28 Μαρτίου 2023
Είναι η 88η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 278 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:15 – Δύση ήλιου: 18:44
Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 29 λεπτά
🌖 Σελήνη 17.6 ημερών
Χρόνια πολλά στον Ηρωδίωνα
Γεγονότα
845 – Οι Βίκινγκς καταλαμβάνουν το Παρίσι, με αρχηγό τον Ράγκναρ Λόντμπροκ. Ο Ράγκναρ Λόντμπροκ αποτελούσε την “κατάρα” της μεσαιωνικής Αγγλίας και Γαλλίας. Πολιόρκησε τα βασίλεια της Αγγλίας Νορθούμπρια και Ουέσσεξ, ενώ κατακρεούργησε τους Φράγκους στην πολιορκία του Παρισιού. Μάλιστα, για να αποχωρήσουν, ο βασιλιάς των Φράγκων, Κάρολος ο Φαλακρός, τους έδωσε το τεράστιο ποσό για την εποχή των τριών τόνων ασημιού, σε 7.000 γαλλικές λίβρες.
Η πρώτη επίθεση είχε γίνει το 799 και ανάγκασε τον Καρλομάγνο να αναπτύξει αμυντικό σύστημα κατά μήκος της βόρειας ακτής, το οποίο ολοκληρώθηκε το 810. Το αμυντικό σύστημα απέκρουσε την επίθεση του 820, μετά τον θάνατο του Καρλομάγνου, αλλά απέτυχε να συγκρατήσει τις ορδές των Βίκινγκς στις μάχες στις περιοχές Frisia και Dorestad το 834. Μετά από τις λεηλασίες που είχαν προηγηθεί, τον Μάρτιο του 845, 120 πλοία των Βίκινγκς με 5.000 άνδρες μπήκαν στον Σηκουάνα με αρχηγό τον Ράγκναρ. Οι πολεμιστές του Ράγκναρ εισέβαλαν στη Ρουέν, συνέλαβαν 111 στρατιώτες του Φράγκικου στρατού και τους κρέμασαν σε ένα νησί στο Σηκουάνα ως θυσία στον θεό Όντιν, αλλά και για να τρομοκρατήσουν τους αντιπάλους τους.
Τελικά, οι Βίκινγκς εισήλθαν στην πόλη στις 28 Μαρτίου και λεηλάτησαν ο,τι βρήκαν μπροστά τους. Αποχώρησαν μόνο όταν έλαβαν τα λύτρα που ζητούσαν. Ακολούθησαν μάλιστα ακόμη δεκατρείς αποπληρωμές για να μην επιτίθενται. Αν και συμφώνησε να αποσυρθεί από το Παρίσι, ο Ράγκναρ κατέκαψε πολλές περιοχές κατά την αποχώρησή του. Την ίδια χρονιά, ένας στόλος των Βίκινγκς κατέλαβε και τον Αμβούργο. Οι Βίκινγκς προέρχονταν από τους Βόρειους Λαούς της Ευρώπης. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα εμφανίσθηκαν ως εξερευνητές, πειρατές, έμποροι, μισθοφόροι (ή και τα τέσσερα μαζί) σε μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης. Κοιτίδα τους ήταν η Σκανδιναβία και τέσσερα σημερινά έθνη έλκουν την καταγωγή τους από αυτούς: Νορβηγοί, Σουηδοί, Δανοί, Ισλανδοί. Στο απόγειό τους έφτασαν υπό τον Ράγκναρ Λόθμπροκ.
1871 – Εγκαθίσταται η Κομμούνα του Παρισιού, μία μορφή σοσιαλιστικής διακυβέρνησης, που θα διαρκέσει έως τις 28 Μαΐου 1871. Η Εθνοφρουρά, που είχε εξελιχθεί σε επαναστατική δύναμη, αποφάσισε οι προαποφασισμένες δημοτικές εκλογές να διεξαχθούν στις 26 Μαρτίου. Όλο αυτό το διάστημα ενεργούσε ως κυβέρνηση, με τη βοήθεια των μαρξιστών εργατών της Α’ Διεθνούς. Στις 26 Μαρτίου 1871 έγιναν με υποδειγματικό τρόπο οι δημοτικές εκλογές, στις οποίες πήρε μέρος το 50% των Παριζιάνων.Το Δημοτικό Συμβούλιο που εκλέχθηκε ήταν 92μελές και εγκαταστάθηκε στο Δημοτικό Μέγαρο στις 28 Μαρτίου. Έλαβε την ονομασία «Κομμούνα των Παρισίων» («Commune de Paris») και ανέλαβε τις εξουσίες τις Εθνοφρουράς, εκπροσωπώντας ένα ευρύ ιδεολογικό φάσμα: Δημοκράτες και ριζοσπάστες αστούς, σοσιαλιστές, ανεξάρτητους επαναστάτες, σοσιαλιστές, μαρξιστές και αναρχικούς. Από τη σύνθεσή της είναι προφανές ότι η ηγεσία της Κομμούνας δεν είχε σαφές ιδεολογικό περίγραμμα κι έτσι δεν κατάφερε να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Ένα από τα ηγετικά μέλη της Κομμούνας ήταν κι ένας Έλληνας, ο δικηγόρος Παύλος Αργυριάδης από την Καστοριά.Πρόεδρος της Κομμούνας εξελέγη ο πολιτικός ακτιβιστής Λουί Μπλανκί, ο οποίος, όμως, είχε συλληφθεί στις 17 Μαρτίου από τις κυβερνητικές δυνάμεις. Οι κομουνάροι προσπάθησαν πολλές φορές ανεπιτυχώς να τον απελευθερώσουν, συλλαμβάνοντας ομήρους από την άλλη πλευρά, μεταξύ αυτών και τον αρχιεπίσκοπο των Παρισίων, Ζορζ Νταρμπουά. Παρά τις αδυναμίες της, το έργο που επιτέλεσε ήταν σημαντικό, ιδιαίτερα στους τομείς της εργασίας και της παιδείας. Στον τομέα της εργασίας είχε τοποθετηθεί επικεφαλής ένας ούγγρος μαρξιστής, ο Λέον Φράνκελ, που πήρε μια σειρά από μέτρα για να ανακουφίσει τους εργάτες και τους μικροαστούς: κολλεκτιβοποίηση βιομηχανιών, χρεοστάσιο στο εμπόριο και τα ενοίκια, κατάργηση της νυχτερινής εργασίας στα αρτοποιεία, απαγόρευση τοκογλυφικών γραφείων και καθιέρωση της δεκάωρης ημερήσιας εργασίας.
1939 – Λήγει ο ισπανικός εμφύλιος, με την κατάληψη της Μαδρίτης από τις δυνάμεις του στρατηγού Φράνκο. Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος ξεκίνησε στις 17 Ιουλίου 1936 με την εξέγερση του στρατού και ολοκληρώθηκε την 1η Απριλίου 1939 με την ήττα των αριστερών και φιλελεύθερων δυνάμεων που κατείχαν την εξουσία και τη νίκη των εθνικιστών του στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο, που επέβαλε δικτατορία. Στις αρχές της δεκαετίας του ’30 η πολιτική ζωή στην Ισπανία είχε πολωθεί επικίνδυνα ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά. Η Μοναρχία είχε καταργηθεί και η αριστερά διεκδικούσε την αναδιανομή της γης, την αυτονομία των περιοχών που συνιστούσαν την Ισπανία (Καταλονία, Βασκωνία κλπ) και τον περιορισμό της δύναμης της πανίσχυρης Καθολικής Εκκλησίας. Το 1936 η Αριστερά, αλλά και δυνάμεις από τον κεντρώο χώρο, συνασπίσθηκαν και ανέβηκαν στην εξουσία. Η κεντροαριστερή κυβέρνηση της χώρας υπονομεύθηκε, τόσο από τους αναρχικούς, που αποτελούσαν πιο σημαντική δύναμη από τους κομμουνιστές, όσο και από τους ακροδεξιούς φαλαγγίτες και τους καρλιστές (φιλοβασιλικούς). Οι εκατέρωθεν αιματηρές αψιμαχίες δεν άργησαν να προκαλέσουν την εξέγερση του στρατού, που στασίασε πρώτα στο Μαρόκο και τις άλλες αποικίες της Ισπανίας και στη συνέχεια στο εσωτερικό της χώρας. Ιδίως οι νεαροί αξιωματικοί, στους οποίους στηρίχθηκε ο Φράνκο, πίστευαν ότι η Ισπανία ήταν υπό «ερυθρά