...
Ο γέγονε… Γέγονε |
| Γεγονότα
1503 – Ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακαλύπτει στην Καραϊβική τα Νησιά Κέιμαν ή οι Κέιμαν Νήσοι (αγγλικά: Cayman Islands) είναι Βρετανικό Υπερπόντιο Έδαφος και βρίσκονται στην Καραϊβική Θάλασσα.
Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα τριών νήσων συνολικής έκτασης 264 τ.χλμ. και με πληθυσμό 65.786 κατοίκων, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2020. Τα τρία νησιά του συμπλέγματος είναι το Γκραντ Κέιμαν, το Κέιμαν Μπρακ και το Λιτλ Κέιμαν, τα οποία βρίσκονται νότια της Κούβας και στα βορειοανατολικά της Ονδούρας, μεταξύ της Τζαμάικας και της χερσονήσου Γιουκατάν του Μεξικού.
Πρωτεύουσα των νησιών είναι η Τζωρτζ Τάουν στο Γκραντ Κέιμαν, το πιο πυκνοκατοικημένο από τα τρία νησιά, και επίσημη γλώσσα είναι η αγγλική. Τα νησιά Κέιμαν γεωγραφικά ανήκουν στη Δυτική Καραϊβική καθώς και στις Μεγάλες Αντίλλες.
Δεν έχουν βρεθεί αρχαιολογικά στοιχεία που να υποστηρίζουν την ύπαρξη αυτοχθόνων στα Νησιά Κέιμαν. Επομένως, πιστεύεται ότι τα νησιά ανακαλύφθηκαν από τον Χριστόφορο Κολόμβο στις 10 Μαΐου του 1503 κατά τη διάρκεια του τελευταίου ταξιδιού του στην Αμερική. Τα ονόμασε «Las Tortugas» λόγω του μεγάλου αριθμού χελωνών που βρέθηκαν στα νησιά (που σύντομα κυνηγήθηκαν σε βαθμό εξαφάνισης).
Ωστόσο, τις επόμενες δεκαετίες τα νησιά άρχισαν να αναφέρονται ως Κέιμανς, λόγω της παρουσίας κροκοδείλων καϊμάν εκεί. Μετά την ανακάλυψη των νησιών από τον Κολόμβο δεν υπήρξε άμεσος αποικισμός, ωστόσο, τα νησιά αποικίστηκαν από πειρατές, ναυαγούς ναυτικούς και λιποτάκτες από το στρατό του Όλιβερ Κρόμγουελ στην Τζαμάικα. Ο Φράνσις Ντρέικ επισκέφθηκε σύντομα τα νησιά το 1586.
Ο πρώτος καταγεγραμμένος μόνιμος κάτοικος των Νήσων Κέιμαν, ο Ισαάκ Μπόντεν, γεννήθηκε στο Γκραντ Κέιμαν γύρω στο 1661. Ήταν ο εγγονός ενός αποίκου που ονομαζόταν Μπόντεν, ο οποίος μάλλον ήταν ένας από τους στρατιώτες του Όλιβερ Κρόμγουελ στην κατάληψη της Τζαμάικας το 1655.
1902 – Ιατρικό επίτευγμα στην Αθήνα. Ο χειρουργός Σπυρίδων Μαγγίνας αφαιρεί με επιτυχία από ασθενή του ολόκληρο το δεξιό νεφρό του. Η εγχείρηση αυτή έχει ποσοστό επιτυχίας στο εξωτερικό μόλις ένα τοις χιλίοις.
Ο Σπυρίδων Μαγγίνας Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Ιανουαρίου 1839. Πατέρας του ήταν ο αγωνιστής της επανάστασης του 1821 Αναστάσιος.
Ολοκλήρωσε τη βασική του εκπαίδευση στην Αθήνα και μετά το γυμνάσιο τον Σεπτέμβριο του 1856 εγγράφηκε στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού Πανεπιστημίου. Αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Ιατρικής το 1862 με βαθμό άριστα. Υπηρέτησε δέκα χρόνια ως βοηθός σε στρατιωτικό νοσοκομείο στην Αιτωλία και μετά μετέβη στην Ευρώπη. Παρακολούθησε ειδικά μαθήματα τρία χρόνια στο Παρίσι και δύο χρόνια στην Βιέννη.
