30 Απριλίου 2024
Είναι η 121η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 245 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:29 – Δύση ήλιου: 20:15
Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 46 λεπτά
🌗 Σελήνη 21 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Αργυρή, Αργυρούλα, Ρούλα, Αργυρώ,
Ασημάκη, Ασημίνα, Μαλαματή, Μάλα, Μαλαματένια,
Ματίνα, Δονάτο, Δονάτα, Ντονατέλα, Ιάκωβο και Ιακωβίνα
Γεγονότα
311 – Ο αυτοκράτορας Γαλέριος Βαλέριος Μαξιμιανός εκδίδει διάταγμα, με το οποίο η χριστιανική θρησκεία αναγνωρίζεται επίσημα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το 311, ο αυτοκράτορας Αύγουστος Γαλέριος, εξέδωσε το πρώτο διάταγμα υπέρ του Χριστιανισμού, το οποίο θα επισημοποιήσει περαιτέρω ο Κωνσταντίνος Α’ ή αλλιώς Μέγας Κωνσταντίνος, με το διάταγμα των Μεδιολάνων. Ενώ με τον Μέγα Κωνσταντίνο η λατρεία ορισμένων θεοτήτων των εθνικών θρησκειών απαγορεύτηκε, όπως για παράδειγμα της Αστάρτης, στην Κύπρο τουλάχιστον ο Χριστιανισμός ευνοήθηκε, αφού μετά τους μεγάλους σεισμούς του 332 και του 342, χρηματοδότησε μόνο την ανοικοδόμηση της Σαλαμίνας, η οποία ήτανε πιο Χριστιανική σε σχέση με την ειδωλολατρική Πάφο. Ο Μέγας Θεοδόσιος, ανακήρυξε το Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και απαγόρευσε την δημόσια λατρεία άλλων θρησκειών Ο επόμενος αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο Θεοδόσιος τον Α’, άρχισε τις διώξεις κατά των ειδωλολατρών σε όλη την Αυτοκρατορία, οδηγώντας στην επικράτηση του Χριστιανισμού. Στις 27 Φεβρουαρίου του 380 αναγνώρισε τον Χριστιανισμό ως την επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας δηλώνοντας «επιθυμούμε όλα τα διάφορα υπήκοα έθνη […] να ακολουθούν την Θρησκεία που παραδόθηκε στους Ρωμαίους από τον άγιο απόστολο Πέτρο» και στις 8 Νοεμβρίου του 392 έθεσε εκτός νόμου τις αρχαίες θρησκείες. Στις 2 Μαΐου του 381 εξέδωσε το λεγόμενο «έδικτο κατά των αποστατών». με το οποίο τιμωρούσε με πλήρη στέρηση δικαιωμάτων δικαιοπραξίας όλους τους πρώην χριστιανούς που επέστρεφαν στην Εθνική Θρησκεία. Στις 21 Δεκεμβρίου του 382 απαγόρευσε με ποινή θανάτου και δήμευση της περιουσίας των ενόχων Εθνικών (που χαρακτηρίζονται «παράφρονες» και «ιερόσυλοι»), κάθε μορφή θυσίας, μαντικής, ψαλμωδιών προς τιμή των θεών ή τις απλές επισκέψεις σε αρχαίους Ναούς. Το 384 διέταξε την κατεδάφιση ή το σφράγισμα ειδωλολατρικών Ιερών και υπέγραψε νέα απαγόρευση των θυσιών, ενώ στις 24 Φεβρουαρίου του 391 ανανέωσε την πλήρη απαγόρευση των θυσιών, των επισκέψεων σε ειδωλολατρικούς ναούς: «Κανείς δεν θα μολυνθεί με θυσίες και σφάγια, κανείς δεν θα πλησιάσει ή θα εισέλθει σε Ναούς, ούτε θα σηκώσει τα μάτια σε εικόνες φτιαγμένες από ανθρώπινο χέρι, διαφορετικά θα είναι ένοχος μπροστά στους ανθρώπινους και τους θεϊκούς νόμους». Σταμάτησαν να δίνονται επιχορηγήσεις προς τα παγανιστικά ιερατεία, ενώ αυξήθηκε η οχλοκρατική βια εναντίον των παγανιστικών ναών και ομοιωμάτων με την υποκίνηση των μοναχών. Μέχρι τον 4ο αιώνα, ο Χριστιανισμός γίνεται η επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας και μέχρι το τέλους της, οποιαδήποτε δημόσια εκδήλωση που αφορά άλλη θρησκεία και θεό, θα είναι παράνομη.