απειλή» και ότι έπρεπε πάση θυσία να υπερασπίσουν τον χριστιανικό πολιτισμό. Η δια των όπλων αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο «Ισπανίες» ήταν γεγονός. Η ετερόκλητη σύνθεση των Δημοκρατικών και η αλληλοϋπονόμευση στο εσωτερικό τους συνέτειναν στην κατάρρευση της κυβέρνησή τους. Με την κατάληψη της Βαρκελώνης (26 Ιανουαρίου 1939) και της Μαδρίτης (28 Μαρτίου 1939), ο ισπανικός εμφύλιος έλαβε και τυπικά τέλος την 1η Απριλίου 1939. Ο Φράνκο ήταν, πλέον, ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Επέβαλε μία στυγνή και φασίζουσα δικτατορία, η οποία κατέρρευσε με τον θάνατό του το 1975, οπότε η Ισπανία ανέπνευσε ξανά τον αέρα της Δημοκρατίας.
1969 – Ο Γιώργος Σεφέρης στηλιτεύει τη χούντα με την περίφημη δήλωσή του στο ραδιόφωνο του BBC. Στις 28 Μαρτίου του 1969 ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης (1900-1971) αποφασίζει να λύσει τη σιωπή του και να μιλήσει ανοιχτά κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Μαγνητοφωνεί μία δήλωση, στην οποία, μεταξύ άλλων, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στο στρατιωτικό καθεστώς για την τραγωδία στην οποία οδηγούσε την Ελλάδα. Η κασέτα φθάνει λαθραία στο Λονδίνο και αυθημερόν η δήλωσή του μεταδίδεται από την Ελληνική Υπηρεσία του BBC, ενώ αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Παρισιού και την «Ντόιτσε Βέλε».
Η Δήλωση Σεφέρη
Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω, αυτό δε σημαίνει διόλου πως μου είναι αδιάφορη η πολιτική ζωή μας.
Έτσι, από τα χρόνια εκείνα ώς τώρα τελευταία έπαψα κατά κανόνα ν’ αγγίζω τέτια θέματα. Εξ άλλου τα όσα δημοσίεψα ώς τις αρχές του 1967, και η κατοπινή στάση μου (δεν έχω δημοσιέψει τίποτε στην Ελλάδα από τότε που φιμώθηκε η ελευθερία) έδειχναν, μου φαίνεται αρκετά καθαρά τη σκέψη μου.
Μολαταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας. Με όλη τη δυνατή συντομία, νά τι θα έλεγα:
Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς όλως διόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας, στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο.
Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι’ αυτές να καταποντισθούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. Δε θα μου είταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτιες ζημιές δε λογαριάζουν παρά πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς, δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτόν τον κίνδυνο.
Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις, η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μάς βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.
Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό, και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι Εθνική επιταγή.
Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό, να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω.
Η Χούντα, φανερά ενοχλημένη από την εξέλιξη αυτή, θα αφαιρέσει από τον Σεφέρη τον τίτλο του πρέσβεως επί τιμή και το δικαίωμα χρήσης του διπλωματικού διαβατηρίου του. Θα δικαιολογήσει την πράξη της αυτή με το επιχείρημα ότι ή δήλωσή του μεταδόθηκε από τη ραδιοφωνία της Σοβιετικής Ένωσης και άρα συνιστά αντεθνική προπαγάνδα. Στον χορό θα μπει και ο φιλικός της Τύπος, που θα γράψει ότι ο Σεφέρης «πούλησε την Κύπρο για να πάρει το Νόμπελ», ενώ θα τον χαρακτηρίσει κρυφοκομμουνιστή και μίσθαρνο όργανο ξένων κυβερνήσεων.