Επέστρεψε στην Αθήνα το 1870 και έγινε υφηγητής της χειρουργικής Παθολογίας στο Πανεπιστήμιο. Το 1874 διορίστηκε έκτακτος καθηγητής και το 1880 καθηγητής του ίδιου μαθήματος. Το 1881 μετέβη στη Χίο για να καταγράψει μαζί με τον Αναστάσιο Χρηστομάνο τις ζημιές τις οποίες προκάλεσε μεγάλος σεισμός, ενώ κατά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 παρείχε τις επιστημονικές του γνώσεις. Μετά τον θάνατο του Θεόδωρου Αρεταίου (1893) διορίστηκε διευθυντής της χειρουργικής κλινικής, και το 1898 έγινε ο πρώτος καθηγητής χειρουργικής στο Αρεταίειο Νοσοκομείο.
Κατά το ακαδημαϊκό έτος 1897-1898 διετέλεσε επίσης πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήταν πρόεδρος του 5ου Πανελλήνιου Ιατρικού Συνεδρίου.
1933 – Φοιτητές μέλη του Ναζιστικού Κόμματος καίνε βιβλία των Μαρξ, Φρόιντ, Μπρεχτ και Αϊνστάιν στην κεντρική πλατεία του Βερολίνου. Τα χαρακτηρίζουν «αντιγερμανικά».
Η μεγάλη καύση βιβλίων πραγματοποιήθηκε το βράδυ της 10ης Μαΐου 1933 στην Όπερνπλατς του Βερολίνου, τη σημερινή Μπέμπελπλατς. Κάηκαν πάνω από 20.000 βιβλία. Συμμετείχαν πάνω από 5.000 φοιτητές κρατώντας δάδες, ενώ οι πολίτες που είχαν συγκεντρωθεί για να δουν το θέαμα ήταν δεκάδες χιλιάδες.
«Η εποχή της ακραίας Εβραϊκής διανόησης έχει έρθει το τέλος της» έλεγε εκείνο το βράδυ ο Γκέμπελς, παρακινώντας τους φοιτητές να κάψουν με τις δάδες τους τα βιβλία για να αποκαταστήσουν οι ίδιοι το πραγματικό «γερμανικό πνεύμα».
Η θλιβερή αυτή νύχτα όμως στο Βερολίνο δεν ήταν η μοναδική. Ήδη εβδομάδες πριν και μετά τη 10η Μαΐου αντίστοιχες καύσεις βιβλίων έλαβαν χώρα σε πολλές άλλες γερμανικές πόλεις, κυρίως πόλεις με πανεπιστήμια. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση του Φράιμπουργκ, όπου ο τότε πρύτανης του πανεπιστημίου, ο κορυφαίος Γερμανός φιλόσοφος Μάρτιν Χάιντεγκερ, όχι μόνο δεν εναντιώθηκε αλλά συμμετείχε σε αντίστοιχες πράξεις.
Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι η επιλογή για τα βιβλία που ρίχθηκαν στην πυρά είχε μερικές εκπλήξεις. Για παράδειγμα το 1933 δεν είχαν απαγορευθεί ακόμη τα βιβλία του Τόμας Μαν, κάτι που έγινε όμως αργότερα. Ενδιαφέρον επίσης έχει ότι ο συγγραφέας Έριχ Κέστνερ ήταν παρών στην καύση των δικών του βιβλίων. Τον αναγνώρισαν αμέσως μέσα στο πλήθος στο Βερολίνο εκείνο το βράδυ, ωστόσο όμως δεν συνελήφθη. Παρέμεινε στη Γερμανία και απλώς άλλαξε πόλη. Πολλοί άλλοι όμως συγγραφείς απαγορευμένων βιβλίων που παρέμειναν στη Γερμανία δεν είχαν την ίδια τύχη. Πολλοί είτε πέθαναν στη φυλακή είτε εκτελέστηκαν όπως Καρλ φον Οσιέτσκι και ο Έριχ Μίζαμ.
