Γέγονε την 2α Μαΐου

...

1941 – Ο Μαθιός (Ματθαίος) Πόταγας ήταν έφηβος που προέβη σε μια από τις πρώτες χρονικά συμβολικές πράξεις αυτοθυσίας και αντιστάσεως του Ελληνικού Λαού κατά τη γερμανική κατοχή.
Ήταν σε ηλικία δεκαεπτά (17) ετών, στις 2 Μαΐου 1941, όταν τα πρώτα γερμανικά στρατεύματα κατευθύνονταν προς τη Βυτίνα Αρκαδίας, τον τόπο καταγωγής του.

Ο νεαρός Μαθιός εμφανίστηκε μπροστά τους και φέρεται να τούς είπε “Σταθείτε, δεν θα μας σκλαβώσετε. Είμαι εδώ μόνος, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα ακολουθεί”. Οι Γερμανοί τον σκότωσαν επί τόπου και στη συνέχεια του συνέθλιψαν το κεφάλι.

Κατ’ άλλη εκδοχή, πρώτα ο Μαθιός πυροβόλησε τα αυτοκίνητα των Γερμανών, οι οποίοι τον συνέλαβαν πάραυτα και τον σκότωσαν με όπλο, συνθλίβοντάς του έπειτα το κεφάλι. “Για την κατεχόμενη Ελλάδα, η θυσία του Μάθιου Πόταγα είναι η πρώτη πράξη αντίστασης, αφού έγινε στις 2 Μαΐου 1941 και για την κατεχόμενη Ευρώπη, η πρώτη επίσης στην μορφή και το είδος, αφού παρόμοια θυσία δεν έχει αναφερθεί ως τώρα σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης”.

1998 – Ιδρύεται στις Βρυξέλλες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με στόχο να καθορίσει και να εφαρμόσει τη νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ε.Κ.Τ., αγγλικά: European Central Bank, E.C.B.) είναι η κεντρική τράπεζα για το ευρώ και διαχειρίζεται τη νομισματική πολιτική της Ευρωζώνης, η οποία συγκροτείται από 19 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες νομισματικές ζώνες στον κόσμο.

Είναι μία από τις σημαντικότερες κεντρικές τράπεζες του κόσμου και ένα από τα επτά θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), που αναφέρονται στη συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΣΕΕ). Οι ιδιοκτήτες και οι μέτοχοι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι οι κεντρικές τράπεζες των 27 κρατών-μελών της ΕΕ.

Το μοντέλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στηρίζεται σε αυτό της γερμανικής Bundesbank και της επίσης γερμανικής Landesbanken. Η Ε.Κ.Τ. διευθύνεται από ένα συμβούλιο με επικεφαλής τον πρόεδρο. Συμμετέχουν επίσης αντιπρόσωποι από τις κεντρικές τράπεζες των χωρών-μελών μέσω του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών.

Γεννήσεις

1729 – Αικατερίνη Β’: Η Σοφία Φρειδερίκη Αυγούστα γεννήθηκε στην πόλη Στεττίνο της Πομερανίας (σήμερα Στσέτσιν της Πολωνίας) το 1729.

Πατέρας της ήταν ο Χριστιανός Αύγουστος του Άνχαλτ-Τσερμπστ που ανήκε στον ηγεμονεύοντα οίκο του Άνχαλτ, στρατηγός της Πρωσίας και κυβερνήτης του Στέττιν. Η μητέρα της Ιωάννα Ελισάβετ του Χόλσταϊν-Γκόττορπ ήταν κόρη του Χριστιανού Αυγούστου του Οϊτίν, και θεία του Πέτρου Γ΄. Η εκπαίδευση της Σοφίας ήταν αρκετά καλή, με Γαλλίδα παιδαγωγό και οικιακούς διδασκάλους.

