Κοκκινιάς: Μια κορφογραμμή, ένα σαμάρι, που ψηλώνει στα νότια

Το βουνό Κοκκινιάς είναι πολύ όμορφο,
μια κορφογραμμή, ένα σαμάρι, που ψηλώνει στα νότια
όπου αγριολούλουδα, αγριογεράνια, βιόλες και πέρδικες,
που πεταρίζουν ξαφνιασμένες, με θέα εντυπωσιακή
προς τα γύρω βουνά και κάτω η λίμνη, που κλέβει την παράσταση.

Το Δενδροχώρι (1), μικρός «σφικτός» οικισμός, σχολείο κλειστό, σημαία, δρόμος φεύγει κάτω, «μέρη από το διάστημα», ο Εύηνος ελίσσεται εδώ μέσα, είναι τόσα τα βουνά ολόγυρα που χάνεις τον προσανατολισμό σου, ακόμη και εγώ που ξέρω χονδρικά ότι ανατολικά έχω τα Βαρδούσια, βορειότερα την Γραμμένη Οξιά, βόρεια το Παναιτωλικό, έχω χαθεί!

Ο Εύηνος κινείται δυτικά και δυναμώνει μαζεύοντας τα νερά από πλήθος μικρότερων ρεμάτων, και κάτω από τον όγκο Ξεροβούνι, ύψ. 1.415 μ. σχηματίζονται τα στενά του Εύηνου. Συνεχίζω στο δρόμο (ευτυχώς που υπάρχει κι αυτός) και κάτι έργα βλέπω να γίνονται χαμηλά, διακρίνω ένα απέναντι χωριό, πρέπει να σταματήσω να το δω στον χάρτη, δεν το κάνω. Πρόκειται για κάμποσα χιλιόμετρα, χαμένα μέσα στα δάση, πλαγιές, συναντώ διάσελο με νερό, ποτίστρα, θέα αγναντερή. Είμαι στο διάσελο των Αγίων Αποστόλων – δυστυχώς δεν είδα εκκλησάκι – ένα μικρό εικονοστάσι μόνο. Εδώ ο δρόμος διχαλώνει. Ένας κάνει αριστερά για Λιβαδάκι και δεξιά για Δενδροχώρι.

Διάσελο, εικονοστάσι Αγίων Αποστόλων

Μετά το διάσελο των Αγίων Αποστόλων, γυροφέρνω τον όγκο Ξεροβούνι και πάω για το χωριό Κλεπά, νότια του Κοκκινιά. Καθώς κατηφορίζω, λίγο μετά το διάσελο, δρόμος φεύγει δεξιά μέσα, που λογικά πρέπει να προσεγγίζει τα ψηλώματα του Κοκκινιά. Πρέπει να πηγαίνει ψηλά στο ψηλό διάσελο, στα «γυμνά» του Κοκκινιά, όπου και θα σταματά. Απ’ εκεί η ανάβαση στην κορφή θα είναι κοντά, εάν όμως το ξέρεις στα σίγουρα και εάν περνά ο δρόμος αυτή την εποχή. Χρειάζονταν κάνας βοσκός στον δρόμο μου να «σκάσει» αλλά πούντος!

Διέρχομαι απ’ τον οικισμό Κλεπά για την Αράχοβα

Κατεβαίνω γρήγορα ξανά όλη την διαδρομή των 15 χιλ. και πέφτω στο χωριό, όπου το διασχίζω γρήγορα (Άνω και Κάτω Κλεπά) και βγαίνω με προορισμό το επόμενο χωριό, την Αράχοβα.

Ο ήλιος χαμηλώνει και δεν θα αργήσει να με βρει η νύχτα, χωρίς να έχω βρει ακόμη μέρος για διανυκτέρευση. Καλύπτω την απόσταση Κλεπά – Αράχοβα, σύντομα, χωρίς να ξεφύγω απ’ την δημοσιά και να βρεθώ στης λίμνης τα νερά, από εδώ πάνω και σκάω κατευθείαν μέσα σε μαγαζί της πλατείας του χωριού!

