9 Ιουλίου 2024
Είναι η 191η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 175 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:11 – Δύση ήλιου: 20:50
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 39 λεπτά
🌒 Σελήνη 3.3 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Παγκράτιο και Παγκρατία
Γεγονότα
1816 – Η Αργεντινή κηρύσσει την ανεξαρτησία της από την Ισπανία. Τον Ιούλιο του 1816 συγκλήθηκε η εθνοσυνέλευση στο Σαν Μιγέλ ντε Τουκουμάν, μια πόλη στον Βορρά, και ανακήρυξε την πλήρη ανεξαρτησία από την ισπανική κυριαρχία ιδρύοντας τις Ηνωμένες Επαρχίες της Νότιας Αμερικής και θέτοντας τις βάσεις για το Σύνταγμα. Πρώτο αναγνώρισε τη χώρα το Βασίλειο της Χαβάης το 1818. Ακολούθησαν η Πορτογαλία το 1821, η Βραζιλία και οι ΗΠΑ το 1822, η Βρετανία το 1823 αλλά η Ισπανία το 1857. Το Σύνταγμα καταρτίστηκε το 1853 ύστερα από έναν μακροχρόνιο εμφύλιο.
Ο εμφύλιος ξέσπασε για το είδος της σχέσης του Μπουένος Αϊρες με τις υπόλοιπες επαρχίες: οι Ενωτικοί επιθυμούσαν μια κεντρική κυβέρνηση και οι Ομοσπονδιακοί μια ομοσπονδία. Επικράτησαν οι δεύτεροι και το ομοσπονδιακό Σύνταγμα του 1853 είναι σε ισχύ ως σήμερα.
Στην ισπανική αποικία της Αντιβασιλείας του Ρίο ντε λα Πλάτα τα ανώτερα πολιτικά πόστα καλύπτονταν από εκείνους που όριζε ο ισπανός βασιλιάς, κυρίως Ισπανούς από την Ευρώπη που δεν είχαν ιδιαίτερους δεσμούς με τα τοπικά προβλήματα ή συμφέροντα. Αυτό δημιούργησε αυξανόμενο ανταγωνισμό ανάμεσα στους Κριόγιος, οι οποίοι είχαν γεννηθεί στην Αμερική, και στους Πενινσουλάρες, οι οποίοι είχαν φθάσει από την Ευρώπη. Αν και όλοι θεωρούνταν Ισπανοί και δεν υπήρχε επίσημος διαχωρισμός ανάμεσα σε Κριόγιος και Πενινσουλάρες, οι Κριόγιος αισθάνονταν ότι οι Πενινσουλάρες είχαν δυσανάλογη βαρύτητα στα πολιτικά ζητήματα. Εξοργίζονταν επίσης επειδή οι μετανάστες από την Ισπανία, όσο ταπεινής καταγωγής και αν ήταν, μπορούσαν εύκολα να αποκτήσουν ακίνητη περιουσία και κοινωνική αίγλη. Οι ιδέες της αμερικανικής και της γαλλικής επανάστασης καθώς και του Διαφωτισμού άνοιξαν την όρεξη των Κριόγιος για κοινωνικές αλλαγές.
Οι αιτίες του αγώνα για την ανεξαρτησία της Αργεντινής ήταν και οικονομικές, καθώς η Ισπανία απαγόρευε πλήρως το εμπόριο με κάθε άλλη χώρα πλην της ίδιας, πλήττοντας την οικονομία της Αντιβασιλείας.
Στην Εθνοσυνέλευση που ανακήρυξε την ανεξαρτησία στις 9 Ιουλίου 1816 συμμετείχαν εκπρόσωποι από τις επαρχίες που ανήκαν στους Ενωτικούς (ανάμεσά τους και από τις επαρχίες του Ανω Περού που σήμερα ανήκουν στη Βολιβία), ενώ αποκλείστηκαν εκπρόσωποι από τις τέσσερις επαρχίες που ανήκαν στη Λίγκα των Ομοσπονδιακών. Η Εθνοσυνέλευση συγκλήθηκε στο Τουκουμάν, το οποίο απείχε από το Μπουένος Αϊρες 25-50 ημέρες με την άμαξα.
