.
Ο γέγονε… γέγονε
Γεγονότα
1850 – Ο αγγλικός στόλος, με πρόσχημα την αποζημίωση του Δαβίδ Πατσίφικο (εβραιοπορτογάλου με αγγλική υπηκοότητα), καταπλέει στον Πειραιά και απειλεί να αποκλείσει όλα τα ελληνικά παράλια, αν δεν ρυθμιστούν οι εκκρεμότητες μεταξύ των δύο χωρών.
Η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει τη χρονιά εκείνη (1847) για πρώτη φορά το «κάψιμο του Ιούδα», από σκέψη μήπως ενοχληθεί ένα μέλος του τραπεζικού οίκου Ρότσιλντ που βρισκόταν στην Αθήνα. Με αφορμή την απαγόρευση αυτήν όχλος επιτέθηκε στον Εβραίο Δον Πατσίφικο, εισέβαλε στο σπίτι του και προξένησε καταστροφές. Ο Πατσίφικο ζήτησε υπέρογκο ποσό ως αποζημίωση από το ελληνικό κράτος αλλά δεν ικανοποιήθηκε και τότε στράφηκε στη βρετανική κυβέρνηση, από την οποία ζήτησε βοήθεια γράφοντας οτι ανέμενε μάταια αποζημίωση σχεδόν δύο χρόνια.
Η υπέρμετρη αντίδραση της Βρετανίας, που κορυφώθηκε με τον ναυτικό αποκλεισμό της χώρας από το Βρετανικό Ναυτικό το 1850 και την κατάσχεση ελληνικών πλοίων στο Αιγαίο, ώστε να αναγκαστεί η Ελλάδα να καταβάλει αποζημίωση, αποτελεί πρωτοφανή στην ιστορία των διεθνών σχέσεων αναίτια επίδειξη ισχύος και αμφισβήτηση της κυριαρχίας κυρίαρχου κράτους και έχει παραμείνει κλασικό παράδειγμα στρατηγικής καταναγκασμού μέσω της «διπλωματίας της κανονιοφόρου». Η κρίση έληξε ύστερα από παρέμβαση των άλλων δύο προστάτιδων δυνάμεων του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, της Γαλλίας και της Ρωσίας και αφού η Ελλάδα δέχτηκε ισχυρό οικονομικό πλήγμα. Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός έμεινε στην ιστορία ως Παρκερικά, από το όνομα του Βρετανού ναυάρχου Ουίλιαμ Πάρκερ.
1887 – Οι οπαδοί του Χαρίλαου Τρικούπη πραγματοποιούν την πρώτη σημαντική προεκλογική συγκέντρωση στην ιστορία της Πλατείας Συντάγματος. Περισσότερα από 10.000 άτομα επευφημούν στην πλατεία τον αρχηγό τους.
Ο Χαρίλαος Τρικούπης (11 Ιουλίου 1832 – 30 Μαρτίου 1896) ήταν Έλληνας διπλωμάτης, πολιτικός και Πρωθυπουργός. Ο Τρικούπης κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας επί 19 χρόνια, από το 1875 έως το 1894, παίρνοντας τη θέση του πρωθυπουργού επτά συνολικά φορές και κυβέρνησε τη χώρα για σχεδόν 10 χρόνια από τα 20 αυτής της περιόδου.
Στην τελευταία του κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στις οικονομικές υποχρεώσεις που είχε δημιουργήσει έναντι των ξένων δανειστών με συνέπεια να επέλθει η πτώχευση της Ελλάδας με την ιστορική φράση του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους και σημαντικότερους πολιτικούς της Ελλάδας. Συχνά, αποκαλείται ως ο «μεγάλος εκσυγχρονιστής» της Ελλάδας, λόγω των εκσυγχρονιστικών έργων που προώθησε.
1919 – Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται πρόταση του Γάλλου πρωθυπουργού Ζορζ Κλεμανσό να σταλούν ελληνικές δυνάμεις στη Ρωσία, στο πλαίσιο της επέμβασης των συμμάχων της Αντάντ εναντίον του Κόκκινου Στρατού.
