...
Νικολέτα Γερολιμίνη
Μεταξύ Πλυντηρίου και Θρήνου
Η Μητέρα
(όχι εκείνη με το φωτοστέφανο –
η άλλη,
που σκούπισε με το μανίκι τον ιδρώτα
κι έσβησε τον θερμοσίφωνα
για να περισσέψει λίγο φως),
είδε τον γιο της
σε μια οθόνη ακινησίας,
όπου το αίμα
δεν ήταν ποίηση.
Δεν ήξερε από δόγματα.
Ήξερε από το βάρος της φρατζόλας.
Από το κουδούνι του σχολείου.
Από το τηλέφωνο που δεν χτυπούσε.
Η Παναγία θρήνησε τρεις ημέρες
και οι άγγελοι εξηγούσαν
το γιατί και το πώς της θυσίας.
Η άλλη —
η χωρίς όνομα,
η χωρίς φύλλο προστασίας,
εκείνη που γεννούσε σε λάθος γεωγραφία —
δεν είχε ούτε Κυριακή
να μαζέψει το χώμα.
Κάποιος Ιωσήφ,
με βλέμμα γκρι του πηλού,
ρώτησε:
«Σεντόνι ή σημαία;»
Κι εκείνη:
«Κάτι που να μην φωνάζει.
Που να μη χαλάει την ησυχία του κόσμου».
Ὦ γλυκύ μου ἔαρ
το είδε τυπωμένο
σε κάτι χαρτιά που μυρίζανε λιβάνι
και συρραπτικά.
Δεν το είπε.
Δεν της πήγαινε.
Ήταν λέξη που ήθελε ιερότητα —
κι εκείνη φορούσε τα ίδια παπούτσια
τρεις χειμώνες.
Το δικό της γλυκύ
δεν άνθισε.
Έμεινε σπόρος
μέσα σε χώμα που δεν μιλούσε ελληνικά.
Ο Θεός —
αν είναι εκεί —
δεν πέρασε απ’ τη γειτονιά της.
Ίσως γιατί δεν τον ζωγράφισε ποτέ.
Μονάχα τον φώναζε
όταν νύχτωνε
κι αργούσε το παιδί της.
Σήμερα,
μια μάνα έγραψε το όνομά του
σε ύφασμα λευκό.
Για να μην χαθεί, είπε.
Λες κι είχε μείνει κάτι
που μπορούσε ακόμα να χαθεί.
Μεταξύ πλυντηρίου και θρήνου,
ένα παιδικό μπλουζάκι με λεκέ
που δεν έβγαινε.
Όχι λάδι.
Ούτε γρασίδι.
Το έβαλε στο πλυντήριο,
δύο κύκλους,
στους ενενήντα.
Το ύφασμα μαζεύτηκε.
Η μνήμη όχι.
Δίπλα, μια κάλτσα —
όχι λερωμένη.
Απλώς άδεια.
Μια μικρή υποσημείωση
– του Λευτέρη Τηλιγάδα –
Πόσο βαθιά πολιτικό και ανθρώπινο… Οι απώλειες που δεν φόρεσαν φωτοστέφανο, αλλά έχουν ιστορίες που δεν γράφτηκαν ποτέ. Απώλειες της προσφυγιάς, της φτώχειας, του πολέμου, της επαρχίας.
Αντιμέτωπος με μια σιωπηλή δύναμη που συγκλονίζει, βρέθηκα σήμερα.
Κι εκεί, κάπου ανάμεσα στις λέξεις σα να συνάντησα τη μάνα του Σαλάκου, ίσως του μικρού Ζαχράν, που πυροβολήθηκε στην κατεχόμενη από το Ισραήλ, Δυτική Όχθη, μπορεί ακόμα κι εκείνη τη στοργή που δεν αναγνωρίστηκε ποτέ… ούτε ως πτώμα.
Τίποτα πιο βαθύ σήμερα…
Φωτογραφία κορυφής: © Νικολέτα Γερολιμίνη
——————————————————-