Ολοι οι συμμετέχοντες υπέγραψαν την Πράξη της Ανεξαρτησίας, η οποία μεταφράστηκε στα κέτσουα και στα αϊμαρά για να την καταλαβαίνουν και οι αυτόχθονες πληθυσμοί. Την επομένη, 10 Ιουλίου, πραγματοποιήθηκαν στρατιωτικές παρελάσεις και το βράδυ ένας μεγάλος χορός στον οποίο παρευρέθησαν όλα τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης, στρατιωτικοί και η καλή κοινωνία του Τουκουμάν. Εξέλεξαν την όμορφη ξανθιά Λουσία Αράος ως βασίλισσα του χορού, την οποία άρχισαν να αποκαλούν «ξανθιά της πατρίδας».
Στις 19 Ιουλίου η Πράξη της Ανεξαρτησίας από την ισπανική μοναρχία τροποποιήθηκε λόγω μιας φήμης που κυκλοφόρησε ότι μερικά μέλη της Εθνοσυνέλευσης σχεδίαζαν να κηρύξουν πίστη στο στέμμα της Πορτογαλίας. Η Εθνοσυνέλευση συγκλήθηκε μυστικά και στο αρχικό κείμενο – «ένα έθνος ανεξάρτητο από τους βασιλείς της Ισπανίας» – πρόσθεσε τη φράση «και από κάθε άλλη ξένη κυριαρχία».
1821 – Ο απαγχονισμός του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού. Οι Τούρκοι προχωρούν σε σφαγές Κυπρίων. Απαγχονίζεται ο αρχιεπίσκοπος Κυπριανός και αποκεφαλίζονται τρεις αρχιερείς και οι πρόκριτοι του νησιού.
Στις 9 Ιουλίου (ημέρα Σάββατο), κληθέντες σε συγκέντρωση στη Λευκωσία οι εκκλησιαστικοί ηγέτες και πρόκριτοι της Κύπρου από τον Οθωμανό διοικητή Κουτσούκ Μεχμέτ και κατόπιν έγκρισης από τον Σουλτάνο για μαζικές εκτελέσεις κορυφώθηκε το δράμα με τον απαγχονισμό του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού σε μια συκαμινιά στη πλατεία του Σεραγίου (σήμερα βρίσκεται στο κατεχόμενο από τους Τούρκους τμήμα της πρωτεύουσας). Του απαγχονισμού αυτού ακολούθησε την ίδια ημέρα ο αποκεφαλισμός τριών μητροπολιτών της Πάφου Χρύσανθου, του Κιτίου Μελετίου και της Κηρυνείας Λαυρεντίου – αργότερα, στην Κύπρο έφθασαν 4.000 στρατιώτες από την Αίγυπτο, οι οποίοι τρομοκράτησαν τον πληθυσμό της Κύπρου. Τα λείψανα των παραπάνω δόθηκαν την επομένη, στις Ιουλίου, ημέρα Κυριακή, σε ομάδα ιερέων, οι οποίοι τα έθαψαν στον περίβολο του ναού της Παναγίας Φανερωμένης – αργότερα, εκεί κτίστηκε μαυσωλείο, όπου φυλάσσονται μέχρι σήμερα τα οστά τους.
Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν ως τις 14 Ιουλίου και είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο 470 ή 486 ανθρώπων – 36 Κύπριοι εξισλαμίστηκαν (αν και μερικοί απ’ αυτούς επανήλθαν στη χριστιανική πίστη) και κατάφεραν να γλιτώσουν τον θάνατο.
1877 – Αρχίζει το τουρνουά τένις του Γουίμπλεντον, που αργότερα θα αποκτήσει διεθνή φήμη, καθώς είναι μία από τις τέσσερις διοργανώσεις του Γκραν Σλαμ. Το Τουρνουά του Γουίμπλεντον είναι το πιο παλιό στην ιστορία του τένις και αναμφισβήτητα αυτό με τη μεγαλύτερη αίγλη. Διεξάγεται κάθε χρόνο στο ομώνυμο προάστιο του Λονδίνου στα τέλη Ιουνίου ή αρχές Ιουλίου και διαρκεί δύο εβδομάδες. Είναι το τρίτο κατά σειρά της σειράς του γκραντ-σλάμ (Αυστραλιανό, Ρολάν Γκαρός, Γουίμπλεντον και Αμερικανικό), που περιλαμβάνει τα τέσσερα πιο διακεκριμένα τουρνουά τένις του κόσμου και το μόνο που γίνεται σε χόρτο.
