«Εβδομήντα πέντε ετών, ρε παιδάκι μου, και εγχείρηση;
Πεταμένα λεφτά, βρε παιδί μου! Βρε πεταμένα λεφτά!»
- του Στέλιου Μερμίγκη
Το νομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση νύχτα για την μεταρρύθμιση του ΕΣΥ μου έφερε στο νου την ατάκα του Θ. Τζενεράλη από την περίφημη ταινία Σάντα Τσικιτα, ο οποίος αναφερόμενος στη μητέρα του υπαλλήλου του (Β. Λογοθετίδης) που του ζητούσε δανεικά για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα υγείας της μητέρας του, αναρωτιέται και διατυπώνει τη θέση: «Εβδομήντα πέντε ετών, ρε παιδάκι μου, και εγχείρηση; Πεταμένα λεφτά, βρε παιδί μου! Βρε πεταμένα λεφτά!»
Το 1953 στη Ελλάδα που κατά τον πρωθυπουργό βρέθηκε στη σωστή πλευρά της ιστορίας η αντίληψη αυτή ήταν κυρίαρχη. Από τότε ευτυχώς κύλησε πολύ νερό και το 1984 ιδρύεται το ΕΣΥ που φιλοδοξεί και εν πολλοίς το καταφέρνει πάρα τις τεράστιες αδυναμίες του αυτές τις αντιλήψεις να τις στείλει στο χρονοντουλαπο της ιστορίας και οι νεότερες γενιές απλά να γελούν με τις τερατώδεις αυτές ατάκες. Η κοινωνική αυτή κατάκτηση φαίνεται ότι ενοχλεί όλους τους θιασώτες που θεωρούν ότι τα προβλήματα του καθενός βρίσκουν τις λύσεις τους δια μέσω των ατομικών πρωτοβουλιών δηλαδή της περίφημης ατομικής ευθύνης. Το κοινωνικό κράτος αποτελεί τεράστιο εμπόδιο στην απληστία τους για περισσότερη συσσώρευση πλούτου.
Η πανδημία που ακόμη σπέρνει νεκρούς καθιστώντας τη χώρα μας στη θλιβερή πρωτιά ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ θα έπρεπε να είχε σβήσει τις όποιες αντιρρήσεις είχε το κυβερνητικό πολιτικό προσωπικό για το περαιτέρω ξεχαρβάλωμα του ΕΣΥ. Προφανώς οι αδηριτη ανάγκη για αύξηση της κερδοφορίας του ιδιωτικού τομεα και η δυνατότητα του καθηγητικου κατεστημένου να μπορούν να αλωνίζουν ανενόχλητοι είναι πιο σοβαρή από τον σχεδιασμό και τη δημιουργία ενός πραγματικού δημοσίου δωρεάν καθολικού συστήματος υγείας που θα αντιμετώπιζε το σύνολο των προβλημάτων υγείας με τον τρόπο που αρμόζει στην εποχή μας.
Το νομοσχέδιο αυτό λοιπόν θα πρέπει να αποτελεί αιτία ξεσηκωμού όχι μόνο για την πλειοψηφία των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία αλλά και για το σύνολο του κόσμου της εργασίας που οφείλει να αρνηθεί να βρεθεί μπροστά σε καταστάσεις που θα θυμίζουν άλλες μαύρες εποχές. Δεν θα γυρίσουμε τα ρολόγια πίσω στο 1953 όσο και αν κάποιοι τα νοσταλγούν.
Υ.Γ: Για όσους έχουν την εντύπωση ότι έχουν κάνει τα κουμάντα τους και με τα φράγκα τους θα μπορέσουν να έχουν τις απαιτούμενες υπηρεσίες υγείας όταν τις χρειαστούν να τους θυμίσω ότι ο ιδιωτικός τομέας στη πανδημία λακησε από τη μάχη και δεν δεχόταν κανέναν όσο φραγκατος και αν ήταν. Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση
