14 Φεβρουαρίου 2024
Είναι η 45η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Υπολείπονται 321 ημέρες για τη λήξη του. 🌅 Ανατολή ήλιου: 07:16 - Δύση ήλιου: 18:01 Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 45 λεπτά 🌒 Σελήνη 5.1 ημερών Χρόνια πολλά στους: Βαλεντίνο, Βαλεντίων, Βαλεντίνο, Ντίνο, Βαλεντίνη, Βαλεντίνα, Ντίνα
Γεγονότα
1349 – 2.000 Εβραίοι του Στρασβούργου καίγονται ζωντανοί από εξαγριωμένο πλήθος Χριστιανών, που τους θεωρεί υπεύθυνους για την επιδημία βουβωνικής πανώλης, που έπληξε την πόλη. Εκείνη την εποχή, η Εβραϊκή κοινότητα ήταν μεγάλη και κυρίως… ευημερούσα. Ο εξαγριωμένος όχλος απαίτησε από το δημοτικό συμβούλιο της πόλης να εκδώσει απόφαση σφαγής των Εβραίων. Όταν οι δημοτικοί σύμβουλοι αρνήθηκαν να κάνουν κάτι τόσο φρικτό, ο όχλος (που καθοδηγούταν από φεουδάρχες και καλόγερους) τους εξανάγκασε σε παραίτηση. Η πρώτη απόφαση του νέου δημοτικού συμβουλίου που εκλέχθηκε με συνοπτικές διαδικασίες ήταν να σφαγιασθούν οι Εβραίοι.
Αμέσως ένας εξαγριωμένος όχλος όρμησε στις γειτονιές των Εβραίων και αφού τους ξυλοκόπησαν άγρια τους μετέφεραν στην κεντρική πλατεία του Στρασβούργου. Εκεί τους ζήτησαν να παραδώσουν οτιδήποτε διέθεταν σε χρήματα και χρυσαφικά και τους ανάγκασαν να σβήσουν όλα τα χρέη που είχαν οι χριστιανοί προς τους Εβραίους.
Στη συνέχεια έδωσαν μια τελευταία ευκαιρία σε όσους ήθελαν να γλιτώσουν. Τους είπαν πως μπορούν να βαπτιστούν χριστιανοί και μετά να εγκαταλείψουν την πόλη χωρίς να τους πειράξει κανείς. Πράγματι πολλοί το έκαναν προκειμένου να σώσουν τη ζωή τους.
Όσοι δεν το έκαναν, το Σάββατο 14 Φεβρουαρίου, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, μεταφέρθηκαν σε μια μεγάλη ξύλινη εξέδρα κάτω από την οποία στοιβάχτηκαν σωροί ξύλων και άχυρα. Εκεί, αφού αναγνώστηκε το κατηγορητήριο σύμφωνα με το οποίο ήταν υπεύθυνοι για το ξέσπασμα της πανούκλας, περίπου 1.000 άνθρωποι κάθε ηλικίας και φύλου (κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό στους 2.000) κάηκαν ζωντανοί, υπό τις θριαμβευτικές κραυγές ενός παραληρούντος πλήθους.
Και επειδή, όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, πέρα από το θρησκευτικό και… επιδημιολογικό κομμάτι αυτής της φρικτής ιστορίας υπάρχει και το οικονομικό, θα πρέπει να αναφερθεί πως πρωτεργάτες αυτού το πογκρόμ ήταν οι φεουδάρχες και οι μοναχοί. Οι μεν πρώτοι βρέθηκαν άμεσα κερδισμένοι αφού διαγράφηκαν τα χρέη που είχαν στους Εβραίους εμπόρους και κατέσχεσαν τις περιουσίες που άφησαν πίσω τους, ενώ οι δεύτεροι οικειοποιήθηκαν ένα μεγάλο ποσοστό από τα κατασχεμένα χρήματα… »διά την αποπεράτωση» του καθεδρικού ναού της πόλης και για να συγχωρήσουν τις αμαρτίες εκείνων που είχαν συμμετάσχει ενεργά στη δολοφονία με αυτόν τον φρικτό τρόπο τόσων αθώων ανθρώπων.
1477 – Η Μάργκερι Μπρους στέλνει στον Τζον Πάστον το πρώτο ερωτικό γράμμα, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου. Απευθύνεται «Στον Αγαπημένο μου Βαλεντίνο». Στην Αρχαία Ρώμη, από τη 13η μέχρι και την 15η Φεβρουαρίου, γιόρταζαν τα Λουπερκάλια, μία ποιμενική γιορτή της γονιμότητας. Τα Λουπερκάλια γιορτάζονταν προς τιμήν του Θεού Λούπερκους, προστάτη των βοσκών και της γονιμότητας. Πολλοί τον συνέκριναν με τον Θεό Πάνα, καθώς και οι εορτασμοί προς τιμήν τους παρουσίαζαν πολλά κοινά στοιχεία. Γιορταζόταν στην ύπαιθρο, από αγρότες, κτηνοτρόφους και τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Οι ιερείς θυσίαζαν ζώα, όπως πρόβατα, κατσίκια και σκυλιά, που θεωρούσαν ότι είχαν «έντονη σεξουαλική επιθυμία». Οι πιστοί έπιναν κρασί το οποίο έρεε άφθονο και όταν άρχιζαν να μεθούν, έβγαζαν τα ρούχα τους, καλύπτονταν με τα δέρματα των ζώων που θυσιάστηκαν και έτρεχαν στους δρόμους. Συνήθως, οι γυναίκες έβγαιναν στους δρόμους γυμνές και γίνονταν ο στόχος των ανδρών, οι οποίοι τις ακουμπούσαν με ραβδιά, που τις ευλογούσαν. Έλεγαν πως αν ακουμπούσαν μία έγκυο θα είχε εύκολη γέννα, ενώ αν ακουμπούσαν μία άτεκνη, θα αποκτούσε παιδί. Οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις έβλεπαν υποτιμητικά τη γιορτή και το έξαλλο γλέντι στους δρόμους. Ο Πάπας Γελάσιος Α’ απαγόρευσε να γιορτάζονται τα Λουπερκάλια και καθιέρωσε τον Άγιο Βαλεντίνο ‘Όταν και οι ευγενείς διαμαρτυρήθηκαν για την κατάργηση του εορτασμού, τους είπε να κατέβουν αυτοί γυμνοί στους δρόμους, αν ήθελαν να συνεχιστεί η γιορτή. Η προσβολή για έναν αριστοκράτη ήταν τόσο μεγάλη που οι ευγενείς δέχτηκαν αμέσως την απόφαση του Πάπα. Το 496, με εντολή του Γελάσιου, η 14η Φεβρουαρίου ορίστηκε ως η χριστιανική γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Ο Γελάσιος δεν ξεκαθάρισε ποιος ήταν ο Άγιος που ήθελε να τιμήσει, αλλά πιστεύεται ότι συνδύασε τον βίο τριών ανδρών. Ο πρώτος Βαλεντίνος αποκεφαλίστηκε από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο επειδή πάντρευε κρυφά Χριστιανούς, ενώ οι άλλοι δύο ήταν Χριστιανοί που μαρτύρησαν, επειδή αρνήθηκαν να αλλαξοπιστήσουν….
1929 – Η σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου στο Σικάγο. Επτά γκάνγκστερ της συμμορίας του Μπαγκς Μοράν σκοτώνονται από μέλη της συμμορίας του Αλ Καπόνε που έχουν ντυθεί αστυνομικοί. Το 1929 ο Αλ Καπόνε, που κατείχε το νότιο τμήμα του Σικάγου αποφάσισε να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τον Μοράν, που ήλεγχε του βόρειο τμήμα της πόλης. Ανέθεσε στο πρωτοπαλίκαρό του, Βιτσέντζο Τζιμπάλντι, γνωστό ως «Πολυβόλο», να θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο για την εξόντωση του Μοράν, κάτι που θα έκανε τον Αλ Καπόνε απόλυτο κυρίαρχο του παιχνιδιού.