Διεξήχθη για πρώτη φορά το 1877, με διοργανωτή τον Παναγγλικό Σύλλογο Τένις και Κρόκετ, σ’ ένα χώρο που βρισκόταν δίπλα στην οδό Γουόρπλ του Γουίμπλεντον. Τη χρονιά εκείνη έγινε μόνο το τουρνουά των ανδρών, στο οποίο συμμετείχαν 22 παίκτες. Ο πρώτος γύρος ξεκίνησε στις 9 Ιουλίου και ο τελικός έγινε στις 19 Ιουλίου, με αντιπάλους τον Σπένσερ Γκορ και τον Γουίλιαμ Μάρσαλ. Έπειτα από αγώνα, που διήρκεσε μόλις 48 λεπτά, ο Γκορ επιβλήθηκε άνετα του Μάρσαλ με 3-0 σετ (6-1, 6-2, 6-4), ενώπιον 300 θεατών.
Το 1884 προστέθηκαν τα τουρνουά γυναικών, διπλού ανδρών και γυναικών, και από το 1913 το τουρνουά του μικτού. Το 1905 έγινε διεθνές, ενώ από το 1922 οι εγκαταστάσεις του μεταφέρθηκαν δίπλα στην οδό Τσερτς του Γουίμπλεντον, όπου παραμένουν έως σήμερα. Μέχρι το 1967 στο Γουίμπλεντον συμμετείχαν μόνο ερασιτέχνες τενίστες, ενώ από τον επόμενο χρόνο άνοιξε και στους επαγγελματίες.
1955 – Εννέα επιστήμονες διεθνούς κύρους υψώνουν τη φωνή τους κατά των κινδύνων ενός ατομικού πολέμου. Μεταξύ αυτών που υπογράφουν την έκκληση περιλαμβάνονται ο άγγλος φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν.
«Ιδού, λοιπόν, το πρόβλημα που σας παρουσιάζουμε, έντονο και τρομερό και αναπόδραστο: Θα βάλουμε ένα τέλος στο ανθρώπινο είδος ή θα απαρνηθεί η ανθρωπότητα τον πόλεμο;». Αυτήν την ερώτηση έθεσε στον κόσμο το μανιφέστο Ράσελ-Αϊνστάιν, που εκδόθηκε στις 9 Ιουλίου 1955, στο Λονδίνο, εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου, τονίζοντας τους κινδύνους των πυρηνικών όπλων και καλώντας τους παγκόσμιους ηγέτες να επιδιώξουν ειρηνικές λύσεις στις διεθνείς συγκρούσεις.
Η πρώτη ατομική βόμβα είχε εκραγεί στις 16 Ιουλίου 1945 στο Νέο Μεξικό και οι βομβαρδισμοί της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι τον Αύγουστο του ίδιου έτους προκάλεσαν πάνω από 100.000 θανάτους αμάχων. Ο Ράσελ είχε προειδοποιήσει για αυτούς τους κινδύνους και ο επιστήμονας Τζόζεφ Ρότμπλατ, που είχε αποχωρήσει από το Πρόγραμμα Μανχάταν για ηθικούς λόγους, μοιραζόταν τις ίδιες ανησυχίες.
Το μανιφέστο, το οποίο συνέταξαν ο φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ και ο φυσικός Άλμπερτ Αϊνστάιν (ο οποίος είχε πεθάνει μόλις έναν μήνα πριν), παρουσιάστηκε σε συνέντευξη Τύπου στο Caxton Hall του Λονδίνου. Η εκδήλωση συγκέντρωσε μεγάλο ενδιαφέρον από τον διεθνή Τύπο, με τον Ράσελ να υπερασπίζεται με πάθος το μήνυμα του μανιφέστου, κερδίζοντας τελικά την υποστήριξη των δημοσιογράφων.
Κεντρικό σημείο του μανιφέστου ήταν η πρόταση για μια διεθνή συνδιάσκεψη όπου επιστήμονες θα αξιολογούσαν τους κινδύνους των όπλων μαζικής καταστροφής. Καλούσε επίσης όλους τους λαούς και τις κυβερνήσεις να βάλουν μπροστά την ανθρωπιά τους και να παραμερίσουν τις διαφορές τους.
