.
Ο γέγονε… Γέγονε
| Γεγονότα
1825 – Καθώς κανένας υποψήφιος δεν έλαβε την πλειοψηφία των ψήφων του Εκλεκτορικού Κολεγίου στις εκλογές του 1824, η Βουλή των Αντιπροσώπων των Η.Π.Α. εκλέγει τον Τζον Κουίνσι Άνταμς ως πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Τζον Κουίνσι Άνταμς (John Quincy Adams, 11 Ιουλίου 1767 – 23 Φεβρουαρίου 1848) ήταν Αμερικανός πολιτικός και ο 6ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής από τις 4 Μαρτίου 1825 έως τις 4 Μαρτίου 1829, στην κορυφή μιας πολιτικής καριέρας κατά την διάρκεια της οποίας υπηρέτησε σε αρκετές θέσεις ως διπλωμάτης ; γερουσιαστής των Ηνωμένων Πολιτειών, Υπουργός Εξωτερικών και εκπρόσωπος των ΗΠΑ από την Μασαχουσέτη. Ήταν γιος του δεύτερου Προέδρου των ΗΠΑ Τζον Άνταμς (1797-1801) και της συζύγου του, Αμπιγκέιλ Άνταμς. Αρχικά ομοσπονδιακός όπως ο πατέρας του, έγινε μέλος του δημοκρατικού-ρεπουμπλικανικού κόμματος του Τζέφερσον, του National Republican, του Anti-Masonic και του Whig.
Η δέσμευση του Άνταμς στις ρεπουμπλικανικές αξίες των ΗΠΑ διαμορφώθηκε στην αμερικανική εξωτερική πολιτική. Ως διπλωμάτης, ο Άνταμς έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαπραγμάτευση συνθηκών, όπως η Συνθήκη του Γκεντ, με την οποία έληξε ο πόλεμος του 1812 (1812-1815). Ως Υπουργός Εξωτερικών του πέμπτου προέδρου των ΗΠΑ Τζέιμς Μονρόε, διαπραγματεύτηκε με την Μεγάλη Βρετανία το 1818 όσον αφορά τα βόρεια σύνορα των ΗΠΑ με τον Καναδά, διαπραγματεύτηκε τη Συνθήκη Adams-Onis με την Ισπανία, που επέτρεψε την προσάρτηση της Φλόριντα στις ΗΠΑ, και προετοίμασε το “Δόγμα Μονρόε”. Οι ιστορικοί γενικά συμφωνούν ότι ήταν ένας από τους μεγαλύτερους διπλωμάτες και υπουργούς εξωτερικών στην ιστορία της Αμερικής. Ο βιογράφος Σάμιουελ Φλαγκ Μπέμις υποστηρίζει ότι ο Άνταμς ήταν σε θέση “να συγκεντρώνει, να διατυπώνει και να θέτει σε εφαρμογή τα βασικά στοιχεία της εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής – αυτοδιάθεση, ανεξαρτησία, μη-αποικιοκρατία, μη-παρέμβαση, μη-εμπλοκή στην ευρωπαϊκή πολιτική, ελευθερία του εμπορίου και ελευθερία των θαλασσών”
Ο Άνταμς εξελέγη πρόεδρος σε έναν κλειστό και αμφιλεγόμενο διαγωνισμό το 1824. Ως πρόεδρος, φρόντισε να εκσυγχρονίσει την αμερικανική οικονομία και να προωθήσει την εκπαίδευση. Ο Άνταμς θέσπισε ένα μέρος στην ημερήσια διάταξή του και εξόφλησε ένα μεγάλο μέρος του εθνικού χρέους. Ωστόσο, το εχθρικό απέναντί του Κογκρέσο επαναστάτησε και η έλλειψη υποστήριξης στο πρόσωπο του Άνταμς βοήθησε τους υπόλοιπους πολιτικούς να τον σαμποτάρουν. Έχασε την υποψηφιότητά του στις εκλογές του 1828 για να επανεκλεγεί υπό την ηγεσία του Άντριου Τζάκσον. Ιστορικοί έχουν απεικονίσει τον Άνταμς ως ηθικό ηγέτη κατά τη διάρκεια μιας εποχής εκσυγχρονισμού κατά την οποία νέοι τρόποι επικοινωνίας διέδοσαν μηνύματα θρησκευτικής αναγέννησης, κοινωνικής μεταρρύθμισης και πολιτικών κομμάτων και όταν τα βελτιωμένα μέσα μεταφοράς μετέφεραν τα αγαθά, τα χρήματα και τους ανθρώπους πιο γρήγορα.
