Στέλιος Μερμίγκης: «Η καταθλιπτική κυριαρχία
της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας.»
Το 16ο εκλογοαπολογιστικό συνέδριο της ΠΟΕΔΗΝ, πραγματοποιήθηκε από τις 24 έως τις 27 Μαΐου 2022, στην Αθήνα με τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες. Σ’ αυτές συμμετείχαν 50.000 υγειονομικοί και εξέλεξαν 940 συνέδρους, αριθμός που αποτελεί ρεκόρ εκπροσώπησης στα συνέδρια της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων (ΠΟΕΔΗΝ).
Ας δούμε όμως μερικές παρατηρήσεις, έτσι όπως τις κατέγραψε στο προσωπικό του προφίλ ο φαρμακοποιός του Νοσοκομείου Αγρινίου Στέλιος Μερμίγκης, ο οποίος συμμετείχε στις εργασίες του συνεδρίου με το «Ενωτικό Κίνημα Υγειονομικων για την Ανατροπή» (φωτογραφία ανάρτησης)
«Επιτέλους», σημειώνει ο κ. Μερμίγκης, «έγινε αλλαγή στο καταστατικό της Π.Ο.Ε.Δ.Η.Ν προκειμένου να εγγράφονται στα πρωτοβάθμια σωματεία ως μέλη οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι. Φαίνεται ότι η πίεση και ο τεράστιος όγκος αυτών των εργαζόμενων, πάνω από 30% σήμερα, ανάγκασε τους κυρίαρχους συνδικαλιστές να κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία. Δυστυχώς η πρόταση μας να εγγραφούν και οι εργολαβικοί εργαζόμενοι στα σωματεία δεν πέρασε.
Οι ομιλίες του προέδρου της ομοσπονδίας μας καθώς και του προεδρεύων της ΑΔΕΔΥ έβγαζαν αγωνιστικές φωτιές, οι οποίες όμως έσβηναν με το πέρας τους μιας και οι σύνεδροι της πλειοψηφίας εγκατέλειπαν με ταχύτητα φωτός τον κλιματιζόμενο χώρο, ίσως για κάποια άλλα αγωνιστικά μετερίζια άγνωστα σ’ εμένα
Ελάχιστες οι ομιλίες που ακολούθησαν με τις περισσότερες να πραγματοποιούνται από τους συνέδρους των συνδικαλιστικών σχημάτων της Αριστεράς.
Προκλητική η απουσία των συνέδρων της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ από την αίθουσα δείχνοντας πελώρια περιφρόνηση στους συναδέλφους που τους έστειλαν εκεί με τη ψήφο τους και κυρίως με τα λεφτά τους.
Το χώρο του συνεδρίου μπορεί να μην τον τίμησαν οι σύνεδροι της ΔΑΚΕ αλλά στα τραπεζώματα με τον Πλεύρη σε ταβέρνα στο Χαϊδάρι έδωσαν πρώτοι το παρόν διαφημίζοντας το κιόλας μέσα από τα ψηφιακά τους προφίλ.
Απίθανη η ομιλία του επικεφαλής της ΔΑΚΕ, ο οποίος υποστήριξε ότι η χώρα τα τελευταία 3 χρόνια βρίσκεται σε αναπτυξιακή τροχιά με πτώση του ποσοστού ανεργίας χάρις των επενδύσεων που γίνονται στο Ελληνικό (ναι καλά διαβάσατε), μείωση φόρων, αύξηση συντάξεων, μηδενισμό των επιτοκίων δανεισμού της χώρας, χιλιάδες προσλήψεις στη παιδεία. Το ΕΣΥ δέχτηκε ενίσχυση με 4 χιλ. γιατρούς καθώς και 12 χιλ. λοιπό προσωπικό και άλλες απίθανες ιστορίες, όπως ότι όσοι πιθανόν πέθαναν εκτός ΜΕΘ είναι γιατί δεν υπήρχε επαρκές ειδικευμένο προσωπικό στη χώρα να επανδρώσει τα εκατοντάδες κρεβάτια που άνοιξαν. Όταν τον άκουσα και κυρίως όταν μπήκα στον πειρασμό να διαβάσω το φυλλάδιο τους αναρωτήθηκα αν όλοι αυτοί παίρνουν παραισθησιογόνα και έχουν μια τέτοια αντίληψη της ωμής πραγματικότητας.
Συνάδελφος που δουλεύει χρόνια στην απεξάρτηση μου απάντησε ότι αν έπαιρναν τέτοιες ουσίες είναι σίγουρο ότι θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση.
Από κάποιους συνέδρους έγινε καταγγελία για την ύπαρξη σωματείων σφραγίδας δηλ ανενεργά όπου έκαναν εκλογές πως άραγε; και έστειλαν αντιπροσώπους στο συνέδριο δείχνοντας μια ακραία μορφή συναλλαγής με τους κυριάρχους συνδικαλιστές προκειμένου να διαμορφωθούν οι γνωστοί συσχετισμοί. Οι καταγγελίες αυτές δεν διαψεύστηκαν από κανέναν προφανώς γιατί είναι μια πρακτική που ακολουθείται χρόνια τώρα
Το ΕΣΥ τα δυο τελευταία χρόνια βρίσκεται στη δίνη του κυκλώνα και όλες οι διαχρονικές πολιτικές των κυβερνήσεων που εφαρμόστηκαν πάνω στο σώμα του βγάζουν στον αφρό το σύνολο των παθογένειών του Η πανδημία που συντάραξε συθέμελα όλες τις πτυχές της κοινωνίας μας δεν φαίνεται να ήταν μέχρι ώρας τουλάχιστον ικανή να αλλάξει ριζικά τις πολιτικές και συνδικαλιστικές αντιλήψεις στο χώρο της δημόσιας υγείας. Οι συσχετισμοί που αποτυπώθηκαν από την κάλπη της ομοσπονδίας με την καταθλιπτική κυριαρχία της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, με την τελευταία να αυξάνει μάλιστα κατά δυο έδρες την δύναμη της, δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας.
Όσοι τοποθετούν τους εαυτούς τους στην αντίπερα όχθη από συνδικαλιστικές πρακτικές που προτάσσουν τις συναλλαγές, το ρουσφέτι και το ατομικό βόλεμα έχουν πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουν προκειμένου να καταστούν οι δικές τους αξίες και οι αντιλήψεις πλειοψηφικές. Χρειάζεται όμως πείσμα, ευρηματικότητα και κυρίως διάθεση σύγκρουσης, όχι μόνο με τις κυρίαρχες πολιτικές που εκπορεύονται από τους υπουργικούς και κυβερνητικούς θώκους, αλλά και με τους στυλοβάτες αυτών που δυστυχώς μπορεί να είναι δίπλα μας.»
