...
Ο γέγονε… Γέγονε|
Γεγονότα
1879 – Ρωσία και Βρετανία υπογράφουν τη Συνθήκη του Γκανταμάκ, με την οποία ιδρύεται το κράτος του Αφγανιστάν. Με τις βρετανικές δυνάμεις να καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας, ο γιος τού Σερ Αλί Χαν και διάδοχός του, Μοχάμμαντ Γιακούμπ Χαν, υπέγραψε τη Συνθήκη της Γκανταμάκ το Μάιο του 1879 για να αποτρέψει μια βρετανική εισβολή και στο υπόλοιπο έδαφος της χώρας.
Σύμφωνα με τη συμφωνία αυτή και σε αντάλλαγμα για μια ετήσια επιχορήγηση και διαβεβαιώσεις για βρετανική συνδρομή σε περίπτωση επίθεσης άλλων ξένων δυνάμεων, ο Γιακούμπ Χαν παραχώρησε τον έλεγχο των εξωτερικών υποθέσεων των Αφγανών στους Βρετανούς.
Οι Βρετανοί απεσταλμένοι εγκαταστάθηκαν στην Καμπούλ και άλλες περιοχές, ο βρετανικός έλεγχος επεκτάθηκε στις περιοχές των περασμάτων Κιμπέρ και Μίτσνι και το Αφγανιστάν παραχώρησε διάφορες περιοχές της επαρχίας της Βορειοδυτικής Μεθορίου και την πόλη Κέττα στους Βρετανούς. Κατόπιν όλων αυτών, ο κύριος όγκος του Βρετανικού Στρατού αποσύρθηκε.
Παρόλα αυτά, στις 3 Σεπτεμβρίου 1879, μια εξέγερση στην Καμπούλ οδήγησε στη σφαγή του στρατιωτικού διοικητή της πόλης, σερ Πιερ Καβανιάρι (Βρετανός ιταλικής ευγενικής καταγωγής), της φρουράς του και του προσωπικού του, προκαλώντας την επόμενη φάση του Β΄ Αγγλοαφγανικού Πολέμου.
1930 – Ο Υπουργός Παιδείας, Γεώργιος Παπανδρέου, τάσσεται υπέρ της ίδρυσης ελληνικού Εθνικού Μελοδράματος.
Η Εθνική Λυρική Σκηνή θα ιδρυθεί τον Μάρτιο του 1940 επί δικτατορίας Μεταξά. “Ελληνικό Μελόδραμα″ είθισται να αποκαλούνται δύο ελληνικοί λυρικοί θίασοι, οι οποίοι έδρασαν διαδοχικά στην Ελλάδα και τις ελληνικές παροικίες του εξωτερικού από τα τέλη του 19ου αιώνα έως τα χρόνια της κατοχής.
Ο πρώτος, με πλήρη επωνυμία “Ἑλληνικὸς Μελοδραματικὸς Θίασος”, λειτούργησε υπό τη διεύθυνση του εμπόρου Ιωάννη Καραγιάννη και του βαθύφωνου Αντωνίου Λάνδη (1888-189). Ο δεύτερος, πιο γνωστός ως “Ελληνικό Μελόδραμα”, ήταν δημιούργημα του αρχιμουσικού και συνθέτη Διονυσίου Λαυράγκα και του επίσης αρχιμουσικού Λουδοβίκου Σπινέλλη (1900-1943).
Και τα δύο καλλιτεχνικά σχήματα απετέλεσαν εξαιρετικά σημαντικό παράγοντα εξέλιξης της μουσικής στην Ελλάδα, καθώς υπήρξαν προπομποί της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
1941 – Ο στρατηγός Φρέιμπεργκ, διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων, εξαιτίας των δυσμενών εξελίξεων, διατάζει την εκκένωση της Κρήτης. Δύο Λόχοι του Ελληνικού 5ου Συντάγματος Πεζικού ανακαταλαμβάνουν το χωριό Σταυρωμένος Ρεθύμνου και συλλαμβάνουν 100 γερμανούς αιχμαλώτους. Οι Γερμανοί καταλαμβάνουν τις Μουρνιές Χανίων.
