28 Ιούνιου 2024
Είναι η 180η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 186 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:05 – Δύση ήλιου: 20:51
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 47 λεπτά
🌗 Σελήνη 21.6 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ανάργυρο, Ανάργυρη, Αναργυρούλα και Γερμανό.
Γεγονότα
1913 – Η Εμπροσθοφυλακή της VII Μεραρχίας απελευθερώνει τις εσπερινές ώρες την πόλη των Σερρών. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα οχυρά της Γραμμής Μεταξά αντιστάθηκαν στους Γερμανους αλλά τελικά παραδόθηκαν καθώς οι γερμανικές δυνάμεις παρακάμπτοντας τα οχυρά μπήκαν στη Θεσσαλονίκη. Οι Γερμανοί δεν έμειναν στην πόλη ως στρατός κατοχής, αλλά την παρέδωσαν στους Βουλγάρους συμμάχους τους. Οι τελευταίοι, έχοντας και τα προηγούμενα των παλαιοτέρων κατοχών της πόλης, ήταν πολύ σκληροί, προσπάθησαν άλλη μια φορά να εξαλείψουν τα εθνικά χαρακτηριστικά του πληθυσμού, επιβάλλοντας μέχρι και εκβουλγαρισμό των ελληνικών ονομάτων στους πολίτες και σε όσους δέχτηκαν αυτή την αλλαγή έδωσαν ειδικά προνόμια, κυρίως διπλή μερίδα τροφίμων. Σε όσους Έλληνες το φάσμα της πείνας και η ανάγκη οικογενειακής επιβίωσης ανάγκασε να βουλγαρογραφηθούν (αυθεντικός όρος της εποχής, που δείχνει ότι οι περισσότεροι απλώς «ενεγράφησαν» ως δήθεν «Βούλγαροι»), οι υπόλοιποι Σερραίοι τους έδωσαν τον υποτιμητικό προσδιορισμό «Λαδοβούλγαροι», αφού λάμβαναν διπλό κουπόνι τροφίμων έχοντας βουλγαρογραφεί. Το πόσο σκληρότερη ήταν η βουλγαρική κατοχή φαίνεται και από το γεγονός ότι πολλοί Σερραίοι δραπέτευαν (με κίνδυνο της ζωής τους) στην περιφέρεια Θεσσαλονίκης που την κατείχαν οι Γερμανοί με πολύ πιο ήπια συμπεριφορά προς τον ελληνικό πληθυσμό, αλλά κυρίως θα ζούσαν στην γερμανοκρατούμενη μεν, αλλά τουλάχιστον Ελλάδα. Από τον Στρυμόνα μέχρι σχεδόν τις όχθες του Έβρου ήταν πλέον «Βουλγαρία» και παρέμεινε έτσι μέχρι τον Οκτώβριο του 1944. Μετά την ήττα των Δυνάμεων του Άξονα και την επερχόμενη απελευθέρωση, οι Βούλγαροι εγκαταλείποντας την πόλη, την πυρπόλησαν σε ένα τμήμα της για δεύτερη φορά. Έκαψαν 4.050 οικίες, 1.000 καταστήματα και 18 σχολεία και εκκλησίες.
