.
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
5 Νοεμβρίου 2024
Είναι η 310η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 56 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:55 – Δύση ήλιου: 17:22 – Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 26 λεπτά
🌒 Σελήνη 3.6 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Γαλακτίωνα, Γαλάτιο, Γαλάτη, Γαλακτία, Γαλατεία, Γαλάτια,
Επιστήμη, Λίνα, Λίνος, Σιλβανό, Σιλβάνα, Σιλβανή, Σίλβια και Σίλβα
Γεγονότα
1605 – Η Συνωμοσία της Πυρίτιδας. Είχε οργανωθεί από μια ομάδα Καθολικών, με σκοπό τη δολοφονία του βασιλιά Ιακώβου Α’ της Αγγλίας, της οικογένειάς του και πολλών μελών της αριστοκρατίας, με την ανατίναξη των κτιρίων του Βρετανικού Κοινοβουλίου στο Λονδίνο κατά την έναρξη της Βουλής στις 5 Νοεμβρίου 1605. Ανάμεσα στους συνωμότες πιο γνωστός είναι ο Γκάι Φωκς, Άγγλος στρατιώτης από το Γιόρκ.
Η Συνωμοσία οργανώθηκε σαν αντίδραση στην τυραννική βασιλεία του Ιακώβου Α’ και στα σκληρά μέτρα του προτεστάντη βασιλιά απέναντι στους Καθολικούς. Οι συνωμότες βρήκαν ένα κελάρι κάτω από το κτίριο της Βουλής των Λόρδων και συγκέντρωσαν 36 βαρέλια πυρίτιδας, τα οποία θα ανατίναζαν για να δολοφονήσουν τα μέλη του Κοινοβουλίου. Κάποιοι συνωμότες, ωστόσο, ανησυχούσαν από το γεγονός ότι στο κτίριο της Βουλής θα βρίσκονταν κι άλλοι Καθολικοί, σαν κι αυτούς, των οποίων η ζωή μπορεί να κινδύνευε. Έτσι στάλθηκε μια προειδοποιητική επιστολή στο Λόρδο Monteagle, τον οποίον προειδοποιούσαν να μην παρουσιαστεί στη συνέλευση. Του δημιουργήθηκαν όμως υποψίες κι έτσι ξεκίνησαν οι έρευνες στις υπόγειες σήραγγες κάτω από τη Βουλή των Λόρδων. Ο Γκάι Φωκς ανακαλύφθηκε και συνελήφθη το πρωινό της 5ης Νοεμβρίου. Μετά από βασανιστήρια, αποκάλυψε τα ονόματα των υπόλοιπων συνωμοτών, που είτε ήταν ήδη γνωστοί είτε νεκροί. Οi συνωμότες καταδικάστηκαν και στις 31 Ιανουαρίου εκτελέστηκαν με αγχόνη και διαμελισμό.
Εις ανάμνηση της αποτυχημένης απόπειρας του Γκάι Φωκς να ανατινάξει το Κοινοβούλιο, στην Αγγλία και άλλες χώρες η 5η Νοεμβρίου εορτάζεται σαν Νύχτα του Γκάι Φωκς (Guy Fawkes Night ή Bonfire Night). Πυροτεχνήματα λάμπουν στον αέρα, ενώ επικρατεί το έθιμο να καίγεται στη φωτιά ένα ομοίωμα του Γκάι Φωκς.
1815 – Η Αγγλία και η Ρωσία υπογράφουν στο Παρίσι ειδική συνθήκη, σύμφωνα με την οποία τα Επτάνησα τίθενται υπό την προστασία της Αγγλίας με την ονομασία Ηνωμέναι Πολιτείαι των Ιονίων Νήσων.
Μετά από την παραίτηση του Ναπολέοντα (1814) και τη συνθήκη του Παρισιού (1815), τα Ιόνια Νησιά αποτέλεσαν «ενιαίον κράτος ελεύθερον και ανεξάρτητον» με την επωνυμία «Ηνωμέναι Πολιτείαι των Ιόνιων Νήσων» (Ιόνιον ή Ιονικόν Κράτος) με έδρα την Κέρκυρα και κάτω από τη άμεση και αποκλειστική προστασία της Μεγάλης Βρετανίας. Τα νησιά ρύθμιζαν την οργάνωσή τους ύστερα από την έγκριση της «Προστατεύουσας Δύναμης». Ένα πολιτικό σχήμα που διήρκεσε μέχρι την ένωση των Επτανήσων με την ελεύθερη Ελλάδα, το 1864.
Μετά την υπογραφή της συνθήκης, (5 Νοεμβρίου 1815) η Αγγλία έστειλε διοικητή-αρμοστή στα Επτάνησα τον Θ.Μαίτλαντ (Thomas Maitland), ο οποίος επέβαλε μέσα σε κλίμα βίας και τρομοκρατίας το σύνταγμα του 1817, που καθιέρωνε τυπικά το κοινοβουλευτικό πολίτευμα στο Ιόνιο Κράτος και διατηρούσε την ομοσπονδιακή μορφή του κράτους. Στην ουσία όμως όλες οι εξουσίες περιέρχονταν στον αρμοστή και πολλά από τα συνταγματικά δικαιώματα, που ο λαός των Επτανήσων είχε αποκτήσει με τη σύσταση της Επτανήσου Πολιτείας, καταργήθηκαν. Αυτό το πολιτικό σχήμα, η τυπική ανεξαρτησία υπό την «προστασία» των Άγγλων, ήταν από τη φύση του καταδικασμένο να αποτύχει.
Η δύσκολη κατάσταση συνέπεσε με την Ελληνική Επανάσταση κατά των Τούρκων που είχε αρχίσει το 1821. Οι Επτανήσιοι είχαν ενεργή ανάμιξη στη διεξαγωγή των αγώνων για την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό. Τα μεγαλύτερα ονόματα των Κεφαλλήνων αγωνιστών είναι αυτά των αδελφών Ανδρέα και Κωνσταντίνου Μεταξά και του Ευάγγελου Πανά. Η επίσημη πολιτική της Μεγάλης Βρετανίας ήταν φιλοτουρκική, επειδή θεωρούσαν ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία μπορούσε να θέσει φραγμό στα επεκτατικά σχέδια των Ρώσων στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Οι Άγγλοι αρμοστές, βλέποντας την οργανωμένη συμβολή των Επτανήσων στον αγώνα κατά των Τούρκων με έμψυχο και άψυχο υλικό, πήραν σκληρά αποθαρρυντικά μέτρα. Η απελευθερωμένη Ελλάδα έγινε τελικά ανεξάρτητο βασίλειο το 1830.
