5 Μαΐου 2024
Είναι η 126η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 240 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:23 – Δύση ήλιου: 20:19
Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 56 λεπτά
🌘 Σελήνη 26.4 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ειρήνη, Ρένα, Ρήνα, Ρηνιώ, Ρηνούλα,
Ειρηναίο, Ρένο, Ειρηναία Εφραίμ, Εφραίμιο, Εφραίμη, Εφραιμία
Αναστάσιο, Τάσο, Αναστάση, Ανέστη, Αναστασία, Τασούλα,
Νατάσα, Νανά, Τασία, Σία, Τατία, Τάσα, Τέσα, Σάσα, Πασχαλίνα,
Λίνα, Πασχαλιά, Πασχάλης, Λάμπρο, Λαμπρινή, Λαμπρίνα, Λίλα
Γεγονότα
553 – Αρχίζει τις εργασίες της στην Κωνσταντινούπολη η 5η Οικουμενική Σύνοδος, με θέμα την αίρεση του μονοφυσιτισμού. Η Ε΄ Οικουμενική Σύνοδος συγκλήθηκε στις 5 Μαΐου μέχρι τις 21 Ιουνίου του 553 στην Κωνσταντινούπολη με τη συμμετοχή 165 επισκόπων, υπό την προεδρία του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ευτυχίου. Την συγκάλεσε ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄. Επαναβεβαίωσε τα ορθόδοξα δόγματα περί της Αγίας Τριάδας και του Ιησού Χριστού και καταδίκασε πλήθος μη ορθοδόξων συγγραμμάτων καθώς και ορισμένους συγγραφείς (Ευάγριο, Δίδυμο, Ωριγένη κ.α.).
Μερικοί προτεστάντες, όπως οι Καλβινιστές και οι Λουθηριανοί, αναγνωρίζουν τις πρώτες τέσσερις συνόδους, ενώ οι περισσότεροι Αγγλοκαθολικοί αποδέχονται και τις επτά. Οι συμμετέχοντες ήταν κυρίως Ανατολικοί επίσκοποι – μόνο δέκα έξι δυτικοί επίσκοποι ήταν παρόντες, από τους οποίους εννέα ήταν Ιλλύριοι και επτά ήταν από την Αφρική, αλλά κανένας δεν ήταν από την Ιταλία
1789 – Συνέρχεται στις Βερσαλίες το Συμβούλιο των Γενικών Τάξεων, που θα οδηγήσει στη Γαλλική Επανάσταση. Στις 5 Μαΐου του 1789 ο Γάλλος βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας συγκάλεσε συνέλευση των τάξεων. Στη Γαλλία του 18ου αιώνα η κοινωνία ήταν χωρισμένη σε τρεις τάξεις : Τον κλήρο (ιερείς σε υψηλή ιεραρχική θέση) που αποτελούσαν το 0,5% του πληθυσμού της Γαλλίας. Τους ευγενείς (ο βασιλιάς, η οικογένειά του και οι ευνοούμενοι) αποτελούσαν το 1,5% του πληθυσμού της Γαλλίας. Την τρίτη τάξη (από μεγαλοαστούς βιομηχάνους έως φτωχούς αγρότες), η οποία αποτελούσε το 98% του πληθυσμού της Γαλλίας. Η τρίτη τάξη πρότεινε οι ψηφοφορίες να γίνουν κατά κεφαλή και όχι κατά τάξη. Οι ευγενείς και ο κλήρος αρνήθηκαν. Η τρίτη τάξη συγκεντρώθηκε στην αίθουσα του σφαιριστηρίου, αυτοανακηρύχθκε σε Εθνική Συνέλευση και ορκίστηκε να δημιουργήσει Σύνταγμα.
