3η Φεβρουαρίου 2024
Είναι η 34η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Υπολείπονται 332 ημέρες για τη λήξη του. 🌅 Ανατολή ήλιου: 07:28 - Δύση ήλιου: 17:49 Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 22 λεπτά 🌗 Σελήνη 22.6 ημερών Χρόνια πολλά στους: Σταμάτη, Σταμάτιο, Στάμο, Σταμούλη, Σταμέλο, Σταμέλη, Σταμελά, Σταματία, Μάτα, Ματούλα, Ματίνα, Σταματίνα, Σταμούλα, Σταματή, Μάτω, Σταματέλλα, Συμεών, Συμεώνη, Σύμο Συμεωνή, Συμεωνία, Συμεώνα, Σύμη.
Γεγονότα
1830 – Υπογράφεται το πρωτόκολλο της ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους, το οποίο προβλέπει την πλήρη ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία της Ελλάδας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως το τελικό αποτέλεσμα της ελληνικής επανάστασης του 1821.
Το Πρωτόκολλο της ανεξαρτησίας του Ελληνικού κράτους (γνωστό και ως Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830) υπογράφτηκε από την Αγγλία, την Γαλλία και την Ρωσία στις 3 Φεβρουαρίου του 1830. Ήταν η πρώτη επίσημη, διεθνής διπλωματική πράξη που αναγνώριζε την Ελλάδα ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος με όλα τα δικαιώματα –πολιτικά, διοικητικά, εμπορικά– που εκπορεύονταν από την ανεξαρτησία της, το οποίο θα επεκτεινόταν νότια της συνοριακής γραμμής που όριζαν οι ποταμοί Αχελώος και Σπερχειός. Πρώτος Κυβερνήτης του νεοσύστατου κράτους (1830-1831) υπήρξε ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος ήδη από το 1828 είχε φθάσει στην Ελλάδα ως Κυβερνήτης, μετά από ψήφισμα της Γ’ Εθνοσυνέλευσης της Τροιζήνας την 1η Απριλίου 1827)
Με τη Συνθήκη οριζόταν επίσης ότι πολίτευμα του ελληνικού κράτους θα ήταν η μοναρχία και ο ηγεμόνας του θα είχε τον τίτλο “Ηγεμών Κυριάρχης της Ελλάδος”. Για τη θέση του μονάρχη οι συμβαλλόμενες χώρες επέλεξαν τον πρίγκιπα Λεοπόλδο της Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα (μετέπειτα Βασιλιά του Βελγίου), ο οποίος, παρά την αρχική του αποδοχή, τελικά δεν δέχτηκε την πρότασή τους.
Μετά την παραίτηση του Λεοπόλδου ( παραπομπή , μπλε βιβλίο , σελ. 261-262) και τη δολοφονία του Καποδίστρια, με νέα συνθήκη της 25ης Απριλίου / 7ης Μαϊου 1832, ο μόλις 17χρονος πρίγκηπας Όθωνας των Βίττελσμπαχ της Βαυαρίας αναγορεύεται ως Βασιλιάς της Ελλάδος και το νέο κράτος ονομάζεται Βασίλειον της Ελλάδος. Σε αυτό συνέβαλε ο φανατικός φιλελληνισμός του πατέρα του Λουδοβίκου Α΄ της Βαυαρίας. Οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν ήταν απόλυτα σύμφωνες με την επιλογή, ιδιαίτερα η Μεγάλη Βρετανία έφερε εμπόδια.