Η μαύρη αυτή ημέρα που σημαδεύτηκε από το λουτρό αίματος έμεινε στην ιστορία ως «Η Σφαγή της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου» και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της βίαιης δράσης των συμμοριών και της μαφίας. Ο Καπόνε έγινε ο «Υπ’ Αριθμόν 1 Δημόσιος Κίνδυνος» σύμφωνα με τις εφημερίδες και ο πιο καταζητούμενος γκάνγκστερ στη χώρα.
1987 – Υπογράφεται η ιδρυτική διακήρυξη των Special Olympics, που έχουν αναπτύξει ένα πλούσιο αθλητικό και εκπαιδευτικό έργο για τα άτομα με διανοητική ανεπάρκεια. Η Ιδρυτική Πράξη του Κοινωφελούς Αθλητικού και Εκπαιδευτικού, Μη Κερδοσκοπικού Σωματείου με την επωνυμία Special Olympics International Ελλάς υπεγράφη το 1987, ενώ η επίσημη αναγνώριση από την Ελληνική Πολιτεία έγινε με την υπ’ αρίθμ. 397/1988 απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών και κατεχωρίθη με αριθμό μητρώου 16033. Το 1990 ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής έθεσε το Σωματείο Special Olympics υπό την Yψηλή Προστασία του. Σκοπός του σωματείου ήταν η ένταξη των Ελλήνων με διανοητική αναπηρία στο Παγκόσμιο Κίνημα των Special Olympics, προσφέροντας σε αυτούς τη δυνατότητα να αναδείξουν τις ιδιαίτερες ικανότητές τους και να τις προβάλλουν στην παγκόσμια κοινότητα, μέσα από τη συμμετοχή τους σε διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις. Ταυτόχρονα, ανέλαβαν την ευθύνη να εμπνεύσουν στην ελληνική κοινωνία και την πολιτεία το σεβασμό στη διαφορετικότητα των ανθρώπων με διανοητική αναπηρία, τις ξεχωριστές ανάγκες τους και την πεποίθηση ότι αποτελούν χρήσιμα και ισότιμα μέλη αυτής της κοινωνίας.
Γεννήσεις
1884 – Κώστας Βάρναλης, (14 Φεβρουαρίου 1884 – 16 Δεκεμβρίου 1974) ήταν Έλληνας λογοτέχνης. Είναι γνωστός κυρίως για τα ποιήματά του, αλλά έγραψε επίσης αφηγηματικά έργα, κριτική και μεταφράσεις. Τιμήθηκε το 1959 με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν. Το έργο του είναι γραμμένο στη δημοτική και έχει καλά επιμελημένη μορφή και πλαστικότητα στην έκφραση. Χαρακτηρίζεται από θερμή λυρική φαντασία και σατιρική διάθεση με ενδιαφέρον για τον σύγχρονο άνθρωπο. Η ποίηση του, ιδιαίτερα, χαρακτηρίζεται από έντονο «διονυσιασμό», παιχνιδιάρικη διάθεση και βαθύ μουσικό αίσθημα που συνδυάζεται άριστα με τη σάτιρα, ενώ θεωρείται ένας από τους κυριότερους αριστερούς εργάτες της γλώσσας στην Ελλάδα. Ο Βάρναλης διατήρησε την ποιητική αλλά και την ανθρώπινη εγρήγορσή του μέχρι τα βαθιά του γεράματα.