2010 – Στις 5 Μαΐου 2010 οι Έλληνες βγαίνουν στους δρόμους σε όλη τη χώρα, στη μαζικότερη συγκέντρωση κατά του Μνημονίου από ανθρώπους όλων των ηλικιών, αντιδρώντας στα νέα οικονομικά μέτρα. Δυστυχώς, σημειώνονται εκτεταμένα επεισόδια. Τρία άτομα, με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά τους, έσπασαν το τζάμι της εισόδου στη Marfin Bank, στην οδό Σταδίου 23, πέταξαν μέσα μία μολότοφ και αμέσως μετά ένα μπουκάλι με βενζίνη, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει φωτιά στο κτίριο. Οκτώ εργαζόμενοι βρίσκονταν εκείνη την ώρα μέσα στο κατάστημα της τράπεζας. Οι πέντε κατάφεραν να βγουν σώοι, αλλά με αναπνευστικά προβλήματα, ενώ τρία άτομα εγκλωβίστηκαν μέσα. Όπως διαπιστώθηκε, οι τρεις που δεν κατάφεραν να βγουν έξω εγκαίρως πέθαναν από ασφυξία που προκλήθηκε από τις αναθυμιάσεις και τον πυκνό καπνό που είχε τυλίξει όλο το κτίριο. Μεταξύ τους, μία έγκυος γυναίκα…και ο Λευκαδίτης Επαμεινώνδας Τσάκαλης
Γεννήσεις
1818 – Ο Καρλ Μαρξ γεννήθηκε στις 5 Μαΐου του 1818 στην Τριρ. Οι γονείς του ήταν ο Χάινριχ Μαρξ και η Ενριέτα Πρέσμπουργκ. Συνολικά είχαν τέσσερις γιους και πέντε κόρες. Ο πρωτότοκος γιος, Μόριτς-Ντάβιντ, πέθανε το 1815 αμέσως μόλις γεννήθηκε. Τα αδέλφια του Χέρμαν (πέθανε 23 ετών), Ενριέττα, Καρολίνα και Έντουαρντ (πέθανε 11 ετών) πέθαναν σε νεαρή ηλικία από φυματίωση. Η αδελφή του Σοφία, γεννημένη στις 13 Νοέμβρη 1816, παντρεύτηκε αργότερα το δικηγόρο Schmalhausen και έζησε στο Μάαστριχτ, και η Λουίζα, γεννημένη στα 1821, νυμφευμένη με τον Ολλανδό Jan Karl Julta, μετανάστευσε στη Νότια Αφρική. Τέλος η Αιμιλία, γεννημένη το 1822, παντρεύτηκε το μηχανικό Conradi και έζησε στην Τρίερ μέχρι το θάνατό της στα 1888. Η οικογένεια του Μαρξ ήταν μια προοδευτική εβραϊκή οικογένεια από τo Τρίερ της Πρωσίας. Ο πατέρας του, γνωστός ως Χέρσελ όσο ήταν παιδί, καταγόταν από γενιά ραβίνων και ήταν δικηγόρος. Ο θείος του Σαμουήλ ήταν ραβίνος στο Τρίερ. Επίσης και από την πλευρά της μητέρας του υπήρχαν αρκετοί λόγιοι: ο παππούς της ήταν ραβίνος που είχε μεταναστεύσει από την Ουγγαρία στην Ολλανδία. Καθώς όμως στην Πρωσία του 19ου αιώνα οι ευκαιρίες για προκοπή για μια εβραϊκή οικογένεια ήταν μειωμένες, και επειδή ο Χέρσελ δεν ήταν ιδιαίτερα θρησκευόμενος, αποφάσισε, το 1816 ή το 1817, να ενστερνιστεί τη λουθηρανική θρησκεία, που ήταν το θρήσκευμα της Πρωσίας. Άλλαξε ο ίδιος το όνομά του σε Χάινριχ, πράγμα που είχε θετικές επιπτώσεις στην καριέρα του ως νομικού. Πίστευε πως ήταν μια θρησκεία ελευθερίας πνεύματος. Ωστόσο, μετά την ήττα του Ναπολέοντα, οι Εβραίοι στην Πρωσία είχαν αποκλεισθεί από κάθε δημόσιο αξίωμα και με ένα ψήφισμα του Υπουργού Εσωτερικών, στις 4 Μαΐου 1816, η έννοια του δημόσιου αξιώματος είχε επεκταθεί και στην άσκηση του δικηγορικού επαγγέλματος. Ο Πρόεδρος της Επιτροπής Άμεσης Απονομής Δικαιοσύνης είχε ζητήσει προηγουμένως να γίνει μια εξαίρεση για το Χάινριχ Μαρξ και να τον δεχτούν στη δικαστική υπηρεσία λόγω των υψηλών του προσόντων, αλλά ο υπουργός την απέρριψε. Η γυναίκα του Ενριέτα περίμενε να πεθάνουν πρώτα οι γονείς της, για να βαπτιστεί στις 20 Νοεμβρίου 1825. Η οικογένεια Μαρξ ήταν πολύ φιλελεύθερη, και στην οικία τους φιλοξενήθηκαν πολλοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες την εποχή της νεότητας του Μαρξ. Ο πατέρας του Μαρξ ήταν αρχηγός του μετριοπαθούς συνταγματικού κόμματος της Τρίερ, αντιτίθετο σε κάθε γαλλοφιλία και προτιμούσε τη φωτισμένη μοναρχία από τη στρατιωτική δικτατορία ή την απολυταρχία.