Το 1744, σε ηλικία 15 χρονών, προσκλήθηκε από την Ρωσίδα Αυτοκράτειρα Ελισάβετ στην Αγία Πετρούπολη με σκοπό να παντρευτεί τον διάδοχο του ρωσικού θρόνου Πέτρο Φιοντόροβιτς. Η επιλογή της Σοφίας ως υποψήφιας νύφης του διαδόχου ήταν αποτέλεσμα των διπλωματικών ενεργειών του Φρειδερίκου Β΄ της Πρωσίας.Το 1744 η Σοφία φτάνει στη Ρωσία και ξεκινά την εκμάθηση της ρωσικής γλώσσας με τέτοιο ζήλο που τα βράδια μένει ξύπνια για να διαβάζει τα μαθήματα της. Ενσωματώνεται σχετικά γρήγορα στη κοινωνία της ρωσικής αριστοκρατίας. Στις 28 Ιουνίου 1744 βαπτίζεται Χριστιανή Ορθόδοξη και της δίνεται το όνομα Αικατερίνη Αλεξέγιεβνα, παρόλο που ο πατέρας της, φανατικός Λουθηρανός, αντιτάσσεται σθεναρά στην απόφαση της να αλλάξει δόγμα. Στις 21 Αυγούστου παντρεύεται το Μεγάλο Δούκα Πέτρο Φιοντόροβιτς.

Μετά το θάνατο της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ στις 5 Ιανουαρίου του 1762 τη διαδέχτηκε ο ανεψιός της Πέτρος Γ΄. Η Αικατερίνη είχε οργανώσει γύρω της έναν κύκλο αυλικών και στρατιωτικών που ήταν έτοιμοι να την υποστηρίξουν σε οποιαδήποτε κίνηση της. Σημαντικό ρόλο στην επίτευξη του στόχου της, δηλαδή στην άνοδο της στο θρόνο, διαδραμάτισε ο εραστής της, αξιωματικός του ιππικού, Γκριγκόρυ Ορλώφ, αλλά και οι λανθασμένες κινήσεις του Πέτρου Γ΄, ο οποίος δεν δίστασε να παραιτηθεί από τις κατακτήσεις που είχε πετύχει σε βάρος της Πρωσίας στον Επταετή πόλεμο, να ασπαστεί τον Λουθηρανισμό και να δεχτεί Πρώσους αξιωματούχους στο ρωσικό στρατό. Οι κινήσεις αυτές επέδρασαν καταλυτικά στην άνοδο της Αικατερίνης στο θρόνο αφού μια μεγάλη μερίδα αριστοκρατών και στρατιωτικών δυσαρεστημένοι από τον Πέτρο Γ΄ προσχώρησαν στο κίνημα της Αικατερίνης.
Στις 28 Ιουνίου 1762 με τη βοήθεια της φρουράς ανέβηκε στο θρόνο και φυλάκισε τον άντρα της, τον Πέτρο Γ΄. Λίγες μέρες αργότερα ο Πέτρος Γ΄ δολοφονείται με στραγγαλισμό κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες στην Κροστάνδη και εκείνη ανακηρύσσεται Αικατερίνη Β’, Αυτοκράτειρα πασών των Ρωσιών.
Η Αικατερίνη Β΄ ήταν μελαχρινή, μέσου ύψους. Συνδύασε την υψηλή νοημοσύνη, την εκπαίδευση και την πολιτική ικανότητα. Η Αικατερίνη Β΄ είχε πολλούς εραστές, των οποίων ο αριθμός έφθανε στα 23 άτομα. Οι πιο διάσημοι από αυτούς ήταν ο Σεργκέι Σάλτυκοφ, ο Γκριγκόρυ Ορλόφ, ο υπολοχαγός Βασίλτσικοφ και ο Ποτέμκιν με τον οποίον σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, παντρεύτηκε κρυφά.
Η Αικατερίνη πέθανε στις 17 Νοεμβρίου 1796 από εγκεφαλική αιμορραγία

1872 – Καρλ Νέσλερ, γερμανός κομμωτής, που ανακάλυψε την περμανάντ. Ο Karl Nessler ήταν γιος της Rosina (το γένος Laitner) και του Bartholomäus Nessler, ενός τσαγκάρη στο Todtnau, μια μικρή πόλη που βρίσκεται ψηλά στο Μέλανα Δρυμό , ακριβώς κάτω από το Feldberg . Σύμφωνα με πληροφορίες, συνέλαβε από νωρίς την ιδέα ενός μόνιμου κύματος.

Ως νέος, δούλευε περιστασιακά ως βοσκός και παρατήρησε ότι το μαλλί , σε αντίθεση με τα ανθρώπινα μαλλιά, είναι συνεχώς τσακισμένο . Παρατήρησε επίσης ότι οι έλικες των φυτών θα κυρτώνονταν φυσικά πριν από τις καταιγίδες.