1908 – Ιδρύεται ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος. Ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος (Π.Α.Ο.) είναι ελληνικός πολυαθλητικός σύλλογος με έδρα την Αθήνα. Ιδρύθηκε το 1908 ως ΠΟΑ και αναγνωρίστηκε ως ΠΑΟ το 1924, με την υπ’ αρ. 227/1924 απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών με έδρα την Αθήνα. Έμβλημά του αποτελεί το τριφύλλι, σύμβολο ισορροπίας, ενότητας και καλοτυχίας. Πρόκειται για ένα από τα δημοφιλέστερα ελληνικά σωματεία, τα αρχαιότερα αθλητικά στη χώρα και ταυτόχρονα τα πρώτα που με αφορμή την έλευση του ποδοσφαίρου σε αυτή ιδρύθηκαν από νεαρούς αθλητές –με εξέχουσα φυσιογνωμία το Γιώργο Καλαφάτη– που θέλησαν να ασχοληθούν και να διαδώσουν το καινούριο σπορ. Σύντομα επεκτάθηκε επίσης σε άλλα, ως πολυαθλητικός πλέον όμιλος και υπήρξε πρωτεργάτης της εισαγωγής στην Ελλάδα μιας σειράς αθλημάτων, καθώς αποτέλεσε τον πρώτο ή από τους πρώτους που καλλιέργησαν τα ποδόσφαιρο, πυγμαχία (το 1912), ξιφασκία (1912), βόλεϊ (1919), μπάσκετ (1919), πινγκ πονγκ (1924), χόκεϊ επί χόρτου (1927 ή 1928) και χάντμπολ (1929). Πρωτοστάτησε ακόμα στη διάδοση του γυναικείου μπάσκετ, στίβου, πινγκ πονγκ, ποδοσφαίρου και ράγκμπι.
Δημιουργήθηκε το 1908 από τον Γιώργο Καλαφάτη ως αμιγώς ποδοσφαιρικό σωματείο με την ονομασία Ποδοσφαιρικός Όμιλος Αθηνών, όταν αυτός και άλλοι 40 αθλητές έφυγαν από τον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο, επειδή ο τελευταίος κατήργησε το ποδοσφαιρικό του τμήμα θεωρώντας το ασύμβατο με το στίβο.
Έχοντας αναπτύξει κατά τη διάρκεια της ιστορίας του τουλάχιστον 38 αθλήματα, και άλλα 17 αθλήματα για άτομα με αναπηρία, σήμερα διατηρεί συνολικά 40 τμήματα (μη συνυπολογισμένων των υποδομών, αλλά συνυπολογισμένων των 17 τμημάτων του ΠΑΟ ΑμεΑ) σε επίπεδο ερασιτεχνικό και επαγγελματικό (ανδρικά βόλεϊ, μπάσκετ, ποδόσφαιρο), 20 από τα οποία σε 17 ολυμπιακά αθλήματα και άλλα 14 σε παραολυμπιακά. Το βόλεϊ ανδρών και γυναικών εδρεύουν στο κλειστό Γυμναστήριο του Αγίου Θωμά (Μαρούσι), το πόλο στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο στο Γουδή, το μπάσκετ ανδρών στο κλειστό του ΟΑΚΑ (Μαρούσι) και οι καταδύσεις, κολύμβηση, στίβος σε άλλες εγκαταστάσεις του ίδιου. Εκτός ορισμένων που δημιουργήθηκαν πρόσφατα, τα υπόλοιπα τμήματα έχουν ως έδρα την ιστορική του συλλόγου, το Γήπεδο Απόστολος Νικολαΐδης στους Αμπελοκήπους του Δήμου Αθηναίων.
1958 – Ιδρύεται η Οικονομική Ένωση της Μπενελούξ, δημιουργώντας ένα πεδίο δοκιμών για την μεταγενέστερη Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Η Μπενελούξ (Benelux) ήταν μια οικονομική ένωση στη δυτική Ευρώπη που περιελάμβανε τρεις γειτονικές χώρες Βασίλεια, το Βέλγιο (België), την Ολλανδία (Nederlands), και το Λουξεμβούργο (Luxemburg)[1]. Το όνομα διαμορφώθηκε από την αρχή του ονόματος της κάθε χώρας-μέλους, και δημιουργήθηκε για την τελωνειακή ένωση της Μπενελούξ, αλλά χρησιμοποιείται τώρα με έναν γενικότερο τρόπο.
Η Ένωση αυτή δημιουργήθηκε με την Συνθήκη για την ίδρυση της Τελωνειακής Ένωσης των Χωρών Μπενελούξ που υπογράφηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1944 από τις εξόριστες στο Λονδίνο κυβερνήσεις των τριών παραπάνω χωρών. Με την συμφωνία αυτή καθορίζονταν σε γενικές γραμμές τα ακόλουθα: Ένα διοικητικό συμβούλιο για τα τελωνεία και των τριών μελών Χωρών. Ένα συμβούλιο για την οικονομική ένωση, και Ένα συμβούλιο για τις εμπορικές συμφωνίες.
