Φαίνεται ότι ο μύθος του προπατορικού αμαρτήματος
συνεχίζει να δημιουργεί ενοχικά συμπλέγματα,
οδηγώντας το γυναικείο φύλο
σε μία ανελεύθερη και παραβιασμένη ύπαρξη
του Λάμπρου Κερεντζή*
Κήρυγμα στις Εκκλησίες, στις 8 Σεπτεμβρίου με τίτλο “Για την προστασία της ανθρώπινης ζωής και αποφυγής των αμβλώσεων”, εξαγγέλλει η Ιερά σύνοδος… Που σημαίνει μία εκ νέου υπενθύμιση ότι η γυναίκα δεν έχει το δικαίωμα να διαχειρίζεται το σώμα, τη ζωή, τις σχέσεις της και γενικά το μέλλον της. Αυτό που είναι περίεργο είναι ότι ενώ η θρησκεία είναι ενάντια στην Ελευθερία της γυναίκας, οι εκκλησίες, στη μικρή μας χώρα, είναι γεμάτες από αυτές!
Φαίνεται ότι ο μύθος του προπατορικού αμαρτήματος συνεχίζει να δημιουργεί ενοχικά συμπλέγματα τα οποία μέσα στους αιώνες περνάν από τη μία γενιά στην άλλη οδηγώντας το γυναικείο φύλο σε μία ανελεύθερη και παραβιασμένη ύπαρξη μέχρι σήμερα…
Σκέφτομαι ότι η σχέση θρησκείας – γυναίκας είναι μία πατριαρχικής μορφής σχέση η οποία εκφράζεται μέσα στις εκκλησίες. Μοιάζει με μια σχέση ανισότητας και υποταγής άντρα – γυναίκας, όπου τη θέση του ανδρός καταλαμβάνει ο αντιπρόσωπος του Θεού, ο ιερέας. Ο λόγος του ιερέα είναι ένας λόγος ανδρικός. Είναι ένας λόγος κλειστός, αδιάλλακτος, αποκλειστικός. Ένας λόγος ο οποίος δεν δέχεται αντιρρήσεις και εκφράζει συνεχώς την ανωτερότητα του φύλου του, αναπαράγοντας την ανισότητα και ενοχοποιώντας τη γυναικεία φύση. Η αμαρτία του γυναικείου σώματος είναι η προκλητικότητα του. Μια αμαρτία που έγινε αποδεχτή στο πέρασμα των αιώνων από όλες σχεδόν τις θρησκείες. Για αυτές, η γυναίκα έπρεπε και πρέπει να κρύβει το σώμα της, και να μένει περιορισμένη.
Το γυναικείο σώμα περιορίζεται με στόχο τον περιορισμό της ανδρικής διέγερσης που προκαλεί η θέαση του!! Ο περιορισμός του λοιπόν φαίνεται ότι αφορά αρχικά τον περιορισμό της ανδρικής φαντασίωσης. Δηλαδή στοχεύει την αντρική σεξουαλική επιθυμία περιλαμβάνοντας και τον ίδιο τον κλήρο, του οποίου η απωθημένη σεξουαλικότητα γιγαντώνεται από το ανικανοποίητο των φυσιολογικών αναγκών του. Μπορούμε λοιπόν να ισχυριστούμε ότι η θρησκευτική πίστη για τις γυναίκες δεν είναι παρά ένα ανδρικό μέσο καταπίεσης τους.
Όπως μπορούμε επίσης να ισχυριστούμε ότι η σχέση θρησκείας – γυναίκας είναι μία σαδομαζοχιστική σχέση στο βαθμό που η θρησκεία βασίζεται στο συνεχή στιγματισμό, υποταγή και τέλος τιμωρία του γυναικείου φύλου. Έτσι οι απαγορεύσεις οι οποίες απαιτούνται από τους αντιπροσώπους της εκκλησίας εκφράζουν μια συνεχή άσκηση κυριαρχίας επί του γυναικείου σώματος με τον ίδιο τρόπο που ο Θεός κυριάρχησε επί του σώματος της Εύας.
Η άσκηση κυριαρχίας, δηλαδή εξουσίας, όλοι γνωρίζουμε, ότι δεν στερείται ικανοποίησης και ευχαρίστησης για το άτομο το οποίο την επιβάλλει, ακόμα και αν είναι θεός. Οποιαδήποτε έλεγχος και περιορισμός του άλλου προσφέρει ικανοποίηση σε αυτόν που το επιχειρεί. Η ικανοποίηση όμως η οποία απορρέει από την απαγόρευση, τον περιορισμό, και την άσκηση τιμωρίας, με οποιοδήποτε τρόπο, είναι μία διαστροφικη ικανοποίηση.
Η διαστροφικότητα της έγκειται στο γεγονός ότι δεν στοχεύει την ευχαρίστηση αυτή καθεαυτή, όπως πηγάζει από μια ισότιμη σχέση, αλλά την ικανοποίηση η οποία απορρέει από την άσκηση κτήσης και χειριστικοτητας του άλλου.
Το κήρυγμα στις εκκλησίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εκδήλωση κτητικότητας και χειριστικοτητας του γυναικείου σώματος από το κλήρο, που αναντίρρητα του προσφέρει ικανοποίηση, την όποια δεν μπορούμε να τη θεωρήσουμε φυσιολογική… Άρα ο μύθος του προπατορικού αμαρτήματος συνεχίζει, όπως προανέφερα, να δημιουργεί διαχρονικά ενοχικά συμπλέγματα και σχέσεις βίας ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα και προετοιμάζει, συντηρεί, αναπαράγει και συμμετέχει στη διαμόρφωση ενός κοινωνικού πλαισίου υποταγής της γυναίκας και στέρηση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων της, ακόμα και της ζωή της… σαν θέλημα θεού!!