Ξεκίνησε μια μαθητεία με έναν κουρέα χωριού στο κοντινό Schopfheim -Fahrnau, αλλά τα παράτησε μετά από λίγους μήνες. Εργάστηκε στη Βασιλεία και στο Μιλάνοσε διάφορες δουλειές, έμαθε ιταλικά και γαλλικά και τελικά μετακόμισε στη Γενεύη . Εκεί δούλεψε ξανά ως κουρέας και κομμωτής και τελείωσε τη μαθητεία του σε ένα κομψό σαλόνι ομορφιάς .

Προσαρμόζοντας το γαλλόφωνο περιβάλλον, αποκαλούσε τον εαυτό του Charles Nessler και συχνά έγραφε το επώνυμό του Nestle . Αργότερα, μετακόμισε στο Παρίσι , όπου δοκίμασε την πρώτη του περμανάντ στην Katharina Laible από το Ulm .

Για να γίνει αυτό, ο Nessler χώρισε πρώτα τα μαλλιά της Laible σε τρεις κοτσίδες, δένοντας το καθένα κοντά στο τριχωτό της κεφαλής της, βρέχοντας τα μαλλιά με ένα μυστικό μείγμα και τυλίγοντας τα μαλλιά σε σπείρες γύρω από μεταλλικές ράβδους που προεξείχαν από το κεφάλι σαν κέρατα. Με αυτοκατασκευασμένη, ηλεκτρικά θερμαινόμενη λαβίδα, παρόμοια με βαφλιέρα , ζέστανε τις καλυμμένες με κοτσίδα ράβδους. Η λαβίδα έπρεπε να κρατιέται συνεχώς και αρχικά οι φουσκάλες αυξάνονταν στο τριχωτό της κεφαλής της Laible. Το φαινόμενο μπούκλας ήταν τελικά επιτυχημένο στην τρίτη προσπάθεια του Νέσλερ, όταν έπλυνε τους κυλίνδρους μαλλιών για πολλή ώρα. Η μπούκλα παρέμεινε και ονομάστηκε «μόνιμο κύμα».

Ο Νέσλερ συγκέντρωσε σημαντικό πλούτο, αλλά ποτέ δεν ξέχασε την ταπεινή καταγωγή του. Κατά τη διάρκεια του γερμανικού υπερπληθωρισμού στις αρχές της δεκαετίας του 1920, δώρισε το σεβαστό ποσό των 20.000 μάρκων στους φτωχούς της γενέτειράς του. Το 1928, πούλησε την αλυσίδα κομμωτηρίων του, τις εγκαταστάσεις παραγωγής και το δίκτυο διανομής του στην Nestlé-Le Mur Company , επενδύοντας τα έσοδα στο χρηματιστήριο.

Την ίδια χρονιά, έβαλε το όνομά του σε έναν τόμο, The Story of Hair (Νέα Υόρκη: Boni and Liveright, 1928), τον οποίο πιστεύεται ότι έγραψε η Zelda Popkin , δημοσιογράφος και μυθιστοριογράφος της περιόδου. Έχασε σχεδόν τα πάντα στο κραχ του χρηματιστηρίου του 1929. Τα επόμενα χρόνια, εργάστηκε σε μεθόδους ανάπλασης του δέρματος, πρόληψης ρυτίδων και αναγέννησης των μαλλιών. Το 1935 πέθανε η σύζυγός του Καθαρίνα. Οι προσπάθειές του να ανακτήσει τις απώλειές του παρεμποδίστηκαν από το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ποτέ δεν πέτυχαν πραγματικά. Στις 22 Ιανουαρίου 1951, ο Karl Nessler πέθανε σε ηλικία 78 ετών από καρδιακή προσβολή στο σπίτι του στο Harrington Park του New Jersey.

Θάνατοι

1941 – Η Πηνελόπη Μπενάκη – Δέλτα γεννήθηκε στις 24 Απριλίου του 1874, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, από τον επιχειρηματία και εθνικό ευεργέτη Εμμανουήλ Μπενάκη και την Βιργινία Χωρέμη, μέλος της ισχυρής τότε εμπορικής οικογένειας Χωρέμη της Αλεξάνδρειας. Η Πηνελόπη ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά της οικογένειας.

