.
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
– 29 Ιανουαρίου 2025 –
Είναι η 29η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 336 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:31 – Δύση ήλιου: 17:44 – Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 13 λεπτά
🌑 Σελήνη 29.4 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Βαρσιμαίο, Βαρσάμη,
Βαρσαμία, Βαρσάμω, Βαλσάμω και Βαλσαμία
| Γεγονότα
1907 – Στις 29 Ιανουαρίου 1907 υπογράφεται η ιδρυτική πράξη του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και Βιοτεχνών (ΣΕΒΒ) από περίπου 200 μέλη του βιομηχανικού και του βιοτεχνικού κόσμου της Αθήνας και του Πειραιά. Τα πιο γνωστά ονόματα της ελληνικής βιομηχανίας –που επιχειρούσε τότε τα πρώτα, σημαντικά της βήματα– μετείχαν στη διοίκηση του Συνδέσμου, με πρώτο πρόεδρο τον Μιχαήλ Πολίτη.
Κυρίως δύο συντεταγμένες οδήγησαν –και επιτάχυναν– στη δημιουργία του ΣΕΒΒ: α. η εμφάνιση των εργατικών σωματείων, που έχρηζαν οργανωμένης απάντησης από τους εργοδότες, σε συνδυασμό με την κλιμάκωση των εργατικών κινητοποιήσεων και διεκδικήσεων β. το ομόθυμο αίτημα του κόσμου των επιχειρήσεων για διαμόρφωση ειδικών θεσμών, με σκοπό την προάσπιση και την προώθηση της αναπτυσσόμενης ελληνικής βιομηχανίας.
Στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του, σε μια εποχή καταιγιστικών πολιτικών εξελίξεων και πολεμικών συγκρούσεων, ο ΣΕΒΒ συνέβαλε καθοριστικά στη συγκρότηση του επονομαζόμενου 8ου υπουργείου, του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, το 1910 και στην ψήφιση του νόμου 2948/1922 «περί προαγωγής της βιομηχανίας και βιοτεχνίας», θέτοντας τα θεμέλια και το θεσμικό πλαίσιο για τη μεσοπολεμική βιομηχανική επέκταση και ανάπτυξη.
1967 – Στην κορύφωση της εποχής των χίπις, λαμβάνει χώρα στο Σαν Φρανσίσκο το Mantra-Rock Dance, με τη συμμετοχή της Τζάνις Τζόπλιν, των Grateful Dead και του Άλλεν Γκίνσμπεργκ. Ψυχεδέλεια και Γιόγκα, ινδικές μάντρες και ροκ.
Το παράξενο μίγμα, ονομάστηκε Mantra-Rock. Κύριοι διοργανωτές, ήταν οι ακόλουθοι του International Society for Krishna Consciousness (ISKCON), δηλαδή, μέλη της θρησκευτικής οργάνωσης Κρίσνα. Συμμετείχαν εξαιρετικά συγκροτήματα, όπως: Grateful Dead, Big Brother and the Holding Company with Janis Joplin και οι Moby Grape.
Η αντικουλτούρα των χίπις (στην Ελλάδα λέγονταν & “Παιδιά των Λουλουδιών”) ήταν ένα νεανικό κίνημα που ξέσπασε στις Η.Π.Α στα μέσα του 1960, και διαδόθηκε ταχέως και σε άλλες χώρες σε όλον τον κόσμο. Η ετυμολογία του όρου “χίπις” προέρχεται από την αγγλική λέξη “hipster” (πρόκειται για εκείνον που απορρίπτει την υπάρχουσα κουλτούρα και υποστηρίζει πιο ελεύθερες απόψεις), και αρχικά χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τα άτομα με αντικοινωνική συμπεριφορά που είχαν μετακομίσει στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης, ένα προάστιο του Haight-Ashbury που ανήκει στο Σαν Φρανσίσκο, και σε άλλες τέτοιες αστικές περιοχές.
Οι δύο αγγλικές λέξεις οι οποίες θεωρούνται η ρίζα του όρου “χίπις” είναι οι “hip” και “hep” (πληροφορημένος). Έτσι λοιπόν αναφέρονται στον άνθρωπο εκείνο που “γνωρίζει”, και η εκτεταμένη γνώση και ενημέρωση ήταν ένας από τους σκοπούς του κινήματος. Πολλοί, δημιούργησαν τις δικές τους κοινωνικές ομάδες και κοινωνίες, διαφωνούσαν κάθετα με τον Πόλεμο στο Βιετνάμ, άκουγαν ψυχεδελικό ροκ, υποστήριζαν τη σεξουαλική επανάσταση, και χρησιμοποιούσαν ναρκωτικά όπως μαριχουάνα, LSD και “μαγικά” μανιτάρια έτσι ώστε να καταφέρουν να “εξερευνήσουν” εναλλακτικά και καινούρια πράγματα.
Διαβάστε περισσότερα στο link που ακολουθεί:
Ένα φεστιβάλ αντικουλτούρας | Mantra Rock Dance
| Γεννήσεις
1985 – Αθηνά Ωνάση | Γαλλίδα κληρονόμος του Αριστοτέλη Ωνάση. Η Αθηνά Ρουσσέλ (Νεϊγί-συρ-Σεν, Γαλλία, 29 Ιανουαρίου 1985) είναι η μοναδική απόγονος του μεγιστάνα Αριστοτέλη Ωνάση, κόρη της Χριστίνας Ωνάση (1950-88) και του τέταρτου συζύγου της, Τιερί Ρουσσέλ. Γεννήθηκε στο Νεϊγύ του Σηκουάνα, στη Γαλλία. Τον Δεκέμβριο του 2005 παντρεύτηκε στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, με τον συναθλητή της, ιππέα Αλβάρο Αλφόνσο ντε Μιράντα Νέτο. Το 2016, φημολογούταν πως πήρε διαζύγιο.
Μετά τον θάνατο της μητέρας της μεγάλωσε με την οικογένεια του πατέρα της και της δεύτερης συζύγου του, Μαριάν “Γκάμπυ” Λαντχάγκε, μοντέλο από τη Σουηδία και μητέρα τριών ακόμα παιδιών του Ρουσσέλ. Παρακολούθησε βασική σχολική εκπαίδευση γαλλικού προτύπου στη Λοζάννη και ολοκλήρωσε το Μπακαλορεά (γαλλικά: Baccalauréat) το καλοκαίρι του 2003.
Έχει τρία ετεροθαλή αδέλφια:
τον Έρικ Κριστόφ Ρουσσέλ (γενν. Ιούλιο 1985)
τη Σαντρίν Ρουσσέλ (γενν. Μάιο 1987)
τη Γιοχάννα Ρουσσέλ (γενν. Ιούλιο 1991)
| Θάνατοι
1945 – Μίμης Βιτσώρης | Έλληνας ζωγράφος Γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1902 στη Θεσσαλονίκη. Ήταν το τρίτο παιδί του Αλέξανδρου Βιτσώρη (1860–1911) και της Αικατερίνης Βιτσώρη το γένος Βανδή (1873–1943). Ο πατέρας του είχε γεννηθεί στην Μάντοβα της Ιταλίας, όπου κατείχε εργοστάσιο οινοποιίας. Η μητέρα του είχε γεννηθεί στην Καβάλα και ήταν μοναχοκόρη καπνεμπόρου. Αδέλφια του Μίμη Βιτσώρη ήταν ο ηθοποιός Γιώργης Βιτσώρης (1899–1954), η Έμμα Βιτσώρη (γεν. 1900), ο ηθοποιός και ποιητής Τίμος Βιτσώρης (1904–1941), η Μαίρη Βιτσώρη (γεν. 1908) και η Θηρεσία Βιτσώρη (γεν. 1911).
Το 1911, μετά το θάνατο του πατέρα του, η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα. Εκεί εγγράφηκε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Ωστόσο, δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του, επειδή διαφώνησε με την εκπαιδευτική φιλοσοφία της Σχολής και ήρθε σε σύγκρουση με τους διδάσκοντες. Σε ηλικία 18 ετών έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση.