1921 – Απόστολος Λάζαρης. Γεννήθηκε το Μάιο του 1921 στα Λαζαράτα Λευκάδας. Την περίοδο της ναζιστικής κατοχής υπήρξε μέλος της ΕΠΟΝ. Σπούδασε οικονομικά στην τότε ΑΣΟΕΕ (σήμερα Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών), και συνέχισε τις σπουδές του στη Βρετανία (Μάντσεστερ) και την Ιταλία (Ρώμη), όπου αναγορεύθηκε διδάκτορας οικονομικών επιστημών. Διετέλεσε καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, αλλά κυρίως σταδιοδρόμησε σε διεθνείς οργανισμούς. Μάλιστα υπήρξε διευθυντής Οικονομικής Ανάπτυξης του ΟΗΕ, του σημαντικότερου διεθνούς οργανισμού.
Το 1973 ξεκίνησε τη συνεργασία του με το αντιχουντικό ΠΑΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και το 1974 εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1978 του ανέθεσε την προεδρία της «Επιτροπής Ανάλυσης και Προγραμματισμού» του Κινήματος, στην οποία συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, ο Κώστας Σημίτης, ο Γεράσιμος Αρσένης ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης και άλλοι.
Το 1981 ο Απόστολος Λάζαρης εκλέχθηκε βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, ενώ το 1985 βουλευτής Α΄ Αθηνών. Διετέλεσε υπουργός Συντονισμού από τον Οκτώβριο του 1981 ως τον Ιούλιο του 1982 (πρώτος τη τάξει υπουργός). Τον Ιούλιο του 1982 το υπουργείο Συντονισμού αντικαταστάθηκε από το καινούριο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, το οποίο ανέλαβε ο Γεράσιμος Αρσένης, που διατήρησε και τη θέση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος που είχε από το 1981. Ο Λάζαρης επέστρεψε στην κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 1984, όταν ανέλαβε υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως, μέχρι τον Ιούλιο του 1985.
Το Νοέμβριο του 1988 ήρθε σε σύγκρουση με τον Ανδρέα Παπανδρέου και παραιτήθηκε από τη βουλευτική του έδρα στην Α΄ Αθηνών (τον αντικατέστησε ο Γιάννος Παπαντωνίου), ενώ το 1989, λαμβάνοντας την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού, εκλέχθηκε ανεξάρτητος βουλευτής Λευκάδας. Αξιόλογη είναι και η συγγραφική του δραστηριότητα, στην οποία εντάσσονται τα έργα Η μηχανική ελέγχου του αναπτυξιακού προγράμματος (1977) και Ποιος σοσιαλισμός; (1989). Απεβίωσε στις 7 Μαρτίου 2018, σε ηλικία 97 ετών.
1988 – Αντέλ. Η Αντέλ Λώρι Μπλου Άντκινς (/əˈdɛl/, αγγλικά: Adele Laurie Blue Adkins, γενν. 5 Μαΐου 1988), γνωστή με το καλλιτεχνικό της όνομα Adele, είναι Αγγλίδα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός. Από την αρχή της πορείας της πολλοί δημοσιογράφοι της έχουν δώσει την ονομασία “Βασίλισσα της Σκηνής”, καθώς έχει λάβει και τον τίτλο “Βασίλισσα της Σόουλ” και “Πριγκίπισσα της Βρετανικής Σόουλ”. Συμπεριλήφθηκε στη λίστα “Πρόσωπα με τη Μεγαλύτερη Επιρροή Παγκοσμίως” που εξέδωσε το περιοδικό Time για το έτος 2012.