Γεννήσεις
1893 – Σπύρος Σκούρας: Γεννημένος στο Σκουροχώρι Ηλείας, ο Σπύρος μαζί με τα αδέρφια του Κάρολο και Γεώργιο έφθασαν στο Σεντ Λιούις του Μισούρι το 1910. Ήταν 3 από τα 10 παιδιά της οικογένειας ενός φτωχού βοσκού που κατάφεραν σε λίγα χρόνια να αναρριχηθούν στις διευθυντικές θέσεις των μεγαλύτερων στούντιο του Χόλυγουντ.
Ξεκίνησαν να εργάζονται σαν σερβιτόροι και μπάρμεν σε ξενοδοχεία και ζώντας με στερήσεις κατάφεραν να μαζέψουν μέχρι το 1914 οικονομίες 3.500 δολαρίων, τις οποίες επένδυσαν από κοινού με δυο ακόμα Έλληνες στην κατασκευή ενός κινηματογράφου. Τον ονόμασαν “Olympia” και σε λίγο καιρό ακολούθησαν οι εξαγορές και άλλων αιθουσών μέχρι του σημείου που είχαν στην κατοχή τους όλους τους κινηματογράφους του Σαντ Λιούις. Το όνειρο τους για την κατασκευή ενός παγκοσμίου κλάσεως κτιριακού συγκροτήματος με κινηματογράφους υλοποιήθηκε με την κατασκευή του “Ambassador”, μια επένδυση 5,5 εκατομμυρίων δολαρίων, το 1926. Το 1929 πούλησαν την αλυσίδα των κινηματογράφων στη Warner Bros. για να καταλάβουν διευθυντικές θέσεις σε κινηματογραφικές εταιρείες.
Το 1932 οι αδελφοί Σκούρα είχαν τη διεύθυνση 500 και πλέον αιθουσών της αλυσίδας Fox-West Coast. Ο Σπύρος βοήθησε στην συγχώνευση της Fox με τη 20th Century το 1935 και ανέλαβε τα ηνία του νέου στούντιο το 1942. Στη διάρκεια της 20ετούς θητείας του προσπάθησε να σώσει την παραπαίουσα βιομηχανία του κινηματογράφου από την επέλαση της τηλεόρασης. Το μότο της 20th Century Fox “Movies are Better than Ever” (οι Ταινίες είναι Καλύτερες από Ποτέ) απέκτησε σάρκα και οστά όταν ο Σπύρος Σκούρας παρουσίασε το σύστημα ευρείας εικόνας Σινεμασκόπ στην πρωτοποριακή για την εποχή της ταινία Ο Χιτών. Το νέο σύστημα εικόνας θεωρήθηκε από πολλούς σαν το φιλί της ζωής στο σινεμά και ένα σημαντικότατο όπλο στη μάχη με την τηλεόραση.
Στις 19 Σεπτεμβρίου 1959 ο Σκούρας υποδέχτηκε τον Νικήτα Χρουστσόφ στο στούντιο της Fox. Στο γεύμα που ακολούθησε, είχε μια φιλική λογομαχία με τον υψηλό καλεσμένο του, όπου χαρακτήρισε τη Σοβιετική Ένωση “το μεγαλύτερο μονοπώλιο που γνώρισε ποτέ ο κόσμος”.
Η αποπομπή του από την προεδρία της εταιρείας έγινε ύστερα από τους οικονομικούς κλυδωνισμούς που προκάλεσε η παταγώδης αποτυχία της ταινίας Κλεοπάτρα. Έμεινε στην εταιρία σαν πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, αλλά με μειωμένες αρμοδιότητες, μέχρι το 1969. Πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1971 σε ηλικία 78 ετών
1936 – Μάριο Βάργκας Λιόσα. Ο Χόρχε Μάριο Πέδρο Βάργκας Λιόσα, (Αρεκίπα, 28 Μαρτίου 1936) είναι Περουβιανός συγγραφέας. Ο Βάργκας Λιόσα είναι ένας από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους και δοκιμιογράφους της Λατινικής Αμερικής, καθώς και ένας από τους πιο διακεκριμένους συγγραφείς της γενιάς του.