1945 – Ο Αδόλφος Χίτλερ και η Εύα Μπράουν αυτοκτονούν με δηλητήριο, μία ημέρα μετά το γάμο τους. Οι έρευνες για τις λεπτομέρειες της σχέσης του Χίτλερ με τη Μπράουν ξεκίνησαν όταν ο δικτάτορας ήταν ακόμη στη ζωή. Η μυστικότητα της σχέσης αυτής οφειλόταν σε πολιτική σκοπιμότητα αφού σύμφωνα με τον ίδιο τον Χίτλερ, το ότι ήταν ανύπαντρος «επιτελούσε τα μέγιστα» στην ειδωλοποίηση του από το γυναικείο κοινό του. Κανείς δεν γνωρίζει πότε η γνωριμία μετατράπηκε σε σχέση.
Το 1932, η Μπράουν προσπάθησε να αυτοκτονήσει με το όπλο του πατέρα της, κάτι που ερμηνεύεται από ορισμένους σύγχρονους της ως μια προσπάθεια να τραβήξει την προσοχή του αφοσιωμένου στο κόμμα και τις ιδέες του Χίτλερ. Το 1935, η Εύα αποπειράται να αυτοκτονήσει και πάλι, αυτή τη φορά με υπνωτικά χάπια, ενώ στοιχεία δείχνουν πως η σχέση μετά από αυτό το περιστατικό έγινε πιο στενή.
Η Μπράουν ήταν πιστή στον Χίτλερ μέχρι θανάτου, και αυτή η άνευ όρων πίστη ήταν που εκτιμούσε περισσότερο από όλα ο Φύρερ σε εκείνη αφού όπως έλεγε και ο ίδιος: «Μόνο η κα Μπράουν και ο Γερμανικός Ποιμενικός μου είναι πιστοί και ανήκουν σε μένα».
Στις αρχές Απριλίου του 1945 ήταν κάτι παραπάνω από φανερό ότι οι ημέρες του Ναζισμού ήταν μετρημένες. Η Εύα μετακόμισε στο Βερολίνο και εγκαταστάθηκε στα υπόγεια της Καγκελαρίας, όπου βρισκόταν το θωρακισμένο καταφύγιο του Φύρερ. Αρνήθηκε να φύγει και δήλωσε ότι θα παραμείνει κοντά του.
Στις 29 Απριλίου ο Αδόλφος Χίτλερ παντρεύτηκε τελικά την Εύα Μπράουν στο καταφύγιο της Καγκελαρίας, με τους Σοβιετικούς στρατιώτες να βρίσκονται ήδη στο Βερολίνο. Ο γάμος ήταν πολιτικός, με τη νύφη να φορά ένα μαύρο φόρεμα.
Την επομένη, 30 Απριλίου 1945, το ζεύγος Χίτλερ κλείσθηκε λίγο μετά τις 3 το μεσημέρι σ’ ένα δωμάτιο του καταφυγίου και αυτοκτόνησε με χάπια υδροκυανίου κι ενώ οι Σοβιετικοί απείχαν γύρω στα 500 μέτρα από την Καγκελαρία. Αμέσως μετά, τα δύο πτώματα αποτεφρώθηκαν.
1975 – Οι Βιετκόνγκ καταλαμβάνουν τη Σαϊγκόν και το τελευταίο αμερικανικό ελικόπτερο απογειώνεται από την οροφή της πρεσβείας των ΗΠΑ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποσύρονται από τη χερσόνησο της Ινδοκίνας, ύστερα από εμπλοκή 20 ετών, έχοντας υποστεί δεινή ήττα, ενώ Βόρειο και Νότιο Βιετνάμ ενοποιούνται υπό κομμουνιστική διοίκηση.
