...
Ο γέγονε… Γέγονε
| Γεγονότα
845 – Οι Βίκινγκς καταλαμβάνουν το Παρίσι, με αρχηγό τον Ράγκναρ Λόντμπροκ. Ο Ράγκναρ Λόντμπροκ αποτελούσε την “κατάρα” της μεσαιωνικής Αγγλίας και Γαλλίας. Πολιόρκησε τα βασίλεια της Αγγλίας Νορθούμπρια και Ουέσσεξ, ενώ κατακρεούργησε τους Φράγκους στην πολιορκία του Παρισιού. Μάλιστα, για να αποχωρήσουν, ο βασιλιάς των Φράγκων, Κάρολος ο Φαλακρός, τους έδωσε το τεράστιο ποσό για την εποχή των τριών τόνων ασημιού, σε 7.000 γαλλικές λίβρες.
Η πρώτη επίθεση είχε γίνει το 799 και ανάγκασε τον Καρλομάγνο να αναπτύξει αμυντικό σύστημα κατά μήκος της βόρειας ακτής, το οποίο ολοκληρώθηκε το 810. Το αμυντικό σύστημα απέκρουσε την επίθεση του 820, μετά τον θάνατο του Καρλομάγνου, αλλά απέτυχε να συγκρατήσει τις ορδές των Βίκινγκς στις μάχες στις περιοχές Frisia και Dorestad το 834. Μετά από τις λεηλασίες που είχαν προηγηθεί, τον Μάρτιο του 845, 120 πλοία των Βίκινγκς με 5.000 άνδρες μπήκαν στον Σηκουάνα με αρχηγό τον Ράγκναρ. Οι πολεμιστές του Ράγκναρ εισέβαλαν στη Ρουέν, συνέλαβαν 111 στρατιώτες του Φράγκικου στρατού και τους κρέμασαν σε ένα νησί στο Σηκουάνα ως θυσία στον θεό Όντιν, αλλά και για να τρομοκρατήσουν τους αντιπάλους τους.
Τελικά, οι Βίκινγκς εισήλθαν στην πόλη στις 28 Μαρτίου και λεηλάτησαν ο,τι βρήκαν μπροστά τους. Αποχώρησαν μόνο όταν έλαβαν τα λύτρα που ζητούσαν. Ακολούθησαν μάλιστα ακόμη δεκατρείς αποπληρωμές για να μην επιτίθενται. Αν και συμφώνησε να αποσυρθεί από το Παρίσι, ο Ράγκναρ κατέκαψε πολλές περιοχές κατά την αποχώρησή του. Την ίδια χρονιά, ένας στόλος των Βίκινγκς κατέλαβε και τον Αμβούργο. Οι Βίκινγκς προέρχονταν από τους Βόρειους Λαούς της Ευρώπης. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα εμφανίσθηκαν ως εξερευνητές, πειρατές, έμποροι, μισθοφόροι (ή και τα τέσσερα μαζί) σε μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης. Κοιτίδα τους ήταν η Σκανδιναβία και τέσσερα σημερινά έθνη έλκουν την καταγωγή τους από αυτούς: Νορβηγοί, Σουηδοί, Δανοί, Ισλανδοί. Στο απόγειό τους έφτασαν υπό τον Ράγκναρ Λόθμπροκ.
1939 – Λήγει ο ισπανικός εμφύλιος, με την κατάληψη της Μαδρίτης από τις δυνάμεις του στρατηγού Φράνκο.
Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος ξεκίνησε στις 17 Ιουλίου 1936 με την εξέγερση του στρατού και ολοκληρώθηκε την 1η Απριλίου 1939 με την ήττα των αριστερών και φιλελεύθερων δυνάμεων που κατείχαν την εξουσία και τη νίκη των εθνικιστών του στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο, που επέβαλε δικτατορία. Στις αρχές της δεκαετίας του ’30 η πολιτική ζωή στην Ισπανία είχε πολωθεί επικίνδυνα ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά.
Η Μοναρχία είχε καταργηθεί και η αριστερά διεκδικούσε την αναδιανομή της γης, την αυτονομία των περιοχών που συνιστούσαν την Ισπανία (Καταλονία, Βασκωνία κλπ) και τον περιορισμό της δύναμης της πανίσχυρης Καθολικής Εκκλησίας. Το 1936 η Αριστερά, αλλά και δυνάμεις από τον κεντρώο χώρο, συνασπίσθηκαν και ανέβηκαν στην εξουσία. Η κεντροαριστερή κυβέρνηση της χώρας υπονομεύθηκε, τόσο από τους αναρχικούς, που αποτελούσαν πιο σημαντική δύναμη από τους κομμουνιστές, όσο και από τους ακροδεξιούς φαλαγγίτες και τους καρλιστές (φιλοβασιλικούς).
