7 Απριλίου 2024
Είναι η 98η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 268 ημέρες για τη λήξη του..
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:00 – Δύση ήλιου: 19:53
Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 53 λεπτά
🌑 Σελήνη 27.9 ημερών
Γεγονότα
529 – Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός εκδίδει ένα θεμελιώδες νομικό σύγγραμμα, τον «Ιουστινιάνειο Κώδικα» (Corpus Juris Civilis). Ο Ιουστινιάνειος Κώδικας (Codex Justinianus) αποτελούσε σύνθεση αυτοκρατορικών νόμων από την εποχή του Αδριανού έως και του Ιουστινιανού, καθώς επίσης και μια αναθεώρηση παλαιότερων νομικών συγγραμμάτων, που είχαν εκδοθεί από Ρωμαίους αυτοκράτορες. Στόχος ήταν η θέσπιση ενός ενιαίου κώδικα, ο οποίος θα ήταν δυνατό να μελετηθεί και να εφαρμοστεί, αφού μέχρι την εποχή του Ιουστινιανού (αρχές 6ου αιώνα) η οργάνωση του Ρωμαϊκού Δικαίου βρισκόταν σε χαώδη κατάσταση. Ο Ιουστινιάνειος Κώδικας ήταν το πρώτο μέρος του συνολικού κώδικα, ο οποίος ονομάστηκε κατά τον 16ο αιώνα Corpus Iuris Civilis.
Εμπνευστής του έργου αυτού ήταν ο στενός συνεργάτης του Ιουστινιανού, Τριβωνιανός, ο οποίος και ανέλαβε τη σύνθεση αυτού του τολμηρού εγχειρήματος. Τον Απρίλιο του 529 ολοκληρώθηκε αυτή η προσπάθεια, η οποία κατέληξε στον Κώδικα του Ιουστινιανού ή Codex Iustinianus. Χωριζόταν σε δέκα βιβλία και αποτέλεσε πλέον τον αυθεντικό Κώδικα Νόμων της Αυτοκρατορίας.
Το έργο αυτό αποτέλεσε ουσιαστικά μια συστηματικοποίηση του υλικού παλαιότερων κωδίκων και νόμων, προσπαθώντας να αφαιρέσει τις αντιφάσεις που είχαν, χωρίς όμως τελικά να τις εξαλείψει πλήρως. Μετά από τρία χρόνια ο νέος Κώδικας δημοσιεύθηκε και ονομάστηκε Digestum ή Πανδέκτης και χρησιμοποιήθηκε αμέσως από τους νομικούς της αυτοκρατορίας. Το 534 έγινε νέα έκδοση, που της αποδόθηκε η ονομασία Νεαραί (Novellae) και αποτέλεσε συμπλήρωμα της αρχικής προσπάθειας. Αυτό συνέβη λόγω των νομικών μεταρρυθμίσεων του Ιουστινιανού. Οι περισσότεροι από τους νέους νόμους του Ιουστινιανού (σε αντίθεση με τον Κώδικα, τον Πανδέκτη και τις Εισηγήσεις, που ήταν γραμμένοι στα Λατινικά) γράφτηκαν στα Ελληνικά.
1825 – Ο Ιμπραήμ νικάει τους Έλληνες στο Κρεμμύδι Μεσσηνίας. Στα Κρεμμύδια είχε γίνει στις 7 Απριλίου του 1825 μάχη, ανάμεσα στα στρατεύματα του Ιμπραήμ, που μόλις είχε εισβάλει στην Πελοπόννησο, στο όνομα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και των επαναστατημένων Ελλήνων, που είχαν επικεφαλής τον Υδραίο Κυριάκο Σκούρτη. Η εξέλιξη της μάχης στην οποία συμμετείχαν περίπου 3.400 Αιγύπτιοι και 3.250 Έλληνες δεν ήταν καλή για τον Απελευθερωτικό Αγώνα, καθώς οι Έλληνες περικυκλώθηκαν και μετά από την απώλεια περίπου 600 ανδρών, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν.