Την Αντέλ είχε προσεγγίσει η σημερινή δισκογραφική της εταιρεία όταν φίλοι της είχαν ανεβάσει υλικό της στον ιστότοπο Myspace. Το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο 19 έγινε τέσσερις φορές πλατινένιο στη Βρετανία. Το δεύτερο της άλμπουμ 21, που κυκλοφόρησε το 2011, έγινε 14 φορές πλατινένιο στη Βρετανία και έσπασε το ρεκόρ παραμονής στην πρώτη θέση των αμερικάνικων τσαρτς, σε σχέση με τις υπόλοιπες κυκλοφορίες, την τελευταία εικοσαετία. Είναι η μοναδική καλλιτέχνης που κατέχει πωλήσεις πάνω από 3 εκατομμύρια μέσα σε ένα μόνο χρόνο, στη Βρετανία, ενώ έγινε η πρώτη εν ζωή καλλιτέχνης που έσπασε το ρεκόρ των Μπητλς, από το 1964, έχοντας ταυτόχρονα πρωτιά σε άλμπουμ (21) και τις δύο πρώτες θέσεις στα σινγκλ (Rolling in the Deep και Someone Like You). Το 21 έχει την μεγαλύτερη παραμονή στην ιστορία των βρετανικών charts από δίσκο γυναίκας καλλιτέχνη. Οι πωλήσεις του 21 μέχρι το τέλος του 2011, το έκαναν το μεγαλύτερο σε πωλήσεις Άλμπουμ του 21ου αιώνα στη Βρετανία.
Με την κυκλοφορία του Set Fire To The Rain έγινε η πρώτη ερμηνεύτρια που κατάφερε να έχει τρεις συνεχόμενες πρωτιές στα Αμερικάνικα τσαρτς. Με μόλις τρεις δίσκους στο ενεργητικό της, η Αντέλ έχει κερδίσει δεκαπέντε συνολικά βραβεία Γκράμμυ (τα έξι το 2012, φτάνοντας το ρεκόρ της Μπιγιονσέ και κερδίζοντας όλα τα βραβεία σε όλες τις κατηγορίες που ήταν υποψήφια μέσα σε ένα βράδυ). Τα τραγούδια της είναι γραμμένα από την ίδια και, όπως, έχει δηλώσει, συνήθως, προέρχονται από ερωτικές απογοητεύσεις. Το τραγούδι Someone Like You, γραμμένο για μια χαμένη της αγάπη, βρέθηκε στην κορυφή των τσαρτς σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας) και κέρδισε Γκράμμυ καλύτερης σόλο ερμηνείας. Η μεγαλύτερη της επιτυχία επί αμερικάνικου εδάφους θεωρείται το Rolling In The Deep, το οποίο ήταν το καλύτερο σε πωλήσεις σινγκλ στις Ηνωμένες Πολιτείες για το 2011, παραμένοντας στη κορυφή του Billboard για επτά εβδομάδες.
Στο τέλος του 2011 η Αντέλ αντιμετώπισε προβλήματα αιμορραγίας στις φωνητικές της χορδές, με αποτέλεσμα να ακυρωθεί η προγραμματισμένη της περιοδεία. Η πορεία της υγείας της, συνέχισε να την ταλαιπωρεί, μέχρι που υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση. Το Φεβρουάριο του 2012, επέστρεψε στα μουσικά δρώμενα ερμηνεύοντας ζωντανά στην τελετή των βραβείων Γκράμμυ, στο Λος Άντζελες και αργότερα στα Brit Awards στο Λονδίνο, τα οποία ένα χρόνο πριν (2011) έδωσαν μεγάλη ώθηση στη καριέρα της, όπου έκλαψε τραγουδώντας το Someone Like You στην O2arena.