Μετά την αποχώρησή του από την προεδρεία το 1829, ο Άνταμς εξελέγη εκπρόσωπος των ΗΠΑ στην Μασαχουσέτη, υπηρετώντας κατά τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια της ζωής του λαμβάνοντας την μεγαλύτερη αναγνώριση από αυτήν που είχε λάβει ως πρόεδρος. Με την ολοένα και αυξανόμενη αντίθεσή του ενάντια στη δουλεία, ο Άνταμς έγινε πρόεδρος του κινήματος Δύναμη των Σκλάβων. Προέβλεψε την διάλυση της ένωσης για την δουλεία και θεώρησε ότι σε μια τέτοια κρίση ο πρόεδρος θα μπορούσε να καταργήσει την δουλεία χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του πολέμου. Ο Άνταμς επίκρινε την προσάρτηση του Τέξας και τον Μεξικανο-Αμερικανικό Πόλεμο, τον οποίο θεώρησε έναν επιθετικό πόλεμο για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
1895 – Ο Γουίλιαμ Μόργκαν δημιουργεί ένα παιχνίδι ονόματι μιντονέτ, το οποίο σύντομα θα αναφέρεται ως βόλεϊ. Ο Γουίλιαμ Μόργκαν, εργαζόταν στο παράρτημα της ΧΑΝ (YMCA) του Χόλιοκ, στην πολιτεία Μασαχουσέτη των ΗΠΑ.
Προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα ομαδικό παιχνίδι κλειστού χώρου, χωρίς τον κίνδυνο τραυματισμών, επινόησε το βόλεϊ. Αρχικά ονόμασε το παιχνίδι μιντονέτ. Το όνομα βόλεϊ δόθηκε λίγο αργότερα, έπειτα από έναν αγώνα επίδειξης, μάλλον από τον Άλφρεντ Χάλστιντ. Το νέο άθλημα διαδόθηκε πολύ γρήγορα, κυρίως μέσω των παραρτημάτων της Χ.Α.Ν. στις πολιτείες των ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο.
Στην Ευρώπη μεταφέρθηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου από τους Αμερικανούς στρατιώτες. Αρχικά παιζόταν με διάφορες μπάλες Το 1900 κατασκευάστηκε η πρώτη ειδική μπάλα βόλεϊ. Το 1947 ιδρύθηκε η Διεθνής Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης (Fédération Internationale de Volleyball ή FIVB) στο Παρίσι, η οποία διαμόρφωσε ενιαίους διεθνείς κανονισμούς. Το 1963 ιδρύθηκε και Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Πετοσφαίρισης (Confédération Européenne de Volleyball ή CEV). Το 1964 αποτέλεσε σημαντική χρονιά για το βόλεϊ, αφού εντάχθηκε στο πρόγραμμα της Ολυμπιάδας του Τόκιο, τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες.
1950 – Μακαρθισμός: ο Αμερικανός γερουσιαστής Τζόζεφ Μακάρθυ κατηγορεί το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι είναι γεμάτο από κομμουνιστές. Ως Μακαρθισμός (αγγλ.: McCarthyism) έχει καθιερωθεί, ιδιαίτερα στις Η.Π.Α., η πολιτικά κατευθυνόμενη δραστηριότητα – μέθοδος που αφορά τη μαζική απαγγελία κατηγοριών για ανυπακοή, προδοσία χωρίς να συνοδεύεται όμως από ουσιαστικά αποδεικτικά στοιχεία. Ο όρος αυτός περιγράφει κυρίως συστηματικές ενέργειες στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά την περίοδο του “Ερυθρού Τρόμου” (αγγλ.: Red Scare), που διήρκεσε από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 ως τα τέλη της δεκαετίας του 1950.
Στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, υπήρξε έντονος ο φόβος για πιθανή κομμουνιστική επιρροή αμερικανικών ιδρυμάτων και οργανισμών μέσω σοβιετικών πρακτόρων.
Με την επίμονη έρευνα για εξακρίβωση κομμουνιστικών επιρροών, που είχε αναλάβει ο Αμερικανός γερουσιαστής Τζόζεφ Μακάρθυ, ο όρος Μακαρθισμός απέκτησε μια πιο ευρεία έννοια, περιγράφοντας την ιδιαίτερη επιμονή ανάλογων εξονυχιστικών ερευνών. Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει ανυπόστατες και άδικες κατηγορίες, όπως και δημαγωγικές τακτικές επιθέσεων, δίνοντας έμφαση σε πολιτικά και εθνικά κριτήρια.
