15 Οκτωβρίου 2023
Είναι η 288η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 77 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:33 – Δύση ήλιου: 18:48 – Διάρκεια ημέρας: 11 ώρες 15 λεπτά
🌑 Σελήνη 0.6 ημέρας
Χρόνια πολλά στους: Λουκιανό και Λουκιανή
Γεγονότα
533 – Ο βυζαντινός στρατηγός Βελισάριος εισέρχεται θριαμβευτικά στην Καρχηδόνα, την οποία καταλαμβάνει από τους Βανδάλους, φύλο γερμανικής προελεύσεως. Ο Φλάβιος Βελισάριος (505 – Μάρτιος 565) ήταν στρατηγός της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Θεωρείται από τους σπουδαιότερους στρατιωτικούς της βυζαντινής και μεσαιωνικής περιόδου και ένας από τους επιφανέστερους στρατιωτικούς ηγέτες όλων των εποχών. Διακρίθηκε σε όλα τα μέτωπα του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους εκείνης της εποχής (Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική, Ιταλία, Βαλκάνια) με την εξαίρεση της Ισπανίας. Επίσης εισήγαγε πολλές καινοτομίες στην εκπαίδευση και οργάνωση του ρωμαϊκού στρατού της εποχής καθώς και στην τακτική των επιχειρήσεων. Υπήρξε ένας από τους στενούς συνεργάτες του Ιουστινιανού, στην προσπάθεια του τελευταίου να ανασυστήσει την αρχαία ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η ζωή και η σταδιοδρομία του παρουσιάζουν εντονότατες εναλλαγές της τύχης, από τον θρίαμβο και τη δόξα στον παραμερισμό και την απώλεια κάθε εύνοιας, αξιωμάτων και περιουσίας και αντιστρόφως. Ο βίος και τα κατορθώματά του τροφοδότησαν πολλές λαϊκές αφηγήσεις αλλά και λογίους και καλλιτέχνες από τη βυζαντινή μέχρι τη νεότερη εποχή καθώς ο Βελισάριος έγινε παράδειγμα.
Αμέσως μετά τη λήξη της Στάσης του Νίκα, ο Ιουστινιανός άρχισε τις προετοιμασίες για την εκστρατεία κατά του βανδαλικού βασιλείου της Αφρικής. Η αφορμή είχε ήδη δοθεί όταν το 530 ο φιλοβυζαντινός βασιλιάς Ιλδέριχος ανατράπηκε και φυλακίστηκε από τον Γελίμερο, ο οποίος αξίωνε από τον Ιουστινιανό να μην εμπλέκεται στα εσωτερικά του κράτους του. Επικεφαλής ορίστηκε ο Βελισάριος με τον τίτλο του στρατηγού-αυτοκράτορα, δηλαδή αρχιστρατήγου με αυξημένες εξουσίες. Η δύναμη που συγκεντρώθηκε (10.000 πεζοί, 5.000 ιππείς και 3.000 μισθοφόροι) δεν ήταν επαρκής για ένα τέτοιο εγχείρημα. Αιτία αυτού του γεγονότος ήταν η δυσπιστία με την οποία πολλοί αξιωματούχοι αντιμετώπιζαν την εκστρατεία, ιδίως υπό το βάρος της τελευταίας προσπάθειας επί Λέοντος Α΄ (457-474), που είχε καταλήξει σε παταγώδη αποτυχία (468). Ωστόσο δόθηκε στον Βελισάριο ισχυρός στόλος 500 μεταγωγικών και 92 πολεμικών πλοίων και παρά τα αρχικά προβλήματα που ανέκυψαν (απειθαρχία στρατιωτών, χαλασμένες προμήθειες κτλ.), η εκστρατευτική δύναμη κινήθηκε με ταχύτητα και μυστικότητα.
Η Βυζαντινή αυτοκρατορία το 565, έτος θανάτου του Ιουστινιανού. Ο Βελισάριος ήταν από τους κυριότερους συντελεστές της “Ανάκτησης” των δυτικών επαρχιών της παλαιάς Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι ανακτηθείσες περιοχές εικονίζονται με το κίτρινο χρώμα.
Ο βυζαντινός στόλος απέπλευσε στις 21 Ιουνίου 533 κι έφθασε στη Σικελία στα μέσα του Αυγούστου, όπου ο Βελισάριος σταμάτησε για να ανασυντάξει τις δυνάμεις του. Εκεί πληροφορήθηκε ότι οι Βάνδαλοι ήταν ανίδεοι και πλήρως απροετοίμαστοι για τη βυζαντινή εκστρατεία εναντίον τους, Επιπλέον ένα τμήμα της δύναμής τους έλειπε σε επιχειρήσεις εναντίον της επαναστατημένης Σαρδηνίας, πράγμα για το οποίο είχε φροντίσει ο Ιουστινιανός.
Με τις πληροφορίες αυτές οι Βυζαντινοί αναθάρρησαν και έπλευσαν με ακόμη μεγαλύτερες προφυλάξεις για την Αφρική. Αποβιβάστηκαν σε μια απόμερη και υπήνεμη ακτή, περί τα 200 χλμ από την Καρχηδόνα, καθώς ο Βελισάριος έκρινε ότι μια απόβαση κοντά στη βανδαλική πρωτεύουσα ήταν πολύ επικίνδυνη. Πράγματι, η βυζαντινή δύναμη ανασυντάχθηκε, κατασκεύασε στρατόπεδο, ξεκουράστηκε λίγες μέρες και ξεκίνησε για την Καρχηδόνα ανενόχλητη βαδίζοντας κοντά στην ακτή, συνοδευόμενη από τον παραπλέοντα στόλο. Ο Βάνδαλος βασιλιάς Γελίμερος αιφνιδιάστηκε από την είδηση της εισβολής. Πρώτη ενέργειά του ήταν να εκτελέσει τον Ιλδέριχο και τους οπαδούς του, που κρατούνταν φυλακισμένοι. Έπειτα ανακάλεσε το στόλο του από τη Σαρδηνία και έσπευσε να αντιμετωπίσει το μικρό στρατό του Βελισαρίου με τις δυνάμεις που διέθετε εκείνη τη στιγμή (30.000-40.000 άνδρες). Το σχέδιό του ήταν να επιτεθεί στους Βυζαντινούς στην τοποθεσία Δέκιμον, μία στενή κοιλάδα περί τα 15 χλμ νοτίως της Καρχηδόνας. Τα πράγματα όμως δεν λειτούργησαν όπως σκόπευε ο Βάνδαλος ηγεμόνας. Παρόλο που έφερε σε δύσκολη θέση τους Βυζαντινούς, η έλλειψη συντονισμού των στρατιωτών του σε συνδυασμό με την ψυχραιμία και ετοιμότητα του Βυζαντινού στρατηγού χάρισε στον τελευταίο μια συντριπτική νίκη (μάχη στο Δέκιμον, 13 Σεπτεμβρίου 533).
