Η Ελλάδα, ο Πολιτισμός της, η Αριστερά
και ο οδοστρωτήρας της υποκουλτούρας του καπιταλισμού
- του Μήτσου Κασόλα
Ο οδοστρωτήρας της υποκουλτούρας του Καπιταλισμού, αφανίζει την Ελλάδα, την Αριστερά και όχι μόνο. Η αλαλία του πνευματικού κόσμου φθείρει τους ίδιους και τον τόπο. Η μη ύπαρξη Πολιτιστικής Πολιτικής από την Αριστερά και όχι μόνο, είναι πορεία αδιέξοδη για την Ελλάδα. Πορεία πάνω στ’ αγκάθια.Τα κύρια, τα μέγιστα όπλα της Ελλάδας, δεν είναι οι φρεγάτες, δεν είναι τα Ραφαλ, είναι οι αξίες του πανάρχαιου και του νεότερου πολιτισμού της. Είναι οι ψυχές των Ελλήνων και η ύπαρξη μιας αιτούμενης φωτισμένης Αριστεράς.
Τα όπλα, δεν είναι το παν. Όσο τέλεια και αν είναι αυτά, τέλεια καίγονται.Με την κραυγή: Αέρα. Αέρα. Αέρα. Κόντεψαν οι Έλληνες να πετάξουν τα φασιστικά στρατεύματα της Ιταλίας στη θάλασσα. Μια λέξη, μια κραυγή που έκλεινε μέσα της όλη τη Ιστορία της Ελλάδας, όλον τον Πολιτισμό της. Μέγιστη πράξη Πολιτισμού το έπος του ‘40 και το κατέβασμα της Σβάστικας από τον Ιερό βράχο του Παρθενώνα, από τουςΜανώλη Γλέζο και Λάκη Σάντα. Και το ΕΑΜ, δεν ήταν μόνο μία απελευθερωτική κίνηση, ήταν και μια πρωτοφανής πολιτιστική δύναμη, γι’ αυτό και ρίζωσε βαθιά μέσα στον λαό της Ελλάδας. Παρ’ όλα τα ξερονήσια…
Τώρα αν υπήρχε περίπτωση απ’ όλα τα πολιτικά μας κόμματα, που πίνουν όλα νερό στο όνομα της Ελλάδος και της πατροδολατρείας, να υπερβούν τα άθλια προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα, και από κοινού να προκύψει η σύνταξη ενός Μανιφέστου για τον Ελληνικό Πολιτισμό και την διάσωση του από την παρακμή και την βαρβαρότητα, τότε, αυτό το Μανιφέστο της συμφιλίωσης, θα ήταν το τέλειο το αχτύπητο όπλο της Ελλάδας για την εδαφική της ακεραιότητα ανεξαρτησία και διάσωση της. Όμως τώρα δεν αποκλείεται το Καπιταλιστικό σκότος των ημερών μας κάποια στιγμή να κραυγάσει για όλο τον κόσμο. «Εάλω η Ελλάδα. Εάλω ο Πολιτισμό της. Εάλω η δημοκρατία της. Εάλω όλες οι διαχρονικές της αξίες του πνεύματος. Του ορθού λόγου. Του κάλους. Τώρα λοιπόν όλοι σκασμός και όλοι στα γόνατα».
Επανέρχομαι στο Μανιφέστο και πάλι. Αντιλαμβάνομαι πόσο ανέφικτο είναι να προκύψει ένα τέτοιο Μανιφέστο για τον Πολιτισμό μας από όλα τα κόμματα μας. Τότε ας προκύψει αυτό μόνο από τη Αριστερά. Κι αυτό θα ήταν και η μεγάληειδοποιός της διαφορά από όλα τα άλλα κόμματα. Αν όμως ο Πολιτισμός που μας ανθρωπεύει, που μας φιλιώνει με τους εαυτούς μας και με τους άλλους, δεν είναι το μέγα, το πρωταρχικό μέλημα της, τότε, στ’ αλήθεια, δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει η Αριστερά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλον τον κόσμο. Και θα μπορούσα ακόμα να πω ότι υπό κάποια έννοια ότι όλοι οι μη απελευθερωτικοί πόλεμοι στρέφονται τελικώς εναντίον της Ελλάδας! Εναντίον των διαχρονικών αξιών αυτής της Κοιτίδας του Πολιτισμού. Εναντίον του πνεύματος και του κάλους. Αλλά και εναντίον των καλύτερων εκφάνσεων του Παγκόσμιου Πολιτισμού.
