...
Νικολέτα Γερολιμίνη
| Το «ευσυγκίνητο», το «θέμα» και το «θέαμα» |
Ας σταματήσουν επιτέλους οι δακρύβρεχτες διατυπώσεις
και και τα «ρίγη συγκίνησης»
| Αρκεί μια ματιά στην ειδησεογραφία της ημέρας, για να έρθεις αντιμέτωπος με μια ιστορία τρέλας, επενδυμένης -τις περισσότερες φορές- με τον προστατευτικό κομφορμισμό του «πολιτικά ορθού», που στην καλύτερη των περιπτώσεων σε «χαλάει» και σε υποβάλλει σε αδιέξοδους εσωτερικούς διαλόγους και στην χειρότερη σε «παραλύει», σε απελπίζει, κλονίζει τα «ιερά και όσιά» σου και σε εκθέτει σχεδόν ανυπεράσπιστο σε μια υποκουλτούρα βαρβαρότητας και κοινωνικής υποκρισίας.
Μιλάω για τον ανάπηρο μαθητή του Ενιαίου Ειδικού Επαγγελματικού Γυμνασίου –Λυκείου Λαμίας που «σηκώθηκε» ή τον «σήκωσαν» από το αναπηρικό του αμαξίδιο, για να παρελάσει όρθιος με τη βοήθεια ενός συμμαθητή του, μπροστά από τους επισήμους, με το πλήθος να φουσκώνει από περηφάνια και πατριωτισμό για τον «ηρωισμό» του παιδιού.
Το βίντεο έγινε viral, ακολούθησαν δακρύβρεχτα posts με χιλιάδες κοινοποιήσεις, αδιαφορώντας για το αν το παιδί έγινε ατραξιόν και το ευαισθητοποιημένο κοινό αφού χόρτασε από συγκίνηση και εκτόνωσε την φιλοστοργία του προς το ΑΜΕΑ, πήγε να αναπαυθεί στο σπιτάκι του με τη σιγουριά ότι στάθηκε στο ύψος της περίστασης και έγινε αλληλέγγυο. Δεν έχει σημασία- ή μάλλον φαντάζει άσχετο- που ένας από αυτούς αύριο πιθανώς να τού κλείσει με το αυτοκίνητό του μια ράμπα διέλευσης ή να τού πάρει μια θέση στάθμευσης…Δεν έχει σημασία που ο ανάπηρος στην προσπάθειά του να κινηθεί ελεύθερα μέσα στην πόλη, θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια πινακίδα σε λάθος σημείο ή ένα κάδο απορριμμάτων, ας πούμε… Ή καλύτερα ας μην πούμε. Ας υποκλιθούμε μπροστά στην κοινωνική υποκρισία, στην πατενταρισμένη ευαισθησία που στερείται ουσίας και περιεχομένου.
Ας σταματήσουν επιτέλους οι δακρύβρεχτες διατυπώσεις και τα “ρίγη συγκίνησης” για τον επιβεβλημένο κοινωνικά “ικανοτισμό” των αναπήρων. Μήπως άραγε στη συνείδηση του πλήθους – χειροκροτητή η δύναμη αυτών των ανθρώπων επιβεβαιώνεται μόνο όταν αφήνουν το αμαξίδιό τους, το οποίο ενδόμυχα οι “ευαίσθητοι” θεωρούν όχι μέσο αυτονομίας αλλά καθήλωσης;;;
Το “ευσυγκίνητο” με τέτοια στιγμιότυπα κοινό, όπου “θέμα” και “θέαμα” είναι ένας ανάπηρος που παρελαύνει όρθιος (ανεξάρτητα από το αν ο ίδιος θέλησε να το κάνει), πρέπει να ξέρει ότι οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν χρειάζονται και δεν επιδιώκουν τέτοιες “συγκινήσεις”, οι οποίες το μόνο που προδίδουν είναι κεκαλυμμένο οίκτο για φυσική κατωτερότητα αυτών των ανθρώπων.
Αν κάποιοι δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν και να αποτάξουν τον κρυφορατσισμό τους, ας περιορίσουν τουλάχιστον τις εκρήξεις «αγάπης», που αναδύουν μόνο δικούς τους φόβους, δικά τους αδιέξοδα, δικές τους προκαταλήψεις και εν τέλει δικές τους «αναπηρίες», απέναντι στις οποίες ως κοινωνία επιβάλλεται να γίνουμε ρατσιστές.