Ο Γελίμερος με τα υπολείμματα του στρατού του τράπηκε σε φυγή προς τα δυτικά (Νουμιδία), ενώ ο Βελισάριος εισήλθε θριαμβευτικά στην Καρχηδόνα δύο μέρες αργότερα. Αμέσως άρχισε να οργανώνει την άμυνα της πόλης και να ενισχύει τα παραμελημένα τείχη της. Επίσης, ήδη από τη στιγμή της απόβασης, είχε δώσει αυστηρές εντολές στους στρατιώτες του να σεβαστούν τις ζωές και τις περιουσίες των κατοίκων της περιοχής, ώστε να εξασφαλίσει τη συνεργασία τους. Από την άλλη, ο Γελίμερος ενισχύθηκε με την άφιξη των δυνάμεων από τη Σαρδηνία και στρατολόγησε αρκετές εντόπιες φυλές. Όταν θεώρησε ότι ήταν αρκετά δυνατός, βάδισε κατά της Καρχηδόνας. Αλλά και ο Βελισάριος επεδίωξε μια ανοιχτή μάχη, καθώς μια μακρά πολιορκία θα κλόνιζε την πίστη πολλών μισθοφόρων του (κυρίως των Ούννων), οι οποίοι μάλιστα είχαν ήδη επαφές με πράκτορες του Γελίμερου. Έτσι βγήκε από την πόλη και περίμενε το στρατό των Βανδάλων στο Τρικάμαρον, 30 χλμ δυτικά της Καρχηδόνας. Η μάχη που δόθηκε στη θέση αυτή (15 Δεκ. 533), σφράγισε τη μοίρα της βανδαλικής Αφρικής. Οι συνασπισμένοι Βάνδαλοι και Βέρβεροι ηττήθηκαν ολοσχερώς. Πλήθος αιχμαλώτων και πλούσια λάφυρα περιήλθαν στην κατοχή των νικητών. Ο Γελίμερος διέφυγε κακήν κακώς προς στα βουνά της ενδοχώρας, αλλά παραδόθηκε λίγες εβδομάδες αργότερα, αφού έλαβε εγγυήσεις από τον Βελισάριο για τη ζωή του.
Η κεραυνοβόλα και, παρά τις μεγάλες δυσκολίες, ολοκληρωτική επιτυχία του Βελισαρίου ξύπνησε τον φθόνο πολλών αυλικών και αξιωματούχων στην Κωνσταντινούπολη. Αυτοί καταφέρθηκαν με συκοφαντίες κατά του στρατηγού στον Ιουστινιανό, υποστηρίζοντας ότι ο κατακτητής της Αφρικής σκόπευε να κρατήσει για τον εαυτό του τις μόλις καταληφθείσες περιοχές και να δημιουργήσει εκεί μια αυτοκρατορία. Ο Ιουστινιανός, για να εξακριβώσει τις προθέσεις του Βελισαρίου, τού πρότεινε να διαλέξει εάν ήθελε να μείνει στην Αφρική ως αρχιστράτηγος ή να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη. Έχοντας πληροφορηθεί τις συκοφαντίες, ο Βελισάριος επέλεξε το δεύτερο κι έτσι το καλοκαίρι του 534 απέπλευσε για την πρωτεύουσα. Ο Ιουστινιανός του έδωσε την άδεια να τελέσει θρίαμβο, στον οποίο τον ένδοξο στρατηγό ακολουθούσαν ο Γελίμερος και πλήθος αιχμαλώτων και λαφύρων. Στα λάφυρα συμπεριλαμβάνονταν οι θησαυροί που είχαν αρπάξει οι Βάνδαλοι από τη Ρώμη το 455. Ο τελευταίος απλός πολίτης που είχε την τιμή να τελέσει θρίαμβο ήταν ο Λεύκιος Κορνήλιος Βάλβος επί αυτοκράτορα Αυγούστου, 550 χρόνια παλαιότερα. Επίσης ο Βελισάριος τιμήθηκε με την υπατεία του έτους 535.
1837 – Ιδρύεται η Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα (Σχολείο των Τεχνών). Πρόδρομη μορφή της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών υπήρξε το Σχολείον των Τεχνών που ιδρύθηκε στην Αθήνα στις 31 Δεκεμβρίου του 1836 (12 Ιανουαρίου 1837 με το νέο ημερολόγιο) και περιλάμβανε τρία τμήματα: το Σχολείο Κυριακών και Εορτών, το σχολείο των Βιομηχάνων Τεχνών και το σχολείο των Ωραίων Τεχνών.[2] Το τελευταίο μετονομάστηκε το 1843 σε ανώτερη Σχολή Καλών Τεχνών πενταετούς φοίτησης, ενώ την περίοδο 1844-1862, το πρόγραμμα διδασκαλίας διαμορφώθηκε σύμφωνα με τα πρότυπα των Ακαδημιών Καλών Τεχνών της Ευρώπης.
Το 1930 με τις ριζικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Βενιζέλου, το Σχολείο των Καλών Τεχνών άλλαξε μορφή και αναβαθμίστηκε σε Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Έως το 1940 στεγαζόταν αποκλειστικά στο κεντρικό κτίριο Αβέρωφ της Πατησίων, που τώρα χρησιμοποιείται κυρίως από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Με πρωτοβουλίες του τότε πρύτανη Νίκου Κεσσανλή, η ΑΣΚΤ από το 1993 στεγάζεται στην οδό Πειραιώς 256, στα πρώην υφαντήρια Σικιαρίδη. Εκεί στεγάζονται όλα τα Εργαστήρια Ζωγραφικής, Γλυπτικής, Χαρακτικής, τα Εργαστήρια των συμπληρωματικών υποχρεωτικών μαθημάτων και των κατ΄επιλογήν υποχρεωτικών εργαστηριακών μαθημάτων, οι κτιριακοί χώροι των Μεταπτυχιακών Προγραμμάτων, η αίθουσα των θεωρητικών μαθημάτων και προβολών, η Βιβλιοθήκη, ο εκθεσιακός χώρος, η αίθουσα θεάτρου, η αίθουσα των Πολυμέσων και της Βιντεοτέχνης, η αίθουσα κινηματογράφου, άλλες αίθουσες διδασκαλίας των μαθημάτων της Νωπογραφίας και Τεχνικής των Φορητών Εικόνων, της Σκηνογραφίας, του Ψηφιδωτού, των Γραφικών Τεχνών, των Υλικών και Τεχνολογίας Υλικών, του Μαρμάρου, της Γυψοτεχνίας, του Ξύλου, του Μετάλλου, και της Κεραμικής. Επίσης, η αίθουσα διδασκαλίας του μαθήματος “Γυμνού Νυκτός”, και το εστιατόριο.
1902 – Ο γερμανός αρχαιολόγος Ρούντολφ Έρντικ ανακαλύπτει το Ασκληπιείο της Κω. Ο Ρούντολφ Στέφαν Βάιγκλ (Rudolph Stefan Weigl, 2 Σεπτεμβρίου 1883, Πσέροφ, Μοραβία – 11 Αυγούστου 1957, Ζακοπάνε) ήταν Πολωνός ιατρός ανοσιολόγος, γνωστός ως ο επιστήμονας που πέτυχε το 1936 να κατασκευάσει το πρώτο αποτελεσματικό εμβόλιο κατά του επιδημικού τύφου.
Ο Βάιγκλ εργάστηκε κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος για να σώσει τις ζωές αμέτρητων Εβραίων, αναπτύσσοντας το εμβόλιο κατά του τύφου και παρέχοντας καταφύγιο για την προστασία όσων υπέφεραν από τους Ναζί στην κατεχόμενη Πολωνία. Για τις συνεισφορές του, ονομάστηκε Δίκαιος των Εθνών το 2003.
Ο πατέρας του Ρούντολφ έχασε νωρίς τη ζωή του, λόγω ενός ατυχήματος με ποδήλατο. Αργότερα η μητέρα του συνήψε έναν δεύτερο γάμο με έναν Πολωνό εκπαιδευτικό και η οικογένεια τελικά μετακόμισε στη χώρα του θετού πατέρα.
Απόφοιτος της Σχολής Βιολογικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Λβουφ, ο Βάιγκλ πραγματοποίησε ακολούθως διδακτορικές σπουδές στα αντικείμενα της ιστολογίας, της ζωολογίας και της συγκριτικής ανατομίας. Μετά από πολύχρονες προσπάθειες, μελέτες και έρευνες, έθεσε ως στόχο του την καταπολέμηση του τύφου που εκείνη την εποχή προκαλούσε τεράστιο αριθμό θανάτων στην Ευρώπη.
Το 1914 κατατάχθηκε στον στρατό, όπου εργάστηκε ως παρασιτολόγος. Μετά από την κατάληψη της Πολωνίας από τους ναζί (1939) ο Βάιγκλ ίδρυσε εργοστάσιο παραγωγής εμβολίων και έσωσε τη ζωή τουλάχιστον 5.000 ασθενών στην Ευρώπη αλλά και σε πολλές χώρες του εξωτερικού, όπου διέθετε τα εμβόλιά του.
Προτάθηκε δις (1942, 1948) για το Βραβείο Νόμπελ αλλά η υποψηφιότητά του ακυρώθηκε την πρώτη φορά από τους Γερμανούς κατακτητές και τη δεύτερη από το μεταπολεμικό καθεστώς της χώρας του, το οποίο τον κατηγόρησε (ψευδώς) ότι είχε συνεργασθεί με τις κατοχικές αρχές.
1940 – Κάνει πρεμιέρα στους αμερικανικούς κινηματογράφους το αριστούργημα του Τσάρλι Τσάπλιν «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ». Ο Μεγάλος Δικτάτωρ (πρωτότυπος τίτλος: The Great Dictator) είναι αμερικανική πολιτική κωμική ταινία του 1940, σε σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή Τσάρλι Τσάπλιν. Πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Τσάπλιν. Αν και οι περισσότερες ταινίες του ήταν βουβές, και ενώ στο Χόλιγουντ είχε ξεπεραστεί αυτό, αυτή η ταινία ήταν η πρώτη του ομιλούσα. Η ταινία του Τσάπλιν, κάνει κριτική στα ολοκληρωτικά καθεστώτα του ναζισμού και του φασισμού, σατιρίζοντας, κατά κάποιον τρόπο,τόσο τον Αδόλφο Χίτλερ, όσο και τον Μπενίτο Μουσολίνι.
Η ταινία αυτή του Τσάπλιν, έγινε η πιο εμπορικώς επιτυχημένη του. Οι κριτικοί την έχουν σε μεγάλη υπόληψη, και τη θεωρούν άκρως σημαντική για την τέχνη της σάτιρας. Ο Μεγάλος Δικτάτωρ, υπήρξε υποψήφιος για πέντε Όσκαρ: Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου, Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου, Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου και Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής. Στην Αυτοβιογραφία του ο Τσάρλι Τσάπλιν, το 1964, είπε, πως αν γνώριζε τις άθλιες καταστάσεις που επικρατούσαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ίσως να μην είχε κάνει ποτέ την εν λόγω ταινία.
Το 1997 η ταινία χαρακτηρίστηκε από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» και επιλέχθηκε να ενταχθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών.
1962 – Ξεσπά η Κρίση των Πυραύλων. Ο αμερικανός πρόεδρος Τζον Φ. Κένεντι πληροφορείται την παρουσία πυραυλικών βάσεων στην Κούβα, από φωτογραφίες αναγνωριστικών αεροπλάνων. Η κρίση ξέσπασε, όταν σοβιετικοί εγκατέστησαν βαλλιστικούς πυραύλους, μέσου και μεγάλου βεληνεκούς με πυρηνικές, κεφαλές στο έδαφος της Κούβας, στον θρυλικό Κόλπο των Χοίρων. Η κρίση διήρκησε συνολικά 38 ημέρες, με τη Γη να έχει σταματήσει να γυρίζει…
Τυπικά, η κρίση άρχισε μια μέρα σαν σήμερα, 15 Οκτωβρίου του 1962 όταν ένα αμερικανικό αναγνωριστικό αεροπλάνο, εντόπισε την παρουσία πυραυλικών βάσεων στην Κούβα. Η ιστορία είχε αρχίσει όμως παλαιότερα: Τον Απρίλιο του 1961, οι ΗΠΑ εκτέθηκαν με την αποτυχία της επέμβασης στον Κόλπο των Χοίρων , σε μια προσπάθεια ανατροπής του Φιντέλ Κάστρο. Μετά τον Κόλπο των Χοίρων, οι ΗΠΑ επέβαλαν εμπορικό εμπάργκο στην Κούβα, ενώ η CIA αύξησε τις παραστρατιωτικές επιθέσεις κατά της Αβάνας. Αυτό ανάγκασε τον Κάστρο να στραφεί προς τη Μόσχα για βοήθεια.