Το Μανιφέστο Ράσελ-Αϊνστάιν παραμένει ένας σημαντικός σταθμός στην ιστορία της ειρηνικής ακτιβιστικής δράσης, υπενθυμίζοντας την ανάγκη να προτάσσουμε την ανθρωπότητα μπροστά σε τεχνολογικές εξελίξεις και καταστροφικές πρακτικές.
Εκτός από τον Μπέρτραντ Ράσελ και τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, υπέγραψαν επίσης οι εξής επιστήμονες: Max Born, Percy W. Bridgman, Leopold Infeld, Frederic Joliot-Curie, Herman J. Muller, Linus Pauling, Cecil F. Powell, Joseph Rotblat, Hideki Yukawa
1959 – Αρχίζει στο διαρκές στρατοδικείο Αθηνών η δίκη του Μανώλη Γλέζου για «αδικήματα στρεφόμενα κατά της ασφαλείας του κράτους». Στις 22 Ιουλίου θα καταδικαστεί σε φυλάκιση πέντε ετών.
Το πρωί της 9ης Ιουλίου 1959, στο Τακτικό Στρατοδικείο Αθηνών ξεκινάει η δίκη για τα «αδικήματα στρεφόμενα κατά της ασφαλείας του κράτους» με κατηγορούμενους πολλά πολιτικά στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος (ΚΚΕ) και της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ). Ένας εκ των κατηγορουμένων ήταν και ο Μανώλης Γλέζος ο οποίος, κατά το δικαστήριο, παρείχε βοήθεια σε ομάδα που κατασκόπευε τη χώρα υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης. Συγκεκριμένα, για κατασκοπεία κατηγορήθηκαν οι Γ. Τρικαλινός, Ε. Βουτσάς, Θ. Ευθυμιάδης, Α. Συγγελάκης και Α. Καρκαγιάννης, ενώ οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι, μαζί και ο Μανώλης Γλέζος, για το ότι ήρθαν σε επαφή, βοήθησαν και διευκόλυναν το έργο των πέντε. Διαβάστε περισσότερα στο link που ακολουθεί: 9 Ιουλίου: Η δίκη του Μανώλη Γλέζου για κατασκοπεία
Γεννήσεις
1935 – Μερσέντες Σόσα. Γεννήθηκε στο Σαν Μιγκέλ ντε Τουκουμάν, στην βορειοδυτική επαρχία Τουκουμάν, στις 9 Ιουλίου 1935. Το 1950 κέρδισε σε έναν διαγωνισμό και μερικά χρόνια αργότερα ηχογράφησε το πρώτο της άλμπουμ, με τίτλο La Voz de la Zafra. Σύντομα άρχισε να ερμηνεύει σε φεστιβάλ και καθιερώθηκε ως εκπρόσωπος του κινήματος nueva canción (στην Αργεντινή ονομάστηκε nuevo cancionero). Ο πρώτος της δίσκος ήταν η συλλογή λαϊκών τραγουδιών, με τίτλο Canciones con Fundamento. Το 1967 η Σόσα έκανε περιοδείες στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, με μεγάλη επιτυχία. Συνεργάστηκε με ισπανόφωνους και άλλους διεθνείς καλλιτέχνες. Το 1979 συνελήφθη από την στρατιωτική χούντα του Χόρχε Βιδέλα και απελευθερώθηκε μόνο έπειτα από διεθνή παρέμβαση.Αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι και στη Μαδρίτη, καθώς η μουσική της απαγορεύτηκε στην ίδια της την πατρίδα. Ο δεύτερός της σύζυγος απεβίωσε το 1978. Το 1982 επέστρεψε στην Αργεντινή και από τη δεκαετία του 1990 πραγματοποίησε συναυλίες στο εξωτερικό, σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και το Βατικανό. Η Σόσα ήταν πρέσβειρα καλής θέλησης της UNESCO για την Λατινική Αμερική και την Καραϊβική. Έχει συνεργαστεί και με Έλληνες ερμηνευτές όπως η Μαρία Φαραντούρη, η Νανά Μούσχουρη και ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Κέρδισε Βραβείο λάτιν Γκράμι για το καλύτερο άλμπουμ λαϊκής μουσικής το 2000 (“Misa Criolla”), το 2003 (“Acústico”) και το 2006 (“Corazón Libre”). Το άλμπουμ της Cantora 1 απέσπασε δύο βραβεία στα βραβεία Λάτιν Γκράμι του 2009, στην κατηγορία καλύτερο άλμπουμ και καλύτερη συσκευασία για ηχογράφημα.
