...
Ο γέγονε… Γέγονε |
Γεγονότα
1798 – Ο Αλή Πασάς με τον γιο του Μουχτάρ, έπειτα από σφοδρή επίθεση, καταλαμβάνουν την Πρέβεζα, την οποία υπερασπίζονται 1.000 Έλληνες και Γάλλοι υπό τον Στρατηγό Λα Σαλσέ.
Η βραχύβια Γαλλική κατοχή της Πρέβεζας θα επισφραγιστεί το επόμενο έτος, 1798, με την άνιση σε αριθμό αντίπαλων δυνάμεων και αιματηρή Μάχη της Νικοπόλεως και τον επακόλουθο Χαλασμό της Πρέβεζας από τον Αλή Πασά Τεπελενλή. Στις 12/23 Οκτωβρίου 1798, δυνάμεις 7.000 έφιππων και πεζών Τουρκαλβανών επιτέθηκαν κατά της Γαλλικής Φρουράς της Πρέβεζας, που είχε οχυρωθεί στα ερείπια της αρχαίας Νικόπολης και αποτελούταν από 280 Γάλλους γρεναδιέρους, 60 Σουλιώτες πολεμιστές υπό τον καπετάν Χριστάκη και 200 Πρεβεζάνους πολιτοφύλακες.
Η μάχη διήρκεσε ολόκληρη τη μέρα και περιγράφεται λεπτομερώς στα απομνημονεύματα του στρατηγού Λ. Α. Καμύ ντε Ρισμώντ (γαλλικά: Louis Auguste Camus de Richemont), ο οποίος πήρε μέρος στη μάχη και τραυματίστηκε σοβαρά. Της Μάχης της Νικοπόλεως ακολούθησαν αψιμαχίες μέσα στην πόλη της Πρέβεζας, με σφαγές αμάχων και λεηλασίες, που έμειναν γνωστές στην ιστορία ως ο Χαλασμός της Πρέβεζας. Σημαντικός αριθμός Πρεβεζάνων σφαγιάστηκε λίγες ημέρες αργότερα στο τελωνείο της Σαλαώρας. Ο Αλή πασάς εγκατέστησε στην πόλη ευνοούμενούς του. Αναγκάστηκε, όμως, να εγκαταλείψει την πόλη μετά από ενάμισι περίπου χρόνο, τον Μάρτιο του 1800, σε υλοποίηση Ρωσοτουρκικής συνθήκης. Ο Αλή στέλνει πεσκέσι στον Σουλτάνο τέσσερα σακιά με κεφάλια Γάλλων και Ελλήνων μαχητών.
1923 – Το φιλομοναρχικό στρατιωτικό κίνημα του Οκτωβρίου 1923, γνωστό και ως «κίνημα Λεοναρδόπουλου – Γαργαλίδη», εκδηλώθηκε τα μεσάνυχτα της 21ης προς 22α Οκτωβρίου με στόχο την ανατροπή της Επαναστατικής Κυβέρνησης του Στυλιανού Γονατά και την αποκατάσταση της μοναρχίας. Πίσω από την οργάνωσή του βρισκόταν η λεγόμενη «Οργάνωση Ταγματαρχών», μια ομάδα αντιβενιζελικών αξιωματικών σε στενή επαφή με τον Ιωάννη Μεταξά. Για να προσδώσουν υπερκομματικό χαρακτήρα, οι συνωμότες ανέθεσαν την αρχηγία στους υποστράτηγους Λεοναρδόπουλο και Γαργαλίδη —αμφότερους βενιζελικής προέλευσης— και στον συνταγματάρχη Γεώργιο Ζήρα.
Οι κινηματίες ζήτησαν τη διάλυση της κυβέρνησης, καταφέρνοντας να εξασφαλίσουν την υποστήριξη των περισσότερων στρατιωτικών μονάδων σε Μακεδονία, Θράκη, Ήπειρο και Πελοπόννησο, όπου κυριαρχούσαν αντιβενιζελικοί αξιωματικοί. Αντίθετα, οι φρουρές της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας και των Ιωαννίνων, καθώς και ο στόλος, παρέμειναν πιστοί στην κυβέρνηση.
Η Επαναστατική Κυβέρνηση, αιφνιδιασμένη αρχικά, αντέδρασε άμεσα. Ο Νικόλαος Πλαστήρας χαρακτήρισε το κίνημα «προδοτική πράξη», κήρυξε στρατιωτικό νόμο και κάλεσε σε συσπείρωση υπέρ της νομιμότητας. Η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης, η υποστήριξη των βενιζελικών οργανώσεων και η αποδοκιμασία της Ιεράς Συνόδου απομόνωσαν τους στασιαστές. Στη Θεσσαλονίκη, οι πιστοί αξιωματικοί Κονδύλης, Μπακιρτζής, Σαράφης και Ψαρρός συνέτριψαν τις δυνάμεις του Ζήρα, που διέφυγε στη Γιουγκοσλαβία. Στον νότο, οι Λεοναρδόπουλος και Γαργαλίδης περικυκλώθηκαν κοντά στην Κόρινθο και παραδόθηκαν στις 27 Οκτωβρίου. Οι ηγέτες του κινήματος καταδικάστηκαν σε θάνατο αλλά δεν εκτελέστηκαν, ενώ ο Μεταξάς διέφυγε στην Ιταλία.
1940 – Ο γιος του Τζιάκομο Πουτσίνι εγκαινιάζει τη νέα όπερα της Αθήνας στο Θέατρο Ολύμπια της οδού Ακαδημίας. Εναρκτήριο έργο, η όπερα του πατέρα του «Μαντάμα Μπάτερφλαϊ».
Στα τέλη του 19ου αι. η Αμερικανίδα Τζένι Κόρελ Λονγκ έζησε για λίγο στην Ιαπωνία συνοδεύοντας το σύζυγό της, ένα μεθοδιστή ιεραπόστολο. Όσα αφηγήθηκε μετά την επιστροφή της στις ΗΠΑ, ενέπνευσαν στον αδελφό της Τζον Λούθερ Λονγκ κάποιες νουβέλες που δημοσιεύθηκαν σε συνέχειες στο περιοδικό Century. Μία από αυτές, η «Madame Butterfly», μεταφέρθηκε στο θέατρο το 1900.
Ο Πουτσίνι πιθανόν παρακολούθησε την παράσταση στο Λονδίνο και εντυπωσιασμένος ζήτησε από τους Ίλικα – Τζακόζα να γράψουν ένα λιμπρέτο βασισμένο στην ιστορία της. Παράλληλα μελέτησε κι ο ίδιος τον ιαπωνικό πολιτισμό, προσπαθώντας να αποδώσει όσο το δυνατόν ακριβέστερα το κλίμα και τους χαρακτήρες – πράγμα που κατάφερε παρά κάποια λαθάκια, όπως για παράδειγμα ότι τοποθετεί ένα βουδιστή μοναχό και μια επίσης βουδίστρια υπηρέτρια να επικαλούνται (σε διαφορετικές στιγμές) σιντοϊστικές θεότητες. Φαίνεται ακόμα ότι προσέθεσε στοιχεία από άλλο ένα ευρωπαϊκό έργο που εκτυλίσσεται στη μακρινή χώρα, τη Madame Chrysanthème του Γάλλου Πιερ Λοτί.
Η όπερα έκανε πρεμιέρα ως δίπρακτη το Φλεβάρη του 1904 στη Σκάλα του Μιλάνου, αλλά μολονότι συμμετείχαν οι κορυφαίοι ερμηνευτές της Ιταλίας, γνώρισε πολύ χλιαρή υποδοχή. Ο συνθέτης προέβη σε ριζικές αλλαγές και παρουσίασε μια νέα τρίπρακτη εκδοχή τρεις μήνες αργότερα στην Μπρέσια, η οποία έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Παρόλα αυτά συνέχισε να υποβάλλει το έργο σε διαρκείς αναθεωρήσεις, μέχρι που κατέληξε στην οριστική μορφή του (1907).