Οι αρνητικές διαθέσεις των ΗΠΑ προς την Κουβανική κυβέρνηση όπως και το οικονομικό εμπάργκο , έφεραν πιο κοντά Κούβα και Σοβιετική Ένωση, με την πρώτη να καθίσταται σχεδόν η μοναδική οικονομική στήριξη του νησιού μετά την συμφωνία ανταλλαγής ζάχαρης και Σοβιετικού πετρελαίου.
Χρουτσόφ και Κάστρο συμφώνησαν στην τοποθέτηση πυραυλικών συστημάτων, τον Μάϊο του 1962, προκειμένου να επιβεβαιώσουν την προστασία της Κούβας από εισβολές. Ουσιαστικά η κίνηση αυτή ήταν αντίποινα κόντρα στο ΝΑΤΟ και η «απάντηση» των Σοβιετικών στην εγκατάσταση αμερικανικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς – Thor – στη Μεγάλη Βρετανία και Jupiter στην Ιταλία και την Τουρκία.
Η εγκατάσταση βαλλιστικών πυραύλων στην Κούβα άρχισε, κρυφά, στα μέσα του 1962 από σοβιετικό προσωπικό. Η Μόσχα πίστευε ότι η Ουάσιγκτον θα αποδεχόταν τελικά το γεγονός ως τετελεσμένο και δεν θα αντιδρούσε.
Σε τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε ο Τζον Κένεντι στις 22 Οκτωβρίου ανακοίνωσε πως ο Αμερικανικές υπηρεσίες ανακάλυψαν εγκαταστάσεις την νησιωτική περιοχή και εξέδωσε προειδοποίηση πως οποιαδήποτε πυρηνική απόπειρα θα θεωρηθεί ως πράξη ορμώμενη από τη Σοβιετική Ένωση και θα υπάρξει απάντηση.
Γεννήσεις
70 π.Χ. – Βιργίλιος. Ο Βεργίλιος γεννήθηκε στο χωριό Andes (σημερινό Βιρτζίλιο (Virgilio)), κοντά στην πόλη Μάντοβα της βόρειας Ιταλίας. Οι γονείς του ήταν ταπεινής καταγωγής, χωρικοί, ωστόσο φρόντισαν να λάβει την καλύτερη δυνατή μόρφωση. Μέχρι την ηλικία των δεκαέξι ετών εκπαιδεύεται στην Κρεμόνα και αργότερα στέλνεται στο Μιλάνο για ευρύτερες σπουδές. Την εποχή αυτή δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ελληνική και λατινική φιλολογία.
Σε ηλικία 18 ετών βρίσκεται στη Ρώμη όπου σκόπευε αρχικά να σπουδάσει ρητορική, ιατρική και αστρονομία. Σύντομα το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται στη φιλοσοφία και για τον λόγο αυτό επισκέπτεται τη Νάπολη όπου γίνεται μαθητής του επικούρειου φιλοσόφου Σείρωνα. Παράλληλα διδάσκεται και ελληνικά. Την ίδια εποχή ο Βιργίλιος ξεκινά να γράφει τα πρώτα του ποιήματα και σταδιακά αφοσιώνεται ολοένα και περισσότερο στην ποίηση.
1810 – Σίμων Σίνας. Η καταγωγή του ήταν από τη Μοσχόπολη Κορυτσάς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Βόρεια Ήπειρος). Ήταν γιος του εθνικού ευεργέτη και επιχειρηματία Γεωργίου Σίνα. Φοίτησε στο κλασικό γυμνάσιο της Βιέννης και σπούδασε φιλοσοφία, ιστορία και πολιτική οικονομία στην ίδια πόλη. Εργάστηκε κατόπιν στις οικογενειακές επιχειρήσεις και υπήρξε γενικός κληρονόμος της κολοσσιαίας πατρικής περιουσίας. Δεν επεξέτεινε όμως τις οικονομικές δραστηριότητες του πατέρα του, αλλά εισήγαγε νέες μεθόδους καλλιέργειας στις απέραντες γαιοκτησίες του.
Υπηρέτησε το ελληνικό δημόσιο ως πρόξενος στη Βιέννη και αργότερα διετέλεσε υπουργός στις εκάστοτε κυβερνήσεις διαφόρων χωρών: στην Αυστρία, στη Βαυαρία και στη Γερμανία. Βοήθησε οικονομικά, μεταξύ άλλων, στην αποπεράτωση της Ουγγρικής Ακαδημίας στη Βουδαπέστη, της Μητρόπολης Αθηνών και της Ακαδημίας Αθηνών, που σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Θεόφιλο Χάνσεν. Στην Αυστροουγγαρία προσέφερε τεράστια χρηματικά ποσά για φιλανθρωπικούς και πνευματικούς σκοπούς: Εμπορική Σχολή Βιέννης, Εταιρεία Φίλων Μουσικής Βιέννης, νοσοκομεία και βρεφοκομεία της Βουδαπέστης.
Στην Ελλάδα ο Σ. Σίνας συνέχισε τις δωρεές του πατέρα του προς φιλανθρωπικά και εκπαιδευτικά ιδρύματα, χορηγώντας σημαντικά ποσά για την αποπεράτωση του Αμαλιείου Ορφανοτροφείου και τη συντήρηση του Αστεροσκοπείου, για την καλύτερη λειτουργία του οποίου τοποθέτησε (1858-1884) τον διακεκριμένο Γερμανό Γιόχαν Φρήντριχ Γιούλιους Σμιτ. Έγινε επίσης κάτοχος οικοπέδων στο κέντρο της Αθήνας και του γνωστού στο Ίλιον «Επτάλοφου» ή «Πύργου της Βασιλίσσης» (1870). Ο ίδιος όμως δεν μπόρεσε να έρθει ποτέ στην Ελλάδα.