Η Σόσα υπέφερε από αναπνευστικά προβλήματα και νοσηλεύτηκε στο Μπουένος Άιρες τον Σεπτέμβριο του 2009.[15] Απεβίωσε στις 4 Οκτωβρίου του 2009, από ασθένεια των νεφρών. Είχε έναν γιο από τον πρώτο της γάμο. Όταν πέθανε, η σορός της τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στο κτήριο του εθνικού κογκρέσου και κηρύχθηκε από την κυβέρνηση της Αργεντινής τριήμερο εθνικό πένθος. Χιλιάδες ανθρώπων είχαν σχηματίσει ουρές κατά την περίοδο εκείνη, προκειμένου να προσκυνήσουν τη σορό.
1956 – Τομ Χανκς (Thomas Jeffrey “Tom” Hanks, 9 Ιουλίου 1956). Αμερικάνος ηθοποιός και σκηνοθέτης. Ο Χανκς δούλεψε στην τηλεόραση και σε οικογενειακές κωμωδίες, ενώ έγινε ευρύτερα γνωστός με την ταινία Μπιγκ (Big) το 1988, πριν επιτύχει και σαν δραματικός ηθοποιός σε επιτυχημένες ταινίες όπως Φιλαδέλφεια (Philadelphia, 1993) και Φόρεστ Γκαμπ (Forrest Gump, 1994) για τις οποίες κέρδισε συνεχόμενα το βραβείο Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου τις χρονιές 1993 και 1994. Έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές καλλιτεχνικές και εισπρακτικές επιτυχίες όπως Το Δικό Τους Παιχνίδι (A League of their Own, 1992), Άγρυπνος στο Σιάτλ (Sleepless in Seattle, 1993), Απόλλο 13 (Apollo 13, 1995), Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν (Saving Private Ryan, 1998), Έχετε Μήνυμα Στον Υπολογιστή Σας (You’ve Got Mail, 1998), Το Πράσινο Μίλι (The Green Mile, 1999), Ο Ναυαγός (Cast Away, 2000), Πιάσε Με Αν Μπορείς (Catch Me If You Can, 2002), Κώδικας Da Vinci (The Da Vinci Code, 2006), Εξαιρετικά Δυνατά και Απίστευτα Κοντά (Extremely Loud and Incredibly Close, 2011) και Captain Phillips (2013). Έχει επίσης δανείσει τη φωνή του στις ταινίες κινουμένων σχεδίων Toy Story (1995), Toy Story 2 (1999) και Toy Story 3 (2010). Οι συνολικές εισπράξεις των ταινιών του στο αμερικανικό box office ξεπερνούν τα 4 δισεκατομμύρια δολάρια.
1959 – Τζιμ Κερ (γεννημένος στις 9 Ιουλίου 1959) είναι Σκωτσέζος τραγουδιστής και ο τραγουδιστής του ροκ συγκροτήματος Simple Minds, ο οποίος έγινε περισσότερο γνωστός διεθνώς για το ” Don’t You (Forget About Me) ” (1985), το οποίο ήταν στην κορυφή του Billboard Hot. Άλλα εμπορικά επιτυχημένα σινγκλ είναι τα ” Glittering Prize ” (1982), ” Someone Somewhere in Summertime ” (1982), ” Waterfront ” (1983) και ” Alive and Kicking ” (1985), καθώς και το νούμερο ένα σινγκλ του Ηνωμένου Βασιλείου ” Belfast Child ” (1989).
Οι Simple Minds έχουν καταφέρει πέντε άλμπουμ τους να βρεθούν στο νούμερο ένα στο UK Albums [Sparkle in the Rain (1984), Once Upon a Time (1985), Live in the City of Light (1987), Street Fighting Years ( 1989) και Glittering Prize 81/92 (1992)] και έχουν πουλήσει περισσότερα από 60 εκατομμύρια άλμπουμ. Ήταν το πιο επιτυχημένο εμπορικά σκωτσέζικο συγκρότημα της δεκαετίας του 1980.