Η συμφωνία αυτή προβλεπόταν να εγκριθεί και να ισχύσει με την επάνοδο των κυβερνήσεων στις χώρες τους, πλην όμως αυτό εσωτερικές συνθήκες των χωρών δεν το επέτρεψαν. Έτσι στις 14 Μαρτίου του 1947 υπεγράφη νέα συμφωνία, αυτή τη φορά στη Χάγη η οποία προέβλεπε χωρίς δασμούς σε διακινούμενα προϊόντα μεταξύ των χωρών καθώς και περιορισμό τελών ή χωρίς σε προϊόντα που προέρχονταν από υπερπόντιες κτήσεις (βελγικές και ολλανδικές). Αυτή τέθηκε σε εφαρμογή από τις 1 Ιανουαρίου του 1948.
Σημειώνεται ότι στις 17 Μαρτίου του 1948 οι Χώρες Μπενελούξ υπέγραψαν στις Βρυξέλλες, μετά της Αγγλίας και Γαλλίας μία πεντηκονταετή αμυντική συνθήκη περί αμοιβαίας βοήθειας σε περίπτωση που οποιοδήποτε μέλος – Χώρα θα δεχόταν εξωτερική ένοπλη επίθεση, η οποία περιελάμβανε εκτός των διαφόρων αμυντικών όρων και άλλους εμπορικούς, οικονομικούς και συντονιστικούς όρους.
1989 – Το σκάνδαλο Κοσκωτά παίρνει νέα τροπή, όταν ο προσωπικός φίλος του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, Γιώργος Λούβαρης, παραπέμπεται για κακούργημα, ως παραλήπτης μεγάλου ποσού, που υπεξαιρέθηκε. Το Σκάνδαλο Κοσκωτά αφορούσε ένα μεγάλο πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο το οποίο κυριάρχησε στην ελληνική πολιτική σκηνή κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1990. Παράλληλα σηματοδότησε, κυρίως, τον αγώνα για τον έλεγχο των Μ.Μ.Ε. και των τραπεζών. Κεντρικό πρόσωπο του σκανδάλου υπήρξε ο τραπεζίτης Γιώργος Κοσκωτάς, πλην όμως ενεπλάκησαν σ΄ αυτό και κορυφαία κυβερνητικά στελέχη της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Παραπέμφθηκαν σε δίκη ο Ανδρέας Παπανδρέου, πρώην Πρωθυπουργός, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, τέως Υπουργός Εθνικής Οικονομίας, ο Μένιος Κουτσόγιωργας, πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης, ο Δημήτρης Τσοβόλας, πρώην Υπουργός Οικονομικών και ο Γιώργος Πέτσος, πρώην Υφυπουργός Βιομηχανίας, Έρευνας και Τεχνολογίας. Από αυτούς, ο Ανδρέας Παπανδρέου κρίθηκε αθώος σε όλες τις κατηγορίες, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης δεν δικάστηκε γιατί είχε ήδη εκλεγεί Ευρωβουλευτής και το Ευρωκοινοβούλιο αρνήθηκε να άρει την ασυλία του, ενώ ο Μένιος Κουτσόγιωργας πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο κατά τη διάρκεια της δίκης. Ο Δημήτρης Τσοβόλας και ο Γιώργος Πέτσος κρίθηκαν ένοχοι για παράβαση του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Οι ποινές τους ήταν 2,5 χρόνια (εξαγοράσιμη) για τον πρώτο και 10 μήνες με αναστολή για τον δεύτερο, με αφαίρεση των πολιτικών δικαιωμάτων και των δύο, για τρία και δύο χρόνια αντίστοιχα.
Γεννήσεις
1952 – Μαλβίνα Κάραλη (Τερψιθέα Πειραιά, 3 Φεβρουαρίου 1952 – Αθήνα, 7 Ιουνίου 2002), γεννημένη ως Μαρία Σακκά, ήταν Ελληνίδα συγγραφέας, σεναριογράφος, δημοσιογράφος και παρουσιάστρια. Καταγόταν από τα Ψαρά από τον πατέρα της και από την πλευρά της μητέρας της από την Πύλο. Η Ψαριανή οικογένεια από γιαγιά της είχε ρίζες από την οικογένεια Λεοντή (από την οποία καταγόταν και ο Ιωάννης Λεοντής, γνωστότερος ως Ιωάννης Βαρβάκης).