Αποχώρησε από την Αθήνα, μετέβη στην Ευρώπη (Ιταλία, Γερμανία και Γαλλία διαδοχικά), μελετώντας τα εκεί ζωγραφικά ρεύματα. Παρέμεινε στο Παρίσι και συνεργάστηκε με το περιοδικό O μικρός Παριζιάνος (Le Petit Parisien) όπου δημοσίευσε σκίτσα του. Αρρώστησε βαριά και το 1925 μετέβη στη Μάλτα, όπου ετοίμασε μερικά από τα σκίτσα του.
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1927 και άρχισε να ασχολείται με τις προσωπογραφίες και τις τοπιογραφίες που μαζί με τους πίνακες θρησκευτικού περιεχομένου διαμορφώνουν την κύρια του θεματολογία. Τα γλυπτά του αφορούν πήλινες και γύψινες κεφαλές. Συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά της Αθήνας, ενώ εικονογράφησε και βιβλία. Το 1930 ίδρυσε την Ομάδα Τέχνη μαζί με άλλους καλλιτέχνες της εποχής του. Έκτοτε συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Πέθανε στις 29 Ιανουαρίου 1945 στην Αθήνα, κλονισμένος από τον θάνατο του αδερφού και της μητέρας του. Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας και στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών της Θεσσαλονίκης.
1993 – Χρήστος Βακαλόπουλος. Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Γεώργιου Βακαλόπουλου, γενικού διευθυντή του ΙΚΑ. Μεγάλωσε στη συνοικία της Κυψέλης, την οποία αναφέρει εκτενώς στα έργα του, και περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Λεόντειο Πατησίων. Το 1973 εισήχθη στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ), ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε στο περιοδικό Σύγχρονος Κινηματογράφος και στην εφημερίδα Η Αυγή.
Το 1980 εκδίδει το πρώτο του βιβλίο,Υπόθεση μπεστ-σέλερ, και φεύγει για τα επόμενα δύο χρόνια στο Παρίσι, όπου κάνει σπουδές κινηματογράφου με δάσκαλό του τον Ερίκ Ρομέρ.
Το 1982 επέστρεψε στην Ελλάδα και συνεργάστηκε για συναπτά έτη με το πολιτικό περιοδικό Αντί και τον ραδιοφωνικό σταθμό του Δεύτερου Προγράμματος της ΕΡΤ. Το 1984 έγραψε και σκηνοθέτησε την μικρού μήκους ταινία Βεράντες, εκδίδοντας παράλληλα το δεύτερο βιβλίο του, Οι πτυχιούχοι. Στη συνέχεια, το 1986, σκηνοθέτησε την μικρού μήκους ταινία του Θέατρο, ενώ συνεργάστηκε στα σενάρια των ταινιών Σχετικά με τον Βασίλη του Σταύρου Τσιώλη και Η γυναίκα που έβλεπε τα όνειρα του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Το 1989, εξέδωσε την συλλογή διηγημάτων Νέες αθηναϊκές ιστορίες και σκηνοθέτησε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, Όλγα Ρόμπαρντς, που κέρδισε το Βραβείο Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Το 1990 συγκέντρωσε πολλά από τα αδημοσίευτα δοκίμια του για τον κινηματογράφο σε έναν τόμο, με τον τίτλο Δεύτερη προβολή, και έναν χρόνο αργότερα δημοσίευσε το γνωστότερο ίσως βιβλίο του, Η γραμμή του ορίζοντος. Το 1992 έγραψε και σκηνοθέτησε, μαζί με τον Σταύρο Τσιώλη, την ταινία Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε, που πήρε το Βραβείο Σεναρίου και Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπως και το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου.
Στις 29 Ιανουαρίου του 1993, σε ηλικία 37 ετών, πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα και κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο του Ζωγραφου. Την ίδια χρονιά, ο φίλος του Κωστής Παπαγιώργης, έγραψε στην μνήμη του το βιβλίο Γεια σου, Ασημάκη, ενώ το 2005, με την επιμέλεια του Κωστή Λιβιεράτου, εκδόθηκε από τις εκδόσεις Εστία η συλλογή άρθρων και δοκιμίων του Χρήστου Βακαλόπουλου με τίτλο Η ονειρική υφή της πραγματικότητας.
Στο link που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε
ακόμα περισσότερα γεγονότα που συνέβησαν αυτή την ημερομηνία
Γέγονε την 29η Ιανουαρίου