Στις 3 Ιανουαρίου του 1919, η ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται χωρίς δεύτερη σκέψη την πρόταση του Γάλλου πρωθυπουργού Ζωρζ Κλεμανσώ να αποσταλούν ελληνικές δυνάμεις στη Ρωσία, στο πλαίσιο της επέμβασης των συμμάχων της Αντάντ εναντίον του Κόκκινου Στρατού. Γάλλοι στρατιώτες βρίσκονται ήδη στη Μεσημβρινή Ρωσία από το 1918. Οι Γάλλοι επιδιώκουν διακαώς να προστατεύσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα στην Ανατολή και για έναν επιπλέον λόγο: η τσαρική οικονομία στηριζόταν κυρίως σε γαλλικά κεφάλαια και πλέον οι γαλλικές τράπεζες έβλεπαν τα αποθέματά τους να μειώνονται σημαντικά μετά την άρνηση των μπολσεβίκων να αποπληρώσουν τα χρέη της προεπαναστατικής Ρωσίας.
Η αντιπολίτευση και ο Τύπος της εποχής θα επικρίνουν τον Βενιζέλο για την απόφασή του να στείλει το εκστρατευτικό σώμα στη Μεσημβρινή Ρωσία. Ωστόσο, επρόκειτο για μία ειλημμένη απόφαση των συμμάχων που η τότε ελληνική κυβέρνηση ασπάστηκε και εκτέλεσε με προθυμία. Στις 29 Νοέμβρη (12 Δεκέμβρη) 1918, ο βουλευτής του ΣΕΚΕ Αρ. Σίδερις, τοποθετούμενος στο πλαίσιο σχετικής επερώτησής του στη Βουλή, τόνιζε πως δεν έπρεπε «…να αναμιχθώμεν εις τα εσωτερικά άλλου λαού» και υποστήριξε πως ο πραγματικός στόχος της ουκρανικής εκστρατείας ήταν η «υποστήριξις των συμφερόντων εκείνων οι οποίοι είναι συνδεδεμένοι με οικονομικά χρηματιστικά συμφέροντα» και ολοκληρώνοντάς την ομιλία του τόνισε: «Εγώ, όμως δεν δύναμαι να ακολουθήσω εις τούτο την πλειοψηφίαν και δηλώ ότι διαμαρτύρομαι κατά της εκστρατείας αυτής, διότι την ευρίσκω και άδικον και ασύμφορον προς το συμφέρον του Κράτους και του Έθνους» (εφημερίδα «Ριζοσπάστης», φύλλο 17/11/1978).
1962 – Εγκαινιάζεται το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας με τον αγώνα ΑΕΚ – Μπαρτσελόνα (0-6), μπροστά σε 38.000 θεατές, ανάμεσα στους οποίους είναι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο ισπανός πρίγκιπας και μετέπειτα βασιλιάς Χουάν Κάρλος.
Το κόστος των εισιτηρίων είναι 40 δραχμές το απλό και 60 δραχμές το αριθμημένο. Θα κατεδαφισθεί 41 χρόνια αργότερα.
Το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας δημιουργήθηκε το 1930 και από την αρχή της δημιουργίας του αποτελούσε την έδρα της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ. Το στάδιο είχε σχήμα πετάλου ως το 1979, οπότε επί προεδρίας Λουκά Μπάρλου κτίστηκε μια διώροφη κερκίδα χωρητικότητας 9.000 θεατών, μετατρέποντάς το στο μεγαλύτερο ιδιόκτητο στάδιο της εποχής εκείνης στην Αθήνα, αλλά και στην Ελλάδα.
Στο κάτω διάζωμα, που ήταν κλειστό και ονομάστηκε «σκεπαστή», συγκεντρώνονταν όλοι οι φανατικοί οπαδοί της ΑΕΚ. Την περίοδο 1985 – 1987 το στάδιο έμεινε κλειστό λόγω έργων και η ομάδα της ΑΕΚ αγωνιζόταν προσωρινά στο ΟΑΚΑ. Το 1991 του δόθηκε το όνομα του παλιού προέδρου της AEK Νίκου Γκούμα, ο οποίος συνεισέφερε πολλά σε διάφορες φάσεις κατασκευής του.