Ο Σ. Σίνας χρημάτισε διάδοχος του Γεωργίου Σίνα στο ελληνικό προξενείο της Βιέννης (1856-1858) και στη συνέχεια, αφού πολιτογραφήθηκε Έλληνας (1858), διορίστηκε αμέσως πρέσβης της Ελλάδας στις αυλές της Βιέννης, του Μονάχου και του Βερολίνου. Φιλοοθωνικός, διατήρησε τη θέση του σιωπηρά και μετά τη μεταπολίτευση του 1862, αλλά ύστερα από δύο χρόνια παραιτήθηκε.
Τιμήθηκε επανειλημμένα από την Ελλάδα και την Αυστρία. Το 1864 ο αυτοκράτορας της Αυστρίας Φραγκίσκος Ιωσήφ του απένειμε τον τίτλο του αυλικού μυστικοσυμβούλου. Το κοινωνικό και πολιτιστικό έργο του συνέχισε μετά το θάνατό του η σύζυγός του Ιφιγένεια Γκίκα (1815-1884), η τελευταία από τους ευεργέτες της οικογένειας. Η κόρη του Ελένη παντρεύτηκε τον Γρηγόριο Υψηλάντη, εγγονό του Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Κωνσταντίνου Υψηλάντη.
Ένας κρατήρας στη Σελήνη φέρει το επώνυμό του προς τιμή του.
1850 – Αλέξανδρος Μωραϊτίδης. Γεννήθηκε στη Σκιάθο πρωτότοκος γιος ανάμεσα σε επτά αδέρφια. Ο πατέρας του, εξάδερφος της μητέρας του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, με τον οποίον και διατηρούσε στενή φιλική σχέση, κατάγοταν από αρχοντική οικογένεια απ’ το Μυστρά, ενώ η μητέρα του από ιερατική οικογένεια από τη Σκιάθο. Στο νησί τελείωσε το δημοτικό σχολείο και στη συνέχεια μετέβη στην Αθήνα, όπου αποφοίτησε από το Βαρβάκειο Γυμνάσιο σε ηλικία 21 ετών. Λόγος της καθυστέρησης ήταν η απουσία της τρίτης τάξης του γυμνασίου από τη Σκιάθο που σε συνδυασμό με την οικονομική ανέχεια της οικογένειάς του τον ανάγκασε να περιμένει αρκετά πριν το ταξίδι του στην Αθήνα. Γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ την οποία αποφοίτησε 10 χρόνια αργότερα το 1881. Δίδαξε ως φιλόλογος σε σχολεία της Μέσης εκπαίδευσης και εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Από το 1872 ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία σε έντυπα των Βλάση Γαβριηλίδη και Δημήτριου Κορομηλά από τους οποίος και προέκυψε ή ενασχόληση του με τη δημοσιογραφία, ενώ έγινε και μέλος του Φιλολογικού συλλόγου Παρνασσός και εργάστηκε για μία εικοσαετία ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση.Το 1874 ανέλαβε τη δημοσίευση των πρακτικών της Ελληνικής Βουλής στην Εφημερίδα, ενώ παράλληλα διακωμωδούσε την πολιτική κίνηση από τις στήλες της σατιρικής εφημερίδας Αγορά, την οποία εξέδιδε ο ίδιος.
Στα 1901 νυμφεύτηκε τη Βασιλική Φουλάκη, με την οποία έζησε εν παρθενία. Μετά το θάνατό της στα 1914 ό Μωραϊτίδης εγκατέλειψε τη λογοτεχνική και δημοσιογραφική του δραστηριότητα, βρέθηκε μακριά απ’ τα εγκόσμια και μόνη του ασχολία είχε τη συγγραφή και τη μετάφραση θεολογικών κειμένων ως και το 1919, οπότε πείστηκε από το δημοσιογράφο Στέφανο Δάφνη να τυπώσει τον πρώτο τόμο των διηγημάτων του. Την ίδια χρονιά τιμήθηκε με το Αριστείο των γραμμάτων και των Τεχνών. Το 1926 έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1928 αναγορεύτηκε πρόσεδρο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών Είχε ως πνευματικό πατέρα Γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτη τον Σμυρναίο στο Άγιο Όρος. Λίγο πριν από το θάνατό του εκάρη μοναχός με το όνομα Ανδρόνικος ενώ στα 1929 άφησε την τελευταία του πνοή.
Θάνατοι
1564 – Ανδρέας Βεσάλιος (Andreas Vesalius ή Andries van Wesel, 31 Δεκεμβρίου 1514 – 15 Οκτωβρίου 1564) ήταν Φλαμανδός Ιατρός, Ανατόμος, Φυσιοδίφης, Βιολόγος, Ερευνητής κλπ. Γεννήθηκε στις Βρυξέλλες, όταν το Βέλγιο ήταν τμήμα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Σπούδασε Ιατρική στην Λουβέν και στο Παρίσι. Εταξίδευσε σε πολλές περιοχές της Ευρώπης. Εργάσθηκε στις Βρυξέλλες ως Ιατρός και αργότερα στην Ισπανία ως Ιατρός της βασιλικής αυλής και Καθηγητής στην Πάντοβα. Ο Ανδρέας Βεσάλιος θεωρείται δίκαια ως ο θεμελιωτής της νεότερης Επιστήμης της Ανατομίας. Διάσημη είναι η πραγματεία του στα λατινικά, με τον τίτλο : “De humani corporis fabrica libri septem”, 1543 (Περί της κατασκευής του ανθρώπινου σώματος, Βιβλία επτά, 1543), το οποίο πιθανολογείται ότι εικονογραφήθηκε από τον ζωγράφο Γιαν Γιουστ ή Γιαν φαν Κάλκαρ). Ήταν η πρώτη πλήρης και ακριβής περιγραφή του ανθρώπινου σώματος, η οποία συμπλήρωσε και σε ορισμένες περιπτώσεις διόρθωσε τις σχετικές περιγραφές του μεγάλου ΄Ελληνα Ιατρού της αρχαιότητας Γαληνού, από την Πέργαμο της Μικράς Ασίας. Ο Γαληνός θεωρείται ως δεύτερος σε σπουδαιότητα Ιατρός της αρχαιότητας, μετά τον Ιπποκράτη τον Κώο.