1956 – Εκτελούνται από τις βρετανικές αρχές οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ Μιχαήλ Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου, οι οποίοι ανέρχονται στην αγχόνη ψάλλοντες τον εθνικό ύμνο και ζητωκραυγάζοντες υπέρ της Ενώσεως.
Ο Μιχαλάκης Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου υπήρξαν οι πρώτοι αγωνιστές του Κυπριακού Αγώνα που καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν από τους άγγλους δυνάστες.
Ο Μιχαλάκης Καραολής γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1933 στο Παλαιοχώρι Πιτσιλιάς και ήταν το τέταρτο παιδί του Σάββα και της Παναγιώτας Καραολή. Αποφοίτησε από την Αγγλική Σχολή Λευκωσίας και διορίστηκε δημόσιος υπάλληλος. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τον στίβο ως αθλητής του ΑΠΟΕΛ.Εντάχθηκε από τους πρώτους στην ΕΟΚΑ και πήρε μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα με την ομάδα του Πολύκαρπου Γεωρκάτζη.
Στις 28 Αυγούστου 1955, μαζί με τον συναγωνιστή του Ανδρέα Παναγιώτου σκότωσαν τον αστυνομικό Ηρόδοτο Πουλλή, την ώρα που παρακολουθούσε μια συγκέντρωση του ΑΚΕΛ. Ο Παναγιώτου διέφυγε, ενώ ο Καραολής συνελήφθη σε ενέδρα από τις αγγλικές δυνάμεις και φυλακίστηκε στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας. Στις 28 Οκτωβρίου καταδικάσθηκε σε θάνατο, παρότι η σφαίρα που σκότωσε τον ελληνοκύπριο αστυνομικό προέρχοταν από το όπλο του Παναγιώτου. Οι Αγγλοι δεν του συγχώρησαν ότι κατά τη διάρκεια της ανάκρισης δεν είχε αποκαλύψει τους συναγωνιστές του.
Ο Ανδρέας Δημητρίου γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1934 στον Άγιο Μάμα Λεμεσού και καταγόταν από πάμπτωχη πολυμελή οικογένεια. Φοίτησε για τρία χρόνια στο Νυχτερινό Γυμνάσιο Αμμοχώστου και στη συνέχεια έπιασε δουλειά σε κατάστημα εκρηκτικών και κυνηγετικών ειδών. Από μικρός αναμίχθηκε στον συνδικαλισμό και διατέλεσε γραμματέας της Συντεχνίας Αχθοφόρων. Νεαρός αγωνιστής της ΕΟΚΑ, πρωτοστάτησε στην αρπαγή οπλισμού από τις κατοχικές αρχές της Αμμοχώστου. Τα όπλα προωθήθηκαν σε διάφορες αντάρτικες ομάδες, οι οποίες μέχρι τότε ήταν εφοδιασμένες σχεδόν μόνο με κυνηγετικά. Στις 22 Νοεμβρίου 1955 κατηγορήθηκε ότι πυροβόλησε και τραυμάτισε στην Αμμόχωστο τον πράκτορα της «Ιντέλιτζενς Σέρβις», Σίντνεϊ Τέιλορ. Συνελήφθη και καταδικάσθηκε σε θάνατο.
Γεννήσεις
1899 – Φρεντ Αστέρ (αγγλικά: Fred Astaire, 10 Μαΐου 1899 – 22 Ιουνίου 1987), γεννημένος ως Φρέντερικ Αούστερλιτς στην Ομάχα της Νεμπράσκα, ήταν ένας βραβευμένος με Όσκαρ Αμερικανός χορευτής, χορογράφος, τραγουδιστής και ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου.
Η καριέρα του στο θέατρο και στον κινηματογράφο διήρκεσε για εβδομήντα έξι ολόκληρα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων πραγματοποίησε τριάντα μία μουσικές ταινίες. Ιδιαίτερα ονομαστή ήταν η καλλιτεχνική του συνεργασία με την Τζίντζερ Ρότζερς, με την οποία συμπρωταγωνίστησε σε δέκα ταινίες.