Την προ του 1998 περίοδο, κατά την οποία δεν υπήρχαν καθίσματα, η χωρητικότητα του γηπέδου ξεπερνούσε τις 40.000 θέσεις. Με την τοποθέτηση καθισμάτων αυτή μειώθηκε στις 28.729 θέσεις. Την επόμενη χρονιά και μετά τον μεγάλο σεισμό (5,9 ρίχτερ) της Πάρνηθας το 1999 το γήπεδο υπέστη σημαντικές ζημιές και για λίγους μήνες δεν χρησιμοποιήθηκε, ώστε να επισκευαστεί. Παρ’ όλες τις επισκευές δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί το σύνολο των εξεδρών. Η ανακατασκευή του γηπέδου ήταν απαραίτητη, όμως δεν υπήρχε επαρκής χρηματοδότηση, ενώ υπήρξε και αντίδραση μερίδας των κατοίκων της περιοχής, που προσέφυγαν μάλιστα αργότερα στο ΣτΕ αντιδρώντας στο σχέδιο ανάπλασης, που προέβλεπε υπόγειο χώρο στάθμευσης και εμπορικά καταστήματα.
2009 – Το bitcoin ξεκίνησε το 2009. Εφευρέθηκε το 2008 από μία άγνωστη ομάδα με το όνομα Satoshi Nakamoto και όταν ο πηγαίος κώδικάς του δόθηκε στο διαδίκτυο σαν ελεύθερο λογισμικό. Τα bitcoins παράγονται ως αποτέλεσμα μιας υπολογιστικής διεργασίας που μπορεί να πραγματοποιηθεί από οποιοδήποτε αρκούντως ισχυρό ηλεκτρονικό υπολογιστή.
Οι πιστότητα και φερεγγυότητα των συναλλαγών διασφαλίζονται με τεχνικές που βασίζονται στην κρυπτογράφηση και καταχωρούνται σε ένα δημόσια κατανεμημένο αρχείο ονομαζόμενο blockchain.
Η διεργασία αποτελείται από μια σειρά πολύπλοκών μαθηματικών υπολογισμών, και είναι γνωστή με τον όρο εξόρυξη (mining). Τα μπιτκόιν μπορούν, μέσω ειδικών συναλλαγματικών πρακτορείων να εξαργυρωθούν με άλλα νομίσματα, καθώς και να χρησιμοποιηθούν για να αγοράσουν προϊόντα και υπηρεσίες.
Έρευνα που έγινε από το πανεπιστήμιο Κέμπριτζ εκτιμά ότι το 2017, υπήρχαν από 2,9 έως 5,8 εκατομμύρια μοναδικοί χρήστες που έχουν στην κατοχή τους ένα “πορτοφόλι κρυπτονομισμάτων”, δηλαδλη ένα ψηφιακό λογαριασμό που περιέχει όλες τις πληροφορίες που πιστοποιούν την κατοχή των μπιτκοιν από καθε χρήστη. Η έρευνα κατέδειξε ότι το μπιτκόιν ήταν η δημοφιλέστερη επιλογή κρυπτονομίσματος από την πλειοψηφία των χρηστών.
Γεννήσεις
1956 – Μελ Γκίμπσον | Αμερικανός ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός. Γεννήθηκε 3 Ιανουαρίου 1956 στην πόλη Πίξκιλ της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Ο πατέρας του Χάτον Γκίμπσον ήταν σιδηροδρομικός και με μία παχυλή αποζημίωση που έλαβε για εργατικό ατύχημα, πήρε την πολυμελή οικογένειά του το 1968 κι εγκαταστάθηκε στην Αυστραλία προς αναζήτηση καλύτερης τύχης.
Τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα τα έκανε στην Αυστραλία όπου και έγινε παγκοσμίως γνωστός με τη φουτουριστική σειρά ταινιών του ελληνοαυστραλού σκηνοθέτη Τζορτζ Μίλερ (Γιώργος Μηλιώτης το ελληνικό του όνομα).
Διακρίθηκε ως ηθοποιός σε ταινίες δράσης και περιπέτειας τη δεκαετία του ‘80 και αργότερα ως σκηνοθέτης και παραγωγός, έχοντας στο ενεργητικό του δύο Όσκαρ για την ταινία «Breaveheart» (1995). Με τραχιά και σμιλεμένα χαρακτηριστικά, διαπεραστικά γαλάζια μάτια, βροντώδη φωνή και μάτσο συμπεριφορά ενίοτε, θεωρείται ένα από τα βαριά αρσενικά του Χόλιγουντ και συχνά συμπεριλαμβάνεται σε λίστες με τους πιο όμορφους και σέξι ηθοποιούς.
1969 – Μίκαελ Σουμάχερ | Γερμανός πιλότος της Φόρμουλα 1. Υπήρξε επτά φορές παγκόσμιος πρωταθλητής. Το 2006 αποχώρησε από την ενεργό δράση, ωστόσο επέστρεψε το 2010 για άλλες τρεις χρονιές (2010-2012).
Τον Οκτώβριο του 2012 αποχώρησε οριστικά από τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, ενώ οι επιτυχημένες επιδόσεις του στο άθλημα, είχαν σαν αποτέλεσμα τα υψηλά οικονομικά συμβόλαια, γεγονός που τον συμπεριέλαβε στους πιο ακριβοπληρωμένους αθλητές όλων των εποχών.
Θεωρούμενος ως ο κορυφαίος στην ιστορία της F1, το 2020, με αφορμή την συμπλήρωση 70 χρόνων από τον πρώτο αγώνα της Φόρμουλα 1 (1950) και μετά από ψηφοφορία με τη συμμετοχή του κόσμου στην επίσημη ιστοσελίδα της F1, αναδείχθηκε ως η προσωπικότητα με τη μεγαλύτερη επιρροή στο άθλημα σε ολόκληρη την ιστορία του σπορ. Στις 29 Δεκεμβρίου του 2013 είχε έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό, κάνοντας σκι στις Γαλλικές Άλπεις και έκτοτε ακριβείς πληροφορίες για την κατάσταση της υγείας του δεν είναι επαρκώς γνωστές.
2003 – Γκρέτα Τούνμπεργκ | Συγγραφέας και ακτιβίστρια. Γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 2003 και έχει χαρακτηριστεί υπόδειγμα του παγκόσμιου ακτιβισμού των νέων και σύμβολο οικολογικής συνείδησης. Τον Φεβρουάριο του 2020 ίδρυσε το ίδρυμα Γκρέτα Τούνμπεργκ, μία μη κυβερνητική οργάνωση με σκοπό να ενισχύσει τον αγώνα που έχει ξεκινήσει για το περιβάλλον.
Η δράση της ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2018, όταν η επίμονα επαναλαμβανόμενη διαμαρτυρία της για το κλίμα έξω από το σουηδικό κοινοβούλιο στη Στοκχόλμη προσέλκυσε το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης παγκοσμίως. Τον Νοέμβριο του 2018 μίλησε στο TEDxStockholm, ενώ τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους αποτέλεσε βασικό ομιλητή στη Διάσκεψη Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή και τον Ιανουάριο του 2019 στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός.
Η Τούνμπεργκ έχει λάβει σημαντικά βραβεία και τιμές για τον ακτιβισμό της. Τον Μάρτιο του 2019, τρία μέλη της Νορβηγικής βουλής και δύο της σουηδικής βουλής την πρότειναν για το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Τον Μάιο του 2019 έγινε πρωτοσέλιδο του περιοδικού Τάιμ με ένα παγκόσμιο μήνυμα-έκκληση σχετικά με την υπερθέρμανση του πλανήτη. Τον Αύγουστο του 2019 ανακοίνωσε το εγχείρημα ενός υπερατλαντικού ταξιδιού από το Πλίμουθ στη Νέα Υόρκη με ιστιοφόρο μηδενικών εκπομπών ρύπων.
