Αγρινιώτικο καλαντάρι Απριλίου
1η Απριλίου 1931
«Απρίλιος: Ο ήλιος ευρίσκεται εις τον ταύρον και ο ταύρος εις το δημαρχείον Μεσολογγίου[1]. Αρχίζει η Άνοιξη και ουδεμία αηδών ακούεται, γιατί όλες ακούονται… στο Δημοτικό Συμβούλιο Αγρινίου[2]. Η Ηλεκτρική εταιρεία Μεσολογγίου από τον παρόντα μήνα που αρχίζει το νέον οικονομικό έτος, εκανόνισε προς ευκολίαν του Δήμου και των πελατών της νέας ώρας αφής και σβέσεως. Αφή 8:00΄π.μ., σβέσις 6:00΄μ.μ.[3]. Οι καπνεργάται ενεργούν έρανον υπέρ των ανέργων καπνεμπόρων[4]. Ο Τσούλης στερούμενος χρημάτων προσφέρει μία κούπα κρασί ταβέρνας ΜΠΟΕΜ[5]. Γίνονται σεισμοί και άφθονοι καταρρεύσεις οικιών. Η οικία Γεράκη μη παθούσα βλάβην μεταφέρεται εις το μουσείον της πόλεώς μας[6]. Επαναλαμβάνονται αι ανασκαφαί του Αρχαίου Αγρινίου και ανευρίσκεται προτομή παριστώσα μισογύνην. Καλείται προς διαπίστωσιν της αρχαιολογικής αξίας ο κ. Γυμνασιάρχης Αγρινίου[7]». (Απόσπασμα από τον καζαμία του 1931, που δημοσιεύτηκε στο «Φως του Αγρινίου» του Μιλτιάδη Τζάνη, την 1η Ιανουαρίου του 1931, στη σελίδα 3 και αφορά στις προβλέψεις του Απριλίου).
Θα σταθούμε στο «η ηλεκτρική εταιρεία Μεσολογγίου», η οποία δεν υφίστατο, για να πούμε, ότι το σατυρικό πνεύμα του συντάκτη (κατά πάσα πιθανότητα ήταν ο ίδιος ο εκδότης της εφημερίδας, Μιλτιάδης Τζάνης), συντηρώντας την κόντρα της οικονομικής και κοινωνικής «πατριωτικής έχθρας» μεταξύ των δύο πόλεων, χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη έλλειψη, για να την «πει» στους Μεσολογγίτες της εποχής, καταδεικνύοντας με αυτόν τρόπο την πρόοδο του Αγρινίου.
Ως γνωστόν, από το 1909 μέχρι και το 1915 η πόλη του Αγρινίου φωτιζόταν από φανούς ασετυλίνης στο πλαίσιο ενός συμβολαίου, που είχε υπογράψει η εταιρεία του Αλφόνσου Μας με το Δήμο Αγρινίου. Από το 1915 όμως και μετά η εταιρεία άρχισε να μην τηρεί τις συμβατικές υποχρεώσεις της και η κοινοτική αρχή[8] του Αγρινίου αναγκάστηκε να υπογράφει ετήσιες συμβάσεις με διάφορους εργολάβους μέχρι το 1925.
Από το 1917 και παράλληλα με τα άμεσα προβλήματα που καλούνταν να αντιμετωπίσει η κοινοτική αρχή, είχαν ήδη αρχίσει συζητήσεις στο Κοινοτικό Συμβούλιο, για τη δημιουργία ενός εργαστασίου ηλεκτροφωτισμού και μάλιστα μέχρι το 1925 το συγκεκριμένο όργανο είχε συνομολογήσει «δύο συμβάσεις μεγάλης αξίας μετά του κ. Π.Δ. Κοκκινόπουλου προς ηλεκτροφωτισμό της πόλεως του Αγρινίου», τις οποίες, αν και τις υπέβαλε στο υπουργείο συγκοινωνιών, αναβλήθηκαν από αυτό «διά ευθετότερον χρόνον» (Πρακτικά Κοινοτικού Συμβουλίου 21.1.1925.)
Τελικά το 1925 υπογράφεται η σχετική σύμβαση με τη γαλλική εταιρεία του Λουδοβίκου Μαρτέλ, την οποία αντιπροσώπευαν στην Ελλάδα οι Σουβαλιώτης, Στυλιανίδης και Γουώρεν. Οι εργασίες όμως, ενώ ξεκίνησαν με ενθουσιασμό κάποια στιγμή τελμάτωσαν. Τη λύση τότε έδωσε η εταιρεία των αδελφών Παπαστράτου, η οποία ανέλαβε όλα τα βάρη, καθώς και τα δικαιώματα της συμβασιούχου εταιρείας του Μαρτέλ.
1. Σάτιρα της δυναμικής του Χρήστου Ευαγγελάτου, Δημάρχου του Μεσολογγίου εκείνη τη χρονιά, ο οποίος γεννήθηκε στο Μεσολόγγι από Ζακυνθινή μητέρα και Κεφαλλονίτη πατέρα. Εξελέγη Δήμαρχος το 1925 και το πήγε «σειράκι» ως το 1951. Το 1952, εκλέχτηκε βουλευτής Μεσολογγίου με τον Ελληνικό Συναγερμό και υπηρέτησε στην κυβέρνηση Παπάγου ως υφυπουργός αποκαταστάσεως σεισμοπλήκτων Νήσων παρά τω Υπουργείω Συντονισμού. Το 1959 εκλέχθηκε ξανά δήμαρχος στη γενέτειρά του, υπηρετώντας ως το 1964, οπότε έκλεισε συνολικά περισσότερα από 30 χρόνια στο δημαρχιακό θώκο. Πέθανε στην Αθήνα το 1977 και κηδεύτηκε στις 6 Μαρτίου. Ήταν παντρεμένος με τη Μαρία Τρικούπη και είχαν μία κόρη. (Πηγή: wikipaideia, Πηγή Φωτογραφίας: ΕΔΩ). | 2. Σάτιρα της ευγλωττίας των Δημοτικών Συμβούλων της δημαρχιακής θητείας του Ανδρέα Παναγόπουλου, η οποία ξεκίνησε στις 26 Οκτωβρίου 1925 έως τις 10 Φεβρουαρίου 1934. | 3. «Κατ’ ευφημισσμόν φιλοφρόνησις» , όπως προαναφέραμε για την μη ύπαρξη ηλεκτρικής εταιρείας στο Μεσολόγγι, από θέση ισχύος, αφού το Αγρίνιο είχε «ηλεκτρική». | 4. Σάτιρα των συνεχών απεργιών, οι οποίες, κατά την άποψη του συντάκτη επιχειρούν να καταστήσουν άεργους τους καπνεμπόρους. | 5. Προσωποποίηση φτωχού κεράσματος. | 6. Σάτιρα της καλύβας-σπιτιού του Θανάση Γεράκη, η οποία είχε την ιδιομορφία να είναι ολόκληρη φτιαγμένη από καλάμια, καθώς και όλα τα έπιπλα. Η καλύβα-σπίτι αυτού του ξεχωριστού και αξιόλογου μέλους της αγρινιώτικης κοινωνίας ήταν ολόκληρη από καλάμια. Ο Γεράκης, μια πολυσχιδής και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, αφού ήταν δικηγόρος, ποιητής θεατρικός συγγραφέας και γλύπτης, είχε έρθει στο Αγρίνιο από την Αμερική και κατάφερε πολύ γρήγορα να ενταχθεί στην κλειστή κοινωνική ζωή της πόλης και να υπηρετήσει (κάποιες φορές να καθοδηγήσει) και να επηρεάσει σημαντικά αρκετούς δημιουργούς της πόλης, ένας μεταξύ αυτών και ο Καπράλος, όπως αναφέρει στην αυτοβιογραφία του ο ίδιος. Δείγμα του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα του ήταν και το γεγονός που αναφέρεται: το καλαμένιο σπίτι του ήταν ανοιχτό στον καθένα, αλλά όλα εκεί ήταν από καλάμι. Ακόμα και τα σκεύη.Σάτιρα της δυναμικής του Χρήστου Ευαγγελάτου, Δημάρχου του Μεσολογγίου εκείνη τη χρονιά, ο οποίος γεννήθηκε στο Μεσολόγγι από Ζακυνθινή μητέρα και Κεφαλλονίτη πατέρα. Εξελέγη Δήμαρχος το 1925 και το πήγε «σειράκι» ως το 1951. Το 1952, εκλέχτηκε βουλευτής Μεσολογγίου με τον Ελληνικό Συναγερμό και υπηρέτησε στην κυβέρνηση Παπάγου ως υφυπουργός αποκαταστάσεως σεισμοπλήκτων Νήσων παρά τω Υπουργείω Συντονισμού. Το 1959 εκλέχθηκε ξανά δήμαρχος στη γενέτειρά του, υπηρετώντας ως το 1964, οπότε έκλεισε συνολικά περισσότερα από 30 χρόνια στο δημαρχιακό θώκο. Πέθανε στην Αθήνα το 1977 και κηδεύτηκε στις 6 Μαρτίου. Ήταν παντρεμένος με τη Μαρία Τρικούπη και είχαν μία κόρη. (Πηγή:wikipaideia, Πηγή Φωτογραφίας: ΕΔΩ). | 2. Σάτιρα της ευγλωττίας των Δημοτικών Συμβούλων της δημαρχιακής θητείας του Ανδρέα Παναγόπουλου, η οποία ξεκίνησε στις 26 Οκτωβρίου 1925 έως τις 10 Φεβρουαρίου 1934. | 3. «Κατ’ ευφημισσμόν φιλοφρόνησις» , όπως προαναφέραμε για την μη ύπαρξη ηλεκτρικής εταιρείας στο Μεσολόγγι, από θέση ισχύος, αφού το Αγρίνιο είχε «ηλεκτρική». | 4. Σάτιρα των συνεχών απεργιών, οι οποίες, κατά την άποψη του συντάκτη επιχειρούν να καταστήσουν άεργους τους καπνεμπόρους. | 5. Προσωποποίηση φτωχού κεράσματος.
6. Σάτιρα της καλύβας-σπιτιού του Θανάση Γεράκη, η οποία είχε την ιδιομορφία να είναι ολόκληρη φτιαγμένη από καλάμια, καθώς και όλα τα έπιπλα. Η καλύβα-σπίτι αυτού του ξεχωριστού και αξιόλογου μέλους της αγρινιώτικης κοινωνίας ήταν ολόκληρη από καλάμια. Ο Γεράκης, μια πολυσχιδής και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, αφού ήταν δικηγόρος, ποιητής θεατρικός συγγραφέας και γλύπτης, είχε έρθει στο Αγρίνιο από την Αμερική και κατάφερε πολύ γρήγορα να ενταχθεί στην κλειστή κοινωνική ζωή της πόλης και να υπηρετήσει (κάποιες φορές να καθοδηγήσει) και να επηρεάσει σημαντικά αρκετούς δημιουργούς της πόλης, ένας μεταξύ αυτών και ο Καπράλος, όπως αναφέρει στην αυτοβιογραφία του ο ίδιος. Δείγμα του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα του ήταν και το γεγονός που αναφέρεται: το καλαμένιο σπίτι του ήταν ανοιχτό στον καθένα, αλλά όλα εκεί ήταν από καλάμι. Ακόμα και τα σκεύη.
Έτσι λοιπόν, όταν «είχε επισκέψεις» κατέβαινε στο ρέμα της αυλής του, έπαιρνε καλάμια τα έκοβε κάτω από τους ρόζους τους και έφτιαχνε μικρά καλαμένια ρακοπότηρα για να κερνάει τους φίλους του. | 7. Θα αγαπούσε πολύ το «ασθενές φύλο» ο γυμνασιάρχης! | 8. Με τη διοικητική μεταρρύθμιση του Βενιζέλου το 1912 ο Δήμος Αγρινίου μετατράπηκε σε κοινότητα. | 9. Το κείμενο για την «Ηλεκτρική του Αγρινίου», είναι από το «αρχείο Αγρινίου», τεύχος 3ο, σελίδα 2.
Φωτογραφία ανάρτησης: Το εργοστάσιο της ηλεκτρικής Αγρινίου
Έρευνα – Κείμενα: Λ. Τηλιγάδας
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Ημερολόγιο Αγρινίου