Είναι αρκετά αστεία η είσοδος στην πλατεία καθώς σκάει το αμάξι σ’ αυτήν μέσα από στενό σοκάκι, που νομίζεις ότι βγήκες σε μέρος με σκαλάκια και τρομαγμένα κάνεις να φρενάρεις. Ρωτάω στο παλιό παραδοσιακό καφενείο δίπλα και μου λένε οι άνθρωποι ότι το χωριό δεν έχει ξενώνα και ότι ξενώνας υπάρχει στην Δομνίστα, μετά από 37 χιλ.!

Ρωτώ για την προσέγγιση στο βουνό Κοκκινιάς και μαθαίνω, ότι αμέσως βγαίνοντας από το χωριό, στα 3 – 4 χιλ. καθώς πάει η δημοσιά, με βόρεια κατεύθυνση, ένας δρόμος φεύγει δεξιά «μέσα» και ανεβαίνει ψηλά στο βουνό, όπου πλησιάζει στην ράχη. Απ’ εκεί η κορφή είναι πολύ κοντά. Ευχαριστώ τους ανθρώπους, που ακόμη διερωτώνται για το ούφο που έπεσε στην περιοχή τους, καταλαβαίνω ότι απ’ εδώ πρέπει να κάνω την ανάβαση νωρίς το πρωί και βγαίνω απ’ το καφενείο. Μπαίνω στο αμάξι προβληματισμένος και ξεκινώ να βγω απ’ το χωριό, περνώντας μπροστά από παρέα νέων εξ Αθηνών, που με κοιτούν με ύψος μπλαζέ. Δεν με πειράζει.

Από τον Άγιο Δημήτριο, η λίμνη και απέναντι ο όγκος του Κοκκινιά

Κατασκηνώνω έξω από τον οικισμό Αράχοβα

Βγαίνω από το χωριό Αράχωβα και βρίσκω αμέσως τον χώρο της διανυκτέρευσης. Πολύ το χάρηκα! Ἀσε που δεν θα μπορούσα από την κούραση να φτάσω στην Δομνίστα, άσε που θα είχα ξεφύγει απ το βουνό Κοκκινιάς, οπότε η «αριστουργηματική» μου κίνηση στο έβγα του χωριού, αμέσως αριστερά το τιμόνι και ανάβαση δίπλα στον δρόμο, στο ωραιότερο μπαλκόνι της περιοχής. Πλάτωμα, γκαζόν στο έδαφος, παγκάκια για αγνάντι, εκκλησία, δίπλα στην δημοσιά! Μιλάμε για «το μέρος». Δεν θα μπορούσα να βρω καλλίτερο.

Μέσα στην παραζάλη μου, πετάω έξω το αντισκηνάκι, το στήνω σε χρόνο μηδέν, καρέκλα και τραπεζάκι, μπιτόνι με νερό είχα φροντίσει να γεμίσω ανεβαίνοντας για το χωριό Κλεπά, (έγκαιρα, πριν αρχίσουν οι περιπέτειες, καθώς πολλές φορές έχω βρεθεί σε υπέροχο μέρος και έχω ξεχάσει να γεμίσω νερό). Δεν το πιστεύω ότι βρίσκομαι σ’ αυτό το υπέροχο μέρος.

Τα αεροπλάνα που περνούν και αφήνουν τον ήχο τους και τα σημάδια τους, ο ήλιος, που έχει αφήσει τα χρώματά του πίσω απ τον όγκο του Καρφοπεταλά, ό,τι πιο ωραίο που μπορούσα να ζητήσω και μου έχει δοθεί.

Σε λίγο έρχεται μπάρμπας με τα δύο εγγονάκια του να κτυπήσουν την καμπάνα! Πιάνω κουβέντα μαζί του, εξηγώντας ποιός είμαι, τι κάνω, τι σκοπεύω να κάνω, ώστε να δώσω στον άνθρωπο την ευκαιρία να βγάλει μία καλλίτερη άποψη γι’ αυτό που βλέπει. Εξοικειώνεται, τα εγγονάκια του μου κάνουν ερωτήσεις για το αντίσκηνο και ο άνθρωπος επιμένει να με καλέσει στο σπίτι του που είναι κάτω από την εκκλησία για φαγητό. Του εξηγώ ότι τα έχω όλα, είμαι μια χαρά, τον ευχαριστώ για το ότι μπορώ να διανυκτερεύσω στο μέρος τους και με διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Μου δίνει πληροφορίες για το βουνό, για τον δρόμο που ανεβαίνει επάνω, είναι κυνηγός, που πηγαίνει τον χειμώνα δυο και τρεις φορές τη βδομάδα.