Η Μαλβίνα ήταν το πρώτο παιδί από τον δεύτερο γάμο του πατέρα της. Ο Ψαριανός παππούς της Γιώργης Σακκάς, ήταν ναύαρχος του τότε Βασιλικού Ναυτικού και η μητέρα της δασκάλα, το γένος Ιωάννη Χαρίτου, την οποία γνώρισε ο πατέρας της σε μετάθεσή του από την “Τράπεζα της Ελλάδος” στην Πύλο το 1950. Είχε δυο αδελφούς, τον Γιώργη-Αλκίνοο και τον Γιάννη Σακκά.[εκκρεμεί παραπομπή]
Με το πραγματικό της όνομα (Μαίρη Σακκά) συμμετείχε στις ταινίες «Ορφανή σε ξένα χέρια» (1962) του Ερρίκου Θαλασσινού, «Κατρακύλισμα… στο βούρκο» (1962) του Σπύρου Ζιάγκου και «Ορφανή στους πέντε δρόμους» του Παναγιώτη Κωνσταντίνου.
Απόφοιτη του Αρσακείου ή φοίτησε ένα έτος κατά δήλωση του μεγάλου αδελφού της, ο οποίος σε τηλεοπτική συνέντευξη και σε συνέντευξη στο «Πρώτο Θέμα», μας διόρθωσε ανακριβή στοιχεία γύρω από το εν λόγω θέμα.
Εργάστηκε επί χρόνια ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες όπως η Απογευματινή και η Ελευθεροτυπία και ως αρθρογράφος στα περιοδικά Φαντάζιο, Επίκαιρα, Γυναίκα, Κλικ και 01.
Η τηλεοπτική της καριέρα ξεκίνησε στην ΕΡΤ («Οι νότες και τα λόγια», 1988 – 1989, «Μαγειρική τέχνη» μαζί με τον Δημήτρη Ποταμιάνο, 1992 – 1993) και συνέχισε στους τηλεοπτικούς σταθμούς Seven X («Mea culpa», 1992 – 1993, «Η πόλις εάλω», 1993), ΑΝΤ1 («Το έγκλημα της Δευτέρας» και «Το έγκλημα της Τρίτης», 1993 – 1994, «Όσο υπάρχουν Έλληνες», 1994), Star Channel («Βίοι αγίων», 1995, «Μαλβίνα ρίχτεν», 1999), ΣΚΑΪ («Μαλβίνα live», 1995 – 1997, «Αρνάκι με κους-κους», 1996), Mega Channel («Μαλβίνα hostess», 1997 – 1998), Extra Channel («MalviNight», 2001), κ.ά.
1956 – Γιάννης Ζουγανέλης. Η καταγωγή του είναι από τη Μύκονο και τη Νάξο. Στην προσχολική ηλικία, ξεκίνησε την βυζαντινή μουσική στον Άγιο Νικόλαο Αχαρνών με τον ιεροψάλτη καθηγητή Θ. Θεοδωρακόπουλο. Στο Ελληνικό Ωδείο σπούδασε κιθάρα με τους καθηγητές Χαράλαμπο Εκμεκτσόγλου και Κώστα Τρίαντο και θεωρία με τον Αντίοχο Ευαγγελάτο. Συνέχισε στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών με αρμονία, ανώτερα θεωρητικά και πιάνο υπό την διδασκαλία των Πατρικίδη και Βώκου. Καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των μουσικών του σπουδών έπαιξε ο συνθέτης Νίκος Μαμαγκάκης που του δίδαξε ενορχήστρωση και ρυθμολογία. Παράλληλα με τις μουσικές σπουδές, σπούδασε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου.
Το 1975, με υποτροφία Βίλι Μπραντ (για το έργο του «Δέκα Βυζαντινά δοκίμια» μικρό συμφωνικό σύνολο και μικτή χορωδία), σπούδασε σύνθεση, ενορχήστρωση και όπερα στην Ακαδημία Τεχνών του Μονάχου, από την οποία και αποφοίτησε με άριστα.
Εργάστηκε για την ΕΡΤ γράφοντας μουσική σε θεατρικά έργα για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Η δισκογραφική του δραστηριότητα ξεκίνησε σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων με το «Σώσον Κύριε τον Λαόν σου», από τη LYRA του Α. Πατσιφά. Ξεκίνησε τις ζωντανές εμφανίσεις, με τον Διονύση Σαββόπουλο, κατόπιν με τον Θανάση Γκαϊφύλλια και Νικόλα Άσιμο.
Μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί πάνω από τα εκατό έργα του. Είναι από τους ελάχιστους Έλληνες συνθέτες ορχηστρικής μουσικής που έργα του έχουν κυκλοφορήσει σ’ όλο τον κόσμο. Συγκεκριμένα, «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει» (1980) από τη SONET MUSIC και τη CBS, «Ατρείδες» (1978) από τη Deutsche Grammophon στις Αγγλοσαξωνικές χώρες. CD του κυκλοφορούν σ’ όλο τον κόσμο από την VENOL.
Έγραψε μουσική για τις τηλεοπτικές σειρές: «Μεγάλος ξεσηκωμός», «Συμβολαιογράφος», «Αργώ», «Για την τιμή και το χρήμα», «Λαυρεωτικά», «Αστροφεγγιά», «Η Κυρία μας», «Στην κόψη του ξυραφιού» και στα δικά του τηλεοπτικά προγράμματα. Έγραψε επίσης μουσική για μπαλέτο, συνεργαζόμενος με τον Γ. Μέτση, τη Λία Μελετοπούλου, το Πειραματικό Μπαλέτο Πειραιώς και με τους χορογράφους: Γ. Φλερύ, Β. Σειληνό, Λ. Ντεπιάν, Χ. Μανταφούνη, Α. Χατζή, Κων. Ψαρέλη, Ε. Πάλλη, Α. Γεωργίου, Δ. Παπάζογλου, Φ. Ευαγγελινό.
Συνεργάστηκε με τους θιάσους: Δ. Ποταμίτη στο «Θέατρο Έρευνας», Τζ. Καρέζη – Κ. Καζάκου, Μ. Κατράκη, Κ. Βουτσά, Θ. Βέγγου, τον Ευγ. Σπαθάρη, με το «Πειραματικό Θέατρο» του Δ. Τριβιζά, με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το θέατρο «Μοντέρνοι Καιροί», τον «Θίασο 81», το «Θέατρο της Ημέρας, το «Θεατρικό Σανίδι», με την «Εθνική Λυρική Σκηνή», με το «Πελοποννησιακό και Δωδεκανησιακό Θέατρο», στα «ΔΗΠΕΘΕ» Βέροιας, Λαμίας, Ιωαννίνων, Κοζάνης, “Εθνικό θέατρο” κ.ά.
Θάνατοι
1468 – Γουτεμβέργιος, Γερμανός εφευρέτης (Johannes Gutenberg, 1400 – 3 Φεβρουαρίου 1468) ήταν Γερμανός σιδηρουργός, χρυσοχόος, τυπογράφος και εκδότης, ο οποίος εισήγαγε πρώτος την τυπογραφία στην Ευρώπη. Παρόλο που δεν εφηύρε ο ίδιος τη μηχανική εκτύπωση με κινητά στοιχεία, ήταν ο πρώτος που την αξιοποίησε για να θεμελιώσει τελικά τη μέθοδο της μαζικής εκτύπωσης βιβλίων. Η τυπογραφική μέθοδος του Γουτεμβέργιου θεωρείται ευρέως ως η πιο σημαντική εφεύρεση της δεύτερης χιλιετίας και το γεγονός που εγκαινίασε τη νεότερη Εποχή της ανθρώπινης ιστορίας. Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της Αναγέννησης, τη Μεταρρύθμιση, τον Διαφωτισμό και την επιστημονική επανάσταση και έθεσε τη βάση για τη σύγχρονη -βασισμένη στη γνώση- οικονομία και τη διάδοση της μάθησης στις μάζες.
Ο Γουτεμβέργιος θεωρείται ο «πατέρας» της μηχανικής εκτύπωσης μολονότι είχαν ήδη κατασκευαστεί κινητά τυπογραφικά στοιχεία από τον Ολλανδό Λαυρέντιο Κοστέρ στο Χάρλεμ, γιατί εκείνος συνέλαβε πρώτος την ιδέα της τυπογραφικής μεθόδου στο σύνολό της.
Ο εκπαιδευμένος χρυσοχόος, μέλος της αντίστοιχης συντεχνίας, πειραματίζεται από το 1434 με κινητούς ξύλινους χαρακτήρες. Τα πρώτα αποτελέσματα διαφαίνονται το 1436 οπότε εκτυπώνει λαϊκά και θρησκευτικά βιβλία. Μετά από διάφορες προσπάθειες πετυχαίνει, το 1441, με τη βοήθεια ενός βελτιωμένου μελανιού, να αξιοποιήσει εκτυπωτικά και τις δύο όψεις μιας σελίδας χαρτιού.