Κατά την περίοδο του Ψυχρού πολέμου, χιλιάδες Αμερικανοί κατηγορήθηκαν ως Κομμουνιστές ή ως επιρρεπείς στον Κομμουνισμό και αποτέλεσαν το αντικείμενο ερευνών και ανακρίσεων από κυβερνητικούς και μη οργανισμούς. Οι κύριοι ύποπτοι αυτών των ερευνών υπήρξαν κυβερνητικοί, υψηλά ιστάμενοι, υπάλληλοι, προσωπικότητες στον τομέα της ψυχαγωγίας, εκπαιδευτικοί και διακεκριμένα μέλη εργατικών σωματείων. Η καχυποψία υπήρξε ιδιαίτερα έντονη, ακόμη και αν τα στοιχεία δεν οδηγούσαν προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά αντιθέτως ο βαθμός της απειλής που δυνάμει δημιουργούσαν άτομα με υποτιθέμενες αριστεριστικές απόψεις υπήρξε αδικαιολόγητα μεγάλος. Πολλοί ύποπτοι έχασαν τις θέσεις εργασίας τους, δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν την σταδιοδρομία τους και σε ορισμένες περιπτώσεις υπήρξαν και φυλακίσεις. Οι τακτικές αυτές καθώς και οι σχετικές κατηγορίες που απαγγέλθηκαν, εκ των υστέρων αναιρέθηκαν από την επίσημη δικαιοσύνη ως αντισυνταγματικές και παράνομες.
Τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα Μακαρθισμού ήταν οι ομιλίες, οι έρευνες και οι ακροάσεις του γερουσιαστή Μακάρθυ, η Μαύρη Λίστα του Χόλυγουντ και οι διάφορες ‘αντικομμουνιστικές’ δραστηριότητες του FBI, εκ των οποίων και δικαιολογημένα είχε χαρακτηριστεί “ο πιο επίφοβος άνθρωπος των ΗΠΑ”. Ο Μακαρθισμός, ως εκτεταμένο κοινωνικό και πολιτιστικό φαινόμενο, επηρέασε όλες τις τάξεις της αμερικανικής κοινωνίας και υπήρξε ο κύριος λόγος έντονων συζητήσεων και αντιδράσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες, που όμως συνεχίστηκαν για μια ακόμα δεκαετία, μετά την αποχώρηση του Μακάρθυ, προκαλώντας βαριές ζημιές στην αγαθή φήμη των ΗΠΑ.
Ο όρος πρωτοεμφανίσθηκε σε επιτυχή γελοιογραφία της αμερικανικής εφημερίδας Ουάσιγκτον Ποστ, φ.29 Μαρτίου του 1950, με την υπογραφή του Χέρμπερτ Μπλοκ, ως Χερμπμπλόκ, όπου απεικονιζόταν η όλη δραστηριότητα του Μακάρθυ ως μια στήλη από μισάνοικτα δοχεία με χρώμα, στη κορυφή της οποίας φέρονταν ο τίτλος μακαρθισμός και ενώπιον της οποίας οδηγείτο με το ζόρι ένας κατηγορηθείς (προφανώς), ελέφαντας, προκειμένου να υποστεί ανάκριση για κομμουνιστικές διασυνδέσεις.
1986 – Ο κομήτης του Χάλεϋ εμφανίζεται στο εσωτερικό ηλιακό σύστημα. Ο κομήτης του Χάλεϋ είναι περιοδικός κομήτης που κάνει την εμφάνισή του στην περιοχή της Γης κάθε 75 με 76 χρόνια. Είναι ο μόνος κομήτης που μπορεί να παρατηρηθεί με γυμνό μάτι και δύο φορές σε μια ανθρώπινη ζωή. Άλλοι κομήτες είναι πολύ πιο φωτεινοί και θεαματικοί αλλά περνάνε κοντά στην γη ή είναι ορατοί από αυτήν μια φορά κάθε μερικές χιλιάδες χρόνια.
