...
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν» |
2 Ιουνίου 2025 |
Είναι η 153η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 212 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:03 – Δύση ήλιου: 20:42 – Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 39 λεπτά
🌓 Σελήνη 6.6 ημερών |
Χρόνια πολλά στους: Ανάληψη, Μαρίνο, Έρασμο, Νικηφόρο,
Νικηφορία, Νικηφόρα και Νεφέλη |
Γεγονότα
1971 – Η 2α Ιουνίου 1971 αποτελεί μία από τις πιο λαμπρές στιγμές στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εκείνη τη μέρα, ο Παναθηναϊκός έγινε η πρώτη —και μέχρι σήμερα μοναδική— ελληνική ομάδα που έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, του σημερινού Champions League. Αντίπαλος στο ιστορικό Γουέμπλεϊ του Λονδίνου ήταν ο μεγάλος Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ, μία από τις κορυφαίες ομάδες όλων των εποχών.
Η πορεία του Παναθηναϊκού προς τον τελικό ήταν ονειρική. Υπό τις οδηγίες του Φέρεντς Πούσκας, ενός εκ των μεγαλύτερων παικτών του 20ού αιώνα, οι «πράσινοι» απέκλεισαν κατά σειρά τη Ζενές Ες (Λουξεμβούργο), τη Σλόβαν Μπρατισλάβας, την Έβερτον και τον Ερυθρό Αστέρα. Η ανατροπή επί των Σέρβων στον ημιτελικό, με το 3-0 στη Λεωφόρο να ανατρέπει την ήττα με 4-1 στο Βελιγράδι, σφράγισε το εισιτήριο για το Γουέμπλεϊ.
Στον τελικό, ωστόσο, ο Άγιαξ ήταν ανώτερος. Με την ταχύτητα, την τεχνική και τη φιλοσοφία του “total football”, οι Ολλανδοί επιβλήθηκαν με 2-0, χάρη σε γκολ των Φαν Ντάικ (αυτογκόλ του Αντωνιάδη) και Χάαν. Ο Παναθηναϊκός πάλεψε, είχε στιγμές, αλλά η ανωτερότητα των αντιπάλων του ήταν εμφανής.
Παρά την ήττα, ο τελικός του Γουέμπλεϊ γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία του συλλόγου και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η ομάδα του Πούσκας ενέπνευσε γενιές φιλάθλων και καθιέρωσε τον Παναθηναϊκό ως ευρωπαϊκή δύναμη εκείνης της εποχής. Από τότε, καμία άλλη ελληνική ομάδα δεν έχει φτάσει τόσο μακριά στη διοργάνωση. Το «έπος του Γουέμπλεϊ» παραμένει σημείο αναφοράς και σύμβολο πίστης, υπερηφάνειας και αθλητικού μεγαλείου.
1992 – Η Ελλάδα απορρίπτει την πρόταση της Πορτογαλικής Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ονομαστεί η Δημοκρατία των Σκοπίων Άνω ή Κάτω Μακεδονία.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η νεοσύστατη τότε χώρα με την προσωρινή ονομασία Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ) επιδίωξε τη διεθνή αναγνώριση. Το ζήτημα της ονομασίας προκάλεσε σοβαρή διπλωματική κρίση με την Ελλάδα, η οποία αντέδρασε έντονα στη χρήση του όρου “Μακεδονία”, θεωρώντας ότι εμπεριέχει αλυτρωτισμό και αποτελεί σφετερισμό της ελληνικής ιστορίας και πολιτιστικής κληρονομιάς.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η Πορτογαλική Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το 1992, επιχείρησε να διαμορφώσει έναν συμβιβασμό. Η πρότασή της προέβλεπε την αποδοχή σύνθετης ονομασίας όπως “Άνω Μακεδονία” ή “Κάτω Μακεδονία”, με στόχο να επιτραπεί στην ΠΓΔΜ να προχωρήσει σε διεθνείς σχέσεις, χωρίς να προκληθεί η Ελλάδα. Ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση απέρριψε άμεσα την πρόταση, κρίνοντάς την ανεπαρκή και προσβλητική για τα εθνικά συμφέροντα.
Η Αθήνα τόνισε πως κάθε χρήση του όρου “Μακεδονία” στη νέα ονομασία δημιουργεί σύγχυση με την ελληνική ιστορική και γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας. Οι έντονες αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας, με μαζικές διαδηλώσεις και εθνική ομοψυχία γύρω από το θέμα, καθόρισαν τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία επέμεινε σε μια λύση που δεν θα περιλάμβανε τον όρο “Μακεδονία”.
Η πρόταση της Πορτογαλίας τελικά αποσύρθηκε και η διαπραγμάτευση μεταφέρθηκε σε διμερές και διεθνές επίπεδο υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Το ζήτημα της ονομασίας παρέμεινε άλυτο για περισσότερα από 25 χρόνια, μέχρι την τελική Συμφωνία των Πρεσπών το 2018, που έφερε την ονομασία “Βόρεια Μακεδονία”.
Γεννήσεις
1897 – Ο Ταν Μαλάκα, γεννημένος στις 2 Ιουνίου 1897 στη Σουμάτρα, υπήρξε μία από τις πλέον εμβληματικές μορφές στον αγώνα της Ινδονησίας για ανεξαρτησία. Κομμουνιστής στο φρόνημα, εθνικιστής στην πράξη και πολιτικός στοχαστής με διεθνή δράση, έζησε μια ζωή γεμάτη εξορίες, καταδιώξεις και αγώνα ενάντια στην ολλανδική αποικιοκρατία.