Θάνατοι
1821 – Ο Ναπολέων A’ (Napoléon Bonaparte, 15 Αυγούστου 1769 — 5 Μαΐου 1821) από τον Οίκο του Βοναπάρτη ήταν Γάλλος στρατηγός Ιταλικής καταγωγής και Αυτοκράτορας της Γαλλίας (ως Ναπολέων Α΄) επικληθείς Μέγας. Έγινε Πρώτος Ύπατος της Γαλλίας (1798-1804), Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας (1802-1805), Αυτοκράτορας των Γάλλων (1804-1814), βασιλιάς της Ιταλίας (1805-1814) και Προστάτης της Συνομοσπονδίας του Ρήνου (1806-1813). Θεωρείται στρατηγική και κυβερνητική μεγαλοφυΐα, ιδρυτής Βασιλικής δυναστείας, καταλύτης αλλά και θεμελιωτής ευρωπαϊκών Βασιλείων και Χωρών, στα οποία και άφησε βαθιά χαραγμένη τη σφραγίδα της προσωπικότητάς του
Ο Ναπολέων γεννήθηκε στην πόλη Αιάκειο στην Κορσική, μόλις ένα χρόνο αφού το νησί μεταφέρθηκε από τη Δημοκρατία της Γένοβας στη Γαλλία. Ο πατέρας του Κάρλος Μαρία Βοναπάρτης καταγόταν από την Τοσκάνη και ανήκε στα χαμηλότερα στρώματα της αριστοκρατίας. Η μητέρα του, Λετίτσια Μαρία Ραμολίνο Βοναπάρτη, καταγόνταν επίσης απο οικογένεια ευγενών. Ο πατέρας της ήταν διοικητής της φρουράς του Ajaccio και αργότερα Γενικός Επιτηρητής Οδών και Γεφυρών στην Κορσική.
Ήταν ο δευτερότοκος γιός – μικρότερος κατά ενα χρόνο απο τον Τζιουζέπε ή Τζόζεφ – από συνολικά 8 αδέρφια. Όταν ο Ναπολέων έφτασε στην ηλικία των 9 ετών, αυτός και ο αδερφός του στάλθηκαν στη Γαλλία για σπουδές. Ο Ναπολέων είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τα μαθηματικά και αυτό τον αδήγησε να γίνει αξιωματικός του πυροβολικού, ενώ ο αδερφός του σύνέχισε για να γίνει ιερέας.
Ο Ναπολέων επισκέφτηκε πολλές φορές την Κορσική στα επόμενα χρόνια. Η τελευταία φορά ήταν το 1799 κατά την επιστροφή του απο την εκστρατεία της Αιγύπτου.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης της Επανάστασης ο Ναπολέων συνδέθηκε με τους Ιακωβίνους. Για αυτό το λόγο φυλακίστηκε για σύντομο διάστημα κατά τη διάρκεια της Λευκής Τρομοκρατίας που ακολούθησε την πτώση τους. Η πρώτη σημαντική του επιτυχία ήταν όταν απελευθέρωσε την Τουλών το 1793 από τους φιλοβασιλικούς και τα αγγλικά στρατεύματα. Κατά την πολιορκία αυτή ο Ναπολέων πρότεινε έναν στρατιωτικό ελιγμό ο οποίος αποδείχθηκε επιτυχής με αποτέλεσμα την απελευθέρωση της πόλης. Στις 22 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους πήρε προαγωγή και ξεκίνησε την άνοδο του.
Το 1795 απέκρουσε τις δυνάμεις βασιλόφρονων και αντεπεναστατών που επιτέθηκαν στον Κεραμεικό. Η συμμετοχή του στη νίκη αυτή αύξησε σημαντικά το δημόσιο κύρος του νεαρού αξιωματικού και τον κατέστησε έναν από τους ευνοούμενους του Διευθυντήριου. Από στρατιωτικής άποψης ακόμα πιο αξιόλογο κατόρθωμα συνιστά η Ιταλική Εκστρατεία του 1796-1797, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Ναπολέων κέρδισε σημαντικές μάχες εναντίον των Παπικών κρατών και των Αυστριακών. Ως αποτέλεσμα, το μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας Γαλλίας περιήλθε υπό τον έλεγχο των Γάλλων. Αντίθετα, η εκστρατεία στην Αίγυπτο το 1798-1799, παρά τις αρχικές επιτυχίες της (κατάληψη της Μάλτας και της Αλεξάνδρειας) ήταν αποτυχημένη κυρίως λόγω της κυριαρχίας των Άγγλων στη θάλασσα. Μετά την αγγλική νίκη στη ναυμαχία του Νείλου, το 1798, ο Ναπολέων σύντομα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αίγυπτο.
Ανεξάρτητα από την επιδείνωση της στρατιωτικής κατάστασης, ο Ναπολέων επέστρεψε και γιατί του ζητήθηκε από το Διευθυντήριο, που πλέον ήταν ιδιαίτερα αντιδημοφιλές και πίστευε ότι ο νεαρός στρατηγός θα βελτίωνε τη δημόσια εικόνα του. Ο αββάς Sieyes παρουσίασε στο Ναπολέοντα ένα συνωμοτικό σχέδιο με σκοπό την ανατροπή του συντάγματος. Στις 9 Νοεμβρίου (18 Brumaire σύμφωνα με το επαναστατικό ημερολόγιο) μονάδες στρατού ανέλαβαν δράση και διέλυσαν τα νομοθετικά συμβούλια και ο Βοναπάρτης, ο Sieyes και ο Ducos αναδείχθηκαν προσωρινοί σύμβουλοι και ανέλαβαν τη διακυβέρνηση του κράτους. Παρότι ο Sieyes πίστευε ότι θα επισκίαζε χωρίς δυσκολίες τον άπειρο σε πολιτικά ζητήματα αξιωματικό, συνέβη το αντίθετο και ο Ναπολέων σύντομα αναδείχθηκε Πρώτος Ύπατος. Σε αυτό το σημείο τελειώνει η Γαλλική Επανάσταση και αρχίζει πλέον η Ναπολεόντεια Περίοδος της Γαλλίας.Ο Ναπολέων Βοναπάρτης διασχίζει τις Άλπεις,
Το 1804 μετά απο τέσσερα χρόνια ως Πρώτος Ύπατος και ενώ συνεχιζόταν ο πόλεμος με την Αγγλία ανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας. Στέφθηκε στην Παναγία των Παρισίων στις 2 Δεκεμβρίου 1804. Εκεί έλαβε όρκο διατήρησης των αρχών της Γαλλικής Επανάστασης και έστεψε Αυτοκράτειρα την Τζοζεφίνα.
Από την πρώτη Ιταλική Εκστρατεία ο Ναπολέων έθεσε τον εαυτό του ως προστάτη της Ιταλίας από την Αυστριακή επιρροή. Είχε δημιουργήσει την Ιταλική Δημοκρατία το 1802 και αργότερα, το 1805, δημιούργησε το Βασίλειο της Ιταλίας. Το πρώτο ναπολεόντειο κράτος εκτός των Γαλλικών συνόρων. Στις 26 Μαΐου το 1805 στο Μιλάνο, την πρωτεύουσα του νέου κράτους, στέφθηκε Βασιλιάς της Ιταλίας.
Στις 14 Οκτωβρίου του 1806 κατατρόπωσε τις Πρωσσικές δυνάμεις στη μάχη της Τζένα ανοίγοντας το δρόμο για το Βερολίνο. Εκέι έθεσε σε ισχύ το Ηπειρωτικό Σύστημα εφαρμόζοντας εμπάργκο στα Βρετανικά προϊόντα από την ηπειρωτική Ευρώπη. Ο σκοπός αυτής του της ενέργειας ήταν να αναγκάσει τους Βρετανούς να δεχθούν λήξη των εχθροπραξιών.
Στις 14 Ιουνίου 1807 νίκησε για δεύτερη φορά τους Ρώσσους και εκεί συμφωνήθηκε εκεχειρία με το Ρώσσο Τσάρο στις 26 Ιουνίου. Ο Βοναπάρτης βρισκόταν πλέον στο απόγειο της στρατιωτικής και πολιτικής ισχύος. Αφού μεσολάβησαν νικηφόρες μάχες κατά των Αυστριακών και η συνθηκολόγηση της Βιέννης η συμφωνία ειρήνης με τους Ρώσσους βρέθηκε στα τάτταρα και ο Ναπολεών οδήγησε, για δεύτερη φορά, τον στρατό του κατά της Ρωσσίας. Μετά από την πρώτη μεγάλη μάχη στο Μόσκοβα αναδείχθηκε νικιτής και μπήκε στη Μόσχα. Η πόλη όμως ήταν κατεστραμμένη και με το χειμώνα να πλησιάζει ο Ναπολέων διέταξε την οπισθοχώρηση του στρατού του. Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους για τον Μεγάλο Στρατό (γαλ. Grande Armée).
Το 1813 στη Λειψία έγινε η τριήμερη Μάχη των Εθνών μεταξύ 16 – 19 Οκτωβρίου. Εκεί ο Βοναπάρτης κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον έκτο συμμαχικό στρατό αποτελούμενο από Βρετανικά, Πρωσσικά, Ρωσσικά, Αυστριακά και Σουηδικά στρατεύματα. Η μάχη έληξε με ήττα των Γάλλων και πλέον η ίδια η Γαλλία απειλούταν με εισβολή. Στις 31 Μαρτίου, 1814 το Παρίσι έπεσε, ο Ναπολέων παραδόθηκε άνευ όρων και εξορίστηκε στην νήσο Έλβα στις 6 Απριλίου.
Το 1815 δραπέτευσε από το νησί και επέστρεψε στη Γαλλία, όπου ο στρατός τον υποδέχθηκε ως αρχηγό και κυβέρνησε τη Γαλλία για 100 ημέρες, μέχρι την τελική ήττα του στην μάχη του Βατερλώ (στο σημερινό Βέλγιο) την 18 Ιουνίου, 1815 από Άγγλους και Πρώσσους καθοδηγούμενους απο τους Ουέλλινγκτον και Γκέρμπχαρτ βον Μπλούχερ αντίστοιχα. Μετά την σύλληψη του εξορίστηκε στη νήσο Αγία Ελένη, στον κόλπο της Γουινέας, όπου και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του στις 5 Μαΐου του 1821 και ώρα 5:49μμ.
Ο Ναπολέων επέβαλε μια σειρά νομοθετικών, διοικητικών και θεσμικών μέτρων που διαμόρφωσαν καθοριστικά το χαρακτήρα της Γαλλίας και γενικότερα της Ευρώπης. Ίσως η πιο σημαντική είναι ο Ναπολεόντειος Κώδικας του 1807. Μέχρι τότε το νομικό πλαίσιο στη Γαλλιά ήταν χαώδες. Αφενός η χώρα ήταν διηρημένη μεταξύ Βορρά (όπου επικρατούσε το ρωμαϊκό δίκαιο) και Νότου (όπου επικρατούσε το εθιμοτυπικό δίκαιο). Αφετέρου, η Γαλλική Επανάσταση είχε αφήσει πληθώρα νόμων πολλοί από τους οποίους δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, συμβάλλοντας περαιτέρω στη νομική σύγχηση που επικρατούσε στη χώρα. Ο Ναπολεόντειος Κώδικας απλοποίησε σημαντικά το νομικό πλαίσιο και επιπλέον εφόσον ήταν γραμμένος σε απλή γλώσσα και απέφευγε τους τεχνική ορολογία, μπορούσε να γίνει εύκολα κατανοητός από το μέσο Γάλλο. Ο ίδιος ο Βοναπάρτης είπε εξόριστος πλέον για τον Κώδικα: ” Η πραγματική μου δόξα δεν είναι ότι κέρδισα 40 μάχες […] Το Βατερλώ θα σβήσει την ανάμνηση τόσων πολλών νικών […] Αυτό που τίποτα δεν μπορεί να καταστρεψει, αυτό που θα ζει για πάντα, είναι ο Κώδικας μου.”
1965 – Νίκος Γούναρης. Μεσουράνησε τη δεκαετία του 1950 στο ελληνικό πεντάγραμμο, είτε σόλο, είτε σε συνεργασία με το Τρίο Μπελκάντο. Υπηρέτησε με συνέπεια το λεγόμενο ελαφρό τραγούδι.
Η δεκαετία του 1950 χαρακτηρίστηκε από τη μεγάλη κόντρα του λαϊκού και ελαφρού τραγουδιού μετά τον αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο. Ο Γούναρης ήταν ο κύριος εκφραστής αυτού του είδους. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Βασίλη Τσιτσάνη: «Όσο υπάρχει Γούναρης δεν μπορεί το λαϊκό να σηκώσει κεφάλι». Το λαϊκό τραγούδι θα πάρει, βεβαίως, τη ρεβάνς πολύ σύντομα, τη δεκαετία του 1960 και θα κυριαρχήσει ολοκληρωτικά τα επόμενα χρόνια.
Ο Νίκος Γούναρης πρωτοεμφανίστηκε το 1936 και αναδείχθηκε στην Κατοχή, παράλληλα με τη συμμετοχή του στην Αντίσταση. Προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στον αγώνα της απελευθέρωσης και για τις πράξεις του τιμήθηκε με το Αριστείο της Εθνικής Αντίστασης.
Μεγάλες επιτυχίες του υπήρξαν τα τραγούδια: «Αυτός ο άλλος», «Ένα βράδυ που ’βρεχε», «Σκαλί σκαλί θα κατεβώ» και «Άρχισαν τα όργανα». Είναι επίσης γνωστός από τη συμμετοχή του στο Τρίο Μπελκάντο. Ο δημοφιλής Έλληνας τροβαδούρος πέθανε από καρκίνο στις 5 Μαΐου του 1965
1981 – Μπόμπι Σαντς (Robert Gerard Sands, 9 Μαρτίου 1954 – 5 Μαΐου 1981) ήταν μέλος του Προσωρινού Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού που πέθανε κατά τη διάρκεια απεργίας πείνας ενώ ήταν φυλακισμένος στην πτέρυγα Η της φυλακής του Μέιζ (στη Βόρεια Ιρλανδία). Ήταν ο ηγέτης της απεργίας πείνας του 1981 στην οποία φυλακισμένοι που ήταν μέλη του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού εναντιώθηκαν στην αφαίρεση της ιδιότητας τους ως πολιτικών κρατουμένων. Κατά τη διάρκεια της απεργίας εκλέχθηκε βουλευτής στο Βρετανικό Κοινοβούλιο ως υποψήφιος του Αντί Η Μπλοκ, δηλαδή τον συνδυασμό των υποστηρικτών των απεργών πείνας. Ο θάνατος του Μπόμπι Σαντς και αυτός άλλων εννέα απεργών πείνας προκάλεσε ένα νέο κύμα στρατολόγησης και δραστηριότητας του ΙΡΑ (Irish Republican Army). Η διεθνής κάλυψη των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης έστρεψε την προσοχή στους απεργούς πείνας αλλά και το δημοκρατικό κίνημα γενικά, προκαλώντας επαίνους αλλά και κριτική
Ο Σαντς πέθανε στις 5 Μαϊου 1981 στο νοσοκομείο της φυλακής Μέιζ έπειτα από 66 μέρες απεργίας πείνας στην ηλικία των 27 ετών. Η επίσημη αναφορά του παθολόγου δήλωνε πως οι θάνατοι των απεργών πείνας προήλθαν από “αυτο-επιβαλλόμενη πείνα”. Η αναφορά τροποποιήθηκε αργότερα και η αιτία θανάτου αναγραφόταν ως “πείνα”, ύστερα από διαμαρτυρίες των οικογενειών των νεκρών απεργών πείνας.
Η ανακοίνωση του θανάτου του Σαντς προκάλεσε πολυήμερες ταραχές σε περιοχές των εθνικιστών στη Βόρεια Ιρλανδία. Ένας γαλατάς, ο Έρικ Γκουίνεϊ και ο γιος του Ντέσμοντ απεβίωσαν λόγω τραυματισμών όταν η δεξαμενή γάλατος τους εξερράγη μετά από πετροβολισμό σε μια εθνικιστική περιοχή στο Βόρειο Μπέλφαστ. Πάνω από 100.000 άνθρωποι παραβρέθηκαν στην κηδεία του Σαντς ο οποίος ετάφη στο “Νέο Δημοκρατικό Οικόπεδο” μαζί με 76 άλλους. Ο τάφος τους διατηρείται από τον Εθνικό Συνεταιρισμό Νεκροταφείων που εδρεύει στο Μπέλφαστ.
Σε απάντηση προς μια ερώτηση στη Βουλή των Κοινοτήτων στις 5 Μαΐου 1981, η Βρετανή πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ είπε ότι “Ο κύριος Σαντς ήταν ένας καταδικασμένος εγκληματίας. Ο ίδιος επέλεξε να χάσει τη ζωή του. Ήταν μια επιλογή που η οργάνωσή του δεν άφησε σε πολλά από τα θύματά της
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