Οπως είναι γνωστό, τόσο κατά την αρχαιότητα, όσο και κατά τον μεσαίωνα ήταν αυστηρά απαγορευμένη η διενέργεια νεκροτομής στα ανθρώπινα πτώματα, για λόγους θρησκευτικούς κ.ά. ΄Ετσι οι Ιατροί και άλλοι επιστήμονες, ήσαν αναγκασμένοι να αρκούνται στις έρευνές των στην νεκροτομή πτωμάτων ζώων και σκεπτόμενοι κατ΄ αναλογίαν, εξήγαγαν συμπεράσματα σχετικά με την ανατομία του ανθρωπίνου σώματος. ΄Οπως είναι γνωστόν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου έζησε και έδρασε περί το 300 π. Χ. ο σπουδαίος Ιατρός Ηρόφιλος ( * Χαλκηδών Βιθυνίας περίπου το 430 π. Χ. – + Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου περίπου 360 π. Χ.), ο οποίος θεωρείται σε σπουδαιότητα τρίτος, ήτοι μετά τον Ιπποκράτη τον Κώο και τον Γαληνό τον Περγαμηνό. Λέγεται ότι ο Ηρόφιλος, με άδεια του Πτολεμαίου, μπόρεσε να διενεργήσει νεκροτομές σε ανθρώπινα πτώματα και να δημοσιεύσει τα συμπεράσματα από τις σχετικές έρευνες. ΄Ομως εξ αιτίας της πυρπολήσεως του ναού της Ειρήνης στη Ρώμη και της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου, όταν κατέλαβαν την πόλη οι ΄Αραβες, τα βιβλία του Ηρόφιλου δεν διετηρήθησαν. Ο σπουδαίος αρχαίος ΄Ελληνας Ιατρός Ιπποκράτης ο Κώος (* Κως 460 π. Χ. – + Λάρισσα 377 π. Χ. ) και στη συνέχεια ο Γαληνός ο Περγαμηνός (*Πέργαμος Μικράς Ασίας 129 μ. Χ. – + Ρώμη 199 μ. Χ.), εγνώριζαν αρκετά καλά την δομή του ανθρωπίνου σώματος, αλλά φαίνεται, ότι οι έρευνές των εστηρίζοντο κυρίως σε παρατηρήσεις επί πτωμάτων ζώων, στα οποία είχαν διενεργήσει νεκροτομή.
Ο Γαληνός προχώρησε πάρα πολύ, περιέγραψε αρκετά καλά την δομή του το ανθρώπινου σώματος και ειδικότερα την κυκλοφορία του αίματος. Διέγνωσε ότι η καρδιά ενεργεί ως ένα υδραυλικό σύστημα και αποτελεί το βασικό όργανο της κυκλοφορίας του αίματος. Πρώτος αυτός διέκρινε τις αρτηρίες και τις φλέβες, καθώς και τα τριχοειδή αγγεία και ανακάλυψε, ότι σε αυτά ρέει αίμα και όχι αέρας, όπως επιστεύετο παλαιότερα. ΄Ηταν ευνόητο, ότι επειδή οι έρευνές του εστηρίζοντο κυρίως στην μελέτη πτωμάτων ζώων, σε ορισμένα σημεία να περιέπεσε σε λάθη. ΄Ομως οι Ιατροί της Ευρώπης μέχρι και τον 16ον αι. μ. Χ. εστηρίζοντο κυρίως στις περιγραφές και στα συμπεράσματα του Γαληνού.
Ο Ανδρέας Βεσάλιος, σπουδαίος Φλαμανδός Ιατρός και θεμελιωτής της νεότερης Επιστήμης της Ανατομίας, ανέταμε ανθρώπινα πτώματα, περιέγραψε με ακρίβεια την δομή του ανθρωπίνου σώματος, διόρθωσε και συνεπλήρωσε τις παρατηρήσεις του Γαληνού και έθεσε τις βάσεις της Επιστήμης της Ανατομίας. ΄Ομως συνήντησε μεγάλη αντίδραση από ομοτέχνους του και άλλους και αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τις Βρυξέλλες και να έλθει στην Ισπανία, ως Ιατρός της αυλής του εκεί βασιλέως.
Δυστυχώς και εκεί αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες. Ειδικότερα κατά την νεκροτομή ανθρωπίνου πτώματος για ερευνητικούς λόγους, άνοιξε τον θώρακα του νεκρού και τότε διαπιστώθηκε, ότι η καρδιά του έπαλε ακόμη. Οι συγγενείς του νεκρού θεώρησαν τότε, ότι ο Ανδρέας Βεσάλιος διά του τρόπου αυτού έγινε η αιτία του θανάτου του μέλους της οικογενείας των, του υπέβαλαν μήνυση και το Δικαστήριο της Ιεράς Εξέτασης του επέβαλε την τιμωρία να καεί ζωντανός. Με την επέμβαση του τότε βασιλέως της Ισπανίας, η ποινή αυτή μετετράπη σε προσκύνημα στα Ιεροσόλυμα. Ο Α. Βεσάλιος πραγματοποίησε το προσκύνημα αυτό στους Αγίους Τόπους του Χριστιανισμού, όμως κατά την επιστροφή του, το πλοίο στο οποίο επέβαινε ναυάγησε πλησίον της παραλίας της Ζακύνθου, των Ιονίων νήσων. Ο Α. Βεσάλιος εσώθηκε μεν, αλλά όντας ήδη άρρωστος και ταλαιπωρημένος από το ταξίδι απεβίωσε στη Ζάκυνθο σε ηλικία 50 ετών και ετάφη εκεί. Η ημερομηνία θανάτου του με το νέο ημερολόγιο είναι η 15 Οκτωβρίου 1564.
Σε κεντρική πλατεία της πόλεως της Ζακύνθου έχει στηθεί τελευταία μνημείο, προς τιμή του Ιατρού και Ανατόμου Ανδρέα Βεσάλιου Αυτό περιλαμβάνει : α) Προτομή του Α. Βεσάλιου από λευκόχρωμο μάρμαρο, με επιγραφή, που αναφέρει τόπο γεννήσεως και ημερομηνία γεννήσεως και θανάτου αυτού και β) ένα άγαλμα από χαλκό, το οποίο παριστάνει ολόσωμο πτώμα ανδρός σε φυσικό μέγεθος, με όλες τις ανατομικές λεπτομέρειες αυτού.