Η επέτειος της Μάχης του Κρεμμυδίου τιμάται με διάφορες εκδηλώσεις από τους κατοίκους του χωριού και τους επίσημους φορείς του νομού.[10]
1948 – Ιδρύεται στο πλαίσιο του ΟΗΕ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.), είναι αυτόνομος διεθνής διακρατικός οργανισμός που αποτελεί εξειδικευμένη υπηρεσία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) και ασχολείται με τη διεθνή δημόσια υγεία. Ιδρύθηκε επίσημα το 1948 και εδρεύει στη Γενεύη. Αποτελεί μέλος της Ομάδας Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (United Nations Development Group). Ο προκάτοχός του, ο Οργανισμός Υγείας, ήταν υπηρεσία της Κοινωνίας των Εθνών. Το «σύνταγμα» του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας έχει υπογραφεί από 61 χώρες στις 22 Ιουλίου 1946 ενώ η πρώτη συνάντηση Παγκόσμιας Συνέλευσης Υγείας ολοκληρώθηκε στις 24 Ιουλίου 1946. Από την ίδρυσή του έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην εξάλειψη της ευλογιάς. Οι τρέχουσες προτεραιότητές της περιλαμβάνουν την αντιμετώπιση των μεταδοτικών ασθενειών κυρίως του AIDS (HIV), του ιού Έμπολα, της ελονοσίας και της φυματίωσης, τον περιορισμό των επιπτώσεων των μη μεταδοτικών ασθενειών, η σεξουαλική υγεία και η αναπαραγωγή, η ανάπτυξη και η γήρανση, η υγιεινή διατροφή και η ασφάλεια των τροφίμων. Ακόμη ο Π.Ο.Υ είναι υπεύθυνος για τη Διεθνή Έκθεση Υγείας( World Health Report), μια δημοσίευση σχετικά με την υγεία, και την Παγκόσμια Μέρα Υγείας που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 7 Απριλίου. Επικεφαλής του Π.Ο.Υ είναι ο Αιθίοπας Τέντρος Αντάνομ. Για τη χρονιά 2014-2015 ο προϋπολογισμός του Π.Ο.Υ είναι περίπου 4 δισεκατομμύρια $ και από αυτά περισσότερα από 3 δισεκατομμύρια προέρχονται από εθελοντικές συνεισφορές.
Ο ισχύων ορισμός της Υγείας περιλαμβάνεται στον πρόλογο του καταστατικού του ΠΟΥ. Υιοθετήθηκε από τη Διεθνή Διάσκεψη για την Υγεία (Νέα Υόρκη, 19-22 Ιουνίου 1946), τέθηκε σε ισχύ στις 7 Απριλίου 1948 και παραμένει αναλλοίωτος: «Υγεία είναι μια κατάσταση πλήρους σωματικής, νοητικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι απλώς η απουσία νόσου ή αναπηρίας.» (“Health is a state of complete physical, mental and social well-being and not merely the absence of disease or infirmity.”)
Γεννήσεις
1915 – Μπίλι Χόλιντεϊ, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Ελεονόρα Φάγκαν, αμερικανίδα τραγουδίστρια της τζαζ. Γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ και μεγάλωσε στην πόλη της Βαλτιμόρης. Σε επίσημα έγγραφα εμφανίζεται με μία πληθώρα παραλλαγών του πραγματικού ονόματός της. Ήταν γνωστή κυρίως ως Eleanora Fagan, σύμφωνα με το επώνυμο της μητέρας της, ωστόσο σε νοσοκομειακά έγγραφα αναφέρεται ως Eleanor Harris (ή Elinore στο πιστοποιητικό γέννησής της). Σε παιδική ηλικία απέκτησε το παρωνύμιο Μπίλι, ενώ βαπτίστηκε με το όνομα Eleanor Gough. Παράλληλα ήταν γνωστή ως Ματζ (Madge). Σε εφηβική ηλικία άρχισε να χρησιμοποιεί συστηματικά το όνοματ Μπίλι, πιθανώς λόγω της εκτίμησης που έτρεφε για την ηθοποιό του βωβού κινηματογράφου Μπίλι Νταβ (Billie Dove), ενώ αργότερα υιοθέτησε το επώνυμο του πατέρα της, ελαφρά παραλλαγμένο (Halliday), με το οποίο ξεκίνησε την επαγγελματική σταδιοδρομία της στο τραγούδι. Ο τζαζ μουσικός Λέστερ Γιανγκ τής έδωσε επίσης το γνωστό παρωνύμιο Lady Day.