Ο Βάργκας Λιόσα πρωτοέγινε γνωστός στη δεκαετία του 1960 με μυθιστορήματα όπως τα La ciudad y los perros (Η πόλη και τα σκυλιά) (1963), La casa verde (Το πράσινο σπίτι) (1965), και το μνημειώδες Conversación en La Catedral (Πότε πήραμε την κάτω βόλτα;) (1969). Σήμερα παραμένει πολυγραφότατος σε μια ευρεία γκάμα λογοτεχνικών ειδών και στη δημοσιογραφία. Το λογοτεχνικό του έργο περιλαμβάνει κωμωδίες, αστυνομικά, ιστορικά και πολιτικά μυθιστορήματα. Πολλά από αυτά, όπως το Pantaleón y las visitadoras (Ο Πανταλέων και οι επισκέπτριες), (1973) και το La tía Julia y el escribidor (Η θεία Χούλια και ο γραφιάς) (1977), διασκευάστηκαν και μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο.
Πολλά από τα έργα του Βάργκας Λιόσα είναι επηρεασμένα από την αντίληψη του συγγραφέα για την περουβιανή κοινωνία και από τις εμπειρίες του ως Περουβιανού. Ωστόσο, όλο και περισσότερο επεξέτεινε το ρεπερτόριό του και καταπιάστηκε με θέματα από διαφορετικά σημεία του κόσμου.
Όπως και άλλοι Λατινοαμερικάνοι συγγραφείς, ο Βάργκας Λιόσα υπήρξε πολιτικά ενεργός στο μεγαλύτερο μέρος της πορείας του. Ήταν υποψήφιος πρόεδρος του Περού το 1990 με το κεντροδεξιό κόμμα «Δημοκρατικό Μέτωπο» (FREDEMO).
Τον Οκτώβριο του 2010 η Σουηδική Βασιλική Ακαδημία τίμησε τον Λιόσα απονέμοντάς του το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το Έτος 2010. Σύμφωνα με το σκεπτικό της, το βραβείο απονέμεται στον Λιόσα «για τη χαρτογράφησή του των δομών της εξουσίας και τις διεισδυτικές του εικόνες της ατομικής αντίστασης, εξέγερσης και ήττας».
1973 – Παναγιώτα Βλαντή. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σε ηλικία 16 ετών έλαβε μέρος στις κινηματογραφικές ταινίες “Κορίτσια για…τσίμπημα” και “Ράδιο-Αρβύλα” κάτι που την οδήγησε στο να αποφασίσει να σπουδάσει υποκριτική. Εξαιτίας της άρνησης των γονιών της για αυτή της την απόφαση ξεκίνησε να εργάζεται ως babysitter ενώ έλαβε μέρος και στα Καλλιστεία το 1988 με σκοπό την κατάκτηση της πρώτης θέσης και του χρηματικού επάθλου που συνόδευε τον τίτλο.
Ολοκληρώνοντας τις σπουδές της στην υποκριτική και τη Δραματική Σχολή Θεοδοσιάδη το 1993, έκανε το τηλεοπτικό της ντεμπούτο 1 χρόνο μετά, σε κάποια επεισόδια των σειρών “Οι Αγνοημένοι” και “Έρωτας και Πάθος”, έχοντας μικρούς ρόλους. Τη σεζόν 1994-1995 έγινε ευρύτερα γνωστή μέσω της συμμετοχής της στη σειρά “Η Λυγερή” στην ΕΤ1. Επόμενες μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες ήταν οι σειρές “Βίος Ανθόσπαρτος”, “Ερόικα” και “Αέρινες Σιωπές”, ενώ τις σεζόν 2000-2002 έλαβε μέρος σε διάφορα επεισόδια της σειράς Κόκκινος Κύκλος. Το 2007 κέρδισε το βραβείο Shooting Stars στο φεστιβάλ του Βερολίνου, που απονέμεται σε νέους ηθοποιούς. Τη σεζόν 2007-2009 υποδύθηκε τη Συλβή στη μαύρη κωμωδία του Πάνου Κοκκινόπουλου, Μαύρα Μεσάνυχτα, κάνοντας το χαρακτήρα της στη σειρά να ξεχωρίσει. Τη σεζόν 2009-2010 πρωταγωνίστησε στην κωμωδία του Mega M+M και έκανε guest εμφανίσεις στη σειρά 4 του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Έπειτα έκανε αποχή από την τηλεόραση και το 2012 πρωταγωνίστησε στην κυπριακή σειρά “Επτά ουρανοί και σύννεφα αλήτες” και μετά κράτησε έναν μικρό ρόλο στην κυπριακή σειρά “Καταιγίδα”. Έπειτα αφιερώθηκε στο θέατρο ενώ έκανε μικρά περάσματα από σειρές στην τηλεόραση και το 2016 επέστρεψε με πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ελληνική σειρά του Alpha “Αστέρας Ραχούλας”. Έκτοτε ασχολείται με το θέατρο και δεν έχει εμφανιστεί με πρωταγωνιστικό ρόλο στην τηλεόραση.