Η τελική επιτυχία για την αξιοποίηση της εφεύρεσής του ήρθε με την εκτύπωση, το 1455, της Βίβλου των 42 γραμμών στα λατινικά, σε 180 αντίτυπα, τα περισσότερα σε κοινό χαρτί και μερικά σε χαρτί εξαιρετικής ποιότητας (vellum), μία άριστη τυπογραφική εργασία, αν και αποτελεί μόλις το πρώτο τυπογραφικό προϊόν του. Είναι ευρέως γνωστή ως Βίβλος του Γουτεμβέργιου. Αποτελεί το πρώτο βιβλίο μαζικής παραγωγής, που ήταν υψηλής αισθητικής και τεχνικής ποιότητας.
Το Project Gutenberg (εγχείρημα Γουτεμβέργιος) ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του, και είναι μια εθελοντική προσπάθεια ψηφιοποίησης, αρχειοθέτησης και διανομής πολιτισμικών έργων μέσω Διαδικτύου. Ξεκίνησε το 1971 και είναι, σήμερα, η αρχαιότερη ψηφιακή βιβλιοθήκη.
1989 – Τζον Κασσαβέτης, Αμερικανός σκηνοθέτης και ηθοποιός. Ο Τζον Κασσαβέτης (John Nicholas Cassavetes, 9 Δεκεμβρίου 1929-3 Φεβρουαρίου 1989), με καταγωγή από την Ζαγορά του Πηλίου, ήταν Αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός και ηθοποιός. Ο Κασσαβέτης ήταν ένας από τους πρώτους σκηνοθέτες που ασχολήθηκαν με τον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Σπούδασε υποκριτική με τον Ντον Ρίτσαρντσον, ο οποίος χρησιμοποιούσε μια τεχνική υποκριτικής βασισμένη στη μυϊκή μνήμη. Συνόδευσε την υποκριτική του με την κινηματογραφική έρευνα και αφήγηση από τις αρχές της καριέρας του και το δείγμα της δουλειάς χαρακτηρίζεται από τον πειραματισμό, το ρεαλισμό, τον αυτοσχεδιασμό, την έλλειψη μέσων παραγωγής και τη μορφή ντοκιμαντέρ των ταινιών.
Το καλλιτεχνικό σκηνοθετικό του στυλ φημίζεται για τον αυτοσχεδιασμό των ηθοποιών με τους οποίους συνεργάστηκε και για την ικανότητά του να αφηγείται ρεαλιστικές ιστορίες. Ο κινηματογράφος του Κασσαβέτη απασχόλησε μια σειρά ηθοποιών με τους οποίους διατηρούσε φιλικές σχέσεις για πολλά χρόνια όπως οι: Σέιμουρ Κασέλ, Μπεν Γκάζαρα και Πίτερ Φολκ, καθώς και συγγενικά του πρόσωπα όπως η σύζυγός του Τζίνα Ρόουλαντς (πρωταγωνίστρια των περισσότερών του ταινιών), με τη βοήθεια των οποίων περιέγραψε τις δυσκολίες στη ζωή των μεγαλουπόλεων και διηγήθηκε τις δυσκολίες στη ζωή των ζευγαριών. Πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του σκηνοθέτη ήταν η ταινία Σκιές (Shadows, 1959). Πέρα από τις ανεξάρτητες παραγωγές, ο Κασσαβέτης πρωταγωνίστησε σε μια σειρά χολιγουντιανών παραγωγών όπως την ταινία του Μάρτιν Ριτ Έσπασα τα δεσμά Μου (Edge of the City, 1957), το πολεμικό δράμα του Ρόμπερτ Όλντριτς Και οι 12 ήταν καθάρματα (The Dirty Dozen, 1967) και το θρίλερ του Ρόμαν Πολάνσκι Το μωρό της Ρόζμαρι (Rosemary’s Baby, 1968). Από τις ταινίες εκείνες αποκόμισε τα χρήματα για να κάνει την παραγωγή των δικών του ταινιών. Ο σκηνοθέτης ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Τζίνα Ρόουλαντς με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Απεβίωσε το 1989 λόγω επιπλοκών κίρρωσης ήπατος.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
