...
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
|4 Νοεμβρίου 2025 |
Είναι η 308η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 57 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:54 – Δύση ήλιου: 17:23 – Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 29 λεπτά
🌕 Σελήνη 13.4 ημερών
|Χρόνια πολλά στους: Ερμαίο, Ερμαία, Ιωαννίκιο, Ιωανίκιο |
Γεγονότα
1918 – Την Κυριακή 4 Νοέμβρη 1918 (17 Νοέμβρη με το νέο ημερολόγιο), στις 10.30 το πρωί, στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμοπλοίων στον Πειραιά —εκεί όπου σήμερα στεγάζεται η ΠΕΜΕΝ— συνέρχεται το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ, του μετέπειτα ΚΚΕ. Μια μικρή ομάδα πρωτοπόρων σοσιαλιστών συγκεντρώνεται για να πραγματοποιήσει το Α΄ Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο και να ιδρύσει το πρώτο Εργατικό Κόμμα της Ελλάδας. Λίγες ημέρες νωρίτερα είχε ολοκληρωθεί το πρώτο εργατικό συνέδριο στη χώρα (21 Οκτ./3 Νοέμβρη – 28 Οκτ./10 Νοέμβρη 1918), το οποίο είχε ιδρύσει τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος.
Το συνέδριο ανοίγει με την ομιλία του ηλεκτροτεχνίτη και προσωρινού προέδρου Στ. Κόκκινου, που εύχεται το επόμενο συνέδριο να γίνει σε «αίθουσα ιδικήν μας». Ακολουθούν χαιρετισμοί: ο Γ. Πισπινής, εκπρόσωπος των σοσιαλιστών του Πειραιά, ο Α. Αρβανίτης από την Οργανωτική Επιτροπή, ο Δημοσθένης Λιγδόπουλος της εφημερίδας Εργατικός Αγών, ο Μιχάλης Οικονόμου της Σοσιαλιστικής Νεολαίας Αθηνών και ο Αβραάμ Μπεναρόγια, ο οποίος διαβάζει χαιρετιστήρια τηλεγραφήματα. Τελευταίος μιλά ο Αντζελ Πεχνά, εκπρόσωπος των σοσιαλιστών Καβάλας, προτείνοντας τη διακοπή των εργασιών για το απόγευμα, σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τη Γερμανική Επανάσταση. Το λόγο ξαναπαίρνει ο Μπεναρόγια, ζητώντας την άδεια «να αποστείλει χαιρετιστήρια τηλεγραφήματα όπου πρέπει». Έτσι ξεκινά η ιστορική πορεία του ελληνικού εργατικού κινήματος μέσα από ταπεινά αλλά αποφασιστικά βήματα.
Διαβάστε περισσότερα στο link που ακολουθεί:
Ίδρυση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας
1922 – Το 1907, έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Άγγλος αρχαιολόγος Χάουαρντ Κάρτερ προσλαμβάνεται από τον λόρδο Κάρναρβον για να διευθύνει ανασκαφές στο Ντέιρ ελ-Μπαχάρι, κοντά στις Θήβες. Ο Γκαστόν Μασπερό είχε συστήσει τον Κάρτερ, αναγνωρίζοντας τις πρωτοποριακές μεθόδους και την ακρίβεια καταγραφής του. Το 1914 ο Κάρναρβον έλαβε άδεια ανασκαφών στην Κοιλάδα των Βασιλέων, με τον Κάρτερ επικεφαλής. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ανέκοψε προσωρινά τις εργασίες, ώσπου ο Κάρτερ επέστρεψε το 1917. Ως το 1922, όμως, ο Κάρναρβον είχε απογοητευθεί από την απουσία σημαντικών ευρημάτων και έδωσε στον Κάρτερ μία τελευταία ευκαιρία.
Στις 4 Νοεμβρίου 1922, κατά τη διάρκεια καθαρισμού παλιών καλυβών εργατών, ένα αγόρι σκοντάφτει σε μια πέτρα που αποδείχθηκε το πρώτο σκαλοπάτι ενός υπόγειου διαδρόμου. Ο Κάρτερ εντοπίζει την είσοδο μιας σφραγισμένης θύρας με βασιλικά σύμβολα, στέλνει τηλεγράφημα στον Κάρναρβον και, στις 26 Νοεμβρίου, παρουσία του ίδιου και της κόρης του, ανοίγει μια μικρή οπή. Στο φως του κεριού διακρίνει «θαυμαστά πράγματα» — τον άθικτο τάφο του φαραώ Τουταγχαμών (KV62).
Η καταγραφή των χιλιάδων ευρημάτων, υπό την αυστηρή επίβλεψη του Πιερ Λακώ, κράτησε έως το 1932. Ο Κάρναρβον πέθανε το 1923 από σηψαιμία, αλλά ο Κάρτερ συνέχισε το έργο του με τη στήριξη της χήρας του. Αν και δεν τιμήθηκε ποτέ από το βρετανικό κράτος, έλαβε το Τάγμα του Νείλου Γ΄ τάξεως από τον βασιλιά Φουάντ Α΄ της Αιγύπτου και τιμητικές διακρίσεις από το Πανεπιστήμιο Γέιλ και τη Βασιλική Ακαδημία Ιστορίας της Μαδρίτης. Η ανακάλυψη του τάφου του Τουταγχαμών παραμένει η πιο εντυπωσιακή αρχαιολογική ανακάλυψη του 20ού αιώνα
Γεννήσεις
1883 – Νικόλαος Πλαστήρας. Γεννήθηκε το 1883 στο Μορφοβούνι Καρδίτσας, γιος του ράφτη Χρήστου Πλαστήρα και της υφάντρας Στυλιανής Καραγιώργου. Μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, φοίτησε στη Βαρβάκειο και ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο στην πατρίδα του. Το 1903 κατατάχθηκε στον Στρατό και υπηρέτησε στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού. Το 1907 έλαβε μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα, πολεμώντας γύρω από τη λίμνη των Γιαννιτσών, και το 1910 εισήχθη στη Σχολή Υπαξιωματικών Κέρκυρας, αποφοιτώντας ως ανθυπολοχαγός.
Στους Βαλκανικούς Πολέμους διακρίθηκε στις μάχες Ελασσόνας, Γιαννιτσών και Λαχανά, αποκτώντας το προσωνύμιο «Μαύρος Καβαλάρης». Πολέμησε στο Μακεδονικό Μέτωπο, τραυματίστηκε, και στη μάχη του Σκρα προήχθη «επ’ ανδραγαθία» σε αντισυνταγματάρχη. Στη Μικρασιατική Εκστρατεία έγινε θρύλος με το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων, το οποίο οι Τούρκοι αποκαλούσαν «Σεϊτάν Ασκέρ». Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ηγήθηκε της Επανάστασης του 1922, ανέτρεψε την κυβέρνηση, εξανάγκασε τον Κωνσταντίνο Α΄ σε παραίτηση και έθεσε τις βάσεις για την αποκατάσταση των προσφύγων και τη διανομή των τσιφλικιών στους ακτήμονες.
Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο βρέθηκε εξόριστος στη Γαλλία, όπου δέχτηκε προτάσεις συνεργασίας από Γερμανούς και φιλοβισύ αξιωματούχους, τις οποίες απέρριψε. Το 1944 επέστρεψε στην Ελλάδα και πρωταγωνίστησε στα πολιτικά γεγονότα μετά την Απελευθέρωση. Ως πρωθυπουργός (Ιαν. – Απρ. 1945) υπέγραψε τη Συμφωνία της Βάρκιζας, αλλά αναγκάστηκε σε παραίτηση έπειτα από αποκαλύψεις για επιστολή του προς τους Γερμανούς. Πέθανε στην Αθήνα στις 26 Ιουλίου 1953 και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη. Η καρδιά του, σύμφωνα με την επιθυμία του, μεταφέρθηκε το 1980 στο Μορφοβούνι, σκεπασμένη με την ελληνική σημαία — ύστατος φόρος τιμής στον «Μαύρο Καβαλάρη» της νεότερης Ελλάδας.
Θάνατοι
1982 – Ζακ Τατί. Γάλλος μίμος, ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ένας από τους πιο πρωτότυπους ανανεωτές της κινηματογραφικής κωμωδίας του 20ού αιώνα. Αν και γύρισε μόλις έξι ταινίες μεγάλου μήκους, η επίδρασή του υπήρξε καθοριστική, καθώς διαμόρφωσε ένα εντελώς νέο ύφος κωμωδίας, βασισμένο όχι στον λόγο αλλά στην παρατήρηση, τη σιωπή και το οπτικό γκανγκ.
Ο Τατί γεννήθηκε στο Λε Πεκ, προάστιο του Παρισιού, στις 9 Οκτωβρίου 1907, με το πραγματικό όνομα Ζακ Τατισέφ. Ήταν εγγονός του πρεσβευτή της τσαρικής Ρωσίας στη Γαλλία. Αρχικά ασχολήθηκε με το ράγκμπι, όμως από το 1931 στράφηκε στη μιμική και άρχισε να εμφανίζεται σε βαριετέ και μιούζικ χολ. Η πρώτη του μικρού μήκους ταινία, «Oscar, Champion de Tennis» (1932), αποκάλυψε το μοναδικό του ταλέντο στη φυσική κωμωδία, επηρεασμένο από τους Μαρξ Μπράδερς και τον Τσάρλι Τσάπλιν.
Το 1949 γύρισε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, «Μέρα γιορτής» (Jour de fête), μια χιουμοριστική απεικόνιση της ζωής ενός ταχυδρόμου που προσπαθεί να εκσυγχρονίσει το χωριό του. Το φιλμ βραβεύτηκε για το σενάριό του στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Η επόμενη δημιουργία του, «Οι διακοπές του κυρίου Ιλό» (Les vacances de Monsieur Hulot, 1953), σύστησε στο κοινό τον αξέχαστο ήρωά του, τον κύριο Ιλό —έναν ευγενικό, αδέξιο και καλοπροαίρετο άνθρωπο, που γίνεται καθρέφτης της γελοιότητας της σύγχρονης ζωής. Η ταινία απέσπασε διεθνή αναγνώριση και υποψηφιότητα για Όσκαρ Σεναρίου.
Το «Ο θείος μου» (Mon oncle, 1958) θεωρείται το αριστούργημά του: μια ποιητική σάτιρα της εκμηχάνισης και του μεταπολεμικού καταναλωτισμού, που τιμήθηκε με το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας και το βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στις Κάννες. Ακολούθησαν οι «Playtime» (1968), ένα μεγαλεπήβολο σχόλιο πάνω στη μοντέρνα πόλη, και «Traffic» (1971), όπου ο κύριος Ιλό παλεύει με το χάος της κυκλοφορίας. Η τελευταία του ταινία, «Parade» (1974), γυρισμένη για τη σουηδική τηλεόραση, ήταν ένας φόρος τιμής στο τσίρκο και στην ίδια την τέχνη της μιμικής. Ο Ζακ Τατί έφυγε από τη ζωή το 1982, αφήνοντας πίσω του μια μοναδική, ποιητική κινηματογραφική κληρονομιά.
Ο Ζακ Τατί πέθανε στις 4 Νοεμβρίου 1982 στο Παρίσι, σε ηλικία 75 ετών.
Στο link που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε
ακόμα περισσότερα γεγονότα που συνέβησαν αυτή την ημερομηνία
Γέγονε την 4η Νοεμβρίου
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