Θάνατοι
1822 – Αγγελής Γοβγίνας, αγωνιστής του ’21 από την Εύβοια. Γεννήθηκε το 1780 στη Λίμνη Ευβοίας. Το πραγματικό του επίθετο κατά την προφορική παράδοση ήταν Τζουτζάς η Τζοτζάς, που υπάρχει και σήμερα στη Λίμνη. Το Γοβιός ήταν παρατσούκλι.
Μαζί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, τον Αθανάσιο Διάκο και πολλούς ακόμη πρωτεργάτες της Επανάστασης του 1821, θήτευσε στη φρουρά του Αλή Πασά και διδάχθηκε στη στρατιωτική σχολή του. Η συμμετοχή του στη Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς τον έκανε ξακουστό για τη γενναιότητά του.
Στις αρχές του 1822, όταν τελικά διαλύθηκε η πολιορκία στην Κάρυστο, έμεινε ο μοναδικός ηγέτης του αγώνα στο νησί. Σκοπός του ήταν να αποκλείσει πρώτα τους Τούρκους της Χαλκίδας και μετά να προχωρήσει εναντίον της Καρύστου. Έχοντας επίγνωση των δυσκολιών κάλεσε σε ενίσχυση τους Ολύμπιους αγωνιστές που ήταν στις Σποράδες και άλλους οπλαρχηγούς, όπως ο αδελφός του Αναγνώστης Γοβγίνας. Η συγκέντρωση των αγωνιστών κανονίστηκε να γίνει στα “Βρυσάκια” στις 28 Μαρτίου, τη νύχτα. Όταν οι Τούρκοι αντιλήφθηκαν τη συνάντηση αυτή ξεκίνησε σώμα 1.000 από αυτούς από τη Χαλκίδα και κατέλαβε τα “Δυο Βουνά” (περιοχή κοντά στα Ψαχνά). Από εκεί απόσπασμα ιππέων κατευθύνθηκε προς τα “Βρυσάκια”. Ο Γοβγίνας, μόλις αντιλήφθηκε τις κινήσεις των Τούρκων, θέλησε να τους αντιμετωπίσει αμέσως, χωρίς να περιμένει να ξημερώσει. Κατά την καταδίωξη του τουρκικού αποσπάσματος έπεσε σε ενέδρα στα “Δυο Βουνά” και κυκλώθηκε από παντού. Στη συμπλοκή που ακολούθησε σκοτώθηκε, όπως και ο αδελφός του Αναγνώστης. Το μεγαλύτερο όμως μέρος των Ελλήνων στρατιωτών πρόλαβε και διασώθηκε. Ο θάνατός του στέρησε από την επανάσταση στην Εύβοια ένα σημαντικότατο στέλεχος.
1941 – Βιρτζίνια Γουλφ, συγγραφέας. Η Βιρτζίνια Γουλφ (Virginia Woolf, πλήρες όνομα: Adeline Virginia Stephen, Αντελίν Βιρτζίνια Στίβεν, 25 Ιανουαρίου 1882 – 28 Μαρτίου 1941) ήταν Αγγλίδα μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, που θεωρήθηκε πρωτοπόρος και νεοτερίστρια λογοτέχνης στον 20ό αιώνα και μια από τους μεγαλύτερους καινοτόμους στην αγγλική γλώσσα.
Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου υπήρξε σημαντική μορφή στη λογοτεχνική κοινωνία του Λονδίνου και μέλος της Ομάδας Μπλούμσμπερυ. Τα διασημότερα έργα της είναι τα μυθιστορήματα Η κυρία Ντάλογουεϊ (1925), Στο Φάρο (1927), το Ορλάντο: Μια Βιογραφία (1928) και το δοκίμιο Ένα Δωμάτιο Ολοδικό Σου (1929) με την παροιμιώδη φράση της: «Μια γυναίκα πρέπει να έχει τα χρήματα και ένα δωμάτιο κατάδικό της, εάν πρόκειται να γράψει μυθιστοριογραφία». Τα μυθιστορήματά της διακρίνονται για το ψυχολογικό τους βάθος και το εκφραστικό τους ύφος. Άλλα γνωστά έργα της είναι τα Νύχτα και Μέρα, Τα Κύματα, Τα Χρόνια, Τρεις Γκινέες, κ.ά.
Ο Έλληνας κριτικός λογοτεχνίας και μεταφραστής των έργων της Άρης Μπερλής έχει γράψει ότι: «Η Βιρτζίνια Γουλφ βρίσκεται μέσα στη μεγάλη παράδοση της δυτικής λογοτεχνίας και συναριθμείται με τον Προυστ και τον Τζόυς στην τριάδα των μεγάλων καινοτόμων πεζογράφων που άνοιξαν νέους δρόμους στο ευρωπαϊκό μυθιστόρημα τις τρεις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα.»
1994 – Ευγένιος Ιονέσκο (Eugen Ionescu, 26 Νοεμβρίου 1909 – 28 Μαρτίου 1994) ήταν Ρουμάνος θεατρικός συγγραφέας, από τους επιφανέστερους εκπροσώπους του Θεάτρου του παραλόγου.
Αν κι έγραψε στη γαλλική γλώσσα, θεωρείται από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους της διανόησης της Ρουμανίας. Στα έργα του, ο Ιονέσκο διακωμωδεί τις πιο κοινότοπες καταστάσεις, ενώ απεικονίζει τη μοναξιά του ανθρώπου και την ασημαντότητα της ύπαρξής του. Στα δοκίμια του εναντιώθηκε σε κάθε ολοκληρωτισμό και πολέμησε όσο κανένας άλλος διανοούμενος της Δύσης τον κομμουνισμό, κινούμενος τόσο από τις εμπειρίες που απέκτησε στην πατρίδα του Ρουμανία και στον στρατό της που υπηρέτησε, όσο και από τα σταλινικά συστήματα, όπου ερχόταν σε συχνή επαφή με αντιφρονούντες και ενημέρωνε το κοινό του για τις πραγματικές συνθήκες ζωής που επικρατούσαν στις αντίστοιχες χώρες, αντίθετα από τις πληροφορίες που διέδιδε η φιλοσοβιετική προπαγάνδα. Επίσης στήριξε με κάθε τρόπο τους αντιφρονούντες .Ενώ ειδοποιούσε με απελπισμένα κείμενα τους Δυτικούς ότι ο κομμουνισμός συν τω χρόνω θα επικρατήσει στην εκλογική διαδικασία και θα παγιωθεί καταργώντας το κοινοβούλιο. Έγραφε το 1978 : “Σε λίγο η Αφρική θα βρίσκεται στα χέρια των Σοβιετικών. Ήδη οι εφημερίδες με τις οποίες συνεργαζόμουν τακτικά αρνήθηκαν να πάρουν συγκεκριμένες συνεργασίες μου, λόγω της σφοδροτητάς τους. Οι ρωσικές στρατιές στα σύνορα της Γερμανίας είναι έτοιμες να καταλάβουν όλη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης προφανώς και της Γαλλίας .Η Αμερική αδιαφορεί …η Κίνα θα πάρει το πάνω χέρι…”, εκφράζοντας ένα εμμονικό, σχεδόν παράλογο άγχος που παρόμοιο θα βρούμε μόνο στα δικά του θεατρικά έργα.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