Τα παιδικά της χρόνια χαρακτηρίστηκαν από έντονες δυσκολίες. Ο πατέρας της εγκατέλειψε την οικογένεια αρνούμενος να αναγνωρίσει την πατρότητα της Χόλιντεϊ, κάτι που τελικά έκανε μόνο μετά την πρώτη επαγγελματική επιτυχία της. Ο ίδιος ήταν επίσης μουσικός, παίζοντας κιθάρα σε μεγάλες ορχήστρες (big bands), καθώς και στην ορχήστρα του Φλέτσερ Χέντερσον. Στην αυτοβιογραφία της περιγράφει την κακομεταχείρισή της από συγγενείς με τους οποίους αναγκάστηκε να συμβιώσει όταν η μητέρα της εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, ενώ για σύντομο χρονικό διάστημα φυλακίστηκε για πορνεία. Η ενασχόλησή της με το τραγούδι ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1930, τραγουδώντας σε μικρούς χώρους του Μπρούκλιν. Ο μουσικός παραγωγός και κυνηγός ταλέντων Τζον Χάμοντ ήταν ο πρώτος που διέκρινε τις δυνατότητές της και οργάνωσε τις πρώτες ηχογραφήσεις της, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν σε συνεργασία με τον Μπένι Γκούντμαν. Από το 1935 ηχογραφούσε συστηματικά, αποκτώντας σταδιακά ένα ευρύτερο ακροατήριο. Υπήρξε από τις πρώτες Αφροαμερικανίδες τραγουδίστριες που συμμετείχαν σε ορχήστρα λευκών, συνεργαζόμενη με τον Άρτι Σο (Artie Shaw) το 1938, και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1940 αποτελούσε μία από τις δημοφιλέστερες τραγουδίστριες. Την ίδια περίοδο, πολλά προβλήματα σημάδευαν την προσωπική ζωή της, σε αντιδιαστολή με την επιτυχημένη επαγγελματική εξέλιξή της. Άρχισε να χρησιμοποιεί ναρκωτικές ουσίες καταδικαζόμενη σε φυλάκιση το 1947, ενώ συνδέθηκε συχνά με συντρόφους που την κακομεταχειρίστηκαν. Σε συνδυασμό με την εξάρτηση από το αλκοόλ, η υγεία της επιδεινώθηκε. Συνέχισε να τραγουδά και να περιοδεύει μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950, ωστόσο η φωνή της τραχύνθηκε εμφανώς από τις καταχρήσεις. Πέθανε από κίρρωση του ήπατος σε ηλικία 44 ετών και σε δεινή οικονομική κατάσταση, έχοντας απωλέσει τα κέρδη της από τη μουσική.
1920 – Ραβί Σανκάρ, ινδός συνθέτης και βιρτουόζος του σιτάρ. Ο Σανκάρ γεννήθηκε σε οικογένεια Μπενγκάλι στο Μπενάρες, στη Βρετανική Ινδία και πέρασε τα νεανικά του χρόνια περιοδεύοντας την Ινδία και την Ευρώπη με την ομάδα χορού του αδελφού του Ουντάι Σανκάρ (Uday Shankar). Εγκατέλειψε το χορό το 1938 για να μελετήσει σιτάρ παίζοντας στην αυλή του μουσικού Αλλαουντίν Χαν (Allauddin Khan). Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του το 1944, ο Σανκάρ εργάστηκε ως συνθέτης, δημιουργώντας μουσική για την Τριλογία Απού του Σατιατζίτ Ράι και ήταν μουσικός διευθυντής του Πανινδικού Ραδιοφώνου (All India Radio), στο Νέο Δελχί, στην περίοδο 1949 – 1956.