Οι Τζωρτζ Μπαλανσίν και Ρούντολφ Νουρέγιεφ τον κατονόμασαν ως τον μεγαλύτερο χορευτή του εικοστού αιώνα και έχει γενικότερα αναγνωριστεί ως ο χορευτής με τη μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία των κινηματογραφικών και τηλεοπτικών μιούζικαλ. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει ως τον 5ο Μεγαλύτερο Άρρενα Αστέρα Όλων Των Εποχών.
1960 – Μπόνο Βοξ ή Μπόνο. Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Δουβλίνο , παρακολούθησε το Mount Temple Comprehensive School όπου γνώρισε τη μελλοντική του σύζυγο, Alison Stewart , καθώς και συμμαθητές με τους οποίους σχημάτισαν τους U2 το 1976.
Ο Bono σύντομα καθιερώθηκε ως παθιασμένος frontman για το συγκρότημα μέσα από το εκφραστικό φωνητικό του στυλ και τις μεγαλειώδεις χειρονομίες και τη σύνθεση τραγουδιών. Οι στίχοι του περιλαμβάνουν συχνά κοινωνικά και πολιτικά θέματα και θρησκευτικές εικόνες εμπνευσμένες από τις χριστιανικές του πεποιθήσεις.
Κατά τα πρώτα χρόνια των U2, οι στίχοι του Bono συνέβαλαν στον επαναστατικό και πνευματικό τόνο του γκρουπ. Καθώς το συγκρότημα ωρίμαζε, οι στίχοι του εμπνεύστηκαν περισσότερο από προσωπικές εμπειρίες που μοιράζονταν με τα άλλα μέλη. Ως μέλος των U2, ο Bono έχει λάβει 22 βραβεία Grammy και έχει μπει στο Rock and Roll Hall of Fame .
Εκτός από τη μουσική του, ο Bono είναι ακτιβιστής για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, τόσο μέσω των U2 όσο και ως άτομο. Είναι ιδιαίτερα ενεργός στην εκστρατεία για την Αφρική, για την οποία συνίδρυσε τις DATA, EDUN , την ONE Campaign και Product Red . Για την επιδίωξη αυτών των σκοπών, συμμετείχε σε συναυλίες και ασκούσε πίεση σε πολιτικούς και αρχηγούς κρατών για ανακούφιση. Ο Μπόνο έχει τιμηθεί για τις φιλανθρωπικές του προσπάθειες.
Το 2005, ο Bono ονομάστηκε ως ένα από τα Time Persons of the Year . Του απονεμήθηκε ο τιμητικός ιππότης από την Ελισάβετ Β’του Ηνωμένου Βασιλείου το 2007 για τις «υπηρεσίες του στη μουσική βιομηχανία και για το ανθρωπιστικό του έργο» και έγινε Διοικητής του Γαλλικού Τάγματος Τεχνών και Γραμμάτων (Order of Arts and Lettres) το 2013 Ο Μπόνο αντιμετώπισε κριτική για παράκαμψη αφρικανικών επιχειρήσεων στις ακτιβιστικές του προσπάθειες και για φοροαποφυγή στα προσωπικά του οικονομικά.
Εκτός του συγκροτήματος, έχει ηχογραφήσει με πολλούς καλλιτέχνες. Έχει συνεργαστεί με τον συμπαίκτη του συγκροτήματος των U2 , τον Edge σε πολλά έργα, όπως: τραγούδια για τον Roy Orbison , την Tina Turner και τον Martin Garrix ; και τα soundtrack του μιούζικαλ Spider-Man: Turn Off the Dark και μια σκηνική προσαρμογή του A Clockwork Orange στο Λονδίνο . Στις επιχειρήσεις, επένδυσε στην ανακαίνιση του ξενοδοχείου Clarence στο Δουβλίνο και ήταν διευθύνων σύμβουλος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας ιδιωτικών μετοχών Elevation Partners , η οποία επένδυσε σε πολλές εταιρείες.
Θάνατοι
1995 – Γιώργος Κανδύλης (1911-1995). Ήταν Έλληνας αρχιτέκτονας, μηχανικός και πολεοδόμος. Ήταν ο πρώτος γενικός διευθυντής και θεμελιωτής της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου
Ο Κανδύλης γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου του 1911 στο Μπακού της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, πρωτεύουσα του σημερινού Αζερμπαϊτζάν. Ο πατέρας του ήταν ποντιακής καταγωγής από την Τραπεζούντα και η μητέρα του από τη Χίο. Σαν παιδί έζησε την Οκτωβριανή Επανάσταση, γεγονός που σημάδεψε τον ίδιο και την οικογένειά του, αφού ο πατέρας του φυλακίστηκε, η μητέρα του αρρώστησε βαριά και ο μικρός αδερφός του πέθανε.