Στον ουρανό ψηλά «γράφουν» οι γραμμές των αεροσκαφών αφήνοντας μια γλυκιά αίσθηση με τον απόηχό τους. Ο ήλιος να έχει δύσει πια, πίσω από τον όγκο του Καρφοπεταλιά, πέρα απ’ τα νερά του φράγματος και οι γύρω κορφές έχουν πάρει απ’ το φως του. Βρίσκομαι στο ωραιότερο μπαλκόνι, που θα μπορούσα να φανταστώ, το χωριό στα πόδια μου, ολόγυρα βουνά και ουρανός. Το ωραιότερο σκηνικό που μπορεί να στήσει κανείς, την ωραιότερη ώρα της ημέρας, μετά από ένα τρεχαλητό των αισθήσεων (εικόνων, χρωμάτων και γεύσεων).

Καθώς το σούρουπο πέφτει, απολαμβάνω την κάθε στιγμή, ζω το κάθε τι που κάνω, παρατηρώντας τις ίδιες μου τις κινήσεις, που ενώ είμαι παρακουρασμένος σωματικά, ψυχικά βρίσκομαι σε ανάταση. Ετοιμάζω το γεύμα μου, καθισμένος στο μπαλκόνι έχοντας γύρω μου όλα τα απαραίτητα γι’ αυτό. Προσπαθώ να ανάψω την γκαζιέρα μου που αυτή την φορά δεν έχω ξεχάσει τα.. σπίρτα, ακόμη και τις παστίλιες προθέρμανσης, και την τρόμπα, όλα στην εντέλεια και για το γκαζιεράκι μου είμαι πολύ υπερήφανος γι αυτό, καθώς δουλεύει με πολλών ειδών υγρά, εκτός από το φωτιστικό πετρέλαιο! Τώρα πώς βρέθηκα να κουβαλήσω φωτιστικό πετρέλαιο και όχι καθαρό οινόπνευμα, αυτό ένας Θεός το ξέρει!

Αποτέλεσμα ήταν να μην μπορώ να μαγειρέψω παρά τις προσπάθειές μου, οπότε εγκαταλείπω και περνώ σε κρύο πιάτο με ντομάτα, αγγούρι, λουκάνικο βραστό και καλαμπόκι. Ότι σου βρίσκεται είναι ευλογημένο, άσε που το γκαζιεράκι μου δουλεύει πάνω από 6.000 μέτρα, ενώ εγώ δεν βρίσκομαι ούτε στα 1.000!

Ορεογραφία: Κοκκινιάς, ύψ. 1.832 μ.

«Μεγάλος ορεινός όγκος, με όψη οροσειράς, στη ΒΑ πλευρά του νομού Αιτωλοακαρνανίας και στην ΝΑ πλευρά του Ν. Ευρυτανίας. Από την Ορεινή Ναυπακτία (Κράβαρα ή Κράββαρα) στα νότια και ΝΑ χωρίζεται με τον ποταμό Εύηνο (Φίδαρη). Στα ΒΑ χωρίζεται από το συγκρότημα της Οξιάς με αυχένα /διάβαση (1.500 μ.) και τα αντίθετης ροής ρέματα Καψαλόρρεμα και Σταβλιώτη, ενώ δυτικά χωρίζεται από την οροσειρά Πυργούλια με τον αυχένα /διάβαση (1.340 μ.) στου Ψηλού Σταυρού και τα αντίθετης ροής ρέματα Κάκαβος –Κλινοβίτη και Δομνίστας. Αποτελείται από τους σχηματισμούς Κοκκινιάς και Δενδρούλι. Τα πετρώματά του είναι ασβεστόλιθοι και φλύσχης. Η ψηλότερη κορφή του είναι Κοκκινιάς, ύψ. 1.832 μ. Άλλες ψηλές κορφές του είναι : Δενδρούλι, 1.665 μ., Διάσελο ή Αρέντα, 1.512 μ., Μελίστρες, 1.592 μ., Γεροβούνι, 1.415 μ., Σμήνος,1.160 μ. Ανάβαση στην κορυφή μπορεί να γίνει από τον οικισμό Αράχοβα, (970 μ.) σε 0400ω. περίπου»: (Νέζη Νίκου 2010: 161)

Από την κορφή του Κοκκινιά η τεχνητή λίμνη του Εύηνου

Ανάβαση στον Κοκκινιά, ύψ. 1832 μ.,

Νωρίς το πρωί, ανοίγω την πόρτα του αντισκήνου, τα μαζεύω και κάνοντας το σταυρό μου, – εκκλησούλα δίπλα μου – λέω να φύγω. Το προαύλιο της εκκλησούλας, που με φιλοξένησε, «ανεγέρθη το έτος 1967 δαπάνες Γεωργίου Λεων. Καλογερόγιαννη».

Το πρωινό φως είναι εντυπωσιακό, γύρω – γύρω απ’ την λίμνη τα βουνά, τα κοινοτικά φώτα των χωριών σβήσανε νωρίτερα απ’ τις 06:00, μαγική εικόνα αναδύεται από μέσα. Η μέρα είναι καταπληκτικά φωτεινή και ακριβώς από πάνω μου ο όγκος του Κοκκινιά. Πάνω απ’ τον Κοκκινιά περνά τις ακτίνες του ο ήλιος, περνά και το αεροπλάνο ξανά -τα δρομολόγια τα πρωινά πάλι – είναι καταπληκτικές αυτές οι γραμμές στον ουρανό.

Το βουνό Κοκκινιάς είναι πολύ όμορφο, μια κορφογραμμή, ένα σαμάρι, που ψηλώνει στα νότια, όπου αγριολούλουδα, αγριογεράνια, βιόλες και πέρδικες, που πεταρίζουν ξαφνιασμένες, με θέα εντυπωσιακή προς τα γύρω βουνά και κάτω η λίμνη, που κλέβει την παράσταση.

Ακολουθώντας τις οδηγίες της προηγούμενης μέρας, «από τον σπαστήρα που τερμάτιζε ο χωμάτινος δρόμος» μέσα από το δάσος, κάνω 0100ω, τραβερσάροντας την σάρα με ανηφορική κατεύθυνση για να βγω ψηλά στην ψηλή ράχη. Στην κορφή, βηματίζοντας νότια, όπως πάει αυτή και γέρνει κατά το χωριό Κλεπά, (είναι πάνω απ’ το χωριό Κλεπά), δεξιά η Αράχοβα, η θέα είναι μοναδική. Η πορεία επί της κορυφογραμμής είναι πολύ όμορφη, ενδιαφέρουσα και δίνει την δυνατότητα να μελετήσει κανείς τον περιβάλλοντα χώρο. Ολόγυρα όλα τα Κράβαρα, η λίμνη κλέβει την παράσταση, νότια και δυτικά το φως είναι ωραίο, ενώ στα ανατολικά υπάρχει αχλίδα λόγω ήλιου. Πράγματι, όπως είχα διαπιστώσει την προηγούμενη, στα ανατολικά, δρόμος προσεγγίζει τα γυμνά από το διάσελο των Αγίων Αποστόλων, και φτάνει μέχρι το πέταλο του κυρίως όγκου της κορφής. Σίγουρα θα ανεβαίνουν και απ’ εκεί τσοπαναραίοι. Επίσης στα βόρεια, το σαμάρι της κορυφογραμμής πάει και συναντά τους δρόμους που περνούσαν οι παλιές στράτες των βοσκών που πήγαιναν στο χωριό Ἀμπλιανη της Γραμμένης Οξυάς..

Από τον Κοκκινιά ο οικισμός της Αράχοβας

Αφήνω την κορφή και ακολουθώντας την ίδια διαδρομή, πέφτω στη σάρα, όπου και συναντώ μπάρμπα με ανιψιό που έχουν βγει για τσάι και λέμε ότι δεν πρέπει να πηγαίνω μόνος μου στα βουνά. Χαιρετιόμαστε και πέφτω στον σπαστήρα, όπου ανανεώνομαι, φτιάχνω τα πράγματα και ετοιμάζομαι για το ταξίδι του γυρισμού.

Η ώρα είναι 10:15, πολύ καλά και κάνω προσεκτικά μέσα στο δάσος την διαδρομή προς τα πίσω, για να βγω στη δημοσιά (περίπου δύο χιλιόμετρα μετά το χωριό Αράχοβα ή η πρώτη διασταύρωση, δεξιά μετά την Αράχοβα) και εκεί που σκάω είναι το μνημείο που έφτιαξε το τάγμα μηχανικού στα χρόνια του μεταεμφυλίου πολέμου. Στην μνήμη όλων εκείνων που έπεσαν για την Ελλάδα, 15ος λόχος μηχανικού, 1950. Ακριβώς από πίσω πινακίδα όπου ένδειξη δεξιά για το χωριό Άμπλιανη.

Συνεχίζω επί της δημοσιάς και σταματώ στο μεγάλο εικονοστάσι – εκκλησάκι με χώρο αναψυχής απέναντι. Μιλάμε για δωρεά οικογένειας Γρηγορίου Παναγιώτη Λουκά, προφανώς για την εκκλησία που συναντώ επί της δημοσιάς, του Αγίου Νικολάου και απέναντι υπάρχουν δύο βρύσες, δεξαμενή μέσα, διαμόρφωση του χώρου έγινε το 1964 με δαπάνη του Δημητρίου και βασιλείου Κων/νου Παπακώστα. Πρόκειται για στοά λαξεμένη, τρέχουν υπόγεια νερά και είναι με καγκελόπορτα κλεισμένη η προσέγγιση, απ’ όπου μπορεί κανείς να δει. Διαβάζω διαβάτη μου το δροσερό νερό μου την δίψα σου να σβήσει.

Επιστροφή

Συνεχίζω σε χωματόδρομο, ψηλά, μέσα σε δάσος, παράλληλα με την δημοσιά που έχω αφήσει, είμαι στις πλαγιές του Κοκκινιά και βγαίνω σε διάσελο, αγναντερό σημείο, έξω από τα έλατα, όπου στα αριστερά του δρόμου εκκλησία με κόκκινη στέγη και υπόστεγο που θα μπορούσε να κοιμηθεί κανείς. Πιθανά και νερό από ποτίστρες, πολύ ωραίο μέρος, ο δρόμος βγαίνει σε ψήλωμα, διάσελο, όπου βοσκοτόπια. Στα αριστερά μου σχηματίζεται μία λεκάνη, πιθανά τοποθεσία Μελίστρες, όπου δυο σύγχρονες ποιμενικές εστίες, δρόμος αριστερά οδηγεί σε κορφή όπου αναμεταδότης και ανακλαστήρας, πιθανά κορφή ανώνυμη 1658 μ. ή κορφή Δεντρούλι 1665 μ. Το μέρος είναι πολύ όμορφο, βοσκοτόπια, κορφές ομαλές και αγνάντια. Συνεχίζω ανατολικά έχοντας στα δεξιά μου διαρκώς τον σαμαρωτό όγκο του Κοκκινιά και φτάνω σε διασταύρωση, όπου δρόμος κάνει δεξιά προς τα νότια και ένας που κάνει βόρεια. Αφήνω την νότια διαδρομή και επιλέγω την βόρεια.

Ο Κοκκινιάς από την ανατολική πλευρά του

Επί της πορείας μου, στις πλαγιές των κορφών 1658 μ. και Δεντρούλι 1665 μ. λεκάνη με νερά και βοσκοτόπια, όπου στα αριστερά μου δύο καλοστεκούμενες σύγχρονες ποιμενικές εστίες. Πιο κάτω, όταν έχω πάρει όλο το ύψος του διάσελου, στην ευθεία του σαμαριού του Κοκκινιά, συναντώ πινακίδα πεσμένη, που αριστερά δείχνει για Σταυρό και ευθεία (δεξιά) για το Λειβαδάκι. Κάνω αριστερά πια, με το σκεπτικό να μην ξαναβγώ στην κορφή του Κοκκινιά! Η διαδρομή γίνεται σε καλοπατημένο δρόμο, όπου δάση όμορφα και ξέφωτα. Στα δεξιά μου δύο ποιμενικές σύγχρονες εστίες, και στενόμακρο μαντρί για να προφυλάσσουν τα κοπάδια από τον καιρό. Ακόμη δεν έχουν βγει οι τσοπάνηδες εδώ ψηλά. Βοσκοτόπια ποτίστρες, στάνες, ξέφωτα στα ΝΑ. της κορφής Δεντρούλι. Περνάω τον όγκο Δεντρούλι, όπου υπάρχει αναμεταδότης και κεραία και πέφτω σε κομβικό σημείο, όπου πινακίδες.

Η κορφή Δενδρούλι, ύψ.1.665 μ., απ’ το διάσελο

Διάσελο Σταυρός

Μπροστά μου περνάει άσφαλτος πια και αριστερά κάνει για τα χωριά Σταύλοι και Σταυροπήγι και δεξιά οδηγεί στους οικισμούς Μεγάλη και Μικρή Παλούκοβα. Διαβάζω: δεξιά Άμπλιανη 4 χιλ., πίσω μου 11 χιλ. (άσε που δεν το πιστεύω ότι από την Αράχοβα μέχρι εδώ είναι μόνον τόσα λίγα χιλ., κάτι λάθος πρέπει να είναι). Υπάρχει ένα κτίσμα της ΔΕΗ στην άκρη που πρέπει να δίνει ρεύμα στον αναμεταδότη που βρίσκεται στην κορφή Δεντρούλι.

Βρίσκομαι στην τοποθεσία Σταυρός, ακόμη ένας Σταυρός όπου δρόμοι πάνε προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Το υψ. εδώ είναι 1530 μ. δείχνει το αλτίμετρό μου, φυσά δαιμονισμένα, τα σύννεφα πάνω από την θάλασσα των βουνών είναι εντυπωσιακά. Κάθομαι και περιμένω τον ήλιο να βγει απ’ τα σύννεφα και χάνομαι. Αργεί και στο τέλος αποφασίζω να εγκαταλείψω και να πάρω τον δρόμο της επιστροφής. Μεσημέρι πια, και αποφασίζω να κάνω δεξιά για το χωριό Σταύλοι. Φτάνω στο χωριό Σταύλοι και διαβάζω: Δομνίστα 9 χιλ. Κρίκελλο 13 χιλ. Καρπενήσι 40 χιλ. και Λαμία 92 χιλ.

Φτάνω σε πιο κομβικό σημείο, διαβάζω: Κρίκελλο δεξιά 6 χιλ., Καρπενήσι 33 χιλ. και Λαμία 85 χιλ. Στα αριστερά Δομνίστα, όπου στέλνω ένα νοερό χαιρετισμό στην θεια που γνώρισα πριν λίγες μέρες στο νοσοκομείο ΝΙΜΙΤΣ, στο ίδιο δωμάτιο με αυτό της μάνας μου. Η θεια που έχει τα διπλάσια χρόνια από μένα, με ροδαλά μάγουλα, τις πλεξούλες ολόγυρα στο κεφάλι και δυο μάτια τόσο φωτεινά, που δεν τα βλέπεις εύκολα και συχνά, μου έχει πει ότι είναι από τη Δομνίστα και όταν της είπα ότι θα πάω στο χωριό της, στον Κοκκινιά και το Δεντρούλι, με είχε προσκαλέσει να πάω στο σπίτι της, θα χαιρόταν πολύ, «κοίτα μη και δεν περάσεις».. Στέλνω χαιρετισμό χαμογελώντας: νάσαι καλά θεια, πάντα γερή να σε θυμάμαι, να χαίρεσαι τα παιδιά και τα εγγόνια σου, φιλιά..

Κάνω δεξιά και φτάνω στο χωριό Κρίκελλο, όπου στο ιστορικό οικισμό, κάμποσα σπίτια έχουν κρατήσει τις στέγες με την σχιστόπλακα, και το κάνουν χωριό πολύ ξεχωριστό. Απ’ εδώ διέρχεται και το διεθνές μονοπάτι Ε4, που περνάει από τους οικισμούς Κρίκελλο, Στάβλοι, Άμπλιανη, Μανδρινή – Λιβαδάκι.

