείνη την χρονική περίοδο ήταν εκλεγμένος βουλευτής Τριχωνίδας με την Ε.Δ.Α, να τον αποκαλέσει «προδότη».
Διαβάστε περισσότερα στο link που ακολουθεί:
7 Απριλίου 1981
Να μη δεχτούν σε καμία περίπτωση την εγκατάσταση πετροχημικού εργοστασίου αποφάσισαν σε έκτακτες συσκέψεις τους οι πρόεδροι των 6 κοινοτήτων της περιοχής Νεοχωρίου, όπως αναφέρει ο Ριζοσπάστης της 7ης Απριλίου 1981. Σε τηλεγράφημά τους που έστειλαν στα κόμματα και στα αρμόδια υπουργεία οι πρόεδροι των κοινοτήτων Λεσινίου, Πενταλόφου, Κατοχής, Νεοχωρίου, Γουριάς, και Μάστρου, τονίζουν, ότι είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν μέχρι να δικαιωθούν, γιατί πιστεύουν ότι τα πετροχημικά είναι επιζήμια για όλη την περιοχή του Πατραϊκού. Ζητούν τέλος να φύγουν τα συνεργεία της ΕΛΕΒΜΕ και να τους δεχτεί ο πρωθυπουργός για να του εκθέσουν τις απόψεις τους.
Φωτογραφία κορυφής: Μεχμέτ Ρεσίτ Πασάς,
ο επονομαζόμενος Κιουταχής. (Πορτρέτο του Giovanni Boggi)
Αποδελτίωση – Κείμενα: Λ. Τηλιγάδας
——————————————————————————————————-
Η μνήμη είναι μια δυνατότητα για να διευρύνουμε το μέλλον
και όχι για να το συρρικνώσουμε στο ήδη ξεπερασμένο παρελθόν