Το βραδύ 26ης προς 27ης Μαΐου ο διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων Ηρακλείου Chappel επικοινωνεί με το αρχηγείο στο Κάιρο, τους ενημερώνει για την κατάσταση περικύκλωσης των δυνάμεων του και ζητά οδηγίες και ενισχύσεις για την συνέχιση του αγώνα.
Αντ’ αυτού η διαταγή είναι η ταχεία εκκένωση της φρουράς του Ηρακλείου από θαλάσσης. Οι προετοιμασίες ξεκινούν με άκρα μυστικότητα.
Η 27η Μαΐου βρίσκει τις γερμανικές δυνάμεις να πραγματοποιούν ρίψεις αλεξιπτωτιστών στην περιοχή των Γουρνών ανατολικά του Ηρακλείου, και μακριά από τις συμμαχικές δυνάμεις , ενώ πραγματοποιείται και η πρώτη προσπάθεια προσγείωσης γερμανικού αεροσκάφους Ju-52 στην περιοχή του Apex Hill πολύ κοντά στο χωριό Σκαλάνι.
1975 – Τα σκυλιά μπαίνουν για πρώτη φορά στην υπηρεσία της Ελληνικής Αστυνομίας, για την ανίχνευση ναρκωτικών ουσιών.
Η πρώτη επίσημη ομάδα Αστυνομικών Σκύλων ιδρύθηκε μετά από 11 χρόνια (1986) με 6 σκύλους ναρκωτικών και έδρα την Αθήνα. Σήμερα η Υπηρεσία αριθμεί 188 αστυνομικούς σκύλους, με ράτσες όπως Γερμανικά ποιμενικά, retriever Golden ή Labrador και Μαλινουά (Βέλγικα Ποιμενικά). Εδρεύει στην Αθήνα, όπου κατανέμονται 71 σκύλοι, ενώ άλλοι 25 υπηρετούν στη Θεσσαλονίκη και οι υπόλοιποι στις πρωτεύουσες νομών ανά την Ελλάδα σε διάφορες Αστυνομικές Διευθύνσεις.
Η συνδρομή τους στο πολυσχιδές έργο της Ελληνικής Αστυνομίας είναι σημαντική και ιδιαίτερα στον τομέα ανεύρεσης ναρκωτικών ουσιών, στον εντοπισμό εκρηκτικών μηχανισμών και στην ενίσχυση των πεζών περιπολιών. Αυτές είναι και οι τρεις ειδικότητες συνοδών-χειριστών αστυνομικών σκύλων, κάθε μία με τα δικά της συγκεκριμένα καθήκοντα.
Οι σκύλοι που επιλέγονται για να εκπαιδευτούν, προέρχονται από αγορές, αλλά κυρίως από δωρεές ιδιωτών ή συνοδών χειριστών, όπως γίνεται σε πολλά κράτη στον κόσμο. Στη συνέχεια, αξιολογούνται από εκπαιδευτές, βάσει των προδιαγραφών που έχουν τεθεί, οι οποίες εκτός από τα δεδομένα χαρακτηριστικά που πρέπει να διαθέτουν και αφορούν τη δυνατότητα εκπαίδευσής τους, εστιάζουν στην ικανότητα ανταπόκρισης στην ελληνική πραγματικότητα, δηλαδή σε επιχειρησιακές απαιτήσεις, κλιματολογικές συνθήκες κ.λ.π. Οι απαιτήσεις, οι προδιαγραφές, τα κριτήρια επιλογής σκύλου και οι συνθήκες εκπαίδευσης διαφέρουν από κράτος σε κράτος. Μετά την επιλογή του ξεκινάει ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης και γνωριμίας του σκύλου με τον Αστυνομικό συνοδό.