30 Απριλίου 1975. Ώρα 8 το πρωί. Στη Σαϊγκόν, την πρωτεύουσα του Νότιου Βιετνάμ, στο κτίριο της πρεσβείας των ΗΠΑ ολοκληρώνεται η μεγάλη φυγή – ή μάλλον, η μεγάλη φυγάδευση: Οι τελευταίοι εκατό Αμερικανοί σύμβουλοι επιβιβάζονται στα ελικόπτερα και εγκαταλείπουν άρον- άρον την πόλη, αλλά και τη χώρα.
Η επιχείρηση άρχισε την προηγούμενη ημέρα, κατόπιν εντολής του προέδρου Τζέραλντ Φορντ: Ογδόντα ένα ελικόπτερα, με συνεχείς πτήσεις απομάκρυναν 1.500 Αμερικανούς και 6.000 Νοτιοβετναμέζους, στελέχη του καταρρέοντος καθεστώτος Θιέου, προτού μπουν στη Σαϊγκόν οι Βιετκόνγκ. Σε κατά συνθήκη «ελικοδρόμια» είχαν μετατρπεί, ένα πάρκινγκ στο περίβολο της πρεσβείας και η ταράτσα του κτηρίου. Την όλη επιχείρηση επέβλεπαν χίλιοι πεζοναύτες, που εστάλησαν στην πόλη για αυτόν ειδικά το λόγο.
Ανάμεσα στους πρώτους που έφυγαν ήταν ο Νοτιοβιετναμέζος αντιπτέραρχος Νγκουγιέν Κάο Κι. Ο ίδιος άνθρωπος, στις 25 Απριλίου λοιδορούσε τους «δειλούς που θέλουν να λακίσουν με τους Αμερικανούς, γιατί φοβούνται τους κομμουνιστές του Βορρά». Στις 30 Απριλίου του 1975, όταν το τελευταίο ελικόπτερο χάνεται στον ορίζοντα, ο πόλεμος του Βιετνάμ λαμβάνει κι επισήμως τέλος. Από ουσιαστικής πλευράς, η έκβασή του είχε κριθεί δυο – τουλάχιστον- χρόνια νωρίτερα.
Δύο ώρες αργότερα ένα σοβιετικής κατασκευής άρμα T-54 του βιετναμέζικου Λαϊκού Στρατού, με διοικητή τον Μπούι Κουάντ Θαν σπάζει την πόρτα του προεδρικού μεγάρου ενώ την ίδια ώρα μικρή δύναμη ανδρών του αντάρτικου των Βιετκόνγκ εισβαλει με τη σειρά της στο προαύλιο του ανακτόρου. O θρίαμβος των ανταρτών εξέπληξε ακόμη και το ίδιο το αντάρτικο κίνημα, αλλά και την ηγεσία του KK Βιετνάμ. H είσοδος των Βιετκόνγκ στην έδρα της κυβέρνησης του θεωρητικά ανεξάρτητου Νότιου Βιετνάμ έδινε τέλος σε πόλεμο τριών δεκαετιών και σηματοδοτούσε την πλέον ταπεινωτική και αιματοβαμμένη ήττα του αμερικανικού στρατού στην ιστορία του.
Γεννήσεις
1903 – Ελένη Καζαντζάκη. Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ελένη Καζαντζάκη (το γένος Σαμίου) υπήρξε η δεύτερη σύζυγος του μεγάλου έλληνα συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη και κληρονόμος των πνευματικών δικαιωμάτων του ογκώδους έργου του.
Η Ελένη Καζαντζάκη γεννήθηκε στις 30 Απριλίου 1903 στην Αθήνα. Στα 15 της έμεινε ορφανή και από τους δύο γονείς της. Ο πατέρας της Κωνσταντίνος Σάμιος με καταγωγή από τη Μικρά Ασία ήταν δασολόγος, τμηματάρχης Δασών του Υπουργείου Οικονομίας και καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Υπήρξε εκ των ιδρυτών της Φιλοδασικής Εταιρείας Αθηνών και συνέβαλε καθοριστικά στην πευκοφύτευση του λόφου τού Αρδηττού, όπου βρίσκεται το Παναθηναϊκό Στάδιο. Η μητέρα της είχε ρίζες στην Κρήτη.