1964 – Κόουλ Πόρτερ. Ο Κόουλ Πόρτερ γεννήθηκε σε μία εύπορη οικογένεια στην Ιντιάνα και παρόλο που ο αυταρχικός παππούς του τον ήθελε δικηγόρο, εκείνος αψήφισε την επιθυμία του και διάλεξε τη μουσική ως επάγγελμα. Πρώιμο ταλέντο, ξεκίνησε μαθήματα πιάνου και βιολιού σε ηλικία μόλις 6 ετών, αλλά σύντομα στράφηκε αποκλειστικά στο πιάνο. Άρχισε να συνθέτει το 1901 και τέσσερα χρόνια αργότερα ξεκίνησε σπουδές στη μουσική Ακαδημία Γουόρτσεστερ. Το 1909 γράφτηκε στο πανεπιστήμιο Γέιλ, όπου έγινε δημοφιλής, συνθέτοντας τραγούδια για την ομάδα ράγκμπι του πανεπιστημίου και τον φοιτητικό επιστημονικό σύλλογο. Όταν εγκατέλειψε το Γέιλ είχε στο ενεργητικό του ήδη περισσότερα από 300 τραγούδια και αρκετές ολοκληρωμένες συνθέσεις. Έκανε το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ με τη μουσική κωμωδία Δες πρώτα την Αμερική (See America First, 1916). Το 1917 ο Πόρτερ μετακόμισε στο κοσμοπολίτικο Παρίσι του μεσοπολέμου. Εκεί γνώρισε τη Λίντα Λι Τόμας, με την οποία παντρεύτηκε το 1919. Στο Παρίσι συναναστρεφόταν με άλλους μουσικούς, συγγραφείς, καλλιτέχνες και διανοούμενους και, επιπλέον, συνέχισε τις μουσικές σπουδές του. Έχοντας κλασική εκπαίδευση, ο Κόουλ Πόρτερ ασχολήθηκε με το μιούζικαλ. Το μεγαλύτερο διάστημα της δεκαετίας του 1920, το έζησε στην Ευρώπη και στα τέλη της δεκαετίας επέστρεψε στις Η.Π.Α., όπου άρχισε να γνωρίζει επιτυχία στις σκηνές του Μπρόντγουεϊ, ενώ η τεχνοτροπία του, η οποία ήταν ένα επιτηδευμένο μείγμα αισθησιασμού, σπιρτάδας και εσωτερικότητας, είχε γίνει ήδη αναγνωρίσιμη.
Η δεκαετία του 1930 ήταν η χρυσή εποχή του Πόρτερ, με πολλές επιτυχημένες παραστάσεις, που τον κατέστησαν ως έναν από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της μουσικής σκηνής του Μπρόντγουεϊ. Σε αντίθεση με πολλούς επιτυχημένους συνθέτες του Μπρόντγουεϊ, ο Πόρτερ έγραφε για τα τραγούδια του τόσο τη μουσική όσο και τους στίχους.
Μετά από ένα σοβαρό ατύχημα που είχε το 1937 κατά τη διάρκεια ιππασίας, ο Πόρτερ έμεινε ανάπηρος και σε συνεχή πόνο. Το ατύχημα τον ταλαιπώρησε σε όλη την υπόλοιπη ζωή του, υποβαλλόμενος στη συνέχεια σε περισσότερες από 30 εγχειρήσεις, αλλά συνέχισε να εργάζεται. Οι παραστάσεις του στις αρχές της δεκαετίας του 1940 δεν περιείχαν τις επιτυχίες των προηγούμενων δεκαετιών, αλλά το 1948 έκανε μία θριαμβευτική επιστροφή με το πιο επιτυχημένο του μιούζικαλ, το Φίλα με, Κέητ (Kiss Me, Kate), χάρη στο οποίο κέρδισε το πρώτο βραβείο Τόνυ για το καλύτερο μιούζικαλ.
Άλλα μιούζικαλ του Πόρτερ είναι τα 50 εκατομμύρια Γάλλοι (Fifty Million Frenchmen, 1929), Η εύθυμη ζωντοχήρα (Gay Divorce, 1932), Εσύ θα με τρελλάνεις (Anything Goes, 1934), Η Du Barry ήταν… κυρία (Du Barry Was a Lady, 1939), Can-Can (1953) και Ένα ζευγάρι μεταξένια καλτσόν (Silk Stockings, 1955), όπου μεταφέρθηκε σε μιούζικαλ η αντικομμουνιστική σάτιρα Νίνοτσκα με την Γκρέτα Γκάρμπο. Όπως έγινε και με άλλους συνθέτες του μιούζικαλ (Τζορτζ Γκέρσουιν, Ρότζερς και Χαρτ) οι πολυάριθμες επιτυχίες του έγιναν στάρνταρντ της παραδοσιακής ποπ και της τζαζ, ενώ ερμηνεύτηκαν και από σύγχρονους καλλιτέχνες. Ανάμεσα τους τα “Night and Day” (1932), “Begin the Beguine” (1934), “I Get a Kick Out of You” (1934), “You’re the Top” (1934), “I’ve Got You Under My Skin” (1936), “It’s De-Lovely” (1936), “My Heart Belongs to Daddy” (1938), “Well, Did You Evah!” (1939) και “I Concentrate on You” (1940). Επίσης, συνέθεσε μουσικές για κινηματογραφικές ταινίες από τη δεκαετία του 1930 έως τη δεκαετία του 1950, συμπεριλαμβανομένων των Ο χορός ειν’ η ζωή μου (Born to Dance, 1936), που περιελάμβανε το τραγούδι “You’d Be So Easy to Love”, Ροζαλί (Rosalie, 1937), που περιελάμβανε το “In the Still of the Night”, Ποτέ δεν θα πλουτήσεις (You’ll Never Get Rich, 1941), Υψηλή Κοινωνία (High Society, 1956), που περιείχε το “True Love”, και Τα κορίτσια (Les Girls, 1957).
Η τελευταία επιτυχία του Πόρτερ ήταν το 1958, για μία τηλεοπτική μεταφορά της ιστορίας του Αλαντίν. Το 1960 το πανεπιστήμιο Γέιλ τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα.
Ο Κόουλ Πόρτερ πέθανε στις 15 Οκτωβρίου του 1964 αφήνοντας πίσω του πλούσιο έργο: από την πιο γνωστή μπαλάντα γουέστερν, το “Don’t Fence Me In” (1934), έως μιούζικαλ και μουσική και τραγούδια σε ταινίες που άφησαν εποχή.