Γεννήσεις
1799 – Αλεξάντρ Πούσκιν. Ο Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν (ρωσικά: Александр Сергеевич Пушкин, προφέρεται: [ɐlʲɪˈksandr sʲɪˈrɡʲejɪvʲɪtɕ ˈpuʂkʲɪn] (ακούστε), Μόσχα 26 Μαΐου 1799, – Αγία Πετρούπολη, 29 Ιανουαρίου 1837), ήταν Ρώσος λογοτέχνης, ο μεγαλύτερος ποιητής της Ρωσίας που θεωρείται και ο δημιουργός της νεότερης ρωσικής λογοτεχνίας και γνωστός φιλέλληνας.
Ο Πούσκιν γεννήθηκε στη Μόσχα, από γονείς ευγενείς, τον Σεργκέι Λβόβιτς Πούσκιν και τη Ναντέζντα (Νάντια) Όσιποβνα Χάννιμπαλ, (Надежда Осиповна Ганнибал) οι οποίοι μόλις είχαν εγκατασταθεί στην πρωτεύουσα μετά την παραίτηση του πατέρα του, Σεργκέι, από τον τσαρικό στρατό και τη γέννηση της αδελφής του Όλγας λίγο καιρό νωρίτερα.
Το 1805 γεννήθηκε και το τρίτο παιδί, ο Λεβ. Οι γονείς τους τα παραμελούσαν με τον πατέρα να διαθέτει πολύ λίγο χρόνο γι’ αυτά και τη μητέρα να είναι πολύ ιδιότροπη στην έκφραση της αγάπης της. Με τους γονείς του μιλούσαν γαλλικά, συνήθεια των ευγενών της εποχής.
Τα ρωσικά τα έμαθε από τη γιαγιά του από την πλευρά της μητέρας του και τους δουλοπάροικους που υπηρετούσαν στο σπίτι του. Δύο δουλοπάροικοι άσκησαν μεγάλη επίδραση πάνω του: ο Νικολάι Κοζλόφ, που έμεινε κοντά του και όταν μεγάλωσε, και η τροφός του, Αρίνα Ροντιόνοβνα, μέσω της οποίας έμαθε τη λαϊκή ρωσική ποίηση. Ο θείος του (αδελφός του πατέρα του), ποιητής Βασίλι Πούσκιν, τον βοήθησε επίσης στα πρώιμα καλλιτεχνικά του βήματα και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τον μικρό Αλεξάντρ.
1924 – Μήτσος Αλεξανδρόπουλος | Γεννήθηκε στις 26 Μαΐου 1924 στην Αμαλιάδα Ηλείας. Το 1942 εντάχθηκε στο ΕΑΜ Νέων, μετά στην ΕΠΟΝ και αργότερα στο ΚΚΕ. Παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εγκατέλειψε τις σπουδές του τις οποίες συνέχισε μετά την απελευθέρωση.
Το 1947 στρατεύεται αλλά λιποτακτεί. Το 1948 περνά ως μαχητής στο Αρχηγείο Ηπείρου, στου οποίου την εφημερίδα «Καθημερινά Νέα», έστελνε χρονογραφήματα για τις μάχες με το ψευδώνυμο «Σφυρής». Σε κάποια μάχη τραυματίστηκε βαριά και στάλθηκε σε νοσοκομείο στην Αλβανία. Επιστρέφει στο Αρχηγείο Ηπείρου αλλά λόγω αναπηρίας ασχολείται αποκλειστικά με τα «Καθημερινά Νέα» σαν πολεμικός ανταποκριτής. Παράλληλα δημοσιεύει αγωνιστικού περιεχομένου πεζογραφικά κείμενα και ποιήματα σε έντυπα όπως η «Εξόρμηση» κ.α..
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και τα χρόνια του εμφυλίου έφυγε ως πολιτικός πρόσφυγας στο Βουκουρέστι όπου ασχολήθηκε με το εκδοτικό του ΚΚΕ «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις». Το 1953 καταδικάστηκε από το στρατοδικείο Ιωαννίνων τρις εις θάνατον.