Ο Τάσος Ρήγας, της Ε.Ο.Ο.Σ., γράφει: «..από τα 1020 μ., που βρίσκεται το Κρίκελλο αρχίζει το μονοπάτι αρχικά μέσα από το χωριό και κατηφορίζει προς τον Κρικελλοπόταμο χάνοντας 260 μ. ύψος ως το ξύλινο γεφύρι, που περνάμε τον ποταμό (860 μ.). […] συναντάμε τον χωματόδρομο, που συνδέει το Καρπενήσι με τους Στάβλους, 1 χλμ. περίπου έξω από το χωριό. […] Εξακολουθούμε την πορεία μας επάνω στο δρόμο, που διασχίζει ένα θαυμάσιο δάσος από υψηλά έλατα. Όταν συναντήσουμε τον δρόμο Σταυροπήγι – Λιβαδάκι κάμπτουμε ανατολικά κι ακολουθούμε το σηματοδοτημένο δρόμο ως το Σταυροπήγι, όπου φθάνουμε σε 0430ω. από το ξεκίνημα. Εδώ προβλέπεται διανυκτέρευση. Υπάρχει ξενώνας με 25 κρεβάτια και καφενεία στην πλατεία του χωριού, που προσφέρουν πρωινό και φαγητό της ώρας. Για κράτηση θέσης στον ξενώνα, συνεννόηση με τον πρόεδρο του χωριού Αθ. Χαραλαμπόπουλο, τηλ. 2237-71205. Το χωριό εγκαταλείπεται τον χειμώνα. Οι κάτοικοι επιστρέφουν γύρω στις 15 Μαίου και φεύγουν αρχές Οκτωβρίου.

Το Ε4 δεν μπαίνει μέσα στο Σταυροπήγι, αλλά ακριβώς στο νεκροταφείο του χωριού μπαίνει σε σηματοδοτημένο μονοπάτι, που οδηγεί στο χωριό Μανδρινή. […] Βρισκόμαστε σε ύψος 1.300 μ. Αφού περπατήσουμε για λίγο στο ίδιο ύψος αρχίζουμε να κατηφορίζουμε σε ΝΑ κατεύθυνση το μονοπάτι. Σε 0015ω. φτάνουμε στο ξωκλήσι Άγ. Ιωάννης και σε άλλα 0020ω. συναντάμε τον δασικό δρόμο Λιβαδακίου –Μανδρινής δίπλα στο Καψαλόρεμα. Από δω πλέον ακολουθούμε γυρίζοντας ανατολικά τον δασικό δρόμο προς Μανδρινή Πριν φθάσει στο χωριό αυτός ο δρόμος περνάει μέσα από ποτάμι, που την άνοιξη έχει πολύ νερό και το πέρασμά του είναι δύσκολο. […] Ύστερα από πορεία 0100ω. φθάνουμε στην Μανδρινή, μικρό χωριό μόνο σε καφενείο, που κι αυτό εγκαταλείπεται τον χειμώνα. Κατοικείται από κτηνοτρόφους μόνο, που έρχονται γύρο στις 15 Μαίου και φεύγουν τέλος Σεπτεμβρίου – αρχές Οκτωβρίου. Όταν φύγει και η τελευταία οικογένεια κλείνουν το νερό, από το υδραγωγείο και οι βρύσες του χωριού δεν έχουν νερό. Η Μανδρινή βρίσκεται σε υψόμετρο 1.000 μ. (Ρήγα Τάσου, εκ μέρους της Ε.Ο.Ο.Σ.).

Είχα μείνει στο Κρίκελλο. Μετά κατηφορίζω και πέφτω στη δημοσιά Καρπενήσι – Λαμία και κάνω δεξιά για Λαμία. Ο δρόμος είναι μακρύς αλλά δεν με νοιάζει. Το απολαμβάνω, σταματώ στο χάνι του Πανέτσου να τσιμπήσω κάτι, για συναισθηματικούς λόγους πιο πολύ και για να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου, παρά για να φάω. Ούτε το στομάχι μου δεν έχει διάθεση να παραπονεθεί, τόχει καταλάβει κι αυτό ότι είμαι ευτυχισμένος.