Θάνατοι
236 – Άγιος Αντέρως ή Ανθηρός | Ελληνικής καταγωγής Πάπας της Ρώμης. Ο Πάπας Ανθηρός (Papa Antero, … – 3 Ιανουαρίου 236) ήταν Πάπας από τις 21 Νοεμβρίου του 235 έως τον θάνατό του το 236. Σύμφωνα με τον κατάλογο των Παπών της Αγίας Έδρας, διαδέχθηκε τον πάπα Ποντιανό, που εκτοπίστηκε από τη Ρώμη μαζί με τον αντιπάπα Ιππόλυτο της Ρώμης στη Σαρδηνία.
Υπάρχει η άποψη ότι μαρτύρησε στη φυλακή κατά τη διάρκεια των διωγμών του αυτοκράτορα Μαξιμίνου του Θράκα[1], αλλά υφίστανται ελάχιστες μαρτυρίες για αυτό, και το πιθανότερο είναι ότι πέθανε ειρηνικά κατά τη διάρκεια εκείνων των διωγμών. Τάφηκε στην παπική κρύπτη του κοιμητηρίου του πάπα Καλλίστου Α΄ στη Ρώμη και αργότερα αγιοποιήθηκε.
Ο Αντέρως, που έγινε πάπας για ένα μήνα και δέκα ημέρες, θεωρείται ελληνικής καταγωγής. Το δυτικοποιημένο όνομά του Ανθηρός θεωρείται ότι προήλθε μετά από μικρή παραμόρφωση, όπως υποστηρίζει ο Λιστενμπερζέ, του ακραιφνώς ελληνικού Αντέρως, προς “ωραιοποίηση” για να μη θυμίζει περίοδο ειδωλολατρίας[4], που όμως θα μπορούσε να υποδεικνύει ότι ήταν απελεύθερος.
Κατά τους Λατίνους συγγραφείς ο Αντέρως φέρεται να κατάγεται από την Ελλάδα, ενώ κατ΄ άλλους από την Μεγάλη Ελλάδα ως γιος κάποιου Ρωμύλου. Αν και θεωρείται ότι μαρτύρησε στη φυλακή χωρίς όμως να υφίστανται ιστορικά στοιχεία περί αυτού, αντίθετα υπάρχουν στοιχεία της περιόδου που κατείχε την Αγία Έδρα. Ο τάφος του ανευρέθηκε το 1854 και φέρει ελληνική επιγραφή “Αντέρως επι..”, που ερμηνεύεται ως “Αντέρως επίσκοπος”.
Σύμφωνα με το δυτικό εορτολόγιο ο Άγιος Ανθηρός εορτάζεται στις 3 Ιανουαρίου.
1911 – Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης | Έλληνας διηγηματογράφος και ποιητής. Ο ίδιος σε ένα σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα ιστορεί τη ζωή του:
«Ἐγεννήθην ἐν Σκιάθῳ, τῇ 4 Μαρτίου 1851. Ἐβγήκα ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸν Σχολεῖον εἰς τὰ 1863, ἀλλὰ μόνον τῷ 1867 ἐστάλην εἰς τὸ Γυμνάσιον Χαλκίδος, ὅπου ἤκουσα τὴν Α΄ καὶ Β΄ τάξιν. Τὴν Γ΄ ἐμαθήτευσα εἰς Πειραιᾶ, εἴτα διέκοψα τὰς σπουδάς μου καὶ ἔμεινα εἰς τὴν πατρίδα.