Η νεαρή Ελένη τελείωσε μόνο το Γυμνάσιο το 1919. Οι κηδεμόνες της, αν και Καθηγητές Πανεπιστημίου, «φρονούσαν πως τα “ορφανά” δεν σπουδάζουν. Γίνονται ράφτρες ή καπελούδες. Κι ας έχουν όση περιουσία χρειάζεται (και παραπάνω!) για να κάνουν καλές σπουδές».
Στις 18 Μαΐου 1924, 21χρονη Ελένη γνωρίστηκε με τον κατά είκοσι χρόνια μεγαλύτερό της Νίκο Καζαντζάκη, ο οποίος είχε χωρίσει από την σύζυγό του, την συγγραφέα Γαλάτεια Καζαντζάκη (1881 – 1962). Ο έρωτάς τους υπήρξε κεραυνοβόλος. Έζησαν μαζί για είκοσι περίπου χρόνια και στις 11 Νοεμβρίου 1945 παντρεύτηκαν στον Άγιο Γεώργιο Καρύτση στην Αθήνα με κουμπάρο τον Άγγελο Σικελιανό.
Δεν έλειψαν τα πικρόχολα σχόλια για την σχέση τους και πολλοί πίστεψαν πως ο Kαζαντζάκης στο πρόσωπο της Ελένης δεν βρήκε μόνο τον υποτακτικό τύπο γυναίκας, που τόσα χρόνια γύρευε, αλλά μια μοναδική συνεργάτιδα και δακτυλογράφο. Μόνο η «Οδύσσεια» των 33.333 στίχων δακτυλογραφήθηκε επτά φορές από την Ελένη.
Με δική του προτροπή η Ελένη Καζαντζάκη ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία. Αρχικά συνεργάστηκε με την «Καθημερινή» και στην συνέχεια και με άλλα έντυπα, στέλνοντας ανταποκρίσεις από το εξωτερικό, όπου έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής της.
Το σπουδαιότερο βιβλίο της θεωρείται η βιογραφία του Νίκου Καζαντζάκη, βασισμένη σε ανέκδοτα γράμματα και κείμενα του συζύγου της, με τίτλο Νίκος Καζαντζάκης – Ο Ασυμβίβαστος. Έγραψε επίσης βιβλία για τη ζωή του Μαχάτμα Γκάντι, για την Κίνα με τίτλο «Κίνα μικρή πορεία στη Μεγάλη χώρα», καθώς και ποιήματα.
Μετά τον θάνατο του Νίκου Καζαντζάκη το 1957 αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι στην διάδοσή του έργου του. Εγκαταστάθηκε στη Γενεύη και το διαμέρισμά της έγινε «τόπος προσκυνήματος» από πνευματικούς ανθρώπους όλου του κόσμου, καθώς και τόπος συνάντησης των Ελλήνων που αγωνίζονταν κατά της δικτατορίας.
Το 1982 υιοθέτησε τον Κύπριο συγγραφέα Πάτροκλο Σταύρου (1933 – 2014), στον οποίο παραχώρησε με γονική παροχή τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του Νίκου Καζαντζάκη, καθότι ο σπουδαίος συγγραφέας δεν κατέλιπε άμεσους απογόνους και από τους δύο γάμους του.
Η Ελένη Καζαντζάκη πέθανε σε βαθύ γήρας στις 18 Φεβρουαρίου 2004.
1916 – Κλοντ Σάνον (Claude Elwood Shannon, 30 Απριλίου 1916 – 24 Φεβρουαρίου 2001) ήταν Αμερικανός μαθηματικός, ηλεκτρολόγος μηχανικός, και κρυπτογράφος, γνωστός ως «ο πατέρας της θεωρίας πληροφορίας».