Έχουν βρεθεί στην Κίνα καταγεγραμμένες παρατηρήσεις του κομήτη του Χάλεϋ από το 240 π.Χ., ενώ πιθανότατα καταγράφηκε από τους Αρχαίους Έλληνες το 467 π.Χ. Μελετήθηκε εκτενώς για πρώτη φορά και πήρε το όνομά του, το 1682, από τον Έντμουντ Χάλλεϋ, Άγγλο μαθηματικό και αστρονόμο, ο οποίος προσδιόρησε την τροχιά του. Έχει αμφισβητηθεί η θεωρία ότι ο κομήτης Χάλεϋ ήταν το Άστρο που οδήγησε τους τρεις Μάγους στην Βηθλεέμ όταν γεννήθηκε ο Ιησούς.
Η εμφάνιση του κομήτη το 1066 απο την ταπισερί της Μπαγιέ.
Είναι διάσημος για την εμφάνιση του στις 28 Μαΐου του 1910, οπότε και πέρασε από τη Γη σε απόσταση 22,4 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από την επιφάνειά της. Οι άνθρωποι είχαν πανικοβληθεί επειδή κυκλοφορούσε η φήμη ότι το υδροκυάνιο που είχε ανακαλυφθεί στην ουρά του κομήτη μπορεί να αφανίσει κάθε μορφή ζωής στο πλανήτη. Ο κομήτης εμφανίστηκε 75 χρόνια μετά, το 1986, που έγινε το προηγούμενο περιήλιό του. Οργανώθηκαν αποστολές ερευνητικών διαστημικών συσκευών για να παρατηρήσουν το κομήτη καθώς αυτός πλησίαζε προς τον Ήλιο, και μάλιστα μία από αυτές, το Giotto, κατάφερε να φωτογραφήσει τον πυρήνα του. Η επόμενη εμφάνισή του αναμένεται στις 28 Ιουλίου του 2061.
Γεννήσεις
1945 – Μία Φάροου: Η Μαρία ντε Λουρντς “Μία” Βίλιερς Φάροου (αγγλικά: María de Lourdes “Mia” Villiers Farrow, γεν. 9 Φεβρουαρίου 1945) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός, τραγουδίστρια, ακτιβίστρια, πρώην μοντέλο και πρέσβειρα καλής θέλησης της UNICEF. Αναδείχθηκε από τη συμμετοχή της ως Άλισον Μακένζι στη τηλεοπτική σαπουνόπερα ‘Πέιτον Πλέις’ (1964–1966).
Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε στην ταινία Guns at Batasi (Ο λέων της Αφρικής) (1964), για την οποία κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα ως Νέα Σταρ της Χρονιάς. Απέσπασε μεγαλύτερη προσοχή λόγω του γάμου της με τον Φρανκ Σινάτρα σε ηλικία 21 ετών, ο οποίος διήρκεσε δύο χρόνια. Η ενσάρκωση της Ρόζμαρι Γούντχαους στην ταινία τρόμου Το μωρό της Ρόζμαρι (1968) την έκανε υποψήφια για βραβείο BAFTA και Χρυσή Σφαίρα για την Καλύτερη Ηθοποιό. Κέρδισε μια τρίτη υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα για τον ρόλο της στο John and Mary (Τζον και Μαίρη) (1969).
Το 2008, το περιοδικό Time την ονόμασε ως έναν από τους ανθρώπους με την μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο.
Γεννήθηκε στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας των ΗΠΑ στις 9 Φεβρουαρίου του 1945. Είναι κόρη του Αυστραλού σκηνοθέτη Τζον Φάροου και της ηθοποιού Μορίν Ο’Σάλιβαν. Πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο στην ταινία Ο άρχων των πέντε ωκεανών (1959) με σκηνοθέτη τον πατέρα της, χωρίς ωστόσο να αναφέρεται στους τίτλους.
Στη δεκαετία του 1970 συμμετείχε σε πολλές ταινίες, σε μία των οποίων συνεργάστηκε και με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο ρόλο της καταδικασμένης Ντέιζι Μπουκάναν στον μεγάλο Γκάτσμπυ (1974). Η πρώτη της συνεργασία με τον Γούντι Άλεν έγινε στην ταινία Σεξοκωμωδία θερινής νύχτας (1981). Ακολούθησαν οι ταινίες Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου (1985), Η Χάνα και οι αδελφές της (1985) και Άλις: άπιστη ή απατημένη; (1991) με τη Φάροου στον ομότιτλο ρόλο.
1980 – Δημήτρης Ουγγαρέζος: Γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου του 1980. Κατάγεται από την Κάλυμνο και το Καστελόριζο άλλα μεγάλωσε στο Νέο Φάληρο. Σπούδασε στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακό στην Πολιτική Επικοινωνία στο LSE του Λονδίνου.
Μετά το πέρας των σπουδών του ξεκίνησε να ασχολείται επαγγελματικά με το κομμάτι των δημοσίων σχέσεων. Πιο συγκεκριμένα υπήρξε μέλος του team επικοινωνίας του Σάκη Ρουβά κατά την περίοδο 2006-2007, ενώ σε αυτό το κομμάτι συνεργάστηκε και με άλλες εταιρίες.
Το 2006 ξεκινά επίσης να εργάζεται ως ραδιοφωνικός παραγωγός στο MAD RADIO 106,2. Εκεί επιμελούταν και παρουσίαζε την καθημερινή εκπομπή The Mappes Show μαζί με τον καλό του φίλο Σταμάτη Μητούση. Αργότερα η εκπομπή πήρε μεταγραφή στον “Rythmos 949” .Το 2007 πέρασε από δοκιμαστικό για τη θέση παρουσιαστή στο MAD TV όπου παρουσίασε διάφορες εκπομπές ως και το 2011.
Από το 2018, διδάσκει στο τμήμα δημοσιογραφίας του ANT1MediaLab. Στις 13 Ιουλίου του 2019, παρουσίασε το ετήσιο festival “Open City” στο Καρλόβασι της Σάμου. Από το 2018 μέχρι το 2021 ήταν συμπαρουσιαστής στην εκπομπή “Το Πρωινό” μαζί με την Φαίη Σκορδά. Τη σεζόν 2021-2022 ξαναγύρισε στο Mega όπου ήταν συμπαρουσιαστής της Ελένης Μενεγάκη στην μεσημεριανή εκπομπή Ελένη, ενώ άλλαξε και ραδιοφωνική στέγη μαζί με την εκπομπή του στο My Radio 104,6.
1980 – Φαίη Σκορδά: Η Σοφία (Φαίη) Σκορδά (Κιλκίς, 9 Φεβρουαρίου 1980) είναι Ελληνίδα τηλεοπτική παρουσιάστρια και θεατρολόγος. Γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1980 στο Κιλκίς όπου και μεγάλωσε. Ο πατέρας της, Δημήτρης, είναι ακτινολόγος ενώ η μητέρα της, Εύα, διατηρεί κατάστημα υποδημάτων στην πόλη. Θείος της είναι ο πρώην βουλευτής και υπουργός Γιώργος Φλωρίδης.
Έχει έναν μεγαλύτερο αδερφό, το Νότη (γενν. 1978), που είναι ακτινολόγος. Σε ηλικία 18 ετών, εγκαταστάθηκε στην Ιταλία όπου σπούδασε αρχικά Κριτικός Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια και έπειτα έκανε μεταπτυχιακό στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ως φοιτήτρια είχε καθηγητή τον Ουμπέρτο Έκο, ενώ το μεταπτυχιακό της είχε θέμα την Μελίνα Μερκούρη.
Ξεκίνησε τη τηλεοπτική της καριέρα στην Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης, ενώ παράλληλα εργαζόταν και στο τμήμα Δημοσίων Σχέσεων του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Το 2004, επιλέχθηκε για τη παρουσίαση της εκπομπής «Καλημέρα» στο Μακεδονία TV, η οποία ολοκληρώθηκε σε μια σεζόν. Το 2006, αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Αθήνα, προκειμένου να ακολουθήσει μεγαλύτερη καριέρα στο κομμάτι της παρουσίασης. Για τέσσερα χρόνια (2006-2010) παρουσίαζε την εκπομπή «Πολύ μπλα μπλα» στο ALTER ενώ έπειτα, πήρε μεταγραφή για το κανάλι MEGA, όπου μέχρι το 2013 παρουσίαζε από κοινού με τον τότε σύζυγο της, Γιώργο Λιάγκα, τη ψυχαγωγική εκπομπή «Πρωινό MOU». Ενδιάμεσα, το 2011, παρουσίασε μόνη της για μια σεζόν, την ολιγόλεπτη ενημερωτική εκπομπή «Mommy: Το παιδί μου κι εγώ».
Το καλοκαίρι του 2013, πήραν μεταγραφή για το κανάλι ΑΝΤ1 και για τις επόμενες τρεις σεζόν, παρουσίαζαν την ψυχαγωγική εκπομπή «Το Πρωινό».
Θάνατοι
1857 – Διονύσιος Σολωμός (Ζάκυνθος, 8 Απριλίου 1798 − Κέρκυρα, 9 Φεβρουαρίου 1857) ήταν Έλληνας ποιητής, πιο πολύ γνωστός για τη συγγραφή του ποιήματος «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», οι πρώτες δύο στροφές του οποίου έγιναν ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας και ύστερα της Κύπρου.
Κεντρικό πρόσωπο της Επτανησιακής σχολής, ο Διονύσιος Σολωμός θεωρήθηκε και θεωρείται ο εθνικός ποιητής των Ελλήνων, όχι μόνο γιατί έγραψε τον Εθνικό Ύμνο, αλλά και διότι αξιοποίησε την προγενέστερη ποιητική παράδοση (κρητική λογοτεχνία, Δημοτικό τραγούδι) και ήταν ο πρώτος που καλλιέργησε συστηματικά τη δημοτική γλώσσα και άνοιξε το δρόμο για τη χρησιμοποίησή της στη λογοτεχνία, αλλάζοντας ακόμη περισσότερο τη στάθμη της. Σύμφωνα με τις απόψεις του δημιουργούσε «από το ρομαντισμό μαζί με το κλασικισμό ένα […]είδος μικτό, αλλά νόμιμο[…]».
Εκτός από τον Ύμνον εις την Ελευθερίαν, τα σπουδαιότερα έργα του είναι: Ο Κρητικός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Ο Πόρφυρας, Η Γυναίκα της Ζάκυθος, Λάμπρος. Το βασικό χαρακτηριστικό της ποιητικής παραγωγής του είναι η αποσπασματική μορφή: κανένα από τα ποιήματα που έγραψε μετά τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν δεν είναι ολοκληρωμένο και με ελάχιστες εξαιρέσεις, τίποτε δεν δημοσιεύτηκε από τον ίδιο.
Ο Κώστας Βάρναλης περιέγραψε εύστοχα την αποσπασματικότητα του σολωμικού έργου με τη φράση «…(Ο Σολωμός) πάντα τα έγραφε, αλλά ποτές του δεν τα έγραψε». Η ημερομηνία θανάτου του (9 Φεβρουαρίου) έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας.
Ο πρώτος σημαντικός σταθμός στην ελληνόγλωσση δημιουργία του Σολωμού ήταν ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν, που ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 1823, ποίημα εμπνευσμένο από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Το ποίημα δημοσιεύθηκε και στην Ελλάδα (το 1824 στο πολιορκούμενο Μεσολόγγι) και στην Ευρώπη (1825 στο Παρίσι, σε γαλλική μετάφραση, αργότερα και σε άλλες γλώσσες) και η φήμη του ποιητή εξαπλώθηκε πέρα από τα στενά όρια του νησιού του. Σε αυτό το έργο εξ άλλου οφείλεται και η εκτίμηση που απολάμβανε ο Σολωμός μέχρι τον θάνατό του, αφού τα υπόλοιπα έργα του ήταν γνωστά μόνο στον στενό κύκλο των θαυμαστών και «μαθητών» του. Με τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν άρχισε μια σημαντική περίοδος για τη μετέπειτα διαμόρφωση του ποιητή: είναι η εποχή στην οποία έχει κατακτήσει πλέον τη γλώσσα και προσπαθεί να δοκιμαστεί σε συνθετότερες μορφές, να διευρύνει τον κύκλο των εμπνεύσεών του και να εγκαταλείψει την ευκολία του αυτοσχεδιασμού. Καρπός των αναζητήσεων αυτής της περιόδου ήταν η Ωδή εις το θάνατο του Λόρδου Μπάιρον, ποίημα που έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον Ύμνο αλλά και πολλές αδυναμίες, Η Καταστροφή των Ψαρών, ο Διάλογος, που αναφέρεται στη γλώσσα, η Γυναίκα της Ζάκυθος.
1881 – Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι Ο Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι (ρωσ.: Фёдор Михайлович Достоевский, ΔΦΑ [ˈfʲɵdər mʲɪˈxajləvʲɪt͡ɕ dəstɐˈjefskʲɪj] 30 Οκτωβρίου 1821 – 9 Φεβρουαρίου 1881) ήταν Ρώσος μυθιστοριογράφος, φιλόσοφος, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος. Στα λογοτεχνικά έργα του διερευνά την ανθρώπινη ψυχολογία κατά την ταραγμένη πολιτικά, κοινωνικά και πνευματικά ατμόσφαιρα της Ρωσίας του 19ου αιώνα και καταπιάνεται με διάφορα πνευματικά και θρησκευτικά θέματα.
Στα πιο αναγνωρισμένα μυθιστορήματα του περιλαμβάνονται τα Έγκλημα και Τιμωρία (1866), Ο Ηλίθιος (1869), Οι Δαιμονισμένοι (1872) και Αδερφοί Καραμαζώφ (1880). Το συνολικό έργο του περιλαμβάνει 12 μυθιστορήματα 4 νουβέλες, 16 διηγήματα και διάφορά άλλα γραπτά. Πολλοί κριτικοί λογοτεχνίας τον θεωρούν ως έναν από τους μεγαλύτερους μυθιστοριογράφους της παγκόσμιας λογοτεχνίας και πολλά από τα έργα του θεωρούνται αριστουργήματα που άσκησαν μεγάλη επίδραση. Η νουβέλα του Σημειώσεις από το Υπόγειο (1864) θεωρείται ως ένα από τα πρώτα έργα της υπαρξιστικής λογοτεχνίας.
Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1821 στη Μόσχα. Ο πατέρας του ήταν γιος κληρικού, και δεν ήταν αριστοκράτης. Σύμφωνα με την παράδοση της εποχής θα έπρεπε να γίνει και αυτός κληρικός, κατόρθωσε όμως να σπουδάσει ιατρική, έγινε στρατιωτικός γιατρός και με τη σταδιοδρομία του αυτή μπήκε στην κληρονομική αριστοκρατία. Φεύγοντας από τη στρατιωτική υπηρεσία τελείωσε την καριέρα του ως διευθυντής ενός πτωχοκομείου στη Μόσχα. Έτσι η κοινωνική αφετηρία του Ντοστογιέφσκι βρισκόταν κατά κάποιον τρόπο στο σύνορο της αριστοκρατίας και των Rasnotchinzen, (που κατά λέξη μεταφράζεται άνθρωποι από άλλη τάξη) οι οποίοι είναι άτομα του μη αριστοκρατικού μεσαίου στρώματος, με προσωπικές ικανότητες και επιτεύγματα, τα οποία είχαν κατορθώσει να αποκτήσουν πρόσβαση στο ανώτερο στρώμα, κυρίως ως καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, δάσκαλοι (ιδίως οικοδιδάσκαλοι), γιατροί, επίσης σε άλλα επαγγέλματα διανοουμένων που ως προϋπόθεση είχαν ένα υψηλότερο πνευματικό επίπεδο.
Έτσι, ο πατέρας του ήταν «ευγενής πρώτης γενιάς κι από νομική άποψη ανήκε στα προνομιούχα ανώτερα στρώματα, χωρίς όμως κοινωνικό κύρος.» Ο πατέρας του Ντοστογιέφσκι θα αγοράσει το 1831 ένα μεγάλο αγρόκτημα με τρία χωριά και για να εξασφαλίσει την οικογένειά του και για να έχει πρόσβαση στην αριστοκρατία. Έτσι ο νεαρός Φιοντόρ «δεν μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και στη στέρηση» αλλά μέσα σε συνεχείς οικονομικούς υπολογισμούς και παρατηρώντας την πραγματική φτώχεια στους ασθενείς του πτωχοκομείου. Ο πατέρας του θα δολοφονηθεί το 1839 επειδή ήταν ιδιαίτερα μισητός από τους χωρικούς λόγω του σκληροτράχηλου και αυταρχικού του χαρακτήρα.
Ο Ντοστογιέφσκι ύστερα από μία αρχική κατ΄οίκον διδασκαλία πήγε οικότροφος σε δύο σχολεία στη Μόσχα, ένα από τα οποία γαλλικό. Όταν τέλειωσε το σχολείο συνέχισε τις σπουδές του στην Πετρούπολη σε κρατική στρατιωτική σχολή μηχανικών και για σύντομο χρονικό διάστημα άσκησε αυτό το επάγγελμα. Ξεκίνησε τη λογοτεχνική του σταδιοδρομία το 1843 με τη μετάφραση του τότε πρόσφατου μυθιστορήματος του Ονορέ Ντε Μπαλζάκ Ευγενία Γκραντέ. Χρειάστηκαν άλλα δύο χρόνια για να κάνει το δικό του ντεμπούτο αφού παραιτήθηκε από την υπηρεσία του ως μηχανικού με τον βαθμό του υπολοχαγού.
