. Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
– 22 Σεπτεμβρίου 2024 –
Είναι η 266η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
– Υπολείπονται 100 ημέρες για τη λήξη του –
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:13 – Δύση ήλιου: 19:22
Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 9 λεπτά
🌖 Σελήνη 19.6 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ζωγραφιά, Λουίζα, Λοΐζο, Φωκά,
Φώκιο, Φώκη, Φωκία και Φωκίνα
Γεγονότα
1789 – Οι ενωμένες δυνάμεις Ρώσων και Αυστριακών νικούν του Οθωμανούς Τούρκους στη Μάχη του Ρίμνικ, στο πλαίσιο του Ρωσοτουρκικού Πολέμου του 1787-1792 και αποκτούν τον έλεγχο της Βλαχίας.
Ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ ενθουσιασμένος από την νίκη των συμπατριωτών του γράφει τον αντικριστό χορό «Der Sieg vom Helden Coburg, K.587» («Η Νίκη του ήρωα Κόμπουργκ»), προς τιμήν του στρατηγού Γιοσίας φον Κόμπουργκ, που ηγήθηκε των αυστριακών δυνάμεων.
Η Μάχη του Ρίμνικ διεξήχθη στις 11 (22) Σεπτεμβρίου 1789, κατά τη διάρκεια του ρωσοτουρκικού πολέμου του 1787-1792 μεταξύ Ρώσων (μαζί με τους Αυστριακούς) και Τούρκων, και τελείωσε με αποφασιστική νίκη των Ρώσων. Αρχηγοί ήταν ο Ρώσος στρατηγός Αλεξάντερ Βασίλεβιτς Σουβόροφ και ο Γιουσούφ-πασάς.
Μετά την νίκη στις Φοκσάνες, ο Ποτιόμκιν μετέφερε τις κύριες δυνάμεις του ρωσικού στρατού στις Μπεντέρες. Την ίδια ώρα, οι Τούρκοι με αρχηγό τον Γιουσούφ-πασά και 220.000 στρατιώτες άρχισαν να πλησιάζουν τις Φοκσάνες, όπου βρισκόταν το σώμα των Αυστριακών, το οποίο έστειλε σώμα στα ανατολικά του Προύθου για την αποδιοργάνωση των Ρώσων. Ο Σουβόροφ δέχθηκε να βοηθήσει και αφού αυτός και το σώμα του διήνυσαν 100 χιλιόμετρα σε 2-3 μέρες, ενώθηκε με τους Αυστριακούς.
Στις 11 (22) Σεπτεμβρίου 1789, ο Σουβόροφ με 25.000 στρατιώτες, παρά τις τετραπλάσιες (100.000 στρατιώτες) δυνάμεις των Τούρκων, πέρασε τον ποταμό Ρίμνικ και επιτέθηκε στους Τούρκους. Η μάχη του Ρίμνικ διήρκεσε 12 ώρες, και οι Τούρκοι έχασαν 20.000 στρατιώτες ενώ οι Ρώσοι και οι Αυστριακοί 600 στρατιώτες. Για την νίκη στο Ρίμνικ ο Σουβόροφ έλαβε από την Αικατερίνη Β’ το τίτλο του κόμη του Ρίμνικ και το Τάγμα του Αγίου Γεωργίου Α’ Τάξης, καθώς επίσης το τίτλο του κόμη της Αυστριακής Αυτοκρατορίας.
1912 – Καταπλέει στον Ναύσταθμο το νέο απόκτημα του πολεμικού ναυτικού, το υποβρύχιο «Δελφίν», το πρώτο υποβρύχιο του ελληνικού στόλου.
Δελφίν Ι (Υποβρύχιο) / 64, 49 (Υποβρύχιο τύπου ‘LAUBEUE’). Παραγγέλθηκε από την Ελληνική Κυβέρνηση στα Γαλλικά Ναυπηγεία ‘SCHNEIDER’ τον Σεπτέμβριο του 1910. Ιδίου τύπου υποβρύχια Ξιφίας Ι και Δελφίν Ι.Εκτόπισμα: 310/460 ΤΝ. – Ταχύτητα : 13/8,5 κόμβους. – Μέγιστο βάθος κατάδυσης : 36 μέτρα. – Ακτίνα ενεργείας με 8 κόμβους 2 ώρες. Με 6 κόμβους 7.5 ώρες και με 4,5 κόμβους 17,5 ώρες. – Οπλισμός : 4 εκτοξευτήρες τορπιλών των 45 εκ. εξωτερικά του σκάφους κάτω από το ξύλινο κατάστρωμα. Δύο ΠΡ και 2 ΠΜ με γωνία 5 κατά το διάμηκες. 1 Τ/Σ εσωτερικώς του ΠΡ διαμέρισμα. Φόρτος συνολικά 6 τορπίλες ‘Σβάρτσκου’, πέντε σε θέσεις εκτόξευσης και μία εφεδρική. Παραλήφθηκε στις 5 Οκτωβρίου 1912.