1988 – Ο Ανδρέας Παπανδρέου επιστρέφει από το Λονδίνο, μετά την επέμβαση μπαι-πας, στην οποία υποβλήθηκε στο νοσοκομείο Χέρφιλντ. Καθώς κατεβαίνει από τη σκάλα του αεροπλάνου, με ένα νεύμα του καλεί κοντά του τη Δήμητρα Λιάνη, επισημοποιώντας τη σχέση του.
Το Αιρ Μπας της Ολυμπιακής Αεροπορίας, που είχε αναχωρήσει νωρίτερα από το Χίθροου του Λονδίνου, προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Οταν άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου βγήκε ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου και χαιρέτησε το πλήθος που τον ανέμενε. Φαινόταν κάπου τριάντα κιλά πιο αδύνατος αφότου έφυγε, δύο μήνες νωρίτερα, για να χειρουργηθεί στο Χέρφιλντ. Αλλά έδειχνε σταθερός και χαρούμενος. Οι περιγραφές στις εφημερίδες της εποχής είναι εντυπωσιακές.
Κατεβαίνει δυο-τρία σκαλοπάτια και σταματάει για να χαιρετήσει ξανά τον κόσμο. Στο έδαφος περιμένουν οι δύο αντιπρόεδροι της κυβέρνησης, Γιάννης Χαραλαμπόπουλος και Μένιος Κουτσόγιωργας, επικεφαλής του Υπουργικού Συμβουλίου. Υπάρχει ατμόσφαιρα ενθουσιασμού και συγκίνησης. Ο πρωθυπουργός κατεβαίνει ένα σκαλοπάτι ακόμη και ξαφνικά γυρίζει πίσω κάνοντας ένα νεύμα που σήμαινε:
– Ελα μαζί μου!
Στην αρχή φαίνεται σαν να απευθύνεται στην άδεια πόρτα. Αλλά αμέσως στην κορυφή της σκάλας ξεπροβάλλει μια φιγούρα, ιδιαίτερα γνωστή στο ελληνικό – αλλά και στο διεθνές – κοινό τα τελευταία χρόνια: η ξανθιά πρώην αεροσυνοδός Δήμητρα Λιάνη. Φοράει σκούρο μπλε ταγιέρ και ένα κολιέ με δύο σειρές και την ακολουθεί ο Δημήτρης Μαρούδας. Το πλήθος στο αεροδρόμιο παγώνει. Ο Γιάννης Αλευράς μένει στήλη άλατος και γυρίζει να φύγει. Και τότε ακούγεται η φωνή του Γιώργου Παναγιωτακόπουλου.
– Μεγάλε!
Το πλήθος ξεπερνά το σοκ και ξεσπάει σε χειροκροτήματα. Για πολλούς εκείνη η στιγμή και εκείνη η χειρονομία αποτελούν τομή, όχι μόνο στη διαδρομή του Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ. Από εκείνη τη στιγμή τίποτε δεν θα είναι ίδιο.
Η χειρονομία του Ανδρέα Παπανδρέου προς τη μετέπειτα τρίτη κατά σειράν σύζυγό του έμεινε στην Ιστορία. Για όσους τον ήξεραν καλύτερα ήταν η πρώτη από μια σειρά ενεργειών με τις οποίες ήθελε να υποδηλώσει ότι «της χρωστάει τη ζωή του». Σε πολλές περιπτώσεις δέχθηκε επικρίσεις για παραβίαση ηθικών κανόνων, καθώς επισήμως ήταν ακόμη παντρεμένος. Αλλά δεν ήταν λίγοι εκείνοι που επικρότησαν την αποφασιστικότητα με την οποία αποκάλυψε τον ιδιωτικό του βίο.
Γεννήσεις
1919 – Ντόρις Λέσινγκ. Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1919 στην τότε ονομαζόμενη Περσία, (σημ.Ιράν) από Βρετανούς γονείς. Ο πατέρας ήταν υπάλληλος της «Αυτοκρατορικής Τράπεζας της Περσίας» και η μητέρα της νοσοκόμα. Είχε έναν αδερφό, τον Χάρυ.