Σημαντικό γεγονός για τα Επτάνησα ήταν η ίδρυση στην Κέρκυρα της Ιονίου Ακαδημίας, του πρώτου ελληνικού πανεπιστημίου, το 1824. Σπουδαίοι επιστήμονες, λόγιοι και φιλόσοφοι δίδασκαν στην Ακαδημία και όταν, μετά την ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, έπαψε αυτή να λειτουργεί, πολλοί από τους καθηγητές επάνδρωσαν το Πανεπιστήμιο της Αθήνας.
Ο προοδευτικός αρμοστής Ιωάννης Κόλμπορν (John Colborn), βαρόνος του Seaton, καθιέρωσε την ελευθεροτυπία το 1848, ενώ η άδεια ίδρυσης πολιτικών λεσχών και συγκρότησης πολιτικών συγκεντρώσεων διευκόλυνε τη διάδοση των φιλελεύθερων ιδεών και την καλλιέργεια του εθνικού φρονήματος. Ιδιαίτερα στην Κεφαλονιά οι αντιβρετανικές διαδηλώσεις ήταν έντονες. Αναφέρουμε δύο από τις σημαντικότερες εξεγέρσεις που έγιναν: μία το 1848 (η Επανάσταση του Σταυρού) και μία το 1849 στη Σκάλα. Οι Άγγλοι έπνιξαν στο αίμα και τις δύο επαναστάσεις.
Την ίδια εποχή εμφανίσθηκε στα Επτάνησα το κίνημα του Ριζοσπαστισμού (1848-1864). Η Κεφαλονιά υπήρξε το λίκνο του «Ριζοσπαστικού» κόμματος. Οι επιφανέστεροι Ριζοσπάστες, όπως ο Ηλίας Ζερβός-Ιακωβάτος, ο Γεράσιμος Λιβαδάς, ο Ιωσήφ Μομφεράτος και ο Γεώργιος Τυπάλδος-Ιακωβάτος, είχαν σουδάσει στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια απ” όπου μετέφεραν τις καινούργιες δημοκρατικές ιδέες στα νησιά. Ως κόμμα λαΙκό και επαναστατικό που ήταν το Ριζοσπαστικό, εξέφραζε τις ελπίδες του ελληνικού λαού για την εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική διακαιοσύνη.
Η ένωση των νησιών με την υπόλοιπη Ελλάδα ήταν ο βασικός στόχος του κινήματος. Ένα ζήτημα που δίχασε τον πληθυσμό ήταν το άν θα ενωθούν τα νησιά με την Ελλάδα ή θα είναι υπό αγγλικά διοίκηση. Το Ριζοσπαστικό Κόμμα επεδίωκε την ένωση με την Ελλάδα, το Κόμμα των Συντηρητικών υποστήριζε τους Άγγλους, ενώ το Κόμμα των Μεταρρυθμιστών ζητούσε τη μετρρύθμιση του συντάγματος του 1817, θεωρώντας την ιδέα για την ένωση πρόωρη.
Η πλειοψηφία των Επτανησίων αντιδρούσε με μια μακρόχρονη αντίσταση στην πολιτική κατάσταση όπως αυτή είχε διαμορφωθεί στα Ιόνια. Διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, εξεγέρσεις και επαναστατικά άρθρα σε τοπικές πολιτικές εφημερίδες απαντήθηκαν από τους Άγγλους με φυλακίσεις, τρομοκρατία και εξορισμούς των Ριζοσπαστών σε απομονωμένα νησάκια. Το 1858 στάλθηκε από βρετανική κυβέρνηση στα νησιά ο ικανός πολιτικός Γουλιέλμος Γλάδστον (William Gladstone) για να διερευνήσει την πολιτική κατάσταση και να εισηγηθεί μεταρρυθμίσεις. Το Ιόνιο κοινοβούλιο στην Κέρκυρα δεν αποδέχθηκε τις προτάσεις του Γλάδστονα και επέμεινε στην ένωση με την ελευθερωμένη Ελλάδα. Τελικά ο στόχος της ένωσης με την Ελλάδα επιτεύχθηκε το 1864.
Το Ιόνιο κοινοβούλιο διαλύθηκε και ο τελευταίος βρετανός αρμοστής Στορκς (Storks) παρέδωσε τα Ιόνια νησιά στον τότε εκπρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης Θρασύβουλο Ζαϊμη. Το Ιόνιο Κράτος έπαψε να υπάρχει και η τύχη των νησιών του Ιονίου ακολουθεί στο εξής την πορεία κα ιστορία του ελληνικού κράτους.
1935 – Οι αδελφοί Πάρκερ κυκλοφορούν στην αγορά το επιτραπέζιο παιγνίδι Monopoly. Το 1904, η Κουάκερη Ελίζαμπεθ (Λίζι) Μάτζι Φίλιπς δημιούργησε ένα παιχνίδι, μέσω του οποίου ήλπιζε να μπορέσει να εξηγήσει την απλή θεωρία των φόρων του Χένρι Τζωρτζ. Σύμφωνα με αυτή, αν οι άνθρωποι έχουν κέρδη από την περιουσία τους, άσχετα με το μέγεθός της, τελικά όλη η περιουσία θα καταλήξει νομοτελειακά στα χέρια ενός και μόνο ανθρώπου. Το παιχνίδι της, “Το Παιχνίδι του Νοικοκύρη”, εκδόθηκε λίγα χρόνια αργότερα. Κάποιοι άλλοι ενδιαφερόμενοι για επιτραπέζια ανακατασκεύασαν το παιχνίδι και μερικοί έφτιαξαν δικές τους σειρές. Η Λίζι από μόνη της πατένταρε μια αναθεωρημένη εκδοχή του παιχνιδιού το 1924, και τότε ήταν που βγήκαν στην αγορά και άλλα παρόμοια επιτραπέζια. Στις αρχές της δεκαετίας του 30 δημιουργήθηκε ένα επιτραπέζιο με το όνομα Monopoly, παρόμοιο με τη σημερινή Monopoly, και πωλούνταν από τους Αδελφούς Πάρκερ και τις μητρικές τους για το υπόλοιπο του 20ου αιώνα ως και τις αρχές του επομένου. Την έκδοση των Αδελφών Πάρκερ τη δημιούργησε ο Τσαρλς Ντάροου. Αρκετοί άνθρωποι έχουν συνεισφέρει στον σχεδιασμό και στην εξέλιξη του παιχνιδιού έως σήμερα, κυρίως από τις μεσοδυτικές Η.Π.Α. και κοντά στην ανατολική ακτή.