Το 1956 ξεκίνησε να περιοδεύει στην Ευρώπη και την Αμερική παίζοντας ινδική κλασική μουσική και αύξησε τη δημοτικότητά του εκεί στη δεκαετία του 1960 μέσα από τη διδασκαλία, την εκτέλεση και τη συνεργασία του με τον βιολονίστα Γεχούντι Μενουχίν και τον κιθαρίστα των Beatles Τζορτζ Χάρισον. Ο Σανκάρ, ασχολούμενος με τη δυτική μουσική έγραψε συνθέσεις για σιτάρ και ορχήστρα, ενώ περιόδευσε στον κόσμο κατά τις δεκαετίες 1970 και 1980. Από το 1986 έως το 1992, υπηρέτησε ως διορισμένο μέλος της Ράτζια Σάμπα της Άνω Βουλής του Κοινοβουλίου της Ινδίας. Ήταν ενεργός μουσικός έως το τέλος της ζωής του. Το 1999 στον Σανκάρ απονεμήθηκε η υψηλότερη τιμητική διάκριση της Ινδίας, το βραβείο Μπαράτ Ράτνα (Bharat Ratna).
1939 – Φράνσις Φορντ Κόπολα, αμερικανός σκηνοθέτης («Ο Νονός», «Αποκάλυψης Τώρα»). Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα γεννήθηκε στις 7 Απριλίου 1939 στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη. Οι γονείς του ήταν παιδιά μεταναστών από την Ιταλία. Ο πατέρας του Καρμάιν Κόπολα ήταν καταξιωμένος μουσικός και συνθέτης, με τον οποίο μάλιστα συνεργάστηκε σε αρκετές από τις ταινίες του. Σπούδασε θέατρο στο πανεπιστήμιο Hofstra της Νέας Υόρκης και σκηνοθεσία στο UCLA του Λος Άντζελες. Γύρισε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του το 1963 (Dementia 13). Το 1971 κέρδισε το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου για την ταινία Πάττον, ο θρύλος της Νορμανδίας (μαζί με τον Έντμουντ Χ. Νορθ). Στη συνέχεια της δεκαετίας του ’70 καταξιώθηκε ως ένας από τους καλύτερους Αμερικανούς σκηνοθέτες, με τις ταινίες Ο Νονός, Ο Νονός ΙΙ και Η Συνομιλία. Το Ο Νονός παραμένει η μεγαλύτερη του επιτυχία, καθώς εκείνη την εποχή ήταν η πιο οικονομικά επικερδής ταινία όλων των εποχών, και μέχρι και σήμερα συχνά διεκδικεί τον τίτλο της καλύτερης ταινίας όλων των εποχών. Μετά απ’ αυτές τις τρεις πολυβραβευμένες ταινίες ο Κόπολα σκηνοθέτησε την ταινία Αποκάλυψη τώρα, βασισμένη στη νουβέλα «Η καρδιά του σκότους» του Τζόζεφ Κόνραντ και με θέμα τον πόλεμο του Βιετνάμ. Η παραγωγή της ταινίας συνάντησε πολλά προβλήματα και η ολοκλήρωση της καθυστέρησε τρία χρόνια. Το 1979 παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών όπου κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα (μαζί με το Τενεκεδένιο ταμπούρλο του Φόλκερ Σλέντορφ).
Ο Κόπολα γύρισε αρκετές ταινίες και τη δεκαετία του ’80, μεταξύ των οποίων τις Αουτσάιντερς, επαναστάτες χωρίς αύριο και Ο αταίριαστος που καθιέρωσαν μια νέα γενιά ηθοποιών (Ματ Ντίλον, Νίκολας Κέιτζ, Ρομπ Λόου, Πάτρικ Σουέζι, Τομ Κρουζ). Το 1990 σκηνοθέτησε το τρίτο μέρος του Νονού και το 1992 μετέφερε στον κινηματογράφο το βιβλίο Δράκουλας του Μπραμ Στόκερ. Το 2010 τιμήθηκε από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου με το βραβείο Έρβινγκ Θάλμπεργκ για την συνολική προσφορά του.