Ο Σάνον θεμελίωσε στη δεκαετία του ’40 τη θεωρία πληροφοριών με στόχο τη μελέτη των τηλεπικοινωνιών, αναδεικνύοντας την πληροφορία σε μετρήσιμο και αυστηρά ορισμένο μέγεθος. Έθεσε έτσι τα θεμέλια για τα σύγχρονα τηλεπικοινωνιακά δίκτυα και βοήθησε να αναπτυχθεί η σημερινή Κοινωνία της Πληροφορίας. Είχε επίσης εξαιρετική συνεισφορά στην ανάπτυξη των ηλεκτρονικών υπολογιστών, αφού πρώτος έδειξε ότι με βάση την άλγεβρα Boole είναι δυνατή η δημιουργία ψηφιακών ηλεκτρικών κυκλωμάτων για την επίλυση μαθηματικών εξισώσεων. Η εργασία του στη θεωρία πληροφορίας έχει βρει εφαρμογή και σε άλλους τομείς όπως η γλωσσολογία, η φωνητική, η θεωρία του Χάους, η τεχνητή νοημοσύνη και η κρυπτογραφία. Το έργο του υπήρξε εξαιρετικά επηρεαστικό για τις τότε αναδυόμενες επιστήμες της ηλεκτρονικής μηχανικής και της πληροφορικής.
1956 – Ο Λαρς φον Τρίερ (Lars von Trier, 30 Απριλίου 1956) είναι Δανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Είναι στενά συνδεδεμένος με το κίνημα «Δόγμα 95», ένα πρωτοποριακό κινηματογραφικό κίνημα, αν και οι ταινίες του έχουν διάφορες προσεγγίσεις. Γνωστός προβοκάτορας, έχει διχάσει συχνά με τα έργα του τους κριτικούς. Παρά ταύτα, ο φον Τρίερ θεωρείται ευρέως ως ένας από τους πιο ολοκληρωμένους και σημαίνοντες σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Ο φον Τρίερ ξεκίνησε να δημιουργεί ταινίες σε ηλικία έντεκα ετών. Κατά περιόδους πάσχει από κατάθλιψη, καθώς και από διάφορες φοβίες, συμπεριλαμβανομένης της αεροφοβίας. Όπως είπε χαριτολογώντας σε μια συνέντευξη, «βασικά φοβάμαι τα πάντα στη ζωή, εκτός από το να φτιάχνω ταινίες. Η πρώτη του ταινία ήταν η μικρού μήκους The Orchid Gardener (1977) και η πρώτη του διάκριση ήρθε επτά χρόνια αργότερα με το The Element of Crime (1984). Ανάμεσα σε πολλά βραβεία και διακρίσεις, έχει λάβει τον Χρυσό Φοίνικα για την ταινία «Χορεύοντας στο σκοτάδι» (Dancer in the Dark), το Μέγα Βραβείο, το Τεχνικό Μεγάλο Βραβείο και το Βραβείο Επιτροπής του Φεστιβάλ των Καννών.
Θάνατοι
1989 – Σέρτζιο Λεόνε (ιταλ. Sergio Leone, 3 Ιανουαρίου 1929 – 30 Απριλίου 1989) ήταν Ιταλός σκηνοθέτης. Έγινε γνωστός και έμεινε στην ιστορία για τα αποκαλούμενα «σπαγγέτι γουέστερν» του καθώς και για το χαρακτηριστικό τρόπο κινηματογράφησης του, όπου συχνά αντιπαραθέτει πολύ κοντινά πλάνα, γκρο πλαν, (close-ups) με μακρινές λήψεις (long shots).
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρώμη. Ο πατέρας του, Βιτσέντζο Λεόνε, ήταν από ένας τους πρώτους σκηνοθέτες του Ιταλικού κινηματογράφου (με το ψευδώνυμο Ρομπέρτο Ρομπέρτι) και η μητέρα του ηθοποιός. Άρχισε να δουλεύει στον κινηματογράφο σε ηλικία 18 ετών. Ξεκίνησε γράφοντας σενάρια στη δεκαετία του ’50 για τα επονομαζόμενα «πέπλα» (ψευδοϊστορικά έπη χαμηλού προϋπολογισμού) που ήταν εξαιρετικά δημοφιλή εκείνη την εποχή. Παράλληλα εργάστηκε σαν βοηθός σκηνοθέτη σε γνωστές Χολιγουντιανές παραγωγές που γυρίστηκαν στα περίφημα στούντιο της Τσινετσιτά, μεταξύ των οποίων τα Κβο Βάντις (1951) και Μπεν Χουρ (1959).