Το 1941, η Βρετανική Μυστική Υπηρεσία έβαλε τον Τζον Ουάντιγκτον, τον κατοχυρωμένο κατασκευαστή του παιχνιδιού εκτός Η.Π.Α., να δημιουργήσει μια ειδική έκδοση για τους κρατούμενους από τους Ναζί του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσα στα παιχνίδια υπήρχαν κρυμμένοι χάρτες, πυξίδες, αληθινά χρήματα και άλλα χρήσιμα αντικείμενα για απόδραση. Μοιράστηκαν στους κρατούμενους από τον Εθνικό Ερυθρό Σταυρό.
Τη δεκατία του ’70, η αρχική ιστορία του παιχνιδιού άρχισε να χάνεται (και τουλάχιστον ένας ιστορικός δήλωσε ότι είχε σκόπιμα αποσιωπηθεί), και η ιδέα που δημιούργησε ο Τσαρλς Ντάροου έγινε παράδοση. Αυτό αναφέρθηκε το 1974 στο “Βιβλίο Της Monopoly: Στρατηγική και Τακτικές του Διασημότερου Παγκοσμίως Παιχνιδιού” (The Monopoly Book: Strategy and Tactics of the World’s Most Popular Game), της Μαξίν Μπράντι, και ακόμα και στις οδηγίες του παιχνιδιού. Καθώς ο καθηγητής Ραλφ Άνσπακ μαχόταν εναντίον των Αδελφών Πάρκερ και την τότε μητρική τους εταιρεία, General Mills, στο σήμα κατατεθέν της Monopoly, αρκετή από την ιστορία της Monopoly είχε “επανασκαφεί”.
Εξαιτίας των μακροχρόνιων δικαστικών διαδικασιών, το νόμιμο κύρος των σημάτων κατατεθέντων των αδελφών Parker στο παιχνίδι δεν είχε αποκατασταθεί μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Η ονομασία του παιχνιδιού παραμένει κατοχυρωμένο σήμα κατατεθέν των αδελφών Parker, όπως και τα συγκεκριμένα σχεδιαστικά στοιχεία. Η τρέχουσα μητρική εταιρεία των Parker, Hasbro, αναγνωρίζει μόνο τον ρόλο του Ντάροου στη δημιουργία του παιχνιδιού. Ο καθηγητής Άνσπακ εξέδωσε ένα βιβλίο σχετικά με τις έρευνές του, με τον τίτλο “Monopoly: η Απάτη των Δισεκατομμυρίων” (The Billion Dollar Monopoly Swindle) που επανεκδόθηκε ως “το σκάνδαλο της Monopoly” (Monopolygate), στο οποίο αναλύει τη γνώμη του πάνω στην σκόπιμη αποσιώπηση της πρώιμης ιστορίας της Monopoly.
1968 – Ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος Ρίτσαρντ Νίξον κερδίζει τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ με διαφορά μόλις 335.000 ψήφων από τον Δημοκρατικό αντίπαλό του Χιούμπερτ Χάμφρεϋ. Τα τελικά ποσοστά της ψηφοφορίας ήταν 43,6% για τον Νίξον, 43% για τον Χάμφρεϋ και 13% για τον Τζωρτζ Ουάλλας, πρώην κυβερνήτη της Αλαμπάμα. Μαζί με τον Νίξον εκλέγεται ως αντιπρόεδρος ο Ελληνοαμερικανός κυβερνήτης της πολιτείας του Μέριλαντ Σπύρος Άγκνιου (Αναγνωστόπουλος), από τους Γαργαλιάνους της Μεσσηνίας.
2015 – Επίθεση δέχεται ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Γιώργος Κουμουτσάκος, κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης διαμαρτυρίας της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος στην Πλατεία Συντάγματος για «τις πρόσφατες υβριστικές δηλώσεις του υπουργού Παιδείας, αλλά και τη γενικότερη στάση της κυβέρνησης σε θέματα που αφορούν τον Ποντιακό Ελληνισμό». Ο κ. Κουμουτσάκος προπηλακίζεται και ξυλοκοπείται από μέλη της Χρυσής Αυγής, όπως θα πει ο ίδιος αργότερα στη Βουλή.
Γεννήσεις
1936 – Μιχάλης Δερτούζος (Michael Leonidas Dertouzos, 5 Νοεμβρίου 1936 – 27 Αυγούστου 2001) ήταν διακεκριμένος καθηγητής στο τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών και στο τμήμα Πληροφορικής στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασσαχουσέτης (MIT) αλλά και διευθυντής του Εργαστηρίου Επιστήμης Υπολογιστών (LCS) στο ίδιο ίδρυμα από το 1974 μέχρι το 2001.
Κατά την διάρκεια της θητείας του εκεί, το LCS καινοτόμησε σε ένα εύρος πεδίων, συμπεριλαμβανομένων της αποκρυπτογράφησης του RSA, των λογιστικών φύλλων, του NuBus, του X Window System και του διαδικτύου. Ο Δερτούζος ήταν πρωτοπόρος στο να ορίσει το World Wide Web Consortium και να το φέρει MIT. Ήταν υποστηρικτής του Ρίτσαρντ Στάλμαν, διευθυντή της εταιρείας GNU Project, και του FSF ενώ υποστήριξε και την συνεχή παρουσία τους στο MIT.