Σε εφηβική ηλικία έρχεται στην Ελλάδα με την οικογένειά του όπου μαθαίνει, την ελληνική γλώσσα και παίρνει την ελληνική υπηκοότητα. Αποφοιτά από το 3ο γυμνάσιο Κολωνακίου. Τον Οκτώβρη του 1940 καλείται να πολεμήσει στο αλβανικό μέτωπο, ζώντας για ακόμα μια φορά τη φρίκη του πολέμου.
Την περίοδο 1931-1936, φοιτά στη σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ με καθηγητές, μεταξύ άλλων, τους Αναστάσιο Ορλάνδο και Δημήτρη Πικιώνη. Ως φοιτητής, βλέπει την ιστορία να γράφεται, ζώντας από κοντά τη λήξη του 4ου Παγκόσμιου Συνεδρίου Σύγχρονης Αρχιτεκτονικής (4ο CIAM) και της «Χάρτας των Αθηνών», που πραγματοποιήθηκε στον χώρο του Πολυτεχνείου. Στα χρόνια που ακολουθούν, τη λήξη των σπουδών του ανοίγει αρχιτεκτονικό γραφείο στην Πλατεία Ομονοίας, ενώ παράλληλα εργάζεται σαν βοηθός του Ιωάννη Δεσποτόπουλου στο Ε.Μ.Π.
Το 1945 μετακομίζει στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης και σύντομα πιάνει δουλειά στο γραφείο του Λε Κορμπιζιέ, ο οποίος του αναθέτει την διεύθυνση της ASCORAL (Ένωση Κατασκευαστών για την Αρχιτεκτονική Καινοτομία). Συμμετέχει, επίσης, στο σχεδιασμό της Unité d’Habitation της Μασσαλίας (1945-1952).
Κατά το 1951-1952, σε συνεργασία με τους Σαντράχ Γουντς και Ανρί Πιότ ηγείται της εταιρίας Atbat-Afrique με έδρα την Ταγγέρη και αποκτά παγκόσμια φήμη, σχεδιάζοντας τις συλλογικές κατοικίες Sémiramis και Nids d’abeille στην Καζαμπλάνκα.
Το 1953, στα πλαίσια της διοργάνωσης του 9ου Παγκόσμιου Συνεδρίου Σύγχρονης Αρχιτεκτονικής, ο Γεώργιος Κανδύλης, μαζί με τους Τζάαπ Μπακέμα, Τζιανκάρλο ντε Κάρλο, Άλντο βαν Έικ, Άλισον και Πίτερ Σμίθσον, και Σαντράχ Γουντς, ιδρύει την Team X, ομάδα της οποίας η δράση θέλησε να διαδεχθεί τον θεσμό των Παγκοσμίων Συνεδρίων μετά την λήξη διεξαγωγής τους το 1959.
Το 1954, σε συνεργασία με τους Αλέξις Γιόσιτς και Σαντράχ Γουντς, ανοίγει γραφείο στο Παρίσι. Σύντομα, κερδίζουν το διαγωνισμό “Operation Million”, χάρη στον οποίο το γραφείο τους αποκτά αναγνώριση και πελατεία. Για τα επόμενα 15 περίπου χρόνια πρωτοστατούν στα αρχιτεκτονικά δρώμενα της Γαλλίας με έργα όπως η νέα πόλη Μιράιγ στην Τουλούζη (1961-1971) και η επέκταση της πόλης Μπανιόλ-συρ-Σεζ (1956-1961).