Η οικογένεια Μπενάκη μετακόμισε προσωρινά στην Αθήνα το 1882, όπου η Πηνελόπη παντρεύτηκε τον πλούσιο Φαναριώτη έμπορο Στέφανο Δέλτα το 1895. Μαζί του απέκτησε τρεις κόρες: τη Σοφία (μετέπειτα Μαυροκορδάτου), τη Βιργινία (μετέπειτα Ζάννα και γιαγιά του πρώην Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά) και την Αλεξάνδρα (μετέπειτα Παπαδοπούλου). Επέστρεψαν στην Αλεξάνδρεια το 1905, όπου η Πηνελόπη γνώρισε τον Ίωνα Δραγούμη, τότε υποπρόξενο της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια. Ανάμεσά τους αναπτύχθηκε ένας μεγάλος έρωτας, η Πηνελόπη όμως δεν θέλησε να αντιταχθεί στις κοινωνικές επιταγές και την υποχρέωσή της απέναντι στον σύζυγο και τα παιδιά της. Η πλατωνική αυτή σχέση της Πηνελόπης Δέλτα με τον Δραγούμη τελείωσε το 1908, όταν αυτός συνδέθηκε με τη Μαρίκα Κοτοπούλη.
Το 1910 εγκαινιάστηκε η μακρόχρονη αλληλογραφία της Δέλτα με τον Γάλλο βυζαντινολόγο Γκυστάβ Σλυμπερζέ, που την βοήθησε στη συγγραφή των μυθιστορημάτων της τα σχετικά με την βυζαντινή ιστορία. Η Δέλτα που είχε μετακομίσει στην Φρανκφούρτη το 1906 εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα, το Για την Πατρίδα, 1909, το οποίο εκτυλίσσεται κατά την διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Σύντομα ακολούθησε και το δεύτερο μυθιστόρημά της, Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου. Το στρατιωτικό κίνημα στο Γουδή το 1909 την ενέπνευσε να γράψει το Παραμύθι χωρίς όνομα (1911).

Το 1913 η οικογένεια Δέλτα επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια και το 1916 εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Αθήνα, όπου ο πατέρας της Δέλτα, Εμμανουήλ Μπενάκης, είχε εκλεγεί δήμαρχος. Ανέπτυξαν στενή φιλία με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον οποίο και προσκαλούσαν συχνά στην εξοχική τους οικία στην Κηφισιά.

Κατά την επισιτιστική και ανθρωπιστική κρίση που δημιουργήθηκε εις βάρος των Ελλήνων της Ανατολικής Μακεδονίας κατά την διάρκεια της Β΄ Βουλγαρικής κατοχής ελληνικών εδαφών (1916-1918) και διαπιστώθηκε σε όλο το εύρος της μετά την απελευθέρωση των περιοχών, πολύτιμη υπήρξε η συνδρομή του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού με επικεφαλής την Πηνελόπη Δέλτα και την Έλλη Αδοσίδου, για την οργάνωση συσσιτίων, πρόχειρων νοσοκομείων και διανομή ιατροφαρμακευτικού εξοπλισμού. Ακόμη, καθοριστική ήταν η συμβολή της Πηνελόπης Δέλτα στην ενεργοποίηση του κρατικού μηχανισμού καθώς και στον σχεδιασμό, την οργάνωση και την εκτέλεση του δύσκολου έργου της παλιννόστησης των χιλιάδων Ελλήνων Ανατολικομακεδόνων ομήρων που βρίσκονταν σε βουλγαρικά στρατόπεδα συγκέντρωσης εκτελώντας καταναγκαστικά έργα στο εσωτερικό της Βουλγαρίας την περίοδο 1917-1918.

Το 1922 αναλαμβάνει δράση, με την συμβολή της οικογένειάς της, για την ανακούφιση των αναγκών και την αποκατάσταση των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Μάλιστα, στο κτήμα του πατέρα της, στην Κηφισιά, αλλά και στο σπίτι τους φιλοξενήθηκαν δεκάδες οικογένειες Μικρασιατών προσφύγων, στους οποίους παρείχαν και συσσίτιο.

