Διέσχιζε την πλατεία Δημοκρατίας
και το είχε ρίξει στο ΜΙ ματζόρε:
«Έχω ένα μαγαζάκι, δέκα τετραγωνικά
μα την αλλαγή βιτρίνας την επλήρωσ’ ακριβά
Τετρακόσια ευρουδάκια, πάει κάνανε φτερά
και δεν ήταν για το τζάμι, ήταν για τη σκαλωσιά»
- γράφει ο provocatorας
Αυτό τραγουδούσε ένας έμπορος της πόλης, καθώς διέσχιζε την πλατεία Δημοκρατίας πριν κάμποσες μέρες, διασκευάζοντας αυτόματα τους στίχους του τραγουδιού του Γιώργου Ζήκα, «Το μαγαζάκι»:
Το να κάνεις μια εργασία σήμερα μπροστά στο μαγαζί σου καταλαμβάνοντας δημόσιο χώρο, δεν είναι ούτε απλό ούτε σύνθετο. Είναι τιμολογημένο. Και είναι τιμολογημένο, αφού ως γνωστόν, ο κάθε δήμος της χώρας δημιουργεί δημόσιους χώρους μέσα στον πολεοδομικό ιστό της κάθε κοινότητας (δημοτικής ή τοπικής), που να εξυπηρετούν τη λειτουργικότητα των κοινοτήτων και τις ανάγκες των κατοίκων τους, διατηρώντας παράλληλα το δικαίωμα της ενοικίασης τους σε κάθε ιδιώτη που θέλει να τους χρησιμοποιήσει για «ίδιον όφελος», έτσι ώστε να υπάρχουν πάντα τα χρήματα για τη συντήρησή τους.
Αυτό λένε τα «χαρτιά» και οι νόμοι. Και καλά κάνουν και τα λένε, γιατί «αλλιώς θα γινόμασταν ζούγκλα», όπως φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν οι διάφοροι ζουγκλολόγοι. Τώρα, πόσοι από τους ιδιώτες είναι ευσυνείδητοι και συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και κατά πόσο ο κάθε δήμος φροντίζει υπεύθυνα και ευσυνείδητα να συντηρεί τους δημόσιους χώρους είναι μεγάλη ιστορία και δεν μπορούμε να επεκταθούμε και σ’ αυτό, εδώ και τώρα, γιατί άλλα έχουμε στο μυαλό μας να γράψουμε και να αναδείξουμε.
Αποφάσισε λοιπόν, να καταλάβει δημόσιο χώρο και να στήσει μια μικρή σκαλωσιά για να αλλάξει τη τζαμαρία στο μαγαζί του και να «μαζέψει» τις όποιες βλάβες προκληθούν στους τοίχους γύρω – γύρω. Μην φανταστείτε καμία μαγαζάρα· ένα μαγαζάκι δέκα τετραγωνικά, που λέει και ο Μακεδόνας στο βιντεάκι παραπάνω, με μια βιτρίνα πέντε μέτρα μήκος, άιντε έξι με το ζόρι.
Επειδή ήθελε να είναι νόμιμος, δεν μπήκε στον συνήθη πειρασμό, που μπαίνουν οι περισσότεροι, να βάλει τη σκαλωσιά χωρίς άδεια, έχοντας τον κίνδυνο από τη μια, εάν και εφόσον «περάσει» η δημοτική αστυνομία, να του κοπανίσει την «καμπάνα της νομιμότητας» κι από την άλλη να μην μπορεί να ησυχάσει από τη φωνή της συνείδησής του, που καιροφυλακτούσε να του σούρει τα «εξ αμάξης».
Να σημειώσουμε εδώ ότι, όπου κι αν ρώτησε τι πρέπει να κάνει για να κάνει τη δουλειά του η απάντηση που εισέπραξε ήταν η παρακάτω: «Σιγά μωρέ, που θα πας να βγάλεις άδεια για δυο μέρες. Κάνε τη δουλειά σου και μη σκας!!! Ποιος βγάζει άδεια άλλωστε; Κανείς!!! Είναι και Σαββατοκύριακο, σιγά μην περάσει η Δημοτική Αστυνομία! Άλλωστε για να περάσουν Σαββατοκύριακο πρέπει κάποιος να σε καρφώσει. Υπάρχει άνθρωπος στην αγορά που καρφώσει εσένα!!!»
Αυτός όμως επειδή και «σπαθί» είχε και «μύγες» να πετάνε γύρω του δε γούσταρε, έκατσε κάτω, τα λογάριασε… και πήρε τις αποφάσεις του.
«Ό,τι λέει ο νόμος και η συνείδησή μου», είπε αποφασιστικά
Σήκωσε το τηλέφωνο και ρώτησε να μάθει «πόσο πάει» η άδεια.
«300 ευρώ ο μηχανικός, του είπανε, που θα βεβαιώσει με την υπογραφή του την ασφάλεια της κατασκευής της σκαλωσιάς, 100 ευρώ ο δήμος για κατάληψη πεζοδρομίου και 20 ευρώ το ΤΕΕ, το σύνολο… 420 ευρώ και είσαι κομπλέ».
«Ο τζίρος δύο ημερών για μία σκαλωσιά… χωρίς μέσα σ΄αυτά και το ενοίκιο για τη σκαλωσιά», σκέφτηκε και κάπως του ήρθε. Ήταν όμως και το «σπαθί» που είπαμε παραπάνω, ήταν και τα ψυχολογικά του με τις «μύγες» και δεν το πολυσκέφτηκε.
«Έτσι πρέπει να γίνει, έτσι θα γίνει», είπε βαθιά επηρεασμένος από τη στιχουργική του Wolf Biermann.
Καταλαβαίνετε τώρα, ποιος ήταν ο λόγος του τραγουδιού στην πλατεία. Το γκολ το είχε φάει από τα αποδυτήρια
Μπορούσε επιτέλους να πάει στον τζαμά, να παραγγείλει το τζάμι της βιτρίνας του, έχοντας διασφαλίσει τη νομιμότητα της τοποθέτησης του. Εκεί «το μαλλί» δεν ήξερε πόσο θα πάει, αλλά ήταν σίγουρος ότι η βιτρίνα του θα γίνει, γιατί το «αδιαπραγμάτευτο κόστος» του νόμου είχε εξοφληθεί και με το παραπάνω.
Την άδεια βέβαια, δεν την είχε στα χέρια του, αλλά όπως τον διαβεβαίωσαν, εφόσον είχε πληρωμένο το παράβολο, δεν έπρεπε να φοβάται τίποτα.