Το 1965, επιλέγεται από τους φοιτητές της Ανωτάτης Εθνικής Σχολής Καλών Τεχνών των Παρισίων και διορίζεται καθηγητής στη σχολή τους, στην οποία συνέχισε να διδάσκει και μετά τα γεγονότα του Μάη του 1968, ενώ οι υπόλοιποι καθηγητές διώχθηκαν. Ήταν ο πρώτος αλλοδαπός καθηγητής και ο μόνος που δεν είχε αποφοιτήσει από την εν λόγω σχολή. Παράλληλα, δίνει διαλέξεις και σε άλλα πανεπιστήμια της Γαλλίας και της Ευρώπης.
Το 1969, η συνεργασία με τους Γιόσιτς και Γουντς διαλύεται και ο Κανδύλης συνεχίζει να εργάζεται σαν ανεξάρτητος, πλέον, αρχιτέκτονας στην Γαλλία, σχεδιάζοντας αξιοσημείωτα έργα, όπως τα τουριστικά θέρετρα Port-Leucate και Port-Barcarès στην περιοχή των Πυρηναίων (1964-1972) και την Αρχιτεκτονική Σχολή της Τουλούζης (1970).
Το 1979, ορίζεται μέλος του Ανώτατου Πολιτιστικού Συμβουλίου της γαλλικής κυβέρνησης. Στην Ελλάδα, δούλεψε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σαν επικεφαλής της Επιτελικής Ομάδας του Φακέλου “Αθήνα 1996”, την υποψηφιότητα, δηλαδή, της Αθήνας για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996. Στις ιδέες και το έργο για την υποψηφιότητα αυτή βασίστηκε ο Φάκελος “Αθήνα 2004” και η επιτυχία ανάληψης των αγώνων αφιερώθηκε στη μνήμη του. Απεβίωσε στις 10 Μαΐου 1995 στο Παρίσι.
2009 – Διαμαντής Πατέρας. Η ναυτική ιστορία της οικογένειας Πατέρα ξεκινάει τουλάχιστον 100 χρόνια πριν –και συγκεκριμένα το 1868- με αφετηρία το αιγαιοπελαγίτικο νησί των Οινουσσών, όταν ο Ιωάννης Κωνσταντίνου Πατέρας απεβίωσε στην ηλικία των 39 ετών, κληροδοτώντας στους τρεις υιούς του –Κωνσταντίνο, Νικόλα & Διαμαντή (ιδρυτή του ομίλου)- ένα φορτηγό πλοίο.
Το 1876 αποκτάται το πλοίο «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑ» από κοινού (50:50) με την οικογένεια Χατζη-Γεωργίου Λαιμού και το 1886 ο Διαμαντής Ιωάννου Πατέρας και οι δύο αδελφοί του προχωρούν στην πρώτη τους ομαδική αγορά – ένα ακόμη μικρό φορτηγό πλοίο, τον «ΔΗΜΗΤΡΙΟ».
Μαζί, τα τρία αδέλφια αναλαμβάνουν την πλήρη διεξαγωγή των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και επιτυγχάνουν μέσα στα προσεχή χρόνια να αποκτήσουν έξι ιστιοφόρα και αρκετά ατμόπλοια, διευρύνοντας ταυτόχρονα τις δεξιότητές τους και την εμπειρία τους.
Το 1932, ο τέταρτος υιός, Στέφανος Δ. Πατέρας, αφού ολοκλήρωσε τις διδακτορικές του σπουδές στη Χημεία, ιδρύει τη ελληνική εταιρεία «VIVECHROM» που δραστηριοποιείται στον κλάδο των χρωμάτων και βερνικιών, η οποία αποτελεί, μέχρι και σήμερα, μια από τις μεγαλύτερες και πιο φημισμένες επιχειρήσεις χρωμάτων στην Ελλάδα.
Το 1990, η εταιρεία «VIVECHROM» έγινε μέλος της «NOBEL INDUSTRIES» και λίγα χρόνια αργότερα συγχωνεύτηκε με την «AKZO SA», μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες χρωμάτων στον κόσμο.
Μετά τον θάνατο του Διαμαντή Ι. Πατέρα το 1951, τα έξι αδέλφια -Ιωάννης, Πανάγος, Παντελής, Στέφανος, Κώστας & Νικόλας- δημιούργησαν τη δική τους εταιρεία στο Λονδίνο με την επωνυμία «DIAMANTIS PATERAS LTD.», προς τιμήν του πατέρα τους.
