Οι μεγαλύτεροι θυμάστε την Αλίκη Γεωργούλη
από τους ρόλους της στο «Θίασο» ή τους «Κυνηγούς»
από τη «Συνοικία το όνειρο» και τον Αλέκο Αλεξανδράκη,
ή από το «Θέατρο Αποθήκη Αλίκη Γεωργούλη»
Δεν είναι σωστό να λέω «οι μεγαλύτεροι», αλλά δυστυχώς η Αλίκη έφυγε νέα, το 1995, και οι μικρότεροι δεν την πρόλαβαν. Κυρίως δεν πρόλαβαν το «Θέατρο Αποθήκη» επί Αλίκης Γεωργούλη – τις ιδιαίτερες παραστάσεις, τα ασυνήθιστα έργα, την καινούργια ματιά και την σφραγίδα της δημιουργού του πάνω στα θεατρικά που ανέβαιναν στην ωραία, μποστική σκηνή του «Αποθήκη».
Ο Μποστ (Μέντης Μποσταντζόγλου, ζωγράφος, φιλόσοφος, στιχουργός και σπουδαίος καλλιτέχνης) ήταν από τους στενούς φίλους και συνεργάτες της Αλίκης, όπως ο μεγάλος Γιάννης Τσαρούχης, ο ζωγράφος Γιάννης Μιγάδης, η Ελένη Γερασιμίδου, η Εύα Κοταμανίδου, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ο συγγραφέας Παντελής Καλλιότσος, η συγγραφέας Άννα Δεημέζη, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Σταμάτης Σπανουδάκης, η Μαριέττα Ριάλδη, η Άννα Φόνσου κι ένα σωρό άλλοι σπουδαίοι Έλληνες με βαριά ονόματα – ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συνθέτες, σκηνογράφοι, μουσικοί, συγγραφείς, ποιητές…
Ο Μιγάδης έκανε τα σκηνικά στο πρώτο έργο που ανέβηκε στο «Αποθήκη», το «Όλο σπίτι, κρεβάτι και εκκλησία» της Φράνκα Ράμε και του Ντάριο Φο. Φωτισμούς έκανε ο Αριστείδης Καρύδης-Φουκς. Μουσική έγραψε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης σε στίχους του Μποστ. Μιλάμε για το 1981, δεν το πρόλαβα ούτε εγώ το έργο – είδα όμως το καταπληκτικό «Λόξα και Δόξα» του ακόμα καταπληκτικότερου Γιάννη Ξανθούλη μερικά χρόνια αργότερα, μου είχε φανεί το πιο μοντέρνο έργο, το πιο σύγχρονο, και το θέατρο μαγικό, και η παράσταση, μεγαλείο.
Η Αλίκη λοιπόν κατάφερε με πολλές δυσκολίες να πάρει μια παλιά αποθήκη ξυλείας στου Ψυρρή, σε περιοχή χωρίς καθόλου θέατρα, να τη μετατρέψει σε θέατρο και μάλιστα ποιοτικό, αλλάζοντας έτσι το προφίλ μιας άγνωστης ως τότε συνοικίας. Ήταν «δύσκολος άνθρωπος» όπως λένε, και παράλληλα «μεγάλη καλλιτέχνης». Το τελευταίο το λένε και όσοι δεν τη γνώριζαν, εκτός που φαίνεται από τους ρόλους της, κι ας μην ήταν πολλοί. Η ζωή της ήταν ακόμα πιο δύσκολη από την ίδια την Αλίκη, γεμάτη σκαμπανεβάσματα, περιπέτειες, αναποδιές αλλά και σημαντικές προσωπικότητες, από αυτές που με τη σειρά τους άλλαξαν το προφίλ της Ελλάδας ολόκληρης.
Τέλος πάντων στο βιβλίο «Από τον Λένιν στον Βερζάτσε» η Αλίκη μιλάει για τη ζωή της, για το θέατρο, τον κινηματογράφο, το Ελληνικό σταρ-σύστεμ και τους σταρ της δεκαετίας του ΄50-’60, το γάμο της με τον Αλέκο Αλεξανδράκη (1956-1965), και μιλάει ανάλαφρα, απλά, ακόμα και για τα πιο τρομερά θέματα. Οι ελληνικές σόου-μπίζνες περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και μέσα από τα μάτια μιας «ουσιαστικά αριστερής αστής», όπως αυτοχαρακτηριζόταν η Αλίκη.
Με ανέκδοτα, περιστατικά, ιστορίες που μοιάζουν φανταστικές αλλά είναι πραγματικές, με ντεσού, με προσωπικό ύφος και χιούμορ, ζωντανεύει μια εποχή, μια θεατρική πρωτοπορία και μια πορεία… που ξεκινάει από τον Λένιν και φτάνει μέχρι τον Βερσάτσε, πράγματι.
Η Αλίκη Γεωργούλη (Αθήνα 22 Δεκεμβρίου 1931 – Αθήνα 25 Ιουλίου 1995) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός.
Σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1953 στο έργο του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω “Ο άνθρωπος του διαβόλου”. Συνεργάστηκε πολλές φορές με τον Μάνο Κατράκη και με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, με τον οποίο παντρεύτηκε το 1956. Χώρισαν το 1965. Μαζί του έπαιξε σε πολλές ταινίες.
Στο σινεμά πρωτοεμφανίστηκε το 1953 στην ταινία Εύα της Μαρίας Πλυτά. Έλαβε μέρος σε 15 ταινίες. Μερικές από αυτές είναι Το αγοροκόριτσο (1959), Ο Ηλίας του 16ου (1959), Έγκλημα στα παρασκήνια (1960), Συνοικία το όνειρο (1961), Ο θίασος (1975).
Μέχρι λίγο καιρό πριν φύγει απο την ζωή έπαιζε στο θέατρο “Αποθήκη” στου Ψυρρή, στην Αθήνα. Πέθανε από καρκίνο και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στο νεκροταφείο Ζωγράφου. Γιος της είναι ο φωτογράφος Γιώργος Καλφαμανώλης.