Το 1956 μετακινήθηκε στη Μόσχα. Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε από την Ρουμανία, δημοσιεύοντας κείμενα στα ελληνικά και στα ρώσικα και με αυτόν τον τρόπο έγινε γνωστός στον ελλαδικό χώρο. Στη Σοβιετική Ένωση ο Αλεξανδρόπουλος σπούδασε στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο Μόσχας και για αρκετό διάστημα στράφηκε στη συντήρηση αγιογραφιών και στη μελέτη της ρωσικής λογοτεχνίας και λαϊκής παράδοσης. Το 1959 νυμφεύθηκε την μελετήτρια της ελληνικής λογοτεχνίας και μεταφράστρια του Καβάφη στα ρώσικα, Σόνια Ιλίνσκαγια. Στην Ελλάδα γύρισε το 1975 και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Το 1963 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό αντιστασιακού διηγήματος της Επιθεώρησης Τέχνης για το διήγημα ”Κορυσχάδες” και με τα διεθνή λογοτεχνικά βραβεία Τολστόι (1978) και Γκόρκι (1979) για τις μελέτες και μεταφράσεις του από τη ρωσική λογοτεχνία και το 1981 με το πρώτο βραβείο μυθιστορηματικής βιογραφίας για Το ψωμί και το βιβλίο: ο Γκόρκι.
Το 1985 με το βραβείο Τουμανιάν για το Οι Αρμένηδες: ταξίδι στη χώρα τους και την ιστορία τους, (Αρμενία, Ερεβάν) που μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στα αρμενικά το 1984. Το 2007 του απονεμήθηκε το μετάλλιο Πούσκιν και το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του το 2001. Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος τοποθετείται στους Έλληνες συγγραφείς της |μεταπολεμικής περιόδου. Σημαντικό μέρος του έργου του αποτελούν επίσης οι λογοτεχνικές μεταφράσεις και οι βιογραφίες του για Ρώσους συγγραφείς όπως οι Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Άντον Τσέχωφ, Μαξίμ Γκόρκι, Νικολάι Γκόγκολ, Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, Όσιπ Μάντελσταμ κ.ά.
Με αφορμή τον θάνατό του, η Εταιρεία Συγγραφέων εξέδωσε ανακοίνωση η οποία αναφέρει για τον Αλεξανδρόπουλο: ”στον ακαταπόνητο άνθρωπο των γραμμάτων που εισέφερε σημαντικά σε όλα τα επιμέρους είδη της πεζογραφίας με διηγήματα, μυθιστορήματα, βιογραφίες, και για μισό περίπου αιώνα αποτέλεσε έναν μοναδικό κόμβο μεταξύ της σύγχρονης ελληνικής και της ρωσικής λογοτεχνίας…” Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά, ιταλικά, βουλγαρικά. Πέθανε στην Αθήνα στις 19 Μαΐου 2008 από καρκίνο.
Θάνατοι
1955 – Αλμπέρτο Ασκάρι (Alberto Ascari, Μιλάνο, 13 Ιουλίου 1918 – Μόντσα, 26 Μαΐου 1955) ήταν Ιταλός οδηγός αγώνων. Κατάφερε να κατακτήσει δύο φορές τον τίτλο του Παγκόσμιου πρωταθλητή της Φόρμουλα Ένα (1952,1953), αγωνιζόμενος με την ομάδα της Φερράρι. Είναι ο μόνος Ιταλός οδηγός που έχει κατακτήσει τον συγκεκριμένο τίτλο δύο φορές. Σκοτώθηκε σε δυστύχημα στη Μόντσα, το 1955, καθώς δοκίμαζε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο της Φερράρι. Το σημείο της πίστας, στο οποίο έχασε τη ζωή του, φέρει από τότε το όνομά του.