Θάνατοι
1614 – Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (Ηράκλειο Κρήτης, 1 Οκτωβρίου 1541 – Τολέδο, 7 Απριλίου 1614), γνωστός επίσης με τo ιταλικό προσωνύμιο El Greco,[i] που σημαίνει Ο Έλληνας , ήταν Κρητικός ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας της ισπανικής Αναγέννησης. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μακριά από την Ελλάδα, δημιουργώντας τα περισσότερα έργα του στην Ιταλία και στην Ισπανία. Εκπαιδεύτηκε αρχικά ως Αγιογράφος στο Ηράκλειο, που αποτελούσε τότε τμήμα της ενετικής επικράτειας, και αργότερα ταξίδεψε στη Βενετία. Στην Ιταλία επηρεάστηκε από τους μεγαλύτερους δασκάλους της ιταλικής τέχνης, όπως τον Τιντορέττο και τον Τιτσιάνο, του οποίου υπήρξε μαθητής, υιοθετώντας στοιχεία από τον μανιερισμό. Το 1577 εγκαταστάθηκε στο Τολέδο, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του και ολοκλήρωσε ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του.
Υφολογικά, η τεχνοτροπία του Ελ Γκρέκο θεωρείται έκφραση της Βενετικής Σχολής και του μανιερισμού όπως αυτός διαμορφώθηκε στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα. Παράλληλα χαρακτηρίζεται από προσωπικά στοιχεία, προϊόντα της τάσης του για πρωτοτυπία, τα οποία όμως δεν βρήκαν μιμητές στην εποχή του, γεγονός που δεν ευνόησε και τη συνέχειά τους. Η μπαρόκ τεχνοτροπία που εκτόπισε τον μανιερισμό, αλλά και τα αμέσως μεταγενέστερα καλλιτεχνικά ρεύματα που δεν αντιμετώπισαν ευμενώς το ύφος του και είχαν ως αποτέλεσμα να αγνοηθεί το έργο του Γκρέκο τους επόμενους αιώνες. Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, αναγνωρίστηκε ως πρόδρομος της μοντέρνας τέχνης που αξιοποίησε στοιχεία της Ανατολικής και Δυτικής παράδοσης, και το έργο του επανεκτιμήθηκε, διατηρώντας μέχρι σήμερα δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στους μείζονες ζωγράφους όλων των εποχών
1992 – Αντώνης Τρίτσης. Γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς το 1937. Πέθανε στις 7 Απριλίου του 1992 στην Αθήνα την περίοδο που ήταν δήμαρχος Αθηναίων. Διετέλεσε επίσης βουλευτής και υπουργός με το ΠΑΣΟΚ, του οποίου υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος.
Φοίτησε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου και με υποτροφία του ιδρύματος Φουλμπράιτ (Fulbright) σπούδασε Πολεοδομία και Χωροταξία στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο του Ιλλινόις (Illinois) των ΗΠΑ, ενώ επιστρέφοντας στην Ελλάδα ανακηρύχθηκε διδάκτωρ στο Μεταπτυχιακό Ινστιτούτο Περιφερειακής Ανάπτυξης του Παντείου Πανεπιστημίου.
Στα νεανικά του χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό διαπρέποντας στο δέκαθλο και στο άλμα εις ύψος με τον Παναθηναϊκό Αθλητικό Όμιλο πετυχαίνοντας πανελλήνιες και διεθνείς διακρίσεις. Υπήρξε πρωταθλητής Ελλάδος στο άλμα εις ύψος το 1956 και στο δέκαθλο το 1958. Επίσης, ήταν κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ δεκάθλου εφήβων το 1956 με 4.423 β. και ανδρών με 5.395 β. το 1958 στους Βαλκανικούς Αγώνες. Στα ενδιαφέροντά του ανήκαν επίσης η Φυσική Γεωγραφία και η Αρχαιολογία ενώ μιλούσε τέσσερις γλώσσες (αγγλικά, ισπανικά, γαλλικά και ιταλικά).