Οι εκατέρωθεν αιματηρές αψιμαχίες δεν άργησαν να προκαλέσουν την εξέγερση του στρατού, που στασίασε πρώτα στο Μαρόκο και τις άλλες αποικίες της Ισπανίας και στη συνέχεια στο εσωτερικό της χώρας. Ιδίως οι νεαροί αξιωματικοί, στους οποίους στηρίχθηκε ο Φράνκο, πίστευαν ότι η Ισπανία ήταν υπό «ερυθρά απειλή» και ότι έπρεπε πάση θυσία να υπερασπίσουν τον χριστιανικό πολιτισμό.
Η δια των όπλων αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο «Ισπανίες» ήταν γεγονός. Η ετερόκλητη σύνθεση των Δημοκρατικών και η αλληλοϋπονόμευση στο εσωτερικό τους συνέτειναν στην κατάρρευση της κυβέρνησή τους. Με την κατάληψη της Βαρκελώνης (26 Ιανουαρίου 1939) και της Μαδρίτης (28 Μαρτίου 1939), ο ισπανικός εμφύλιος έλαβε και τυπικά τέλος την 1η Απριλίου 1939. Ο Φράνκο ήταν, πλέον, ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Επέβαλε μία στυγνή και φασίζουσα δικτατορία, η οποία κατέρρευσε με τον θάνατό του το 1975, οπότε η Ισπανία ανέπνευσε ξανά τον αέρα της Δημοκρατίας.
Γεννήσεις
1893 – Σπύρος Σκούρας: Γεννημένος στο Σκουροχώρι Ηλείας, ο Σπύρος μαζί με τα αδέρφια του Κάρολο και Γεώργιο έφθασαν στο Σεντ Λιούις του Μισούρι το 1910. Ήταν 3 από τα 10 παιδιά της οικογένειας ενός φτωχού βοσκού που κατάφεραν σε λίγα χρόνια να αναρριχηθούν στις διευθυντικές θέσεις των μεγαλύτερων στούντιο του Χόλυγουντ.
Ξεκίνησαν να εργάζονται σαν σερβιτόροι και μπάρμεν σε ξενοδοχεία και ζώντας με στερήσεις κατάφεραν να μαζέψουν μέχρι το 1914 οικονομίες 3.500 δολαρίων, τις οποίες επένδυσαν από κοινού με δυο ακόμα Έλληνες στην κατασκευή ενός κινηματογράφου. Τον ονόμασαν “Olympia” και σε λίγο καιρό ακολούθησαν οι εξαγορές και άλλων αιθουσών μέχρι του σημείου που είχαν στην κατοχή τους όλους τους κινηματογράφους του Σαντ Λιούις.
Το όνειρο τους για την κατασκευή ενός παγκοσμίου κλάσεως κτιριακού συγκροτήματος με κινηματογράφους υλοποιήθηκε με την κατασκευή του “Ambassador”, μια επένδυση 5,5 εκατομμυρίων δολαρίων, το 1926. Το 1929 πούλησαν την αλυσίδα των κινηματογράφων στη Warner Bros. για να καταλάβουν διευθυντικές θέσεις σε κινηματογραφικές εταιρείες.
Το 1932 οι αδελφοί Σκούρα είχαν τη διεύθυνση 500 και πλέον αιθουσών της αλυσίδας Fox-West Coast. Ο Σπύρος βοήθησε στην συγχώνευση της Fox με τη 20th Century το 1935 και ανέλαβε τα ηνία του νέου στούντιο το 1942. Στη διάρκεια της 20ετούς θητείας του προσπάθησε να σώσει την παραπαίουσα βιομηχανία του κινηματογράφου από την επέλαση της τηλεόρασης. Το μότο της 20th Century Fox “Movies are Better than Ever” (οι Ταινίες είναι Καλύτερες από Ποτέ) απέκτησε σάρκα και οστά όταν ο Σπύρος Σκούρας παρουσίασε το σύστημα ευρείας εικόνας Σινεμασκόπ στην πρωτοποριακή για την εποχή της ταινία Ο Χιτών. Το νέο σύστημα εικόνας θεωρήθηκε από πολλούς σαν το φιλί της ζωής στο σινεμά και ένα σημαντικότατο όπλο στη μάχη με την τηλεόραση.