Τώρα αν θέσει κανείς κάποια ερωτήματα, : Ποιες είναι π.χ. οι πρωταρχικές δυνάμεις της Ελλάδας, του παρελθόντος και του παρόντος που την επέζησαν μέχρι σήμερα; Ποιες οι διαχρονικές της αξίες; Ποιες οι αρνητικές της δυνάμεις, παλιές και σημερινές, που την κρατούν πίσω; Και σε ποια δύναμη –ή σε ποιες δυνάμεις– μπορεί να στηριχθεί για να αναγεννηθεί και να ξεφύγει από τις αγκυλώσεις της και τις συγχύσεις της; Αμφιβάλλω αν οι περισσότερες πολιτικές μας δυνάμεις -αν όχι και όλες- είναι σε θέση να απαντήσουν καθαρά, συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής – σχεδόν πάντα – πολυδιασπασμένης Αριστεράς. Αμφιβάλλω αν είναι σε θέση να δώσουν μία πυξίδα, ένα όραμα, ένα βαθύ νόημα ζωής και ελπίδας στον Ελληνικό λαό, στα παιδιά του κυρίως.
Όλα αυτά τα ερωτήματα – και όχι μόνο- με έσπρωξαν να τολμήσω να γράψω (χωρίς ίχνος σωβινισμού) το βιβλίο μου: «ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ΜΕΓΙΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ». Μικρή πάντα, άλλα και μέγιστη για τις αξίες του πολιτισμού της που κόμισε στον κόσμο. Αλλά και άγνωστη για τους περισσότερους Έλληνες, λόγω της ανιστόρητη παιδείας, των μη ανοικτών οριζόντων της, και σύμφωνα πάντα με τα συμφέροντα της Δεξιάς – και όχι μόνο – και της συντηρητικής της νοοτροπίας, της οποίας, σε μεγάλο βαθμό είμαστε αν όχι όλοι τέκνα της!
Το μανιφέστο μου λοιπόν κατά τον Λαοκράτη Βάση, στην «Εφημερίδα των Συντακτών», 9-12-2018, είναι: «Ένα αφυπνιστικό κέντρισμα για τις μέρες μας». Και συνεχίζοντας: «Αν το μέγα πολιτιστικό μας έλλειμμα είναι και η βαθύτερη ρίζα όλων μας των ελλειμμάτων, βαθύτερη ρίζα και της οδυνηρά βιούμενης Χρεοκοπίας, το «Πολιτιστικό Μανιφέστο» του Μήτσου Κασόλα, είναι ένα κέντρισμα για να ψάξουμε τις χαμένες πολιτιστικές μας συντεταγμένες και να βρούμε, ως εθνική συλλογικότητα, τον σωστό βηματισμό μας προς το μέλλον». Και καταλήγει : «… Το «Πολιτιστικό Μανιφέστο» του Μήτσου Κασόλα, έστω κι αν, σε τούτους τους καιρούς της πολιτιστικής άπνοιας, είναι λίγα τα αυτιά που ακούνε τέτοιους «καημούς», σώζει, αν μη τι άλλο, την πολιτιστική τιμή της Αριστεράς αλλά και του … πνευματικού μας κόσμου στο σύνολό του!».
Και ενώ το Μανιφέστο μου γράφτηκε μήπως και προκαλέσει κάποιες συζητήσεις, κάποιες αντιρρήσεις , κάποιες προτάσεις και ιδέες για τον πολιτισμό του τόπου μας, καμία συζήτηση δεν έγινε, κανένας διάλογος δεν προέκυψε, καμία εφημερίδα ή περιοδικό ή κανάλι δεν το ανέφερε. Και κανένας, από τους καμιά δεκαριά υπουργούς του Σύριζα που τους το απέστειλα και με επιστολές, δεν είχε την ευγένεια να μου γνωστοποιήσει τουλάχιστον τη λήψη τους! Αυτή η στάση πιστοποιεί αυτό που μουαπάντησε δημόσια στο φεστιβάλ της νεολαίας του Σύριζα «ΣΠΟΥΤΝΙΚ» ο κύριος Δουζίνας: «Δυστυχώς ο Σύριζα ως κυβέρνηση και ως κόμμα, δεν έπραξε απολύτως τίποτα για τον Πολιτισμό».