Κατὰ Ἰούλιον τοῦ 1872 ὑπῆγα εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος χάριν προσκυνήσεως, ὅπου ἔμεινα ὀλίγους μῆνας. Τῷ 1873 ἦλθα εἰς Ἀθήνας καὶ ἐφοίτησα εἰς τὴν Δ΄ τοῦ Βαρβακείου. Τῷ 1874 ἐνεγράφην εἰς τὴν Φιλοσοφικὴν Σχολήν, ὅπου ἤκουα κατ’ ἐκλογὴν ὀλίγα μαθήματα φιλολογικά, κατ’ ἰδίαν δὲ ἠσχολούμην εἰς τὰς ξένας γλώσσας.
Μικρὸς ἐζωγράφιζα Ἁγίους, εἶτα ἔγραφα στίχους, καὶ ἐδοκίμαζα νὰ συντάξω κωμῳδίας. Τῷ 1868 ἐπεχείρησα νὰ γράψω μυθιστόρημα. Τῷ 1879 ἐδημοσιεύθη Ἡ Μετανάστις ἔργον μου εἰς τὸ περιοδικὸν Σωτῆρα. Τῷ 1882 ἐδημοσιεύθη Οἱ ἔμποροι τῶν Ἐθνῶν εἰς τὸ Μὴ χάνεσαι. Ἀργότερα ἔγραψα περὶ τὰ ἑκατὸν διηγήματα, δημοσιευθέντα εἰς διάφορα περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδας.»
1951 – Ο Γεώργιος Δροσίνης | Έλληνας ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος. Ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της Νέας Αθηναϊκής Σχολής στην ποίηση και της ηθογραφίας στην πεζογραφία.
Σπούδασε νομικά και ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού Εστία, το οποίο μετέτρεψε σε καθημερινή εφημερίδα το 1894. Παράλληλα με την λογοτεχνική προσφορά του, συνεισέφερε σημαντικά σε πολλούς τομείς της πνευματικής και κοινωνικής ζωής της χώρας: ήταν γραμματέας του “Συλλόγου προς διάδοση ωφελίμων βιβλίων” που είχε ιδρύσει ο Δημήτριος Βικέλας από το 1899. Ιδρυτής του Ημερολογίου της Μεγάλης Ελλάδας το 1922, διευθυντής του Τμήματος Γραμμάτων και Καλών Τεχνών του Υπουργείου Παιδείας 1914-1920 και 1922-1923 και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από την ίδρυσή της το 1926.
Το 1918 αγόρασε μαζί με τον αδελφό του το σπίτι του θείου τους Διομήδη Κυριακού στην Κηφισιά και από το 1939 έμενε μόνιμα στο οίκημα αυτό που είχε μετονομασθεί σε έπαυλη Αμαρυλλίδα. Έζησε εκεί τα χρόνια του πολέμου και της κατοχής μέχρι το τέλος της ζωής του την 3 Ιανουαρίου 1951. Το σπίτι αυτό έχει αναπαλαιωθεί, είναι σήμερα ιδιοκτησία του Δήμου Κηφισιάς και στεγάζει τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κηφισιάς από το 1991 και το Μουσείο Δροσίνη από το 1997.
Στο μουσείο αυτό υπάρχει ολόκληρο το έργο του Δροσίνη το οποίο περιλαμβάνει τις πρώτες εκδόσεις των βιβλίων του, περιοδικά και λεξικά, προσωπικά αντικείμενα του ποιητή και πλούσιο λαογραφικό υλικό. Στο μουσείο οργανώνονται εκπαιδευτικές ξεναγήσεις σε ομάδες επισκεπτών και σε μαθητές σχολείων.
Τιμήθηκε με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ το 1947 προτάθηκε από την Ελλάδα για το βραβείο Νόμπελ, σε αναγνώριση της αξίας του έργου του. Ο φάκελος με την υποψηφιότητά του Δροσίνη υποστηριζόταν από την Ακαδημία Αθηνών, τον «Παρνασσό» και την Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία. Επίσης εστάλη και επιστολή του Ιωάννη Αθανασάκη προς τον προσωπικό φίλο του πρίγκιπα Κάρολο της Σουηδίας, για την υποψηφιότητα του. Το βραβείο τελικά απονεμήθηκε στο Γάλλο λογοτέχνη Αντρέ Ζιντ.