Στις 19 Σεπτεμβρίου 1959 ο Σκούρας υποδέχτηκε τον Νικήτα Χρουστσόφ στο στούντιο της Fox. Στο γεύμα που ακολούθησε, είχε μια φιλική λογομαχία με τον υψηλό καλεσμένο του, όπου χαρακτήρισε τη Σοβιετική Ένωση “το μεγαλύτερο μονοπώλιο που γνώρισε ποτέ ο κόσμος”.
Η αποπομπή του από την προεδρία της εταιρείας έγινε ύστερα από τους οικονομικούς κλυδωνισμούς που προκάλεσε η παταγώδης αποτυχία της ταινίας Κλεοπάτρα. Έμεινε στην εταιρία σαν πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, αλλά με μειωμένες αρμοδιότητες, μέχρι το 1969. Πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1971 σε ηλικία 78 ετών.
1973 – Παναγιώτα Βλαντή. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σε ηλικία 16 ετών έλαβε μέρος στις κινηματογραφικές ταινίες “Κορίτσια για…τσίμπημα” και “Ράδιο-Αρβύλα” κάτι που την οδήγησε στο να αποφασίσει να σπουδάσει υποκριτική.
Εξαιτίας της άρνησης των γονιών της για αυτή της την απόφαση ξεκίνησε να εργάζεται ως babysitter ενώ έλαβε μέρος και στα Καλλιστεία το 1988 με σκοπό την κατάκτηση της πρώτης θέσης και του χρηματικού επάθλου που συνόδευε τον τίτλο.
Ολοκληρώνοντας τις σπουδές της στην υποκριτική και τη Δραματική Σχολή Θεοδοσιάδη το 1993, έκανε το τηλεοπτικό της ντεμπούτο 1 χρόνο μετά, σε κάποια επεισόδια των σειρών “Οι Αγνοημένοι” και “Έρωτας και Πάθος”, έχοντας μικρούς ρόλους. Τη σεζόν 1994-1995 έγινε ευρύτερα γνωστή μέσω της συμμετοχής της στη σειρά “Η Λυγερή” στην ΕΤ1. Επόμενες μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες ήταν οι σειρές “Βίος Ανθόσπαρτος”, “Ερόικα” και “Αέρινες Σιωπές”, ενώ τις σεζόν 2000-2002 έλαβε μέρος σε διάφορα επεισόδια της σειράς Κόκκινος Κύκλος.
Το 2007 κέρδισε το βραβείο Shooting Stars στο φεστιβάλ του Βερολίνου, που απονέμεται σε νέους ηθοποιούς. Τη σεζόν 2007-2009 υποδύθηκε τη Συλβή στη μαύρη κωμωδία του Πάνου Κοκκινόπουλου, Μαύρα Μεσάνυχτα, κάνοντας το χαρακτήρα της στη σειρά να ξεχωρίσει. Τη σεζόν 2009-2010 πρωταγωνίστησε στην κωμωδία του Mega M+M και έκανε guest εμφανίσεις στη σειρά 4 του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.
Έπειτα έκανε αποχή από την τηλεόραση και το 2012 πρωταγωνίστησε στην κυπριακή σειρά “Επτά ουρανοί και σύννεφα αλήτες” και μετά κράτησε έναν μικρό ρόλο στην κυπριακή σειρά “Καταιγίδα”. Έπειτα αφιερώθηκε στο θέατρο ενώ έκανε μικρά περάσματα από σειρές στην τηλεόραση και το 2016 επέστρεψε με πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ελληνική σειρά του Alpha “Αστέρας Ραχούλας”. Έκτοτε ασχολείται με το θέατρο και δεν έχει εμφανιστεί με πρωταγωνιστικό ρόλο στην τηλεόραση.
Θάνατοι
1822 – Αγγελής Γοβγίνας, αγωνιστής του ’21 από την Εύβοια. Γεννήθηκε το 1780 στη Λίμνη Ευβοίας. Το πραγματικό του επίθετο κατά την προφορική παράδοση ήταν Τζουτζάς η Τζοτζάς, που υπάρχει και σήμερα στη Λίμνη. Το Γοβιός ήταν παρατσούκλι.
Μαζί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, τον Αθανάσιο Διάκο και πολλούς ακόμη πρωτεργάτες της Επανάστασης του 1821, θήτευσε στη φρουρά του Αλή Πασά και διδάχθηκε στη στρατιωτική σχολή του. Η συμμετοχή του στη Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς τον έκανε ξακουστό για τη γενναιότητά του.