1919 – Υπογράφεται στο Παρίσι , με την οποία τερματίζεται ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μεγάλη χαμένη η Γερμανία. Στις 28 Ιουνίου 1919 ο Χέρμαν Μύλλερ, ο νέος Γερμανός Υπουργός Εξωτερικών, και ο Υπουργός Μεταφορών, Γιοχάνες Μπελλ (Johannes Bell) συμφώνησαν να υπογράψουν τη Συνθήκη, που επικυρώθηκε από την Κοινωνία των Εθνών στις 10 Ιανουαρίου 1920. Στη Γερμανία η Συνθήκη προκάλεσε σοκ και αισθήματα ταπείνωσης, γιατί πολλοί Γερμανοί θεωρούσαν άδικο να επωμιστεί μόνον η Γερμανία και οι σύμμαχοί της την ευθύνη για την έναρξη του πολέμου. Οι «Τρεις Μεγάλοι» που διαπραγματεύθηκαν τη συνθήκη ήταν ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ, ο Γάλλος Πρωθυπουργός Ζωρζ Κλεμανσώ και ο Αμερικανός Πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον. Ο Ιταλός Πρωθυπουργός Βιτόριο Ορλάντο διαδραμάτισε δευτερεύοντα ρόλο στις διαπραγματεύσεις. Η Γερμανία, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, δεν συμμετείχε καθόλου σε αυτές. Στις Βερσαλλίες ήταν δύσκολο να αποφασιστεί μία κοινή θέση, γιατί οι επιδιώξεις των διαφόρων χωρών συγκρούονταν μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα ήταν ένας «δυσχερής συμβιβασμός».
1963 – Αρχίζει να λειτουργεί η πρώτη υψικάμινος στην Ελλάδα στο εργοστάσιο της Χαλυβουργικής. Η ιστορία της “Χαλυβουργικής” αρχίζει το 1925, όταν οι ιδρυτές της Θεόδωρος Αγγελόπουλος και τα παιδιά του Δημήτρης, Παναγιώτης και Γιάννης, ξεκίνησαν να ασκούν εμπόριο ειδών σιδήρου.
Το 1932 ιδρύουν εργοστάσιο ειδών συρματουργίας, στην οδό Πειραιώς 197, με την επωνυμία Ελληνικά Συρματουργεία Θ.Α. Αγγελόπουλος & Υιοί.
Μετά την απελευθέρωση αρχίζει νέα επιχειρηματική δραστηριοποίηση με την σύσταση Ανωνύμου Εταιρείας, που είναι από τότε γνωστή ως ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ A.E.. Το 1951 οι δραστηριότητες μεταφέρονται στην Ελευσίνα και το 1953 αρχίζει η λειτουργία ηλεκτρικών κλιβάνων των 20 τόνων.
Το 1961 θεμελιώνεται η πρώτη υψικάμινος στη χώρα μας. Δύο χρόνια αργότερα αποπερατώνεται η εγκατάσταση της πρώτης και ταυτόχρονα ξεκινάει και η κατασκευή της δεύτερης υψικαμίνου.
1969 – Ξεσπούν επεισόδια μεταξύ αστυνομίας και ομοφυλοφίλων στο μπαρ «Stonewall» της Νέας Υόρκης. Οι αντίδραση των θαμώνων θεωρήθηκε ορόσημο στην ιστορία του ομοφυλοφιλικού κινήματος και η 28η Ιουνίου καθιερώθηκε έκτοτε ως Παγκόσμια Ημέρα Ομοφυλόφιλης Υπερηφάνειας.
Το γκέι μπαρ «Stonewall Inn» ήταν πάντα ο εύκολος στόχος των αστυνομικών. Σχεδόν καθημερινά και «δι’ ασήμαντον αφορμήν», τα όργανα της τάξης χτυπούσαν ανελέητα ομοφυλόφιλους, τρανσέξουαλ και λεσβίες. Στις 28 Ιουνίου του 1969 η πρόφαση για την αστυνομική επίθεση ήταν η παράνομη πώληση αλκοόλ. Ο υπερβολικός ζήλος των αστυνομικών δεν άργησε να εκδηλωθεί και τα κλομπ «έπιασαν πάλι δουλειά». Οι θαμώνες όμως είχαν ανεχθεί πολλά και έτσι πέρασαν στην επίθεση. Χτύπησαν και κυνήγησαν τους αστυνομικούς, έσπασαν και αναποδογύρισαν τα περιπολικά και βροντοφώναζαν για πρώτη φορά το σύνθημα gay power (η δύναμη των ομοφυλόφιλων). Στο πλευρό τους στάθηκαν χιλιάδες πολίτες που δεν ήταν ομοφυλόφιλοι, αλλά είχαν κουραστεί