Η ζωή του Πόρτερ μεταφέρθηκε δύο φορές στον κινηματογράφο: η πρώτη ήταν το 1946 στην ταινία Νύχτα και μέρα (Night and Day) με πρωταγωνιστή τον Κάρι Γκραντ, και η δεύτερη το 2004 στην ταινία De-Lovely με πρωταγωνιστή τον Κέβιν Κλάιν. Αναφορές στον Κόουλ Πόρτερ υπάρχουν στο βιβλίο του Γιου Νέσμπε Το αστέρι του διαβόλου[18] και στο βιβλίο του Καζούο Ισιγκούρο Νυχτερινά: Πέντε ιστορίες της μουσικής και της νύχτας. Το τραγούδι “Why Shouldn’t I” του Κόουλ Πόρτερ επιλέχθηκε από το ζευγάρι Τζορτζ Κλούνεϊ και Αμάλ Αλαμουντίν για τον πρώτο χορό στη δεξίωση του γάμου τους.
1980 – Απόστολος Νικολαΐδης. Ο Απόστολος Νικολαΐδης (Φιλιππούπολη, 19 Απριλίου 1896 – Αθήνα, 15 Οκτωβρίου 1980) ήταν διακεκριμένος πολυαθλητής σε ποδόσφαιρο, στίβο, μπάσκετ, βόλεϊ, τένις, διοικητικός παράγοντας –από αθλητής ακόμη– του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου σε διαφορετικές θέσεις και επί σειρά δεκαετιών, καθώς και θεσμικός παράγοντας σε μια σειρά διαφορετικών θέσεων σε όλο το φάσμα του ελληνικού αθλητισμού.
Γεννήθηκε στη Στενήμαχο της Ανατολικής Ρωμυλίας (σήμερα Ασένοβγκραντ Βουλγαρίας) και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη, όπου φοίτησε στη Ροβέρτειο Σχολή.
Ερχόμενος στην Ελλάδα το 1914, αγωνίστηκε με την Εθνική Γυμναστική Εταιρεία και τον Άρη Θεσσαλονίκης στο στίβο και με τον Παναθηναϊκό σε όλα τα αθλήματα. Από τους πρωτοπόρους επίσης σε αγώνες αυτοκινήτων στην Ελλάδα, ήταν δυο χρονιές (1932 και 1933) νικητής στην ανάβαση της Πάρνηθας, το μοναδικό αγώνα τότε.
Έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1920 στην Αμβέρσα ως ποδοσφαιριστής και δεκαθλητής.
Τη διετία 1926 με 1927 διετέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (ΕΠΟ). Ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Ράλι Ακρόπολις ως πρόεδρος της Ελληνικής Λέσχης Αυτοκινήτου & Περιηγήσεων (ΕΛΠΑ).
Διετέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής (ως Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων, ΕΟΑ), ενώ στο διάστημα 1932-1945 γενικός γραμματέας και το 1945-1967 πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Γυμναστικών Αθλητικών Σωματείων (ΣΕΓΑΣ), αποτελώντας μέχρι σήμερα τον μακροβιότερο στην ιστορία του.
Υπήρξε αυτός που –ως παίκτης ακόμα– συνέβαλε στη μετονομασία του Πανελληνίου Ποδοσφαιρικού & Αγωνιστικού Ομίλου σε Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος.[4] Συνέβαλε ακόμα τα μέγιστα για τη μετατροπή του συλλόγου από αμιγώς ποδοσφαρικό σωματείο (το οποίο είχε ιδρύσει ο Γιώργος Καλαφάτης) σε πολυαθλητικό όμιλο και στην αγωνιστική πρόοδο και πρωτοπορία όλων των αθλητικών τμημάτων.
Το 1968 παραπέμφθηκε σε δίκη από τη Δικτατορία για να αποξενωθεί από τις διοικητικές του θέσεις στον ΠΑΟ και τις θεσμικές στον ελληνικό αθλητισμό αρμοδιότητες που κατείχε. Στο πλευρό του ως μάρτυρας υπεράσπισης στάθηκε ο Γιώργος Ανδριανόπουλος, παλαιός προσωπικός αντίπαλος από τον Ολυμπιακό Πειραιώς σε αγωνιστικό επίπεδο, όντας κεντρικός επιθετικός, αλλά και αργότερα σε παραγοντικό από τη θέση του προέδρου στο πειραϊκό σωματείο.
Με την πτώση του καθεστώτος το 1974 εκλέχθηκε πρόεδρος του Παναθηναϊκού Α.Ο. παραμένοντας μέχρι το 1979, το μεγαλύτερο όμως διάστημα και εξαιτίας προβλημάτων υγείας, χρέη εκτελούσε ο Α’ αντιπρόεδρος και αναπληρωτής Πρόεδρος ιατρός Δημήτριος (Μάκης) Ιθακήσιος και όταν παραιτήθηκε ο τελευταίος το 1979, έκτοτε και έως την έναρξη της λειτουργίας των Π.Α.Ε. ο ανιψιός του και πρώην στέλεχος της ομάδας μπάσκετ, Τζακ Νικολαΐδης. Εντούτοις, είχε ήδη διατελέσει αντιπρόεδρος, γενικός γραμματέας, μέλος του διοικητικού συμβουλίου, γενικός αρχηγός και ο ουσιαστικός λήπτης αποφάσεων στο σύλλογο για 40 και πλέον χρόνια. Αποτέλεσμα αυτών υπήρξε να αποκαλείται συχνά τότε και να έχει μείνει γνωστός μετά θάνατον, ως Πατριάρχης του Παναθηναϊκού. Για να τιμηθεί η πολυετής προσφορά του, η γηπεδική έδρα του συλλόγου έλαβε το 1981 το όνομα Γήπεδο Απόστολος Νικολαΐδης.
Σημαντική όμως ήταν και η συνεισφορά του στην ίδρυση της ΑΕΚ. Έχοντας ζήσει για πολλά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, παρότρυνε και συνέδραμε τους λοιπούς Κωνσταντινουπολίτες των Αθηνών στην ίδρυση της νέας ομάδας. Μάλιστα για σημαντικό χρονικό διάστημα, με πρωτοβουλία του, το γήπεδο της Λεωφόρου παραχωρήθηκε προς χρήση της ποδοσφαιρικής ομάδας της ΑΕΚ.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