Το 1898 τέλειωσε το Ελληνικό Σχολείο και συνέχισε την εκπαίδευσή του στα Ζαρίφεια διδασκαλεία της Φιλιππούπολης, και έπειτα με την υποστήριξη του Μητροπολίτη Αγχιάλου ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει φιλολογία και εκεί πήρε μέρος στη διαμάχη για το γλωσσικό ζήτημα ως υποστηρικτής των δημοτικιστών. Το 1907 συμμετείχε στην ίδρυση του ποιητικού περιοδικού Ηγησώ, το οποίο κυκλοφόρησε δέκα τεύχη. Το 1908 πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και άρχισε να εργάζεται στην εκπαίδευση, στην αρχή στο ελληνικό διδασκαλείο του Πύργου (Μπουργκάς) και στη συνέχεια στην Ελλάδα (στην Αμαλιάδα) και μεταξύ άλλων στην Ανωτάτη Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών. Διετέλεσε για πολλά χρόνια καθηγητής μέσης εκπαίδευσης, ενώ εργάστηκε για βιοποριστικούς λόγους και ως δημοσιογράφος. Από το 1910 άρχισε να ασχολείται με τη λογοτεχνική μετάφραση και ως το 1916 ολοκλήρωσε τους Ηρακλείδες του Ευριπίδη, τον Αίαντα του Σοφοκλή, τα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντα και τον Πειρασμό του Αγίου Αντωνίου του Γκυστάβ Φλωμπέρ. Μετά το Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο, στον οποίο πήρε μέρος, φοίτησε στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης του Δημήτρη Γληνού.
Το 1919 πήγε στο Παρίσι με υποτροφία και παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, φιλολογίας και κοινωνιολογίας, προσχώρησε στο μαρξισμό και το διαλεκτικό υλισμό, και αναθεώρησε τις προηγούμενες απόψεις του για την ποίηση, τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Καρπός αυτής της στροφής στάθηκε το ποίημα «Προσκυνητής». Το καλοκαίρι του 1921 έγραψε στην Αίγινα Το φως που καίει, που εξέδωσε ένα χρόνο αργότερα στην Αλεξάνδρεια με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας. Το 1922 δημοσίευσε επίσης τους Μοιραίους στο περιοδικό Νεολαία και τη «Λευτεριά» στο περιοδικό Μούσα. Το 1924 δίδαξε νεοελληνική λογοτεχνία στην Παιδαγωγική Ακαδημία υπό τη διεύθυνση του Δημήτρη Γληνού. Το 1926 παύθηκε από τη θέση του καθηγητή της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, με αφορμή ένα δημοσίευμα της Εστίας, που δημοσίευσε ένα απόσπασμα από Το φως που καίει. Ο Βάρναλης στράφηκε στη δημοσιογραφία και έφυγε για τη Γαλλία ως ανταποκριτής της Προόδου. Το 1927 τύπωσε τους Σκλάβους Πολιορκημένους. Το 1929 νυμφεύθηκε την ποιήτρια Δώρα Μοάτσου. Το 1932 εξέδωσε την Αληθινή απολογία του Σωκράτη. Το 1935 πήρε μέρος ως αντιπρόσωπος των Ελλήνων συγγραφέων στο Συνέδριο Σοβιετικών Συγγραφέων στη Μόσχα και μετά εξορίστηκε στη Λέσβο και τον Άγιο Ευστράτιο.
Στην Κατοχή έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ).
Το 1956 τιμήθηκε από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και το 1959 τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν. Είχαν προηγηθεί μεταξύ άλλων εκδόσεις των έργων του Ζωντανοί άνθρωποι, Το Ημερολόγιο της Πηνελόπης, Ποιητικά, Διχτάτορες, Αισθητικά-Κριτικά (δύο τόμοι). Το 1965 εκδόθηκε η τελευταία ποιητική συλλογή του με τίτλο Ελεύθερος κόσμος και το 1972 το θεατρικό έργο Άτταλος ο Γ΄. Υπήρξε συνεργάτης σε πολλά περιοδικά και εγκυκλοπαίδειες, μεταξύ των οποίων και στη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια. Πέθανε στις 16 Δεκεμβρίου 1974. Το ταφικό μνημείο του ποιητή, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, φιλοτέχνησε ο καλλιτέχνης Κοσμάς Ξενάκης το 1975.
1933 – Μαντουμπάλα (मधुबाला, 14 Φεβρουαρίου 1933 – 23 Φεβρουαρίου 1969), ήταν Ινδή ηθοποιός. Στη δεκαετία του 1950 και στις αρχές του 1960 πρωταγωνίστησε σε πολλές επιτυχημένες ταινίες που θεωρούνται πλέον κλασικές. Μαζί με τις σύγχρονες της Ναργκίς και Μίνα Κουμάρι θεωρούνται η ιερή τριάδα του Ινδικού σινεμά, τρεις γυναίκες ηθοποιοί με ασύγκριτο ταλέντο και φήμη.
Η Μουμτάζ Μπεγκούμ Τζεχάν Ντελάβι, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στο Δελχί από μια φτωχή και συντηρητική οικογένεια μουσουλμάνων της φυλής των Παθάν. Ήταν το πέμπτο από τα έντεκα συνολικά παιδιά της οικογένειας. Όταν ο πατέρας της έμεινε άνεργος η φτωχή οικογένεια υπέφερε και έξι από τα αδέρφια της πέθαναν. Σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης μετακομίζουν στη Βομβάη. Ο πατέρας της ψάχνοντας για δουλειά περνούσε συχνά από τα κινηματογραφικά πλατό και έτσι η μικρή Μουμτάζ μπαίνει στο χώρο του κινηματογράφου σε ηλικία 9 ετών.
Η πρώτη της ταινία ήταν η εμπορική επιτυχία Basant (1942) στην οποία υποδυόταν την κόρη της δημοφιλούς τότε πρωταγωνίστριας Μουμτάζ Σάντι. Εμφανίστηκε ως παιδί θαύμα σε μερικές ακόμα ταινίες και σύντομα κέρδισε τη φήμη μιας ταλαντούχας και αξιόπιστης ερμηνεύτριας. Μια άλλη φημισμένη πρωταγωνίστρια, η Ντέβικα Ράνι, εντυπωσιασμένη από το ταλέντο της, την συμβούλεψε να αλλάξει το όνομα της σε Μαντουμπάλα. Μέχρι την ενηλικίωση της, η ασυνήθιστη ομορφιά και η λυγερή, ψηλή κορμοστασιά της φανέρωναν ότι είχε τη στόφα πρωταγωνίστριας. Η μεγάλη ευκαιρία της δόθηκε όταν ο σκηνοθέτης Κιντάρ Σαρμά την επέλεξε για συμπρωταγωνίστρια του Ρατζ Καπούρ στην ταινία Neel Kamal (1947). Είναι η ταινία στην οποία εμφανίστηκε για πρώτη φορά με το όνομα Μαντουμπάλα, ήταν μόλις 14 χρονών, αλλά ήδη πρωταγωνίστρια.
Τα επόμενα δύο χρόνια η μικρή Μαντουμπάλα εξελίχθηκε σε μια απίστευτη καλλονή (ο τύπος της εποχής και οι θαυμαστές της την αποκαλούσαν Αφροδίτη της μεγάλης οθόνης). Το 1949 πρωταγωνιστεί στην εμπορικά επιτυχημένη ταινία Mahal που την μετατρέπει σε πραγματική σταρ.
Θάνατοι
1779 – Τζέιμς Κουκ (James Cook, Μάρτον, Αγγλία, 7 Νοεμβρίου 1728 – κόλπος Κιλακέκουα, Χαβάη, 14 Φεβρουαρίου 1779) ήταν Άγγλος εξερευνητής, θαλασσοπόρος, χαρτογράφος και καπετάνιος του βρετανικού βασιλικού ναυτικού. Ο Κουκ έκανε τρία εξερευνητικά ταξίδια για λογαριασμό της Μεγάλης Βρετανίας και έπλευσε δύο φορές τον γύρο του κόσμου. Ήταν ο πρώτος Βρετανός καπετάνιος που έκανε τον περίπλου της γης με ένα μοναδικό σκάφος. Ήταν επίσης ο πρώτος που σταμάτησε το σκορβούτο ρυθμίζοντας τη δίαιτα του πληρώματός του με την προληπτική λήψη κίτρου και ξινολάχανου. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους θαλασσοπόρους παγκοσμίως.