Το ‘ΔΕΛΦΙΝ’ κατέπλευσε στο Ναύσταθμο εγκαίρως για να λάβει μέρος στους πολέμους 1912-1913. Κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο στις 9 Δεκεμβρίου του 1912 το τουρκικό καταδρομικό Μετζητιέ, συνοδευόμενο από τέσσερα αντιτορπιλικά, συνεπλάκη με τέσσερα ελληνικά αντιτορπιλικά τύπου «Λέοντος» κοντά στη Τένεδο. Τότε σημειώθηκε ανεπιτυχής επίθεση με τορπίλες από το ελληνικό υποβρύχιο Δελφίν με κυβερνήτη τον υποπλοίαρχο Ιωάννη Αργυρόπουλο.
Μετά την ανεπιτυχή επίθεση το υποβρύχιο Δελφίν καταδιώχθηκε από τα τουρκικά αντιτορπιλικά με συνέπεια να καταδυθεί σε μεγάλο βάθος προς τα Μαυρονήσια. Αμέσως μετά την επίθεση αυτή και ενώ βρίσκονταν εν καταδύσει, προσάραξε και για να απελευθερωθεί αναγκάστηκε να αφήσει τα μολυβένια βάρη ασφαλείας του. Αυτό του στέρησε τη δυνατότητα συμμετοχής στις υπόλοιπες επιχειρήσεις μέχρι το τέλος του πολέμου. Στη συνέχεια έφτασε από το Μούδρο το θωρηκτό Αβέρωφ για να απαλλάξει τα ελληνικά πλοία από την τουρκική απειλή. Κατά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο κατασχέθηκε από τους Γάλλους μαζί με το Υ/Β ΞΙΦΙΑΣ. Όταν επεστράφησαν βρέθηκαν σε πολύ κακή κατάσταση. Διατηρήθηκε στην ενεργεία μέχρι και το 1920, οπότε και παροπλίστηκε.
1994 – Μεταδίδεται το πρώτο επεισόδιο της αμερικανικής τηλεοπτικής σειράς «Τα Φιλαράκια».
Τα Φιλαράκια (επίσημη ονομασία στα αγγλικά: Friends) είναι αμερικάνικη κωμική τηλεοπτική σειρά τύπου σίτκομ, την οποία δημιούργησαν η Μάρτα Κάουφμαν και ο Ντέιβιντ Κρέιν. Η προβολή της άρχισε στις 22 Σεπτεμβρίου 1994 από το NBC και τελείωσε στις 6 Μαΐου 2004 με μεγάλη απήχηση όλο αυτό το διάστημα. Με πρωταγωνιστές τους Τζένιφερ Άνιστον, Κόρτνεϊ Κοξ, Λίζα Κούντροου, Ματ ΛεΜπλάνκ, Μάθιου Πέρι και Ντέιβιντ Σουίμερ, η σειρά περιστρέφεται γύρω από έξι φίλους στη δεύτερη και στην τρίτη δεκαετία των ηλικιών τους που ζουν στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Η σειρά παρήχθη από τις Bright/Kauffman/Crane Productions, σε συνεργασία με τη Warner Bros Television. Οι αρχικοί παραγωγοί ήταν οι Kevin S. Bright, Marta Kauffman και David Crane.
Οι Κάουφμαν και Κρέιν, όταν άρχιζαν να γράφουν τη σειρά μεταξύ Νοεμβρίου και Δεκεμβρίου 1993, την είχαν αρχικά ονομάσει Insomnia Cafe. Μετά από αρκετές επανεγγραφές, συμπεριλαμβανομένων των τίτλων Six of One καθώς και Friends Like Us και αλλαγές στο σενάριο, η σειρά τελικά ονομάστηκε Friends.
Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στα στούντιο της Warner Bros. στο Μπέρμπανκ της Καλιφόρνιας. Και οι δέκα σεζόν της σειράς κατατάσσονται στην πρώτη δεκάδα των τηλεθεάσεων των σεζόν, φτάνοντας τελικά στο νούμερο ένα στην όγδοη σεζόν. Το φινάλε της σειράς προβλήθηκε στις 6 Μαΐου 2004 και το παρακολούθησαν περίπου 52,5 εκατομμύρια Αμερικανοί θεατές καθιστώντας το το πέμπτο πιο δημοφιλές φινάλε σειράς στην ιστορία της τηλεόρασης, και το πιο δημοφιλές τηλεοπτικό επεισόδιο της δεκαετίας του 2000.
Η σειρά έλαβε θετικές κριτικές σε όλη την διάρκειά της και έγινε μία από τις δημοφιλέστερες τηλεοπτικές σειρές όλων των εποχών. Ήταν υποψήφια για 62 βραβεία Primetime Emmy, κερδίζοντας το βραβείο Εξαιρετικής Κωμικής Σειράς το 2002, στην 8η σεζόν. Το 1997, το επεισόδιο “Αυτό με το βίντεο από τον χορό” θεωρήθηκε ένα από τα καλύτερα επεισόδια. Από το 1995 ως και το 2004 τερμάτιζε μέσα στα πέντε προγράμματα με τις υψηλότερες τηλεθεάσεις. Κατά πολλούς υπήρξε η πιο επιτυχημένη κωμική σειρά όλων των εποχών και, όπως υποστηρίζουν, η επιτυχία του σίριαλ οφείλεται στο έξυπνο σενάριο αλλά και στη «χημεία» που ένωνε τους πρωταγωνιστές. Η σειρά συνεχίζει και προβάλλεται ακόμα σε πάνω από 100 χώρες. Στην Ελλάδα, προβάλλεται επί σειρά ετών από το Star.
2001 – Ο Αντώνης Φώτσης υπογράφει στην ομάδα «Μέμφις Γκρίζλις» και γίνεται ο πρώτος έλληνας καλαθοσφαιριστής που θα παίξει στο NBA.
Ο Αντώνης Φώτσης (Αθήνα, 1 Απριλίου 1981) είναι Έλληνας διεθνής καλαθοσφαιριστής. Έχει ύψος 2,09 μ. και βάρος 113 κιλά και αγωνίζεται στη θέση πάουερ φόργουορντ, αλλά μπορεί να παίξει και στη θέση σμολ φόργουορντ, υπό προϋποθέσεις (Cornerman). Αναδείχθηκε Πρωταθλητής Ευρώπης το 2005, δευτεραθλητής κόσμου το 2006 και 5ος ολυμπιονίκης το 2004 και 2008 με την Εθνική Ελλάδος, στην οποία υπήρξε αρχηγός για μία πενταετία.
Έχει επίσης τρία Πρωταθλήματα Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό (2000, 2009, 2011), καθώς και δέκα Πρωταθλήματα Ελλάδας (1998, 1999, 2000, 2001, 2003, 2009, 2010, 2011, 2014, 2017).
Ήταν ο πρώτος γηγενής Έλληνας που έπαιξε στο NBA το 2001. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους Έλληνες παίκτες στην ιστορία στη θέση του. Στις 9 Ιουνίου 2018 ο δήμος Ζωγράφου τίμησε τον Αντώνη Φώτση δίνοντας το όνομά του αθλητή στο Κλειστό Γυμναστήριο Ιλισίων.
Γεννήσεις
1791 – Μάικλ Φαραντέι, βρετανός φυσικός και χημικός, που θεωρείται ο σημαντικότερος πειραματικός φυσικός του 19ου αιώνα.
Υπήρξε ο πρώτος οποίος απομόνωσε βενζίνη και συνέθεσε τους πρώτους χλωράνθρακες και ανακάλυψε την ηλεκτρομαγνητική επαγωγή (1831), τους νόμους της ηλεκτρόλυσης (1833) και την περιστροφή του πολωμένου φωτός, υπό την επίδραση μαγνητικού πεδίου (1845).
Εφηύρε ακόμη την πρώτη ηλεκτρική στήλη και διατύπωσε πολλές από τις αρχές του ηλεκτρισμού. Εισήγαγε ακόμη τους όρους «διηλεκτρικό», «ηλεκτρόδιο», «άνοδος», «κάθοδος», «ιόν» και «ιονισμός».
Προς τιμήν του, δόθηκε το όνομά του στη μονάδα χωρητικότητας των πυκνωτών (Farad). (Θαν. 25/8/1867)
1918 – Χανς Σολ, μέλος της αντιστασιακής σπουδαστικής οργάνωσης Λευκό Ρόδο, που εκτελέστηκε στη Ναζιστική Γερμανία.