Ίδρυσε το Διεθνές Συμβουλευτικό Σύστημα Αυτοανάπτυξης (Auto Development Consulting System), στελεχωμένο με ειδικούς, με επίκεντρο την εθνική και τοπική αυτοανάπτυξη.
Το 1963 επιστρέφει στην Ελλάδα, γνωρίζεται με τον Ανδρέα Παπανδρέου και αγωνίζεται κατά της χούντας των συνταγματαρχών ως ιδρυτικό στέλεχος του Πανελληνίου Απελευθερωτικού Κινήματος (ΠΑΚ). Αργότερα γίνεται ιδρυτικό στέλεχος και του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ) και εκλέγεται βουλευτής Κεφαλληνίας στις εκλογές του 1981 και του 1985. Από τον Οκτώβριο του 1981 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1984 διετέλεσε υπουργός Χωροταξίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος (ΥΧΟΠ), ενώ από τον Απρίλιο του 1986 μέχρι τον Μάιο του 1988 ήταν υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Την περίοδο της υπουργίας του δημιουργείται πλήρες θεσμικό πλαίσιο (Νόμος 1337/83) που προβλέπει όλες τις αναγκαίες διαδικασίες κοινωνικής συμμετοχής και δημόσιας διαβούλευσης για τις μελέτες πολεοδομικού σχεδιασμού, απαραίτητες για την πολεοδομική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της Ελλάδας, ενώ εθνικοποιείται ένα μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας (Νόμος 1700/87).
Aυτή την εποχή και στα πλαίσια της Επιχείρησης Πολεοδομικής Ανασυγκρότησης (Ε.Π.Α.) του Α. Τρίτση, θεσμοθετείται το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο (ΓΠΣ) της πόλεως Αργοστολίου (1985), το οποίο προβλέπει την διάνοιξη περιφερειακών της πόλης οδικών αξόνων, την κατασκευή παρακαμπτήριων αξόνων και κόμβων με δυνατότητα διαχείρισης μελλοντικών αναγκών αυξημένης κυκλοφορίας στις εισόδους της πόλης, την προστασία και ανάδειξη ιστορικών μνημείων όπως πεζοδρόμηση της γέφυρας Δεβοσσέτου, την προστασία του περιβάλλοντος και την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων (απομάκρυνση οχλουσών δραστηριοτήτων από το κέντρο της πόλης, μεταφορά ΚΤΕΛ κ.τ.λ).
Τελεί επίσης πρόεδρος του συμβουλίου υπουργών περιβάλλοντος της Ε.Ε., μέλος του Διεθνούς Δικαστηρίου για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών και μέλος του διεθνούς ιδρύματος Lelio Basso.
Στις 19 Μαΐου του 1989 αποχωρεί από το ΠΑΣΟΚ και ιδρύει δικό του κόμμα, το Ελληνικό Ριζοσπαστικό Κίνημα (ΕΡΚ), ενώ στις 14 Οκτωβρίου του 1990 εκλέγεται δήμαρχος Αθηναίων με την υποστήριξη της Ν.Δ..
Στις 7 Απριλίου του 1992 και σε ηλικία μόλις 55 χρονών, χάνει τη μάχη με το θάνατο που επί μέρες έδινε στο Ιατρικό Κέντρο (μετά από οξύτατο εγκεφαλικό επεισόδιο το οποίο υπέστη μέσα στο γραφείο του στο Δημαρχείο). Ο θάνατος του ματαίωσε τον επικείμενο γάμο του με την Ελληνίδα ηθοποιό Μιμή Ντενίση, με την οποία διατηρούσε πολύχρονο δεσμό.