Προέβλεψε από πολύ νωρίς την επέκταση της χρήσης ηλεκτρονικών υπολογιστών, και μαζί με τον επίσης ερευνητή του MIT Νίκολας Νεγρεπόντε υπήρξε από τους πρωτοπόρους σε πολλούς τομείς της τεχνολογίας, ανάμεσα στους οποίους και τον Παγκόσμιο Ιστό.
Το 1968 ήταν συνιδρυτής του Computek Inc., μιας εταιρείας γραφικών και έξυπνων τερματικών, μαζί με τους Μάρβιν Σ. Λιούις και Χιούμπερ Γκρέιχαμ.
Είχε γεννηθεί στην Αθήνα και ήταν γιος του Λεωνίδα Δερτούζου, αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού.Η καταγωγή του είναι από τη νησί της Άνδρου,όπου και η υπάρχει η προτομή του για τη συνεισφορά του στην πληροφορική. Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών και φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Αρκάνσας με υποτροφία Φουλμπράιτ. Έλαβε το διδακτορικό του από το ΜΙΤ το 1964 και έγινε μέλος ΔΕΠ στο MIT. Επίσης, αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Πληροφορικής Α.Π.Θ. στις 20 Νοεμβρίου 2000.
Πέθανε στις 27 Αυγούστου 2001 στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης, σε ηλικία 64 ετών. Τάφηκε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
1943 – Σαμ Σέπαρντ. Υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους θεατρικούς συγγραφείς της γενιάς του. Διακρίθηκε, επίσης ως σεναριογράφος και ηθοποιός του κινηματογράφου. Στην Ελλάδα έγινε ευρύτερα γνωστός από την ταινία του Βιμ Βέντερς «Παρίσι – Τέξας» (1984), της οποίας έγραψε το σενάριο. Η θεματολογία των έργων περιστρέφεται γύρω από την ταυτότητα, την αποτυχία και την φευγαλέα φύση του αμερικανικού ονείρου.
Ο Σάμιουελ Σέπαρντ Ρότζερς ο 3ος γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1943 στο Φορτ Σέρινταν της πολιτείας Ιλινόις των ΗΠΑ. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος και αγρότης, με ιδιαίτερες επιδόσεις στο ποτό, και η μητέρα του δασκάλα. Μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο ξεκίνησε σπουδές γεωπονικής, αλλά γρήγορα τα παράτησε για να ασχοληθεί με την υποκριτική και το θέατρο.
Το 1963 εγκαταστάθηκε στην Νέα Υόρκη με σκοπό να αφοσιωθεί στο θέατρο. Τα πρώτα θεατρικά του έργα ήταν μια σειρά από μονόπρακτα που είχαν απήχηση στο κοινό των πειραματικών θεάτρων (Off – Off – Broadway).Την θεατρική περίοδο 1965 – 1966 τιμήθηκαν από την εναλλακτική εφημερίδα «The Village Voice» τα έργα του «Σικάγο» («Chicago»), «Η μητέρα του Ίκαρου» («Icarus Mother») και «Ερυθρός Σταυρός» («Red Cross»).
Από το 1971 έως το 1974 έζησε στην Αγγλία. Την περίοδο αυτή ανέβηκαν στο Λονδίνο δύο σημαντικά έργα του «Το δόντι του εγκλήματος («The Tooth of the Crime», 1972) και η «Γεωγραφία ενός ονειρευτή αλόγων» («Geography of a Horse Dreamer», 1974). Στα τέλη τού 1974 άρχισε την συνεργασία του ως μόνιμος θεατρικός συγγραφέας με το «Magic Theater» του Σαν Φρανσίσκο, το οποίο ανέβασε σχεδόν όλα τα επόμενα έργα του.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 οι τεχνικές και τα θέματα που είχε χρησιμοποιήσει ως τότε έφθασαν στην κορύφωσή τους. Στο έργο του «Το μυαλό του φονιά» («The Killer’s Head», 1975), αποτύπωσε τις τελευταίες σκέψεις ενός δολοφόνου λίγο πριν από την εκτέλεσή του στην ηλεκτρική καρέκλα, ενώ στην «Αγγελική πόλη» («Angel City», 1976), αναφέρθηκε στους καταστρεπτικούς μηχανισμούς τής βιομηχανίας τού θεάματος τού Χόλιγουντ. Στο έργο του «Αυτοκτονία σε σι ύφεση» («Suicide in Β – Flat», 1976) χρησιμοποίησε τις δυνατότητες της μουσικής ως έκφρασης του ανθρώπινου χαρακτήρα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 τα έργα του «Η κατάρα τής πεινασμένης τάξης» («Curse of the Starving Class», 1977), «To θαμμένο παιδί» («Buried Child», 1978), που τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ και «Αληθινή Δύση» («True West», 1980) είχαν ως θέματά τους τις ταραγμένες, βίαιες οικογενειακές σχέσεις στην κατακερματισμένη αμερικανική κοινωνία.
Άλλα έργα του ήταν τα: «Λα Τουρίστα» («La Tourista», 1966), «Επιχείρηση κομπιούτερ» («Operation Sidewinder», 1970), «Το αθέατο χέρι» («The Unseen Hand», 1970), «Αποπλάνηση» («Seduced», 1979), «Ένα ψέμα του μυαλού («A Lie of the Mind, 1985), «Ο Θεός της Κόλασης» («The God of Hell», 2004), με θέμα την 11η Σεπτεμβρίου, «Κλωτσώντας ένα ψόφιο άλογο» («Kicking a Dead Horse», 2007), «Το Σωματίδιο του Φόβου (Παραλλαγές του Οιδίποδα)» [A Particle of Dread (Oedipus Variations), 2014]
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ο Σαμ Σέπαρντ ασχολήθηκε ξανά με την υποκριτική και κατέκτησε την αναγνώριση των κριτικών. Ως ηθοποιός του κινηματογράφου είχε το κλασικό καλούπι του Χόλιγουντ: άγρια ομορφιά και βαθιά βραχνή φωνή. Η πρώτη του εμφάνιση στην μεγάλη οθόνη έγινε το 1978 στην ταινία του Μπομπ Ντίλαν «Ρενάλντο και Κλάρα» («Renaldo and Clara»), της οποίας συνέγραψε το σενάριο μαζί με τον Ντίλαν.