Γιος αγρότη ο Τζέιμς Κουκ μεγάλωσε σε μια φάρμα στο Γκρέιτ Έιτον (Great Ayton), όπου παρακολούθησε μαθήματα στο σχολείο του χωριού. Στα 17 του ήταν μαθητευόμενος σε έναν καταστηματάρχη στο Στέιθες (Staithes). Η μαθητεία αυτή δεν κράτησε πολύ. Με τη συγκατάθεση όλων ο Κουκ ανέλαβε διαφορετική μαθητεία στη ναυτιλιακή εταιρία του Τζον Γουόκερ ενός Κουακέρου καρβουνά από το Γουΐτμπι (Whitby). Στα δύσκολα νερά της αγγλικής ακτοπλοΐας έμαθε το επάγγελμα του πλοηγού και μαθηματικά, υπηρετώντας σχεδόν εννέα χρόνια στο βαλτικό εμπόριο. Στις 17 Ιουνίου 1755 ο Κουκ απέρριψε την προσφορά διοίκησης ενός από τα σκάφη του Γουόκερ για να καταταγεί στο Βασιλικό Ναυτικό ως κελευστής. Εθελοντές του διαμετρήματος του Κουκ ήταν σπάνιοι και μέσα σε εβδομάδες ήταν βοηθός οπλονόμου στο «Eagle». Τον Ιούνιο του 1757 πέρασε τις εξετάσεις του και πιστοποιήθηκε για το πλέον υπεύθυνο από τα ναυτικά πόστα, την πλοήγηση και τον χειρισμό ενός βασιλικού σκάφους.
1987 – Κάρολος Κουν του Ερρίκου (13 Σεπτεμβρίου 1908 – 14 Φεβρουαρίου 1987) ήταν Έλληνας θεατρικός σκηνοθέτης, δημιουργός του Θεάτρου Τέχνης. Ο Κάρολος Κουν γεννήθηκε στην Προύσα της Μικράς Ασίας στις 13 Σεπτεμβρίου 1908. Φοίτησε στη Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης και σπούδασε αισθητική στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Το 1929 διορίστηκε καθηγητής αγγλικών στο Κολλέγιο Αθηνών. Η πρώτη του εμφάνιση ως σκηνοθέτη ήταν στο Τέλος του ταξιδιού του Ρόμπερτ Σερίφ και με μαθητές του, από το Κολλέγιο, παρουσίασε έργα του Αριστοφάνη (Όρνιθες, Βάτραχοι, Πλούτος) και του Ουίλιαμ Σαίξπηρ (Όνειρο Θερινής Νυκτός). Ίδρυσε τη Λαϊκή Σκηνή (1934-36) και συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους (Κατερίνας, Κοτοπούλη, κ.ά.).
Το 1942 ίδρυσε το Θέατρο Τέχνης όπου και ανέβασε Ίψεν, Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, Λουίτζι Πιραντέλλο και μετά την απελευθέρωση για πρώτη φορά στην Ελλάδα Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Τένεσι Ουίλιαμς, Άρθουρ Μίλερ κ.ά. Επίσης το ίδιο έτος (1942) ίδρυσε τη Δραματική Σχολή του θεάτρου του, στην οποία μαθήτευσαν οι σημαντικότεροι σκηνοθέτες και ηθοποιοί της μεταπολεμικής γενιάς. Οικονομικές όμως δυσχέρειες ανάγκασαν το Θέατρο Τέχνης να διαλυθεί (1949) το οποίο άνοιξε πάλι το 1954 σε μορφή κυκλικού θεάτρου. Τη περίοδο εκείνη (1950-53) ο Κουν συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, σκηνοθετώντας Αντόν Τσέχοφ (Ο θείος Βάνιας, Τρεις αδελφές), Πιραντέλο (Ερρίκος Δ΄), κ.λπ.
Με μαθητές της Δραματικής Σχολής του όταν συγκρότησε και πάλι το 1954 το Θέατρο Τέχνης, με τη μορφή κυκλικού θεάτρου, εκτός τους παλαιούς συγγραφείς ο Κουν παρουσίασε τα καινούργια ρεύματα του ξένου μεταπολεμικού θεάτρου (Μπρεχτ, Ιονέσκο, Μπέκετ, Πίντερ, Ντάριο Φο, Αραμπάλ κ.ά.) και παράλληλα παρουσίασε έργα πολλών νέων Ελλήνων προικισμένων συγγραφέων – Σεβαστίκογλου, Καμπανέλλη, Κεχαΐδη, Σκούρτη, Αναγνωστάκη και Ευθυμιάδη επιστρέφοντας σε έργα των αρχαίων τραγικών και του Αριστοφάνη.