Το 1925 με την προοπτική γρήγορου πλουτισμού από την καλλιέργεια καλομποκιού στην βρετανική τότε αποικία της Νότιας Ροδεσίας, (σημ. Ζιμπάμπουε), η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αφρική. Η νεαρή Ντόρις μεγάλωσε στην 10.0000 στρεμμάτων φάρμα της οικογένειας, ζώντας όμως μια ζωή με αυστηρούς κανόνες και περιορισμούς εξαιτίας των αντιλήψεων της μητέρας της περί καθωσπρεπισμού. Μάλιστα τα πρώτα χρόνια του σχολείου τα πέρασε σε ένα αυστηρό θρησκευτικό σχολείο που διήυθυναν καλόγριες.
Η εγκύκλιος μόρφωσή της τελείωσε στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου αφού την απέβαλαν από το Γυμνάσιο λόγω αδυναμίας προσαρμογής σε αυτό, που αργότερα θα ονόμαζε «θεσμοποίηση της βλακείας» Η Λέσσινγκ από τότε, έχοντας ήδη αναπτύξει μια αγάπη για το διάβασμα συνέχισε τη μορφωσή της (φιλολογική κυρίως), μόνη της.
Προσπαθώντας να ξεφύγει από τους περιορισμούς της μητέρας της, στα 15 της έφυγε από το σπίτι και δούλεψε σαν εσωτερική νοσοκόμα. Εκείνη την περίοδο άρχισε να γράφει ιστορίες, δύο από τις οποίες δημοσιεύτηκαν σε περιοδικό της Νότιας Αφρικής.
Το 1937 εγκαταστάθηκε στην πρωτεύουσα Σώλσμπερυ (σημ. Χαράρε) και δούλεψε σαν τηλεφωνήτρια. Στα 19 της, το 1939 παντρεύτηκε έναν άντρα που διάλεξαν οι γονείς της, τον Φρανκ Γουίσντομ με τον οποίο απέκτησε δυο παιδιά. Λίγα χρόνια αργότερα όμως, το 1943, εγκατέλειψε την οικογένειά της, και εγκαταστάθηκε σε δικό της σπίτι. Τότε ήρθε σε επαφή με ένα όμιλο κομμουνιστών διανοούμενων. Εκεί γνώρισε και τον επόμενο άντρα της, τον Ανατολικογερμανό διπλωμάτη Γκόντφρηντ Λέσσινγκ με τον οποίο παντρεύτηκε το 1945 και έκαναν ένα γιο, τον Πήτερ.
Όμως και αυτός ο γάμος ναυάγησε, αφού ο Λέσσινγκ την εγκατέλεψε το 1949. Αυτή τη χρονιά αποφάσισε να μετακομίσει μαζί με το γιο της, στο Λονδίνο, χώρα στην οποία διέμεινε για το υπόλοιπο της ζωής της. Στο Λονδίνο εξάλλου εκείνη τη χρονιά εκδόθηκε και το πρώτο της μυθιστόρημα, «Τραγουδάει το χορτάρι» (The Grass Is Singing) που γνώρισε την επιτυχία, τόσο στην Αγγλία όσο και στις ΗΠΑ.
Φανατικό μέλος του Κομμουνιστικού κόμματος, αποχώρησε το 1956 αποδοκιμάζοντας την εισβολή των Σοβιετικών δυνάμεων στην Ουγγαρία. Το 1956 επίσης και έπειτα από τη θαρραλέα δημόσια κριτική της στα καθεστώτα, της απαγορεύτηκε η είσοδος και στην Νότια Ροδεσία και στην Νότια Αφρική. Η απαγόρευση άρθηκε το 1995 (λόγω πλέον την μεγάλης φήμης της) και η Λέσινγκ το εκμεταλεύτηκε αμέσως για να επισκεφτεί τα δυο παιδιά της και τα εγγόνια της.
Πέθανε στις 17 Νοεμβρίου του 2013 σε ηλικία 94 χρόνων, ύστερα από σταδιακή κατάπτωση λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου.
1943 – Κατρίν Ντενέβ. Είναι Γαλλίδα ηθοποιός, τραγουδίστρια, μοντέλο και παραγωγός. Έγινε γνωστή για ρόλους απόμακρων, μυστηριωδών γυναικών που ενσάρκωσε για διάφορους σκηνοθέτες, μεταξύ των οποίων οι Λουίς Μπουνιουέλ, Φρανσουά Τρυφό και Ρόμαν Πολάνσκι.
Το 1985 διαδέχθηκε τη Μιρέιγ Ματιέ ως το επίσημο πρόσωπο της Marianne, του εθνικού συμβόλου της ελευθερίας της Γαλλίας. Δεκατέσσερις φορές υποψήφια για Βραβείο Σεζάρ, κέρδισε τα δυο για την ερμηνεία της στην ταινία Το τελευταίο μετρό (1980), για την οποία κέρδισε επίσης το βραβείο David di Donatello στην κατηγορία Καλύτερη Ξένη Ηθοποιός, και στην ταινία Ινδοκίνα (1992).
Η Ντενέβ έκανε την πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο το 1957 και ήρθε για πρώτη φορά στο προσκήνιο το 1964 με το μιούζικαλ του Ζακ Ντεμί Οι ομπρέλες του Χερβούργου, πριν γίνει πρωταγωνίστρια του Πολάνσκι στη ταινία Αποστροφή (1965), του Ντεμί στις ταινίες Τα νεαρά κορίτσια του Ροσεφόρ (1967) και Δέρμα γαϊδάρου (1970) και του Μπουνιουέλ στις ταινίες Η ωραία της ημέρας (1967) και Τριστάνα (1970).
Ήταν υποψήφια για βραβείο BAFTA Καλύτερης Ηθοποιού για την ταινία Belle de Jour και υποψήφια για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Ινδοκίνα. Στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας το 1998 κέρδισε το Volpi Cup Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Κάτω από τα φώτα της πλατείας. Άλλες σημαντικές ταινίες στην αγγλική γλώσσα περιλαμβάνουν τις Τρέλες του Απρίλη (1969), Ο αστυνόμος και το κολ γκερλ (1975), Αίμα και πάθος (1983), Χορεύοντας στο σκοτάδι (2000) και 8 γυναίκες (2002). Το 2008 έκανε την εκατοστή της εμφάνιση στην ταινία Μια νύχτα Χριστουγέννων.
1962- Ρένια Λουιζίδου. Η Αργυρώ (Ρένια) Λουιζίδου (Θεσσαλονίκη, 18 Ιουλίου 1966) είναι Ελληνίδα ηθοποιός.
Φοίτησε στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Ανατόλια, ενώ, στη συνέχεια, σπούδασε φιλολογία στο τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, καθώς και υποκριτική στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του Κρατικού θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ).
Έχει εμφανιστεί σε αρκετές γνωστές ελληνικές τηλεοπτικές σειρές, όπως Οι Απαράδεκτοι Οι τρεις χάριτες, Της Ελλάδος τα παιδιά, Ο Πέτρος και τα κορίτσια του Το δις εξαμαρτείν, Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή και η σειρά Το καφέ της Χαράς.
Εμφανίστηκε στις ταινίες Safe Sex, Πάμπτωχοι Α.Ε., Το κλάμα βγήκε απ’ τον Παράδεισο, Πολίτικη κουζίνα και πρωταγωνίστησε στην Πολίτικη κουζίνα. Στην τηλεοπτική σειρά του Alpha,Το σόι σου, είχε πρωταγωνιστικό ρόλο ως Χαρούλα Χαμπέα.
Από το 1997 είναι παντρεμένη με τον οικονομολόγο Θάνο Κωνσταντάκη και έχουν αποκτήσει έναν γιο, τον Βίκτωρα (γενν. 2000).
Θάνατοι
1922 – Ανδρέας Καρκαβίτσας (Λεχαινά, 12 Μαρτίου 1865 – Μαρούσι, 24 Οκτωβρίου 1922) ήταν Έλληνας λογοτέχνης. Υπήρξε ένας από τους τρεις μεγάλους εκπροσώπους της ηθογραφίας, μαζί με τους Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και Γεώργιο Βιζυηνό και ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος του νατουραλισμού στη νεοελληνική λογοτεχνία.