Και το θεωρώ φοβερό που κανένας από τους πολλούς οικονομολόγους της Αριστεράς δεν μιλάει ποτέ για τον Πολιτισμό, ως μία βασική παράμετρο της οικονομίας. Τα πράγματα όμως, φίλοι μου είναι πολύ πιο δύσκολα από όσο μπορούμε να τα φανταστούμε. Σήμερα η υποκουλτούρα στον τόπο μας –και σε όλον τον κόσμο – ηληθιοποιεί εκατομμύρια ανθρώπους. Συμβάλλοντας προς αυτή την κατεύθυνση η καλπάζουσα ηλεκτρονική τεχνολογία, υπηρετώντας τα άπληστα συμφέροντα της κυρίαρχης πλουτοκρατίας στον κόσμο. Που κάποιοι από αυτούς τους πλουτοκράτες έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους, ανεμπόδιστα, αχαλίνωτα, όλον σχεδόν τον πλούτο της γης και των εργαζομένων της, βουλιάζοντας έτσι εκατομμύρια εκατομμυρίων ανθρώπων στην ανεργία, τη φτώχεια, την πείνα, την εξαθλίωση, τις αρρώστιες, την περιθωριοποίηση, την προσφυγιά, τα ναρκωτικά. Χωρίς αυτή η συσσώρευση του πλούτου να απειλείται από κανέναν ούτε και από την Αριστερά όλου του κόσμου σήμερα. Με ορατό πλέον τον κίνδυνο αυτή η συσσώρευση να τείνει να εξαφανίσει και τα όποια υπολείμματα Δημοκρατίας υπάρχουν ακόμα στον κόσμο! Και με ορατό και πάλι τον κίνδυνο μεγαλύτερης αλλαγής του κλίματος, με καταστροφικές συνέπειες, όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά και για όλον τον έμβιο κόσμο της Γης μας.
Είναι λοιπόν μέγιστη ύβρις, ντροπή και ταπείνωση για όλη την ανθρωπότητα, -αλλά και για όλη τη διαιώνια εποποιία της για να επιζήσει – μία χούφτα δισεκατομμυριούχοι να ορίζουν τη μοίρα της. Ενώ όλοι αυτοί, στην ουσία τους είναι πνευματικά ανύπαρκτοι. «Ανυποψίαστα μηδενικά» και εν τέλει πανίβλακες. Γιατί η ανθρώπινη ζωή και μικρή είναι και τα σάβανα δεν έχουν τσέπες για να πάρουν στην ανυπαρξία τους τα δισεκατομμύρια τους,που μ’ αυτά τα δις θα μπορούσε η ανθρωπότητα, αν είχε ουσιαστική Δημοκρατία, να τα δημεύσει και να πρασινίσει όλη τη γη, και τις ερήμους ακόμα, για να υπάρχει «άρτος για όλα τα στόματα» της Γης! Όλοι αυτοί οι πλουτοκράτες του πιο άγριου στην εποχή μας Καπιταλισμού, ορίζουν τις τύχες της ανθρωπότητας και τα κοινοβούλια. Και δεν έχουν καμία σχέση με τη Δημοκρατία και τον ανθρώπινο πολιτισμό. Αντίθετα με την υποκουλτούρα τους, θέλουν να τον εξαφανίσουν. Και από την οποία υποκουλτούρα τους κερδίζουν περισσότερα χρήματα από ότι με τις βιομηχανίες των όπλων τους!
Και ενώ ο Καπιταλισμός γνωρίζει πολύ καλά τη μεγάλη δύναμη του υποπολιτισμού, η ανθρωπότητα -αν όχι στο σύνολο της- συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής Αριστεράς σε όλον τον κόσμο, μοιάζει να μην γνωρίζει την αφυπνιστική δύναμη του πολιτισμού και βουλιάζουμε στην παρακμή. Που αν δεν ανασχεθεί και δεν προκύψει μια νέα ρωμαλέα Αναγέννηση, το θαύμα της ζωής, μπορεί να τελειώσει. Και μαζί του, βέβαια, και ο νεκρόφιλος, στην ουσία του, Καπιταλισμός, από την τερατώδη απληστία του και μισανθρωπιά του. Τον οποίο, τόσο η Ορθόδοξη Εκκλησία, όσο και η Καθολική, δεν τις καταγγέλλουν, δεν τις αφορίζουν. Πράγμα που το έκανε όμως ο ταπεινός ο φτωχός Παπαδιαμάντης μας σε λίγες μόνο γραμμές: «Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αυτή γεννά την αδικίαν, αυτή τρέφει την κακουργίαν, αυτή φθείρει σώματα και ψυχάς. Αυτή παράγει την κοινωνικήν σηπεδόνα».
Αντίρροπη όμως δύναμη προς αυτήν την ολέθρια «σηπεδόνα» είναι ο «Πολιτισμός της ανθρωπιάς, της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, της Ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της Ειρήνης, της φιλοτιμίας, της Ελεύθερης βούλησης και γνώμης, της αξιοπρέπειας, της περηφάνιας, της ομορφιάς. Αυτός ο Πολιτισμός είναι άμυνα και επίθεση στον Καπιταλισμό, και στον Μεσαίωνά του. Είναι ενάντια στη βία του, στην βαρβαρότητα του, στην αποβλάκωση του υποπολιτισμού του. Τις αναφερόμενες αξίες τις υπηρετούσαν κάποτε με θυσίες οι συγγραφείς της Αριστεράς. Οι διανοούμενοι της, οι ποιητές της, οι ηθοποιοί της, οι ζωγράφοι της, οι γλύπτες της. Για τους οποίους όλους αυτούς, ο λαός της Αριστεράς ήταν περήφανος. Ήταν η δόξα του και η τιμή του. Σήμερα ούτε καν τους θυμόμαστε. Ούτε ξέρουμε τα ονόματά τους, τα έργα τους. Ντροπή!
Η Ελλάδα, λόγω της ιστορίας της, λόγω του πρωτόφαντου, πολιτισμού της με τις διαχρονικές του αξίες, (που συνέβαλλαν τα μέγιστα για να προκύψει η Αναγέννηση) έχει την υποχρέωση, έχει την ευθύνη, ως φυσικός κληρονόμος αυτού του Πολιτισμού, να κρούσει τις καμπάνες για την πτώση του στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο. Ένα Μανιφέστο για τον Πολιτισμό, θα έφερνε την Ελλάδα στο προσκήνιο του κόσμου, και θα το θεωρούσε, πολύ φυσικό, που προέκυψε αυτό από την Ελλάδα. Και σίγουρα θα προέκυπτε ένας νέος Φιλελληνισμός, ζωτικής σημασίας για το σήμερα και για το αύριο της Ελλάδας.
Τώρα μπορεί κάποιοι να μου πουν: «Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός. Που ζεις;» «Λυπήσου εκείνους που δεν ονειρεύονται» έλεγε ο Νίκος Καββαδίας. «Να μιλάς ακόμα και στην Έρημο, έστω και αν δεν σε ακούει κανένας», έλεγε ο Καζαντζάκης. Και ο Μπρέχτ: «Ας είμαστε ρεαλιστές, ας επιδιώξουμε το αδύνατο».
Πάντως ότι και να πει κανείς με όνειρα,με αγώνες (και με εφιάλτες) προχωρούσε πάντα ο κόσμος. Και δεν ήταν λίγες οι φορές στην ιστορία του, που κάποια από τα όνειρα του παίρναν εκδίκησή. Και είμαι βέβαιος, πως αν προέκυπτε αυτό το Μανιφέστο, η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού με ενθουσιασμό θα το επικροτούσε. Η Ελλάδα – ιερή και βέβηλη μαζί – όταν, πατά πάνω στο ιερό -Ελευθερία- κάνει εφόδους στους ουρανούς. Και όταν πατά πάνω στο βέβηλο –εμφύλιο, κάνει εφόδους στην κόλαση.
Υ.Γ. Το μότο σε ένα από τα μυθιστιρήματα μου: «ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΩ ΜΑΣ» και με θέμα τον Πολιτισμό μας ήταν: «Ιδού, έρχεται εκείνος ο κύριος των ενυπνίων·20έλθετε λοιπόν τώρα και ας φονεύσωμεν αυτόν και ας ρίψωμεν αυτόν εις ένα εκ των λάκκων· και θέλομεν ειπεί, Θηρίον κακόν κατέφαγεν αυτόν· και θέλομεν ιδεί τι θέλουσιγείνει τα ενύπνια αυτού». Πάντως τα ενύπνια μου αυτά δεν κινδυνεύουν να τα ρίξουν στο λάκκο. Γιατί Κανείς σήμερα δεν κινδυνεύει από αυτά.