Το 1959 στη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Οι Τελευταίες Μέρες της Πομπηίας ο βασικός σκηνοθέτης Μάριο Μπονάρντ αρρώστησε βαριά και οι παραγωγοί ζήτησαν από το Λεόνε, που εργάζονταν σαν βοηθός σκηνοθέτη, να ολοκληρώσει την ταινία. Όταν δυο χρόνια αργότερα κλήθηκε να σκηνοθετήσει τον Κολοσσό της Ρόδου είχε ήδη την εμπειρία για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις τέτοιων παραγωγών.
Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’60 η απήχηση των ιστορικών επών εκφυλίστηκε, ο Λεόνε εντούτοις είχε την τύχη να βρίσκεται ανάμεσα στους πρωτοπόρους που ασχολήθηκαν με το ανερχόμενο τότε είδος των γουέστερν. Η ταινία του Για Μια Χούφτα Δολάρια (Per un pugno di dollari, 1964) υπήρξε μια από τις πρώτες (και πολύ επιτυχημένες) προσπάθειες στο είδος του «σπαγγέτι γουέστερν». Βασισμένο στο ιαπωνικό ιστορικό έπος του Ακίρα Κουροσάβα, Yojimbo (1961), προκάλεσε νομικές διαμάχες με τον Ιάπωνα δημιουργό. Έμεινε επίσης στην ιστορία ως η ταινία που καθιέρωσε τον Κλιντ Ίστγουντ, έναν άγνωστο μέχρι τότε τηλεοπτικό ηθοποιό, σαν παγκόσμιο αστέρα.
Οι δύο επόμενες ταινίες του, Μονομαχία Στο Ελ Πάσο (1965) και Ο Καλός, Ο Κακός και ο Άσχημος (1966), ολοκλήρωσαν την τριλογία, με την κάθε μια να είναι εμπορικά πιο επιτυχημένη και τεχνικά αρτιότερη από την προηγούμενη. Τη μουσική και στις τρεις αυτές ταινίες υπογράφει ο παραγωγικότατος συμπατριώτης του Λεόνε και θρύλος σήμερα της μουσικής, Ένιο Μορικόνε. Ο Λεόνε είχε αναπτύξει έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο κινηματογράφησης γυρίζοντας τις σκηνές των ταινιών του με υπόκρουση τη μουσική του Μορικόνε. Οι περισσότεροι κριτικοί συμφωνούν ότι Ο Καλός, Ο Κακός και ο Άσχημος ήταν η κορυφαία ταινία της τριλογίας
Με εφαλτήριο την επιτυχία της τριλογίας του, το 1967 εκλήθη στην Αμερική προκειμένου να σκηνοθετήσει αυτό που ήλπιζε να αποτελέσει το αριστούργημα του, το φιλόδοξο Κάποτε στη Δύση, για λογαριασμό της Paramount Pictures. Γυρισμένο ως επί το πλείστον σε Ισπανία και Ιταλία και εν μέρη στο Μόνιουμεντ Βάλεϊ της Γιούτα και με πρωταγωνιστές τους Χένρι Φόντα, Τσαρλς Μπρόνσον και Κλαούντια Καρντινάλε, αποτελούσε μια εκτεταμένη, συχνά βίαια και ονειρική φιλοσόφιση πάνω στη μυθολογία της Αμερικανικής Δύσης. Την ιστορία έγραψαν οι Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και Ντάριο Αρτζέντο (με σημαντικές μετέπειτα καριέρες ως σκηνοθέτες) και το σενάριο υπέγραψε ο μακροχρόνιος φίλος και συνεργάτης του Λεόνε, Σέρτζιο Ντονάτι. Οι υπεύθυνοι της Paramount ξαναμοντάρισαν το υλικό πριν τη διανομή του στις αίθουσες με αποτέλεσμα την εμπορική του αποτυχία στις Η.Π.Α. Στην Ευρώπη η ταινία έγινε επιτυχία και σήμερα θεωρείται από πολλούς ως η κορυφαία ταινία του δημιουργού.
2011 – Ερνέστο Σάμπατο Γεννήθηκε στις 24 Ιουνίου 1911 στο χωριό Ρόχας στην Επαρχία του Μπουένος Άιρες στην Αργεντινή. Ο πατέρας του ήταν Ιταλός μετανάστης, ενώ η μητέρα του κατά το ήμισυ Αλβανίδα και κατά το ήμισυ Ιταλίδα. Ήταν το προτελευταίο από τα έντεκα παιδιά τους. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο στο χωριό του και κατόπιν φοίτησε στο Εθνικό Κολέγιο της πόλης Λα Πλάτα. Σπούδασε Φυσική στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης.
Το 1933, εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό κόμμα κι έγινε γραμματέας της Κομμουνιστικής Νεολαίας. Το 1934 ως αντιπρόσωπος του Κομμουνιστικού Κόμματος εστάλη στις Βρυξέλλες για να συμμετάσχει σε συνέδριο κατά του φασισμού και του πολέμου. Εκεί πληροφορήθηκε για τους διωγμούς που γίνονταν από τον Στάλιν στη Σοβιετική Ένωση. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αργεντινής αποφάσισε να τον στείλει για δυο χρόνια στο Διεθνές Πανεπιστήμιο Λένιν της Μόσχας, ώστε να επανέλθει στη σωστή γραμμή. Αλλά εκείνος πήγε στο Παρίσι. Έγραψε το μυθιστόρημα «Η βουβή πηγή» το οποίο ποτέ δεν εκδόθηκε.
2011 – Λάκης Σάντας. Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1922, όπου τότε υπηρετούσε ο πατέρας του ως δημόσιος υπάλληλος. Οι γονείς του κατάγονταν από το χωριό Πηγαδησάνοι της Λευκάδας, με τη μητέρα του να κατάγεται και από τη Βυτίνα Αρκαδίας. Το 1934, η οικογένεια Σάντα εγκαθίσταται στην Αθήνα.
Τελειώνει το γυμνάσιο το 1940 και αμέσως μετά εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Θα αποφοιτήσει μετά την απελευθέρωση. Τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου 1941 θα κατεβάσει μαζί με το φίλο του Μανώλη Γλέζο τη χιτλερική σημαία από το βράχο της Ακρόπολης και θα την κρύψει στο πηγάδι που οι αρχαίοι τάιζαν τον Εριχθόνιο, όπου και βρίσκεται θαμμένη ακόμα. Το 1942 εντάσσεται στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) και λίγο αργότερα στην Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟν). Το 1943 βγαίνει στο βουνό με τον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ). Πήρε μέρος σε αρκετές μάχες στην Αιτωλοακαρνανία, τη Φθιώτιδα και την Αττικοβοιωτία και το 1944 τραυματίστηκε. Το 1946 εξορίζεται στην Ικαρία. Το 1947 φυλακίζεται στην Ψυττάλεια, απ’ όπου το 1948 στέλνεται στη Μακρόνησο. Θα διαφύγει στη Γιουγκοσλαβία και θα ζητήσει πολιτικό άσυλο στον Καναδά, όπου θα ζήσει μέχρι το 1962. Το 1963 επέστρεψε στην Ελλάδα όπου έζησε για το υπόλοιπο της ζωής του.
Ο ίδιος εξιστόρησε το εγχείρημα υποστολής της σημαίας και ορισμένα περιστατικά από τη δράση του στην Εθνική Αντίσταση στον Ηλία Πετρόπουλο.
Πέθανε στην Αθήνα στις 30 Απριλίου 2011. Η σορός του εκτέθηκε για λαϊκό προσκύνημα σε παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών, ως τις 5 Μαΐου, οπότε κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, όπου εκφώνησε επικήδειο ο Γλέζος, ενώ μεσίστια κυμάτιζε η ελληνική σημαία στο βράχο της Ακρόπολης.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