Στις 18 Φεβρουαρίου του 1943, η Σόφι Σολ (Sophie Scholl, 22 χρονών), ο αδερφός της Χανς (Hans Scholl, 25 χρονών) και ο Κρίστοφ Προμπστ (Christoph Probst, 24 χρονών), μέλη της γερμανικής νεολαιΐστικης αντιναζιστικής οργάνωσης “Λευκό Ρόδο” είχαν γίνει αντιληπτοί όταν έριξαν φυλλάδια αντιχιτλερικού περιεχομένου στους διαδρόμους του κτιρίου της σχολής τους. Συνελήφθησαν από την αστυνομία, ενώ στη συνέχεια ακολούθησαν οι συλλήψεις και άλλων μελών της οργάνωσης.
Στις 22 Φεβρουαρίου του 1943 και κατόπιν μιας δίκης-παρωδίας καταδικάστηκαν σε θάνατο δια αποκεφαλισμού η Σόφι Σολ (Sophie Scholl, 22 χρονών), ο αδερφός της Χανς (Hans Scholl, 25 χρονών) και ο Κρίστοφ Προμπστ (Christoph Probst, 24 χρονών), μέλη της γερμανικής νεολαιΐστικης αντιναζιστικής οργάνωσης “Λευκό Ρόδο”.
Το Λευκό Ρόδο έδρασε στη ναζιστική Γερμανία από τον Ιούνιο του 1942 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1943 και είχε ως έδρα το Μόναχο. Τα μέλη του ήταν κυρίως φοιτητές και μαθητές. Στο διάστημα δράσης τους, οι νεολαίοι του Λευκού Ρόδου τύπωσαν και διένειμαν σε χιλιάδες αντίτυπα έξι φυλλάδια με τα οποία προσπάθησαν να αφυπνίσουν και να εξεγείρουν τους πολίτες της Γερμανίας κατά του ναζιστικού καθεστώτος.
Τα βαθύτερα κίνητρα της οργάνωσης ήταν πνευματικά και ανθρωπιστικά, ενώ τα αδέρφια Σολ ήταν επηρεασμένα και από τις χριστιανικές λουθηρανικές καταβολές τους, καθώς θεωρούσαν ότι η ναζιστική βία στρέφεται πρωτίστως κατά των βασικών ευαγγελικών αξιών και της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης (κυρίως μετά τη διάδοση της είδησης για τη θανάτωση δεκάδων χιλιάδων ατόμων με νοητική υστέρηση, με τη χρήση δηλητηριωδών αερίων).
Το πρώτο φυλλάδιο που τύπωσαν τα μέλη του Λευκού Ρόδου έγραφε μεταξύ άλλων: «Ποιος από εμάς μπορεί να φανταστεί την ντροπή που θα πέσει επάνω μας και επάνω στα παιδιά μας όταν θα βγουν στο φως τα τρομερά εγκλήματα που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία;»
Στο δεύτερο έγραψαν: «Μετά την κατάκτηση της Πολωνίας, 300.000 Εβραίοι δολοφονήθηκαν σ αυτή τη χώρα με τον πιο κτηνώδη τρόπο. Οι Γερμανοί κοιμούνται τον ηλίθιο ύπνο τους και ενθαρρύνουν τους φασίστες εγκληματίες.»
Η εκδίκηση για τις εκτελέσεις των νεαρών αντιστασιακών ήλθε από μέλη της οργάνωσης που είχαν γλυτώσει τις συλλήψεις. Οι δεύτεροι έβγαλαν λαθραία από τη Γερμανία το τελευταίο φυλλάδιο του Λευκού Ρόδου. Οι Σύμμαχοι το τύπωσαν σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα, που τα έριξαν αεροπορικώς σε πόλεις του Γ’ Ράιχ με τον τίτλο «Το Μανιφέστο των φοιτητών του Μονάχου».
1957 – Νικ Κέιβ, αυστραλός ρόκερ.
Ο Νίκολας Έντουαρντ (Νικ) Κέιβ (Nicholas Edward “Nick” Cave, γεν. 22 Σεπτεμβρίου 1957) είναι Αυστραλός μουσικός, στιχουργός και συγγραφέας, περισσότερο γνωστός σαν κύριος συντελεστής του ροκ συγκροτήματος Nick Cave and the Bad Seeds που ιδρύθηκε το 1983.
