Τρεις Γυναικοκτονίες σε 48 ώρες, 12 σε 8 μήνες,
δεν είναι απλά ένας τραγικός απολογισμός
Είναι και η ζωντανή απόδειξη ότι θεσμικά, δεν έχει κινηθεί τίποτα, παρά τις εξαγγελίες των τελευταίων μηνών, για να προστατευτούν οι θυληκότητες από τους βιαστές και τους δολοφόνους τους. Αντιθέτως, ο μηχανισμός ενοχοποίησης των θυμάτων, έχει χτυπήσει κόκκινο.
Η 40χρονη της Ζακύνθου, περίπου 30 λεπτά πριν πέσει νεκρή από τα χέρια του συζύγου της είχε πάει στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, όπου κατήγγειλε για ακόμη μια φορά τον σύζυγο της για βίαιη και κακοποιητική συμπεριφορά.
Οι αστυνομικοί που δεν τη συνόδευσαν καν στο σπίτι της, κλήθηκαν αργότερα να μαζέψουν το πτώμα της.
Αλήθεια, πώς αισθάνθηκαν;
Αν δολοφονείται άλλη μια γυναίκα που έχει ζητήσει τη βοήθεια των αρχών, πώς νιώθουν εκείνες που δεν έχουν τολμήσει να φτάσουν καν στο τμήμα;
Η 17χρονη του Περιστερίου δολοφονήθηκε επίσης μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Ο θάνατός της ήταν ασφυκτικός. Δηλαδή, κάποιος της έκλεισε τη μύτη και το στόμα για να μην μπορεί να αναπνεύσει.
Η 56χρονη του Ρεθύμνου σφάχτηκε κυριολεκτικά από τον σύζυγο της επίσης μέσα στο ίδιο της το σπίτι.
Οι γυναίκες αυτές σύμφωνα με τον κ. Κατερινόπουλο ήταν αναποφάσιστες.
Γιατί τι μπορεί να κάνει η αστυνομία αν κι αυτές δεν έχουν αποφασίσει τι θέλουν, να μείνουν ή να φύγουν όπως είπε σε συνέντευξη του.
Γιατί για τον εκπρόσωπο της πολιτείας και το αστυνομικό σώμα που υποτίθεται μας προστατεύει, το πιο εύκολο πράγμα για μια γυναίκα που κακοποιείται είναι να αφήσει το σπίτι στο οποίο ζουν τα παιδιά της όπως η 56χρονη του Ρεθύμνου, ή το σπίτι στο οποίο ζει με την οικογένεια της μια 17χρονη.
Αλλά ακόμα κι αν έφευγαν από τα σπίτια τους, οι γυναικοκτόνοι όπως έχουμε δει από τα αιματοβαμένα δελτία, τις πετυχαίνουν στα βράχια της Ρόδου, σε απομακρισμένες παραλίες νησιών κοκ.
Όμως δεν του ξέφυγε η φράση του ταξίαρχου της αστυνομίας που αντί να κάνει αυτοκριτική κλαίγοντας, μας υπέδειξε ποια «λάθη» κάνουν οι γυναίκες που σφαγιάστηκαν.
Ούτε αγνοεί το γεγονός ότι ακόμα κι αν έφευγαν, δεν υπάρχει καμία εστία διαθέσιμη από την πολιτεία στην οποία να είναι πραγματικά ασφαλείς. Δεν υπάρχει καμία οργανωμένη διαδικασία που να παραπέμπει τον κακοποιητή άμεσα και να διασφαλίζει το θύμα.
Η ενοχοποίηση των θυμάτων είναι το παντοδύναμο άλλοθι του συστήματος, για να διαιωνίζεται η κατάσταση και για να δικαιολογήσει τη μηδενική μέριμνα. Να μην κατηγορηθεί η πολιτεία, ότι εδώ υπάρχει μια συνενοχή. Ότι το αίμα είναι στα χέρια όλων των κυβερνήσεων που δεν πράττουν τα απαραίτητα, όλων των πολιτών που συνεχίζουν να αθωώνουν τους θύτες και να ενοχοποιούν το θύμα.
Η φράση αυτή δεν ειπώθηκε τυχαία λοιπόν, όπως δεν πήγε τυχαία προσκεκλημένος στην ΕΡΤ ο Μπαλάσκας που έλεγε αναφερόμενος στον δολοφόνο της Κάρολαιν «αν δεν ήταν βλάκας, θα είχε παραδοθεί και σε 4 χρόνια θα ήταν έξω».
Το αίμα είναι σε κάθε φράση που δικαιώνει την πατριαρχία.
Στο «Μετανιώνω αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Με απατούσε και έχασα τον έλεγχο» που ακούσαμε από δράστη.
Στο «γνωρίζαμε πως ξεφεύγει αλλά δεν περιμέναμε να τη σκοτώσει γι’αυτό δεν καταγγείλαμε», στο «δεν μπορέσαμε να τη βοηθήσουμε γιατί δεν έκανε καταγγελία στο τμήμα», στα «τι γύρευε εκεί και τι γύρευε μαζί του», στα «τι φορούσε και που ήταν η οικογένεια της να τη μαζέψει».
Το μαχαίρι κρατάει το σύστημα που ξεπλένει τους δράστες, βιαστές και δολοφόνους, όπως λέει πολύ εύστοχα το παρακάτω τραγούδι. Και το κρατούν υπουργοί, δικαστικοί, αστυνομικοί κι όσοι αναπαράγουν το εμετικό κατηγορητήριο όταν πρόκειται για τα θύματα, είτε άμεσα είτε έμεσα.
Κι όσα χρόνια κι αν εκτίσουν οι γυναικοκτόνοι στις φυλακές, δεν θα πάψουμε να θρηνούμε θύματα αν δεν συγκρουστούμε με τον μεγάλο θύτη: Το σύστημα που τους ξεπλένει όπως λέει το φεμινιστικό τραγούδι παρακάτω, ένα ακόμα δείγμα της αλληλεγγύης συλλογικοτήτων που δίνουν έναν αγώνα συγκινητικό.