Στις 27 Μαΐου του 2010. Κυκλοφόρησε το πρώτο του σόλο άλμπουμ, Lostboy AKA Jim Kerr. Η φωνή του Kerr έχει περιγραφεί ως “David Bowie’s rich baritone melded with Bryan Ferry’s velvety croon”..
Θάνατοι
1771 – Μιχαήλ Μπακνανάς (1753 – 9 Ιουλίου 1771) ήταν Έλληνας κηπουρός και μάρτυρας. Γεννήθηκε το 1753 κοντά στο Θησείο από φτωχούς γονείς. Ήταν αγράμματος και έγινε κηπουρός που πουλούσε τα προϊόντα του στα περίχωρα της Αττικής. Ο νέος αυτός έπεσε θύμα συκοφαντίας, ότι τάχα υποστηρίζει με αποστολή τροφίμων τους επαναστάτες στη Σαλαμίνα ή κατά άλλους ότι προμήθευε μπαρούτι τους κλέφτες των ορεινών της Αττικής. Η κατηγορία δεν αποδείχθηκε ποτέ, όμως ο ίδιος καταδικάστηκε σε θάνατο. Ο δήμιός του τον περιέφερε στους δρόμους της Αθήνας και του ζητούσε να αλλαξοπιστήσει για να γλιτώσει. Εκείνος όμως δε δεχόταν και φώναζε: «Χτυπάτε διά την πίστην». Στο τέλος αποκεφαλίστηκε στις 9 Ιουλίου 1771 και ο θάνατός του έκανε αίσθηση στην κοινωνία της Αθήνας. Το όνομά του φέρει σήμερα δρόμος της Αθήνας στον Νέο Κόσμο, καθώς και παρακείμενη στάση τραμ. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του ως αγίου, στις 30 Ιουνίου και στις 9 Ιουλίου. Το 2003 ανακηρύχθηκε προστάτης των διατροφολόγων και των διαιτολόγων.
1932 – Κινγκ Καμπ Ζιλέτ (King Camp Gillette). Γεννήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 1855 και από μικρός μπήκε στη βιοπάλη, δουλεύοντας ως πλασιέ για να βοηθήσει την οικογένειά του, που είχε πέσει θύμα της Μεγάλης Πυρκαγιάς του Σικάγου το 1871. Στα αμέτρητα ταξίδια που έκανε ανά την αμερικανική επικράτεια συνέλαβε την ιδέα για την κατασκευή μιας λεπτής ασφαλούς ξυριστικής λεπίδας, που δεν θα χρειάζεται τρόχισμα και θα είναι προσιτή σε κάθε βαλάντιο. Ο Ζιλέτ συνειδητοποίησε ότι θα είχε κέρδος από την κατασκευή μιας ξυριστικής λαβής, την οποία θα διέθετε σε τιμή κάτω του κόστους και θα κέρδιζε από τη διάθεση των ανταλλακτικών λεπίδων. Όταν το ξυραφάκι θα έχανε τη δραστικότητά του ο χρήστης θα το αντικαθιστούσε από ένα καινούργιο, πάνω στην ίδια ξυριστική λαβή. Αφού κατόρθωσε να επιλύσει μια σειρά από τεχνικά προβλήματα, στις 28 Σεπτεμβρίου 1901 ιδρύει την American Safety Razor Company για την υλοποίηση των επιχειρηματικών του σχεδίων, η οποία ένα χρόνο αργότερα μετονομάζεται σε Gilette Safety Razor Company. Τον πρώτο χρόνο της παραγωγικής της δραστηριότητας το 1903 η «Ζιλέτ» πουλά 51 ξυριστικές λαβές και 168 λεπίδες. Τον επόμενο χρόνο διαθέτει 90.884 ξυριστικές λαβές και 123.648 λεπίδες, χάρις στις αυτοματοποιημένες τεχνικές παραγωγής, τις φθηνές τιμές και την έξυπνη διαφημιστική εκστρατεία.
Το 1908 η «Ζιλέτ» ήταν πλέον μια πολυεθνική εταιρεία με εργοστάσια στον Καναδά, την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Το 1915 η παραγωγή της έφθανε τις 450.000 ξυριστικές λαβές και τις 70.000.000 λεπίδες. Το 1918 με την είσοδο των ΗΠΑ στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο κάθε αμερικανός στρατιώτης είχε το δικό του σετ ξυριστικών της «Ζιλέτ».