από την ανεξέλεγκτη αστυνομική βία και την καταπίεση των γκέι. Έτσι, τα επεισόδια γιγαντώθηκαν και η ένταση μεταφέρθηκε για πολλές ημέρες σε αρκετούς δρόμους της μεγαλούπολης. Για πρώτη φορά οι αστυνομικοί έβρισκαν αντίσταση και η κοινωνία μάθαινε τις αυθαιρεσίες τους εναντίον των γκέι. Η εξέγερση έδωσε την αφορμή για την καλύτερη οργάνωση των γκέι και λεσβιών, που μέχρι τότε ζούσαν σε «κοινωνικές κατακόμβες». Ένα μήνα μετά τις ταραχές του Stonewall Inn, οι ακτιβιστές σχημάτισαν το Ομοφυλοφιλικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και άρχισαν τον συστηματικό αγώνα με διαδηλώσεις και πορείες. Οι ομοφυλόφιλοι, έστω και ένας μικρός αριθμός, έβρισκε το θάρρος να βγει ανοικτά στην κοινωνία. Τα αιτήματά τους ήταν να ανακληθεί ο νόμος περί σοδομισμού και να θεσπιστεί νέος για την προστασία τους από ομοφοβικές επιθέσεις στους εργασιακούς χώρους. Το παράδειγμά τους ακολούθησαν οι ομοφυλόφιλοι σχεδόν σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, δημιουργώντας ουσιαστικά το πρώτο γκέι κίνημα. Σε ανάμνηση των γεγονότων του μπαρ «Stonewall», την επόμενη χρονιά, γκέι, λεσβίες και τρανσέξουαλ πραγματοποίησαν διαδήλωση στη Νέα Υόρκη, η οποία θεωρείται ως σήμερα η πρώτη παρέλαση με την ονομασία «gay pride»..
Γεννήσεις
1912 – Αμαλία Φλέμιγκ, σύζυγος και επιστημονική συνεργάτιδα του μεγάλου βρετανού επιστήμονα Αλεξάντερ Φλέμιγκ που ανακάλυψε την πενικιλίνη. Η ίδια εξελέγη και βουλευτής με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 28 Ιουνίου του 1912 και ήταν κόρη του γνωστού δερματολόγου της Πόλης Χαρίλαου Κουτσούρη. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ, και συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι (όπου και εργάσθηκε στο Νοσοκομείο Necker), και στο Λονδίνο. Στη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Το 1945, με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου, πήγε στο Λονδίνο όπου εργάστηκε στο Wright Fleming Institute δίπλα στον Νομπελίστα μικροβιολόγο Αλεξάντερ Φλέμινγκ μέχρι το 1949, οπότε επέστρεψε στην Ελλάδα για να αναλάβει τη διεύθυνση του Ευαγγελισμού. Το 1953 παντρεύτηκε τον Φλέμινγκ αλλά ο γάμος τους κράτησε μόνο δύο χρόνια καθώς ο Φλέμινγκ πέθανε το 1955. Αν και δεν τον χρησιμοποιούσε, είχε τον τίτλο της Λαίδης, καθώς ο Φλέμινγκ ήταν Ιππότης (Σερ).
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση. Συνελήφθη τον Αύγουστο του 1971 με την κατηγορία ότι σχεδίαζε την απόδραση του Αλέκου Παναγούλη. Ύστερα από ανάκριση 25 ημερών, κατά τις οποίες βασανίστηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε από το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών. Η δικτατορία, φοβούμενη τον αντίκτυπο που θα είχε στη διεθνή κοινότητα η φυλάκισή της, την άφησε ελεύθερη και την απέλασε, ενώ της αφαίρεσε και την ελληνική ιθαγένεια. Επέστρεψε στο Λονδίνο από όπου ξαναγύρισε μετά την πτώση της δικτατορίας. Κατέθεσε ως μάρτυρας στη δίκη των βασανιστών της ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπου αναφέρθηκε ιδιαίτερα στη χρήση παραισθησιογόνων και άλλων ουσιών κατά τη διάρκεια ανακρίσεων στην περίοδο της χούντας.