Στις αρχές του 1822, όταν τελικά διαλύθηκε η πολιορκία στην Κάρυστο, έμεινε ο μοναδικός ηγέτης του αγώνα στο νησί. Σκοπός του ήταν να αποκλείσει πρώτα τους Τούρκους της Χαλκίδας και μετά να προχωρήσει εναντίον της Καρύστου. Έχοντας επίγνωση των δυσκολιών κάλεσε σε ενίσχυση τους Ολύμπιους αγωνιστές που ήταν στις Σποράδες και άλλους οπλαρχηγούς, όπως ο αδελφός του Αναγνώστης Γοβγίνας. Η συγκέντρωση των αγωνιστών κανονίστηκε να γίνει στα “Βρυσάκια” στις 28 Μαρτίου, τη νύχτα.
Όταν οι Τούρκοι αντιλήφθηκαν τη συνάντηση αυτή ξεκίνησε σώμα 1.000 από αυτούς από τη Χαλκίδα και κατέλαβε τα “Δυο Βουνά” (περιοχή κοντά στα Ψαχνά). Από εκεί απόσπασμα ιππέων κατευθύνθηκε προς τα “Βρυσάκια”. Ο Γοβγίνας, μόλις αντιλήφθηκε τις κινήσεις των Τούρκων, θέλησε να τους αντιμετωπίσει αμέσως, χωρίς να περιμένει να ξημερώσει. Κατά την καταδίωξη του τουρκικού αποσπάσματος έπεσε σε ενέδρα στα “Δυο Βουνά” και κυκλώθηκε από παντού. Στη συμπλοκή που ακολούθησε σκοτώθηκε, όπως και ο αδελφός του Αναγνώστης. Το μεγαλύτερο όμως μέρος των Ελλήνων στρατιωτών πρόλαβε και διασώθηκε. Ο θάνατός του στέρησε από την επανάσταση στην Εύβοια ένα σημαντικότατο στέλεχος.
1994 – Ευγένιος Ιονέσκο (Eugen Ionescu, 26 Νοεμβρίου 1909 – 28 Μαρτίου 1994) ήταν Ρουμάνος θεατρικός συγγραφέας, από τους επιφανέστερους εκπροσώπους του Θεάτρου του παραλόγου.
Αν κι έγραψε στη γαλλική γλώσσα, θεωρείται από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους της διανόησης της Ρουμανίας.
Στα έργα του, ο Ιονέσκο διακωμωδεί τις πιο κοινότοπες καταστάσεις, ενώ απεικονίζει τη μοναξιά του ανθρώπου και την ασημαντότητα της ύπαρξής του. Στα δοκίμια του εναντιώθηκε σε κάθε ολοκληρωτισμό και πολέμησε όσο κανένας άλλος διανοούμενος της Δύσης τον κομμουνισμό, κινούμενος τόσο από τις εμπειρίες που απέκτησε στην πατρίδα του Ρουμανία και στον στρατό της που υπηρέτησε, όσο και από τα σταλινικά συστήματα, όπου ερχόταν σε συχνή επαφή με αντιφρονούντες και ενημέρωνε το κοινό του για τις πραγματικές συνθήκες ζωής που επικρατούσαν στις αντίστοιχες χώρες, αντίθετα από τις πληροφορίες που διέδιδε η φιλοσοβιετική προπαγάνδα. Επίσης στήριξε με κάθε τρόπο τους αντιφρονούντες .Ενώ ειδοποιούσε με απελπισμένα κείμενα τους Δυτικούς ότι ο κομμουνισμός συν τω χρόνω θα επικρατήσει στην εκλογική διαδικασία και θα παγιωθεί καταργώντας το κοινοβούλιο.
Έγραφε το 1978 : “Σε λίγο η Αφρική θα βρίσκεται στα χέρια των Σοβιετικών. Ήδη οι εφημερίδες με τις οποίες συνεργαζόμουν τακτικά αρνήθηκαν να πάρουν συγκεκριμένες συνεργασίες μου, λόγω της σφοδροτητάς τους. Οι ρωσικές στρατιές στα σύνορα της Γερμανίας είναι έτοιμες να καταλάβουν όλη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης προφανώς και της Γαλλίας .Η Αμερική αδιαφορεί …η Κίνα θα πάρει το πάνω χέρι…”, εκφράζοντας ένα εμμονικό, σχεδόν παράλογο άγχος που παρόμοιο θα βρούμε μόνο στα δικά του θεατρικά έργα.