Ο Κινγκ Κάμπελ Ζιλέτ, εκτός από τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, διακρίθηκε και ως πολιτικός συγγραφέας, ενταγμένος στο ρεύμα του ουτοπικού σοσιαλισμού. Πίστευε ότι η βιομηχανία θα έπρεπε να ελέγχεται από μία και μόνη επιχείρηση, η οποία θα ήταν υπό λαϊκό έλεγχο και ότι όλοι οι Αμερικανοί θα έπρεπε να ζουν σε μια γιγαντιαία πόλη, τη Μητρόπολη, η οποία θα ηλεκτροδοτείτο από τους καταρράκτες του Νιαγάρα. Έγραψε τρία βιβλία: «Η ανθρώπινη εξέλιξη» (1894), «Παγκόσμια Επιχείρηση» (1910) και «Λαϊκή Επιχείρηση» (1924) μαζί με τον συγγραφέα και ομοϊδεάτη του Άπτον Σινκλέρ. Πέθανε στις 9 Ιουλίου 1932, σχεδόν χρεοκοπημένος, θύμα του οικονομικού κραχ.
Η Gilette Safety Razor Company συνέχισε την επιτυχημένη διαδρομή της και σήμερα ως The Gillette Company είναι ο «λίντερ» στον τομέα προϊόντων ανδρικής περιποίησης, με τζίρο δισεκατομμυρίων δολαρίων. Από το 2005 ανήκει στην εταιρία – κολοσσό των καταναλωτικών ειδών Procter & Gamble, η οποία την αγόρασε έναντι 57 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
2000 – Απόστολος Βακαλόπουλος γεννήθηκε στον Βόλο στις 11 Αυγούστου του 1909. Ο πατέρας του εγκαταστάθηκε μετά τη λήξη των δύο Βαλκανικών πολέμων με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη το 1914. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του συμμετείχε ως βοηθός στις ανασκαφές που πραγματοποιούσε στην τοποθεσία Μικρό Έμβολο ο Κωνσταντίνος Ρωμαίος. Αργότερα ειδικεύτηκε στη βυζαντινή και νεοελληνική ιστορία με μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία. Εργάσθηκε αρχικά ως καθηγητής στη Μέση εκπαίδευση διδάσκοντας ιστορία, αρχαία ελληνικά και νέα ελληνικά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930. Σταδιοδρόμησε στην πανεπιστημιακή κοινότητα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αναγορευθείς αρχικά Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1939) με θέμα της διατριβής του Πρόσφυγες και προσφυγικόν ζήτημα κατά την Ελληνικήν Επανάστασιν του 1821 η οποία και βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών[2] , άμισθος Υφηγητής της Ιστορίας της Νεωτέρας Ελλάδος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1943), έκτακτος καθηγητής από το 1951 και τακτικός από το 1956 μέχρι την συνταξιοδότησή του το 1974. Στη διάρκεια της Κατοχής συνεργάσθηκε ως ιστορικός με τους υπηρεσιακούς παράγοντες της Γενικής Διοικήσεως Βορρείου Ελλάδος για την απόκρουση των ξένων προπαγανδών (βουλγαρική,ιταλική, ρουμανική) στην περιοχή της Μακεδονίας δημοσιεύοντας εργασίες σχετικά με την ελληνικότητα της Δυτικής Μακεδονίας: Ο εκπολιτιστικός ρόλος του Νέου Ελληνισμού στη Ν.Α.Ευρώπη και Οι περιοχές Εορδαίας και Ελίμειας κατά τους νεωτέρους χρόνους. Διετέλεσε μέλος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και πολλών άλλων επιστημονικών σωματείων, ενώ εκπροσώπησε την Ελλάδα σε πολλά διεθνή επιστημονικά συνέδρια.
Βραβεύσεις: Α’ βραβείο «Αριστείον Ιστορικών και κοινωνικών Επιστημών» Ακαδημίας Αθηνών, το1970, που απονεμήθηκε για πρώτη φορά, – βραβείο Ζάππα, – διεθνές βραβείο Herder (1979).