Στα επόμενα χρόνια πρωταγωνίστησε μεταξύ άλλων στις κινηματογραφικές ταινίες «Οι κατάλληλοι άνθρωποι» («The Right Stuff», 1983) του Φίλιπ Κάουφμαν, κερδίζοντας υποψηφιότητα για Όσκαρ, «Πικρή Γη» («Country», 1984) του Ρίτσαρντ Πιρς και «Τρελός για έρωτα» («Fool for Love», 1985) του Ρόμπερτ Όλτμαν, σε δικό του σενάριο βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό του έργο του 1983.
Συνεργάστηκε επίσης στην συγγραφή των σεναρίων στις ταινίες «Ζαμπρίσκι Πόιντ («Zabriskie Point», 1969) του Μικελάντζελο Αντονιόνι και «Παρίσι, Τέξας» (Paris, Texas, 1984) του Βιμ Βέντερς, με την οποία έγινε γνωστός στην Ελλάδα.
Στην προσωπική του ζωή, ο Σαμ Σέπαρντ είχε αποκτήσει τρία παιδιά με τις δύο γυναίκες της ζωής του, την ηθοποιό Ο-Λαν Τζόουνς και την διάσημη σταρ Τζέσικα Λανγκ, ενώ ενδιάμεσα είχε μια βραχύβια σχέση με την τραγουδοποιό Πάτι Σμιθ.
Ο Σαμ Σέπαρντ πέθανε στο Μίντγουεϊ του Κεντάκι, στις 27 Ιουλίου 2017, σε ηλικία 73 ετών. Έπασχε από αμυοτροφική πλάγια σκλήρυνση (ή ασθένεια του Λου Γκέριγκ), η οποία τελικά τον κατέβαλε.
1956 – Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (Νέα Ιωνία Μαγνησίας, 5 Νοεμβρίου 1956 – Πτελεός Μαγνησίας, 9 Σεπτεμβρίου 2019) ήταν Έλληνας τραγουδιστής και συνθέτης της ελληνικής έντεχνης και ροκ σκηνής. Τραγουδιστής του ροκ συγκροτήματος “Τερμίτες”, θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1956 στη Νέα Ιωνία του Βόλου. Από πολύ μικρή ηλικία ήρθε σε επαφή με την μουσική. Ο πατέρας του Δημήτρης Μαχαιρίτσας ήταν συνθέτης και διευθυντής της κρατικής ορχήστρας της ΕΡΤ.
Μετακόμισε στην Αθήνα σε μικρή ηλικία, ενώ όταν ήταν 10 ετών έχασε τον πατέρα του. Σπούδασε στο Ελληνικό Ωδείο.
Η πρώτη του επαγγελματική ενασχόληση με το τραγούδι ήταν μετά τη στρατιωτική του θητεία όταν άρχισε να τραγουδά αντάρτικα με τον Πάνο Τζαβέλα στη «Συντροφιά».
Αργότερα εργάστηκε στην αποθήκη δισκογραφικής εταιρείας, στην ίδια όπου το 1978 κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ με αγγλικό στίχο με τους P.L.J. Band με τίτλο Gaspar, έναν δίσκο extended play 45’ στροφών.
Σε ηλικία 20 ετών δημιούργησε με τον Παύλο Κικριλή, τον Τόλη Σκαματζούρα, τον Αντώνη Μιτζέλο και τον Τάκη Βασαλάκη το συγκρότημα P.L.J. Το 1982 το συγκρότημα κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο “Armageddon” ο οποίος αρχικά πούλησε ελάχιστα κομμάτια (γύρω στα 400) αργότερα έτυχε παγκόσμιας κυκλοφορίας και αναγνώρισης. Σήμερα είναι συλλεκτικό βινύλιο ενώ ο Αμερικάνικος και Ευρωπαϊκός μουσικός τύπος εκθειάζει το Armageddon χαρακτηρίζοντας το ως αριστούργημα και έναν από τους καλύτερους δίσκους Progressive rock που ηχογραφήθηκαν ποτέ.
Το 1983 στην μπάντα προστίθεται ο Φίλιππος Σπυρόπουλος, οπότε και κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, το συγκρότημα μετονομάστηκε σε Τερμίτες, όνομα που παραπέμπει στους Beatles (σκαθάρια). Στα χρόνια που ακολούθησαν κυκλοφόρησαν δίσκους και συνεργάστηκαν με αρκετούς καλλιτέχνες. Το 1988 το συγκρότημα διαλύθηκε δίνοντας την υπόσχεση ότι θα ενωθεί ξανά δέκα χρόνια μετά. Το 1998 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας οι Τερμίτες ενώθηκαν ξανά για μία μεγάλη συναυλία στην οποία συμμετείχαν αρκετοί καλλιτέχνες.
Μετά την διάλυση του συγκροτήματος ξεκίνησε την προσωπική του σταδιοδρομία ως τραγουδιστής και το 1989 κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό δίσκο ”Ο Μαγαπάς και η Σαγαπώ” ο οποίος δεν είχε εμπορική επιτυχία. Το 1991 κυκλοφόρησε τον δίσκο ”Διδυμότειχο Blues” ο οποίος έκανε χιλιάδες πωλήσεις και μεγάλη επιτυχία, καθώς επίσης και το ομώνυμο τραγούδι που τραγούδησε με τον Γιώργο Νταλάρα. Μετά από αυτόν τον δίσκο ξεκίνησε μία επιτυχημένη καριέρα στον χώρο της μουσικής. Κυκλοφόρησε ακόμα 16 προσωπικούς δίσκους μέχρι τον θάνατο του και έναν μετά, συνεργάστηκε με κορυφαίους καλλιτέχνες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έγραψε μουσική για θεατρικές παραστάσεις και κινηματογραφικές ταινίες και έπαιξε σε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και σε κορυφαίες πόλεις του εξωτερικού.