Ο Καρκαβίτσας ασχολήθηκε με επιτυχία με όλα τα είδη του γραπτού λόγου εκτός από θεατρικά έργα: διηγήματα, μυθιστορήματα, ποίηση, μελέτες, χρονογραφήματα, ιστορικά σημειώματα, ιστορικά ανέκδοτα, παιδικά βιβλία. Επίσης, συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής του, καθώς και με εφημερίδες στις οποίες προμήθευε πλήθος άρθρα που αφορούσαν τις συνήθειες και τα γνωρίσματα των διαφόρων τόπων της Ελλάδας.
Τα πιο διάσημα έργα του είναι το μυθιστόρημα Ο ζητιάνος, και η συλλογή διηγημάτων Λόγια της πλώρης, δυο έργα με τα οποία ο Καρκαβίτσας κατέκτησε μια θέση στους κορυφαίους της νεοελληνικής πεζογραφίας. Αυτά τα δυο έργα έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί σε πολλές χώρες του εξωτερικού, αυτοτελώς καθώς και σε ανθολογίες νεοελληνικής πεζογραφίας.
Στρατιωτικός γιατρός στο επάγγελμα, αποστρατεύτηκε λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας — έπασχε στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του από φυματίωση — το 1920, με το βαθμό του αρχίατρου. Ασχολήθηκε ενεργά και με την πολιτική ζωή του τόπου, συμμετέχοντας στο εκστρατευτικό σώμα που πήγε στην Κρήτη κατά την Κρητική Επανάσταση του 1897, στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912–1913, στο Κίνημα στο Γουδί, κ.α.
Πέθανε από φυματίωση του λάρυγγα τον Οκτώβρio του 1922, στην Αθήνα, σε ηλικία 57 ετών, πικραμένος για την κατάρρευση της Μεγάλης Ιδέας με τη Μικρασιατική καταστροφή, που την είδε να συμβαίνει λίγο πριν πεθάνει.
1986 – Άλμπερτ Σεντ-Γκιέργκι (1893–1986). Ήταν Ούγγρος βιοχημικός, βραβευμένος με το Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής το 1937, για την ανακάλυψη της βιταμίνης C και τη μελέτη των αντιδράσεων του κύκλου του κιτρικού οξέος. Γεννήθηκε στη Βουδαπέστη από οικογένεια ευγενών και επιστημόνων, και σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Σεμελβάις. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε ως στρατιωτικός γιατρός, αλλά τραυματίστηκε σκόπιμα για να απομακρυνθεί από το μέτωπο. Μετά τον πόλεμο ολοκλήρωσε τις σπουδές του και άρχισε ερευνητική καριέρα που τον οδήγησε στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, όπου απομόνωσε ένα οργανικό οξύ —τη βιταμίνη C.
Το 1930 εγκαταστάθηκε στο Πανεπιστήμιο του Σέγκεντ, όπου απέδειξε ότι το «εξουρονικό οξύ» ήταν ο αντισκορβουτικός παράγοντας. Η ανακάλυψή του αυτή του χάρισε το Νόμπελ το 1937. Παράλληλα, μελέτησε τη χημεία της κυτταρικής αναπνοής και συνέβαλε στην κατανόηση του κύκλου του Κρεμπς. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συμμετείχε στην ουγγρική Αντίσταση και κινδύνευσε με εκτέλεση από τη Γκεστάπο. Μετά τον πόλεμο, διετέλεσε βουλευτής και πανεπιστημιακός, αλλά απογοητευμένος από το κομμουνιστικό καθεστώς μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στην Αμερική ίδρυσε το Ινστιτούτο Μυϊκής Έρευνας και αφιερώθηκε στη μελέτη της μυϊκής κίνησης, της βιοφυσικής και του καρκίνου, συνδέοντας τη βιοχημεία με την κβαντική φυσική. Ήταν ειρηνιστής και το 1967 αρνήθηκε να πληρώσει φόρους σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Πέθανε στο Γουντς Χολ της Μασαχουσέτης το 1986, αφήνοντας πίσω του σπουδαίο επιστημονικό έργο και κληρονομιά στη βιοχημεία και τη βιοϊατρική έρευνα.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
