Μαϊσάμπελ (Μaixabel)
της Ισιάρ Μπολέιν
Βασισμένη σε μία δολοφονία ενός Ισπανού πολιτικού από Βάσκους αυτονομιστές,
η νέα ταινία τις Ισιάρ Μπολέιν («Η Ελιά») ανασύρει επώδυνα θέματα για τη χώρα,
κερδίζει 3 Γκόγια και γίνεται τεράστια εισπρακτική επιτυχία στην Ισπανία.
Από την Κινηματογραφική Λέσχη σήμερα 23 Ιανουαρίου 2024, στο Δημοτικό Κινηματογράφο ΑΝΕΣΙΣ | Ώρα προβολής: 9:30 μ.μ. Γενική είσοδος: 3 ευρώ Μαθητικό, Φοιτητικό, Ανέργων, Πολυτέκνων, Αμεα: Δωρεάν
Ισπανία, 2022 | Παραγωγή: Κόλντο Ζουάζουα, Χουάν Μορένο, Γκιγιέρμο Σέμπερε
Σκηνοθεσία: Ισιάρ Μπολέιν | Σενάριο: Ισιάρ Μπολέιν, Ίσα Κάμπ
Φωτογραφία: Χαβιέρ Αγκίρε Εράουζο | Μοντάζ: Νάτσο Ρουίζ Καπίλας
Μουσική: Αλμπέρτο Ιγκλέσιας
Πρωταγωνιστούν: Μπλάνκα Πορτίγιο, Λουίς Τοσάρ, Μπρούνο Σεβίγια
Διάρκεια: 115 λεπτά | Διανομή: Weird Wave
Το 2000, η Μαϊσάμπελ έμεινε χήρα με τραγικό τρόπο. Ο σύζυγός της, ο πολιτικός Χουάν Μαρία Χορέκι, δολοφονήθηκε από Βάσκους της οργάνωσης ΕΤΑ (Βάσκοι αυτονομιστές). Το ζευγάρι ήταν μαζί από τα 16 τους χρόνια. Τα χρόνια περνούν, ένας από τους δολοφόνους είναι στη φυλακή, η Μαϊσάμπελ αρχίζει έναν αγώνα για τα θύματα των τρομοκρατικών οργανώσεων, η κόρη μεγαλώνει και γίνεται μητέρα και η ίδια. Δέκα χρόνια μετά πολλά ακόμα έχουν αλλάξει. Πολλοί Βάσκοι αντιστασιακοί αρχίζουν να απομακρύνονται από την ΕΤΑ και να αναθεωρούν. Ανάμεσά τους κι ο δολοφόνος του άντρα της, ο οποίος μέσα στη φυλακή μετανόησε πικρά και αποκήρυξε την ένοπλη βία και τη δράση της οργάνωσης. Ζήτησε από την Μαϊσάμπελ να τη συναντήσει για να της ζητήσει προσωπικά συγγνώμη. Η κόρη της προσπαθεί να την αποτρέψει, αλλά εκείνη έχει αποφασίσει τη δική της διαδρομή προς την επούλωση των τραυμάτων και τη συμφιλίωση με την απώλεια…
Βασισμένο εν μέρει σε αληθινή ιστορία, το δράμα της Ισιάρ Μπολέιν («Η Ελιά», «Ακόμη και η Βροχή») επιχειρεί να περιγράψει το σύνθετο πολιτικό πλαίσιο, μέσα από μια προσωπική ιστορία. Τόσο τα θύματα, όσο και οι δολοφόνοι αποκτούν φωνή, πίσω και πέρα από τις ιδεολογίες. Εχουν γυναίκες, κόρες, μάνες. Εχουν πόνο και τύψεις. Κάθονται σε τραπέζια και κοιτάζονται στα μάτια και λένε δύσκολες αλήθειες. Είναι, και οι δύο, δυστυχισμένοι.
Υπάρχει τρόπος να συμφιλιωθούν οι δύο -εθνικές, πολιτικές- αντίπαλες πλευρές; Υπάρχει χώρος για κατανόηση, αν όχι συγχώρεση; Μπορούν να σταθούν σε όσα τους ενώνουν (συγκλονιστική η στιγμή που η Μαϊσάμπελ αποκαλύπτει στο δολοφόνο τα πιστεύω και τα έργα του πολιτικού άντρα της κι αυτός μένει συγκλονισμένος) κι όχι σε όσα τους χωρίζουν; Οι απαντήσεις είναι δύσκολες, πολύπλοκες, φορτωμένες με συναισθηματικό βάρος και η Μπολέιν, πολύ σωστά, αποφεύγει να τις γενικεύσει σε εύκολα, στρογγυλά συμπεράσματα. Οπως κι ο τίτλος της ταινίας διευκρινίζει, αυτή είναι η ιστορία της Μαϊσάμπελ – κανενός άλλου.
Με ένα τόσο δύσκολο θέμα όμως, είναι αδύνατον να αποφύγεις την παγίδα του μελό. Ενας μετανιωμένος τρομοκράτης και μία γυναίκα με την πολιτική ανοικτότητα να δεχθεί να τον ακούσει, από το χαρτί κιόλας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου: διδακτισμός, πολιτική ηθικολογία, μελοδραματισμός. Και, ναι, υπάρχουν στιγμές που η ταινία ξεφεύγει σε μία χειριστική συγκίνηση.
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα με click στο Posted in Πολιτισμός