Εμπορική επιτυχία μετά το Διδυμότειχο Blues έκαναν επίσης ο δίσκος ”Ρίξε Κόκκινο Στην Νύχτα” καθώς και ο δίσκος ”Παυσίλυπον” σε ενορχήστρωση Αντώνη Μιτζέλου. Ο πιο εμπορικός του δίσκος είναι “Το Διάλειμμα Κρατάει Δυο Ζωές”, που κυκλοφόρησε το 2001, επίσης σε Ενορχήστρωση Αντώνη Μιτζέλου.
Τον Ιούνιο του 2008 συμπληρώνοντας 20 χρόνια προσωπικής δράσης στην μουσική σκηνή της χώρας έκανε δύο μεγάλες συναυλίες στο Θέατρο Λυκαβηττού στις οποίες συμμετείχαν πολλοί καλλιτέχνες όπως: Γιώργος Νταλάρας, Διονύσης Σαββόπουλος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Αντώνης Μιτζέλος, Θάνος Μικρούτσικος, Μπάμπης Στόκας, Σάκης Μπουλάς, Διονύσης Τσακνής, Κίτρινα Ποδήλατα, Angelo Branduardi, Γιάννης Κότσιρας, Φίλιππος Πλιάτσικας κ.α.
Το 2012 κυκλοφόρησε τον δίσκο ”Οι Άγγελοι ζουν ακόμα στην Μεσόγειο” ο οποίος εκτός από την Ελλάδα κυκλοφόρησε και σε αρκετές χώρες του εξωτερικού. Στις 9 Ιουλίου έδωσε μία μεγάλη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο παίζοντας τραγούδια από τον δίσκο του αλλά και μεγάλες επιτυχίες της καριέρας του μαζί με αρκετούς καλλιτέχνες της Ελλάδας και του εξωτερικού που συμμετείχαν στον δίσκο όπως: Salvatore Adamo, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Angelo Branduardi, Tonino Carotone, Christophe, Χάρης Κατσιμίχας, Φίλιππος Πλιάτσικας, Διονύσης Τσακνής, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Μαρία Φαραντούρη κ.α.
Είχε συνεργαστεί δισκογραφικά και έχουν τραγουδήσει τραγούδια του οι: Μαρία Φαραντούρη, Γιώργος Νταλάρας, Διονύσης Σαββόπουλος, Δήμητρα Γαλάνη, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Πυξ Λαξ, Γιάννης Κότσιρας, Γιώργος Μαργαρίτης, Βαγγέλης Κονιτόπουλος, Αναστασία Μουτσάτσου, Μίλτος Πασχαλίδης, Κατερίνα Στανίση, Χαρούλα Αλεξίου, Γιάννης Βαρδής, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Γιάννης Ζουγανέλης, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Émigré, Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Ελισσάβετ Καρατζόλη, Κίτρινα Ποδήλατα, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Μagic De Spell, Νότης Μαυρουδής, Παναγιώτης Μάργαρης, Αντώνης Μιτζέλος, Σάκης Μπουλάς, Δημήτρης Μπάσης, Φλέρυ Νταντωνάκη, Μελίνα Ασλανίδου, Δημήτρης Σταρόβας, Μπάμπης Στόκας κ.α.
Επίσης, είχε συνεργαστεί επί σκηνής με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Νότη Μαυρουδή, την Αναστασία Μουτσάτσου, τον Κώστα Μακεδόνα κ.ά.
Παντρεύτηκε με την Ελένη Μαχαιρίτσα σε ηλικία 36 ετών το 1992 στο Μοναστήρι Πεντέλης. Η τελετή, στην οποία ήταν μόνο τέσσερα άτομα, το ζευγάρι και οι κουμπάροι, έμεινε κρυφή για αρκετό διάστημα παρόλο που όπως αναφέρει ο ίδιος εκείνη την περίοδο έδινε πέντε συνεντεύξεις την ημέρα. Με την Ελένη Μαχαιρίτσα απέκτησαν μία κόρη.
Σύμφωνα με συνεντεύξεις του υπήρξε χρήστης ναρκωτικών, χωρίς όμως να κάνει χρήση με άλλη μέθοδο εκτός της καπνικής και παραμένοντας πάντα στα “ελαφριά”.
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ήταν οπαδός του Παναθηναϊκού και ιδρυτικό μέλος της Παναθηναϊκής Συμμαχίας.
Ήταν φίλος του ΚΚΕ, με συμμετοχή στα φεστιβάλ της ΚΝΕ και συνείδηση της πολιτικής καταγωγής του από τον παππού του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, εκτελεσμένο αγωνιστή.
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας τα οποία σύμφωνα με τον ίδιο του είχαν προκαλέσει μανιοκατάθλιψη. Είχε υποβληθεί σε επέμβαση bypass.
Μετά την τελευταία του συναυλία, που πραγματοποιήθηκε στο δημοτικό θέατρο Βόλου, στις 6 Σεπτεμβρίου έμεινε στο σπίτι του στον Πτελεό Μαγνησίας. Τα ξημερώματα της 9ης Σεπτεμβρίου 2019, έπαθε ανακοπή καρδιάς, κατά τη διάρκεια του ύπνου του. Όταν το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ έφτασε, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ήταν ήδη νεκρός. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του Βόλου όπου απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατος του.
Απεβίωσε σε ηλικία 62 ετών. Η κηδεία του έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου 2019, στο Κοιμητήριο Ζωγράφου.
Θάνατοι
1977 – Ρενέ Γκοσινί (René Goscinny, 14 Αυγούστου 1926 – 5 Νοεμβρίου 1977) ήταν Γάλλος συγγραφέας και συντάκτης, περισσότερο γνωστός για τα κόμικς Αστερίξ και Λούκυ Λουκ, των οποίων έγραφε τα σενάρια.