Εξελέγη βουλευτής Επικρατείας το 1977 και βουλευτής Α’ Αθηνών το 1981 και το 1985 με το ΠΑΣΟΚ. Δεν δίστασε όμως να διαφωνήσει δημόσια με τον Ανδρέα Παπανδρέου για τις διαγραφές στελεχών της Δημοκρατικής Άμυνας και του ΠΑΚ από το ΠΑΣΟΚ.
Επιπροσθέτως, η Αμαλία Φλέμινγκ διετέλεσε αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων (ΣΕΕ) και τιμήθηκε με το παράσημο Ευποιίας (1965). Παράλληλα, ανέπτυξε δραστηριότητα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα δικαιώματα των γυναικών και την ειρήνη: Διεθνής Αμνηστία (πρώτη πρόεδρος του ελληνικού τμήματος), Δημοκρατική Μέριμνα, Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Επιτροπή για τον Επαναπατρισμό των Πολιτικών Προσφύγων, Επιτροπή για την απελευθέρωση του Τουρκικού λαού και τη Δημοκρατία.
Πέθανε στις 26 Φεβρουαρίου του 1986, χωρίς να προλάβει να δει τη δημιουργία του Ιδρύματος Βασικής Βιοϊατρικής Έρευνας “Αλέξανδρος Φλέμινγκ”, το οποίο ιδρύθηκε χρόνια αργότερα στη Βάρη και σήμερα θεωρείται ως ένα από τα πληρέστερα του είδους του στον κόσμο.
1955 – Έλενα Ακρίτα, ελληνίδα δημοσιογράφος, συγγραφέας και σεναριογράφος. Η Έλενα Ακρίτα γεννήθηκε στις 28 Ιουνίου του 1955 στην Φιλοθέη. Είναι κόρη του λογοτέχνη και πολιτικού Λουκή Ακρίτα, κυπριακής καταγωγής, και της πολιτικού Σύλβας Ακρίτα, Μικρασιατικής καταγωγής. Είναι σεναριογράφος των σειρών Βέρα στο δεξί και Τα Μυστικά της Εδέμ.
Ως δημοσιογράφος, συνεργάστηκε με το περιοδικό Ταχυδρόμος και τις εφημερίδες Το Bήμα, Έθνος, Έθνος της Κυριακής, Ειδήσεις και Τα Νέα. Αποχώρησε από την εφημερίδα Τα Νέα τον Δεκέμβριο του 2020 μετά από μη δημοσίευση του άρθρου της από την εφημερίδα, κάνοντας λόγο για λογοκρισία μετά από 20 χρόνια συνεργασίας. Συνεργάστηκε επίσης με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς EPΑ1, Αθήνα 9.84, Flash, και ΑΝΤ1. Τον Ιανουάριο του 2021 ανακοινώθηκε η συνεργασία της με το News 24/7 – 24 MEDIA όπου γράφει ένα άρθρο άποψης κάθε Σάββατο και διατηρεί την στήλη «Μια γυναίκα στην πλατεία». Από το Οκτώβριο του 2021 ξεκίνησε τις δικές της εκπομπές podcasts μέσα από News 24/7.