Από το 1957 ανεβάζει αρχαίο δράμα, αρχικά στο θέατρό του παρουσίασε τον Πλούτο και το 1959 τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, που θεωρήθηκε παράσταση-σκάνδαλο λόγω της πρωτοποριακής της μορφής, και στη συνέχεια στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, για να συνεχίσει στο “Θέατρο των Εθνών” του Παρισιού, Λονδίνο, Ζυρίχη, Μόναχο, Μόσχα, Λένινγκραντ, Βαρσοβία, Βενετία, Φεστιβάλ Βιέννης, Διεθνές θεατρικό Φεστιβάλ Βελιγραδίου, Ελληνική Εβδομάδα του Ντόρτμουντ, Φεστιβάλ Φλάνδρας και σκανδιναβικές πρωτεύουσες με τα έργα Όρνιθες, Πέρσες, Επτά επί Θήβας, Αχαρνής, Οιδίπους Τύραννος, Λυσιστράτη, Βάκχες και Ειρήνη.
Επίσης, παρουσίασε έργα ξένων συγγραφέων, όπως των Ουάιλντερ (Η μικρή μας πόλη), Σαρτρ (Κεκλεισμένων των θυρών), Πάτρικ (Αυγουστιάτικο φεγγάρι), Ουίλιαμς (Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι, Τριαντάφυλλο στο στήθος, Καλοκαίρι και καταχνιά), Μπρεχτ (Ο κύκλος με την κιμωλία, Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν), Ιονέσκο (Ρινόκερος), Μίλερ (Ο θάνατος του εμποράκου), Ευγένιου Ο Νιλ (Ο παγοπώλης έρχεται), Μπέκετ (Περιμένοντας τον Γκοντό), Πίντερ, Άλμπι, Αραμπάλ, Ζενέ, Βάις, κ.ά. Οι περισσότεροι μάλιστα απ’ αυτούς τους συγγραφείς πρωτοπαρουσιάστηκαν στην Ελλάδα από το Θέατρο Τέχνης. Παράλληλα, σκηνοθέτησε έργα νέων Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων, όπως των Καμπανέλλη, Κεχαΐδη, Σκούρτη, Σεβαστίκογλου, Αρμένη, Λ. Αναγνωστάκη (Η αυλή των θαυμάτων, Αγγέλα, Η πόλη, Βαβυλωνία κ.λπ.).
Το Θέατρο Τέχνης συμμετείχε σε πολλά ελληνικά (Αθηνών, Επιδαύρου, Φιλίππων κ.ά.) και ξένα (Λονδίνου, Παρισιού, Μονάχου, Βιέννης κ.ά.) φεστιβάλ. Το 1984 το ελληνικό κράτος παραχώρησε έναν χώρο στην Πλάκα, για την ανέγερση του θεάτρου Κ. Κουν.
Τιμήθηκε με το παράσημο Φοίνικα, το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών και το βραβείο Θεάτρου των Εθνών. Με τη διαθήκη του, που δημοσιεύτηκε λίγες μέρες μετά το θάνατό του τον Φεβρουάριο του 1987, κληροδότησε τον τίτλο Θέατρο Τέχνης στους Γ. Λαζάνη, Μ. Κουγιουμτζή και Γ. Αρμένη με την προτροπή να συνεχίσουν τη συνεργασία τους στο Θέατρο Τέχνης Κ. Κουν.
Έγραψε τις μελέτες «Η αρχαία τραγωδία-κωμωδία» και «Ο σκηνοθέτης και το αρχαίο δράμα». Υπήρξε γεγονός πως ως σκηνοθέτη τον Κουν απασχολούσε το σύγχρονο νεοελληνικό έργο, η νεοελληνική θεατρική παράσταση, το αρχαίο δράμα και το κλασικό θέατρο σε σύγχρονη απόδοση.