Ο Γκοσινί γεννήθηκε στο Παρίσι το 1926 σε μια οικογένεια Εβραίων μεταναστών από την Πολωνία. Ο πατέρας του ήταν από την Βαρσοβία (χημικός μηχανικός στο επάγγελμα) και η μητέρα του από το Χοντόρκοβ – μια κωμόπολη στην Ουκρανία. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Ρενέ, ο Κλωντ, είχε γεννηθεί έξι χρόνια νωρίτερα, στις 10 Δεκεμβρίου του 1920. Οι γονείς του Ρενέ είχαν γνωριστεί στο Παρίσι και παντρεύτηκαν το 1919. Η οικογένεια μετακόμισε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής δύο χρόνια μετά τη γέννηση του Ρενέ, εξαιτίας μιας θέσης χημικού μηχανικού, στην οποία τοποθετήθηκε ο πατέρας του. Πέρασε χαρούμενη παιδική ηλικία στο Μπουένος Άιρες και φοίτησε στα γαλλικά σχολεία που βρίσκονταν εκεί. Είχε το ταλέντο να κάνει τους πάντες να γελούν μέσα στην τάξη, πιθανότατα για να αντισταθμίσει τη ντροπαλότητα που είχε απ’ τη φύση του. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει πολύ νωρίς, εμπνευσμένος από τις εικονογραφημένες ιστορίες τις οποίες αρεσκόταν να διαβάζει.
Τον Δεκέμβριο του 1943, αφού τελείωσε το σχολείο, ο 17χρονος τότε Ρενέ Γκοσινί έχασε τον πατέρα του, γεγονός που τον ανάγκασε να ψάξει για δουλειά. Τον επόμενο χρόνο έπιασε την πρώτη του δουλειά ως βοηθός λογιστή σε εργοστάσιο περισυλλογής ελαστικών και, όταν έφυγε τον επόμενο χρόνο, έγινε κατώτερος εικονογράφος σε διαφημιστικό πρακτορείο.
Ο Ρενέ, μαζί με τη μητέρα του, έφυγαν από την Αργεντινή και πήγαν στη Νέα Υόρκη το 1945, για να ζήσουν εκεί με τον θείο του Μπόρις. Για να αποφύγει τη θητεία στον αμερικανικό στρατό, ο Ρενέ ταξίδεψε στη Γαλλία για να καταταγεί στο γαλλικό στρατό το 1946. Υπηρέτησε στο πεζικό και, όταν πήρε προαγωγή, διορίστηκε ως επίσημος εικονογράφος του συντάγματος του στρατού και έφτιαχνε εικονογραφήσεις και αφίσες για τον στρατό.
Τον επόμενο χρόνο εικονογράφησε το βιβλίο “Το Κορίτσι με τα Mάτια από Χρυσάφι” (The Girl with the Eyes of Gold) και επέστρεψε στη Νέα Υόρκη. Με την άφιξή του, ο Ρενέ πέρασε την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής του. Για λίγο καιρό ήταν άνεργος, μόνος και εντελώς απένταρος. Είχε συνέλθει, όμως, μέχρι το 1948, και άρχισε να δουλεύει σ’ ένα μικρό στούντιο όπου γνώρισε και έγινε φίλος με τους Γουίλ Έλντερ (Will Elder), Τζακ Ντέιβις (Jack Davis) και Harvey Kurtzman. Ο Ρενέ έγινε έπειτα καλλιτεχνικός διευθυντής (art director) στα Kunen Publishers, όπου έγραψε τέσσερα παιδικά βιβλία. Γνώρισε γύρω στο 1949 τον Μορίς ντε Μπεβέρ, γνωστότερο ως Μορίς (Morris), τον καρτουνίστα και πρώτο συγγραφέα της σειράς κόμικ Λούκυ Λουκ (Ο Ρενέ θα έγραφε τα σενάρια της σειράς από το 1955 έως τον θάνατό του το 1977), καθώς επίσης και τον Joseph Gillain, πιο γνωστό ως Jijé.
Γνώρισε επίσης τον Ζωρζ Τρουαφοντέν (Georges Troisfontaines), διευθυντή της World Press agency, ο οποίος έπεισε τον Ρενέ να επιστρέψει στο Παρίσι και να δουλέψει για την εταιρία του ως διευθυντής του γραφείου στο Παρίσι το 1951. Εκεί, γνώρισε τον Αλμπέρ Ουντερζό, με τον οποίο ξεκίνησε μια μακράς διαρκείας συνεργασία. Ξεκίνησαν μαζί κάποιες δουλειές για το γυναικείο περιοδικό Bonnes Soirées, για το οποίο ο Γκοσινί έγραψε την Sylvie. Ο Γκοσινί και ο Ουντερζό έφτιαξαν επίσης τις σειρές Ιωάννης Πιστολέ και Luc Junior για το La Libre Junior.
Το 1955 ο Γκοσινί, συνοδευόμενος από τους Ζαν-Μισέλ Σαρλιέ, Αλμπέρ Ουντερζό και Ζαν Εμπράντ, ίδρυσαν τον εκδοτικό οίκο Edipress/Edifrance. Ο εκδοτικός οίκος αυτός εξέδωσε έργα όπως το Clairon για την εργοστασιακή ενότητα και το Pistolin για μια εταιρία σοκολάτας. Ο Γκοσινί και ο Ουντερζό συνεργάστηκαν στις σειρές Bill Blanchart στο Jeannot, Pistolet στο Pistolin και Benjamin et Benjamine στο περιοδικό του ίδιου ονόματος. Με το ψευδώνυμο Αγκοστίνι (Agostini) ο Γκοσινί έγραψε τον Μικρό Νικόλα (Le Petit Nicolas) για τον Ζαν-Ζακ Σανπέ στο Le Moustique και αργότερα Sud-Ouest και Pilote. Πρόσφατα, η κόρη του ανακάλυψε στα χειρόγραφα του πατέρα της μια σειρά ανέκδοτων διηγημάτων με θέμα το μικρό Νικόλα, τα οποία και εξέδωσε. Η σειρά του μικρού Νικόλα μεταφέρθηκε με μεγάλη επιτυχία και στον κινηματογράφο.