1971 – Έλον Μασκ, πλήρες όνομα Ίλον Ριβ Μασκ (Elon Reeve Musk), (Πρετόρια, 28 Ιουνίου 1971) είναι επιχειρηματίας, μηχανικός και εφευρέτης νοτιοαφρικανικής καταγωγής. Ο Μασκ είναι ο γενικός διευθυντής και επικεφαλής τεχνολογικής ανάπτυξης για την εταιρεία διαστημικής τεχνολογίας SpaceX, της οποίας είναι επίσης ο ιδρυτής, καθώς και ο γενικός Διευθυντής και επικεφαλής τεχνολογικού σχεδιασμού της εταιρείας κατασκευής αυτοκινήτων και ενεργειακών συστημάτων Tesla, Inc. (πρώην Tesla Motors), και πρόεδρος της εταιρείας φωτοβολταϊκών συστημάτων SolarCity. Είναι επίσης ιδρυτής της εταιρείας Neuralink, που διερευνά τη συμβίωση ανθρώπου-τεχνητής νοημοσύνης, καθώς και της εταιρείας συστημάτων διάνοιξης σηράγγων The Boring Company, ενώ ξεκίνησε την επιχειρηματική του καριέρα ως συνιδρυτής των εταιριών Zip2 και PayPal. Ανάμεσα στις διάφορες δραστηριότητες του, έχει επίσης οραματιστεί ένα σύστημα μεταφοράς υψηλής ταχύτητας με την ονομασία Hyperloop, έχει προτείνει ένα υπερηχητικό αεροσκάφος με ηλεκτρική προώθηση, καθώς επίσης είναι και ένας από τους πιο θερμούς υποστηρικτές της εξερεύνησης και αποίκισης του πλανήτη Άρη.
Στα μέσα Ιανουαρίου του 2021, ο Μασκ έγινε ο πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη, εκθρονίζοντας τoν διευθύνοντα σύμβουλο της Amazon Τζεφ Μπέζος. Η περιουσία του εκτιμάται ότι αγγίζει πλέον τα 203 δισ. δολάρια σύμφωνα με στοιχεία του Bloomberg’s Billionaires Index. Τον Μάρτιο του 2020, η περιουσία του Μασκ είχε εκτιμηθεί περίπου στα 24,6 δις δολ.
Θάνατοι
548 – Θεοδώρα, αυτοκράτειρα του Βυζαντίου. Σχετικά με την οικογενειακή της καταγωγή οι πηγές διαφωνούν. Για τον Προκόπιο πατέρας της ήταν ο Ακάκιος, αρκοτρόφος (θηριοφύλακας) των Πρασίνων στον ιππόδρομο. Πεθαίνοντας άφησε τρεις κόρες, την Κομιτώ, τη Θεοδώρα και την Αναστασία. Η μητέρα της ξαναπαντρεύτηκε ελπίζοντας πως ο νέος σύντροφός της θα έπαιρνε τη θέση του μακαρίτη συζύγου της. Όταν οι Πράσινοι έδωσαν τη θέση του Ακακίου σε κάποιον άλλον, τα κορίτσια απευθύνθηκαν στους Βένετους και κέρδισαν την υποστήριξή τους. Από τότε η Θεοδώρα έγινε φανατική οπαδός αυτού του δήμου. Έτσι η Θεοδώρα από πολύ μικρή συμμετείχε σε κωμικές παραστάσεις χαμηλού επιπέδου και σύμφωνα με τα λεγόμενα του Προκόπιου ήταν εταίρα. Για τον μονοφυσίτη χρονογράφο Μιχαήλ Σύριο (12ος αι.) η Θεοδώρα ήταν κόρη κληρικού και ζούσε με ευσέβεια και αγνότητα. Και ο Σύριος εκκλησιαστικός ιστορικός και μονοφυσίτης επίσκοπος Ιωάννης της Εφέσου, προστατευόμενος της Θεοδώρας λέει πως ήταν από το πορνείον: αυτό όμως δεν συνεπαγόταν ότι ήταν πράγματι πόρνη, αλλά ηθοποιός(σκηνική) και ζούσε από το ταλέντο της και το σεξουαλικό και το θεατρικό. Όμως μερικοί ιστορικοί καταγράφουν σε βιβλία τους ότι το μέρος αυτό, ανήκε στον κύπριο αρκτροτρόφο Αρκάδιο, όπου εκεί συναντήθηκε με τον μεγάλο της έρωτα Ιουστινιανό. Ο Ιωάννης Εφέσου μας πληροφορεί πως είχε παντρευτεί κάποιον από την οικογένεια του αυτοκράτορα Αναστασίου και είχε αποκτήσει μια κόρη.