Από το 1978 μέχρι το 1983 συμμετείχε στο συγκρότημα The Birthday Party (αρχική ονομασία The Boys Next Door) γνωστό ιδιαίτερα για τους γκόθικ ροκ ρυθμούς, τους προκλητικούς στίχους και τον βίαιο ήχο με επιρροές από τη free jazz, το μπλουζ και το πανκ.
Το 2006 ίδρυσε το γκαράζ ροκ συγκρότημα Grinderman. Η μουσική του Κέιβ χαρακτηρίζεται από συναισθηματική ένταση, ευρεία ποικιλία επιρροών και λυρικές εμμονές με τη θρησκεία, τον θάνατο, την αγάπη και τη βία.
Θάνατοι
1408 – Ιωάννης Ζ’ Παλαιολόγος, αυτοκράτορας του Βυζαντίου.
Ο Ιωάννης Ζ´ είχε νόμιμα δικαιώματα στο θρόνο με βάση τη συμφωνία που είχε επιτύχει (1381) ο πατέρας του Ανδρόνικος Δ’, τα οποία όμως αμφισβητήθηκαν με τη νέα σύγκρουση με τον πατέρα του λίγο πριν το θάνατό του (1385).
Κατέλαβε την εξουσία τον Απρίλιο του 1390 με πραξικόπημα κατά του παππού του Ιωάννη Ε’ Παλαιολόγου, τον οποίο κατόρθωσε να περιορίσει σε θέση πολιορκούμενου σε ένα μικρό φυλάκιο κοντά στη Χρυσή Πύλη της Κωνσταντινούπολης.
Το πραξικόπημα έγινε τη νύχτα της 14ης Απριλίου με τη βοήθεια του Σουλτάνου Βαγιαζήτ Α΄, ο οποίος επιθυμούσε την ανατροπή του Ιωάννη Ε’, κυρίως για να προκαλέσει στο Βυζάντιο εσωτερική αναταραχή προς δικό του όφελος. Σύμμαχοι του Ιωάννη Ζ’ ήταν και οι Γενουάτες, σταθερά αντίπαλοι του Ιωάννη Ε’ και διαρκώς συντασσόμενοι με τον Ανδρόνικο Δ’. Είχε προηγηθεί μάλιστα ταξίδι του Ιωάννη Ζ’ στη Γένουα το 1389 προς αναζήτηση πολιτικής υποστήριξης έναντι του θείου του Μανουήλ.
1828 – Σάκα, βασιλιάς των Ζουλού, που από φυλή τούς κατέστησε έθνος στο πλαίσιο της Νοτίου Αφρικής.
Ο Σάκα Ζούλου (1787-1828), υπήρξε ο πιο χαρισματικός ηγέτης της φυλής των Ζουλού, στα νότια της αφρικανικής ηπείρου. Ήταν νόθος γιος του αρχηγού των Ζουλού, Σενζανγκακόνα. Ο Σάκα πολέμησε στο πλευρό του αρχηγού της φυλής Μθεδουα, Ντινγκισγουαγιο.
Μετά το θάνατο του Σενζανγκακόνα, ο Ντινγκισγουάγιο βοήθησε τον Σάκα να διεκδικήσει το θέση του αρχηγού του βασιλείου των Ζουλού. Τον Σάκα διαδέχθηκε ο Ντινγκάνε, ετεροθαλής αδελφός του, ο οποίος συνωμότησε με τον Μλανγκάνα, άλλον ετεροθαλή αδερφό του για να τον δολοφονήσουν.
Ο Σάκα, κατά η διάρκεια της βασιλείας του, κατάφερε να ενώσει πλήθος γειτονικών φυλών και να δημιουργήσει το βασίλειο των Ζουλού, καλύπτοντας γεωγραφικά το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής Νότιας Αφρικής. Ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι διέθετε ιδιαίτερες στρατηγικές ικανότητες, ενώ διακρινόταν και για τις βίαιες μεθόδους του ως ηγέτης.
1991 – Γιάννης Νεγρεπόντης, (Γιάννης Ξυνοτρούλιας το πραγματικό του όνομα), έλληνας στιχουργός, ποιητής και συγγραφέας.
Γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου του 1930 στη Λάρισα. Εκεί έζησε μέχρι τα 8 του χρόνια και μετά ήρθε μαζί με όλη την οικογένειά του στην Αθήνα. Σπούδασε αρχαιολογία στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (λόγω πολιτικών φρονημάτων δεν αξιοποίησε ποτέ επαγγελματικά το πτυχίο που πήρε) καθώς και στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δασκάλους τον Ροντήρη, τον Βεάκη, τον Σιδέρη (αλλά ούτε κι αυτές τις σπουδές αξιοποίησε επαγγελματικά). Συνεργάστηκε με περιοδικά και εφημερίδες όπως και με την ΕΡΑ. Μετά το 1967 ασχολήθηκε με τη συγγραφή στίχων για τραγούδια.
Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1949 δημοσιεύοντας διήγημά του στο περιοδικό Ελληνική Δημιουργία, που εξέδιδε ο Σπύρος Μελάς, με το ψευδώνυμο Γιάννη Νικολάου. Αργότερα άρχισε να δημοσιεύει στο περιοδικό Επιθεώρηση Τέχνης με το ψευδώνυμο Τζων. Μέρος του αρχείου του βρίσκεται στο ΕΛΙΑ. Η πρώτη του ποιητική συλλογή έρχεται αργότερα, το 1958. Είναι το «Πρόσωπα και χώρος», όπου υπογράφει με το ψευδώνυμο Νεγρεπόντης, με το οποίο καθιερώνεται. Υπήρξε αριστερός, την 21η Απριλίου 1967, συλλαμβάνεται και εξορίζεται για τρία χρόνια, στη Γυάρο και τη Λέρο.
Καταπιάστηκε και διακρίθηκε σε όλα τα είδη του γραπτού λόγου: ποίηση, πεζογραφία, θέατρο, τραγούδι, κριτική, δοκίμιο, χρονογράφημα, σάτιρα, ευθυμογράφημα, παιδικά, ραδιοφωνικό σχόλιο. Τραγούδια του έχουν μελοποιήσει οι Μίκης Θεοδωράκης, Χρήστος Λεοντής, Λίνος Κόκκοτος και άλλοι. Από τους πρωτοπόρους της «πολιτιστικής επανάστασης» της δεκαετίας του ’60, έγινε ευρύτερα γνωστός και αγαπητός με τα τραγούδια του «Το ακορντεόν» (που τελειώνει με το σύνθημα «δεν θα περάσει ο φασισμός») και «3ος παγκόσμιος» που μελοποίησε ο Μάνος Λοΐζος. Ο ίδιος μελοποίησε τα αντιρατσιστικά «Νέγρικα», που τραγούδησε η Μαρία Φαραντούρη. Ήταν τα τραγούδια που έγιναν αρχικά γνωστά από τις μπουάτ και πέρασαν και τραγουδήθηκαν -απαγορευμένα πια- από στόμα σε στόμα, στα χρόνια της δικτατορίας.
Η ικανότητα του Νεγρεπόντη να περνάει μηνύματα φάνηκε και στα «Μικροαστικά» και τα «Μαθήματα πολιτικής οικονομίας» που συνέθεσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Τα «Μικροαστικά» γνώρισαν επιτυχία και ως σατιρικό θεατρικό έργο. Ένα ακόμη ποιητικό έργο, το «Φυλάττειν Θερμοπύλας», που έγραψε εξόριστος στη δικτατορία, έχει μελοποιήσει στο μεγαλύτερο μέρος τους, υπό μορφή ορατορίου, ο Χρήστος Λεοντής. Πέθανε στις 04.00 τα ξημερώματα της Κυριακής 22 Σεπτεμβρίου του 1991 στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών όπου νοσηλευόταν λόγω καρκίνου σε ηλικία 61 ετών και 2 μέρες μετά κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας.
Την 21η Απριλίου 1967 ο Γιάννης Νεγρεπόντης, που ιδεολογικά ανήκε στην Αριστερά. Συλλαμβάνεται και παραμένει εξόριστος στη Γυάρο και τη Λέρο (Παρθένι) τρία χρόνια. Εκεί γράφει το «Φυλάττειν Θερμοπύλας», που βγάζει έξω παράνομα και μοιράζει σε φίλους, πριν κυκλοφορήσει σε βιβλίο, η γυναίκα του Αργυρώ. Το ίδιο κυκλοφόρησε και στα γερμανικά, σε μια έκδοση με χαρακτικά του Κρις Χάμπερ.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΟΥΤΕ ΤΙΣ «ΒΑΖΟΥΜΕ» ΟΥΤΕ ΤΙΣ «ΚΟΙΤΑΖΟΥΜΕ»… ΤΙΣ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ!