Ο Κάρολος Κουν ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (οδός Λυκαβηττού) και μιλούσε επίσης αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά.
Προς τιμήν του θεσμοθετήθηκαν τα Βραβεία Κάρολος Κουν.
2015 – Μικέλε Φερέρο. Ο Μικέλε Φερέρο γεννιέται στις 26 Απριλίου 1925 στο Ντολιάνι της Ιταλίας ως γιος του Πιέτρο και της Πιέρα. Οι γονείς του είχαν πάρει ένα παλιό καφέ-μπαρ στο Άλμπα της κομητείας Πιεντμόντ και το μετέτρεψαν σε ζαχαροπλαστείο το 1946. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε κάνει όμως τις εισαγωγές κακάο πολύ δύσκολες, καθώς η παραγωγή είχε πληγεί από τις φονικές εχθροπραξίες, κάτι που είχε μετατρέψει τη σοκολάτα σε είδος πολυτελείας. Είδος πολυτελείας όμως σε μια χώρα που είχε σαρωθεί από τον πόλεμο και παραδερνόταν πια από τη φτώχεια και την ανέχεια.
Κι έτσι ο πατέρας έπρεπε να πειραματιστεί με φτηνά υποκατάστατα της σοκολάτας, την ίδια ώρα που οι ξηροί καρποί ήταν άφθονοι στις καλλιέργειες της Ιταλίας. Κι έτσι όταν λάνσαρε στο κοινό του τη μυστική σοκολατένια συνταγή το 1946, αυτή αποτελούνταν από εκχύλισμα φουντουκιού και ένα φτηνό υποκατάστατο από κορεσμένο φυτικό λίπος. Η λιωμένη σοκολατένια πάστα ονομάστηκε Giandujot και πωλούταν πια στο 1/4 της τιμής της σοκολάτας! Αν και το μείγμα έχανε σε επίπεδο υφής, καθαρότητας αλλά και γεύσης.
Ο Πιέτρο πέθανε αιφνιδίως από έμφραγμα το 1949 και άφησε το μικρό ζαχαροπλαστείο στον γιο του Μικέλε. Όταν αυτός ανέλαβε τα ηνία της επιχείρησης, ακολούθησε την ίδια στρατηγική των φτηνών πρώτων υλών, αν και δεν θα του έπαιρνε πολύ να χαράξει τα νέα πατήματα. Σύμφωνα με τον Francesco Rivella, χημικό που εργαζόταν στην οικογενειακή φίρμα από το 1952-1991, ο Μικέλε αγόρασε το 1954 καινοτόμες υδραυλικές πρέσες που του επέτρεπαν ακόμα καλύτερη εξαγωγή του βουτύρου-κακάο.
Η Pasta Gianduja δεν τον άφηνε ωστόσο εντυπωσιασμένο κι έτσι βάλθηκε κάποια στιγμή να την τελειοποιήσει. Καθώς η παραγωγή ζάχαρης στη χώρα επανήλθε σε επιθυμητά επίπεδα στη δεκαετία του 1950, με την τιμή της να μην είναι πια απαγορευτική, ο Μικέλε επαναλανσάρει το Giandujot ως αναβαθμισμένη Supercrema. Η λιωμένη πάστα σοκολάτας γίνεται ανάρπαστη το 1951 και φιγουράρει πάνω στις φέτες ψωμιού με τις οποίες κυνηγούσαν οι μανάδες τα λιπόσαρκα παιδιά τους σε όλη την ιταλική επικράτεια!
Ο «κύριος Nutella» Μικέλε Φερέρο άφησε την τελευταία του πνοή στις 14 Φεβρουαρίου 2015 στο σπίτι του στο Μόντε Κάρλο. Όσο για το πνευματικό του παιδί, είναι σήμερα ο Νο 1 αγοραστής φουντουκιών του πλανήτη, με περισσότερο από το 25% της παγκόσμιας παραγωγής φουντουκιών να πηγαίνουν στις μονάδες παραγωγής της Ferrero!
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