Αν και συγκρούστηκε συχνά με το ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας (ΚΚΙ), θεωρήθηκε μετά θάνατον «Ήρωας της Εθνικής Επανάστασης» από το ινδονησιακό κοινοβούλιο το 1963. Ο Μαλάκα πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του ως φυγάς, ζώντας στην Ευρώπη και την Ασία, ενώ κατάφερε να συνδέσει τις αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Νοτιοανατολικής Ασίας με την Τρίτη Διεθνή.
Μετά τις σπουδές του στην Ολλανδία, επέστρεψε στην Ινδονησία το 1919 και ασχολήθηκε με τη συνδικαλιστική δράση και την εκπαίδευση των λαϊκών στρωμάτων. Γρήγορα έγινε στόχος των αποικιακών αρχών, εξορίστηκε και ξεκίνησε μια διεθνή περιπλάνηση που τον έφερε στη Μόσχα, τη Μανίλα, την Καντώνα και τη Σαγκάη. Υπήρξε ο πρώτος Ινδονήσιος υποψήφιος για το κοινοβούλιο της Ολλανδίας, ενώ παράλληλα ανέπτυξε στενές σχέσεις με το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, χωρίς όμως να διστάσει να ασκήσει κριτική στην Κομιντέρν.
Παρά τις ασθένειες και τις συνεχείς διώξεις, ο Ταν Μαλάκα συνέχισε να εργάζεται για την ανεξαρτησία της πατρίδας του. Το 1942 επέστρεψε για δεύτερη φορά στην Ινδονησία, υπό ιαπωνική πλέον κατοχή, και συμμετείχε με όλες του τις δυνάμεις στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Η ζωή του τερματίστηκε τραγικά το 1949, λίγο πριν την πλήρη αποχώρηση των Ολλανδών, αφήνοντας πίσω του μία παρακαταθήκη ασυμβίβαστου πολιτικού και επαναστάτη.
Θάνατοι
2023 – Νόνικα Γαληνέα. Στις 2 Ιουνίου, έξι ημέρες πριν συμπληρώσει τα 85 της χρόνια, έφυγε από τη ζωή η Νόνικα (Αντιγόνη) Γαληνέα, μία από τις πιο εμβληματικές παρουσίες του ελληνικού θεάτρου, ηθοποιός, συγγραφέας και μεταφράστρια. Κόρη του δικηγόρου Πέτρου Γαληνέα από την Καρδαμύλη και της Θεοδοσίας (Dorette) Καραϊωσηφόγλου, η Γαληνέα γεννήθηκε στην Αθήνα στις 8 Ιουνίου 1938 και φοίτησε σε ιδιωτικά σχολεία στη Φλωρεντία και τη Ζυρίχη. Ακολούθησε σπουδές δραματικής τέχνης στη Webber Douglas School στο Λονδίνο.
Η καλλιτεχνική της πορεία ξεκίνησε δυναμικά το 1963 στο Θέατρο Τέχνης, δίπλα σε κορυφαίους δημιουργούς όπως ο Κάρολος Κουν, η Κατίνα Παξινού και ο Δημήτρης Χορν. Σημαντικό κεφάλαιο αποτέλεσε η συνεργασία της με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, με τον οποίο συνδέθηκε και προσωπικά για 21 χρόνια. Μαζί ίδρυσαν τα θέατρα Ιλίσια και Στούντιο Ιλίσια, παρουσιάζοντας παραστάσεις υψηλής αισθητικής και θεατρικής αξίας.
Συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, το ΚΘΒΕ και καταξιωμένους σκηνοθέτες όπως οι Βολανάκης, Ευαγγελάτος, Κακογιάννης και Βουτσινάς. Σημαντικές στιγμές της σταδιοδρομίας της περιλαμβάνουν εμφανίσεις στη Μικρή και Μεγάλη Επίδαυρο, στο Μέγαρο Μουσικής και στο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου. Παρότι στον κινηματογράφο η παρουσία της ήταν σύντομη (1968-1972), συμμετείχε σε παραγωγές της Φίνος Φιλμ. Στην τηλεόραση εμφανίστηκε σποραδικά. Ωστόσο, η πολυσχιδής της προσφορά περιλάμβανε και τη μετάφραση 17 θεατρικών έργων, μεταξύ των οποίων κλασικά κείμενα των Ουάιλντ, Ο’Νιλ, Άλμπι και Τενεσί Ουίλιαμς.
Υπήρξε μητέρα τριών παιδιών, εκ των οποίων η Αμαλία και η Αριέττα Μουτούση ακολούθησαν τα βήματά της στο θέατρο. Βραβεύτηκε με το έπαθλο «Κυβέλη» (2006) και το βραβείο «Νίκος Κούρκουλος» (2017), ενώ εξέδωσε και δύο βιβλία, με τίτλους Η ζωή μου και Επέστρεφε.
Η Νόνικα Γαληνέα υπήρξε σύμβολο καλλιτεχνικού ήθους, κομψότητας και εσωτερικής δύναμης. Το αποτύπωμά της στο ελληνικό θέατρο παραμένει ανεξίτηλο. Στη διπλανή φωτογραφία με την Ρένα Βλαχοπούλου (Πηγή: https://el.wikipedia.org/w/index.php?curid=587357)
Στο link που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε
ακόμα περισσότερα γεγονότα που συνέβησαν αυτή την ημερομηνία
Γέγονε την 2α Ιουνίου
……………………………………………………………………
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
.