Όσο ήταν στη σκηνή, μας πληροφορεί ο Προκόπιος, έκανε πολυάριθμες εκτρώσεις αλλά και ένα γιο που ονομάστηκε Ιωάννης, ο οποίος σώθηκε από την παιδοκτονία από τον πατέρα του. Ο Προκόπιος αναφέρεται σε αυτή με διόλου κολακευτικά σχόλια. Το θέατρο της εποχής για την εκκλησία δεν θεωρούνταν αποδεκτό και το όνομα ηθοποιός ήταν συνώνυμο της πόρνης. Ο Προκόπιος αναφέρει επίσης για τη Θεοδώρα τους ρόλους που έπαιζε και πολλές γδυνόταν αφήνοντας μία ποδίτσα στο αιδοίο της ενώ περιφερόταν ανάμεσα στους θεατές, έπειτα κυλιόταν κάτω και την έραναν με κριθάρι κι έβαζαν χήνες που το έτρωγαν.
Αργότερα γνώρισε τον Εκηβόλο (ή Εκηβόλιο), ανώτερο κρατικό υπάλληλο από την Τύρο, και όταν αυτός διορίστηκε διοικητής Πενταπόλεως τον ακολούθησε στην Κυρηναϊκή. Διωγμένη από τον εραστή της βρέθηκε στην Αλεξάνδρεια και από εκεί επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη: Τότε τη γνώρισε, γύρω στα 522, ο Ιουστινιανός και την ερωτεύτηκε ο οποίος την γνώρισε σε θεατρική παράσταση που έπαιζε σαν μίμος. Την ανύψωσε στο αξίωμα της πατρικίας, δεν μπορούσε όμως να την παντρευτεί εξαιτίας της σφοδρής αντίδρασης που προέβαλλε η αυτοκράτειρα Ευφημία. Μόνο μετά τον θάνατό της μπόρεσε να πείσει τον θείο του, τον αυτοκράτορα Ιουστίνο, να καταργήσει τον παλαιό νόμο που απαγόρευε τον γάμο συγκλητικού με ηθοποιό. Το έργο αυτό της αλλαγής του νόμου ανατέθηκε στον έπαρχο των πραιτωρίων Δημοσθένη. Την παντρεύτηκε ή το 523 ή το 524.
1985 – Λάμπρος Κωνσταντάρας, έλληνας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Ο Κωνσταντάρας γεννήθηκε στην οδό Πλουτάρχου 13 στο Κολωνάκι στις 13 Μαρτίου 1913, σε οικογένεια με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη και ρίζες από τη Σινώπη του Πόντου. Αδερφή του ήταν η Αλεξάνδρα Κωνσταντάρα- Κωνσταντοπούλου και η επίσης ηθοποιός και κατά πολύ μικρότερή του Μήτση Κωνσταντάρα, που πέθανε από καρδιά , έξι μήνες αργότερα, στον ύπνο της. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, ήταν αθλητής της ΑΕΚ, τερματοφύλακας στην Β΄ ομάδα την περίοδο 1929-30 και αθλητής στίβου σε άλματα και αγωνίσματα δρόμου ταχύτητας. Το 1930 κατατάχθηκε, μετά από επιμονή της οικογένειάς του και χωρίς τη δική του θέληση, στη Σχολή Υπαξιωματικών Ναυτικού στην Κέρκυρα, από όπου τελικά δραπέτευσε κολυμπώντας. Γλύτωσε το Ναυτοδικείο μετά από ενέργειες της οικογένειάς του. Το 1934 τον έστειλαν -σχεδόν με το ζόρι- στο Παρίσι προκειμένου να σπουδάσει χρυσοχόος, με σκοπό να αναλάβει στη συνέχεια το οικογενειακό χρυσοχοείο στο κέντρο της Αθήνας. Εγκατέλειψε σταδιακά τις σπουδές του κι έκανε διάφορες δουλειές, ώσπου τον ανακάλυψε ο Γάλλος σκηνοθέτης Λουί Ζουβέ να παίζει ως κομπάρσος σε θεατρική παράσταση, τον πήρε στη Δραματική Σχολή του, που λειτουργούσε στο παρισινό θέατρο “Ατενέ” (Théâtre de l’Athénée), την οποία ο Κωνσταντάρας τελείωσε αριστούχος και ο Ζουβέ τον προώθησε. Το καλοκαίρι του 1938 ο Κωνσταντάρας επέστρεψε στην Ελλάδα, ξεκινώντας πλέον καριέρα ηθοποιού.