Με τη διαθήκη του ιδρύει το «Ίδρυμα Αντώνης Τρίτσης, για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών», στο οποίο κληροδοτεί όλη την προσωπική του περιουσία. Το ίδρυμα βρίσκεται στην Αθήνα και φιλοξενεί σήμερα και το «Αρχείο Αντώνη Τρίτση». Η υλοποίηση όλων αυτών των επαναστατικών για την Ελλάδα ιδεών του, όπως το τραμ και η ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων, με καθυστέρηση πολλών χρόνων, αποδεικνύουν την οξυδέρκεια του Αντώνη Τρίτση. Εικόνες που διατηρούνται στη μνήμη μας με τον ίδιο να βγαίνει περίπατο στην πόλη με το σακάκι του στον ώμο, μας λένε ότι ήταν ένας απλός άνθρωπος που εργαζόταν για την κοινωνία, ένας ανθρωπιστής του σήμερα με σύγχρονες αντιλήψεις και πρωτοποριακές ιδέες.
2005 – Γρηγόρης Μπιθικώτσης (Περιστέρι Αθηνών, 11 Δεκεμβρίου 1922 – Αθήνα, 7 Απριλίου 2005) ήταν Έλληνας τραγουδιστής και συνθέτης. Συγκαταλέγεται στους κορυφαίους Έλληνες τραγουδιστές-τραγουδοποιούς. Ονομάστηκε «ο Σερ» του ελληνικού τραγουδιού.
Γεννήθηκε στο Περιστέρι Αθηνών στις 11 Δεκεμβρίου 1922, από φτωχή οικογένεια, εργάστηκε αρχικά ως υδραυλικός και παράλληλα έπαιζε κιθάρα. Ήταν το μικρότερο παιδί οκταμελούς οικογένειας. Στα Δεκεμβριανά κρυβόταν σε πηγάδι στο σπίτι του στο Περιστέρι της Αθήνας, αργότερα πήγε φαντάρος το 1945 μέχρι το 1947 όπου συμμετείχε στην ορχήστρα της Μακρονήσου με σκοπό την ψυχαγωγία των αξιωματικών[2]. Ως συνοδός στρατιώτης κρατουμένων, σε μεταγωγή αριστερών το 1948 γνώρισε τον Μίκη Θεοδωράκη με τον οποίο συνεργάστηκε.
Έκανε δύο γάμους και απέκτησε 3 παιδιά. Ο γιος του, Γρηγόρης, που έχει το όνομα του πατέρα του, έγινε επίσης τραγουδιστής. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης απεβίωσε έπειτα από βραχύχρονη περίοδο νοσηλείας, στις 7 Απριλίου 2005 σε ηλικία 82 ετών.
Μπήκε στη δισκογραφία το 1949 σε ηλικία 27 ετών ως συνθέτης με το τραγούδι “Το καντήλι τρεμοσβήνει” σε στίχους Χαράλαμπου Βασιλειάδη. Συνέθεσε περισσότερα από 200 τραγούδια, πολλά από τα οποία έγιναν μεγάλες επιτυχίες, όπως τα “Του Βοτανικού ο μάγκας”, “Σε τούτο το στενό”, “Επίσημη αγαπημένη”, “Τρελοκόριτσο”, “Στου Μπελαμή το ουζερί”, “Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα” και πλήθος άλλων. Η συνεργασία του με το Μίκη Θεοδωράκη (τον οποίο γνώρισε ενώ ο Θεοδωράκης στελνόταν εξόριστος στην Μακρόνησο, και ο Μπιθικώτσης υπηρετούσε ως στρατιώτης μεταγωγών) αλλά και με το Μάνο Χατζιδάκι “γέννησε” τα καλύτερα ίσως τραγούδια του. Με την ερμηνεία του στον «Επιτάφιο» του Μίκη Θεοδωράκη και του Γιάννη Ρίτσου χάραξε νέους δρόμους στο λαϊκό τραγούδι, ενώ σημαντική ήταν η ερμηνεία του στο «Άξιον Εστί» των Ελύτη – Θεοδωράκη. Επίσης, ερμήνευσε τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη, του Βασίλη Τσιτσάνη, του Γιώργου Μητσάκη, του Γιάννη Παπαϊωάννου και του Άκη Πάνου. Στις συνεργασίες του αξίζει επίσης να αναφερθούν αυτές με το Σταύρο Ξαρχάκο, το Δήμο Μούτση και το ντουέτο του με τον Τάσο Λειβαδίτη.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