Το 1925 εκδόθηκε Η ζωή του Χριστού, ενώ την ίδια χρονιά εμφανίστηκαν τα πρώτα συμπτώματα της σκλήρυνσης κατά πλάκας, ασθένειας που την ταλαιπώρησε μέχρι τον θάνατό της. Το 1929 ξεκίνησε τη συγγραφή της τριλογίας Ρωμιοπούλες, η οποία τελείωσε το 1939 και είναι ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα το οποίο αφηγείται σε τρεις τόμους τη ζωή της Δέσποινας Κρινά-Δαπέργολα, μιας δραστήριας γυναίκας την οποία η κοινωνία της εποχής της περιόριζε σε ένα χρυσό κλουβί. Το πρώτο βιβλίο, Το Ξύπνημα, καλύπτει γεγονότα των ετών 1895-1907, η Λάβρα καλύπτει τα έτη 1907-1909 και το Σούρουπο τα έτη 1914-1920.

Εν τω μεταξύ, εκδόθηκαν άλλα τρία μυθιστορήματά της: ο Τρελαντώνης (1932), όπου περιγράφει τις περιπέτειες του αδελφού της, όταν όλα τα αδέρφια ήρθαν από την Αίγυπτο να περάσουν το καλοκαίρι με την θεία τους (σε ένα σπίτι του Τσίλερ) στον Πειραιά, ο Μάγκας (1935), η ζωή στην Αλεξάνδρεια με τα μάτια του μικρού σκυλιού της οικογένειας, και το Στα μυστικά του Βάλτου (1937), όπου η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από την λίμνη των Γιαννιτσών κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα.

Το 1941 ο Φίλιππος Δραγούμης εμπιστεύθηκε στην Δέλτα τα ημερολόγια και το αρχείο του αδελφού του, Ίωνα Δραγούμη, στα οποία η Δέλτα πρόσθεσε περίπου 1.000 χειρόγραφες σελίδες με σχόλια για το έργο του Δραγούμη. Στις 27 Απριλίου 1941, ημέρα κατά την οποία τα γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν την Αθήνα, η Πηνελόπη Δέλτα προσπάθησε να αυτοκτονήσει παίρνοντας δηλητήριο και τελικά έφυγε από τη ζωή πέντε ημέρες αργότερα, στις 2 Μαΐου 1941, ενώ είχαν ήδη προηγηθεί άλλες δύο απόπειρες αυτοκτονίας στο παρελθόν. Στον τάφο της, στον κήπο του σπιτιού της, χαράχτηκε η λέξη ΣIΩΠH. Το 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τετράγωνο η βιογραφία της, από τη Μίτση Πικραμένου, με τίτλο Η κυρία με τα μαύρα.

2013 – Τζεφ Χάνεμαν (Jeffrey John “Jeff” Hanneman, 31 Ιανουαρίου 1964 – 2 Μαΐου 2013) ήταν Αμερικάνος κιθαρίστας, γνωστός ως ιδρυτικό μέλος και βασικός συνθέτης του thrash metal συγκροτήματος Slayer.

Ο Χάνεμαν γεννήθηκε το 1964 στο Όκλαντ της Καλιφόρνια και μεγάλωσε στο Λονγκ Μπιτς. Η οικογένεια του αποτελούνταν από βετεράνους πολέμου, οι οποίοι αποτέλεσαν μεγάλη επιρροή στον Χάνεμαν για το ενδιαφέρον του για τον πόλεμο και την πολεμική ιστορία. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών γνώρισε τον Κέρι Κινγκ και ξεκίνησαν να παίζουν διασκευές σε τραγούδια των Iron Maiden και των Judas Priest.

Στις αρχές του 2011, ο Χάνεμαν διαγνώστηκε με νεκρωτική απονευρωσίτιδα, η οποία σύμφωνα με φήμες προήλθε από δάγκωμα αράχνης. Για τις εμφανίσεις τους το 2011, αντικαταστάθηκε από τον Γκάρι Χολτ των Exodus, ενώ για κάποιες εμφανίσεις τη θέση του πήρε ο Πατ Ο’Μπράιεν των Cannibal Corpse.

Το 2012 ανακοινώθηκε ότι είχε επανέλθει οριστικά, αλλά τον Φεβρουάριο του 2013 ο Κέρι Κινγκ δήλωσε ότι τα προβλήματα υγείας του Χάνεμαν, επανήλθαν. Ο θάνατος του κιθαρίστα ήλθε στις 2 Μαΐου 2013, με αρχική αιτία θανάτου την ηπατική ανεπάρκεια, ενώ βρισκόταν σε νοσοκομείο του Λος Άντζελες. Μία εβδομάδα αργότερα, ανακοινώθηκε ότι ο λόγος θανάτου ήταν κίρρωση του ήπατος.

Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia