«Αμόκ», του Ντίνου Δημόπουλου
Πατριαρχία, Μητριαρχία, #ΜeΤoo, Φασιμός, όλα σε μια ταινία
Επιμέλεια Λ.Τ.
Ο αγγλικός τίτλος του Αμόκ («The Rape») εκφράζει μάλλον περισσότερο την ταινία -μια ιστορία τολμηρή ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα. Ο συγγραφέας Γιώργος Ανδρίτσος, σημειώνει πως «ο σκηνοθέτης κάνει ένα σχόλιο για τη σκληρότητα του σωφρονιστικού συστήματος στην Ελλάδα», σε μια περίοδο που μόλις είχε λήξει ο εμφύλιος και «οι φυλακές και τα ξερονήσια ήταν γεμάτα από αγωνιστές της αριστεράς», ενώ στην ταινία θίγεται το ζήτημα της ατιμωρησίας των εγκληματιών πολέμου.
Αυτή όμως δεν ήταν η μοναδική πρωτοπορία της ταινίας. Στο «Αμόκ» 9 νεαρές κοπέλες που το έσκασαν από το αναμορφωτήριο καταφεύγουν σε ένα ερημονήσι, στο οποίο συναντούν έναν πρώην ναζί αξιωματικό, που μαζί με την ομάδα του, τις εκμεταλλεύεται, με αποκορύφωμα έναν ομαδικό βιασμό που καταγράφηκε «μ’ όλη του την ωμότητα και τη βιαιότητα που απαιτούσε ένα ρεαλιστικό γύρισμα», όπως γράφει ο ίδιος ο Δημόπουλος στο βιβλίο του «Ένας σκηνοθέτης θυμάται» (1998). Αυτή δεν είναι μια ταινία που παρουσιάζει τις γυναίκες αβοήθητες και αδύναμες, όπως έχουμε συνηθίσει στον ελληνικό -και όχι μόνο- κινηματογράφο. Οι πρωταγωνίστριες του Δημόπουλου ήταν άγριες, δυναμικές και στο τέλος κατάφεραν να κατατροπώσουν τους βιαστές τους.
. Πώς αποτύπωσε το ελληνικό σινεμά εποχές που πέρασαν (πέρασαν;); Πώς προφήτεψε μια εποχή που αλλάζει (αλλάζει;); Πώς διαπραγματεύτηκε το ελληνικό σινεμά όρους και έννοιες που προκαλούν δυναμικές αλλαγές στη δημόσια σφαίρα και επαναπροσδιορίζουν χρόνια παγιωμένες αντιλήψεις;
Οι τρεις ηθοποιοί της ταινίας, η Ζέτα Αποστόλου, η Φλωρέττα Ζάννα και η Νίκη Τριανταφυλλίδη, δέχτηκαν άκρως επικριτικά και εξευτελιστικά σχόλια, λόγω της συμμετοχής τους σε μία ταινία που περιλάμβανε γυμνές σκηνές. Οι αντιδράσεις ήταν πολλές και τελικά η ταινία αποτέλεσε εισπρακτική αποτυχία. Παρ’ όλα αυτά, παίχτηκε στους κινηματογράφους της Νέας Υόρκης επί 14 εβδομάδες, ενώ στην Ιαπωνία επί 2 χρόνια.
