Μνήμη χρονολογίου της 10ης Μαΐου


...

Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν» |

10 Μαΐου 2025

| Είναι η 130η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 235 ημέρες για τη λήξη του.
🌅  Ανατολή ήλιου: 06:19 – Δύση ήλιου: 20:24 – Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 5 λεπτά
🌔  Σελήνη 12.7 ημερών

Χρόνια πολλά στους Σίμωνα και Σιμωνία |


Γεγονότα

1859 – Συγκρούσεις σημειώνονται στην Αθήνα, μεταξύ φοιτητών και αστυνομίας (Σκιαδικά). Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής, υπουργός Εξωτερικών εκείνη την εποχή, είχε διατυπώσει πολλές φορές σε οικογενειακές συζητήσεις την άποψη ότι οι πιο εύπορες τάξεις έπρεπε να στραφούν στην αγορά ελληνικών προϊόντων, προκειμένου να ενισχυθεί η εγχώρια παραγωγή, που η ενίσχυσή της για τον Ραγκαβή αποτελούσε εθνική ανάγκη.

Ο γιος του Κλέων διέδωσε την ιδέα σε μαθητές και φοιτητές οι οποίοι στις 10 Μαΐου του 1859 βγήκαν περίπατο στο Πεδίο του Άρεως φορώντας ψάθινα καπέλα από τη Σίφνο, που ονομάζονταν σκιάδια.

Όμως οι εισαγωγείς καπέλων από το εξωτερικό που πλήττονταν από αυτήν την πρωτοβουλία, έστειλαν στο Πεδίο του Άρεως υπαλλήλους τους που φορούσαν αστεία και κουρελιασμένα σκιάδια για να διακωμωδήσουν τους νέους, με αποτέλεσμα να γίνουν επεισόδια. Κλήθηκε η αστυνομία η οποία στράφηκε κατά των φοιτητών και των μαθητών και συνέλαβε ορισμένους εξ αυτών.

Την επόμενη ημέρα φοιτητές και πλήθος λαού συγκεντρώθηκαν μπροστά στα προπύλαια του Πανεπιστημίου. Ακολούθησε διαδήλωση η οποία κατέληξε στο Υπουργείο Εσωτερικών. Εκεί οι διαδηλωτές απαίτησαν από τον υπουργό την παύση του διευθυντή της αστυνομίας Δημητριάδη. Η απάντηση του υπουργού ότι το θέμα θα εξεταζόταν δεν ικανοποίησε τους συγκεντρωμένους που ζήτησαν να εμφανισθούν και ενώπιον του Όθωνα για το ίδιο θέμα, ο βασιλιάς όμως αρνήθηκε προβάλλοντας ορισμένες δικαιολογίες, γεγονός που εξερέθισε ακόμα περισσότερο τα πνεύματα.

Ο κόσμος επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο και καθώς η συγκέντρωση άρχισε να παίρνει απειλητικότερο χαρακτήρα ο φρούραρχος της Αθήνας, Μιχαήλ Σούτσος έδιωξε τους συγκεντρωμένους με στρατιωτική δύναμη. Την ίδια μέρα παύθηκε ο Δημητριάδης και αποφυλακίσθηκαν οι συλληφθέντες.

Διαβάστε περισσότερα στο link που ακολουθεί:
Τα «Σκιαδικά»: Το ψάθινο καπέλο της κοινωνικής αντίστασης

Γεννήσεις

 

1905 – Μάρκος Βαμβακάρης. Γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1905 στο συνοικισμό Σκαλί της Άνω Χώρας της Σύρου από οικογένεια Καθολικών (για τον λόγο αυτό αργότερα απέκτησε και το παρατσούκλι «Φράγκος»). Οι γονείς του ήταν φτωχοί αγρότες και ήταν ο πρωτότοκος από έξι αδέλφια.

Ο παππούς του έγραφε τραγούδια και ο πατέρας του έπαιζε ζαμπούνα, ενώ από μικρή ηλικία ο μικρός Μάρκος συνόδευε τον τελευταίο παίζοντας τουμπί (νησιώτικο τύμπανο) σε διάφορα πανηγύρια. Λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης της οικογένειάς του, ο Μάρκος αναγκάστηκε να αφήσει το σχολείο και να εργαστεί ως λούστρος, εφημεριδοπώλης, εργάτης σε κλωστήρια, βοηθός σε οπωροπωλεία, κ.ά.

Το 1920 σε ηλικία 15 ετών έφυγε από τη Σύρο, αφού έριξε άθελά του ένα βράχο πάνω στη σκεπή ενός σπιτιού και πήγε στον Πειραιά, όπου αργότερα τον ακολούθησε και η οικογένειά του. Εκεί ασχολήθηκε με διάφορα επαγγέλματα, όπως λιμενεργάτης (φορτοεκφορτωτής, εργάτης γαιανθράκων στα λεγόμενα «καρβουνιάρικα») και περίπου από το 1925 μέχρι το 1935 ως εκδορέας στα δημοτικά σφαγεία Πειραιά και Αθηνών.

Στα 18 του έκανε τον πρώτο του γάμο. Παντρεύτηκε την Ελένη Μαυρουδή, τη «Ζιγκοάλα» όπως την αποκαλούσε. Εκείνη την εποχή, σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, άκουσε κατά τύχη τον Νίκο Αϊβαλιώτη να παίζει μπουζούκι, γεγονός που τον συνεπήρε και άλλαξε τη ζωή του. Έτσι άρχισε να μαθαίνει μπουζούκι και να γράφει τα πρώτα του τραγούδια.

Τα ηχογραφημένα τραγούδια του Βαμβακάρη υπερβαίνουν τα 200. Η πλειοψηφία ηχογραφήθηκε σε δίσκους 78 στροφών μεταξύ των ετών 1933 και 1956. Από το 1932 μέχρι το 1960 ηχογράφησε 149 τραγούδια δικής του συνθέσεως και 220 ως ερμηνευτής (131 δικά του και 89 άλλων δημιουργών), μεταξύ των οποίων συνθέσεις του Σπύρου Περιστέρη (30 τραγούδια), του Βασίλη Τσιτσάνη (24 τραγούδια), του Αποστόλου Χατζηχρήστου (7 τραγούδια) και άλλων.

Ο Μάρκος Βαμβακάρης απεβίωσε στις 8 Φεβρουαρίου του 1972 σε ηλικία 67 ετών, στο διαμέρισμα όπου κατοικούσε στη Νίκαια, συνεπεία νεφρικής ανεπάρκειας που του δημιούργησε ο σακχαρώδης διαβήτης. Την επόμενη μέρα του θανάτου του, κηδεύτηκε στο Γ’ Νεκροταφείο Αθηνών στη Νίκαια. Όπως δήλωσε σε γνωστή τηλεοπτική εκπομπή ο γιος του Μάρκου Δομένικος, για την κηδεία του πατέρα του η οικογένειά του αναγκάστηκε να καταφύγει σε δάνειο προκειμένου να καλύψει τα έξοδά της.

Διαβάστε περισσότερα στο link που ακολουθεί:
Μάρκος Βαμβακάρης | Όλες οι τέχνες πού ‘καμα

 

Θάνατοι

 

1944 – Νίκος Γλέζος – Γεννημένος το 1925 στην Παροικιά της Πάρου, υπήρξε μια μορφή σύμβολο της αντιστασιακής νεολαίας κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής. Γιος της δασκάλας Ανδρομάχης Ναυπλιώτη και του δημοσιογράφου Νίκου Γλέζου, μεγάλωσε με τις αρχές της δικαιοσύνης και της προσφοράς. Από την Απείρανθο της Νάξου, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια, έως το Μεταξουργείο της Αθήνας, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένειά του το 1935, η ζωή του υπήρξε συνυφασμένη με τον καθημερινό αγώνα.

Στα χρόνια της Κατοχής, εντάχθηκε στην ΟΚΝΕ, το ΕΑΜ Νέων και την ΕΠΟΝ, υιοθετώντας το ψευδώνυμο «Φωκάς»—έμπνευση από τις ρίζες του στην Πάρο. Έλαβε μέρος σε ένοπλες αντιστασιακές ενέργειες, συνεργαζόμενος με ομάδες του ΚΚΕ και της ΕΑΜικής Αστυνομίας Πόλεων. Συνελήφθη τον Απρίλιο του 1944 και βασανίστηκε στην Κομαντατούρ. Από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου οδηγήθηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, όπου εκτελέστηκε στις 10 Μαΐου, μαζί με 91 συντρόφους του, ανάμεσά τους και 10 γυναίκες.

Τα τελευταία του λόγια, γραμμένα στη φόδρα του μπερέ του και ριγμένα στον δρόμο, έγιναν αιώνιο μήνυμα θυσίας και πατριωτισμού: «Πεθαίνω για την Ελλάδα. Ζήτω η Λευτεριά!»  Ο Νίκος Γλέζος δεν έφυγε απλώς· πέρασε στο πάνθεον των ηρώων, υπενθυμίζοντας πως η λευτεριά κατακτάται με αίμα και πίστη.

 

Στο link που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε
ακόμα περισσότερα γεγονότα που συνέβησαν αυτή την ημερομηνία
Γέγονε την 10η Μαΐου

————————————————————————————————————————————————————
Πηγές
  • sansimera.gr | el.wikipedia.org/wiki/
————————————————————————————–