2010 – Νίκολας Χάγιεκ, λιβανέζος επιχειρηματίας, ιδρυτής της ωρολογοποιίας Swatch. Ο Nicolas George Hayek (19 Φεβρουαρίου 1928 – 28 Ιουνίου 2010), ήταν Ελβετός επιχειρηματίας λιβανέζικης καταγωγής και συνιδρυτής, Διευθύνων Σύμβουλος και Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ομίλου Swatch. Ο Χάγιεκ γεννήθηκε το δεύτερο από τα τρία παιδιά, από Λιβανέζους γονείς από ελληνορθόδοξες χριστιανικές οικογένειες Λιβάνου. Ο πατέρας του εκπαιδεύτηκε ως οδοντίατρος στο Πανεπιστήμιο Loyola του Σικάγο . Είχε μια μεγαλύτερη αδερφή, τη Μόνα, και έναν μικρότερο αδερφό, τον Σαμ. Ο Χάγιεκ σπούδασε μαθηματικά, φυσική και χημεία στο Πανεπιστήμιο της Λυών .
Ο Χάγιεκ γνώρισε τη Marianne Mezger, μια au pair και κόρη του Ελβετού βιομήχανου Eduard Mezger, στη Βηρυτό το 1950. Παντρεύτηκαν το 1951 και μετακόμισαν στην Ελβετία. Απέκτησαν δύο παιδιά, τη Nayla και τον G. Nicolas “Nick” Jr. Το 1964, η οικογένεια μετακόμισε στο Meisterschwanden , ένα χωριό δυτικά της Ζυρίχης . Ο Χάγιεκ έζησε εκεί για το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Χάγιεκ τιμήθηκε με τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα Νομικής και Οικονομικών Επιστημών της Σχολής Beni Culturali του Πανεπιστημίου της Μπολόνια (Ιταλία) τον Ιούνιο του 1998, μετά την απονομή του επίτιμου διδάκτορα Νομικής και Οικονομικών του Πανεπιστημίου του Neuchatel το 1996. Ο Χάγιεκ εργάστηκε ως αναλογιστής για την Swiss Re , προτού διαχειριστεί για λίγο την εταιρεία μηχανικών του άρρωστου πεθερού του.
Ο Χάγιεκ ίδρυσε την Hayek Engineering, μια εταιρεία συμβούλων διαχείρισης , στη Ζυρίχη το 1963. Συμβούλεψε επιτυχημένες ανατροπές σε πολλές από τις μεγαλύτερες εταιρείες της Ευρώπης. Ένα από τα διευθυντικά του πιστεύω ήταν: «Οι πιο σπάνιοι πόροι είναι οι επιχειρηματικοί τύποι στην ανώτατη διοίκηση». Η Hayek Engineering είχε περισσότερους από 300 πελάτες σε 30 χώρες μέχρι το 1979.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μια ομάδα ελβετικών τραπεζών ζήτησε από τη Hayek να επιβλέπει την εκκαθάριση της ASUAG και της SSIH , δύο ελβετικών εταιρειών ωρολογοποιίας που βρίσκονταν σε αναταραχή λόγω του ανταγωνισμού από την Ιαπωνία. Ο Χάγιεκ πίστευε ότι η ελβετική βιομηχανία κατασκευής ρολογιών θα μπορούσε να είναι ανταγωνιστική και ότι η αναδιάρθρωση και η επανατοποθέτηση των εμπορικών σημάτων θα βοηθούσαν την ASUAG/SSIH να ανακάμψει.