Στο πρωτάθλημα του 1954, ο Ασκάρι θα βρεθεί αρχικά στη Μαζεράτι, με την οποία έλαβε μέρος στο γαλλικό (4 Ιουλίου) και το βρετανικό (17 Ιουλίου) Γκραν Πρι, ενώ θα λάβει μέρος και στο Γκραν Πρι Ιταλίας (5 Σεπτεμβρίου) με μία Ferrari 625 και στο Γκραν Πρι Ισπανίας (24 Οκτωβρίου), με Lancia D50.
Σε κανέναν από αυτούς δεν θα μπορέσει να τερματίσει, αλλά στο γκραν πρι του Σίλβερστοουν, θα είναι ένας από τους πέντε που θα καταφέρουν να σημειώσουν τον ταχύτερο γύρο και θα μοιραστούν τον ένα βαθμό που αυτός προσέφερε, όπως ταχύτερος ήταν και στο Γκραν Πρι της Ισπανίας. Έτσι τερμάτισε στην 25η θέση, με 1,14 βαθμούς. Επίσης θα καταφέρει να νικήσει στο Mille Miglia εκείνη τη χρονιά.
Το 1955, θα λάβει μέρος στο πρωτάθλημα με την ομάδα της Lancia (με Lancia D50). Θα αγωνιστεί στα Γκραν Πρι Αργεντινής (16 Ιανουαρίου) και Μονακό (22 Μαΐου). Και στα δύο δεν θα καταφέρει να τερματίσει. Σε αυτό του Μονακό, θα χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου στον 81ο γύρο, και θα βρεθεί στη θάλασσα. Τέσσερις μέρες αργότερα θα βρεθεί στη Μόντσα. Εκεί θα συναντήσει τον φίλο του Εουτζένιο Καστελότι (Eugenio Castellotti), που δοκίμαζε μία Ferrari 750 στην πίστα της Μόντσα. Ο Ασκάρι αποφάσισε να δοκιμάσει και αυτός την Φερράρι για μερικούς γύρους. Στον τρίτο γύρο του, σε μία γρήγορη στροφή, που ονομαζόταν Curva di Vialone, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και τραυματίστηκε θανάσιμα. Από τότε το σημείο αυτό απόκτησε το όνομα του (Variante Ascari), αλλά σήμερα δεν χρησιμοποιείται πια.
Ο Ασκάρι λέγεται πως ήταν προληπτικός και χρησιμοποιούσε πάντα το ίδιο κράνος. Την ημέρα που σκοτώθηκε χρησιμοποιούσε το κράνος του Καστελότι. Υπάρχουν διάφορα κοινά μεταξύ του θανάτου αυτού και του πατέρα του. Και οι δύο όταν πέθαναν ήταν 36 ετών, με τον Αλμπέρτο να είναι μόνο 4 μέρες πιο μεγάλος. Και οι δύο τους είχαν κερδίσει 13 Γκραν Πρι (επίσημα) και οδηγούσαν αυτοκίνητο με το νούμερο 26. Επίσης, και οι δύο, είχαν γλιτώσει 4 ημέρες πριν από σοβαρά ατυχήματα, ενώ σκοτώθηκαν την 26η ημέρα του μήνα σε έξοδο σε κάποια γρήγορη αριστερή στροφή. Και οι δύο άφησαν πίσω σύζυγο και δύο παιδιά. Ο Αλμπέρτο Ασκάρι ενταφιάστηκε δίπλα στον τάφο του πατέρα του, στο κοιμητήριο Cimitero Monumentale στο Μιλάνο.
Μία ακόμα παράξενη σύμπτωση ήταν πως ο Πωλ Χόκινς, που είχε παρόμοιο ατύχημα στο λιμάνι του Μονακό, δέκα χρόνια αργότερα, σκοτώθηκε και αυτός σε δυστύχημα με αυτοκίνητο, στις 26 Μαΐου
……………………………………………………………………
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