1996 – Καίτη Ντιριντάουα (πραγματικό όνομα: Αικατερίνη Οικονόμου, 1921 – 9 Φεβρουαρίου 1996) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του μουσικού θεάτρου και τραγουδίστρια, σύζυγος του Κώστα Χατζηχρήστου, με τον οποίο είχε αποκτήσει μία κόρη. Ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, εξαιτίας της οποίας υπέστη διώξεις και εξορίες.
Η Αικατερίνη Οικονόμου, όπως ήταν το πραγματικό της ονοματεπώνυμο, γεννήθηκε το 1921 στη Θεσσαλονίκη. Ορφανή από πατέρα, μεγάλωσε με τη μητέρα της, η οποία βλέποντας την κλίση της για το χορό και ζώντας την εποχή των «παιδιών-θαυμάτων» την έβαλε σε μικρή ηλικία σε σχολή μπαλέτου.
Πρωτοεμφανίστηκε στο «Μικρό Ζάππειο» της Αθήνας το 1935. Αργότερα δούλεψε σε βαριετέ και σε «μπουλούκια», μέχρι που ο Αττίκ την προσέλαβε στην περίφημη «Μάντρα» του το 1937. Όσο για το καλλιτεχνικό της όνομα με το οποίο έγινε γνωστή, το οφείλει στον Ορέστη Λάσκο και τον Αττίκ. Της το «κόλλησαν» σε μία περιοδεία στην Αίγυπτο και προέρχεται από την πόλη της Αιθιοπίας Ντίρε Ντάουα, όπου είχαν δοθεί ομηρικές μάχες μεταξύ των Αιθιόπων και των Ιταλών εισβολέων εκείνη τη χρονική περίοδο. «Ήμουνα μικρή ακόμα, ευλύγιστη και μαυροτσούκαλο και μ’ έβγαλαν Ντιριντάουα» είχε πει σε συνέντευξή της. Το «κορίτσι-λάστιχο», όπως την ονόμαζαν, στη συνέχεια είχε να επιδείξει μία λαμπρή καριέρα με πολλές επιτυχίες, όπως στο θέατρο «Αλκαζάρ» το 1942, όπου πάνω στη σκηνή, αψηφώντας τις κατοχικές δυνάμεις, φώναξε «Ζήτω η Ελλάδα», «Ζήτω η Αγγλία». Γι’ αυτό το λόγο θα φυλακιστεί, ενώ μόλις αποφυλακίστηκε εντάχθηκε στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ.
Στην πρώτη επανεμφάνισή της, μετά τα «Δεκεμβριανά», στο Θέατρο «Βέμπο», εισέβαλαν Χίτες κατά τη διάρκεια της παράστασης και της φώναζαν «Βουλγάρα, Βουλγάρα!» και προσπάθησαν να τη χτυπήσουν. Αυτή ατάραχη τους απάντησε: «Είμαι πιο Ελληνίδα από σας». Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου συνελήφθη τη Μεγάλη Εβδομάδα του 1947 κι εξορίστηκε πρώτα στη Μακρόνησο και στη συνέχεια στη Χίο και το Τρίκερι. Στα χρόνια της εξορίας της αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία την ακολούθησαν μέχρι το τέλος της ζωής της.
Στις αρχές της δεκαετίας του ‘50 αποφυλακίστηκε και ξεκίνησε μία σημαντική καριέρα στο μουσικό θέατρο έως το 1966, οπότε αποσύρθηκε οριστικά από τα καλλιτεχνικά δρώμενα για λόγους υγείας. Τα χρόνια αυτά συνεργάστηκε και ως θιασάρχης με ηθοποιούς, όπως ο Μίμης Κοκκίνης, η Μπέμπα Δόξα, ο Κυριάκος Μαυρέας, ο Νίκος Σταυρίδης, ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο Κώστας Χατζηχρήστος, ο Κούλης Στολίγκας, η Μαρίκα Νέζερ, η Άννα Ματζουράνη, η Μάγια Μελάγια, η Μάρθα Καραγιάννη και η Μπέτυ Μοσχονά.
Έπαιζε στο θέατρο έως το 1966. Απεβίωσε στις 9 Φεβρουαρίου του 1996 από ανακοπή της καρδιάς, σχεδόν ξεχασμένη.