Το 1959, ο εκδοτικός οίκος Édifrance/Édipresse ξεκίνησε το περιοδικό Pilote. Ο Γκοσινί έγινε ένας από τους πιο παραγωγικούς συγγραφείς του περιοδικού. Στο πρώτο τεύχος του περιοδικού ξεκίνησε την πιο διάσημη δημιουργία του, τον Αστερίξ, μαζί με τον Οντερζό. Η σειρά έγινε αμέσως μεγάλη επιτυχία και πλέον είναι γνωστή παγκοσμίως. Ο Γκοσινί ξεκίνησε επίσης τα Jacquot le Mousse και Tromblon et Bottaclou μαζί με τον Godard.
Το περιοδικό αγοράστηκε από τον Ζωρζ Νταργκό (Georges Dargaud) το 1960, και ο Γκοσινί έγινε αρχισυντάκτης. Ξεκίνησε επίσης νέες σειρές όπως τις Les Divagations de Monsieur Sait-Tout, La Potachologie Illustrée (με τον Cabu), Les Dingodossiers (με τον Gotlib) και La Forêt de Chênebeau (με τον Mic Delinx). Με τον Ζαν Ταμπαρί (Jean Tabary), ξεκίνησε το Calife Haroun El Poussah στο Record, μια σειρά που αργότερα συνεχίστηκε στο Pilote ως Ιζνογκούντ (Iznogoud).
Παντρεύτηκε την Gilberte Pollaro-Millo το 1967. Το 1968 γεννήθηκε η κόρη του Άννα.
Ο Ρενέ Γκοσινί πέθανε ξαφνικά στο Παρίσι από καρδιακή προσβολή στις 5 Νοεμβρίου 1977, σε ηλικία 51 ετών.
1977 – Αλεξέι Σταχάνοφ. Σοβιετικός ανθρακωρύχος, που κατέρριψε όλα τα ρεκόρ παραγωγικότητας στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση. Τιμήθηκε με πλήθος βραβείων στην πατρίδα του και έγινε εξώφυλο στο αμερικανικό πέριοδικό ΤΙΜΕ. Από το όνομά του προέρχεται ο όρος «σταχανοφισμός», που αρχικά υποδήλωνε την ορθολογικοποίηση της εργασίας και αργότερα έφτανε να σημαίνει την καταναγκαστική εργασία με μοναδικό στόχο την κομματική επιβράβευση.
Ο Αλεξέι Γκριγκόροβιτς Σταχάνοφ γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1906, στην πόλη Λουγκοβίγια της τότε Αυτοκρατορικής Ρωσίας. Παιδί φτωχής οικογένειας έπιασε από νωρίς δουλειά ως ανθρακωρύχος.
Κατά την διάρκεια του 2ου Πενταετούς Προγράμματος (1933- 1937), που εφάρμοσε ο Στάλιν, οι εργαζόμενοι ενθαρρύνθηκαν να αναπτύξουν με δική τους πρωτοβουλία τεχνικές καινοτομίες και την μεταξύ τους άμιλλα ώστε να αυξηθεί η συνολική παραγωγικότητα της σοβιετικής οικονομίας. Τα χρόνια εκείνα η Σοβιετική Ένωση αντιμετώπιζε σημαντικά προβλήματα παραγωγής, ειδικά στην εξόρυξη ορυκτών που ήταν και ο βασικός της πλούτος.
Ο 29χρονος Αλεξέι Σταχάνοφ πήρε σοβαρά τον ρόλο του και την νύχτα της 30ής προς την 31η Αυγούστου 1935, στο ανθρακωρυχείο τού Ίρμινο, στο Ντονιέτς, εξόρυξε σε έξι περίπου ώρες 102 τόνους γαιάνθρακα, ποσότητα που αντιστοιχούσε στο δεκατετραπλάσιο τής συνήθους παραγωγής. Στις 19 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς κατέρριψε την προσωπική του επίδοση, αλλά την 1η Φεβρουάριου 1936 τόν ξεπέρασε ο Νικίτα Iζότοφ (1902-1951) εξορύσσοντας 607 τόννους γαιάνθρακα στο ίδιο χρονικό διάστημα τής μιας βάρδιας.
Ο Σταχάνοφ όμως είχε προλάβει να γίνει πασίγνωστος όχι μόνο στην πατρίδα του αλλά και στη Δύση. Το 1936, εγκατέλειψε τις στοές των ορυχείων, σπούδασε στην Βιομηχανική Ακαδημία της Μόσχας και διορίστηκε επικεφαλής ανθρακωρυχείου. Τιμήθηκε με πλήθος μεταλλίων («Λένιν», «Κόκκινης Σημαίας της Εργασίας», « Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας»). Προς τιμήν του η τελευταία ημέρα κάθε Αυγούστου γιορταζόταν στην Σοβιετική Ένωση ως «Ημέρα του Ανθρακωρύχου».
Ο πολυβραβευμένος και πολυτιμημένος Αλεξέι Σταχάνοφ πέθανε στις 5 Νοεμβρίου 1977 στο Τορέζ της Σοβιετικής Ουκρανίας σε ηλικία 71 ετών. Από τις δύο γυναίκες της, την Ευδοκία και την Γκαλίνα (την οποία νυμφεύτηκε) απέκτησε συνολικά έξι παιδιά.
Μετά τον θάνατό του και κατά την διάρκεια της «Περεστρόικα» του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, τα κατορθώματα του Σταχάνοφ άρχισαν να αμφισβητούνται με σειρά δημοσιευμάτων σε εφημερίδες της Δύσης αλλά και της Σοβιετικής Ένωσης. Η εφημερίδα «Κομσομόλσκαγια Πράβντα», όργανο της σοβιετικής νεολαίας, δημοσίευσε μαρτυρίες συναδέλφων του, που αποκάλυψαν ότι για τα ρεκόρ του ο Σταχάνοφ είχε την βοήθεια και άλλων ανθρακωρύχων, ενώ οι «Τάιμς» της Νέας Υόρκης, επικαλούμενες μαρτυρίες ιστορικών, έγραψαν ότι τα κατορθώματα του ήταν προπαγανδιστικό κόλπο του Στάλιν προκειμένου να ανεβάσει το ηθικό των σοβιετικών εργατών.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
