Δεν έχουμε δίκιο
επειδή είμαστε αριστεροί ή αναρχικοί
αλλά πλέον, πρέπει να αποδείξουμε το δίκιο
- από το προφιλ του
Νώντα Σκυφτούλη
Είναι γνωστό στους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ ότι έπεσα έξω μόνο 10 μονάδες διαφορά που περίμενα στις πρώτες, ενώ στις δεύτερες 1,5%, γιατί περίμενα 16%. Και τούτο διότι από καιρό έβλεπα -μετά την απομυθοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ- πρώην στελέχη της αριστεράς, πρώην κνίτες αλλά και πρώην ζωντανά στελέχη της αντιεξουσίας -Αναρχίας να πηγαίνουν στη Ν.Δ. του Μητσοτάκη χωρίς ίχνος ενοχής και με ιδιαίτερο θάρρος. Το «χειρότερο» είναι ότι εγώ συνέχισα να τους μιλάω και να κριτικάρω τη στάση τους και μάλιστα όχι με όρους προδοσίας. Καταλάβαινα ότι δεν με έπαιρνε να το κάνω αυτό, παρόλο που σα μεγαλύτερος πρόλαβα τους «προδότες» τους «ασφαλίτες» πρώην συντρόφους, που απομακρύνονταν από τις «επαναστατικές» οργανώσεις.
Γίνανε λοιπόν δεξιοί όλοι αυτοί, σκεφτόμουνα;
Όχι δεν έβλεπα κάτι δεξιό στα λεγόμενά τους εκτός από την υποστήριξη του καπιταλισμού, που πλέον η διαχείρισή του είναι κοινός τόπος για τη Δεξιά και την Αριστερά. Ενώ πιο φυσιολογικό θα μου φαινόταν να πηγαίνανε στην αριστερά, στο ΣΥΡΙΖΑ εννοώ, όμως σε αυτούς φαινόταν οπισθοδρομικό.
Ώσπου το κατάλαβα όλο το σκηνικό στην προεκλογική περίοδο.
Η προεκλογική προπαγάνδα των γενικώς ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ εξαντλούνταν σε μια κριτική, σε ένα υπάρχον που δεν υπήρχε, με όπλα της κριτικής μιας προγενέστερης εποχής. Λιμοκτονία συνταξιούχων αυτοκτονίες ανέργων, Ορμπάν, διάλυση νοσοκομείων, ιδιωτικοποιήσεις παντού διάλυση του κοινωνικού κράτους. Αυτά με γλάσο από κομμάτια πολιτικής θεολογίας «νεορομαντισμού» προγενέστερων αφηγημάτων, φτάνοντας οι πιο μοντέρνοι μέχρι τη Μακρόνησο και τον Άι Στράτη, πατώντας σε αυτά τα ιερά για εκλογικούς λόγους.
Ήταν πολύ εκνευριστική για μένα, πάρα πολύ, περισσότερο ακόμα και από την συμπαράσταση που έκαναν -οι ίδιοι θάταν- και στον Καστανά της Θεσσαλονίκης (Μου έχει μείνει απωθημένο αυτή η υποκρισία, γιατί τους είχαμε πάντα στη φέρμα όλους τους καστανάδες των πόλεων).
Αν και θεωρητικά με «συμφέρει» πολιτικά να είναι κυβέρνηση ένα αριστερό ή προοδευτικό κόμμα. Και λέω θεωρητικά, διότι εμείς τις καταλήψεις που χάσαμε τις πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι η δεξιά, αλλά σα μεγαλύτερος δεν υπάρχει περίπτωση να δω ποτέ με καλό μάτι τη δεξιά ή την κεντροδεξιά μεριά.
Ένας νεώτερος όμως;
Όσο λοιπόν μιλούσαν οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ τόσο έπεφτε το ποσοστό. Είπα σε μερικούς βουλώστε το και μάλιστα όχι με κακό τρόπο αλλά με θετικό αίσθημα, γιατί θα έκαναν καλό στο κόμμα τους. Όχι, αυτοί συνέχισαν και στις δεύτερες εκλογές. Πρώτη η Ν.Δ. στους ανέργους, στους συνταξιούχους, στη νεολαία, στη Β’ Αθηνών αλλά και στη Β’ Πειραιώς. Ρε μάγκες, μην το περνάτε έτσι… Πρώτη φορά γίνονται αυτά τα πράγματα.
Τελικά το οριστικό συμπεράσματα είναι: οι συριζαίοι και όλο το φάσμα της αριστεράς μάλλον ξεμείνανε οριστικά από επιχειρήματα. Η δεξιά τα ενσωμάτωσε όλα και η διαχείριση του ρεαλισμού πέρασε σε αυτούς που τον κατέχουν, στους συντηρητικούς δλδ. Είναι η εποχή τους. Και αυτή η ηγεμονία του ρεαλισμού είναι οριστική σύγχρονη και απολύτως αθεϊστική. Μακριά λοιπόν από την πολιτική θεολογία τα κατά συνθήκη ψεύδη προκειμένου να πάμε για σκληρούς αγώνες και εμφυλίους που είναι καθ’ οδόν και δεν θα προειδοποιήσουν κανέναν. Και δεν θα είναι αριστερά-δεξιά τα πράγματα αλλά πολύ πιο σοβαρά και ανεξέλεγκτα.
Υ.Γ. Τελευταίο. Δεν έχουμε δίκιο, επειδή είμαστε αριστεροί ή αναρχικοί αλλά πλέον, πρέπει να αποδείξουμε το δίκιο. Αλλιώς αγαπάμε ΟΑΚΚΕ
